Search the Community

Από που να αρχίσεις να περιγράφεις αυτό το κόμικ; Ήδη στο εξώφυλλο βλέπουμε τον Batman καβάλα σε έναν πτεροδάκτυλο. Όποτε από δω καταλαβαίνει κανείς ότι αυτή δε θα είναι μια τυπική ιστορία με τον Batman. Το Batman Odyssey κυκλοφόρησε σε 13 τεύχη το 2010 και το 2012 κυκλοφόρησε σε σκληρόδετη έκδοση από την DC Comics. Το κόμικ δέχτηκε κυρίως αρνητικές κριτικές για το μπερδεμένο σενάριό του, νομίζω άδικα . Η υπόθεση έχει ως εξής (δηλαδή όση μπορεί να αποκαλυφθεί χωρίς να χαλάσει το τέλος) , μια σειρά από φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα που περιλαμβάνουν: επίθεση σε μια αποθήκη όπου φιλοξενούνται παλαιοντολογικά εκθέματα που ανήκουν στον Ra's Al Ghul, μια βόλτα στο Arkham με τον Joker , έναν νέο man-bat ,τον Deadman, ένα προϊστορικό δίδυμο αντιγραφή του Batman και του Robin παρασύρουν τον Batman σε ένα ταξίδι στον υπόκοσμο ( κυριολεκτικά!) όπου θα αντιμετωπίσει τον Sensei Chu , γιο του Al Ghul ο οποίος εχει κηρύξει πόλεμο στον πάτερα του. Το σχέδιο είναι τρομερό στο μεγαλύτερο ποσοστό του , εκτός από κάποια αδύναμα σημεία, κυρίως στις εκφράσεις των ηρώων. Στο κόμικ αυτό σχεδόν όλη τη δουλειά την κάνει ο Neal Adams , σενάριο ,σχέδιο, και μελάνια σε αρκετά σημεία. Τώρα, όσον αφορά το σενάριο. Στην αρχή πήγα να το παρατήσω πριν καν φτάσω στην μέση του βιβλίου, πεπεισμένος ότι πρόκειται ίσως για την πιο αποτυχημένη ιστορία από μεγάλο δημιουργό που έχω διαβάσει. Δεν καταλάβαινα τι γίνεται, πως από το ένα σημείο μεταβαίνει η δράση σε κάποιο άλλο χρονικά μετατοπισμένο. Παρόλα αυτά όμως, αποφασισμένος να το τελειώσω, προχωρώντας σιγά σιγά, διαπίστωνα ότι υπάρχει όντως πλοκή και δεν πρόκειται για ασύνδετες ιστορίες με τεράστια κενά στην αφήγηση. Εν τέλει όλα τα γεγονότα δένουν και το καταλαβαίνει κανείς αρκετά μετά τη μέση του βιβλίου και στο τέλος ξεκαθαρίζουν όλα. Οπότε, όταν θα ξαναδιαβαστεί είναι περισσότερο κατανοητό. Ένα άλλο θέμα του βιβλίου είναι ότι ξεφεύγει πολύ από τα "ρεαλιστικά" πλαίσια στα οποία έχουμε συνηθίσει τον Batman. Το βιβλίο έχει τα πάντα . Μάγους , εξωγήινους , δεινόσαυρους , τρολ , Νεάντερταλ, ακόμα και αρχαίους θεούς. Κατά τη γνώμη μου όμως αυτή η υπερβολή δένει μια χαρά με το σενάριο και αντί να ξενερώσει , πωρώνει περισσότερο ( τουλάχιστον έμενα ). Ακόμα ένα ζήτημα είναι ο χαρακτήρας του Bruce Wayne. Ούτε αυτός είναι ο συνηθισμένος λιγομίλητος και βασανισμένος χαρακτήρας , αντιθέτως είναι ομιλητικότατος και με χιούμορ. Ίσως ένας Batman από παλαιότερες δεκαετίες. Τέλος, ναι, αδύναμα σημεία υπάρχουν , κάποια κενά στην αφήγηση πάλι παραμένουν, ακόμα και μετά την τελική λύση του μυστηρίου. Επίσης μερικοί διάλογοι είναι αδύναμοι και δεν ακούγονται πολύ φυσικοί, ενώ ορισμένες απότομες μεταβολές στην διάθεση των χαρακτήρων σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Παραμένει όμως μια καλή ιστορία, που απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη και κυρίως την υπομονή του. Έχει πολλή δράση και ο Adams είναι πολύ κάλος στην ροή των καρέ, άλλα καταφέρνει να ασχοληθεί και με τους χαρακτήρες του και να θίξει θέματα όπως το κατά πόσο η απόφαση του Batman να μην σκοτώνει τους αντιπάλους του επηρεάζει τον ίδιο και τους γύρω του. Είναι ίσως η πιο παράξενη ιστορία κόμικ που έχω διαβάσει . Όσοι το διαβάσετε, κάντε υπομονή τουλάχιστον μέχρι να περάσετε το 7ο τεύχος . Συνέντευξη του Neal Adams για το Odyssey Ακόμα μια συνέντευξη για το Odyssey και βίντεο με συνέντευξη του Adams

Ο Σάιμον είναι μόλις 12ετών και ήδη έχει χτυπηθεί άσχημα από τη μοίρα, αφού η σκλήρυνση κατά πλάκας τον καθήλωσε στο αναπηρικό αμαξίδιο. Κάποτε έπαιζε μπάσκετ, αλλά τώρα υφίσταται μπούλινγκ από κάποιους νταήδες τη ςγειτονιάς. Του αρέσουν πολύ οι υπερήρωες και ειδικά ο Superior, τις ταινίες του οποίου παρακολουθεί φανατικά παρέα με τον κολλητό του, τον Κρις. Και μετά από το νιοστό σίκουελ του Superior, ο Σάιμον δέχεται την επίσκεψη μιας μαϊμούς (!) ντυμένης με στολή αστροναύτη (!!), ονόματι Όρμον, που τον πληροφορεί, ότι έχει επιλεγεί, μόνο αυτός ανάμεσα σε όλο τον πληθυσμό του πλανήτη και τον μεταμορφώνει στον ... Superior, πληροφορώντας τον, ότι θα επιστρέψει σε μια εβδομάδα, για να του τα εξηγήσει όλα. Και πλέον, ο Σάιμον μεταμορφώνεται σε υπερήρωα, επιχειρώντας να σώσει ζωές, τη στιγμή, που ο υπόλοιπος κόσμος αναρωτιέται, εάν η όλη ιστορία είναι ένα καλοστημένο και πανάκριβο διαφημιστικό κόλπο. Τώρα, αν σας πω, ότι θα είναι μεγάλο σπόιλερ;;; Τα υπόλοιπα όμως θα τα διαβάσετε στο κόμικ. Το οποίο κόμικ, ένα ακόμη πειραγμένο υπερηρωικό από τον Μαρκ Μίλαρ, το βρήκα αναπάντεχα ίσως ενδιαφέρον και καλογραμμένο. Δεν είναι κάτι τρομερό και φοβερό, το παραδέχομαι, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδιαβάσει, είναι όμως αρκετά σοβαρό, για να θίξει κάποια πραγματάκια, αλλά έχει και την επίγνωση, ότι αυτό που διαβάζουμε είναι τελικά ένα κόμικ όπως πολλά άλλα. Τελικά, είναι μια καλή ιστορία, έχει μια φρέσκια ματιά, έχει κάποια πραγματάκια να πει (τίποτα πολύ σοβαρό, μην ανησυχείτε) έχει και χιούμορ, είναι εσκεμμένα προβλέψιμο βεβαίως, αλλά εγώ πέρασα ευχάριστα. Πολύ ωραίο το σχέδιο του Leinil Yu, θεαματικό και ταυτόχρονα ρεαλιστικό, πάντα μέσα στα πλαίσια του είδους, κάπως βρόμικο, πολύ δυναμικό, φτιάχνει πολύ ωραίες σκηνές και συνθέσεις, γεμίζει τη σελίδα, ικανοποιεί το μάτι και υπηρετεί καλά το σενάριο, αν και ίσως κάπου δεν το έχει με τις ανθρώπινες εκφράσεις στον ίδιο βαθμό. Εξαιρετικά χρώματα και μελάνια από τους Dave McCaig και Gerry Alanguilan αντίστοιχα, που βοηθούν σε μεγάλο βαθμό το σχέδιο. Ωραία έκδοση και από την Comicworld σε ιλουστρασιόν χαρτί με ζωντανά χρώματα και γερό δέσιμο και καλή μετάφραση από το Μανώλη Πέρρο, αν και εντόπισα τουλάχιστον δύο ορθογραφικά λάθη, που εμένα μου χτύπησαν άσχημα. Το κόμικ μέσα γράφει ως χρονολογία έκδοσης το Δεκέμβριο του 2018, αλλά κυκλοφόρησε στο Comicdom του 2022. Στο οπισθόφυλλο και στα στοιχεία της πρωτότυπης έκδοσης γράφει ως εκδοτική το Netflix. Δεν γνωρίζω, εάν υπήρξε ή επρόκειτο να υπάρξει μια σειρά, αλλά νομίζω, ότι το κόμικ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά από την Icon, θυγατρική της Marvel το 2010 και ολοκληρώθηκε σε 7 τεύχη, τα οποία συγκεντρώνονται εδώ. Η τιμή των 21,50 δεν μου φάνηκε φτηνή, για να είμαι ειλικρινής. Τα σκαναρίσματα του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου έγιναν από εμένα, οι υπόλοιπες εικόνες είναι από το Ίντερνετ και την αμερικανική έκδοση.

Αυτός είναι ο 77ος τόμος της Επίσημης Συλλογής Graphic Novel της Marvel. Κυκλοφόρησε στις 12/08/2022 και περιέχει τα τεύχη 1-5 της σειράς "Shadowland" του 2010. Η ιστορία του τόμου ξεκινά, αφού ο Ματ Μέρντοκ έχει επιστρέψει στη Νέα Υόρκη από την Ιαπωνία και έχει χτίσει ένα οχυρό μέσα στη συνοικία του Hell's Kitchenl, το "Shadowland" (βρήκα πολύ ωραία την ελληνική μετάφραση "Βασίλειο της Σκιάς"), για να στεγάσει την εγκληματική οργάνωση "Χέρι" προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει, για να καθαρίσει τη Νέα Υόρκη από το έγκλημα. Το πρόβλημα είναι, ότι ο Ματ έχει αφεθεί να καταληφθεί από τη μυστικιστική δύναμη της οργάνωσης και οι μέθοδοί του γίνονται ολοένα και πιο βίαιες, μη διαχωρίζοντάς τον από τους εγκληματίες, που θέλει να κυνηγήσει. Για αυτό το λόγο, μια ομάδα υπερηρώων, αλάνια της πιάτσας () αναλαμβάνουν να εισχωρήσουν στο οχυρό και να τον φέρουν στα συγκαλά του. Πολλά υποσχόμενο σενάριο από τον Άντι Ντιγκλ, σχετικά καλογραμμένο, αλλά εμένα δεν με τρέλανε. Πιστεύω, ότι δόθηκε μεγαλύτερη σημασία στην ομάδα, που θέλει να επαναφέρει τον Ματ στο σωστό δρόμο και στις μάχες, παρά στη διαδικασία, κατά την οποίαν εκείνος καταλαμβάνεται από το εγκληματικό πνεύμα της οργάνωσης και αρχίζει να χάνει τα λογικά του και γενικά, τα ηθικά διλήμματα των ηρώων αναφέρονται μεν, αλλά δεν εξερευνώνται σε βάθος. Γενικά, το θέμα είχε ψωμί, αλλά δεν φάγαμε αρκετό. Σίγουρα, βέβαια, έχει αρκετή δράση και εδώ αναλαμβάνει ο Μπίλι Ταν, που σχεδιάζει πάρα πολύ καλά. Ωραίες συνθέσεις, άψογη σκηνοθεσία και ένα σχέδιο, που μας βυθίζει σε έναν κόσμο σκότους και παράνοιας, καταφέρνοντας περισσότερα πράγματα από ό,τι το σενάριο. Εντάξει, διαβάζεται ευχάριστα, αλλά δεν προσφέρει τίποτα συγκλονιστικό. Σίγουρα θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο. Δεν γνωρίζω εάν τα διάφορα crossovers περιείχαν κάτι πιο ουσιαστικό. Τα σκαναρίσματα του εξωφύλλου και του οπισθόφυλλου έγιναν από εμένα, οι υπόλοιπες εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Πρωτότυπος Τίτλος: Box Office Poison (Top Shelf, 2001) Ένα εξαιρετικό κόμικ, μακριά από τα συνηθισμένα, το οποίο αφηγείται τη ζωή μιας ομάδας νεαρών στη Νέα Υόρκη, καθώς εκείνοι προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους και να φτιάξουν τις ζωές τους. Κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο Σέρμαν Ντέιβις, υπάλληλος σε ένα βιβλιοπωλείο, μια δουλειά την οποία απεχθάνεται, αλλά τη συνεχίζει, μη έχοντας πολλές επιλογές. Γύρω του περιστρέφονται οι υπόλοιποι χαρακτήρες του κόμικ, φίλοι και φίλες ή απλώς γνωστοί και γνωστές, με τις μεταξύ τους σχέσεις να μεταβάλλονται διαρκώς. Οι ήρωες δεν είναι ίσως τυπικοί για ένα κόμικ της καθημερινότητας, επειδή όλοι κινούνται σε ένα λίγο πολύ καλλιτεχνικό ή διανοουμενίστικο κύκλο, στον οποίον τα κόμικς διαδραματίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο, αφού μια φίλη του Σέρμαν είναι σχεδιάστρια, ο πιο στενός φίλος του θέλει να γίνει σχεδιαστής, αλλά ίσως ο λανθάνων πρωταγωνιστής του κόμικ είναι ο βετεράνος δημιουργός κόμικς Έρβινγκ Φλέιβορ, ένας φαινομενικά αντιπαθητικός τύπος, που πριν από πολλά χρόνια, στις ένδοξες εποχές των κόμικς, είχε δημιουργήσει έναν υπερήρωα, που έγινε τρομερά δημοφιλής, χωρίς ο ίδιος να πάρει τα χρήματα, που του αναλογούσαν. Η προσπάθειά του να κάνει αγωγή στους εκδότες του κόμικ αποτελεί, μαζί με τα συναισθηματικά και εργασιακά προβλήματα των υπόλοιπων πρωταγωνιστών, έναν από τους πιο βασικούς θεματικούς άξονες του βιβλίου. Και γράφω "βιβλίο" επειδή ο όγκος του είναι 600 σελίδες, πραγματικό εικονογραφημένο μυθιστόρημα, το οποίο κυλάει πολύ ευχάριστα, αφού έχει πραγματικούς χαρακτήρες, οι οποίοι εξελίσσονται κατά τη διάρκεια της ιστορίας και αναγνωρίσιμες καταστάσεις για πολλούς και πολλές από εμάς, ακόμη κι αν δεν σχεδιάζουμε κόμικς. Οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί, ή ροή της αφήγησης κυλάει υποδειγματικά και παρά την έκτασή του, εμένα δεν με κούρασε καθόλου. Θα μπορούσα να ισχυριστώ, ότι διαβάζεται με τον ίδιο τρόπο και εξίσου εύκολα, όπως παρακολουθεί κανείς μια ταινία, γιατί, κατά τη γνώμη μου, η γραφή και η γενικότερη αφήγηση του Ρόμπινσον είναι επηρεασμένες από ταινίες με αντίστοιχη θεματολογία. Σχεδιαστικά, ο Ρόμπινσον προσφέρει αρκετή ποικιλία στο στήσιμο των καρέ και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και γραπτό κείμενο, χωρίς ποτέ να ξεφεύγει από το ρεαλιστικό πλαίσιο της αφήγησης, εκτός από λίγες περιπτώσεις, συνήθως, όταν οι πρωταγωνιστές ονειροπολούν ή σκέφτονται διάφορα πράγματα. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα πολύ ωραίο κόμικ, που θα το απολαύσουν όλες και όλοι, αλλά κυρίως όσες και όσοι προτιμούν να διαβάζουν κόμικς με καθημερινά θέματα. Το έργο ήταν υποψήφιο για πολλά βραβεία, πήρε το Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ το 2010 και την ίδια χρονιά μεταφράστηκε από τη Μπέλλα Σπυροπούλου σε πολύ ωραία ελληνικά με αρκετές κατατοπιστικές σημειώσεις και κυκλοφόρησε σε μια ωραία έκδοση με μαλακό εξώφυλλο από το ΚΨΜ. Το κόμικ κυκλοφορεί ακόμη και νομίζω, ότι στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων ΚΨΜ μπορείτε να το βρείτε σε πολύ χαμηλότερη τιμή από την αρχική του, που δεν επιτρέπει δικαιολογίες για να μην το αγοράσετε. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ (το πρωτότυπο κόμικ είναι ασπρόμαυρο).

Νέα Υόρκη, ποτοαπαγόρευση, τέλη της δεκαετίας του 1920. Ποτοαπαγόρευση, βέβαια, για τους τύπους, αφού δεκάδες μπαρ, παμπ και μουσικές σκηνές λειτουργούν, με την ανοχή ή, πολλές φορές, με την συμμετοχή της αστυνομίας, των δημοτικών και πολιτειακών αρχών. Το αλκοόλ ρέει άφθονο, με κάποιους αστυνομικούς να σκοτώνονται προσπαθώντας να αποτρέψουν την κυκλοφορία του, και άλλους να επωφελούνται, κάνοντας τα στραβά μάτια. Την ίδια την πόλη την έχουν χωρίσει σε 4 σφαίρες επιρροής οι οικογένειες του εγκλήματος, μίζες δίνονται σε όλους, από τον επιθεωρητή της αστυνομίας έως τον ίδιο τον δήμαρχο, και η ισορροπία του τρόμου παραμένει αδιατάραχτη. Μέχρι που έρχεται ένας καινούριος παίχτης στο παιχνίδι και την πόλη. Ένας παίχτης ο οποίος έρχεται από πολύ μακριά. Ένας παίχτης ο οποίος μιλάει ρουμάνικα και δεν έχει συνηθίσει να του λένε όχι...... Ο Jonathan Ross, συγγραφέας του Turf, είναι Βρετανός κωμικός, παρουσιαστής βραδινού τηλεοπτικού show και διαφόρων ραδιοφονικών εκπομπών. Σύμφωνα με τον ίδιο όμως, αλλά και τον Mark Millar ο οποίος γράφει τον πρόλογο, λατρεύει τα κόμικς και πάντα ήθελε να γράψει ένα. Το έκανε λοιπόν με αυτό, και συνολικά, αν και ικανοποιητικό σε γενικές γραμμές, χάνει το στόχο σε μερικά βασικά σημεία. Και αν βαμπίρ και μαφιόζοι στην Νέα Υόρκη του 1930, έχει κάτι cool από πίσω, και πιθανόν να μπορούσε να βγει κάτι καλό, δεν περιορίστηκε, και αποφάσισε να εμφανίσει και έναν εξωγήινο ο οποίος έπεσε με το διαστημόπλοιο του λίγο έξω από τα όρια της πόλης. Κάπου εκεί φάνηκε έντονα η απειρία του συγγραφέα, ο οποίος δεν κατάφερε ποτέ να διαχειριστεί αυτή τη παράμετρο, κάνοντας τον εξωγήινο απλά ένα Deus Ex Machina, χωρίς να δικαιολογήσει το γιατί και το πως, απλά βάζοντας τον εκεί, ως κάποιον ο οποίος θα σώσει τον villain-turned-hero πρώην μαφιόζο. Και αν όλο το υπόλοιπο κόμικ δεν βρίθει πρωτότυπων στοιχείων (όπως προείπα, κακός ο οποίος γίνεται ήρωας και τους σώζει όλους, σχέση βαμπιροκαλού με την δημοσιογράφο που εξερευνα την υπόθεση, βαμπιροκακός που δεν είναι πολύ κακός αλλά τον εκμεταλεύονται άλλοι πιο κακοί κλπ) , και είναι ελαφρώς (έως αρκετά) πολυλογάδικο, θα μπορούσε να σταθεί σαν μια action/historical mini-series, όχι αξιομνημόνευτη, αλλά ευχάριστη. Προσπαθώντας να βάλει επιπλέον στοιχεία (εξωγήινος), και μην έχοντας την εμπειρία να σταματήσει όσο τον παίρνει, βαραίνει περισσότερο από όσο πρέπει την ιστορία Ο Millar, φίλος και των δύο, έφερε σε επαφή τον Ross με τον Tommy Lee Edwards, και κατά τον ίδιο, ταίριαξαν και αμέσως ξεκινήσανε να κάνουν small comic babies. Σχεδόν πάντα καλός ο Edwards, και εδώ κάνει άρτια δουλειά, στο γνωστό scratchy και λεπτομερες στυλ του. Και αν βάλουμε στην εξίσωση ότι τον σύγγραφέα τον πιάνει, ενίοτε, λογοδιάρροια, καταφέρνει συνολικά να αποδώσει ικανοποιητικά και την ατμόσφαιρα της εποχής, το αίσθημα του τρόμου και την αγωνία στα πρόσωπα των χαρακτήρων του. Με το χρώμα υπάρχει βέβαια ένα θεματάκι, στο οποίο πιθανόν να ευθύνεται εν μέρει και ο Edwards, γιατί, ειδικά στις σκηνές δράσης, τείνει να παραγεμίζει τα καρέ του, και με το χρώμα γίνονται όλα ένα, δυσκολεύοντας την κατανόηση. Συνολικά πάντως το αποτέλεσμα είναι καλό και δίνει στο κόμικ. 5 τευχάκια η σειρά, ακολούθησε το trade, βγήκε και σε oversized hardcover και από την Image, αλλά και από την Titan Books για την Αγγλία. Δεν θα το πω αποτυχημένη προσπάθεια, γιατί έχει πραγματάκια να πει, αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Πάντως το διάβασα με τη μία και δεν βαρέθηκα, οπότε κάτι λέει και αυτό. 6,5/10 και βουρ για Snyder/Soule και Undiscovered Country!!

Το έκτο όπλο, βλέπει το παρελθόν και το μέλλον. Το έκτο όπλο δείχνει αυτά που επιλέγει εκείνο να δείξει στον ιδιοκτήτη του με έναν και μόνο σκοπό, να συνθλίψει τον κόσμο και να δημιουργήσει στην θέση του έναν νέο. Το πρώτο όπλο έχει την δύναμη κανονιού. Το δεύτερο, ξερνάει τις φωτιές της κόλασης. Το τρίτο, μια θανατηφόρα ασθένεια. Το τέταρτο ξυπνά τα πνεύματα αυτών που σκότωσε. Το πέμπτο, δίνει αθανασία. Το έκτο, φέρνει το τέλος του κόσμου. Αυτή είναι μέσες άκρες η υπόθεση του κόμικ. Πασπαλισμένη με λίγο γουέστερν, λίγο (έως πολύ) υπερφυσικό, λίγο post-apocapyptic, λίγο fantasy. Εκεί που λες ότι θα είναι ο κακός χαμός, ο Bunn καταφέρνει και το κάνει να δουλέψει, με αποτέλεσμα ένα άκρως ψυχαγωγικό και ανάλαφρο κόμικ που έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία - πιστολίδι, καουμπόηδες, ινδιάνους, έρωτα, σαλούν, μύθους και θρύλους της αμερικανικής ηπείρου (wendigo, wyrms, thunderbirds), μαγικά όπλα, μάγισσες, bayou, ερπετόμορφους, σαμάνους, ιερείς βουντού, μυστήριους πιστολέρο, μούμιες, καταραμένα δέντρα γεμάτα κρεμασμένους, λασπανθρώπους, ζωντανούς λόφους γεμάτους πτώματα, μυστικά τάγματα, τον βασιλιά Σολόμωντα. Τι, δεν πειστήκατε ακόμα; Το κόμικ έτρεξε για 50 τεύχη, χωρίς να υπολογίζουμε καμιά εικοσαριά των spin-offs. Το wiki κατατάσσει το κόμικ στο είδος "weird west", εγώ πάλι δεν το έχω ακούσει αυτό ποτέ. Εκδότης η omni press, που του έδωσε σπίτι από τον Μάιο του 2010 έως τον Ιούνιο του 2016. Και κάπου εδώ, χωρίς να μπω σε άλλες λεπτομέρειες περί ιστορίας, να πω πως το σχέδιο του Brian Hurtt μαζί με τον χρωματισμό κάποιου που δεν θυμάμαι πως τον λένε, γαμάει. Θυμίζει όντως bd ως ένα σημείο, είναι λεπτομερές και καθαρό με φοβερά spash pages και γαμάτα τέρατα. Κάνει εξαιρετικό compliment στο σενάριο χωρίς να το μπουκώνει, ενώ το σενάριο από την άλλη εκμεταλλεύεται τα καλύτερα σημεία του σχεδίου και το αφήνει να αναπνεύσει. Ίσως υπάρχουν κάποιες σκηνές μάχης/δράσης που κρατάνε για πάντα (ή έτσι σου φαίνεται), αλλά πάντα μαζεύει το σκοινί και το τελικό αποτέλεσμα είναι άψογο. Χωρίς να είναι κάτι αριστουργηματικό είναι ο,τι πρέπει να είναι ένα κόμικ - διασκέδαση και όχι βάρος. Δεν διαβάζεται με το στανιό, παίζει σε 2 μέρες να το φάτε ολόκληρο. wiki, sixth-gun fandom

Hirohiko Araki. Ένας mangaka γνώστος για τη σειρά μάνγκα / άνιμε JoJo's Bizarre Adventure, που παρουσίασε επιτυχία στο δυτικό κόσμο με τη μεταφορά του στη μικρή οθόνη το 2012. Στο διάστημα από τη πρώτη κυκλοφορία του μάνγκα μέχρι σήμερα, έχει δημιουργήσει παράλληλα με το αρχικό έργο (το οποίο εκδίδεται μέχρι και σήμερα με καινούργιο υλικό) αρκετά one-shot graphic novels. Η παρουσία του όμως δεν περιορίζεται μόνο εκεί, καθώς έχει συνεργαστεί με τη Gucci και το μουσείο του Λούβρου, προς δημιουργία κάποιων σχετικών μάνγκα, στα οποία πρωταγωνιστούν χαρακτήρες από το γνωστότερο έργο του, το JoJo's Bizarre Adventure. Ένα από αυτά είναι και το "Rohan at the Louvre". Εξώφυλλο Γαλλικής έκδοσης (πηγή https://www.amazon.com/ROHAN-AU-LOUVRE-HIROHIKO-ARAKI/dp/B01B98A2FO) Πρόκειται για το πρώτο μάνγκα που εκδίδεται στο μουσείο του Λούβρου, με τα πρώτα αντίτυπα να τυπώνονται το 2010. Ο Rohan Kishibe, ένας νεαρός mangaka, βρίσκεται στο πανδοχείο της γιαγιάς του όπου συναντά μια γυναίκα που του μιλάει για ένα πίνακα που αναπαριστά το ανάποδο της Μόνα Λίζα, ζωγραφισμένος από έναν Ιάπωνα. Μια νύχτα , η γυναίκα εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Rohan έχει καθιερώσει το όνομα του στο χώρο των manga, αλλά μετά από μια συζήτηση, θυμάται τη μυστηριώδη γυναίκα και τον πίνακα, ο οποίος βρίσκεται στο μουσειο του Λούβρου. Με την αναζήτηση του πίνακα στο μυαλό του, ο Rohan ταξιδεύει στο Παρίσι ώστε να λύσει το μυστήριο και να μάθει περισσότερο για το περιβόητο έργο τέχνης. Δισέλιδο από το βιβλίο (πηγή https://otakuusamagazine.com/rohan-at-the-louvre/) Το χαρακτηριστικό σχεδιαστικό ύφος του Araki είναι εμφανές για άλλη μια φορά: στυλιζαρισμένες φιγούρες, έντονες γωνίες και ένας εθισμός στο ποζάρισμα, με τις χρωματικές παλέττες να είναι ανοιχτόχρωμες αλλά καθαρές, ενώ δίνουν μια έντονη ατμόσφαιρα σε κάθε πάνελ. Η ιστορία είναι πιο ήπια και ρομαντική, εστιάζοντας στο μυστήριο παρά στη δράση, χωρίς όμως να αλλάζει κάτι, καθώς βγαίνει φυσικά και χωρίς να βγαίνει η διαφήμιση του μουσείου πάνω από την ιστορία. Αντιθέτως, διαφήμιση και αφήγηση μπλέκουν αρμονικά με τη βοήθεια της ιστορίας. Παρότι σχετικά μικρό, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ιστορία με οικείους χαρακτήρες (με τον Rohan να έχει κεντρικό ρόλο στο JoJo's Bizarre Adventure) και χρώματα ευχάριστα στο μάτι. Επίσης, η έκδοση είναι λεπτή και σκληρόδετη και μαζί με το εξώφυλλο, το αποτέλεσμα είναι κάτι μαγευτικό.

Η steampunk αισθητική σε όλο της το μεγαλείο! Αυτή η πρόταση μπορεί να περιγράψει τη συγκεκριμένη σειρά με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια. Τι είναι steampunk; Steampunk είναι ο συνδυασμός της κομψότητας της Βικτωριανής εποχής στην Αγγλία(και στον υπόλοιπο κόσμο) με την επιστημονική φαντασία και την τεχνολογία που ακολούθησε. Οτιδήποτε μηχανικό, οτιδήποτε με γρανάζια, παξιμάδια και βίδες, θα το δείτε, σε όλη την τέλεια σχεδιασμένη του μορφή. Δημιούργημα του Joe Benitez, γνωστού σχεδιαστή στη DC και την Image (Batman, Witchblade, The Darkness) ο οποίος εμπνεύστηκε από τους cosplayers των συνεδρίων που συμμετείχε! Για αυτή τη σειρά, καθώς και για τις υπόλοιπες δουλειές του, ο Benitez δημιούργησε την δική του εκδοτική (Benitez Productions). Η Lady Mechanika είναι η μοναδική που επέζησε από τα πειράματα ενός τρελού επιστήμονα, τα οποία της κληρονόμησαν μηχανικά χέρια και πόδια. Χωρίς να θυμάται τον εαυτό της πριν πέσει στα χέρια του επιστήμονα, αλλά και ποιος ήταν αυτός, η Lady γίνεται ιδιωτική ντετέκτιβ και λύνει μυστήρια που έχουν σχέση με την τεχνολογία και το υπερφυσικό, αναζητώντας πάντα στοιχεία για τον δημιουργό της και το παρελθόν της. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει 4 mini-series των 3-6 τευχών το καθένα (με τη σειρά The Mystery of the Mechanical Corpse, The Tablet of Destinies, The Lost Boys of West-Abbey, The Clockwork Assasin) και ένα special mini-series (αφιερωμένο στην μεξικάνικη Ημέρα των Νεκρών) με τίτλο La Dama de la Muerte. Όλα τα παραπάνω κυκλοφόρησαν σε τευχάκια, μετά σε ένα trade paperback το καθένα, και στην συνέχεια σε oversized harcovers που συγκεντρώνουν όλα τα παραπάνω ( το 3ο συγκεντρώνει τα 2 τελευταία minis-series) εκτός από το La Dama de la Muerte. Αυτή τη στιγμή, το τελευταίο mini-series, με τίτλο La Belle Dame Sans Merci κυκλοφορεί σε 3 τεύχη. Φανταστείτε κάτι μεταξύ Indiana Jones, Lara Croft και του ρόλου της Kate Beckinsale στο Underworld. Femme fatale δηλαδή η οποία όμως δεν φοβάται να ρίξει το ξύλο της και να πάει την βόλτα της με το αερόπλοιο της εποχής. Έχοντας διαβάσει τα 2 πρώτα hardcovers, σεναριακά τη σειρά τη βρίσκω σχετικά αδύναμη. Υπάρχει μια αρκετά καλή γενική ιδέα, ακολουθεί αρκετή περιπέτεια, συνήθως σε εξωτικές περιοχές, αλλά λείπουν οι κορυφώσεις και στα δύο το τέλος έρχεται χωρίς ρυθμό και suspense. Όλα τα λεφτά όμως είναι το σχέδιο του Benitez. Όπου το αφήνει το περιθώριο η Chen (πρέπει να συνεργαστεί με κάποιον καλύτερο συγγραφέα οπωσδήποτε) από την ακατάσχετη χρήση μπαλονακίων, ο σχεδιαστής δίνει ρέστα. Κοιτάξτε μόνο την παραπάνω σελίδα με το μηχανικό περιστέρι!!! Χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει και αυτός τα θεματάκια του, όπως η τάση του να στήνει τους χαρακτήρες του λες και ποζάρουν για φωτογράφηση περιοδικού. Είναι τέτοια πάντως η ικανότητα του και σχολαστικότητα του στη λεπτομέρεια, που, για εμένα τουλάχιστον, συγχωρούνται οι όποιες αδυναμίες του.

Γαλλία, αρχές του 20ού αιώνα. Όλα τα ζώα ζουν (σχετικά) αρμονικά μεταξύ τους, υπό τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η ύπαρξη του ανθρώπου αμφισβητείται έντονα τόσο από τους απλούς πολίτες όσο κι απ' τους επιστήμονες, καθώς θεωρείται εκλιπόν είδος. Ωστόσο υπάρχουν ακόμη, γεγονός που φαίνεται να γνωρίζουν μονάχα μερικοί συλλέκτες και λαθροθήρες. Κάποιοι απ' τους οποίους, το βράδυ που ξεκινάει η αφήγηση, επιτίθενται σε μια απομονωμένη ομάδα στο δάσος του Φονταινεμπλώ και αιχμαλωτίζουν δύο αδέρφια. Τα δύο «δείγματα» μεταφέρονται στο Παρίσι κι εκεί χωρίζονται... Βρήκα ενδιαφέρον το όλο σκηνικό και γ' αυτό αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στο κόμικ αυτό, παρότι δεν ήξερα κανέναν από τους δύο δημιουργούς. Και δεν πέρασα καθόλου άσχημα. Ο Hervé Bourhis, με φόντο την Μεγάλη Πλημμύρα του Παρισιού του 1910, διηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστορία, εγείροντας σημαντικά ερωτήματα κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος αντιμετωπίζει τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Δεν είναι βαρύ ανάγνωσμα, ίσα-ίσα που υπάρχει χιούμορ, υποδόριο βέβαια. Στα συν του Alas συνυπολογίζω και το κομψό σχέδιο του Rudy Spiessert, ο οποίος (με βοήθεια από την κολορίστα Mathilda) παίρνει την ligne claire και την εκμοντερνίζει με εξπρεσιονιστικές λεπτομέρειες. Για τα τυπικά, να γράψω ότι κυκλοφόρησε στα γαλλικά από την Dupuis το 2010 και στα αγγλικά μεταφράστηκε το 2018 από την Europe Comics. Αξίζει να το διαβάσετε. Δεν είναι κάποιο αριστούργημα, αλλά διαβάζεται νεράκι, είναι ευχάριστο στο μάτι κι έχει κάτι να πει.

"It's ture a mother is nothing without her child..." Και ενώ τα lockdown συνεχίζονται αμείωτα(κοντεύουμε να χάσουμε τον αριθμό πια) ευτυχώς που πάντα έχουμε τα αγαπημένα μας κόμικ να μας κρατάνε συντροφιά. Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα κόμικ ΓαλλοΒελγικής σχολής που με συγκίνησε και άγγιξε τη ψυχή μου ιδιαίτερα. Έιναι το Lydie γραμμένη από τον Zidrou(A Hell of an Innocence,Shi,Protecto) και εικονογραφημένη από τον Jordi LaFerbe(La Mondaine,Vice Squad). Η ιστορία της Lydie (με αφηγητή το άγαλμα της Παναγίας που δεσπόζει σε ένα κεντρικό κτίριο της πόλης) είναι μία συγκινητική ωδή για την απώλεια αλλά και ένας ύμνος στη φιλία και την ελπίδα. Τη συμπόνια και την αλληλεγγύη.. Όταν η νεαρή Camille φέρνει στο κόσμο το νεκρό μωρό της, όλοι στη μικρή κωμόπολη του Παρισιού όπου εκείνη ζει, νιώθουν μία συμπάθεια και συγκίνηση για το χαμό της νεαρής μητέρας...Δύο μήνες αργότερα όμως η Camille επιμένει ότι το μωρό της γύρισε κοντά της από τον ουρανό, και έτσι μία ολόκληρη γειτονιά, για να δώσει μία στιγμή ευτυχίας στη πονεμένη μάνα, θα αναγκαστεί να προσποιηθεί ότι το παιδί της υπάρχει ακόμα και αν κανείς φυσικά δε το βλέπει, ενώ η Camille οδηγεί με τα χρόνια τη Lydie στην ενηλικίωση.... Μιλώντας σε ένα αόρατο παιδί που μεγαλώνει όσο περνούν τα χρόνια, οι γείτονες βοηθούν την Camille να αντιμετωπίσει τη θλίψη της για το νεκρό της παιδί...Έιναι όμως τα πράγματα όπως φαίνονται; “After all, why bring somebody pain when it's so easy to bring joy instead?” Mέσα από αυτή την τόσο απλή αλλά συνάμα ευαίσθητη και συγκινητική ιστορία της Camille και της "φανταστικής" κόρης της Lydie, ο Zidrou (που όπως έχω επαναλάβει τείνει να γίνει μέσα στους πιο αγαπημένους μου ευρωπαίους σεναριογράφους)μας δίνει μία μικρογραφία μιας συνοικίας του Παρισιού της δεκαετίας του '30, με τους χαρακτηριστικούς της τύπους ανθρώπων αλλά και καταστάσεων, που συναντά κανείς ακόμα και σήμερα στις κλειστές κοινωνίες της επαρχίας κυρίως. Τα κουτσομπολιά σχετικά με το γεγονός πως η Camille ήταν ανύπαντρη μητέρα, η σκληρότητα των μικρών κυρίως παιδιών που την αντιμετωπίζουν σαν τη τρελή της γειτονιάς.. Οι ιδιοτροπίες και οι καθημερινές ζωές των απλών ανθρώπων, τα άτακτα παιδιά, ο σοβαρός γιατρός, τα παιχνιδιάρικα κορίτσια, τα κουτσομπολιά των ηλικιωμένων. Μία μικρή γειτονιά με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, και όμως ενώνονται όλοι μαζί μέσα από μία τραγωδία για να παίξουν ο καθένας τους και έναν ρόλο. Όλοι τους τόσο αληθινά δοσμένοι που αμέσως γίνονται οικείοι στα μάτια του αναγνώστη, ο οποίος ήδη έχει ταυτιστεί με τη τραγωδία της Camille από τις πρώτες κιόλας σελίδες του κόμικ, και συνεχίζει να είναι στο πλευρό της ακόμα και όταν εκείνη πιστεύει ότι το παιδί της ξαναγύρισε ζωντανό κοντά της. Και ο συγγραφέας έρχεται να δώσει το ερώτημα-τροφή για σκέψη στον αναγνώστη ''πόσο αληθινή είναι η Lydie;; Και αν είναι πραγματική, πώς έγινε αληθινή; Μέσα σε λίγες σελίδες ο Zidrou καταφέρνει να συγκινήσει, να προβληματίσει και να μαγέψει τον αναγνώστη εμπνευσμένος από την απώλεια του δικού του πατέρα και να μας δώσει ένα μάθημα ψυχής ότι η ζωή συνεχίζεται, ακόμα και αν ο πόνος που προκαλεί αυτή είναι δυσβάσταχτος και η πληγή μοιάζει να μην κλείνει ποτέ...Το σχέδιο του LaFebre λεπτομερές, με έντονη πλαστικότητα και μία καρτουνίστικη διάθεση που σε καμία περίπτωση δε μειώνει τη σοβαρότητα ή τη συγκίνηση της ιστορίας αλλά δίνει μία πιο κωμική χροιά στο θλιβερό θέμα της. Το κόμικ κυκλοφόρησε στη Γαλλία από τo Dargaud και στη συνέχεια μεταφράστηκε στα Αγγλικά από τη Europe comics το 2018.

Η Πρηνής Θέση του Σκοπευτή (γαλλικά: La Position du tireur couché) είναι η τρίτη κατά σειρά μεταφορά βιβλίου του Jean-Patrick Manchette από τον Jacques Tardi. Το πρωτότυπο έργο δημοσιεύτηκε σε συνέχειες μεταξύ 1980 και 1981 στο Hara-Kiri (στα ελληνικά κυκλοφορεί, φυσικά, από την Άγρα) και αποτελεί το τελευταίο ολοκληρωμένο μυθιστόρημα του Manchette. Ο Tardi το μετέγραψε στη μορφή κόμικς μόλις το 2010, όταν και κυκλοφόρησε από την Futuropolis. Το 2018, η Σανγκάη μας εξέπληξε τυπώνοντας μια καλαίσθητη έκδοση, η οποία ωστόσο χρησιμοποιεί την αγγλική μετάφραση από την (σκληρόδετη) έκδοση της Fantagraphics (2011). Το κόμικ της Σανγκάης είναι πραγματικά υπέροχο στην αφή. Μεγάλο μέγεθος, σαγρέ εξώφυλλο, ωραία σελιδοποίηση. Ανοίγοντάς το, πέφτουμε πάνω σε τρία εισαγωγικά κείμενα: ένα για τον Tardi και την καριέρα του, ένα για το έργο και την ιδεολογία του Manchette κι ένα που αναλύει το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο του μυθιστορήματος. Παρά τις κατά τόπους δυσνόητες φράσεις, πρόκειται για τρία πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα κείμενα, ιδιαίτερα το δεύτερο, το οποίο δίνει την δυνατότητα στον αναγνώστη να διαβάσει το κόμικ με άλλο μάτι. Γυρίζουμε σελίδα... ... και βρισκόμαστε στο Worcester της Αγγλίας, ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ. Ο άντρας που κάποιοι αποκαλούν Μαρτέν Τεριέ και κάποιοι άλλοι Κριστιάν βγάζει το χέρι του από το παράθυρο του βαν του και τινάζει τα μυαλά κάποιου κύριου Ντουμπόφκσι. Ύστερα, βγαίνει από το όχημα και πυροβολεί εξ επαφής την γυναίκα που τον συνοδεύει. Μπαίνει στο αμάξι, οδηγεί μέχρι το Λονδίνο, μπαίνει στο αεροπλάνο και επιστρέφει στο Παρίσι. Αυτές είναι οι πρώτες σκηνές του κόμικ. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος με διεθνή δράση. Εργάζεται για την Εταιρεία, έναν σκοτεινό πολυεθνικό οργανισμό, όχι και τόσο επίσημο, με άκρες από τις παριζιάνικες εφημερίδες μέχρι την UNESCO. Μετά από αυτήν την δουλειά, ο Τεριέ αποφασίζει ότι ήρθε πλέον η ώρα να αποσυρθεί. Αυτό, ωστόσο, όπως ίσως ξέρει κάθε αναγνώστης με μια ελάχιστη επαφή με το νουάρ, είναι πάντοτε ένα όνειρο απατηλό. Κατά την γνώμη μου Η Πρηνής Θέση του Σκοπευτή είναι ένα κόμικ με αρκετά σκαμπανεβάσματα. Αν και δεν έχω διαβάσει το πρωτότυπο έργο, γνωρίζω ότι η γραφή του Manchette είναι εξαιρετικά λιτή, με αποτέλεσμα τα βιβλία του να είναι πολύ ευκολοδιάβαστα. Το ίδιο ισχύει και για την μεταφορά, θεωρώ τον Tardi πραγματικό τεχνίτη της αφήγησης, μόνο που σε μερικά σημεία η ροή είναι υπερβολικά γρήγορη, με αποτέλεσμα να χάνεται η απαιτούμενη «βαρύτητα». Σεναριακά, στο κομμάτι του Manchette δηλαδή, υπάρχουν σκηνές και διάλογοι που δεν μου κάθονται τόσο καλά. Φταίει και η μετάφραση μέσω των αγγλικών, που ποτέ δεν είναι καλή ιδέα, αλλά έχοντας διαβάσει τις άλλες μεταφορές, δεν μπορώ να επιρρίψω όλες τις ευθύνες στον/ην μεταφραστή/ρια. Ο Jean-Patrick Manchette Αυτό που μου άρεσε περισσότερο απ' όλα είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Manchette επιχειρεί να σχολιάσει την κοινωνία της εποχής του. Υποτίθεται ότι ο Τεριέ κινείται στον υπόκοσμο, αλλά γίνεται ξεκάθαρο ότι στην εποχή του και κατ' επέκταση σήμερα, δεν υπάρχουν στεγανά όρια ανάμεσα στον υπόκοσμο και τον «επάνω κόσμο». Είναι δε εκπληκτική η ακρίβεια με την οποία ο Manchette προβλέπει το μέλλον. Ο αέρας της ανανέωσης που έπνευσε στις δεκαετίες του '60 και '70 κοπάζει. Και παρότι το βιβλίο δημοσιεύεται στο μεταίχμιο, ο συγγραφέας του πέφτει μέσα, αφού από την δεκαετία του '80 ξεκινάει η ολοκληρωτική κυριαρχία των μεγάλων εταιρειών-κολοσσών που βλέπουμε ακόμη εντονότερα τα τελευταία χρόνια. Σχεδιαστικά δεν μπορώ να πω πολλά. Το 2010 ο Tardi είχε προ πολλού φτάσει στον κολοφώνα του (στον οποίο διατηρείται λίγο-πολύ έως σήμερα!). Στις σελίδες αυτού του κόμικ υπάρχουν μερικά από τα καλύτερά του καρέ. Μπορεί το στιλ του Tardi να έχει αποκρυσταλλωθεί εδώ και δεκαετίες και να μην αλλάζει, άρα να μην εκπλήσσει, αλλά πάντοτε είναι όμορφο στο μάτι. Ίσως Η Πρηνής Θέση του Σκοπευτή είναι ένα ανάγνωσμα για τους φαν του Tardi (και του Manchette). Όχι ότι δεν μπορεί να το απολαύσει ένας «αμύητος», αλλά θα πρότεινα άλλα κόμικς για την γνωριμία. Επισήμως, το κόμικ είναι εξαντλημένο, αν και δεν πιστεύω ότι θα είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί κάποιο αντίτυπο.

Τίτλος: Vattu Σενάριο: Evan Dahm Σχέδιο: Evan Dahm Πρώτη Έκδοση: Ιούλιος 2010 Κατηγορία: Webcomic, long-form Περιεχόμενο: Φαντασίας, Μυθολογικό, Περιπέτεια Σελίδες: >860 Χρώμα: Έγχρωμο (ΕΓΧ) Περιοδικότητα: 3 φορές/εβδομάδα (Δευτέρα-Τρίτη-Παρασκευή) Προέλευση: Αμερικάνικη Φυσική Έκδοση: Βιβλίο #1- Vattu: The Name & the Mark Βιβλίο #2 - Vattu: The Sword & the Sacrament Η παντοδύναμη αυτοκρατορία της Sahta εξαπλώνει συνεχώς τα σύνορα της στην μεθόριο, οπού κατακτάει ολοένα και πιο βάρβαρες φυλές. Μια εξ αυτών είναι ο λαός της Vattu, Αυτοί Που Είναι Σημαδεμένοι με Λευκό, ή Fluters όπως τους λένε οι Sahtans. H Vattu θα αιχμαλωτιστεί και θα ταξιδέψει ως την καρδιά της αυτοκρατορίας, οπού ο αδύναμος αυτοκράτωρας Αrrius Z’ προσπαθεί να ελέγξει την αυτοκρατορία του. Τα ηνία της απειλούνται να ξεγλιστρήσουν από τα χέρια του, μέσα από τις ίντριγκες της αυλής και εξ’αιτίας των διάφορων φυλών που είναι υπό τον ζυγό της Sahta και επιζητούν ελευθερία και εκδίκηση. Η «Vattu» είναι η πιο πρόσφατη ιστορία του Evan Dahm που εξελίσσεται στον φανταστικό του κόσμο του Overside. Προηγήθηκαν δυο ημι-σουρεαλιστικές παραμυθο-περιπέτειες (Rice Boy και Order of Tales) καθώς και μερικές σύντομες ιστορίες. Στις δημιουργίες του, ο Dahm χρησιμοποιεί πρωτότυπες φανταστικές φυλές και πλάσματα, καθώς δεν υπάρχουν καθόλου άνθρωποι. Στο συνηθισμένο του στύλ, η Vattu είναι ένα τεράστιο έπος, με έναν πλούσιο, ιδιαίτερο σύμπαν, που κοσμείται από λιτές χρωματισμένες σελίδες με ελάχιστες λεπτομέρειες. Αυτή η οικονομία επικρατεί ακόμα και στην εμφάνιση των χαρακτήρων που διαφέρουν ελάχιστα με τα υπόλοιπα πλάσματα της φυλής τους. Το αποτέλεσμα όμως δεν είναι ποτέ αντιαισθητικό και τελεί ως ικανό μέσο για να βαστάξει το σενάριο και το worldbuilding του Dahm, που είναι άλλωστε και το κύριο πιάτο. Δεν μπορώ να βεβαιώσω ότι αυτό το κόμικ θα αρέσει σε όλους, αλλά όσοι του αφιερώσουν τον χρόνο που απαιτεί θα αναγνωρίσουν πως πρόκειται για κάτι μοναδικό. Webcomic

Ο Screw-On Head είναι ένα ακόμα από τα τόσο πετυχημένα σεναριακά πειράματα του Mike Mignola, μπαμπά ενός από τα γνωστότερα κόμικς παγκοσμίως, του Hellboy. Ξεκίνησε σαν ιδέα για παιχνίδι (υποθέτω φιγούρα) όπως γράφει και ο ίδιος στον επίλογο αλλά εξελίχθηκε σε ακριβώς αυτό: έναν χαρακτήρα κόμικ που πρακτικά βιδώνει το κεφάλι του σε διαφορετικά σώματα ανάλογα με την αποστολή που έχει να εκτελέσει. Η συνταγή είναι η ίδια και πετυχημένη: ατμοσφαιρικές ιστορίες με βικτωριανό αέρα, steampunk αισθητική σε ιστορία και σχέδιο, αυτό το τόσο αγαπημένο κυβιστικό σχέδιο του Μινιόλα, το γεμάτο γωνίες που δεν χορταίνω να χαζεύω. Εδώ, σε αυτήν τη μικρή συλλογή ιστοριών ( 6 ιστορίες σε ~100 σελίδες) που εκδόθηκε το 2010, το σχέδιο του έχει πιάσει άλλες ταχύτητες, πολύ πιο φτασμένο από τα αρχικά hellboy του '90. Η διαφορά εδώ σε σχέση με άλλα κόμικ του, είναι η έκδηλη ύπαρξη χιούμορ, σχεδόν σε κάθε καρέ. Σατιρίζονται με φινέτσα και ποιοτική κωμωδία διάφορα κλισέ του είδους, σατιρίζονται ακόμα και στοιχεία που έκαναν το Hellboy διάσημο. Αν και δεν λέει κάπου ότι τοποθετείται στο ίδιο σύμπαν, νομίζω είναι προφανές ότι μιλάμε για το σύμπαν του BPRD, περίπου 100 χρόνια νωρίτερα: ο Screw-On Head είναι πράκτορας που καταπολεμά το υπερφυσικό και παίρνει εντολές από τον ίδιο τον Αβραάμ Λίνκολν. Πέρα από την πρώτη, ξεχώρισα την ιστορία "The magician and the snake" που έγραψε με την κόρη του! Ψάξτε το! Εδώ παρουσιασούλα για το Hellboy το ξένο, εδώ για το ελληνικό.

Βρισκόμαστε στο πολύ μακρινό μέλλον. Ο άνθρωπος συμβιώνει ειρηνικά με πολλά άλλα νοήμονα είδη του σύμπαντος, υπό τη σκέπη της Ένωσης. Η επιστήμη έχει καταστήσει εφικτή την τηλεμεταφορά και τη δημιουργία πολλαπλών ειδώλων ενός ατόμου. Πρακτικά, ο άνθρωπος έχει γίνει αθάνατος. Καθώς, λοιπόν, έννοιες όπως «έγκλημα», «χρόνος» και «θάνατος» έχουν αλλάξει ριζικά, μια νέα υπηρεσία επιβολής του νόμου έχει συσταθεί. Πρόκειται για την Φιλοσοφική Αστυνομία, ένα σώμα που επιφορτίζεται με ιδιάζουσες υποθέσεις. Στους κόλπους της δρα ο Elijah, ένας εξέχων πανεπιστημιακός. Πολυπράγμων, διάσημος και ελαφρώς συντηρητικός για την εποχή του, ο Elijah αναλαμβάνει τις πιο δύσκολες και απαιτητικές νομικές/φιλοσοφικές περιπτώσεις. Μια από αυτές είναι η αποτροπή της επικείμενης σύγκρουση μεταξύ δύο εξωγήινων ειδών, πυροδοτούμενη από έναν φόνο που έλαβε χώρα πριν από πολλούς αιώνες... Το Last Days of an Immortal των Fabien Vehlmann και Gwen de Bonneval είναι ένα κόμικ που διαθέτει τη βαρύτητα σπουδαίων sci-fi βιβλίων και ταινιών: Solaris, Gattaca και Arrival είναι ορισμένα έργα που αντηχούν στις σελίδες του. Ακόμη και το σχέδιο φαίνεται να έχει επηρεαστεί από το La Planète Sauvage, ταινία-σταθμό στο γαλλικό animation. Μέσα από μια ενδιαφέρουσα πλοκή, σε έναν ευφάνταστο κόσμο, ο Vehlmann κάνει αυτό που πολλές μεγάλες προσωπικότητες της επιστημονικής φαντασίας έχουν κάνει στο παρελθόν. Μιλάει για θέματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο: συνύπαρξη, οικολογία (με μια ευρύτερη έννοια), θάνατος. Και το κάνει με έναν τρόπο μειλίχιο, χωρίς διδακτισμό. Το μόνο που μπορώ να του προσάψω, είναι μερικά προβληματάκια στη ροή. Όσον αφορά το σχέδιο του de Bonneval υπάρχουν δύο όψεις. Η πρώτη, ότι είναι υπερβολικά μινιμαλιστικό, ίσως ακόμη και άτεχνο. Και όντως υπάρχουν φορές που η απλότητα (ή απλοϊκότητα αν προτιμάτε) προκαλεί σύγχυση σε ορισμένα καρέ. Όμως, με μια δεύτερη σκέψη, η λιτότητα ταιριάζει γάντι στους χαμηλούς ρυθμούς της ιστορίας και ουσιαστικά οδηγεί το μάτι του αναγνώστη, επιτρέποντάς του να εστιάσει στα σημαντικά. Άλλωστε, μπορεί σε κάποιους να δημιουργήσει απευθείας μια αρεστή αίσθηση εναλλακτικού κόμικ. Η πρωτότυπη γαλλική έκδοση βγήκε το 2010 από την Futuropolis και δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε η μετάφραση στα αγγλικά από την Archaia.

Δυστυχώς, ο κόσμος των manga έχει γίνει αρκετά δυσπρόσιτος για εμένα. Δυσκολεύομαι να εντοπίσω τίτλους που θα μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον, καθώς πρέπει να «σκάψω» κάτω από πολλά επιτυχημένα mainstream manga, των οποίων το υπερβολικό σχέδιο ή/και τα πολυχρησιμοποιημένα αφηγηματικά μοτίβα με αφήνουν αδιάφορο. Γι' αυτό και το κάτι σαν slice-of-life εποχής House of Five Leaves της Natsume Ono ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη! Αρχικά, έτρεξε στο περιοδικό Monthly Ikki μεταξύ 2006 και 2010. Συλλέχθηκε σε 8 tankobon των 200 περίπου σελίδων έκαστο, που μεταφράστηκαν στα αγγλικά από την VIZ Media και κυκλοφόρησαν από το 2010 έως το 2012. Το 2010 μεταφέρθηκε στην τηλεόραση με τη μορφή anime σειράς 12 επεισοδίων. Ο Masanosuke Akitsu είναι ένας σαμουράι δίχως αφέντη, ένας ρόνιν. Παραδόξως, ο χαρακτήρας και η εμφάνισή του δεν εμπνέουν φόβο, γι' αυτό και δυσκολεύεται να παραμείνει σε μια δουλειά. Από το πουθενά, τον προσεγγίζει ο μυστηριώδης αλλά χαρισματικός Yaichi, ο οποίος του προτείνει να γίνει ο προσωπικός του σωματοφύλακας. Ο Masanosuke εντυπωσιάζεται από την γενναιοδωρία του και δέχεται την πρόταση. Σύντομα, όμως, μαθαίνει ότι ο νέος εργοδότης του είναι ο αρχηγός μιας συμμορίας απαγωγέων, που αυτοαποκαλούνται «Πέντε Φύλλα». Ο κώδικας του Bushido υπαγορεύει ότι μια τέτοια δουλειά είναι ανήθικη, αλλά την ίδια στιγμή δεν του επιτρέπει να αθετήσει τον λόγο του. Εξάλλου, έχει μεγάλη ανάγκη τα χρήματα... Η αισθητική του παρόντος manga είναι ευχάριστα προσγειωμένη και μελαγχολική. Η γραμμή της Ono είναι απλοϊκή, στα όρια της μουτζούρας κατά τόπους, και μάλιστα βγάζει έναν αέρα ευρωπαϊκού indie (λογικό, καθότι η Ono έχει ζήσει στην Ιταλία για μια διετία). Διατηρεί, ωστόσο, την απαιτητική σκηνοθεσία των manga και τα στοιχεία του ιαπωνικού μινιμαλισμού, με αποτέλεσμα η ροή να είναι αβίαστη και ευχάριστη. Σε αρκετούς μπορεί να φανεί άσχημη η τεχνοτροπία της, αλλά για εμένα προσωπικά δούλεψε μια χαρά. Το σενάριο επίσης είναι ανθρωπίνων διαστάσεων, καθώς δεν έχουμε να κάνουμε με larger-than-life καταστάσεις. Σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα manga με σαμουράι και εγκληματίες, τα γρανάζια της ιστορίας κινούνται κυρίως από τους διαλόγους και τους συλλογισμούς των ηρώων. Ο πρώτος τόμος μας δίνει ελάχιστες πληροφορίες για τον Masanosuke και όσους τον πλαισιώνουν, αλλά όσο προχωράμε αποκαλύπτονται τα κίνητρά τους και σταδιακά η ένταση κλιμακώνεται, όταν «ξυπνά» το παρελθόν του Yaichi. Το exposition είναι εξαιρετικό και ίσως ένας από τους στόχους της Ono ήταν να δημιουργήσει μια μελέτη χαρακτήρων. Οι οποίοι χαρακτήρες δεν είναι επίπεδοι, αλλά διαθέτουν κρυφές πλευρές. Οι πράξεις τους υπαγορεύονται από την προσωπική τους ηθική, η οποία πηγάζει ή και αντιτίθεται στις κοινωνικές προσταγές της εποχής και τις διαχρονικές ιαπωνικές αξίες της τιμής και του καθήκοντος. Μόνο ο πρωταγωνιστής είναι ελαφρώς «παράταιρος», καθώς παρουσιάζει στοιχεία του σύγχρονου ανθρώπου. Πόσες φορές έχουμε δει στο σινεμά ή στα κόμικς έναν σαμουράι συνεσταλμένο και ταπεινό (ενίοτε υπερβολικά), που μάλιστα ζει μέσα στην αγωνία της ανεργίας; Η μοναδική «σύγκριση» που μου έρχεται στο μυαλό, είναι η πολύ καλή ταινία The Twilight Samurai. Κάποιες συμπεριφορές μπορεί να θεωρηθούν ελαφρώς υπερβολικές και κάποια σεναριακά ευρήματα επαναλαμβανόμενα. Επίσης, ίσως φανεί σε κάποιους ότι η πλοκή πλατειάζει και θα μπορούσε να περιοριστεί σε π.χ. 6 τόμους. Κατά τη γνώμη μου, ωστόσο, η ιστορία δεν κάνει κοιλιά, πράγμα δύσκολο για τέτοιου όγκου κόμικ. Το φινάλε, να πω την αλήθεια, το περίμενα και το ήθελα διαφορετικό. Δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό (δικαιολογείται απόλυτα από την σκιαγράφηση των χαρακτήρων που προανέφερα), αλλά θα μου άρεσε μία διαφορετικού είδους κάθαρση. Γενικά, πιστεύω ότι τα προβλήματα είναι τόσο ανεπαίσθητα, που δεν χαλάνε το συνολικό αποτέλεσμα. Συνειδητοποιώ ότι το House of Five Leaves είναι μόλις η τρίτη manga σειρά (>1 tankobon) που ολοκληρώνω. Κάτι λέει αυτό για το πόσο μου άρεσε. Είναι ένα από τα καλύτερα manga που έχω διαβάσει κι ας μην έχω διαβάσει πολλά.

Το 2010, ο Μιχάλης Διαλυνάς είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα του στέρεα βήματα στον χώρο των κόμικς, έχοντας να επιδείξει κυρίως αυτοεκδόσεις και συμμετοχές σε περιοδικά. Το Trinkets: Ένα πατάρι γεμάτο ιστορίες από την Comicdom Press είναι ένα τομάκι που συλλέγει δώδεκα ιστορίες, οι οποίες είχαν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε διάφορα ελληνικά και ξένα έντυπα, όπως το 9 και το Popgun της Image. Πάντα υπάρχει η πρώτη φορά Λύκοι στα χαρακώματα Μετρώντας τ’ άστρα Ατίμωση Le chat Η πικρή γεύση του διαβόλου To steal a kiss Γουστάρεις pacman; Myosotis alpestris Stay for breakfast Ο ιππότης που θα γινόταν βασιλιάς Μη-συμβατό Πάντα με έλκυαν τα πρώιμα έργα των δημιουργών κόμικς. Σου δίνουν τη δυνατότητα να δεις «συμπυκνωμένη» την πορεία τους και μπορείς να εντοπίσεις, συχνά ευκολότερα απ' ό,τι σε μεταγενέστερες δουλειές, τις επιρροές τους. Στο Trinkets, λοιπόν, βλέπουμε αναφορές στον Moebius και τους Monty Python, επιδράσεις από κλασικά παραμύθια και videogames, πειραματισμούς στην αφήγηση και εναλλαγές στο σχέδιο (ακόμη και μέσα στην ίδια σελίδα). Οι περισσότερες από τις ιστορίες έχουν στοιχεία του φανταστικού, είτε αυτό λέγεται sci-fi, είτε fantasy. Άλλες είναι χιουμοριστικές, άλλες περιπέτειες, άλλες τρόμου. Παρότι δεν υπάρχει μια κοινή συνισταμένη, θεωρώ ότι υπάρχει καλή συνοχή, πράγμα κάπως σπάνιο σε τέτοιους είδους συλλογές. Από σχεδιαστικής άποψης, σε ορισμένες ιστορίες μπορεί κανείς να αναγνωρίσει το σημερινό στιλ του Διαλυνά, σε άλλες σχεδιάζει με διαφορετική τεχνοτροπία. Απ' όσο γνωρίζω, το Trinkets κυκλοφορεί ακόμη. Η έκδοση της Comicdom Press είναι όμορφη, με ανάγλυφα εξώφυλλα, αλλά η επιμέλεια στα κείμενα ανύπαρκτη. Είναι ένα κόμικ στο οποίο «επιστρέφω» πολλές φορές, λόγω του μικρού του μεγέθους και της παραμυθένιας αισθητικής. Μέσα στις σελίδες του «βλέπω» επίσης και μερικούς νεότερους δημιουργούς (την Σιαδώρα Παπαθεοδώρου, την Γεωργία Ζάχαρη κ.ά.) και πολύ θα ήθελα να μάθω αν όντως έχουν επηρεαστεί από το Trinkets.

Οι Γάλλοι Frederic Bertocchini (σενάριο) και Jef (σχέδιο) αποτίουν με αυτό το κόμικ τον δικό τους φόρο τιμής στον Βασιλιά Σαύρα, μια από τις πιο μυστηριώδεις και ειδωλολατρικά λατρεμένες φιγούρες της διεθνούς μουσικής σκηνής, τον Jim Morrison των Doors. Δεν προσπαθούν να κάνουν μια "ορθόδοξη" και συμβατική βιογραφία αλλά επιλέγουν να επικεντρωθούν σε μια επιλογή κάποιων από τις πιο δυνατές στιγμές της ζωής αυτού του μύστη της ροκ (π.χ. το γνωστό σκηνικό στην συναυλία του Μαϊάμι το 1970 όπου υποτίθεται πως έδειξε τα γεννητικά του όργανα στο κοινό, ή το φευγιό του στην Γαλλία όπου επίσημα έγινε για να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά). Το κόμικ εκδόθηκε το 2010 από την Emmanuel Proust Editions στην Γαλλία στις 120 σελίδες ενώ στα εγχώρια ήρθε το ίδιο έτος από τις εκδόσεις Γνώση. από bedetheque Μικρό μέγεθος, σκληρόδετο, στιβαρή έκδοση, ασπρόμαυρο ατμοσφαιρικό σχέδιο με κάποια μονοσέλιδα χάρμα οφθαλμών, συναισθηματικά φορτισμένο σενάριο όπως αρμόζει σε μια τέτοια φιγούρα, έναν καταραμένο ποιητή που επηρέασε και επηρεάστηκε όσο λίγοι. Προτείνω δίχως δεύτερη σκέψη σε όσους δεν έχουν ασχοληθεί πολύ με doors/Morrison, όσοι έχουν λογικά το ξέρουν ήδη.

PUNISHER MAX ''Cheers Frank...Only about 40 years to late,but your war's finally over..." - Nick Fury Ποια άραγε θα μπορούσε να είναι η τελευταία ιστορία του Frank Castle;Πώς θα έκλεινε ο κύκλος βίας και αίματος που είχε ανοίξει σχεδόν 40 χρόνια πριν όταν έχασε ότι αγαπούσε περισσότερο στη ζωή του;;Την απάντηση μας την δίνουν οι Jason Aaron(Wolverine,Thor,Conan)και Steve Dillon(Preacher,Judge Dredd,Animal Man)μέσα σε 22(Ιανουάριος 2010-Φεβρουάριος 2012) τεύχη της σειράς Punisher Max. Οι δύο δημιουργοί είχαν ένα δύσκολο έργο να εκπληρώσουν. Καθώς οι όποιες συγκρίσεις με την προηγούμενη σειρά του Punisher στη θυγατρική MAX της Marvel,την οποία έγραφε ο Garth Ennis(Preacher,Hellblazer,The Boys) θα ήταν αναπόφευκτες...Για 4 χρόνια ο Ennis έδωσε τη δική του definitive έκδοση του γνωστού αντί-ήρωα της Marvel,με τον απομακρύνει εντελώς από την super hero community,να μεγαλώνει σε κανονικό χρόνο(από τη δεκαετία του '60 που πολέμησε στο Βιετνάμ μέχρι το 2010)και να ασχοληθεί με ποιο ενήλικα και κοινωνικά θέματα όπως τη Μαφία, των ιρλανδικών τρομοκρατικών οργανώσεων,του εμπορίου λευκής σαρκός γυναικών της ανατολικής Ευρώπης, των εταιρικών μεγιστάνων και των πολέμων της πραγματικής ζωής....Σε εκείνον επίσης τον τίτλο μετά τον Ennis,έγραψαν επίσης σπουδαίοι συγγραφείς όπως οι Gregg Hurwitz, Duane Swierczynski, και Victor Gischler ακολουθώντας τη συνταγή του Ennis,όχι όμως με την ίδια επιτυχία στο "μαγείρεμα"... Στο δικό τους run οι Aaron&Dillon επικεντρώνονται όμως περισσότερο τόσο στον χαρακτήρα του Frank Castle,όσο και σε εκείνων των αντιπάλων του(Fisk,Bullseye σε διαφορετικές όμως εκδοχές τους)καθώς και τα κίνητρα στα οποία τους οδηγούν,τον καθένα από αυτούς,να πάρει το δρόμο που επέλεξαν να διαβούν.Και κατορθώνουν όχι μόνο να ξεφύγουν από τη σκιά του προκατόχου τους στον τίτλο,αλλά να δημιουργήσουν και έναν σκοτεινό,σκληρό,ωμό και άκρως αιματηρό επίλογο στην τραγική ιστορία του Frank Castle... Όταν όλες οι μεγάλες μαφιόζικες οικογένειες αποφασίζουν να "αποσπάσουν" την προσοχή του Castle από πάνω τους,αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν έναν ψεύτικο Kingpin,αρχηγό των αρχηγών... Για να κερδίσουν χρόνο μέχρι να έρθει ένας ικανός εκτελεστής να τον βγάλει από τη μέση...Αυτός ο "χάρτινος" Kingpin δεν θα είναι άλλος από τον σωματοφύλακα ενός από τους νονούς(Don Rigoletto)ένας οικογενειάρχης με το όνομα Wilson Fisk(εδώ στη πρώτη MAX εμφάνιση του)...Μονάχα που ο Wilson Fisk είναι όπως φαίνεται ο πραγματικός εγκέφαλος του σχεδίου και σίγουρα έχει βλέψεις για μεγαλύτερα πράγματα από τον Castle..Mε εντολή του αφεντικού του ο Fisk αγοράζει γραφεία και υπαλλήλους(οι οποίοι φανερά θα ειδοποιήσουν τον Castle)έτσι ώστε ο Τιμωρός να "τσιμπήσει" το δόλωμα...Το σχέδιο βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή,αλλά ο Fisk στη πορεία θα εξοντώσει όλα τα μεγάλα κεφάλια για να γίνει ο πραγματικός Kingpin του εγκλήματος,ακόμα και αν αυτό του κοστίσει περισσότερα από όσο φαντάζονταν... Έχοντας γίνει ο απόλυτος Kingpin του εγκλήματος,θα δεχτεί και την επίσκεψη του εκτελεστή εκείνου που ο Rigoletto θα χρησιμοποιούσε ενάντια στον Frank Castle(o οποίος εξουδετέρωσε ακόμα έναν,τον περίεργο Μennonite/Μεμονίτη Άμις, στον οποίο βασίστηκε ο χαρακτήρας του John στη 2η season του Punisher...)Tου Bullseye(στη MAX εκδοχή του επίσης)που στρέφει όλη του την προσοχή στον επικείμενο στόχο του,τον Castle.Για να τον καταλάβει όμως καλύτερα θα πρέπει να γίνει και ο ίδιος Castle,να μπει στο πετσί του ρόλου του,να ζήσει και να επισκεφτεί στα μέρη που εκείνος είχε πάει...Μετά την αιματηρή τους αναμέτρηση ο Castle θα συλληφθεί και θα οδηγηθεί στη φυλακή.Εκεί καθηλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου,θα κάνει έναν απολογισμό της ζωής του,ουσιαστικά βλέποντας ότι ο Τιμωρός πάντα υπήρχε μέσα του,από την εποχή του Βιετνάμ...Και όλα αυτά όταν οι μισοί τρόφιμοι θέλουν να τον σκοτώσουν...Όταν ο Castle κατορθώνει να δραπετεύσει από τη φυλακή,η τελική αναμέτρηση με τον Fisk(που στο μεταξύ έχει και μια καινούργια εκτελέστρια/δολοφόνο στη διάθεση του την Elektra)θα μπει σε εφαρμογή...Μονάχα που έχει έρθει η στιγμή να μπει ένα τέλος στο μοναχικό και άκρως αιματηρό αγώνα του Frank,εναντίων του εγκλήματος,και το μόνο σίγουρο είναι πως εκείνος θα πέσει με το χέρι στη σκανδάλη του όπλου του... Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα που αντιμετωπίζει κάθε συγγραφέας που γράφει τις ιστορίες του Frank Castle είναι ότι υπάρχει ο κίνδυνος να επαναλαμβάνεται.Κάτι από το οποίο δεν ξέφυγε και ο Ennis στο δικό του run,όσο και αν αναμόρφωσε τον χαρακτήρα,και όσα καινούργια στοιχεία και χαρακτήρες και αν πρόσθεσε. Ο Frank Castle δεν είναι υπέρ ήρωας,δεν έχει ολόκληρη gallery από arch vilains σαν τον Spider Man ή τον Bat Man.Έιναι ένας ανθρώπινος "Εξολοθρευτής" μαφιόζων και άλλων κακοποιών στοιχείων.Και αυτό σε έναν χαρακτήρα 40 + χρόνων,μπορεί να κουράζει τόσο τον ίδιο τον χαρακτήρα ή τον συγγραφέα που τον έχει αναλάβει,όσο και τους αναγνώστες... Και στην προσπάθεια τους να γράψουν τον χαρακτήρα πολλοί συγγραφείς ετοιμάζουν κάτι καινούργιο,που μπορεί να δώσει μία "ανάσα" αλλαγής ή απλά να θεωρηθεί προσβολή για τον αντι-ήρωα(θυμηθείτε το απλά αστείο Frankencastle...που βέβαια δεν άνηκε στο MAX imprint αλλά το θεωρώ απαράδεκτο για την ιστορία του χαρακτήρα).Ο Αaron όμως όχι μόνο κατόρθωσε να εξελίξει ακόμα περισσότερο το χαρακτήρα του Castle,αλλά και των δευτερευόντων που τον περιβάλλουν... Ο Κingpin/Fisk του Aaron είναι ο άνθρωπος εκείνος που ξεκίνησε από το μηδέν,έπιασε τον απόλυτο πάτο και εξευτελισμό στη ζωή του,αλλά κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει,αλλά αργά και μεθοδικά να φτάσει από τον πάτο την κορυφή,έστω και με το τραγικό αντίτιμο που θα πληρώσει όπως ανέφερα και προηγουμένως... Από την άλλη ο Bullseye είναι ο ψυχωτικός εκείνος δολοφόνος,που για να εξοντώσει τον εχθρό του,θα πρέπει πρώτα να φορέσει το πετσί του,να μεταμορφώσει τον εαυτό του σε Castle,να πάει στα μέρη που πήγε εκείνος,να δει το χώρο που ζει και καταστρώνει τα σχέδια του,να κοιμηθεί επάνω στο κρεβάτι που κοιμόταν με τη γυναίκα του...Ή ακόμα και να αποκτήσει(με τη βία) μία "εικονική" οικογένεια για να νιώσει πώς ήταν σαν οικογενειάρχης ο Castle...Και δεν χρησιμοποιεί κάθε αντικείμενο σαν θανατηφόρο όπλο στα χέρια του,θα χρησιμοποιήσει το ίδιο του το σώμα σαν όπλο στη προσπάθεια να νικήσει τον αντίπαλό του...Ίσως η καλύτερη(και πιο αρρωστημένη) εκδοχή του χαρακτήρα που έχω διαβάσει ποτέ. Τέλος ο ίδιος ο Frank Castle στα χέρια του Aaron,μετατρέπεται σε έναν άνθρωπο κουρασμένο σωματικά και ψυχολογικά,κάποιας ηλικίας(αφού πολεμάει το έγκλημα για 40 χρόνια ασταμάτητα,έχοντας φτάσει πάνω από 60 χρονών)ο οποίος δεν διστάζει να περάσει τα όποια όρια είχε κάποτε βάλει τον εαυτό του(αφού σκοτώνει κάποια στιγμή και έναν βρώμικο αστυνομικό,αν και θα μπορούσε να τον αφήσει να φύγει).Ο Αaron θα τον τοποθετήσει στο χαμηλότερο σημείο της ζωής του,για να τον δει να ξαναγυρνά στην επιφάνεια με νύχια και με δόντια,ώστε να αντιμετωπίσει έναν από τους πιο επικίνδυνους εχθρούς που είχε ποτέ συναντήσει...Mόνος εναντίων όλων,εναντίων αντιπάλων που έχουν τη μισή ηλικία του,και που δεν τον φοβούνται,όπως τον φοβόντουσαν παλιά στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του... Παράλληλα με κάποια flash backs βλέπουμε και στοιχεία της ανθρώπινης πλευράς του Castle και πώς εκείνη σταδιακά χάνεται μέσα στο πόλεμο του Βιετνάμ,και σε κάθε πόλεμο στο οποίο πήγαινε σαν μισθοφόρος στρατιώτης(χάνοντας κάθε φορά και ένα κομμάτι του εαυτού του και της ανθρωπιάς του),με σκοπό να ζήσει τη γυναίκα του και τα μωρά παιδιά του....Και την τραγική συνειδητοποίηση ότι ο Τιμωρός πάντα υπήρχε στη ψυχή του Frank,κρυμμένος κάπου βαθιά μέσα της,και απλά η δολοφονία της οικογένειας του ήταν η αφορμή(ή η δικαιολογία αν προτιμάτε) να ξαναβγεί στην επιφάνεια... Η σειρά αυτή σίγουρα δεν είναι your dad's Punisher.Σκοτεινή,σοκαριστική,βίαια και άκρως αιματηρή(στα όρια του gore)αποτελεί μία από τις καλύτερες δουλειές του Aaron και σίγουρα την πιο διαφορετική και "ενήλικη" έκδοση που διαβάσαμε ποτέ για τον Frank Castle.Απαλλαγμένος από τον κώδικα και δημιουργώντας κάτω από την ομπρέλα του ενήλικου imprint της Marvel,τη MAX,o Aaron μπορεί να γράψει μία από τις καλύτερες σειρές που γράφτηκαν ποτέ για τον Punisher. Kαι σίγουρα τον καλύτερο επίλογο σε αυτόν τον αιματηρό one man war που είχε αναλάβει ο χαρακτήρας από τη στιγμή που είδε την οικογένεια του να σκοτώνεται από τις σφαίρες μαφιόζων τόσο ξαφνικά και άδικα....Αν και ίσως ο πόλεμος να υπήρχε πάντα μέσα του και να ήταν τελικά μόνο με τον ίδιο του τον εαυτό.... Το έργο του όμως θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από εκείνον...Και αυτό ίσως να είναι και η μεγαλύτερη νίκη του Frank Castle τελικά... Για το artwork του Steve Dillon που το 2016 έφυγε από κοντά μας,είτε το αγαπάς,είτε το μισείς.Κάποιοι το θεωρούν στατικό,σχεδιαστικά βαρετό,με ίδιες εκφράσεις στα πρόσωπα... Κάποιοι τον έχουν λατρέψει από τις δουλειές του ειδικά στον Preacher και στα βρετανικά κόμικ όπως στον Judge Dredd και τον Rogue Trooper.Σε άλλες ίσως καλύτερος,σε άλλες όχι.Στον Punisher o Dillon πάντα έβγαζε τον καλύτερο σχεδιαστικά εαυτό του.Πραγματικά εδώ στο Punisher MAX ο σχεδιαστής βρίσκεται σε μεγάλα κέφια,αποδίδοντας το σενάριο του Αaron με τόση λεπτομέρεια και ένταση,που οι σκηνές(ειδικά των σκληρών μαχών)ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια του αναγνώστη,και το αίμα πιτσιλάει καυτό το πρόσωπό του... Υπέροχο art σε κάθε σελίδα,καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες με σωστές ανατομίες αλλά και-για τους επικριτές του-τις σωστές εκφράσεις στα πρόσωπα των χαρακτήρων,που αποτυπώνουν απόλυτα τη συναισθηματική τους κατάσταση στην οποία βρίσκονται..Όλα αυτά σε ένα πανδαιμόνιο βίας και αίματος,όπως ακριβώς ταιριάζει σε ένα κόμικ που βασικός του ήρωας είναι ένας εκτελεστής που αγωνίζεται να επιβιώσει στο δικό του πόλεμο...Πολύ καλή δουλειά και στα μοναδικά εξώφυλλα του Dave Johnson,που καθένα από αυτά αποτελεί και ένα μικρό έργο τέχνης(θα ήθελα πολύ να τα δω όλα μαζί συγκεντρωμένα σε ένα art book). Μία από τις σημαντικότερες αλλά και πιο σκοτεινές και διεστραμμένες σειρές που γράφτηκαν ποτέ για τον Punisher με θαυμάσιο artwork που πραγματικά αξίζει να τις δώσετε την απαιτούμενη προσοχή που τις χρειάζεται.Το κείμενο αυτό μπορείτε να το βρείτε και στο blog Comicmaniacs ΕΔΩ

Η Αλεξία Οθωναίου και ο Σπύρος Δερβενιώτης, αμφότεροι γνωστοί έλληνες δημιουργοί κόμικς, συνεργάζονται εδώ και μας εμφανίζουν τον Απρίλιο του 2010 με εκδότη την Jemma Press το Bleeding Hearts, ένα ασπρόμαυρο horror κόμικ στις 68 σελίδες. Συλλογή ιστοριών και το σχέδιο/σενάριο αλλάζει χέρια μεταξύ τους από ιστορία σε ιστορία. Προσωπικά το σχέδιο της Οθωναίου είναι πιο πολύ στα γούστα μου οπότε και συμπάθησα τις δικές της ιστορίες παραπάνω, ενώ κάπου μακρινά μου θύμισε λίγο Miller στο sin city (π.χ. στην ιστορία Uneasy Riders). Υπάρχει χημεία μεταξύ τους και το αποτέλεσμα είναι δεμένο, κάτι που συχνά δεν συμβαίνει στο horror και παράγονται μετριότητες. Αγαπημένες ιστορίες οι up the high pole, uneasy riders, samhain, lolita, i love you ενώ οι αδύναμες της συλλογής ήταν οι decluttering, tokaido yotsuya και paradise lost.

Το μακρινό 1989 η Μαμούθ κόμικς εκδίδει τον τόμο "Στον Αστερισμό του Αιγόκερου" (που επανεκδόθηκε το 2004 με διορθωμένο τίτλο "Στον Αστερισμό του Αιγόκερω" και με πιθανή δεύτερη επανέκδοση το 2010) που περιείχε τις 3 πρώτες από τις 21 μικρές ιστορίες που δημοσιεύθηκαν αρχικά στο γαλλικό περιοδικό Pif Gadget. Οι τροπικές ιστορίες, με κύριο γνώμονα το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του Κόρτο και την αναζήτηση της ελευθερίας με φόντο τα μυστηριακά καυτά κλίματα της Καραϊβικής και της Νοτίου Αμερικής στα πρότυπα των μυθιστορημάτων του Στήβενσον, είναι οι εξής: 1. Το μυστικό του Τρίσταν Μπάνταμ 2. Ραντεβού στην Μπάχια 3. Σάμπα υπό σταθερό πυρ Οι ιστορίες δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στα Pif Gadget #58,59,66 στις 3 και 10 Απριλίου και 29 Μαίου του 1970 αντίστοιχα. Το 2018 οι εκδόσεις Μικρός Ήρως εξέδωσαν τις ιστορίες με χρώμα από την Patricia Zanotti στα τεύχη #3 (Το μυστικό του Τρίσταν Μπάνταμ, Ραντεβού στην Μπάια) και #4 (όπου ο τίτλος είναι "Ένας αετός στην ζούγκλα" μιας και δανείζεται το όνομα από την δεύτερη ιστορία του τεύχους).

Αν γουστάρετε τα Ορκ κάθε είδους και σύμπαντος και είστε από αυτούς που πάντα θεωρούσατε ότι ήταν η πιο ριγμένη και στερεοτυπικά κατασκευασμένη φυλή, το Orc Stain υπάρχει για να ικανοποιήσει τον καταπιεσμένο pro-villain νέρντουλα μέσα σας. Ο James Stokoe, μετά από μια από εκείνες τις καμένες συζητήσεις σχετικά με το πως απεικονίζονται τα Ορκ στο Lord of the Rings και θεωρώντας πως το να είναι εκ φύσεως κακά και ανήθικα δεν ήταν αρκετό για να σβήσει την περιέργεια του για την Ορκ κουλτούρα, δημιούργησε ένα δεκασέλιδο κόμικ που περιγράφει την έντονη συζήτηση μεταξύ δύο Ορκ. Το ένα, που φέρνει έντονα στον Pointyface, έναν από τους χαρακτήρες του Orc Stain, θεωρεί πως τα Ορκ βρίσκουν την ευτυχία στην λεηλασία, το έγκλημα, το σεξ και τους θησαυρούς. Το άλλο, που αποτελεί τον σχεδιαστικό πρόγονο του πρωταγωνιστή One-Eye, θεωρεί πως λίγος πολιτισμός δεν θα έκανε κακό στις φυλές των Ορκ και προτείνει να τρώνε σαλάτες, να κατασκευάζουν μπούμερανγκς και να γίνουν γεωργοί. Όπως γράφει ο δημιουργός στον επίλογο του πρώτου και τελευταίου μέχρι στιγμής tpb, ο One-Eye ανακάλυψε την αίσθηση του σωστού και του λάθους σε ένα κόσμο που δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά τις έννοιες. Έτσι άρχισε να δημιουργείται η ιδέα μέσα στο μυαλό του Stokoe και μετά από μια εξαντλητική εβδομάδα πυρετώδους δουλειάς, σχεδίασε και μελάνωσε σχεδόν 100 σελίδες από ότι έμελλε να πάρει τελική μορφή στα πρώτα πέντε τευχάκια ως Orc Stain που κυκλοφόρησε η Image από τον Ιανουάριο του 2010. Μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2012 είδαμε να εκδίδονται συνολικά 7 τεύχη, χωρίς δυστυχώς να έχει υπάρξει συνέχεια μέχρι στιγμής. Το trade που έχει βγει περιέχει τα issues #1-5 ενώ ο Stokoe είπε πως τα #8-10 είναι στα σκαριά και θα έχουν εξώφυλλα από τους Brandon Graham, Michael DeForge και Mickey Zacchilli. Στο Orc-Stain λοιπόν υπάρχουν κάμποσες Orc φυλές, μεταξύ των οποίων η mountain clan, τα eastern swamp-orcs, τα river orcs, τα orcs of the plains και οι jungle tribes. Παρότι τα Ορκ είναι εκ φύσεως ατίθασα και αρνούνται να λειτουργήσουν κάτω από μια ενιαία ηγεσία, βρίσκεται ένας νέος φύλαρχος ονόματι Orctzar που ενώνει τις jungle tribes του νότου και έχει βλέψεις να κατακτήσει όλα τα ορκ του κόσμου. Ταυτόχρονα για να αυξήσει την δύναμή του ψάχνει το όργανο (ναι, το μακρόστενο όργανο) ενός νεκρού θεού, όταν μαθαίνει πως μόνο ένα μονόφθαλμο ορκ σε όλο τον κόσμο έχει την δύναμη να βρει την τοποθεσία του οργάνου και να ξεκλειδώσει το μυστικό του. Έτσι ξεκινά ένα campaign σκλαβώνοντας όλα τα μονόφθαλμα ορκς και μεταξύ αυτών τον One-Eye, πρωταγωνιστή και, χωρίς να το ξέρει ο ίδιος, μήλο της έριδος για τον Orctzar. Το Orc Stain έχει δεχθεί πολύ καλές κριτικές από διάφορα μέσα που ασχολούνται με comics, ενώ θεωρείται η καλύτερη δουλειά του Stokoe μέχρι στιγμής αν και ημιτελής. Συγκεκριμένα το εξαιρετικό λεπτομερειακό σχέδιο σε συνδυασμό με τον φοβερό χρωματισμό έχει κερδίσει στον δημιουργό χιλιάδες υποστηρικτές που περιμένουν εναγωνίως τη συνέχεια. Πλέον ένας από αυτούς και ο γραφών. ? Πως να μην το συμπαθήσεις όταν το επίσημο currency του universe είναι τα chits, ήτοι ξεραμένες και ψημένες ροδέλες από τσουτσούνια Ορκ; ? Αν αναρωτιέστε που έχετε ξαναδιαβάσει το όνομα Stokoe, μάλλον θα είναι στο Sullivan's Sluggers που είχε κάνει το σχέδιο σε σενάριο του Mark Andrew Smith ή στο Alien: Dead Orbit. ?

"It’s bloodsuckers vs. bloodsucker, as Kurt Busiek brings an incredibly modern spin to the Dracula mythos." Μια μοντερνα μεταφορα της κλασικης ιστοριας με ενα "καπιταλιστικο" twist. Με λιγα λογια, και με προσπαθεια αποφυγης πολλων spoilers, ο Δρακουλας ξαναζωντανευει ( ή μαλλον τον ξαναζωντανευουν ) και αποφασισε κατι πρωτοτυπο : να κατακτησει τον κοσμο. Αλλα αντι να το κανει με τον πατροπαραδοτο ( και ολιγον τετριμμενο ) τροπο, αποφασισε να συμβαδισει με την εποχη και να αγορασει ( περιπου ) μια εταιρεια. Καλοι συντελεστες, οπως ο Kurt Busiek ( Βραβεια Harvey και Eisner ως Best Writer, Astro City, Superman,Justice League, Conan, Avengers κ.α.) και ο Daryl Gregory ( πολλα novels οπως το Pandemonium ), δημιουργησαν ενα συμπαθητικο αποτελεσμα. Ο Δρακουλας ειναι οπως τον περιμενουμε, οι υπολοιποι χαρακτηρες ειναι σχετικα προβλεψιμοι. Το σχεδιο του Scott Godlewski ( Codebreakers ) ειναι απλα καλό, με λιγες εκπληξεις και αρκετα generic κατα την αποψη μου. 12 τεύχη που συγκεντρώνονται σε 3 Trade Paperbacks τα οποια στη δικη μου περιπτωση, διαβαστηκαν αρκετα γρηγορα και ξεχαστηκαν αλλο τοσο γρηγορα. Το προτεινω σε οσους ( οπως εμένα ) τους αρεσουν τα vampires και το Dracula lore γενικοτερα. Στους υπολοιπους απλα δεν θα κανει ιδιαιτερη εντυπωση.

Η Kerra Holt είναι μια νεαρή Jedi η οποία ακολουθεί τον δάσκαλο της σε μια παράτολμη απόπειρα απελευθέρωσης ενός πλανήτη από τους Sith. Τον πλανήτη στον οποίο έχει γεννηθεί και η ίδια. Από την αρχή σχεδόν της επιχείρησης, ο δάσκαλος της σκοτώνεται, και αναγκάζεται, σχεδόν μόνη, να συνεχίσει την προσπάθεια της ενάντια σε 2 παρανοϊκούς αδελφούς Sith, οι οποίοι περισσότερο από τους Jedi, μισούν ο ένας τον άλλον. Εκεί που όλα φαντάζουν τελειωμένα, έρχεται μια απρόσμενη βοήθεια από μια μονάδα της Republic, η οποία φαίνεται όμως ότι μάχεται με βρώμικες μεθόδους. Στην πορεία η Kerra θα κάνει μια συμφωνία με ένα από τους αδελφούς Sith, θα εμπλακεί ένας κακοποιός Hutt, θα γνωρίσουμε την ιστορία των γονέων της Kerra και θα δούμε το κυνήγι ενός αρχαίου τεχνουργήματος το οποίο είναι δυνατό να καταστρέψει όλο το σύμπαν. Σειρά 15 τευχών ( 3 trades ), σε 3 story-arcs, η οποία έχει όλα τα συστατικά που κάνουν αγαπητή μια Star Wars ιστορία/ταινία/κόμικ. Το κακό είναι ότι έχει πάρα πολλά από αυτά. Μέσα σε μόλις 15 τεύχη συναντάμε 4 μεγάλους villains και δύο villains που μετανιώνουν για τις πράξεις τους! Αποτέλεσμα είναι να μην αναπτυχθεί κανείς ιδιαίτερα, να μην φαντάζει κανείς από αυτούς ούτε ιδιαίτερα απειλητικός, ούτε ιδιαίτερα "κακός". Ο John Jackson Miller (κατά βάση έχει γράψει Star Wars στη Dark Horse) έχει γράψει μια καλή ιστορία σε γενικές γραμμές, αλλά έχω την αίσθηση ότι θέλησε να στριμώξει πάρα πολλές ιδέες σε σχετικά λίγα τεύχη, με αποτέλεσμα οι χαρακτήρες να διαδραματίζουν δευτερεύοντα ρόλο σε ότι συμβαίνει γύρω τους. Στο τελευταίο story-arc, η κατάσταση φτιάχνει λίγο, συγκεκριμενοποιείται η πλοκή και οι επιδιώξεις των πρωταγωνιστών και καταλήγουμε σε ένα αναμενόμενο μεν. ικανοποιητικό δε φινάλε. Μολύβια και μελάνια στα πρώτα 10 τεύχη κάνουν μια πλειάδα ελάχιστα γνωστών και επιτυχημένων σχεδιαστών με αδιάφορα και μέτρια αποτελέσματα. Δεν είναι άσχημο το σχέδιο, αλλά μοιάζει με αυτό πολλών άλλων comics των Star Wars, χωρίς εξάρσεις και ιδιαιτερότητες. Όπως και στο σενάριο, στα τελευταία 5 τεύχη, και με την επιλογή διαφορετικού σχεδιαστή (Marco Castiello), το σχέδιο αποκτά βάθος, σκιές και προσωπικότητα, τα χρώματα ζεσταίνονται και σκουραίνουν αισθητά, με αποτέλεσμα να βελτιώνεται αισθητά η κατάσταση. Βαρέθηκα αρκετά στην αρχή, αλλά έκλεισα όμορφα την ανάγνωση του, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι θα το πρότεινα σε κάποιον άλλον. Συνολικά δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και κάτι που να αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς.