Search the Community

Τίτλος πρωτότυπου : Les murailles de Samaris (Casterman, 1983) Εισαγωγή στη σειρά Το πρώτο κόμικ μιας υπέροχης σειράς, με τον τίτλο "Les Cités obscures" η οποία πραγματικά μαγεύει με την οπτική και σεναριακή της φαντασία. Η σειρά, που αποτελείται από 9 άλμπουμ και 11 spin-off, διαδραματίζεται σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, που μοιάζει κάπως με το δικό μας κόσμο, έστω και εκείνο της δεκαετίας του 1930 περίπου, όπου παραπέμπουν τα κτήρια και τα ρούχα των πρωταγωνιστών. Εκεί, βρίσκονται διάφορες πόλεις, ορισμένες από τις οποίες έχουν ονόματα, που παραπέμπουν σε πραγματικές πόλεις, και κάθε μια με τη δική της ιστορία και τα δικά της καλά κρυμμένα μυστικά. Οι πόλεις είναι ανεξάρτητες, χωρίς απαραίτητα επαφή μεταξύ τους και έχουν αναπτύξει διακριτό πολιτισμό η κάθε μία. Η σειρά είναι δημιουργία του Γάλλου Benoît Peeters (προφέρεται "Πετέρς"), που γράφει τα σενάρια και του Βέλγου François Schuiten (προφέρεται [περίπου] "Σκεϊτέν"), ο οποίος σχεδιάζει. Ο πρώτος είναι κάτοχος πτυχίου φιλοσοφίας και ο δεύτερος προέρχεται από οικογένεια αρχιτεκτόνων. Οι σπουδές και οι καταβολές και των δύο είναι παραπάνω από εμφανείς στο έργο τους, που είναι μια μίξη Μπόρχες (νομίζω, ότι αυτός είναι η μεγαλύτερη επιρροή), Κάφκα, Ιουλίου Βερν, παραμυθιών και πολλών άλλων συστατικών. Μέχρι στιγμής, τα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει είναι τα εξής, κατά χρονολογική σειρά: 1. Les murailles de Samaris (1983) 2. La fièvre d'Urbicande (1985), ελληνική έκδοση: "Ο Πυρετός της Ουρμπικάνδης" 3. La Tour (1987), ελληνική μετάφραση "Ο Πύργος" 4. La route d'Armilia (1988) 5. Brüsel (1992) 6. L'enfant penchée (1996) 7. L'ombre d'un homme (1999) 8. La frontière invisible (2002 και 2004) 9. La Théorie du grain de sable (2007 και 2008) Οι ιστορίες διαβάζονται αυτοτελώς, χωρίς να είναι προαπαιτούμενη η ανάγνωση κάποιας, για να διαβάσετε κάποια άλλη. 2. Τα Τείχη της Σαμάρις Η υπόθεση ξεκινά στην πόλη Ζυστός (Xhystos), όπου ο νεαρός Φραντς Μπάουερ καλείται να επισκεφτεί τη μακρινή πόλη της Σαμάρις, την οποία έχουν επισκεφτεί διάφοροι συμπολίτες του, αλλά από όπου κανείς και καμιά δεν έχει γυρίσει και να ανακαλύψει, γιατί συνέβη αυτό. Μετά από ένα μακρύ και επίπονο ταξίδι, ο Φραντς φτάνει στη Σαμάρις και καταλύει στο μοναδικό ξενοδοχείο της πόλης. Συναντά μια κοπέλα, που του θυμίζει την Άννα, την αδερφή της φίλης του, η οποία συγκαταλέγεται σε εκείνους/ες, που δεν επέστρεψαν, αλλά εκείνη δεν φαίνεται να τον αναγνωρίζει. Ο Φραντς περιπλανιέται μέσα στην πόλη, αλλά του φαίνεται, ότι κάθε φορά που περνά από το ίδιο μέρος, τα πάντα αλλάζουν, ενώ του κάνει εντύπωση η απουσία παιδιών. Στο τέλος, ο Φραντς θα ανακαλύψει την αλήθεια: Και ακολουθούν και κάποιες δικές μου σκέψεις. Πολλές ερωτήσεις για ένα κόμικ 48 σελίδων και, πιστέψτε με, θα μπορούσα να γράψω κι άλλα τόσα. Δεν υπάρχουν οριστικές απαντήσεις, όπως καταλαβαίνετε, αλλά κάποιοι υπαινιγμοί, κάποια στοιχεία ίσως υπάρχουν μέσα στις σελίδες του κόμικ, το οποίο είναι μαγευτικό και δυσπρόσιτο σεναριακά, αλλά απολύτως γοητευτικό σχεδιαστικά, όπως όλα τα άλμπουμ της σειράς. Δεν είναι το καλύτερο της συνεργασίας των δύο δημιουργών (ίσως να μην είναι τυχαίο, ότι είναι, νομίζω, και το μικρότερο σε μέγεθος) και ίσως να μην είναι το καλύτερο σημείο, για να ξεκινήσετε να διαβάζετε τη σειρά, είναι όμως αναμφισβήτητα πάρα, πάρα, πάρα πολύ ενδιαφέρον, ακόμη κι αν η αποκρυπτογράφησή του είναι δύσκολη. Παραπέμπω στις πηγές για μελέτη, για περισσότερη ανάλυση. Θα ήθελα πάρα πολύ να διαβάσω και τις δικές σας απόψεις, εάν το έχετε διαβάσει ή αν το διαβάσετε. Στα εκδοτικά τώρα: το άλμπουμ δημοσιεύτηκε το 1982 στο περιοδικό "A suivre" και εκδόθηκε σε αυτοτελή τόμο την επόμενη χρονιά. Μεταφράστηκε στα αγγλικά τρεις φορές, μία στο περιοδικό "Heavy Metal" το 1984, το 1987 από την ΝΒΜ με τίτλο "The Great Walls of Samaris" και ξανά το 2017 σε νέα μετάφραση από την IDW με τίτλο απλά "Samaris", αλλά με έξτρα υλικό. Ευτυχώς, το έχουμε διαβάσει και στα ελληνικά, αρχικά στα τεύχη 461-464 του περιοδικού "9" και στη συνέχεια ως αυτόνομο άλμπουμ το 2009 από την Ελευθεροτυπία στο πλαίσιο της σειράς "Το Άλμπουμ του Μήνα" σε μετάφραση της Λίνας Σιπητάνου, αλλά είναι πλέον εξαντλημένο. Παρακάτω: όποιος/α θέλει να παρουσιάσει κάποιο άλμπουμ της σειράς, είναι καλοδεχούμενος/η. Σας παρακαλώ, επειδή οι αγγλικές εκδόσεις έχουν κυκλοφορήσει με διάφορους τίτλους για την όλη σειρά (Τhe Obscure Cities, Stories of the Fantastic, Cities of the Fantastic), βάλτε καλύτερα στα ταγκ το γαλλικό τίτλο (Les Cités obscures ). Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο είναι σκαναρισμένα από εμένα, οι υπόλοιπες εικόνες από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Les Cités obscures - Wikipedia για όλη τη σειρά altaplana.be, σάιτ αφιερωμένο στη σειρά, όπου μπορείτε να βρείτε τα πάντα για αυτή. Ειδικά για τη Σαμάρις, εδώ, όπου μπορείτε να διαβάσετε και κάποια πάρα πολύ ενδιαφέροντα δοκίμια για το άλμπουμ. (Προσοχή: τόσο η υπόθεση, όσο και τα κείμενα περιέχουν σπόιλερ)

Το Large Mouth είναι μια μικρή αμερικανική πόλη, που για τους κατοίκους της επιφυλάσσει κυρίως πλήξη. Η έφηβη Vickie ζει με τον πατέρα της και τον βοηθά στην οικογενειακή επιχείρηση. Όταν, όμως, καταφτάνει στην πόλη ο John Griffen, ένας μυστηριώδης, μοναχικός άντρας τυλιγμένος με επιδέσμους, μπαίνουν σε λειτουργία τα γρανάζια μιας παράξενης, δραματικής ιστορίας. Το The Nobody κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2009 από τη συγχωρημένη τη Vertigo. Ο Lemire είχε ήδη τραβήξει το ενδιαφέρον των αναγνωστών με το Essex County, αλλά αυτό ήταν το πρώτο του εγχείρημα για μια τόσο μεγάλη εκδοτική και προσωπικά θα την χαρακτήριζα ως μια πρόβα τζενεράλε για την επόμενη δουλειά του για την Vertigo, τη σειρά Sweet Tooth. Εδώ, λοιπόν, ο Lemire εμπνέεται από το κλασικό μυθιστόρημα του H.G. Wells Ο Αόρατος Άνθρωπος. Δεν κάνει μια πιστή μεταφορά, αλλά «μεταγράφει» την ιστορία στην αμερικανική επαρχία των αρχών των 90’s. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων το μυστικό του Griffen (ο τίτλος του πρωτότυπου τα λέει όλα εξάλλου), η ιστορία χάνει κάτι από τη δυναμική της. Το κενό αυτό, ωστόσο, έρχεται να καλύψει η αφηγηματική δεινότητα του Lemire. Το σχέδιο, για όποιον δεν έχει επαφή με τον δημιουργό, μοιάζει κακό ή άτεχνο, αλλά αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Για όσους τον ξέρουν, είναι ευχάριστα απλό και ξεκούραστο στο μάτι. Μπορεί να μην είναι αριστούργημα και σίγουρα «χάνεται» μέσα στην εξαιρετική εργογραφία του Lemire. Διαβάζεται, ωστόσο, ευχάριστα και αποτελεί μια μικρή απόδειξη του μεγάλου ταλέντου του Καναδού.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 04-2009 Στην διάρκεια της δεκαετίας του '70, ο Will Eisner είχε την ευκαιρία να γνωρίσει στα διάφορα συνέδρια κόμικς της Αμερικής, πολλούς από τους ανεξάρτητους, underground δημιουργούς (όπως π.χ. τον Crumb) , που χρησιμοποιούσαν τα κόμικς ως μέσο για να πουν ενήλικες ιστορίες, και να θίξουν καυτά θέματα. Αυτό ήταν που λειτούργησε ως κίνητρο να επιστρέψει από την (αυτό)συνταξιοδότηση του - από τα κόμικς, γιατί ποτέ δεν σταμάτησε να δουλεύει - και να δημιουργήσει το Συμβόλαιο Με τον Θεό, ένα έργο που αντλεί την θεματική του από τις εμπειρίες του δημιουργού κατά την διάρκεια της ύφεσης που επήλθε από το κραχ του '29. Ένα έργο που πλέον είχε κοινό για να απευθυνθεί. Το Συμβόλαιο Με τον Θεό δεν είναι το πρώτο Graphic Novel που κυκλοφόρησε ποτέ. Δεν είναι καν το πρώτο που χρησιμοποίησε την συγκεκριμένη ορολογία, παρόλο τα όσα κατά καιρούς έχουν γραφτεί (απλά κάντε ένα search στο google, και θα δείτε αρκετά αποτελέσματα σχετικά με την πατρότητα, και όλα έχουν κάποια εγκυρότητα). Είναι όμως το πρώτο που έβαλε τα κόμικς στις προθήκες με τα λογοτεχνικά έργα, επικύρωσε την ορολογία graphic Novel*, και επηρέασε αρκετούς δημιουργούς, οι οποίοι με την σειρά τους πήγαν το είδος ακόμα πιο πέρα. Οπότε η απόφαση των εκδόσεων Απόπειρα να μπουν στο χώρο των κόμικς με αυτόν το τίτλο, κρίνεται έως αρκετά καλή κίνηση. Βέβαια είναι λίγο παράξενο έως και ειρωνικό να βγαίνει ένας τίτλος που να έχει ως σκηνικό το κραχ του '29, αυτήν την περίοδο... ** Οι ιστορίες κινούνται στο φάσμα του λαογραφικού, κάτι που σήμερα κάποιοι θα έλεγαν slice of life, με τον Eisner να δίνει ταυτόχρονα το στίγμα της εποχής και της αίσθησης της γλυκόπικρης ανάμνησης της. Δεν είναι έργο που θεωρώ πως πρέπει να αναλύσω, μιας και ο κάθε ενήλικος αναγνώστης θα πρέπει να «νοιώσει» ο ίδιος αυτά που του δίνει. Θα πρότεινα όποιος δεν το έχει διαβάσει, να έχει μερικά χρόνια εμπειρίας ως αναγνώστης πριν το πιάσει. Η έκδοση πάντως είναι προσεγμένη, και έχει, θαρρώ, όλους του προλόγους και τα επίμετρα που έχουν κατά καιρούς παρουσιαστεί στις διάφορες ανατυπώσεις. Να μην είχαν κάνει και την λάθος επιλογή άρθρου για την αναφορά στο όρο Graphic Novel καλά θα ήτανε. Η πρώτη έκδοση (1000 αντίτυπα) εξαντλήθηκε αρκετά γρήγορα και πρέπει να έχει επανεκδοθεί έκτοτε τουλάχιστον άλλη μια φορά. Μέρος του υλικού του τόμου, το είχαν χρησιμοποιήσει σε εκδόσεις της Βαβέλ και του Παρά Πέντε, βάσει δικού τους πλαισίου (αφιερωμάτων). Ευτυχώς που το έβγαλε ολόκληρο η Απόπειρα, για να το κρίνουμε βάσει αυτού που ήθελε ο δημιουργός. * Ο Eisner σκόπιμα χρησιμοποίησε τον όρο αυτό, καθώς υπήρχε πρόβλημα με τις μεγάλες αλυσίδες βιβλιοπωλείων στην κατάταξη του τίτλου. Οπότε τους έδωσε κάτι για να κάνουν παιχνίδι. Και δεν ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιούσε τεχνικές μάρκετινγκ για να προωθήσει την δουλειά του: Ο Spirit και η μάσκα που φοράει, είναι υπενθύμιση αυτού. ** Η παρουσίαση είχε γραφτεί το 2009 που κυκλοφόρησε ο τίτλος και παρουσιάζεται εδώ με μικρές προσθήκες.

Πρωτότυπος τίτλος: Le complexe du chimpanzé (Dargaud, 2007-2008) Βρισκόμαστε στο 2035, όταν τα διαστημικά ταξίδια έχουν εγκαταλειφθεί. Μια μέρα, ένα διαστημόπλοιο προσθαλασσώνεται στον Ινδικό Ωκεανό και έκπληκτοι οι υπεύθυνοι ανακαλύπτουν, ότι είναι από τη Γη και μάλιστα φτιαγμένο μέσα στον 20ο αιώνα. Το πιο συγκλονιστικό, όμως, είναι, ότι είναι επανδρωμένο και μάλιστα από δύο ανθρώπους, που πολύ απλά δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί. Η αστροναύτισσα Χέλεν Φρίμαν καλείται να λύσει το μυστήριο και τελικά καλείται να λάβει μέρος σε μια αποστολή στον Άρη, προς μεγάλη λύπη της κόρης της, Σοφία. Όσα θα ανακαλύψει η αποστολή στον Άρη, θα πυκνώσουν το μυστήριο ακόμη περισσότερο. Η περίληψη είναι εσκεμμένα ασαφής, επειδή όσο λιγότερα ξέρει κανείς για την υπόθεση, τόσο το καλύτερο. Ο σεναριογράφος Richard Marazano παίζει με διάφορες ιδέες σχετικά με ταξίδια στο χρόνο, χωροχρονικά παράδοξα, εναλλακτική ιστορία και πάρα πολλή φαντασία και δημιουργεί ένα έργο, που αψηφά κάθε λογική και πιθανόν και κάθε αληθοφάνεια. Η υπόθεση θυμίζει σε κάποια σημεία την ταινία "Interstellar", αλλά οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έμεινα πολύ ικανοποιημένος, επειδή μου δόθηκε η εντύπωση, ότι ο σεναριογράφος δεν μπήκε στον κόπο να συνδέσει πειστικά τα διάφορα στοιχεία της πλοκής, επαφιέμενος ίσως στο ότι η ιστορία του είναι τόσο παράδοξη, που θα έχει μια γοητεία από μόνη της - και σε αυτό δεν είχε απόλυτα άδικο. Αντίθετα, το σχέδιο του Jean-Michel Ponzio είναι εντυπωσιακό, ένα εκ πρώτης όψης παράδοξο μείγμα ρεαλισμού και φαντασίας, με εξαιρετικά χρώματα, σωστή χρήση των σκιών και μεγάλη λεπτομέρεια στην αναπαράσταση τοπίων και μηχανών, αλλά κυρίως ανθρώπινων εκφράσεων, χωρίς πειραματισμούς στα καρέ. Καταφέρνει να κρατήσει το μυστήριο του σεναρίου και να κάνει τους χαρακτήρες πραγματικά ανθρώπινους και βέβαια είναι προσφέρει μεγάλη οπτική απόλαυση. Το κόμικ ολοκληρώθηκε σε τρία τεύχη, τα οποία μεταφράστηκαν στα αγγλικά από τη Cinebook μεταξύ 2009 και 2010 και κυκλοφόρησαν σε εκδόσεις με μαλακό εξώφυλλο με μάλλον μέτρια βιβλιοδεσία, η οποία δεν κρατά το εσωτερικό κολλημένο στη ράχη, ως όφειλε. Το κόμικ συνίσταται πρωτίστως σε φίλους της ΕΦ. Πολύ φοβάμαι, ότι λόγω του θέματος, αλλά και των περίεργων καταστάσεων θα αφήσει τους υπόλοιπους μάλλον αδιάφορους. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: wikipedia (προσοχή: αποκαλύπτεται όλη η πλοκή του κόμικ)

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 04-2009 Υλικό Συλλογής: The Umbrella Academy: Apocalypse Suite 01-06 (Dark Horse, 2007) Η Σουίτα της Αποκάλυψης είναι ένα ψυχοτροπικό ταξίδι σε έναν κόσμο όπου όλα μπορούν να συμβούν, και συμβαίνουν. Σε αυτόν τον κόσμο λοιπόν, ένας λαμπρός και διάσημος εκατομμυριούχος εφευρέτης που τυγχάνει κρυφός εξωγήινος, υιοθετεί 7 παιδιά που γεννήθηκαν ταυτόχρονα σε διάφορα μέρη του κόσμου από μανάδες ανύπαντρες, που δεν έφεραν σημάδια εγκυμοσύνης. Σκοπός της πράξης του; Να σώσει τον κόσμο. Αυτός ο τόμος δεν εξηγεί πως ένας εξωγήινος έχει τέτοια αλτρουιστικά αισθήματα για την ανθρωπότητα. Ούτε τι προκάλεσε την ταυτόχρονη γέννα αυτών των παιδιών με τις παράξενες δυνάμεις που ο εφευρέτης μάζεψε. Βλέπουμε όμως τις δυνάμεις που έχει το καθένα σε δράση και πως δουλεύουν, και τις προβληματικές σχέσεις που έχουν αναπτύξει μεταξύ τους, με φόντο ένα αλλοπρόσαλλο κόσμο όπου το βικτωριανό Λονδίνο συναντά τα Αμερικάνικα '60's μαζί με τις φαντασιώσεις που υπήρχαν για το μέλλον και στις δύο εποχές και κουλτούρες, γαρνιρισμένες σε ένα αφαιρετικό, μπιτάτο και εντελώς φευγάτο σενάριο από τον τραγουδιστή των My Chemical Romance, και ένα αφαιρετικό και σκόπιμα μη ορθό ανατομικά σχέδιο, σε ένα αποτέλεσμα που πραγματικά μόνο σε κόμικ θα μπορούσε να δουλέψει. Και το σημαντικότερο: Σε κάνει να περνάς καλά διαβάζοντας το. Και το κάνει πρωτοτυπώντας. Σε μια άσκηση ύφους που μοιάζει ανεπιτήδευτη. Ξέρω, ακούγεται οξύμωρο, αλλά τόσο ταιριαστό όσο των συστατικών που έχουν μαγειρέψει οι δημιουργοί σε αυτό τον τόμο. Η έκδοση της Helm είναι υπερπλήρης, περιέχοντας πρόλογος, βιογραφικά, προσχέδια τόσο από τον σχεδιαστή Gabriel Ba, όσο και από τον Gerard Way (να, σχεδιάζει κιόλας και είναι καλός) καθώς και τις 2 μικρές ιστορίες που είχαν προηγηθεί της μίνι σειράς. Μόνο παράπονο είναι πως το εξώφυλλο δεν είναι τόσο χοντρό όσο θα έπρεπε να είναι για να αντέχει καλύτερα τις κακουχίες. Μια διαφορετική κριτική προσέγγιση όλης της σειράς εδώ.

Το Sweet Tooth ήταν η δεύτερη δουλειά του Jeff Lemire για την Vertigo και ανήκει στην πρώτη φουρνιά creator-owned κόμικς του, τα οποία έγραψε και σχεδίασε ο ίδιος. Ολοκληρώθηκε στα 40 τεύχη, που κυκλοφόρησαν από το 2009 έως το 2013 (συλλέχθηκαν σε 6 trade και πιο μετά σε 3 deluxe). Σύμφωνα με τον Lemire, προέκυψε από την επιθυμία του να διηγηθεί μια περιπετειώδη, μετα-αποκαλυπτική ιστορία, με στοιχεία τρόμου και μυθολογίας. Έκανε εξαρχής καλή εντύπωση, όπως αποδεικνύουν οι υποψηφιότητες για Eisner και Harvey Award for Best New Series (και τα δύο πήγαν στο Chew ). Ο μικρός Gus, με κέρατα και άλλα ελαφίσια χαρακτηριστικά, ζει σε ένα ξύλινο σπίτι στα δάση της Nebaska. Ο πατέρας του είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει ποτέ γνωρίσει και απ' αυτόν έχει μάθει τα πάντα για τον κόσμο τους: πώς ο Θεός αποφάσισε να ρίξει μια φονική ασθένεια στην ανθρωπότητα και να χαρίσει στα παιδιά ουρές, τρίχωμα ή κέρατα. Τον έχει προειδοποιήσει πολλάκις ότι δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ, να βγει από τα δέντρα, γιατί πέρα απ' αυτά υψώνονται φωτιές και ελλοχεύουν μύρια κακά. Τελικά, η θεόσταλτη αρρώστια παίρνει και τον ίδιο και ο Gus μένει μόνος του. Πριν περάσει καιρός, γνωρίζει τον Μεγάλο Άντρα, τον οποίο έβλεπε συχνά στα όνειρά του. Θα τον εμπιστευτεί και θα αφεθεί να τον οδηγήσει σε ένα καταφύγιο, όπου υπάρχουν κι άλλα παιδιά-υβρίδια σαν αυτόν... Αρχικά, η ιστορία παρέχει ελάχιστα στοιχεία στον αναγνώστη για το «πώς», εξάπτοντας έτσι την φαντασία του. Όσο προχωράει η πλοκή, δένεσαι με τους χαρακτήρες, γιατί ακόμη και μέσα από τις άτεχνες γραμμές του Lemire, νιώθεις τον πόνο και την αγωνία τους. Η εξήγηση που δίνεται, λίγο πριν το τέλος, για την προέλευση της ασθένειας και τη σύνδεσή της με τα υβρίδια, κακοφάνηκε σε αρκετούς αναγνώστες, μεταξύ των οποίων κι εγώ. Ωστόσο το δυνατό φινάλε προσθέτει μερικά ακόμη κομμάτια στο παζλ, δημιουργώντας τελικά μια πολύ όμορφη, συγκινητική ιστορία. Ο Lemire έχει πει ότι αυτό που τον ενδιέφερε κατά βάση είναι να γράψει μια ιστορία που θα χρησιμεύσει ως το όχημα για αυτά που θέλει να πει. Κι αυτά που θέλει να πει, έχουν ενδιαφέρον. Το Sweet Tooth είναι ένα προσωπικό κόμικ. Τα χιονισμένα τοπία και το χόκεϊ (ως γνήσιος Καναδός, ο Lemire λατρεύει το άθλημα) φαίνεται πως είναι χαραγμένα στον ψυχισμό του Lemire, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν στο Essex County. Κυρίως, όμως, ο Lemire προβάλλει τους προβληματισμούς του για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, την ευθύνη του επιστήμονα και τη θρησκεία. Ο ίδιος μεγάλωσε σε μια καθολική οικογένεια κι ενώ δεν είναι θρήσκος, δηλώνει «ότι αυτό δε σημαίνει ότι δεν είμαι πνευματικό άτομο». Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, προσπάθησε να αναδείξει τον σεβασμό προς τη φύση ως έναν πόλο συσπείρωσης των ανθρώπων διαφορετικών δογμάτων. Για να περάσω, τώρα, σε «τεχνικά» θέματα, η πλοκή είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο ώστε προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις. Ο Lemire κάνει ξανά το θαύμα του στο κομμάτι της αφήγησης. Το κόμικ διαβάζεται νεράκι, ακόμη κι αν σταματάς κάθε τόσο να θαυμάσεις τον τρόπο με τον οποίο κατακερματίζει τη σελίδα και στήνει τα καρέ του. Όπως έχει κάνει και σε πολλά άλλα κόμικς του, διαφοροποιεί το σχέδιο στα flashback και στα όνειρα. Εδώ, «αναθέτει» τις διάσπαρτες παρελθοντικές σεκάνς στους Matt Kindt, Nate Powell, Emi Lenox και Nathan Powell, ενώ ο ίδιος αλλάζει το σχέδιό του στα όνειρα-οράματα που βλέπει ο Gus. Αξιοσημείωτα είναι επίσης πολλά από τα εξώφυλλα των τευχών, τα περισσότερα εκ των οποίων φιλοτέχνησε ο Lemire μαζί με τον José Villarrubia, βασικό του κολορίστα (και imho έναν από τους καλύτερους κολορίστες αυτή τη στιγμή). Παρότι ο Lemire είχε ήδη προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού με το Essex County, θεωρώ ότι το Sweet Tooth ήταν το σημείο καμπής στην πορεία του, υπό την έννοια ότι του άνοιξε τις πόρτες των υπερηρωικών εκδόσεων. Απέδειξε ότι μπορεί να ταιριάξει το φανταστικό με το καθημερινό, ενώ παράλληλα έπεισε πολύ κόσμο ότι οι πειραματισμοί με τα καρέ και την αφήγηση έχουν θέση σε μια ιστορία δράσης ή επιστημονικής φαντασίας και κατ' επέκταση στο υπερηρωικό είδος. Εξ ου και το αποκλειστικό συμβόλαιο που του προσέφερε η DC to 2010, προτού δηλαδή τελειώσει το Sweet Tooth. Δε συνηθίζω τόσα πολλά λόγια στις παρουσιάσεις μου, αλλά ήθελα να «φροντίσω» ιδιαίτερα ένα τόσο καλό κόμικ ενός τόσο αγαπημένου μου δημιουργού. Για όσους το διαβάσετε, έχετε στο νου ότι το Sweet Tooth απευθύνεται κυρίως στο συναίσθημα και λιγότερο στη λογική.

Το Parker ήταν ένας τίτλος που καιρό ήθελα να διαβάσω. Έχει αυτό το κάτι στα εξώφυλλα και στον τίτλο που μου κέντρισε από την αρχή το ενδιαφέρον. Κάτι αντίστοιχο θα είδε και ο γνωστός Καναδός κομίστας Darwyn Cooke όταν διάβασε την ομότιτλη σειρά βιβλίων του Donald E. Westlake (ψευδώνυμο Richard Stark) και αποφάσισε να το προσαρμόσει σε κόμικς. Βέβαια, χωρίς να έχω διαβάσει τα βιβλία, από δω και από κει έχω την εντύπωση ότι το κόμικ μάλλον βελτιώνει την εικόνα της σειράς βιβλίων - θεωρείται από πολλούς προϊόν της εποχής της, με μπόλικες ευκολίες και συμβιβασμούς, τίγκα στα κλισέ και στα στερεότυπα ακόμα και για τότε, και πλέον αρκούντως ξεπερασμένη. Το κόμικ από την άλλη, έχει κάτι να πει. Έχω διαβάσει 3 από τα 4 άλμπουμ, ήτοι το Slayground (ξεκίνησα ανάποδα), το The Hunter και το The Outfit, έχοντας αφήσει πιθανά για σήμερα το The Score. Κυκλοφόρησαν σχεδόν ένα το χρόνο, από το '09 έως το '13 με την υπογραφή της IDW και τον Cooke στο τιμόνι τόσο στην προσαρμογή όσο και στο σχέδιο. Δεν μπορώ να κρίνω πόσο καλή ήταν η εν λόγω προσαρμογή, αν και με λίγο διάβασμα καταλαβαίνεις ότι κάποιες παθογένειες τις κουβαλά βαλίτσα. Η υπόθεση γυρνοβολά γύρω από τον Πάρκερ, ένα επαγγελματία ληστή επιφανών στόχων και μεγάλων λαφύρων, που άθελα του μπλέκεται με το Outfit, το μεγαλύτερο εγκληματικό συνδικάτο στις ΗΠΑ. Τα τέσσερα βιβλία περιγράφουν τις κονταρομαχίες μεταξύ των δύο, σε έναν περισσότερο hard-boiled παρά νουάρ αέρα, θυμίζοντας Χάμετ και Τσάντλερ, αλλά όχι τόσο Κέιν, Μακντόναλντ και Σπιλέιν που ήταν πιο ρομαντικοί (αραδιάζω ονόματα τώρα, χοχο). Πιθανά ο Κουκ να έβαλε το χεράκι του να εξομαλύνει κάποιες πιο εξτρίμ πτυχές του Πάρκερ, ειδικά στο πως τον βάζει να συμπεριφέρεται απέναντι στις γυναίκες αλλά κάπου εδώ να βάλω μια άνω τελεία στο σπέκουλο γιατί δεν έχει νόημα αφού τα βιβλία μου παραμένουν άγνωστα και κάθε σύγκριση πέφτει στο κενό. Το σχέδιο μου θύμισε πολύ στην αισθητική τον Αστέριο Πόλυπ του Ματσουκέλι, τόσο που πριν επιβεβαιώσω ότι δεν ήταν δικό του, νόμιζα ότι σίγουρα ήταν. Παίζει μπόλικη τριχρωμία, το μπλε και οι αποχρώσεις του κυριαρχεί. Η γραμματοσειρά χειρόγραφη, οι αντιθέσεις χρωμάτων και οι σκιάσεις κλέβουν την παράσταση και κάνουν το κόμικ να ξεχωρίζει. Χωρίς να μπορώ να το πω και εξαιρετικό, τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορώ να του βρω και κάποιο χτυπητό ψεγάδι, είναι τίτλος του 3-4/5. Οπότε υποθέτω έπεισα για ένα τσεκάρισμα. Έχει βγει και martini edition (πςςςςς) αλά James Bond που είναι έτσι πολύ κυριλέ, τα περιέχει όλα και τα λεφτά που κάνει είναι εξίσου κυριλέ. Ευτυχώς έχω φύγει από αυτή τη φάση και το ταμπλετάκι μου αρκεί.

Το Attack on Titan του Hajime Isayama είναι ένα από τα πλέoν πιο πολυσυζητημένα manga της τελευταίας δεκαετίας. Αποτελεί τον τίτλο ναυαρχίδα του μηνιαίου shonen περιοδικού Bessatsu Shonen Magazine και η δημοτικότητά του ίσως να μπορεί να ξεπεραστεί μόνο από τίτλους όπως το One Piece. Το εν λόγω manga έχει αποκτήσει άπειρους θαυμαστές τόσο στην Ιαπωνία, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Έχει μεταφερθεί με μεγάλη επιτυχία και σε anime, το οποίο φέτος θα προβάλει τον 4ο και τελευταίο κύκλο του. Πρόκειται για ένα manga φαινόμενο, το οποίο βασίζεται στην αποδόμηση της κλασσικής φόρμουλας που ακολουθούν τα περισσότερα shonen manga και ανακατεύει διάφορα στοιχεία όπως το post apocalyptic σκηνικό, τον τρόμο και τη βία για να δημιουργήσει μία ιδιαίτερη και πρωτότυπη ιστορία. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μία φανταστική χώρα το σκηνικό της οποίας θυμίζει μεσαιωνική Γερμανία. Όμως υπάρχει μία μεγάλη διαφορά. Η χώρα αυτή έχει κατακλυστεί από τιτάνες οι οποίοι τρέφονται με τους ανθρώπους. Έτσι η ανθρωπότητα είναι αναγκασμένη να κλειστεί πίσω από τρεις μεγάλους τοίχους. Τους τοίχους Maria, Rose και Sina. Οι άνθρωποι ζούνε για πολλά χρόνια πίσω από τους τοίχους, προστατεύοντας έτσι τους εαυτούς τους από την απειλή των τιτάνων. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Eren, ένα 15χρονο παιδί ο οποίος ζει μαζί με τους γονείς του και την αδερφή του Mikasa μέσα στον τοίχο Maria. Ώσπου μια μέρα, οι τιτάνες εισβάλουν μέσα στην πόλη προκαλώντας μία ανελέητη σφαγή. Μέσα σε αυτή ο Eren βλέπει τη μητέρα του να καταβροχθίζεται από τους τιτάνες, χωρίς ο ίδιος να μπορέσει να κάνει τίποτα για να τη βοηθήσει. Διψασμένος για εκδίκηση, ορκίζεται ότι μία μέρα θα εξοντώσει όλους τους τιτάνες και θα οδηγήσει την εγκλωβισμένη ανθρωπότητα στην ελευθερία. Έτσι λοιπόν τέσσερα χρόνια μετά ο Eren κατατάσσεται στον στρατό. Και εκεί αρχίζουν όλα... Αυτό που κάνει το Attack on Titan να ξεχωρίζει δεν είναι ούτε οι καταπληκτικές σκηνές δράσεις, ούτε το εξαιρετικά βίαιο περιεχόμενό του, αλλά το πως καταφέρνει να να σπάσει τις νόρμες των κλασσικών shonen manga και να δημιουργήσει κάτι εντελώς ξεχωριστό και δικό του. Στο Attack on Titan κανένας δεν είναι ξεχωριστός, ούτε καν ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Ο Ishiyama αποφασίζει να μετατοπίσει την προσωποκεντρική δράση των τυπικών manga, αναπτύσσοντας όλους τους χαρακτήρες της σειράς. Έτσι ήρωες αλλά και στοιχεία που συναντάμε στην αρχή της ιστορίας καταλήγουν να παίζουν αργότερα μεγάλο ή μικρότερο ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Τίποτα δεν είναι άχρηστο στην εν λόγω ιστορία και αυτό είναι ένα από τα δυνατότερα στοιχεία της. Το άλλο μεγάλο ατού, είναι η ίδια η εξέλιξη της ιστορίας. Το manga ξεκινάει σαν ένα τυπικό battle manga το οποίο επικεντρώνεται στη μάχη των αδύναμων ανθρώπων ενάντια σε έναν μεγάλο εχθρό. Όσο όμως η ιστορία αρχίζει να κερδίζει τον αναγνώστη ο Ishiyama “ξεθαρρεύει” και αρχίζει να πειραματίζεται πολύ περισσότερο. Έτσι, η ιστορία σιγά-σιγά αρχίζει να αποκτάει πολιτικά παιχνίδια, δολοπλοκίες και εξυπνότερους διαλόγους καθώς και ένα απίστευτο world building, ίσως ένα από τα καλύτερα που έχουμε δει γενικά στον κόσμο των manga. Η ιστορία βασίζεται εξ ολοκλήρου στις ανατροπές και στις ατομικές συγκρούσεις μετατρέποντας σταδιακά το manga από ένα απλό τυπικό battle manga σε ένα πολύ πιο βαθυστόχαστο και πολύπλοκο κόμικ. Το σχέδιο του Ishiyama μπορεί να μην είναι το καλύτερο που συναντάμε γενικά σε manga ιστορία, όμως τα πανοραμικά του πλάνα και ο καταπληκτικός σχεδιασμός των μαχών δίνουν στην ιστορία το δικό τους χαρακτηριστικό. Ο Ishiyama μάλιστα είχε δηλώσει ότι χρειάζεται μία εβδομάδα για να γράψει την ιστορία του κάθε κεφαλαίου και τρεις εβδομάδες μετά για να το σχεδιάσει. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το κάθε κεφάλαιο απαριθμείται περίπου στις 45 σελίδες έκαστο, τότε μπορεί να συγχωρέσει κανένας τις μικρές παραφωνίες που μπορεί να συναντήσουμε ανά διαστήματα σε κάποια σημεία της ιστορίας. Το Attack on Titan έχει μεταφερθεί εξαιρετικά και σε anime από το Studio Wit και την Production IG, δύο από τους καλύτερους παραγωγούς animation στην Ιαπωνία. Το πανέμορφο animation της σειράς καθώς και η μοναδική σκηνοθεσία και voice acting συμβάλλουν στον να κάνουν την ιστορία (ξανά) μία μοναδική εμπειρία. Το manga επίσης έχει αποκτήσει 5 manga spin-offs, 3 light novels, 3 live-action ταινίες και πάρα πολλά βιντεοπαιχνίδια αποδεικνύοντας το πόσο δημοφιλείς είναι η ιστορία τόσο στην Ιαπωνία όσο και στις υπόλοιπες χώρες. Αν και έχω σταματήσει εδώ και αρκετά χρόνια να διαβάζω μαζικά manga, το Attack on Titan είναι ένα από τα λίγα τα οποία μπορώ να πω ότι δεν μπορώ να σταματήσω να διαβάζω. Και με την ανακοίνωση του Isayama, ότι η ιστορία φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος της μπορώ με σιγουριά να πω ότι είναι ίσως και ένα από τα λίγα κόμικς γενικά όπου περιμένω με αγωνία κάθε μήνα πότε θα βγει το καινούριο τεύχος.

C h e w Το Chew της Image Comics είναι μία σειρά 60 τευχών, τα οποία εκδόθηκαν το διάστημα 2009 έως και 2016. Συγγραφέας της σειράς είναι ο John Layman, με τον οποίο προσωπικά ήμουν εξοικειωμένος από τα τεύχη του στο Detective Comics, ενώ σχεδιαστής είναι ο Rob Guillory, ο οποίος έγινε ευρύτερα δημοφιλής λόγω του Chew. Το Chew έκανε τεράστια επιτυχία, δεδομένου ότι απέσπασε δύο βραβεία Eisner, το πρώτο για «Καλύτερη Νέα Σειρά» (2010) και το δεύτερο για «Καλύτερη Ongoing Σειρά» (2011). Επίσης, το Chew κέρδισε δύο βραβεία Harvey το 2010. Τι πραγματεύεται το κόμικ; Η ιστορία είναι τοποθετημένη σε ένα κόσμο, στον οποίο 20 εκατομμύρια περίπου άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους λόγω της «γρίπης των πτηνών». Αυτό επέφερε ως αποτέλεσμα την καθολική απαγόρευση της κατανάλωσης των πουλερικών. Ο πρωταγωνιστής Tony Chu είναι πράκτορας και εργάζεται για τη F.D.A. (Food and Drug Administration), τη πιο κυρίαρχη οργάνωση μετά την απαγόρευση των πουλερικών. Ο Chu είναι ένας «cibopath», όπερ σημαίνει ότι κατέχει αυτή τη σπάνια ικανότητα να λαμβάνει κάποιες εικόνες τη στιγμή που τρώει κάτι. Για παράδειγμα, εάν ο Tony φάει ένα μήλο, βλέπει ζωντανά στο μυαλό του το δέντρο από το οποίο κόπηκε αυτό το μήλο, τι φυτοφάρμακα χρησιμοποιήθηκαν και πότε αυτό συγκομίστηκε. Το χάρισμα του Tony είναι πολύ σημαντικό και βοηθητικό για τον ίδιο, καθώς οι υποθέσεις που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το φαγητό. Από τις τροφές που εκλαμβάνει ο Tony ανακαλύπτει διάφορα στοιχεία, τα οποία ενίοτε είναι καίριας σημασίας για τη λύση της εκάστοτε υπόθεσης. Όμως, η δουλεία του δεν είναι τόσο εύκολη όσο ακούγεται, διότι πολλές φορές ο Chu αναγκάζεται να φάει περίεργα πράγματα για να βρει τα στοιχεία εκείνα που θα τον βοηθήσουν στην έρευνά του. O John Layman κατασκεύασε ένα σενάριο, το οποίο για μένα προσωπικά «δουλεύει», καθώς δε προσπαθεί να πάρει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Το αντίθετο μάλιστα. Το Chew έχει αστείρευτο χιούμορ σε σημείο όπου ο γράφων να έχει κλάψει από τα γέλια σε ουκ ολίγες περιπτώσεις. Συγχρόνως, οι χαρακτήρες του Layman έχουν ενδιαφέρον και διαθέτουν αποκλίνουσες προσωπικότητες, οι οποίες και τους ξεχωρίζουν. Την ίδια στιγμή, το σενάριο έχει και τις κατάλληλες δόσεις suspense, ανατροπών καθώς και προσωπικών/ιδιωτικών στιγμών των πρωταγωνιστών, οι οποίες μας βοηθούν να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να ταυτιστούμε μαζί τους. Νομίζω ότι η τεράστια επιτυχία του Chew οφείλεται σε εξίσου σημαντικό βαθμό στον Rob Guillory. Το cartoony σχέδιο του ταιριάζει απόλυτα με τη θεματολογία της σειράς, ενώ είναι και ο λόγος που το χιούμορ του Chew είναι τόσο στοχευμένο, κυρίως λόγω του τρόπου που σχεδιάζει τις εκφράσεις και τη γλώσσα του σώματος των χαρακτήρων. Για να πω την αμαρτία μου, ακόμα τη σειρά δεν την έχω τελειώσει (είμαι περίπου στη μέση), αλλά σκοπεύω να επανορθώσω σύντομα! Μέχρι στιγμής, απολαμβάνω την ιστορία και είναι ίσως ένα από τα πιο ευχάριστα και διασκεδαστικά αναγνώσματα που διαθέτω στη βιβλιοθήκη μου. Για τη πληρότητα της παρουσίασης, θα αναφέρω ότι το Chew έχει συγκεντρωθεί σε 12 χαρτόδετους TPB τόμους ή σε 6 σκληρόδετες over-sized πολυτελείς εκδόσεις. Στην αγορά υπάρχουν, επιπλέον, και οι συλλεκτικές "Smorgasbord" εκδόσεις, οι οποίες και περιέχουν 20 τεύχη η κάθε μία, όμως είναι αρκετά πιο ακριβές και δυσεύρετες. Η σειρά έχει και ένα spin-off-σίκουελ, το οποίο κυκλοφόρησε 4 χρόνια μετά το τέλος της κεντρικής, ονόματι Chu.

Η πρώτη μου επαφή με τους X-Men έγινε όταν ήμουν μικρή και παρακολουθούσα την animated σειρά X-Men: Evolution στη τηλεόραση. Από τη πρώτη στιγμή, μού δημιουργήθηκε μία αγάπη για την ομάδα αυτή κυρίως επειδή μου άρεσε το γεγονός ότι όλοι οι χαρακτήρες ήταν διαφορετικοί και μοναδικοί, το ότι ήταν νέοι και μπορούσα να ταυτιστώ μαζί τους. Λειτουργούσαν όλοι σαν μία μεγάλη οικογένεια και ο ένας πρόσεχε τον άλλον. Επιπλέον, μου άρεσε το ότι οι νεότεροι μεταλλαγμένοι λάμβαναν μαθήματα από τους «παλιούς» στο Ινστιτούτο του Xavier, κάτι που δημιουργούσε μία ευχάριστη και ξεχωριστή «σχολική» αύρα. Οπότε, μεγαλώνοντας, στράφηκα στην ανάγνωση και συλλογή κόμικς των X-Men. Ένα εξ αυτών θα ήθελα να παρουσιάσω παρακάτω. Το κόμικ αυτό ονομάζεται X-Men Second Coming! (2009) Η ιστορία αυτή είναι το τελευταίο μέρος μιας μεγαλύτερης που ξεκίνησε από τα Messiah Complex, Utopia,Nation X και Necrosha. Οι συγγραφείς κυρίως είναι οι Craig Kyle, Christopher Yost, Matt Fraction και σχεδιαστές οι David Finch, Terry Dodson & Mike Choi. Ο μεταλλαγμένος πληθυσμός είχε περιοριστεί σε 181 άτομα και για περισσότερο από ένα χρόνο κανένας νέος μεταλλαγμένος δεν είχε γεννηθεί, μέχρι που εμφανίστηκε η Hope, ένα μεταλλαγμένο κορίτσι. Η Hope στάλθηκε στο μέλλον για τη προστασία της υπό τη επιτήρηση του Cable, ενός άλλου μεταλλαγμένου. Τώρα όμως, η Hope και ο Cable επέστρεψαν στο παρόν! H Hope αντιμετωπίζεται ως ένας «μεσσίας» για τους μεταλλαγμένους, ένας που θα φέρει την ειρήνη και ένα καλύτερο μέλλον για εκείνους. Ωστόσο, μία ομάδα ανταγωνιστών, οι Purifiers, τους οποίους ηγείται ο Bastion, θέλουν να εξαλείψουν την Hope, βάζοντας έτσι ένα τέλος στη μεταλλαγμένη φυλή και στους X-Men. Το κόμικ αυτό έχει μία ιστορία σκοτεινή, ενίοτε ωμή και περιέχει πολλές ανατροπές, διότι κανένας ήρωας δεν είναι ασφαλής. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα ενισχύεται από το σχέδιο, όπως του Finch, και τα πιο σκούρα χρώματα. Η ιστορία διαβάστηκε πολύ γρήγορα, καθώς είχα αγωνία να δω τι θα γίνει. Εν τέλει, τα φινάλε με αποζημίωσε! Γενικά, αυτό το κόμικ το απόλαυσα πολύ και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους των Χ-men! «It’s always been a bad time to be a mutant. This may be the worst.»

Περιλαμβάνει τα τεύχη: Green Lantern (vol.4) 29-35 Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που ο Green Lantern (Hal Jordan) είναι αρκετά διαδεδομένος σήμερα ανάμεσα στους αναγνώστες των κόμικς είναι επειδή ο Geoff Johns επαναπροσδιόρισε το χαρακτήρα και εμπλούτισε τη μυθολογία του. Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης των προηγούμενων συγγραφέων που καταπιάστηκαν με το χαρακτήρα, θεωρώ πως είναι καθολικά αποδεκτό το γεγονός ότι ο Johns ήταν εκείνος που έβαλε το λιθαράκι του στην μεγάλη εκτόξευση του ήρωα και του franchise του, προσφέροντας στους αναγνώστες μια σειρά τευχών, οι οποίες εμπεριέχουν ιστορίες όπου κυριολεκτικά η μία είναι καλύτερη από την άλλη. Μετά από αυτή τη εισαγωγή, θα επιχειρήσω να παρουσιάσω το Secret Origin, μία ιστορία που βρίσκεται χοντρικά στη μέση του 4ου Volume (το οποίο αρίθμησε συνολικά 67 τεύχη) και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2008. Το κόμικ αυτό αποτέλεσε αφορμή για να εμπλουτιστεί το background πολλών βασικών πρωταγωνιστών, ενώ δόθηκε το έναυσμα για να έρθουν τότε νέοι αναγνώστες στον τίτλο. Κατά τη γνώμη μου, κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να ξεκινήσει τη σειρά από αυτή την ιστορία, καθώς δε χρειάζονται ιδιαίτερες προϋπάρχουσες γνώσεις. O Hal Jordan είναι γιος ενός πειραματικού πιλότου, ο οποίος έχασε τη ζωή του σε ένα δυστύχημα όταν ο Hal ήταν σε νεαρή ηλικία. Εξαιτίας αυτού του τραγικού συμβάντος, η μητέρα του Hal απαγόρευσε στο γιο της να γίνει πιλότος. Ο Hal όμως δεν άκουσε ποτέ τη προτροπή της και ασχολήθηκε και ο ίδιος, όπως ο πατέρας του, με την αεροπορία. Στον Hal αρέσει πολύ να πετάει. O Abin Sur είναι μέλος του διαγαλαξιακού Σώματος των Πράσινων Φαναριών/ Green Lantern Corps. Κάθε μέλος του Σώματος έχει μια περιοχή ευθύνης, η οποία αντιστοιχεί συνήθως σε έναν πλανήτη. Ο Abin Sur είναι υπεύθυνος για το τομέα 2814. (τη Γη) Μία μέρα, ο Sur μεταφέροντας τον Atrocitus, ένα πλάσμα το οποίο ο πρώτος ήθελε να ανακρίνει σχετικά με μία προφητεία, τον ερχομό της πιο Σκοτεινής Νύχτας (Blackest Night), ο τελευταίος διαφεύγει και τραυματίζει θανάσιμα τον Sur. Έτσι, το πράσινο δαχτυλίδι του Sur πρέπει να βρει καινούργιο αντικαταστάτη, του οποίου κύριο γνώρισμα πρέπει να είναι η θέληση να ξεπεράσει τους μεγαλύτερους φόβους του. Νομίζω φαντάζεστε ποιος είναι αυτός ο αντικαταστάτης. Στη πορεία εμφανίζονται πολλοί γνωστοί χαρακτήρες από τη μυθολογία του Green Lantern, όπως είναι η Carol Ferris, o Hector Hammond, ο μέντορας (και μετέπειτα αντίπαλος) Sinestro και φυσικά η «παλιοσειρά» ο Kilowog. Θα καταφέρει ο Hal, ένας γήινος κάτοχος του μαγικού δαχτυλιδιού, να γίνει αποδεχτός από τους υπόλοιπους Green Lanterns και να κερδίσει την εκτίμηση του μέντορα και πιο έμπειρου GL, Sinestro; Τι και ποιος είναι ο Atrocitus; Τι γνωρίζει σχετικά με τη προφητεία της πιο Σκοτεινής Νύχτας; Τι είναι η Σκοτεινή Νύχτα; Σε πολλούς θα φανεί οικείο το origin σε κάποια σημεία, ειδικά όσοι είναι εξοικειωμένοι με τον ήρωα ή έχουν δει την αισχρή ταινία του 2011 με τον Ryan Reynolds. Όμως είναι μία αλήθεια ότι ο Johns το γνωρίζει αυτό και έτσι φροντίζει η ιστορία να αξίζει το χρόνο του αναγνώστη, βάζοντας μέσα μερικά twists και φρεσκάροντας με μοντέρνο και πρωτότυπο τρόπο τους χαρακτήρες. Ειδικά δε για το τελευταίο, ο Johns έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι είναι μεγάλος μάστορας για αυτού του τύπου πλοκές. Θα έλεγα ότι ο σκοπός της ιστορίας είναι διττός: από τη μια επιδιώκεται η εξιστόρηση των πρώτων περιπετειών του Hal Jordan ως Green Lantern ενώ από την άλλη o Johns φυτεύει τους σπόρους του Blackest Night, ένα εκ του αποτελέσματος επιτυχημένο event που απασχόλησε όλο το DC Universe το 2009. Στο Secret Origin, o Johns χτίζει σκαλοπάτι σκαλοπάτι αυτή τη μεγάλη ιστορία που προετοίμαζε πολλά χρόνια (από τότε που ξεκίνησε να γράφει το Green Lantern), χωρίς όμως το γεγονός αυτό να σημαίνει ότι επισκιάζεται ο Hal Jordan και η "καταγωγή" του. Αν μη τι άλλο, ο Johns αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ξέρει να γράφει αυτό το χαρακτήρα εξαιρετικά, ενώ γνωρίζει την σημασία/ουσία του να είναι κάποιος μέλος του Σώματος των Green Lantern, κάτι που μεταλαμπαδεύει με πολύ ενθουσιώδη τρόπο στον αναγνώστη. Ο βραζιλιάνος Ivan Reis έχει αναλάβει τα σχεδιαστικά καθήκοντα αυτού του κόμικ. Προσωπικά, του συγκεκριμένου σχεδιαστή του έχω μεγάλη αδυναμία. Νομίζω ότι το μεγάλο αυτού του είναι οι λεπτομερείς εκφράσεις των προσώπων, από τις οποίες μπορείς να "διαβάσεις" τα συναισθήματά των ηρώων χωρίς καν να δεις τα μπαλονάκια. Επίσης, τα splash pages του είναι ένα αληθινό χάρμα οφθαλμών. Ειλικρινά μπορώ να κάθομαι ώρες να χαζεύω τα πανελάκια του χωρίς να βαρεθώ ποτέ. Λεπτές γραμμές, "ευανάγνωστο" σχέδιο, ιδανικές οπτικές γωνίες και όμορφα κοντινά πλάνα. Από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές που έχουν εργαστεί στην DC. Το συγκεκριμένο κόμικ μπορεί να το βρει κανείς σε ένα μεμονωμένο paperback ή εάν κάποιος είναι πιο κουβαρντάς μπορεί να προτιμήσει τα πιο παχιά Trades τύπου Complete Collections που κυκλοφορούν αυτή τη περίοδο και συγκεντρώνουν στην ουσία όλο το run. Επιπλέον, νομίζω ότι και η Eaglemoss (η αντίστοιχη Hachette για τα DC) είχε ανατυπώσει την ιστορία αυτή σε ένα από τα τεύχη της. Κλείνοντας, θέλω να τονιστεί ότι το Secret Origin σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί τη «καλύτερη ιστορία» που έγραψε ο Johns στο τίτλο. Σίγουρα όμως είναι από τις πιο «αναγκαίες», ειδικά μάλιστα εκείνη την περίοδο όπου συνέβαιναν πολλά γεγονότα στο τίτλο και ήταν επιτακτική η ανάγκη για ένα διάλειμμα, να πάρουν δηλαδή οι αναγνώστες μια ανάσα πριν τη μεγάλη συνέχεια. Πιστεύω ότι εάν της ρίξετε ένα βλέφαρο δε θα σας απογοητεύσει, καθώς θα περάστε σίγουρα καλά. Αν δε σας ενθουσιάσει, τότε σίγουρα θα σας εξάψει τη περιέργεια να διαβάσετε τα προηγούμενα ή και τα επόμενα τεύχη, το οποίο γεγονός σας ενθαρρύνω πολύ να το κάνετε. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το run έχει ανατυπωθεί πλείστες φορές σε όλες τις μορφές και παραμένει τόσο εξαιρετικά δημοφιλές μετά από τόσα χρόνια..! Προτείνεται, συνίσταται, highly recommended! Hal Jordan of Earth... You have the ability to overcome great fear. Welcome to the Green Lantern Corps. Η παρουσίαση δημιουργήθηκε αποκλειστικά για το comicstreet.gr.

Ρομανδία, 1951. Μια γυναίκα περπατάει σ' έναν επαρχιακό δρόμο, ανάμεσα σε σταματημένα αυτοκίνητα. Ένας ελέφαντας κείτεται στη μέση του δρόμου, υπευθυνος για το μποτιλιάρισμα. Η γυναίκα κόβει δρόμο απ' το δάσος για να πάει στο νοσοκομείο όπου βρίσκεται ο άντρας της, μετά από σοβαρό ατύχημα. Και κάπως έτσι ξεκινά αυτό το πολύ ιδιαίτερο κόμικ. Η ιστoρία είναι γεμάτη από υπέροχα σουρεαλιστικά στοιχεία, φαινομενικά ασύνδετα, αλλά στην τελική αρμονικά δεμένα: Έχει σκηνή εγκλήματος με ελέφαντα, τυφλό χοιροβοσκό, παράξενα ανατριχιαστικά μωρά, αλκοολικό γυναικά χειρούργο που ενδέχεται να είναι σοβιετικός κατάσκοπος, μυστικό αστυνομικό με μύτη φαλλικού σχήματος, νεκρούς που μιλούν, συμμορία από κουτσομπόλες γιαγιάδες στο ασανσέρ, συλλογή από δόντια και άλλα πολλά τέτοια όμορφα. Έχει καρέ φόρο τιμής στη Λάμψη Έχει εξαιρετικό σχέδιο, χρώμα και σκηνοθεσία και υποβλητική ατμόσφαιρα. Το μόνο που με χάλασε ήταν ότι μου φάνηκε σχετικά μικρο, ήθελα κι άλλο! Δεν είναι από τα κόμικ που σου τα δίνουν όλα στο πιάτο. Δεν είναι όμως κι ένα δυσνόητο κόμικ, στο τέλος όλα τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους. Θα μπορούσα να γράψω αρκετά ακόμα, αλλά δεν θέλω να σποϊλεριάσω όσους δεν το χουν διαβάσει - θα ταν κρίμα! Πρόκειται για ένα έξυπνο κόμικ, εμφανώς επηρεασμένο από την ταινία Mulholland Drive του David Lynch. Η πραγματικότητα είναι μπλεγμένη με το όνειρο. Οι ταυτότητες των προσώπων αλλάζουν και συνδυάζονται. Η σεξουαλικότητα της πρωταγωνίστριας εξερευνάται μέσα από ονειρικούς συμβολισμούς, Το Pachyderme κυκλοφόρησε το 2009 και εκδόθηκε στα αγγλικά από τη Self Made Hero. σε ένα όμορφο Hardback. Προτάθηκε για το Grand Prix της Angoulême to 2010. Πιστεύω ότι είναι από τα κόμικ που δεν μπορούν εύκολα να αντιμετωπιστούν ουδέτερα. Ή μαγεύεσαι από την ατμόσφαιρα και βυθίζεσαι μέσα του ή όχι. Μπορεί κανείς να το αγαπήσει ή να το μισήσει. Όπως θα καταλάβατε, ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Είχα καιρό να διαβάσω BD που να μ' αρέσει από την αρχή ως το τέλος και να μου δίνει την αίσθηση μιας φρέσκιας ματιάς. Μετά το Pachyderme και το Koma (εκεί ο Peeters κάνει το σχέδιο) είμαι πολύ πολύ ψημένη να διαβάσω οτιδήποτε άλλο δικό του κυκλοφορεί στα αγγλικά.

Το περιοδικό που διαδέχτηκε τη "Βαβέλ", έστω και μικρό χρονικό διάστημα. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2009, ενάμιση περίπου χρόνο μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τεύχους της "Βαβέλ" και πρακτικά συνέχισε την ίδια πορεία έχοντας παραπλήσιο περιεχόμενο με τα τελευταία τεύχη της, δηλαδή, λιγότερα κόμικς σε σχέση με τις παλιές εποχές και αρκετές σελίδες με αφιερωμένες στη μουσική, στον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία και φυσικά στα ίδια τα κόμικς. Η κυκλοφορία ήταν σε διμηνιαία βάση. Ακόμη κι έτσι, όμως, το περιοδικό δεν μπόρεσε να αντέξει, οι εποχές ήταν πολύ δύσκολες και τελικά κυκλοφόρησαν μόνο 9 τεύχη με το τελευταίο να κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 2011, Παρόλα αυτά, σε αυτά τα λίγα τεύχη δημοσιεύτηκαν σημαντικοί και γνωστοί δημιουργοί, όπως (ενδεικτικά): Mezzo / Pirus, Daniel Clowes, Gilbert Shelton. Junji Ito, Ralf König, Rutu Modan ,Thomas Ott και άλλοι, ενώ με κείμενά τους συνέβαλαν οι (επίσης ενδεικτικά) Γιάννης Κουκουλάς, Πάνος Κρητικός, Αβραάμ Κάουα. Ωραία προσπάθεια, αλλά ίσως καταδικασμένη μέσα στο πνεύμα της εποχής, δυστυχώς οι εποχές των ενήλικων πολυθεματικών φαίνεται ότι είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Πιστεύω ότι άξιζε καλύτερη μοίρα και ότι καταβλήθηκαν προσπάθειες να κυκλοφορήσει ένα πολύ αξιοπρεπές περιοδικό με ωραίο περιεχόμενο. Νομίζω ότι μπορείτε ακόμη να βρείτε τα περισσότερα, ίσως και όλα τα τεύχη σε κεντρικά βιβλιοπωλεία με σημαντική έκπτωση σε σχέση με την ονομαστική τιμή. Όλα τα σκαναρίσματα έγιναν από εμένα.

Ένας διαχρονικά ψυχαγωγικός δημιουργός, έχω διαπιστώσει όλα αυτά τα χρόνια, είναι ο Γιώργος Κομιώτης. Από το Όχι Άλλο Κάρβουνο του PC Master όπου πρωτοσυνάντησα την δουλειά του μέχρι και το παρουσιαζόμενο Ψόφα το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στην παλιά ιστοσελίδα του Comicdom, αλλά και σε ότι δημοσίευσε έκτοτε, έχει καταφέρει να με πείσει πως ακόμα και το κουλαμένο χιούμορ μπορεί να βγει πετυχημένο, αν υπάρξει η κατάλληλη φόρμουλα και ο κατάλληλος άνθρωπος με το κατάλληλο οίστρο για να το παρουσιάσει. Το ψόφα λοιπόν, είναι η... χμ... ιστορία 2 αποτυχημένων απαγωγέων χαριτωμένων ζώων που πρωταγωνιστούν σε στριπάκια, οι οποίοι έχουν την φαεινή ιδέα να κρυφτούν στο στριπάκι ενός αποτυχημένου κούνελου-πρωταγωνιστή στριπ. Ότι ακολουθεί είναι ένα σουρεαλιστικό ΕΠΟΣ! Έχω να καταγγείλω πάντως, πως μας έταξε πως θα ΤΟΥ ΜΠΙ ΚΟΝΤΙΝΙΟΥΝΤ... αλλά δεν το έπραξε. Πάλι μας κορόιδεψαν για να μας πάρουν τα ωραία μας λεφτά. Θέλω αποζημίωση. Και με αναδρομικά! Η έκδοση περιλαμβάνει πρόλογο του Λευτέρη Σταυριανού. Ίσως σας ενδιαφέρει να μάθετε πως ο Κομιώτης πάντοτε έβγαινε Ήτα-Βήτα στο τεστ προσωπικότητας του Αλμανάκο.

Πρώτη Κυκλοφορία: 11-04-2009 (στην ComicdomCon Athens 2009) Υπάρχουν 2 θεματικοί άξονες στις ιστορίες με ιππότες: 1) Άνθρωποι με ιδανικά, υπηρετούν και προασπίζουν την δικαιοσύνη ή/και κάποια ιδεώδη (συνήθως θρησκευτικά). Παράρτημα αυτού της θεματικής μπορουν να θεωρηθούν και τα ρομάντζα με δεσποσύνες (και διάφορα δρακάκια ως guest star). 2) Το ρεαλιστικό υπόβαθρο, με τα αιματοκυλίσματα, την λογική του παραλόγου, και τις μηχανορραφίες. ... και κάποια αποφράδα μέρα ήρθαν οι Ιππότες της ελεεινής τραπέζης και αλλάξανε τα φώτα στην όλη κατηγορία! ... και μια άλλη αποφράδα μέρα, βγήκε ένα Ελληνικό κόμικ αντάξιο... της ελεεινής τραπέζης φυσικά! Οι Ιππότες είναι ένα απολαυστικό αλμπουμάκι για την σαλεμένη πλευρά των Ιπποτών και του σκηνικού που τους περικλείει... με ολίγους τόόόόσο δα μικρούς αναχρονισμούς. Δεν είναι σίγουρο πως θα σας κερδίσει από τις πρώτες αράδες, αλλά σίγουρα θα σας κερδίσει. Προσωπικά, το διάβασα στην επιστροφή με το τραίνο από την δεύτερη μέρα της comicdomcon 2009, και κατέληξα να γελάω σαν χάνος μόνος μου. Όχι δεν μπήκα στον κόπο να δω αντιδράσεις από τους συνεπιβάτες. Δεν με ενδιέφερε. Μέρος του υλικού έχει πρωτοκυκλοφορήσει στα Happy Revolver & Με Το Ζόρι. Οι δημιουργοί δεν θεωρούν τον τίτλο αντιπροσωπευτικό του περιεχόμενου, αλλά μιας και τους άρεσε ως κωδικό όνομα, τον κράτησαν.

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο και είπα να το μοιραστώ μαζί σας καθώς άπτεται της κοινής μας αγάπης, τα κόμικ. Πρόκειται για μια διδακτορική διατριβή σχετικά με το fandom, επικεντρομένης κατά κύριο λόγο στην 9η Τέχνη. Είναι βαρύ ανάγνωσμα, γεμάτο ορολογίες και ορισμούς της ψυχιατρικής επιστήμης, παρόλα αυτά δείχνει άκρως ενδιαφέρον. Το διαδίκτυο το δείχνει εξαντλημένο, προσωπικά το βρήκα στο bazaar των greekbooks στη Μητροπόλεως στη Θεσσαλονίκη σε εξευτελιστική τιμή. Ενδεχομένως να μπορεί να το βρείτε και μέσω του site τους. Όταν με το καλό το διαβάσω όλο (δε γίνεται μονοκοπανιά, κουράζει), θα επανέλθω με νεότερα. ΥΓ. Δεν είμαι σίγουρος πως είμαι στο σωστό μέρος για ένα τέτοιο topic. Αν έκανα πατάτα, συγνώμη

The Wonderful Wizard of OZ "Toto I have a feeling we are not in Kansas anymore..." - Dorothy Gale,The Wonderful Wizard of OZ Ο πασίγνωστος Μάγος του ΟΖ(The Wonderful Wizard of OZ)και ολόκληρο το σύμπαν της χώρας του ΟΖ,είναι δημιούργημα του θεατρικού συγγραφέα,δημοσιογράφου και Θεοσοφιστή Frank Layman Baum.Ο Βaum έγραψε το 1900 το πρώτο βιβλίο της σειράς,εμπνευσμένος από τις ιστορίες που έλεγε στους δύο μικρούς του γιους.Ήταν ένα παραμύθι εντελώς διαφορετικό από όσα είχαν παρουσιαστεί μέχρι τότε.Τόσο για τους ξεχωριστούς χαρακτήρες που παρουσίαζε,για τους συμβολισμούς του,και φυσικά για την σπουδαία εικονογράφηση από τον W.W.Denslow που έχει μείνει κλασική!!Η μεγάλη επιτυχία του πρώτου εκείνου βιβλίου(είχε γράψει άλλα δύο παιδικά βιβλία πριν το Μάγο του ΟΖ) ξάφνιασε τον Baum,και τον οδήγησε στο να συγγράψει άλλα 14 βιβλία της σειράς μέχρι το θάνατο του το 1919. Η σειρά συνεχίστηκε και από άλλους συγγραφείς με πρώτη την Ruth Plumsy Thomson(γράφοντας άλλα 19 βιβλία μέχρι το 1939),και πολλούς άλλους φτάνοντας μέχρι τα 40 βιβλία το 1963(the famous forties)...Πολλοί μετέπειτα συγγραφείς του φανταστικού(Ray Brudbury,John Dickson Carr,Harlan Ellison,Carol Ryrie Brink κ.α.) δήλωσαν ότι είχαν μεγαλώσει με αυτά τα βιβλία τα οποία καθόρισαν και τη δική τους συγγραφική πορεία..Πολύ πριν τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών,τη σειρά Star Trek,τoν Χάρυ Πόττερ,υπήρχαν τα βιβλία και το σύμπαν του ΟΖ,που συνδύαζαν πολλά και διαφορετικά genres μεταξύ τους όπως fairy tale,science fiction,dark fantasy,fantasy και πολλά ίσως ακόμη.Οι δε φανατικοί της σειράς ονομάζονται OZians και μπορώ να πω με σιγουριά ότι αποτέλεσαν και μία από τις πρώτες κοινότητες οργανωμένων fans που δραστηριοποιούνται μέχρι τις ημέρες μας με εκδηλώσεις,ομιλίες,forums στο διαδίκτυο κ.τ.λ. Τυφώνας ή διαστατική πύλη προς το άγνωστο...; Φυσικά η ιστορία του Μάγου του ΟΖ είναι πασίγνωστη σε όλους μας και εξαιτίας της ομότιτλης ταινίας του 1939 με πρωταγωνίστρια την Judy Garland σε σκηνοθεσία του Victor Fleming..Μονάχα που εκείνη η έκδοση του ΟΖ ήταν πολύ πιο παιδική και family oriented από εκείνη του βιβλίου που είναι αρκετά πιο "σκοτεινή" παρά το παραμυθένιο της υπόβαθρο.. Μία πιστή μεταφορά του βιβλίου σε μορφή κόμικ επιχείρησε να μεταφέρει στο χαρτί ο συγγραφέας/σχεδιαστής και πιστός OZian, Eric Shanower(γνωστός και από τα δικά του novels με θέμα το OZ)και ο ανερχόμενος τότε σχεδιαστής Scottie Young(Rocket Rackoon,I hate Fairyland,Deadpool,New Warriors).Το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι το λιγότερο αριστουργηματικό!!Μέσα σε μόλις 8 τεύχη συμπυκνώνεται όλο το νόημα και η πραγματική ψυχή του βιβλίου του Baum.Το κόμικ κυκλοφόρησε σε 8 τεύχη από τη Marvel comics από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2009.Η Μarvel βέβαια είχε κυκλοφορήσει στη σειρά treasury edition τη δεκαετία του '70 τα δύο πρώτα βιβλία της σειράς(The Wonderful Wizard of OZ,The Marvelous land of OZ)σε σχέδια των John Buscema(Wizard of OZ) και Alfredo Alacala(Marvelous Land of OZ).Το πρώτο ήταν απλά adaptation της ταινίας του 1939 σε προσαρμογή/σενάριο του Roy Thomas. Οι αρχικές σειρές της Μarvel το 1975. Βρισκόμαστε στο 1899.H Dorothy Gale ζει σε μία ήσυχη φάρμα κάπου στο Κάνσας μαζί με το θείο της και τη θεία της,και το σκυλάκι της Toto.Ένας μεγάλος κυκλώνας(πολλοί μελετητές του σύμπαν του ΟΖ λένε ότι ίσως ήταν και μία διασταστική πύλη μεταφοράς στο κόσμο του ΟΖ)θα μεταφέρει όμως τη μικρή Dorothy και τον σκύλο της(μαζί με το σπίτι τους)στη χώρα του ΟΖ,όπου θα πέσουν επάνω στη κακιά μάγισσα της Ανατολής και θα την κάνουν..χαλκομανία!!Από εκεί και πέρα θα ζήσουμε τις περιπέτειες της Dorothy στη νέα και παράξενη αυτή χώρα,το πώς απέκτησε τα ασημένια γοβάκια και την προστασία της από τη μάγισσα του Βορρά,το ταξίδι της μέσο του δρόμου με τα κίτρινα τούβλα μέχρι τη Σμαραγδένια πόλη,τη γνωριμία της με το σκιάχτρο,τον τενεκεδένιο,και το δειλό λιοντάρι,και τέλος την αναζήτηση για να βρουν και να σκοτώσουν τη κακιά μάγισσα της δύσης,όπως τους ζήτησε ο μεγάλος και τρανός μάγος του ΟΖ με αντάλλαγμα να πραγματοποιήσει ότι επιθυμούν περισσότερο...Μονάχα που τα φαινόμενα τις περισσότερες φορές απατούν!! Όλα δοσμένα με σεβασμό και αγάπη στο έργο ζωής του Baum,από τον Eric Shanower,που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι όταν αγαπάς αυτό που γράφεις,τότε είναι σίγουρο ότι το αποτέλεσμα θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη!!Ο Shanower σκιαγραφεί κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά(τη τραγικότητα του Τενεκεδένιου που κάποτε ήταν αληθινός άνθρωπος,το σκιάχτρο που τελικά δεν ήταν τόσο άμυαλος όσο νόμιζε,το λιοντάρι που μέσα του έκρυβε πάντα έναν ατρόμητο μαχητή),εμμένει στην ιστορία και προσωπικότητα καθενός από αυτούς,χωρίς να παρουσιάζονται μονοδιάστατοι όπως-λόγο έλλειψης χρόνου-δυστυχώς τους είδαμε στην ταινία. Παράλληλα όλη η ιστορία είναι ένας ύμνος στη φιλία και τη συντροφικότητα όπως ακριβώς συνέβαινε και στο βιβλίο.Ο Shanower δεν μεταφέρει απλά τις σελίδες ενός βιβλίου στα panels ενός κόμικ,κυριολεκτικά προσαρμόζει με εκπληκτικό τρόπο και ενθουσιασμό αυτό το κλασικό "παραμύθι" για παιδιά όλων των ηλικιών(ή για όσους πάντα θα αισθάνονται παιδιά)και γνωρίζει στη νέα γενιά ένα κλασικό έργο που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα παλαιώσει ποτέ,σαν τους κατοίκους της χώρας του ΟΖ. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να εικονογραφήσει καλύτερα τη σειρά από τον προσωπικά λατρεμένο μου Scottie Young,ο οποίος κυριολεκτικά γεννήθηκε για να σχεδιάζει αυτούς τους χαρακτήρες.Ο Young παρουσίασε τη δική του μοντέρνα εκδοχή στους ήδη γνώριμους σχεδιαστικά ήρωες του ΟΖ,δίνοντας έναν αέρα φρεσκάδας και προσαρμόζοντας τους στη σημερινή εποχή,μέσα σε μία πανδαισία χρωμάτων(εκπληκτική δουλειά από Jean Francois Baulieu)και λεπτομεριακών background που καταφέρνει να ''αιχμαλωτίσει'' το μάτι του αναγνώστη,που νιώθει ότι κυριολεκτικά ζει σε αυτόν τον (όχι τόσο)παραμυθένιο κόσμο του ΟΖ,όπως ακριβώς πετύχαινε με τις περιγραφές του στα βιβλία ο Baum. Το limited αυτό series γνώρισε μεγάλη επιτυχία και το 2010 κέρδισε βραβεία Eisner για καλύτερη mini σειρά και καλύτερη έκδοση για παιδιά.Άν και όταν διαβάσετε το κόμικ θα καταλάβετε ότι αδικείται από αυτή την προσέγγιση.Η σειρά του ΟΖ δεν είναι μόνο για παιδιά,και σίγουρα τα αυθεντικά βιβλία του Baum δεν είχαν καμία σχέση με την ταινία του 1939,ή τις παιδικές προσαρμογές που έχουν κυκλοφορήσει μέσα στα χρόνια. Το ίδιο creative team των Shanower-Young-Beaulieu συνέχισε και με τα υπόλοιπα 5 βιβλία της σειράς(Τhe Marvelous land of OZ,Ozma of OZ,Dorothy&the Wizard in OZ,The Road to OZ,The Emerald city of OZ)μέχρι που το project εγκαταλείφθηκε για να κάνουν οι δημιουργοί και άλλα πράγματα που επιθυμούσαν.Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα συνεχίσουν και τα υπόλοιπα βιβλία-τουλάχιστον τα 14 του Baum-με την ίδια αγάπη και ενθουσιασμό όπως αυτά που μας παρουσίασαν.Κυκλοφορούν σε trades&hardcover editions καθώς και όλα τα τεύχη σε omnibus edition.Για όσους η φαντασία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους όπως και τα κόμικς!Το κείμενο το βρίσκετε και ΕΔΩ

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 21-09-2006 (πρώτος τόμος), 01-10-2009 (δεύτερος τόμος) Υλικό τόμων: Ultimate Iron Man v1 01-05 (March 2005-December 2005) Ultimate Iron Man v2 01-05 (February 2008-July 2008) Έχοντας παρουσιάσει μέσω της σειράς Ultimates έναν λιγότερο high-tech Άιρον Μαν και περισσότερο αμοραλιστή Τόνι Σταρκ, η Marvel αποφάσισε να μας δείξει πως συνέβη αυτό, διαλέγοντας τον συγγραφέα του Το Παιχνίδι του Έντερ για αυτό. Και είναι αστείο κατά κάποιο τρόπο, καθώς αυτός ο πιο ρεαλιστικός Άιρον Μαν, κατέληξε να έχει μια ιστορία προέλευσης που ρέπει προς την καθαρή επιστημονική φαντασία, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από τον Άιρον Μαν του κανονικού Marvel Universe! Ακολουθούν spoilers. Η μητέρα του Τόνι Σταρκ. αξιόλογη επιστήμων και η ίδια, έχει ένα φρικτό ατύχημα κατά την διάρκεια της κυοφορίας του, αλλάζοντας την δομή του εμβρύου αλλά και της ίδιας. Ο Τόνι του Ultimate σύμπαντος, έχει σε όλο του το σώμα το νευρολογικό ιστό που κανονικά υπάρχει μόνο στον εγκέφαλο, κάνοντας τον σούπερ διάνοια αλλά και ιδιαίτερα ευαίσθητο σωματικά. Η μητέρα του πεθαίνει κατά την γέννα και ο πατέρας του αναπτύσσει ένα ιδιαίτερο υγρό και μια βιολογική αρματωσιά για να καταστείλει τους πόνους που προκαλεί η κατάσταση του. Η ίδια κατάσταση, δίνει στο σώμα του ικανότατες ανάπλασης που θα ζήλευαν και οι σαύρες. Κάτι που είναι χρήσιμο όταν τον απαγάγει ο Ζεμπεντάια Στέιν, ο οποίος προσπαθεί να κλέψει την τεχνολογία της βιολογικής αρματωσιάς και χάνει μερικά δάχτυλα του ποδιού του στην πορεία. Μερικά χρόνια αργότερα, η πρώτη γυναίκα του πατέρα του, η οποία είναι πλέον γυναίκα του Στέιν, έχει κερδίσει την βιομηχανία Σταρκ, οπότε ο Τόνι ζει μια σχετική φυσιολογική ζωή. Μετά από περιστατικό που συνέβη στο εσώκλειστο σχολείο στο οποίο φοιτούσε και στο οποίο γνώρισε τον Τζέιμς - Ρόντι - Ρόουντς, ο πατέρας του αποφασίζει να τον γράψει σε ένα πρόγραμμα σπουδών του κτηρίου Μπάξτερ, στο οποίο είναι γραμμένος και ο γιος του Ζεμπεντάια, ο Ομπαντάια. Το μήλο κάτι από την μηλιά έχει πέσει όμως, καθώς και οι δύο νέοι ακολουθούν τα μοτίβα των γονιών τους, με τον Ομπαντάια να σκοτώνει μερικούς συμφοιτητές, κάνοντας το να φανεί ως ατύχημα και τον Τόνι να αποφασίζει να βελτιώσει την πανοπλία του με την βοήθεια και το Ρόντι. Στο τέλος του πρώτου μέρους, ο Χάουαρντ Σταρκ μπαίνει φυλακή μετά από χαλκευμένα στοιχεία που τον φέρουν ως τον δολοφόνο του Ζεμπεντάια και ο Τόνι χρησιμοποιεί την νέα αρματωσιά για να αποτρέψει μερικούς τρομοκράτες από το να ανατινάξουν το κτήριο του, κάτι που καταφέρνει, δεχόμενος την έκρηξη και καταστρέφοντας την αρματωσιά. Σε αυτό το σημείο ο Τόνι έχει επίσης δοκιμάσει και αλκοόλ και έχει διαπιστώσει πως καταστέλλει τους πόνους που νοιώθει, κάνοντας τον να νοιώθει για πρώτη φορά φυσιολογικά. Σε αυτό το πρώτο μέρος, η θεματολογία μπορεί να φαντάζει τραβηγμένη - και είναι - αλλά ο Καρντ χειρίζεται τις θεματικές του με μέτρο και κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο, πείθοντας πως αυτά που περιγράφει μπορούν να συμβούν σε αυτούς του χαρακτήρες. Στο δεύτερο μέρος που βγήκε 2,5 χρόνια αργότερα όμως, πάνω που θεωρητικά τελείωσε με την εισαγωγή και θα έπρεπε να μπαίνει σε πιο βαθιά ύδατα, η γραφή του φαντάζει αποστασιωμένη και διεκπεραιωτική. Σε αυτό το μέρος ο Τόνι διευθύνει πλέον την εταιρία του πατέρα του, αποτρέπει τον στρατό από το να αρπάξει τις αρματωσιές που έχει φτιάξει για αυτόν και τον Ρόντι, πείθοντας τους πως πρόκειται για ρομπότ, ανακαλύπτουν πως υπάρχει μια πλεκτάνη που περιλαμβάνει πυρηνικά διάσπαρτα στην Νέα Υόρκη, ο πατέρας του δέχεται επίθεση στην φυλακή και καταφέρνει να γλυτώσει παρόλο που τον πυροβόλησαν, καταφέρνει να γλυτώσει από μια ακόμα επίθεση και αποδρά. Ανακαλύπτουμε επίσης πως πίσω από τις επιθέσεις είναι ο Ομπαντάια, ο οποίος όμως δέχεται εντολές από την μάνα του, την πρώτη γυναίκα του Χάουαρντ, η οποία χρησιμοποίησε όλους τους άντρες της ζωής της για να αποκτήσει δύναμη και δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να σκοτώσει τον ίδιο της τον γιο όταν αυτός σταματήσει να είναι του χεριού της. Ο Ομπαντάια την προλαβαίνει, σκοτώνοντας την και διατείνεται πως πλέον είναι πάτσι με τον Τόνι, ο οποίος είχε σώσει τον Ομπαντάια μερικές φορές κατά την διάρκεια του τόμου. Αν δεν ήταν άμεση συνέχεια του πρώτου τόμου, θα πρότεινα σε όσους πιάσουν τώρα την σειρά, να διαβάσει μόνο τον πρώτο τόμο. Βασικά, ακόμα και έτσι, θα πρότεινα να διαβάσετε μόνο τον πρώτο τόμο. Είναι πιο ουσιαστικός και έχει ενδιαφέροντες θεματικές. Τουλάχιστον και οι δύο τόμοι είναι καλοσχεδιασμένοι, αν και προτιμώ περισσότερο το σχέδιο του Andy Kubert σε σύγκριση με τον Pasqual Ferry όσο αφορά την σχεδίαση του Άιρον Μαν.

Πρώτη Κυκλοφορία: 03-2009 Γεράσιμος Μαγκούστας. Χαμένο κορμί, ατάλαντος, ανέραστος και γενικά όλα τα στερητικά επίθετα τον προσδιορίζουν χαλαρά. Είναι δε τόσο άχρωμος σαν άτομο που αποτελεί το τέλειο πειραματόζωο για το καθιερωμένο ανά χιλιετία στοιχηματάκι που βάζουν ο θεός και ο διάβολος για το ποιόν θα επιλέξει από τους 2, όταν αρχίσουν να παίζουν οι πειρασμοί. Ως έπαθλο παίζει η τύχη της ανθρωπότητας. Την πατήσαμε! Ένα απολαυστικό άλμπουμ του Σπύρου Δερβενιώτη, μέρος του οποίου είχε δημοσιευτεί σε συνέχειες στην free press εφημερίδα Blow. Εκτός από το νέο υλικό που συμπληρώνει την εμπειρία, το άλμπουμ περιλαμβάνει και ένα ιδιότυπο making of. Πολύ καλή δουλεία που διαβάζεται ευχάριστα και γρήγορα, ξεπερνάει το ατάκα και επιτόπου στυλ αντίστοιχων περιπτώσεων, με καλή δομή και αίσθηση ολοκληρωμένης ιστορίας που απαντάται σε κατεξοχήν αυτόνομα άλμπουμ, με μόνο κάποια χρονικά άλματα (που πολλοί μπορεί και να μην τα αντιληφθούν) να υποδηλώνουν πως η ιστορία βγήκε αρχικά τμηματικά.

Ο Neil Gaiman (American Gods, Good Omens, Coraline) και ο Andy Kubert (X-Men, Batman) συνεργάζονται το 2009 και δημοσιεύουν μια ιστορία ονόματι Whatever Happened to the Caped Crusader, όπου ο Μπάτμαν βρίσκεται εξωτερικός παρατηρητής στην ίδια του την κηδεία η οποία συμβαίνει στην κακόφημη crime alley του Gotham. Φίλοι, άσπονδοι εχθροί, εραστές και μπάτλερ βρίσκονται εκεί για να πουν το τελευταίο αντίο και ο καθένας τους λέει την δική του εκδοχή της ιστορίας - για το πως γνώρισε τον Μπατμαν, πως τον αγάπησε/πολέμησε και πως πέθανε. Όλες είναι αλήθεια και όλες ψέματα· σημείο αναφοράς μεταξύ τους είναι πως ο Μπάτμαν δεν τα παρατά ποτέ. Το κόμικ συνεχίζει την ιστορία μετά το Batman R.I.P. (Batman #676-681) και το Final Crisis του Grant Morrison. Αρκετά σουρεάλ ιστορία, περισσότερο από όσο εγώ προσωπικά θέλω σε superhero ιστορίες, ακόμα και τις πιο σκοτεινές του νυχτερίδα. Ο Γκάιμαν κάνει τρελή ενδοσκόπηση στην ψυχοσύνθεση του ήρωα, γράφοντας μια εσωτερική ιστορία με επίκεντρο, τι άλλο, τον θάνατο των γονιών του και το πως όλα ξεκίνησαν. Δεν είναι κακό κόμικ σίγουρα, απλά not my cup of tea. Πάντως κάποιες ιδέες (π.χ. η εκδοχή του Άλφρεντ) με άφησαν με το στόμα ανοιχτό και τις βρήκα πολύ πρωτότυπες. Θα ήθελα να δω κόμικ όπου κάποιες από αυτές (πάλι η γαμάτη εκδοχή του Άλφρεντ βασικά) ήταν πραγματικότητα και χτίζονταν ιστορίες πάνω τους. Από την άλλη, άμα ήξερα το background από τα Batman RIP και το Final Crisis, ίσως εκτιμούσα ετούτο διαφορετικά. Το σχέδιο του Kubert είναι πάντα απόλαυση να το βλέπω. Η ιστορία αρχικά δημοσιεύθηκε σε δύο μέρη στα "τελευταία" τεύχη Batman #686 και Detective Comics #853. Έφτασε στα χέρια μου ψηφιακά η deluxe edition που είχε 3 ακόμα ιστορίες που τις πέρασα αέρα γιατί το σχέδιο (όχι από Kubert) με άφησε αδιάφορο. Ο τίτλος είναι φόρος τιμής στο DC Comics Presents και στο Superman: Whatever Happened to the Man of Tomorrow? του Alan Moore. ?

Πρώτη Κυκλοφορία στα Ελληνικά: 04-05-2019 Υλικό Συλλογής: Origin 01-06 (Marvel, November 2001-April 2002) Επί 20+ χρόνια, μέρος της γοητείας του Wolverine ως χαρακτήρα, ήταν πως κανείς - ούτε και ο ίδιος - δεν γνώριζε το παρελθόν του. Η Μάρβελ είχε από πολύ νωρίς ξεκαθαρίσει πως οι διάφορες κυβερνήσεις και μυστικές οργανώσεις που διαθέτει το σύμπαν της εταιρίας, τον είχαν εκμεταλλευτεί τόσο πολύ, παίζοντας ψυχικά παιχνίδια μαζί του και εφαρμόζοντας τόσα πολλά πειράματα πάνω του λόγω της ταχύτητας ίασης του, κάνοντας τον τέλειο υποψήφιο για το απόλυτο ανθρώπινο όπλο, που τον είχαν αφήσει μεγάλα κομμάτια της μνήμης του διαγραμμένα, και μόνο κάποιες ενδείξεις πως είχε δει και είχε κάνει περισσότερα από ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος στο χρονικό διάστημα ζωής που του αναλογεί υπήρχαν. Σίγουρα, υπήρχαν διάφορες περιπέτειες από το παρελθόν που σκαρφιζόντουσαν ανά καιρούς οι εκάστοτε δημιουργοί, αλλά ήταν συγκεχυμένες, αποσπασματικές και δεν κάλυπταν πραγματικά τις μεγάλες απορίες που είχαν όλοι οι αναγνώστες: Ποιος ήταν πραγματικά, που και πότε γεννήθηκε, και πως κατέληξε να γίνει αυτό που είναι. Το 2001 όλα αυτά τα ερωτήματα απαντήθηκαν. Το 2001 δεν ήταν και τόσα ρόδινα τα πράγματα για την Αμερικάνικη βιομηχανία κόμικς: Οι πωλήσεις ήταν χαμηλές και ο κόσμος φευγάτος, απόρροια όλων των λάθων χειρισμών που είχαν κάνει οι εταιρίες την προηγούμενη δεκαετία, των φτωχών σεναρίων και της υπέρμετρης υπερβολής. Λογικό ήταν ένα θέμα όπως αυτό της αποκάλυψης στοιχείων ενός από τους σημαντικότερους χαρακτήρες της Marvel να θεωρείται ως μη μου άπτου από αρκετούς δημιουργούς και συντάκτες, φοβούμενοι την απομυθοποίηση του χαρακτήρα. Τελικά αποδείχτηκε πως όλα ήταν θέμα προσέγγισης και σωστού συγχρονισμού... Το Wolverine: Origin ήλθε την κατάλληλη στιγμή: Ο - τότε - εκδότης της Marvel, Bill Jemas, προωθούσε την πιο ενήλικη αισθητική και προσέγγιση στα σενάρια και στους τίτλους της εταιρίας, μόλις είχε διορίσει ως διευθυντή σύνταξης τον σχεδιαστή και συντάκτη της σειράς τίτλων Marvel Knights, Joe Quesada, και έψαχνε για ιδέες που θα άξιζε να πραγματοποιηθούν. Δικιά του και του Paul Jenkins (ο σεναριογράφος που ανέλαβε το έργο τελικά) ήταν και η ιδέα να πούνε επιτέλους την ιστορία του Wolverine, αν και πρώτα έπρεπε να υπερνικήσει τις προκαταλήψεις των συνεργατών του για αυτό το θέμα. Το αποτέλεσμα, κατά την γνώμη μου, άξιζε τον κόπο, με ένα μεστό σενάριο από τον Jenkins και μια ιστορία άγριας ενηλικίωσης και ανατροπής των όσων πιστεύαμε πως ξέρουμε, καθώς και ένα καταπληκτικό σχέδιο από τον Andy Kubert. Θα πρότεινα αυτόν τον τίτλο σε όλους, ανεξαρτήτου προτιμήσεων, καθώς η ιστορία δεν πραγματεύεται τις περιπέτειες του χαρακτήρα με τα μεγάλα αδαμάντινα νύχια και την κίτρινη αμφίεση, αλλά για τον χαρακτήρα πίσω από αυτόν και του πως έφτασε εκεί. Η ανατροφή του Wolverine κρύβει όλα τα στοιχεία ενός λογοτεχνικού δράματος, με σχεδίαση και χρωματισμό που παρόλο που χρησιμοποιεί την τεχνολογία, δίνει την αίσθηση της επιχρωματισμένης γκραβούρας. Προσθέστε και τα εικονακλαστικά εξώφυλλα του Joe Quesasa που στην Ελληνική έκδοση πιάνουν μεγαλύτερο εύρος της σελίδας, και έχετε μια έκδοση που είναι ικανή να ικανοποιήσει σε πολλά επίπεδα, παρόλο που ακόμα και σήμερα διχάζει τον κόσμο για το αν τελικά άξιζε να κυκλοφορήσει, αντίδραση που πιστεύω πως κατά βάση έχει να κάνει με το τι επέφερε μετά στην ιστορία του χαρακτήρα και λιγότερο για αυτόν καθαυτό τον τίτλο. Οι σελίδες προέρχονται από την ξένη έκδοση. Η Ελληνική έκδοση κερδίζει στα σημεία το απλό Αμερικάνικο Trade της ίδιας εποχής. Ανάγλυφο εξώφυλλο, καλύτερο χαρτί και εκτύπωση, μια σελίδα με προσχέδια, και τα αυθεντικά εξώφυλλα καλύπτουν μεγαλύτερη επιφάνεια της σελίδα.

Solomon Kane. Ο πουριτανός εκδικητής! Η ρομφαία του Θεού. Ο προστάτης των αθώων γυναικών! Κρατάει πάντα σπαθί και μερικές φορές μουσκέτο ή πιστόλα. Τριγυρνάει στην Ευρώπη, στην Ασία και στην Αφρική του 16ου αιώνα, κυνηγημένος από την πατρίδα του, την Αγγλία, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Στόχος του είναι να τιμωρεί όσους είναι ενάντιοι στο λόγο του θεού. Δεν πιστεύει στην μαγεία, αλλά την αποδέχεται. Είναι ο βαθιά πιστός και βαθιά αμετανόητος στο ότι πρέπει να σκοτώνει όποιον κάνει κάτι κακό. Είναι ο SOLOMON KANE (ηχητικό εφέ αστραπής) Ο Solomon Kane είναι δημιούργημα του R.E. Howard. Μαζί με τον Cull, είναι οι πιο αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες του... αμέσως μετά τον Conan βεβαίως. Οι ιστορίες έχουν γραφτεί για τα παραλογοτεχνικά περιοδικά της επόχής του 1920-1930 στην Αμερική (Weird Tales κ.α.). Πρώτη η Marvel Comics απέδωσε σε μορφή κόμικς τον πουριτανό Ήρωα. Η συγκεκριμένη έκδοση είναι της Dark Horse, αλλά περιέχει επανεκδόσεις ιστοριών της Marvel της δεκαετίας του 1970 και του 1980. Η ιστορία του 1970 αποδίδεται από τον Roy Thomas, ιστορικό συγγραφέα των κόμικς του Conan. Ο Howard ήταν υπεραναλυτικός στις περιγραφές του, και ο Thomas δεν πάει πίσω. Πολύ exposition, αναμενόμενο βέβαια λόγω εποχής. Κυκλοφόρησε στο περιοδικό Marvel Premiere, eίναι σε δύο μέρη και σχεδιάζεται από τον Howard Chaykin. Το σχέδιο είναι και αυτό στα πλαίσια της εποχής, με αρκετή λεπτομέρεια. Ακολουθεί ένα 6τευχο mini series (The Sword of Solomon Kane) που έγραψε ο Ralph Macchio, συγγραφέας της Marvel που έχει κάνει και αρκετά υπερηρωικά εκείνη την εποχή. Διάφοροι σχεδιαστές δούλεψαν σε αυτό το mini series , με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Πιο γνωστός ο πολύς Mike Mignola (Hellboy κ.α.). Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο ότι το πρώτο τεύχος του mini series έχουμε την απόδοση της ίδιας ιστορίας με αυτήν που παρουσιάζεται στα και στα δύο πρώτα τεύχη ( η ιστορία έχει τον τίτλο Red Shadows ). Περίεργη επιλογή από την Dark Horse, αλλά μπορούμε να συγκρίνουμε τις δουλειές που έκαναν οι δημιουργοί στο ίδιο υλικό. Γενικά ένα τομάκι (200 περίπου σελίδες) το οποίο έφυγε σχετικά γρήγορα, παρά το heavy exposition που έχει κατά καιρούς. Αν σας αρέσουν τέτοιου είδους ιστορίες ή αν είστε φαν του Κόναν και θέλετε να δείτε τι άλλο έγραψε ο δημιουργός του, αξίζετε να το τσεκάρετε.

Πρώτη Κυκλοφορία: 10-2009 1989: Ο Soloup κυκλοφορεί ένα αλμπουμάκι με τίτλο Ο Ανθρωπόλυκος το οποίο ναι μεν βασίζεται σε διήγημα του Μπόρις Βιάν, αλλά για την δημιουργία του επηρεάστηκε πολύ από τα γεγονότα της εποχής (σκανδαλολογία, πολιτική αστάθεια κ.λ.π. κ.λ.π.). Για την χρηματοδότηση της - κατ'ουσίαν - αυτοέκδοσης ο δημιουργός είχε περάσει το καλοκαίρι του μαζεύοντας σταφύλι στην Κρήτη. 2009: Η έκδοση πλέον έχει αποκτήσει cult υπόσταση, έχει ένα ετερόκλητο κοινό (άνθρωποι που λαμβάνουν μόνο το χιούμορ του και άνθρωποι που βλέπουν πολιτικές προεκτάσεις στα τεκταινόμενα) και είναι πλέον ιδιαίτερα σπάνιο. Άλλωστε, μόνο 1500 (κατά εκτίμηση) αντίτυπα κυκλοφόρησαν, αντίτυπα που έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ. Το γεγονός αυτό, τα 20 χρόνια που του δίνουν ένα επετειακό χαρακτήρα, η αίσθηση από τον δημιουργό πως το κλίμα της εποχής της πρώτης έκδοσης επαναλαμβάνεται στις μέρες μας, αλλά και το θέμα του τρίτου Συνεδρίου Κόμικς στη Μυτιλήνη στην οποία ο Soloup παραβρέθηκε, συντέλεσε στην επανέκδοση του Ανθρωπόλυκου σε μια συλλεκτική έκδοση 500 τεμαχίων, αριθμημένη με σκληρό εξώφυλλο και καλό χοντρό χαρτί, εντέχνως γκριζαρισμένο για να δείχνει παλαιότητα. Αυτή η έκδοση περιλαμβάνει δε και ένα επίμετρο από την Εύη Σαμπανίκου και τον Αβραάμ Κάουα, η οποία δίνει το στίγμα της εποχής που δημιουργήθηκε ο Ανθρωπόλυκος. Το θετικό αλλά και αρνητικό ταυτόχρονα είναι πως θεματολογικά το άλμπουμ στέκεται ακόμα και σήμερα, σαν να μην άλλαξε τίποτε. Θα έλεγα πως είναι το πρώτο διαχρονικό έργο στην βιβλιογραφία του Soloup, εν αναμονή του περάσματος του χρόνου που θα δώσει την ίδια αξία και στα υπόλοιπα πονήματα του.

Λίγο πριν εκπνεύσει ο 13ος αιώνας, ένας νεαρός Ναϊτης, μέλος δηλαδή του τάγματος των Ιπποτών του Ναού του Σολομώντα, αποδρά από την πολιορκία της Άκρας λίγο πριν αυτή παραδοθεί στους Σαρακηνούς και μαζί με τον δάσκαλο του, επιβιβάζονται σε ένα πλοίο. Μαζί τους πήραν ένα μικρό κιβώτιο το οποίο τους εμπιστεύθηκε ο μεγάλος μάγιστρος του τάγματος τους. Το πλοίο που τους μετέφερε όμως εξαφανίστηκε χωρίς κανένα ίχνος. Στη Νέα Υόρκη του σήμερα, στο Μητροπολιτικό Μουσείο και κατά τη διάρκεια των εγκαινίων μιας έκθεσης, μια ομάδα 4 εφίππων μασκοφόρων, ντυμένων με τις στολές των Ναϊτων Ιπποτών, εισβάλλουν στο μουσείο και κλέβουν ένα χρυσό κασελάκι. Η Tess, μια αρχαιολόγος που ήταν παρών στα εγκαίνια, και ο πράκτορας Riley του FBI, μπλέκονται σε μια περιπέτεια που θα τους ταξιδέψει στο Βατικανό, στην Μέση Ανατολή και αλλού, προσπαθώντας να λύσουν το, χαμένο από χρόνια, μυστήριο που μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες στην ανθρωπότητα..... Βασισμένο στο βιβλίο του Raymond Khoury, το οποίο έχει μεταφραστεί και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη, έχουμε - άλλη - μια ιστορία για τους Ναΐτες και τα μυστικά τους. Ιστορίες οι οποίες, ειδικά την περίοδο της μεγάλης επιτυχίας του Κώδικα Ντα Βίντσι, έβγαιναν μαζικά. Ξεκινώντας από τα θετικά του σεναρίου, το μυστήριο ΔΕΝ αφορά το ιερό δισκοπότηρο, όπως 99 στις 100 ιστορίες που σχετίζονται με τους Ναΐτες. Αρκετά καλά δομημένη, με ανατροπές καθ' όλη τη διάρκεια των 4 άλμπουμ που βγήκαν από το 2009 έως το 2012, άποτελεί μια ευχάριστη περιπέτεια, με μυστήριο, έρωτες και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που φτιάχνουν μια καλή BD σειρά. Στη συνέχεια και βασισμένα στο επόμενο βιβλίο του Khoury με τίτλο The Templar Salvation, κυκλοφόρησαν άλλα δύο άλμπουμ, τα οποία είναι καλύτερα από τα 4 πρώτα, καθώς η ιστορία δίνεται πιο συμπυκνωμένα και πιο σφιχτοδεμένα. Στα πρώτα 4 άλμπουμ σχέδιο κάνει ο Miguel Lalor, πολύ όμορφα, στρωτά, αν και χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Αρκετά safe προσέγγιση, και στην σκηνοθεσία και στο σχέδιο, το οποίο είναι μεν πάρα πολύ ωραίο αλλά δεν απογειώνεται σε κανένα σημείο. Στα τελευταία 2 άλμπουν, σχέδιο κάνει ο Bruno Rocco, o οποίος είναι πιο τολμηρός και πιο μοντέρνος στη λογική του σχεδίου του, χρησιμοποιώντας αρκετά πιο δυναμικές γωνίες και στησίματος καρέ. Από την άλλη τα πρόσωπα του δεν είναι τόσο λεπτομερώς σχεδιασμένα όσο αυτά του Lalor. Γενικά μια αρκετά καλή σειρά, πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντας την, και το σημαντικό είναι ότι δεν ήταν αναμενόμενο το τέλος. Η παρουσίαση βασίστηκε στα 6 άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει και μεταφράσει στα αγγλικά η Cinebook.