Search the Community

Λίγα (ίσως όχι και τόσο λίγα) λόγια για ένα από τα αγαπημένα μου κόμικς, που κοσμεί την εικόνα του προφίλ μου. Η πρότασή μου: αγνοείστε τα όλα και διαβάστε ή ξαναδιαβάστε το κόμικ. 1. Εισαγωγή Ο Ετερνάουτα είναι μαζί με τη Μαφάλντα το ορόσημο των αργεντίνικων κόμικς, η δε εικόνα του ήρωα με τη στολή να περπατά μέσα στις νιφάδες χιονιού είναι ένα πολιτιστικό σύμβολο και μια πολύ οικεία εικόνα για τη χώρα. Η Αργεντινή ήταν κάποτε, στις αρχές του 20ου αιώνα, μια από τις πλουσιότερες χώρες της γης, αλλά η κακή διαχείριση, οι εμφύλιες συγκρούσεις και τα αλλεπάλληλα πραξικοπήματα την έφεραν σε δεινή οικονομική και πολιτική θέση. Παράλληλα, δημιούργησαν μια άρχουσα τάξη, η οποία συμπεριφερόταν λες και η χώρα της ανήκει (κάτι που, φευ, δεν απείχε πολύ από την αλήθεια) και μια εξαθλιωμένη τάξη, κυρίως ιθαγενών και μιγάδων, οι οποίοι δεν ήταν τόσοι πολλοί όσο στις υπόλοιπες χώρες της Νότιας Αμερική και οι οποίοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες, χωρίς πρόσβαση σε στοιχειώδη υλικά αγαθά. Ανάμεσά τους υπήρχε μια πολυάριθμη μεσαία τάξη, σχεδόν αποκλειστικά ευρωπαϊκής και κατά κύριο λόγο ιταλικής και δευτερευόντως ισπανικής καταγωγής, η οποία αγκομαχούσε να τα βγάλει πέρα αντιμέτωπη με μια ασφυκτική οικονομική κατάσταση. Αυτή η μεσαία τάξη έδωσε και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά της χώρας, η οποία είναι αναμφισβήτητα η λιγότερο "λατινοαμερικανική" χώρα της ηπείρου και η πλέον πολιτιστικά εγγύτερη στην Ευρώπη. 2. Το πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο Το 1946 ο Χουάν Περόν εξελέγη πρόεδρος της χώρας εγκαινιάζοντας το πολιτικό φαινόμενο, που ονομάστηκε "Περονισμός". Ο Περόν κατάφερε να αυξήσει τους μισθούς, να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος, να δώσει δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, να στηρίξει τα χαμηλόμισθα και μεσαία στρώματα, αλλά και να επιβάλλει ένα αυταρχικό καθεστώς με διώξεις αντιφρονούντων και εν δυνάμει υπόπτων και με έλεγχο των συνδικάτων. Ο Περόν αναμφισβήτητα αποδείχθηκε πολύ δημοφιλής, επανεξελέγη το 1951 και ένα χρόνο αργότερα έχασε τη γυναίκα του, τη θρυλική και απίστευτα λαοφιλή Εύα "Εβίτα" Περόν από καρκίνο. (Υπόψιν, ότι σας βάζω την αυθεντική εκτέλεση του τραγουδιού και όχι εκείνη από την ταινία με την Μαντόνα) Στις 16 Ιουνίου του 1955 δυνάμεις του στρατού και της αεροπορίας βομβαρδίζουν την Plaza de Mayo, κεντρικό σημείο του Μπουένος Άιρες, σκοτώνοντας 308 πολίτες, ανάμεσά τους και έξι παιδιά, δείχνοντας έτσι μια απίστευτη περιφρόνηση για την ανθρώπινη ζωή, με σκοπό να εκδιώξουν τον Περόν από την εξουσία, κάτι που δεν κατάφεραν, λόγω και τη στήριξης του λαού στο πρόσωπο του προέδρου. Ένα νέο πραξικόπημα, όμως, ακριβώς τρεις μήνες μετά κατάφερε να διώξει τον Περόν και να θέσει το κόμμα του εκτός νόμου. Νέες εκλογές το 1958, το κόμμα του Περόν νομιμοποιείται ξανά, νέο πραξικόπημα το 1962 και ούτω καθεξής.... 3. Η δημιουργία του κόμικ Ο αριστερών πεποιθήσεων σεναριογράφος Έκτορ Χερμάν Έστερχελντ σε συνεργασία με το σχεδιαστή Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα κόμικ επιστημονικής φαντασίας για το εβδομαδιαίο περιοδικό κόμικς Hora Cero ('Ωρα Μηδέν), το οποίο είχε ιδρύσει ο ίδιος ο Έστερχελντ με τον αδερφό του. Ο Έστερχελντ ήθελε να φτιάξει ένα κόμικ εμπνευσμένο από το Ροβινσώνα Κρούσο, αλλά με πολλούς πρωταγωνιστές (δείτε και την εισαγωγή του @Γιάννης Κουκουλάςστον πρώτο τόμο) και με πολιτικό υπόβαθρο. Η δημοσίευση του κόμικ διήρκεσε από το 1957 έως το 1959. 4. Το κόμικ Η ιστορία ξεκινά, όταν ένας άγνωστος άνδρας υλοποιείται ξαφνικά στο γραφείο ενός σεναριογράφου κόμικς, που δεν κατονομάζεται, αλλά καταλαβαίνουμε, ότι πρόκειται για τον ίδιο τον Έστερχελντ , συστήνεται ως "Χρονοναύτης" και αρχίζει να αφηγείται την ιστορία του, η οποία ξεκινά ένα χειμωνιάτικο βράδυ στο Μπουένος Άιρες, όταν στο σπίτι του αφηγητή βρίσκονται εκτός από τη γυναίκα του και την κόρη του, τρεις φίλοι του για να παίξουν χαρτιά. Το σπίτι είναι ερμητικά κλειστό και διαθέτει και μια σοφίτα, όπου η παρέα των τεσσάρων ανδρών κατασκευάζει διάφορα πράγματα, δύο καθοριστικές λεπτομέρειες για την εξέλιξη της υπόθεσης. Έξω χιονίζει και η παρέα αντιλαμβάνεται γρήγορα, ότι υπάρχει κάτι περίεργο με το χιόνι και καταλαβαίνουν, ότι το συγκεκριμένο χιόνι σκοτώνει εξ επαφής κάθε ζωντανό οργανισμό, συμπεριλαμβανομένων και των φυτών. Λαμβάνοντας όλες τις αναγκαίες προφυλάξεις και χρησιμοποιώντας τις τεχνικές τους γνώσεις και τα εργαλεία της σοφίτας, κατασκευάζουν αεροστεγείς στολές, οι οποίες τους επιτρέπουν να βγουν έξω από το σπίτι. Μετά από ορισμένες περιπλανήσεις και από ορισμένες απώλειες, αλλά και προσθήκες στην ομάδα τους, συναντούν μια ομάδα στρατιωτών, που οργανώνει μια μορφή αντίστασης ενάντια σε αυτό, που είναι σαφώς μια εξωγήινη εισβολή. 5. Κάποιες σκέψεις Σε πρώτη φάση, έχουμε ένα αποκαλυπτικό / μετα-αποκαλυπτικό κόμικ πολύ μεγάλης έκτασης (γύρω στις 350 σελίδες) και μάλιστα σε συνέχειες, χαρακτηριστικά, που δεν ήταν καθόλου δεδομένα εκείνη την εποχή. Επιπλέον, πρόκειται για μια καταιγιστική περιπέτεια, που ξεκινά ως θρίλερ, για να εξελιχθεί σε πολεμική ιστορία χωρίς καμία στιγμή να χάσει το στόχο της. Το γήινο όνομα του ήρωα είναι Χουάν Σάλβο, από τη ρίζα του λατινικού ρήματος "σώζω", που φαντάζομαι, ότι δεν είναι τυχαία επιλογή. Εμφανίζεται ως πολυμήχανος, θαρραλέος παρά τους δισταγμούς του και απόλυτα αφοσιωμένος στη γυναίκα του, στην κόρη του και στους συντρόφους του, αλλά και στην απελευθέρωση της πατρίδας του και τη Γης από τους εισβολείς. Αποτελεί ένα αναμφισβήτητα θετικό πρότυπο, αλλά και μια βαθιά ταλαιπωρημένη ψυχή, που στο τέλος του έργου θα επιλέξει την οικογένειά του και την επιστροφή στην τακτοποιημένη ζωή του μεταθέτοντας στο συγγραφέα το φρικτό δίλημμα, του τι να κάνει από εδώ και πέρα. Αν και ο Χουάν είναι ο αφηγητής της ιστορίας, η αντίσταση των ανθρώπων είναι συλλογική και ο Έστερχελντ τοποθετεί δίπλα του αρκετούς χαρακτήρες, όπως τον πανέξυπνο, εφευρετικό και δύσπιστο καθηγητή Φαβάλι, το γενναίο και πολυμήχανο Φράνκο, τον πιο θετικό ήρωα της ιστορίας, το μικρούλη Πάμπλο, αλλά και τον ιστορικό Μόσκα, ο οποίος, αντί να πολεμάει τους εισβολείς, καταγράφει το χρονικό των μαχών για τις επόμενες γενεές, οι οποίες είναι αμφίβολο ότι θα υπάρξουν. Ο στρατιώτες όμως, όπως αφηγείται ο Χουάν, ζούνε την ιστορία, δεν την καταγράφουν, ίσως ένα σχόλιο του συγγραφέα για τους διανοούμενους τη χώρας του, πολλοί από τους οποίους σιωπούσαν απέναντι στην πολιτική κατάσταση της χώρας. Οι εισβολείς δεν εμφανίζονται ποτέ κατά τη διάρκεια του έργου, ούτε μαθαίνουμε απολύτως τίποτα για αυτούς. Κατονομάζονται ως "Εκείνοι" (Ellos) και στο κόμικ βλέπουμε μόνο τους στρατιώτες, τους οποίους έχουν στείλει, οι οποίοι είναι φυλές, τις οποίες έχουν υποδουλώσει. Κατά σειρά γνωριζόμαστε με τα Σκαθάρια, τα Χέρια και τα Γκούρμπο. Η πρώτη και η τρίτη φυλή είναι ζωώδη πλάσματα με περιορισμένη νοημοσύνη και ελέγχονται τα μεν από τα Χέρια, τα δε από Εκείνους. Τα Χέρια όμως, είναι μια ανθρωπόμορφη και νοήμων φυλή με χαρακτηριστικό τα πολλά δάχτυλα σε κάθε χέρι. Μαθαίνουμε ότι και αυτοί είναι υπόδουλα σε Εκείνους, οι οποίοι τους ελέγχουν έχοντας τοποθετήσει στον οργανισμό τους έναν αδένα, ο οποίος εκκρίνει ένα δηλητήριο, που τους σκοτώνει, όταν φοβούνται, για να είναι σίγουροι, ότι τα Χέρια δεν θα εξεγερθούν ποτέ. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, Εκείνοι υποδουλώνουν και ανθρώπους, αφού τους έχουν αιχμαλωτίσει, εμφυτεύοντάς τους ένα δέκτη και μετατρέποντάς τους σε άβουλα υποχείρια. Οι πρωταγωνιστές είναι, λοιπόν αναγκασμένοι να πολεμούν έναν αόρατο εχθρό, ο οποίος εμφανίζεται μόνο μέσω των υποδουλωμένων αντιπροσώπων του, μια σαφής πολιτική αλληγορία. Η ιεραρχία της εξουσίας και της λήψης αποφάσεων είναι απροσπέλαστη, όλοι είναι εντολοδόχοι κάποιων άλλων και εκείνοι που λαμβάνουν τις αποφάσεις δεν είναι οι στρατιώτες, αλλά κάποιοι καλά κρυμμένοι πίσω τους. Αντιθέτως, οι στρατιώτες που πυροβολούν κάποιους μπορεί να είναι και παλιοί γνώριμοί τους, γείτονες ή και φίλοι, καταδικασμένοι να πολεμούν τους διπλανούς τους, όπως και ο λαός της Αργεντινής. Στο τέλος της ιστορίας ο Χουάν επιστρέφει στην οικογένειά του ξεχνώντας (ή επιλέγοντας να ξεχάσει) τα πάντα και ο σεναριογράφος αναρωτιέται τι να κάνει τώρα. Είναι δυνατόν δημοσιεύοντας την ιστορία, να σώσει τον κόσμο από την καταστροφή; Είναι δυνατόν η τέχνη να σώσει τη ζωή; Αποτράπηκε τελικά η εισβολή με τη δημοσίευση του κόμικ ή ζούμε σε μια εναλλακτική πραγματικότητα ή μήπως Εκείνοι έχουν ήδη κάνει την εισβολή με έναν άλλο τρόπο, ερωτήματα που θέτει ο Αβραάμ Κάουα στο επίμετρο του κόμικ. Ποια είναι η θέση του σεναριογράφου, αλλά και ημών των αναγνωστών/τριών του κόμικ μπροστά στον όλεθρο; Ο Σολάνο Λόπες στο σχέδιό του ακολουθεί μια κλασική φόρμα αποκλίνοντας ελάχιστα από τις συμβάσεις του κόμικ στριπ. Το σχέδιό του είναι μεν παλαιομοδίτικο, αλλά στιβαρό και αξιοποιεί το ασπρόμαυρο προσφέροντάς μας καρέ με απόλυτο σκοτάδι και άλλα με απόλυτο λευκό. και αξιοποιώντας το φόντο σε αντίθεση με το πρώτο πλάνο σε πάρα πολλά καρέ. Σχεδιάζει ένα εφιαλτικά ερημωμένο Μπουένος Άιρες, που μοιάζει απέραντο, μια τεράστια παγίδα θανάτου και ο σχεδιαστής δημιουργεί παντού μια εικόνα άγχους. Οι σκηνές δράσης είναι εξαιρετικές, αλλά είναι τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, σχεδιασμένα με έναν σχεδόν ενοχλητικό ρεαλισμό, πολύ μακριά από τα αντίστοιχα αμερικανικά κόμικς της ίδιας εποχής, σκαμμένα από την κούραση, τρομοκρατημένα, βαθύτατα ανθρώπινα, που λένε όλη την ιστορία με απόλυτα γλαφυρό τρόπο. Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχου κάποιες υπέροχες, αν και θλιβερές πινελιές: η νεκρή γάτα, την οποία βλέπει ο Χουάν στην αρχή, η γυναίκα, που πέθανε στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο, το ψυχορραγούν Χέρι, που θαυμάζει μια ταπεινή καφετιέρα θεωρώντας την έργο τέχνης, γιατί η τέχνη βρίσκεται παντού γύρω μας και το καταλαβαίνουμε μόνο όταν χάσουμε τα πολύτιμα πράγματα της καθημερινότητάς μας, και φυσικά το ποδόσφαιρο, που έστω και έμμεσα δεν θα μπορούσε να λείπει από την ιστορία. 6. Είναι όλα τέλεια στο κόμικ; Ε, όχι, φυσικά και όχι. Καταρχάς, το κόμικ δείχνει τα χρονάκια του από μακρά, τόσο σεναριακά, όσο και σχεδιαστικά. Το σχέδιο, όπως έγραψα πιο πάνω, ακολουθεί τις συμβάσεις της εποχής, τουλάχιστον ως προς το στήσιμο των καρέ και δεν επιφυλάσσει κάποια καινοτομία σε αυτό το επίπεδο, αλλά και το σενάριο έχει πάρα πολλά λόγια, τα οποία μοιραία κυριαρχούν πάνω στην εικόνα, κάτι που εμένα δεν με ενόχλησε καθόλου, αφού απήλαυσα το κείμενο του Έστερχελντ, αλλά σίγουρα θα ξενίσουν πολλούς. Άλλο ένα πρόβλημα είναι, ότι το κόμικ δείχνει την καταγωγή του ως σίριαλ σε περιοδικό, αφού υπάρχουν επαναλήψεις ορισμένων πληροφοριών. Παρόλα αυτά, ευτυχώς είναι συγκριτικά λίγες και όχι πολύ ενοχλητικές σε σχέση με τον όγκο του κόμικ. Επιπλέον, ας είμαι ειλικρινής, υπάρχουν και κάποια θεματάκια στην πλοκή. Τα Χέρια και οι Γήινοι συνεννοούνται άψογα στην ίδια γλώσσα (πώς όμως; ), μια ατομική βόμβα πέφτει στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, αλλά λίγο έξω από το κέντρο οι ήρωες μετακινούνται με άνεση, οι γυναίκες (δηλαδή η σύζυγος και η κόρη του Χουάν) έχουν διακοσμητικό ρόλο, εντάξει, όλα αυτά ίσως φαινόντουσαν φυσιολογικά τότε, αλλά σήμερα χτυπάνε κάπως. 7. Η συνέχεια Ο Έστερχελντ επέστρεψε δύο φορές στον Ετερνάουτα, την πρώτη αφηγούμενος ξανά την ίδια ιστορία, αλλά σε σχέδια του Αλμπέρτο Μπρέσια αυτή τη φορά και τη δεύτερη, για να αφηγηθεί τη συνέχεια της ιστορίας σε σχέδιο ξανά του Σολάνο Λόπες Και οι δύο προσπάθειες είχαν πρόωρο και άδοξο τέλος, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία. Τουλάχιστον για την εκδοχή με τον Μπρέσια, θα διαβάσετε σε μελλοντική παρουσίαση. (Αυτό μπορείτε να το εκλάβετε και ως απειλή ) 8. Οι ελληνικές εκδόσεις Αν δεν κάνω κάποιο σοβαρό λάθος, ο Ετερνάουτα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά στο περιοδικό "Σκαθάρι" και για δεύτερη φορά στο "Σκορπιό", αμφότερα περιοδικά της Μαμούθ Κόμιξ, αλλά σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν ολοκληρώθηκε η ιστορία. Ώσπου εντελώς ξαφνικά, το Δεκέμβριο του 2008 η Jemma Press μας έκανε ένα υπέροχο και ανέλπιστο δώρο κυκλοφορώντας τον πρώτο τόμο του έργου σε έναν πάρα πολύ όμορφο και καλαίσθητο τόμο με πρόλογο του Γιάννη Κουκουλά και ολοκλήρωσε το έργο τον Ιούνιο του 2009 με ένα δεύτερο, εξίσου καλαίσθητο τόμο με επίμετρο του Αβραάμ Κάουα. Και οι δύο τόμοι είναι κομψοτεχνήματα, με πολύ ωραία μετάφραση από την Ντίνα Σώτηρα και επιμέλεια του Δημήτρη Αρβανίτη και αξίζει να τους έχετε στη βιβλιοθήκη σας, αρκεί βέβαια να τους διαβάσετε. Δυστυχώς, ο πρώτος τόμος είναι εξαντλημένος, αλλά ο δεύτερος κυκλοφορεί ακόμη και σε πολύ λογική τιμή. Αγοράστε τον και ψάξτε για τον πρώτο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι, αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη έκδοση του Ετερνάουτα σε βιβλίο στα γαλλικά συνέπεσε με την ελληνική της Jemma, ενώ η αγγλική της Fantagraphics κυκλοφόρησε μόλις το 2015 κερδίζοντας την επόμενη χρονιά το βραβείο Eisner στην κατηγορία "Best Archival Collection/Project - Strips". Συνεπώς, πρέπει να τονίσω, ότι η ελληνική έκδοση, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις άλλες, ουσιαστικά προηγήθηκε αυτών - να μια πρωτοπορία για τη χώρα μας. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη, από τις οποίες άντλησα ορισμένα στοιχεία, όπως και από τα κείμενα των Κουκουλά και Κάουα: Άρθρο του Γιάννη Παπαδόπουλου για το thebooksjournal.gr Άρθρο της Μάχης Μαργαρίτη για το ertnews.gr Άρθρο στο The Comics Journal wikipedia (αγγλικά) Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τη μοίρα του Έστερχελντ Και ένα βίντεο ελληνικής παραγωγής

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 14-11-2008 Το 2005 η DC αποφάσισε να πράξει την δικιά της εκδοχή του Ultimate σύμπαντος της Marvel. Το αποτέλεσμα βεβαίως είναι εντελώς διαφορετικό, σε σημείο που να μην υπάρχει μέτρο συγκρίσεως, πέρα από την βασική ανάγκη του να υπάρχουν τίτλοι που να απευθύνονται σε όσο περισσότερους νέους αναγνώστες είναι δυνατόν, χωρίς continuity και χωρίς τις συμβάσεις που φέρει αυτή. Ένα από τους δύο τίτλους που αποφασίστηκε να κυκλοφορήσουν ήταν και το All Star Superman, το οποίο το ανέλαβαν οι Grant Morrison (σενάριο), Frank Quitely (σχέδιο) & Jamie Grant (ψηφιακό μελάνι & χρώμα). Η σειρά ντεμπούταρε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Νοέμβριο του 2005 και ολοκληρώθηκε το Σεπτέμβριο του 2008. Το αποτέλεσμα ήταν ένας τίτλος που έφτασε μέχρι και την βράβευση με Eisner καλύτερης νέας σειράς για το 2006. Στην σειρά παρακολουθούμε τι θα έκανε ο Superman αν ήξερε πως επρόκειτο να πεθάνει. Κάθε τεύχος επίσης είναι ένας φόρος τιμής στις κλασικές και πιο πολύχρωμες ιστορίες που κυκλοφόρησαν στις δεκαετίες του '50-70, ενώ δεν ξαναπαρουσιάζεται ο ερχομός του Superman στην γη. Παρακολουθούμε δηλαδή μια περίοδο που έχει επικυρωθεί η παρουσία του στην συνείδηση του κόσμου. Ένα άλλο που σε κάποιους θα αρέσει και άλλους θα τους ξενίσει, είναι πως τα περισσότερα τεύχη είναι γραμμένα σαν αυτόνομα κεφάλαια, παρόλο που υπάρχει ξεκάθαρη σύνδεση (μην ξεχνάμε πως είναι σειρά με πεπερασμένο αριθμό τευχών και κεντρική θεματική) και αφηγηματικές εκκρεμότητες από τα προηγούμενα τεύχη. Στην χώρα μας η Anubis διέκοψε προσωρινά τον κανονικό Superman τίτλο για να εκδώσει τον All-Star τίτλο, ενώ κυκλοφόρησαν τα 6 από τα 12 τεύχη, αφήνοντας για πάντα στην μέση τον τίτλο, αν και η αρχική ένδειξη ήταν πως ήταν προσωρινή η διακοπή. Θεωρώ αυτή την σειρά, μιας από τις καλύτερες και πιο μεστές δουλειές του Grant Morrison. Ο Σκοτσέζος συγγραφέας καταφέρνει να αποκρυσταλλώσει τόσο την ουσία του Σούπερμαν και του υποστηρικτικού καστ, όσο και αίσθηση των κλασικών ιστοριών και των θαυμάτων που παρουσίαζαν και προκαλούσαν στο κοινό της εποχής, μεταφέροντας την ουσία στο κοινό του σήμερα, σε ένα συγκινητικό τίτλο που πραγματικά είναι κρίμα που δεν ολοκληρώθηκε στην Ελλάδα για να δουν και όσοι δεν παρακολουθούν τις ξένες εκδόσεις γιατί άξιζε η όλη ανάγνωση. Όσο για τους Quitely & Grant, κάνουν τόσο καλή δουλειά στο σχέδιο και στην εκφραστικότητα των χαρακτήρων, που πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τον τίτλο με κάποιους άλλους στην θέση τους. Διαμάντι.

Πρωτότυπος τίτλος: Daddy’s girl (Fantagraphics, 2008) Η Λίλη είναι μαθήτρια του δημοτικού σε μια πόλη των ΗΠΑ και ζει με τους γονείς της και τις αδερφές της μια φαινομενικά φυσιολογική ζωή. Η λέξη κλειδί είναι το "φαινομενικά", επειδή η Λίλη κακοποιείται σεξουαλικά από τον πατέρα της σε πολύ μεγάλη συχνότητα. Το κόμικ είναι οι αφηγήσεις της, οι οποίες εκτείνονται σε βάθος χρόνου, όπως εξάλλου και η συστηματική της κακοποίηση. Είναι επίσης και η πιο σύντομη ιστορία της Φραν, η οποία επίσης κακοποιείται σεξουαλικά από ένα μεγαλύτερό της άνδρα. Είναι, δυστυχώς, οι ιστορίες πολλών κοριτσιών, που έχουν υποστεί έναν παρόμοιο εφιάλτη στα χέρια συγγενών, γνωστών ή αγνώστων, χωρίς να μπορούν να μιλήσουν, γιατί, πολύ απλά, φοβούνται, ευρισκόμενες υπό το κράτος μιας διαρκούς ψυχολογικής βίας, εξίσου καταστροφικής και απεχθούς με τη σωματική. Κι όμως, παρά τα όσα υφίστανται, οι νεαρές ηρωίδες της Drechsler προσπαθούν, όσο μπορούν, να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, κρύβοντας τις πληγές τους. Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο, το κόμικ είναι ένα εξαιρετικά δυσάρεστο ανάγνωσμα, λόγω της θεματολογίας του και σε καμία περίπτωση λόγω της ποιότητάς του. Η Drechsler από τις πρώτες κιόλας σελίδες μας βάζει κατευθείαν στο νοσηρό κλίμα της οικογένειας της Λίλη και δεν μας χαρίζεται καθόλου. Το κόμικ αποτελείται από ολιγοσέλιδες ιστορίες, σχεδόν όλες ασπρόμαυρες, εκτός από μια. Το σχέδιο θυμίζει Charles Burns όχι τόσο λόγω του ασπρόμαυρου και της τεχνικής, αλλά και επειδή η Drechsler χρησιμοποιεί τον περιβάλλοντα χώρο, την προοπτική και το υπόβαθρο με τρόπο παρόμοιο με εκείνο του Burns. Το κόμικ κυκλοφόρησε στα αγγλικά από την Phantagraphics το 2008, αλλά οι ιστορίες έχουν γραφτεί μέσα στη δεκαετία του 1990. Δεν γνωρίζω εάν υπήρξε μια προηγούμενη έκδοση. Η ελληνική έκδοση είναι πολύ προσεγμένη και έχει και μια εξαιρετική μετάφραση σε ρέουσα, καθημερινή γλώσσα από την Kyoko Kishida. Αξίζει να την αναζητήσετε, εφόσον αντέχετε το θέμα του κόμικ, γιατί φυσικά δεν απευθύνεται σε όλους. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κείμενο του @Lazaros στο ιστολόγιό του.

Κάνοντας μια βόλτα στο φετινό Japan Festival δεν μπορούσα να αγνοήσω τα λίγο πιο άγνωστα μάνγκα που πήρε το μάτι μου σε κάποιους από τους πάγκους που υπήρχαν εκεί. Έτσι ανακάλυψα κι αυτό το μικρό διαμαντάκι που λέγεται "Goth". To "Goth" είναι ένα βιβλίο μάνγκα που κυκλοφόρησε το 2004 από την Kadokawa Comics, ενώ το 2008 μεταφράστηκε στα Αγγλικά και εκδόθηκε από την Tokyopop. Πρόκειται για μια ιστορία του συγγραφέα Otsuichi, σε εικονογράφηση του Kenji Oiwa. Το μάνγκα είναι στη πραγματικότητα η διασκευή μιας ιστορίας του ίδιου του συγγραφέα, η οποία είχε εκδοθεί σε μυθιστόρημα το 2002. Η ιστορία ακολουθά δύο εφήβους, οι οποίοι έχουν μια αφύσικη εμμονή με τους νεκρούς. Μέσα από τέσσερις ιστορίες, βλέπουμε την ασυνήθιστη συχνότητα με την οποία οι δύο πρωταγωνιστές βρίσκονται μάρτυρες φόνων, αλλά και πόσο ικανοποιούνται από την ανακάλυψη και την εξιχνοίαση τους. Οι τέσσερις αλληλένδετες ιστορίες χτίζουν μια σκοτεινή, παράδοξη ατμόσφαιρα σε μια μεγαλύτερη αφήγηση, η οποία παρουσιάζεται αρκετά ρομαντικοποιημένη αλλά και ιδιαίτερη. Το σχέδιο φυσικά αναδεικνύει θετικά τον κόσμο αυτό, με καθαρές φόρμες που ισορροπούν με τις γραφικές αναπαραστάσεις που σπάνε κάθε τόσο το μυστήριο με την ένταση και τη λεπτομέρειά τους. Ένα στοιχείο που με ξενίζει κάπως με την ανάγνωση του μάνγκα, είναι ότι ο κόσμος κάποιες φορές μοιάζει να παρουσιάζεται αρκέτα απόμακρος από τη πραγματικότητα, ή όπως ανέφερα πιο πάνω ρομαντικοποιημένος, ίσως σε ένα παράλογο βαθμό. Παρόλα αυτά, όσο η ιστορία προχωρά, η ατμόσφαιρα δένει με τη ρομαντικοποίηση αυτή σε ένα παράλογα ελκυστικό αποτέλεσμα. Σε γενικές γράμμες είναι ένα αρκετά ελκυστικό μάνγκα που σε συνδυασμό σχεδίου και ιστορίας, αποδίδει μια ατμόσφαιρα αλλόκοτη, με ένα κόσμο που οι κανόνες του διαφέρουν πολύ από τη πραγματικότητα, αλλά και που υπνωτίζουν τον αναγνώστη να τον ακολουθήσει σε ένα μακάβριο παραμύθι. Το εξώφυλλο είναι το ίδιο μυστήριο και είναι μόνο η αρχή, ικανό να προσελκύσει με τη πρώτη ματιά, όπως κατάφερε να προσελκύσει εμένα.

Ο Jacques Tardi δημιούργησε το Goddamn this War! (Putain de Guerre! γαλλιστί) για τα θύματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η προσήλωσή του με το θέμα αυτό (θυμίζω το αριστουργηματικό It was the War of the Trenches), προέρχεται από την ιστορία της οικογένειάς του: και οι δύο παππούδες του πολέμησαν στον «πόλεμο που θα τελείωνε όλους τους πολέμους». Ο ένας σκοτώθηκε, ο άλλος επέστρεψε σπίτι του, αλλά ποτέ δεν μιλούσε για τη φρίκη που έζησε. Το Goddamn this War! δεν είναι ένα αμιγές κόμικ. Το 30% περίπου αποτελείται από σχετικά ντοκουμέντα και μια αναδρομή του ιστορικού Jean-Pierre Verney. Όταν άρχισε να εκδίδεται το 2008 από την Casterman, έβγαινε ανά κεφάλαιο σε μέγεθος εικοσασέλιδης εφημερίδας. Κάθε τεύχος κάλυπτε έναν χρόνο του πολέμου και συνοδευόταν από τα κείμενα του Verney. Η αγγλόφωνη συγκεντρωτική έκδοση, της Fantagraphics φυσικά, είναι λογικά παρόμοια με την αντίστοιχη γαλλική και συμπεριλαμβάνει τα του Verney στο τέλος. Ως προς την μορφή δεν μοιάζει με το It was the War of the Trenches, παρά την ταύτιση του αντιπολεμικού μηνύματος. Μόνο αφήγηση υπάρχει, οι διάλογοι απουσιάζουν παντελώς. Κάθε καρέ είναι μια μεμονωμένη «ιστορία» και η εναλλαγή μεταξύ των καρέ ακολουθεί ως επί το πλείστον τη μετάβαση σκηνή-προς-σκηνή που θα 'λεγε κι ο Scott McCloud. Υπό αυτή την έννοια, μοιάζει περισσότερο με ντοκιμαντέρ, παρότι νομίζω ότι κάποιες «ιστορίες» είναι βγαλμένες από το μυαλό του Tardi. Όπως κι αν έχει, βασικός σκοπός του δημιουργού είναι να μας περάσει τον τρόμο που διάβρωνε λεπτό το λεπτό τους στρατιώτες των χαρακωμάτων. Και τα καταφέρνει. Χωρίς διακρίσεις. Στα μάτια του Tardi, οι Γάλλοι υπέφεραν το ίδιο με τους Γερμανούς, τους Άγγλους και τους Σκωτσέζους, έρμαια στα χέρια μοναρχών, πολιτικών και κεφαλαιοκρατών που από την θαλπωρή των γραφείων τους κραύγαζαν υπέρ της συνέχισης του πολέμου. Σε χειρότερη μοίρα ίσως να βρίσκονταν μόνο οι Σενεγαλέζοι, οι Ινδοί και οι άλλοι λαοί που μάτωναν για τα συμφέροντα των λευκών τους αφεντικών. Εικαστικά, πρόκειται για έναν ώριμο Tardi, με βρώμικες και αδρές γραμμές. Η πρώτη σελίδα είναι πολύχρωμη. Ο πόλεμος βρίσκεται στην αρχή του, οι Γάλλοι πεζικάριοι με τις γελοία πολύχρωμες στολές τους πορεύονται σε καταπράσινα λιβάδια, ενώ οι Γερμανοί τυφεκιοφόροι παρελαύνουν όλο αυτοπεποίθηση στις λεωφόρους του Βερολίνου. Όσο γυρνάνε οι σελίδες και μαζί τους περνάνε οι μήνες, τα ζωηρά χρώματα δίνουν την θέση τους σε μουντούς τόνους που σπάνε μόνο από το κόκκινο των εκρήξεων και του αίματος. Στο τέλος του βιβλίου, το χρώμα της ειρήνης δεν επανέρχεται πλήρως. Γιατί παρά τα παράσημα και τις ιαχές της νίκης, περισσότεροι από 22 εκατομμύρια στρατιώτες έμειναν ακρωτηριασμένοι, τυφλοί, με εκτεταμένα εγκαύματα ή μόνιμα ψυχολογικά προβλήματα.

Ο αριθμός 73304-12-4153-6-96-8, είναι γραμμένος σε ένα χαρτί που βρίσκεται στα χέρια ενός θανατοποινίτη. Ο φρουρός της φυλακής που κατεβάζει τον μοχλό στην ηλεκτρική καρέκλα, το βρίσκει πεσμένο στα πόδια της μετά την εκτέλεση. Χωρίς να ξέρει το γιατί, το μαζεύει και το παίρνει μαζί του ξετυλίγοντας το δικό του φαντασιακό παραλήρημα μέχρι την καταστροφή. Κάθε αριθμός έχει μια σημασία. Μπορεί να είναι ο αριθμός ενός κελιού, το τατουάζ από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, μια μπάλα μπιλιάρδου, ένα ρίξιμο του ζαριού, ένα χαρτί της τράπουλας, ένα ρίσκο στην ρουλέτα. Μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί, και άπειρα ακόμα πράγματα. Αρκεί αυτός που θέλει να τα δει, σε ένα μεγαλείο αυθυποβολής, να τα βλέπει, έστω κι αν είναι εκεί μόνο για τα δικά του μάτια. Πσσς, πολύ βαθυστόχαστο το τελευταίο. Και αυτό το κόμικ ψιλο-βαθυστόχαστο είναι, αλλά ευτυχώς όχι *τόσο* δήθεν. Το σενάριο του, δηλαδή η αυτοκαταστροφή του φύλακα μπορεί κάλλιστα να παραπέμπει στην κοινωνική κατακραυγή του επαγγέλματος του ως νόμιμος δολοφόνος, μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι μια αλληγορία πως το κακό γεννά κακό σε έναν φαύλο κύκλο, μπορεί και όχι. Το διαβάζετε και "βλέπετε" ο,τι θέλετε να δείτε. Πιθανά, να μην το βρείτε ιδιαίτερα αυθεντικό ή πρωτότυπο σαν ιδέα, και αυτό γιατί όντως δεν είναι. Τα δύο πράγματα για τα οποία ξεχωρίζει, είναι άλλα - η κυκλική του αφήγηση που θυμίζει τον σπειροειδή χρόνο του Μάρκες, και η scratchboard (δεν βρήκα μια ισοδύναμη λέξη στα ελληνικά, χαρακτική ίσως;) ασπρόμαυρη αισθητική που γίνεται πιο έντονη από την πλήρη απουσία λόγου. Αν έχετε βαρεθεί το κλισέ "το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός", θα γουστάρατε να διαβάσετε το κόμικ με την ιδέα πως το φως είναι η απουσία του σκοταδιού στην πένα του Οτ (πσσσς, και δεύτερο βαθυστόχαστο σε ένα ποστ, τι λες ρε παιδί μου) και πως μαζεύει στις 146 σελίδες του μπόλικη από την αισθητική που έκανε τον γερμανικό εξπρεσιονισμό ένα από τα πιο ρηξικέλευθα ρεύματα. Κάποιοι λένε ότι δεν είναι το καλύτερο του, πάντως είναι το πιο ιντριγκαδόρικο του. Επίσης διαβάζεται στα όρθια, μιας και το άνωθεν κειμενάκι μου πήρε 3 λεπτά να το γράψω, ήτοι ένα περισσότερο από το να ξαναδιαβάσω τον αριθμό 73304-12-4153-6-96-8. L'Association και Fantagraphics, φυσικά.

Περιλαμβάνει τα τεύχη: Green Lantern (vol.4) 29-35 Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που ο Green Lantern (Hal Jordan) είναι αρκετά διαδεδομένος σήμερα ανάμεσα στους αναγνώστες των κόμικς είναι επειδή ο Geoff Johns επαναπροσδιόρισε το χαρακτήρα και εμπλούτισε τη μυθολογία του. Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης των προηγούμενων συγγραφέων που καταπιάστηκαν με το χαρακτήρα, θεωρώ πως είναι καθολικά αποδεκτό το γεγονός ότι ο Johns ήταν εκείνος που έβαλε το λιθαράκι του στην μεγάλη εκτόξευση του ήρωα και του franchise του, προσφέροντας στους αναγνώστες μια σειρά τευχών, οι οποίες εμπεριέχουν ιστορίες όπου κυριολεκτικά η μία είναι καλύτερη από την άλλη. Μετά από αυτή τη εισαγωγή, θα επιχειρήσω να παρουσιάσω το Secret Origin, μία ιστορία που βρίσκεται χοντρικά στη μέση του 4ου Volume (το οποίο αρίθμησε συνολικά 67 τεύχη) και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2008. Το κόμικ αυτό αποτέλεσε αφορμή για να εμπλουτιστεί το background πολλών βασικών πρωταγωνιστών, ενώ δόθηκε το έναυσμα για να έρθουν τότε νέοι αναγνώστες στον τίτλο. Κατά τη γνώμη μου, κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να ξεκινήσει τη σειρά από αυτή την ιστορία, καθώς δε χρειάζονται ιδιαίτερες προϋπάρχουσες γνώσεις. O Hal Jordan είναι γιος ενός πειραματικού πιλότου, ο οποίος έχασε τη ζωή του σε ένα δυστύχημα όταν ο Hal ήταν σε νεαρή ηλικία. Εξαιτίας αυτού του τραγικού συμβάντος, η μητέρα του Hal απαγόρευσε στο γιο της να γίνει πιλότος. Ο Hal όμως δεν άκουσε ποτέ τη προτροπή της και ασχολήθηκε και ο ίδιος, όπως ο πατέρας του, με την αεροπορία. Στον Hal αρέσει πολύ να πετάει. O Abin Sur είναι μέλος του διαγαλαξιακού Σώματος των Πράσινων Φαναριών/ Green Lantern Corps. Κάθε μέλος του Σώματος έχει μια περιοχή ευθύνης, η οποία αντιστοιχεί συνήθως σε έναν πλανήτη. Ο Abin Sur είναι υπεύθυνος για το τομέα 2814. (τη Γη) Μία μέρα, ο Sur μεταφέροντας τον Atrocitus, ένα πλάσμα το οποίο ο πρώτος ήθελε να ανακρίνει σχετικά με μία προφητεία, τον ερχομό της πιο Σκοτεινής Νύχτας (Blackest Night), ο τελευταίος διαφεύγει και τραυματίζει θανάσιμα τον Sur. Έτσι, το πράσινο δαχτυλίδι του Sur πρέπει να βρει καινούργιο αντικαταστάτη, του οποίου κύριο γνώρισμα πρέπει να είναι η θέληση να ξεπεράσει τους μεγαλύτερους φόβους του. Νομίζω φαντάζεστε ποιος είναι αυτός ο αντικαταστάτης. Στη πορεία εμφανίζονται πολλοί γνωστοί χαρακτήρες από τη μυθολογία του Green Lantern, όπως είναι η Carol Ferris, o Hector Hammond, ο μέντορας (και μετέπειτα αντίπαλος) Sinestro και φυσικά η «παλιοσειρά» ο Kilowog. Θα καταφέρει ο Hal, ένας γήινος κάτοχος του μαγικού δαχτυλιδιού, να γίνει αποδεχτός από τους υπόλοιπους Green Lanterns και να κερδίσει την εκτίμηση του μέντορα και πιο έμπειρου GL, Sinestro; Τι και ποιος είναι ο Atrocitus; Τι γνωρίζει σχετικά με τη προφητεία της πιο Σκοτεινής Νύχτας; Τι είναι η Σκοτεινή Νύχτα; Σε πολλούς θα φανεί οικείο το origin σε κάποια σημεία, ειδικά όσοι είναι εξοικειωμένοι με τον ήρωα ή έχουν δει την αισχρή ταινία του 2011 με τον Ryan Reynolds. Όμως είναι μία αλήθεια ότι ο Johns το γνωρίζει αυτό και έτσι φροντίζει η ιστορία να αξίζει το χρόνο του αναγνώστη, βάζοντας μέσα μερικά twists και φρεσκάροντας με μοντέρνο και πρωτότυπο τρόπο τους χαρακτήρες. Ειδικά δε για το τελευταίο, ο Johns έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι είναι μεγάλος μάστορας για αυτού του τύπου πλοκές. Θα έλεγα ότι ο σκοπός της ιστορίας είναι διττός: από τη μια επιδιώκεται η εξιστόρηση των πρώτων περιπετειών του Hal Jordan ως Green Lantern ενώ από την άλλη o Johns φυτεύει τους σπόρους του Blackest Night, ένα εκ του αποτελέσματος επιτυχημένο event που απασχόλησε όλο το DC Universe το 2009. Στο Secret Origin, o Johns χτίζει σκαλοπάτι σκαλοπάτι αυτή τη μεγάλη ιστορία που προετοίμαζε πολλά χρόνια (από τότε που ξεκίνησε να γράφει το Green Lantern), χωρίς όμως το γεγονός αυτό να σημαίνει ότι επισκιάζεται ο Hal Jordan και η "καταγωγή" του. Αν μη τι άλλο, ο Johns αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ξέρει να γράφει αυτό το χαρακτήρα εξαιρετικά, ενώ γνωρίζει την σημασία/ουσία του να είναι κάποιος μέλος του Σώματος των Green Lantern, κάτι που μεταλαμπαδεύει με πολύ ενθουσιώδη τρόπο στον αναγνώστη. Ο βραζιλιάνος Ivan Reis έχει αναλάβει τα σχεδιαστικά καθήκοντα αυτού του κόμικ. Προσωπικά, του συγκεκριμένου σχεδιαστή του έχω μεγάλη αδυναμία. Νομίζω ότι το μεγάλο αυτού του είναι οι λεπτομερείς εκφράσεις των προσώπων, από τις οποίες μπορείς να "διαβάσεις" τα συναισθήματά των ηρώων χωρίς καν να δεις τα μπαλονάκια. Επίσης, τα splash pages του είναι ένα αληθινό χάρμα οφθαλμών. Ειλικρινά μπορώ να κάθομαι ώρες να χαζεύω τα πανελάκια του χωρίς να βαρεθώ ποτέ. Λεπτές γραμμές, "ευανάγνωστο" σχέδιο, ιδανικές οπτικές γωνίες και όμορφα κοντινά πλάνα. Από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές που έχουν εργαστεί στην DC. Το συγκεκριμένο κόμικ μπορεί να το βρει κανείς σε ένα μεμονωμένο paperback ή εάν κάποιος είναι πιο κουβαρντάς μπορεί να προτιμήσει τα πιο παχιά Trades τύπου Complete Collections που κυκλοφορούν αυτή τη περίοδο και συγκεντρώνουν στην ουσία όλο το run. Επιπλέον, νομίζω ότι και η Eaglemoss (η αντίστοιχη Hachette για τα DC) είχε ανατυπώσει την ιστορία αυτή σε ένα από τα τεύχη της. Κλείνοντας, θέλω να τονιστεί ότι το Secret Origin σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί τη «καλύτερη ιστορία» που έγραψε ο Johns στο τίτλο. Σίγουρα όμως είναι από τις πιο «αναγκαίες», ειδικά μάλιστα εκείνη την περίοδο όπου συνέβαιναν πολλά γεγονότα στο τίτλο και ήταν επιτακτική η ανάγκη για ένα διάλειμμα, να πάρουν δηλαδή οι αναγνώστες μια ανάσα πριν τη μεγάλη συνέχεια. Πιστεύω ότι εάν της ρίξετε ένα βλέφαρο δε θα σας απογοητεύσει, καθώς θα περάστε σίγουρα καλά. Αν δε σας ενθουσιάσει, τότε σίγουρα θα σας εξάψει τη περιέργεια να διαβάσετε τα προηγούμενα ή και τα επόμενα τεύχη, το οποίο γεγονός σας ενθαρρύνω πολύ να το κάνετε. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το run έχει ανατυπωθεί πλείστες φορές σε όλες τις μορφές και παραμένει τόσο εξαιρετικά δημοφιλές μετά από τόσα χρόνια..! Προτείνεται, συνίσταται, highly recommended! Hal Jordan of Earth... You have the ability to overcome great fear. Welcome to the Green Lantern Corps. Η παρουσίαση δημιουργήθηκε αποκλειστικά για το comicstreet.gr.

Ένα σχεδόν θρυλικό κόμικ, που ξεπήδησε από την αστείρευτη φαντασία του σπουδαίου Ευγένιου Τριβιζά και την πένα του Νίκου Μαρουλάκη. Η Φρουτοπία ξεκίνησε μεν ως κόμικ, αλλά έγινε αγαπητή στο κοινό μέσα από τη θρυλική σειρά με κούκλες της οικογένειας Σοφιανού, παρόλο που αυτή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ (διακόπηκε 3 επεισόδια πριν το τέλος). Η ιστορία ξεκινά, όταν ένας μανάβης, ονόματι Μανόλης, εξαφανίζεται από τη χώρα της Φρουτοπίας και η εφημερίδα "Τρέχα Γύρευε" στέλνει τον καλύτερο ρεπόρτερ της, τον Πίκο Απίκο, στη μακρινή Φρουτοπία, για να λύσει το μυστήριο. Καθώς, όμως ο δημοσιογράφος θα γνωρίζει ολοένα και περισσότερο αυτή τη μυστηριώδη χώρα, το μυστήριο θα πυκνώνει. Δεν έχει νόημα να περιγράψει κανείς, την υπόθεση, είναι τόσο γεμάτη με επεισόδια και χαρακτήρες, που ακόμη και η απλή έκθεση της υπόθεσης θα αδικήσει το κόμικ και τους δημιουργούς. Η πρώτη υπόθεση ολοκληρώθηκε σε 5 τεύχη και μετά ο Πίκος Απίκος κλήθηκε να επιστρέψει στη Φρουτοπία άλλες δύο φορές για ισάριθμα ταξίδια. Υπέροχο χιούμορ, σουρεαλιστικό σε πολλές στιγμές, με πολλά λογοπαίγνια, με κάποιες, πολύ λίγες, κάπως άστοχες στιγμές και καλώς ή κακώς αρκετές αναφορές στο χώρο και την εποχή κατά την οποία γράφτηκε (η Ελλάδα της δεκαετίας του 1980). Καθώς εξελισσόταν η πλοκή, εξελισσόντουσαν και οι χαρακτήρες και υπήρξαν πολλές αναφορές με πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Όσοι έχετε διαβάσει κάτι από Τριβιζά, θα το απολαύσετε, όσοι δεν έχετε διαβάσει, μπορείτε να ξεκινήσετε από εδώ. Εξάλλου, ένα μεγάλο προτέρημα του Τριβιζά και όλων των πετυχημένων συγγραφέων παιδικών βιβλίων, είναι ότι διαβάζονται με την ίδια απόλαυση από όλες τις ηλικίες. Ο Νίκος Μαρουλάκης, που είχε εικονογραφήσει πολλά, παιδικά κυρίως, βιβλία εικονογραφεί πολύ ωραία το σενάριο του Τριβιζά. Μάλλον φαίνεται άτεχνο ή ξεπερασμένο με τα τωρινά δεδομένα, αλλά ελάχιστη σημασία έχει αυτό. Τα σχέδιά του είναι απλά, αλλά οι λεπτομέρειες είναι παρούσες εκεί που πρέπει, καρτουνίστικα μεν, αλλά και ρεαλιστικά, όπου χρειάζεται και δίνουν όλη την ουσία του έργου. Τα χρώματα είναι πολύ ωραία και η συμβολή του στο έργο είναι τεράστια, ισότιμη εκείνη του συγγραφέα. Δεν θα κρύψω, ότι ίσως μιλάει και η νοσταλγία μου ή η συνήθεια, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ άλλη εικονογράφηση για το έργο. Σύμφωνα με τις πηγές, το έργο δημιουργήθηκε το 1983 ως κόμικ, αλλά δεν έχω καταφέρει να βρω που πρωτοδημοσιεύτηκε, αν δημοσιεύτηκε κάπου πριν την προβολή της τηλεοπτικής σειράς, η οποία ξεκίνησε στο τέλος του 1985. Η πρώτη έκδοση του πρώτου κύκλου του κόμικ έγινε από τις Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις το 1986 και ολοκληρώθηκε σε 5 τεύχη. Ο δεύτερος κύκλος εκδόθηκε από τις εκδόσεις Πατάκη το 1992 σε 8 τεύχη και μετά οι εκδόσεις Modern Times εξέδωσαν και τα 50 τεύχη της σειράς μέσα από την Εφημερίδα "Ο Κόσμος του Επενδυτή" ξεκινώντας στις 15/03/2008 και ολοκληρώνοντας στις 21/02/2009. Αυτήν την έκδοση έχω εγώ και από εκεί είναι τα σκαναρίσματα που βλέπετε. Στα τέλη του 2008, η ίδια εκδοτική κυκλοφόρησε και τα 50 τεύχη σε 8 σκληρόδετα άλμπουμ. Αυτά τα ίδια 8 άλμπουμ επανεκδόθηκαν μεταξύ του 2015 και του 2019 από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη. Εάν κάποιος/α ξέρει παραπάνω πληροφορίες σχετικά με το εάν το κόμικ προηγήθηκε της τηλεοπτικής σειράς, θα παρακαλούσα να το γράψει. Κλείνω τις πληροφορίες της παρουσίασης με τη δυσάρεστη, αλλά αναγκαία υπενθύμιση, ότι, δυστυχώς, ο Νίκος Μαρουλάκης μας άφησε στις 30/09/2015. Νομίζω ότι η επτάτομη έκδοση της Modern Times κυκλοφορεί ακόμη στα βιβλιοπωλεία, αλλά και τα τεύχη της εφημερίδας βρίσκονται σε πολύ χαμηλές τιμές. Σίγουρα κυκλοφορεί η τελευταία έκδοση από τη "Χάρτινη Πόλη". Όλα τα σκαναρίσματ έγιναν από εμένα Πηγές για περαιτέρω μελέτη; wikipedia (στα ελληνικά, βεβαίως) Βιβλιογραφία του Νίκου Μαρουλάκη και του Ευγένιου Τριβιζά (τουλάχιστον για όσους τίτλους είναι καταχωρημένοι στο biblionet.gr) Όλα τα επεισόδια της πολυαγαπημένης τηλεοπτικής σειράς ψηφιοποιημένα στην ΕΡΤ Ένας σύνδεσμος για όσους δεν ξέρουν τα πρόσωπα των ηθοποιών πίσω από τις φωνές Άρθρο στην ελληνική wikipedia για την οικογένεια Σοφιανού, η οποία κατασκεύασε τις κούκλες για τη σειρά (και για πολλές άλλες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης)

Ο Hideo Azuma αποτελεί μια σημαντική μορφή των ιαπωνικών κόμικς. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1969 και παρέμεινε δημιουργικός για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Είναι ο πατέρας του lolicon και στα manga του συνδύαζε την φαντασία με το χιούμορ. Η σπουδαιότερη παρακαταθήκη του, ωστόσο, μπορεί να θεωρηθεί το Disappearance Diary, ένα αυτοβιογραφικό manga που εστιάζει στον αλκοολισμό του τις τάσεις φυγής που βίωσε από τη δεκαετία του 1980 κι έπειτα. Κυκλοφόρησε στα ιαπωνικά το 2005 και στα αγγλικά το 2008, ενώ έχει μεταφραστεί σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες. Το Disappearance Diary χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο, ο Azuma διηγείται την πρώτη φορά που ο μεγάλος φόρτος εργασίας, σε συνδυασμό με την μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ, τον ώθησε να σηκωθεί και να φύγει από το σπίτι του, έτσι απλά, χωρίς να πει τίποτα στη σύζυγό του. Τον Νοέμβριο του '89, λοιπόν, μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας, ο Azuma ζει ως άστεγος στις δασώδεις παρυφές της πόλης. Μαζεύει γόπες τσιγάρου από τις στάσεις λεωφορείου, ψάχνει στα σκουπίδια των εστιατορίων για νουντλς και, με ότι λεφτά βρίσκει κάτω, αγοράζει σάκε. Τελικά, λόγω ενός καχύποπτου αστυνόμου, θα επιστρέψει στο σπίτι του. Στο δεύτερο μέρος, που ξεκινάει τον Απρίλιο του '92, βρίσκουμε για άλλη μια φορά τον Azuma περιπλανώμενο. Πλέον, έχει την εμπειρία και γνωρίζει πού και πώς μπορεί να βρει τα αναγκαία. Κάποια στιγμή, όμως, αποφασίζει να πιάσει δουλειά και καταλήγει σε μια εταιρεία φυσικού αερίου. Στο κομμάτι αυτό, ο Azuma κάνει και μια αναδρομή στην πορεία του ως καλλιτέχνη και στο πώς η μεγάλη πίεση της βιομηχανίας manga επέδρασε αρνητικά στην ψυχολογία του. Τρίτο και τελευταίο μέρος, 1998. Ο αλκοολισμός του Azuma έχει χειροτερεύσει δραματικά. Έπινε από την ώρα που ξύπναγε ως την ώρα που θα έκλεινε τα μάτια του (αν κοιμόταν κιόλας) και είχε φτάσει στο σημείο να βλέπει παραισθήσεις. Τον Δεκέμβριο του '98 εισάγεται σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, ώστε να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του. Έτσι, διαβάζουμε την καθημερινότητά του και τις αλληλεπιδράσεις του με τους άλλους ασθενείς και το προσωπικό. Δεν ενθουσιάστηκα. Όπως εξηγεί στην αρχή ο ίδιος ο δημιουργός, επέλεξε (δυστυχώς για εμένα) να αφαιρέσει ορισμένα δραματικά στιγμιότυπα και να ωραιοποιήσει κάποια άλλα, υπό την έννοια ότι τους έδωσε χιουμοριστική χροιά. Έτσι, χάνεται ένα μεγάλο μέρος από την βαρύτητα που θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο ανάγνωσμα. Η ροή δε είναι τόσο γραμμική, που σε κάνει να βαριέσαι λίγο. Και τότε γιατί κάνω παρουσίαση; Καταρχάς, το Disappearance Diary είναι ένα σπάνιο δείγμα αυτοβιογραφικού manga. Δεν είμαι ειδήμων, αλλά γενικά δεν εκδίδονται τόσα πολλά κόμικς τέτοιου είδους στην Ιαπωνία, σε σύγκριση με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Επιπλέον, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω κάποιον που εκτίθεται, έστω κι αν δεν ανοίγεται πλήρως στους αναγνώστες του. Τρίτον, το σχέδιο του Azuma είναι αξιοπρεπές (παρότι καρτουνίστικο και άρα θεωρητικά αταίριαστο) και υπάρχουν μερικά σημεία (ιδιαιτέρως στο πρώτο και τρίτο μέρος) που αποζημιώνουν εν μέρει τον αναγνώστη. Και τέλος, γιατί σίγουρα υπάρχουν εδώ μέσα άτομα που θα τους κάνει κλικ και θεώρησα ιερό καθήκον να το μοιραστώ μαζί τους.

To Logicomix είναι ένα σημαντικό ελληνικό κόμικ για πολλούς και διάφορους λόγους. Το ότι είναι σημαντικό δεν θα πει ότι κατ' ανάγκη πρέπει να μου αρέσει ή ότι είναι και καλό. Μπορεί όμως και να είναι καλό μπορεί όμως και να μου αρέσει. Μιας και έχω την τιμή να κάνω εγώ την παρουσίαση, να δηλώσω εξ αρχής πως δεν έχω σε καμία εκτίμηση τον Απόστολο Δοξιάδη είτε επαγγελματικά είτε σαν χαρακτήρα. Ομοίως όμως, το ότι εγώ δεν συμπαθώ τον Δοξιάδη δεν σημαίνει κατ' ανάγκη πως δεν μπορεί να φτιάξει ένα καλό κόμικ το οποίο και να μου αρέσει. Ξεκίνησα λοιπόν αυτή την παρουσίαση με κάποιους λογικούς συσχετισμούς, που μπορεί να είναι αληθείς ή να είναι ψευδής. Δεν έχει σημασία όμως εάν κάτι είναι αληθές ή ψευδές, αλλά μόνο το πως μπορείς να ορίσεις τον λογικό δρόμο για να φτάσεις σε συμπεράσματα. Αυτό προσπαθεί να πετύχει το Logicomix. Το κόμικ, θα λέγαμε πως είναι, μια παρουσίαση της ζωής και του έργου του Bertrand Russell μέσα από κόμικ. O Russel γεννήθηκε το 1872 και πέθανε το 1970, ήταν μαθηματικός, φιλόσοφος, πολιτικός ακτιβιστής, κόμης, ειρηνιστής, αγνωστικιστής και ένα κάρο ακόμα πράγματα. Όμως το κόμικ δεν είναι σίγουρα μόνο αυτό. Το κόμικ ισχυρίζεται λοιπόν πως είναι μια παρουσίαση των προβλημάτων που εντόπισε ο Bertrand Russel στα θεμέλια των μαθηματικών μέσα από την ζωή και τα πάθη. Ενώ καθώς οδηγούμαστε στην επίλυση των θεμελιακών προβλημάτων της μαθηματικής λογικής τα πράγματα περιπλέκονται. Η ιστορία διαδραματίζεται σε 2 επίπεδα. το πρώτο μας πηγαίνει στην Αθήνα του 2007-2008 ή νωρίτερα, όπου οι δημιουργοί του κόμικ συναντιούνται και σε ρόλο αφηγητών μας διηγούνται την δημιουργία του κόμικ, τις διαφωνίες αλλά και την έμπνευση τους. Η συγκεκριμένη αφήγηση γίνεται στο studio των δημιουργών-σχεδιαστών στην Πλάκα και σε μορφή περιπάτου στις τουριστικές περιοχές της Αθήνας. Έχουμε λοιπόν ένα metacomic. Το δεύτερο και βασικό επίπεδο, δηλαδή της ζωής του Bertnard Russel εμπλέκεται μέσα στην περιγραφή των δημιουργών. Η οποία περιγραφή της ζωής του Russel ξεκινάει με τον ίδιον να δίνει διάλεξη στα χρόνια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Από τα παιδικά χρόνια του Russel, στην Αγγλία, την αγάπη που βρήκε στη γεωμετρία και τους φόβους του μήπως οδηγηθεί στην... τρέλα... Στη συνέχεια οδηγούμαστε στην ενήλικη ζωή του καθώς η ιστορία ξεδιπλώνεται με όμορφο και έξυπνο τρόπο χωρίς όμως να θέλει να είναι ιστορικά ακριβής. Στη διάρκεια του κόμικ παρελαύνουν δεκάδες γνωστοί και σημαντικοί μαθηματικοί και φιλόσοφοι, προσδίδοντας με αυτόν τον τρόπο περισσότερο βάθος και κύρος στην ιστορία, χωρίς αυτό να την χαλάει (στο τέλος υπάρχει και ευρετήριο με βιογραφικά στοιχεία). Η κύρια ιστορία αναπτύσσεται σε έξι κεφάλαια, μια εισαγωγή και έναν επίλογο. Ενώ στις παράλληλες ιστορίες που τρέχουν μέσα στα κεφάλαια, κάνει την εμφάνιση της και η αρχαία τραγωδία (Ορέστεια) προσπαθώντας να συνδέσει ορισμένα κομμάτια (άστοχα και περιττά κατά την γνώμη μου). Τέλος, το κόμικ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ενός νέου βιβλίου σχετικά με τη δημιουργία των υπολογιστών... ακόμα περιμένουμε! Σε κάθε περίπτωση, το Logicomix είναι με διαφορά το γνωστότερο ελληνικό κόμικ στο ευρύ κοινό. Δεν έχει τεχνικά λάθη, έχει εξαιρετικό σχέδιο και χρωματισμό ενώ η ροή του είναι εξαιρετική (Είναι κρίμα που το επόμενο κόμικ του Παπαδάτου που είδαμε ήταν το μέτριο για μένα Δημοκρατία). Έχει γίνει εξαιρετική δουλειά και στην απόδοση των δύσκολων νοημάτων με απλούς όρους και γενικά το σενάριο είναι σαν περιεχόμενο και απόδοση σε υψηλά επίπεδα αν και 1-2 πράγματα δεν μ' άρεσαν (ως προς το περιεχόμενο). Σύμφωνα με την wikipedia έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει κυκλοφορήσει σε 14 χώρες με μεγάλη επιτυχία. Στο τελευταίο ταξίδι που έκανα στο Λονδίνο τον Μάρτιο μου έκανε εντύπωση που ήταν σε προθήκες κομιξάδικου. 12 χρόνια μετά την ελληνική έκδοση!

Τι συμβαίνει όταν ο Mike Mignola αποφασίζει να δώσει μια pulp fiction χροιά στο Hellboy Universe? Συμβαίνει ο Lobster Johnson, αλλά όχι πάντα με την μεγαλύτερη επιτυχία. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον τίτλο του Hellboy στο δίτευχο Box Full of Evil (Αύγ-Σεπ 1999), επανήλθε στο εξαιρετικό Conqueror Worm το 2001 ενώ το φάντασμα του έπαιξε λίγο και στην σειρά του B.P.R.D.. Η παρούσα σειρά έτρεξε την δεκαετία 2008-2018 και ολοκληρώθηκε σε 31 τεύχη, 6 tpbs και 2 omni. Ο "Αστακός" τηρεί κατά γράμμα όλα τα στερεότυπα του vigilante με τον δικό του κώδικα τιμής και ηθικής, αδίστακτος, σκοτώνει όταν χρειάζεται (και σύμφωνα με αυτόν, πάντα χρειάζεται) και εφαρμόζει την δική του προσωπική δικαιοσύνη. Είναι φιγούρα βγαλμένη από τα pulp αναγνώσματα των 20s-30s, παιδί του pulp fiction και των golden age υπερηρώων μιας και φέρνει σε έναν πιο greesy Μπάτμαν, με το προσωπικό του team από Ρόμπινς και ένα Lobster-cave. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα το ότι σημαδεύει το μέτωπο του κάθε θύματος με μια δαγκάνα αστακού όμοια με αυτή της στολής του. Στις ιστορίες των 31 τευχών (υπάρχουν arcs που φτάνουν το μέγιστο τα 5 τεύχη, αλλά οι περισσότερες είναι αυτοτελείς σε 1 ή 2 τευχάκια) εμφανίζονται κάποιοι villains που έχουμε συναντήσει σε άλλες σειρές του Mignola, όπως ο Μέμνα Σαα που πρωταγωνίστησε σε μεγάλο κομμάτι του πρώτου κύκλου του B.P.R.D. Ο Lobster δρα στην Νέα Υόρκη στο μέσο της δεκαετίας του 1930, οπότε είναι αναμενόμενο να αναφέρεται συχνά η ποταπαγόρευση και οι σχετικοί με αυτήν bootleggers και smugglers ποτών, η ιταλική μαφία των five buroughs, το FBI επί Hoover κ.α. Επίσης, επικρατεί μια σχετική ισορροπία ανάμεσα στην φύση των υποθέσεων που εμπλέκεται ο τιμωρός, μεταξύ κοινών κακοποιών, masterminds αλλά και supernatural. Ίσως, το υπερφυσικό να υπάρχει στο παρασκήνιο αλλά να μην παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ρόλος που παραχωρείται σε πιο κλασικά σενάρια τύπου ρομπότ που χρησιμοποιούνται για παγκόσμια κυριαρχία μέχρι λαθρεμπόριο διαμαντιών ή κατασκοπία Β' Π.Π. Στο δημιουργικό κομμάτι, ο Mignola για ακόμα μια φορά πρακτικά κάνει εποπτεία στα σενάρια που γράφει ο John Arcudi (τον είδαμε και στο B.P.R.D.), κυρίως για να παραμείνουν canon σε σχέση με το υπόλοιπο Hellboy Universe. Σχεδιαστικά πέρασαν διάφοροι (Sebastian Fiumara, Kevin Nowlan, Toni Fejzula, Peter Snejbjerg) αλλά στην μεγαλύτερη διάρκεια της σειράς (περί τα 20 τεύχη) στο σχέδιο ήταν ο συμπαθής Κροάτης Tonci Zonjic, ενώ κλασικά στον δυνατό χρωματισμό ήταν ο Dave Stewart. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα. Η σειρά είχε μια filler ρετσινιά από το πρώτο τεύχος που δεν μπόρεσε να τινάξει από πάνω της, ενώ η πλειάδα ιστοριών ήταν άνευρες, φάνταζαν υποστηρικτικές σε ένα κεντρικό story arc το οποίο όμως δεν υπήρχε. Παρόλο που είχε εκλάμψεις μιας ρετρό αύρας εκμοντερνισμένης επιτυχώς, δεν την διατηρούσε καταλήγοντας να είναι συχνά μια σειρά βαρετή, κοινότοπη σεναριακά και κλισέ από την αρχή μέχρι το τέλος. Μέχρι στιγμής, με εξαίρεση κάποια καλά σημεία του B.P.R.D., ο,τι έχω διαβάσει στο σύμπαν του Hellboy εκτός προφανώς από την κύρια σειρά, δεν με έχει εντυπωσιάσει, μάλλον το αντίθετο. Παρόλα αυτά, συνεχίζω με Abe Sapien έχοντας κάμποσες ελπίδες μιας και μου αρέσει ο χαρακτήρας. Εδώ λίστα εκδόσεων

Το Ούλτιμεητ Εντίσιον συγκριτικά με άλλες τάχα μου πολυτελείς εκδόσεις Τι να πρωτοπεί κανείς για το Σπιφ & Σπαφ; Είναι ένα κόμικ που μεγάλωσε γενιές και γενιές Ελληνόπουλων, που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες με απόλυτη επιτυχία, που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο λίγα, που απαγορεύτηκε στην Κούβα και την Ρωσία, που σε τελική ανάλυση άλλαξε τον ρου των κόμικς! Οι περιπέτειες του Σπιφ και του Σπαφ αψηφούν κάθε λογική και φαντασία. Εφευρίσκουν χρονομηχανές, τα βάζουν με τον Γκοτζίλα και την νέμεσή τους τον μοχθηρό Dr. X, απολαμβάνουν τον καλό ευρωπαϊκό κινηματογράφο, τρώνε πρέτσελ με μπίρα βάις και φιλοσοφούν για την τέχνη. Ε, και συνήθως ένας από τους δύο καταλήγει τέζα (Oh my God, they killed Spif!). Αναντίρρητα, ένα αριστούργημα της ένατης τέχνης και του σουρεαλισμού. Η εν λόγω σειρά στριπακίων ξεκίνησε το 2003 στο σαλονικιώτικο περιοδικό Εξώστης. Τον Σεπτέμβριο του 2005, η εκδοτική Futura συγκέντρωσε τα στριπ σε ένα αλμπουμάκι. Τρία χρόνια αργότερα, ήρθε η πρώτη μεγάλη περιπέτεια των δύο φίλων: Η Μεγάλη Περιπέτεια. Κυκλοφόρησε σε μόλις 500 αντίτυπα από την Λέσχη Φίλων Εικοστού Αιώνα και το 2009 βραβεύτηκε ως το καλύτερο φανζίν στα Comicdom Awards. Το 2012, η Jemma Press, μάζεψε όλα αυτά τα κόμικς απ' τα σκουπίδια και εξέδωσε το Ούλτιμεητ Εντίσιον. Καθυστερημένο disclaimer: η άνωθεν παρουσίαση είναι τίγκα στα inside (the comic book) jokes, που πολλοί δεν θα πιάσουν, αλλά να πα να το αγοράσουν!

αριστερά το dust jacket της έκδοσης της Ars Longa, δεξιά το εξώφυλλο Το κόμικ που τα ξεκίνησε όλα. Το κόμικ που εισήγαγε τον πλέον διάσημο τυχοδιώκτη ευγενή ναυτικό, Κόρτο Μαλτέζε, και γι'αυτό υπάρχουν κάποιοι πως υποστηρίζουν πως δεν είναι κόμικ "Κόρτο Μαλτέζε" αλλά περιέχει και αυτόν. Πολύ πιθανό, μιας και η ιστορία δεν έχει αυτόν πρωταγωνιστή, αλλά εκ των υστέρων ξέρουμε πως έμελλε να είναι ο χαρακτήρας που θα κολλήσει στο μυαλό του Pratt και με τον οποίο θα συνεχίσει να ασχολείται. Η Μπαλάντα αποτελεί την γνωστότερη ιστορία του Hugo Pratt στους τροπικούς, μια ιστορία που τοποθετεί τον Κόρτο στην υπηρεσία του μυστηριώδη "Καλόγερου" που προμηθεύει τους Γερμανούς στην θάλασσα μεταξύ νήσων του Σολομώντα και Ν. Γουινέας (στην Πολυνησία πάνω από την Αυστραλία) με κάρβουνο στις αρχές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Μεταξύ άλλων έχουμε πρώτη εμφάνιση του Ρασπούτιν, του τρελού μοναχού που αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος του Κόρτο. Η ιστορία προσωπικά δεν με τρελαίνει, σίγουρα άλλες μεγάλες όπως το βενετσιάνικο παραμύθι και η κρυφή αυλή του μυστηρίου μου κάνουν μεγαλύτερο κλικ. Πάντως, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχα βιβλία του είδους - Το νησί των θησαυρών του Στίβενσον και ο Ροβινσώνας Κρούσος του Ντεφόε έρχονται έτσι πρόχειρα στο μυαλό - με τον λυρισμό, την ποιητικότητα και το μυστήριο που στήνει ο Pratt. Ένα μελωδικό τροπάρι που θα ακούσουμε ξανά και ξανά στα έργα του, με μεγάλη ευχαρίστηση. τα εξώφυλλα των τεσσάρων τευχών από τον Μικρό Ήρωα Στα της έκδοσης, προφανώς και εν Ελλάδι θα γινόταν πάλι χαμός. Περιληπτικά, το κόμικ βγήκε από την Ars Longa για πρώτη φορά το 1987 με dust jacket παρακαλώ, υπήρξε μια επανέκδοση το 1995 ενώ το 2008 ξαναβγήκε σκληρόδετο και πολύ πιθανά είναι παράνομη κυκλοφορία. Το 2019 οι εκδόσεις Μικρός Ήρως που έχουν μπει για τα καλά στο παιχνίδι του Κόρτο Μαλτέζε από τότε που τσίμπησαν τα δικαιώματα, έβγαλαν την Μπαλάντα σε 4 τεύχη τα οποία βέβαια δεν έχω δει από κοντά για να εκφέρω άποψη. Ειδοποιός διαφορά πως η τελευταία έκδοση είναι έγχρωμη (Patricia Zanotti) ενώ όλες οι προηγούμενες ασπρόμαυρες.Προφανώς, αλλάζει και η μετάφραση (Άρης Μαλανδράκης για Μαμούθ, Γαβριήλ Τομπαλίδης για Μικρό Ήρωα).

Είναι ευχή ή κατάρα να είσαι διαφορετικός; Κάποια "σύνδρομα" μπορούν να είναι αδυναμίες ή δύναμη. Εξαρτάται από την οπτική που το βλέπει κανείς. Ο Άρης, η Νικόλ, η Έλλη και ο Σταύρος ζουν υπό το βάρος των "συνδρόμων" τους. Κι όταν η μοίρα (ή οι επιλογές ) τους φέρει μαζί, θα ανακαλύψουν πως μπορούν να τη διαχειριστούν, για να βοηθήσουν άλλους σαν κι αυτούς. Όπως επίσης κι ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με κάποιους που θέλουν να εκμεταλλευτούν τις δυνάμεις τους. Το Σύνδρομο εκδόθηκε αρχικά σε 4 τεύχη + 1 graphic novel, από το 2008 ως το 2012. Το 2018 κυκλοφόρησε ολοκληρωμένο και σε Omnibus κι αυτή είναι η δεύτερη έκδοσή του. Σε αυτήν την έκδοση υπάρχει και μια καινούρια ιστορία σχεδιασμένη από τον Λευτέρη Μαυρογιάννη, ενώ οι ιστορίες των Γιάννη Ρουμπούλια και Γαβριήλ Τομπαλίδη είναι επεξεργασμένες εκ νέου από τους καλλιτέχνες. Η έκδοση περιλαμβάνει και ένα pin-up gallery με έργα 17 Ελλήνων δημιουργών comics και εικονογράφων. Η εισαγωγή είναι του Αβραάμ Κάουα, ενώ υπάρχει και επιμύθιο από τον Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου. Πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη, χορταστική έκδοση 208 σελίδων. Στο πρώτο μέρος, σχεδιασμένο από τον Χρήστο Μαρτίνη γνωρίζουμε τον Άρη , που πάσχει από μια σπάνια μορφή τύφλωσης, το σύνδρομο "Αντον" ή αλλιώς φλοιώδης τύφλωση. Ενώ έχει χάσει ουσιαστικά την όρασή του, "βλέπει " με το μυαλό του λαμβάνοντας τα ερεθίσματα του εξωτερικού περιβάλλοντος. Επίσης κάποιες φορές "βλέπει" περισσότερα απ΄' ότι όταν είχε την όραση του, όπως εικόνες από το παρελθόν. Το δεύτερο μέρος, που έχει σχεδιάσει ο Γιάννης Ρουμπούλιας, είναι αφιερωμένο στη Νικόλ, μια ζωγράφο με το σύνδρομο "Στεντάλ", μια ψυχοσωματική ασθένεια που προκαλεί συμπτώματα ζαλάδας, πανικού, παράνοιας και παραισθήσεων στη θέαση συγκεκριμένων έργων τέχνης. Το σύνδρομό της της επιτρέπει να εισχωρεί μέσα σε έργα τέχνης, που τα νιώθει να ζωντανεύουν. Στο τρίτο μέρος, σχεδιασμένο από τον Γαβριήλ Τομπαλίδη, γνωρίζουμε την Έλλη, που έχει το σύνδρομο "Κοτάρντ" , μια ψυχιατρική διαταραχή που μπορεί να οδηγήσει στην απατηλή αίσθηση ότι ο πάσχων είναι νεκρός ή δεν υπάρχει και πέφτει συχνά σε κώμα. Όταν συμβαίνει αυτό, άλλες δυνάμεις αναδύονται στην επιφάνεια. Στο τέταρτο μέρος, σχεδιασμένο από την Αλεξια Οθωναίου, συναντάμε τον Σταύρο, που πάσχει από το σύνδρομο "XYY", μια χρωμοσωμική ανωμαλία που μπορεί να οδηγήσει σε σκελετικές δυσμορφίες, αλλά και μεγάλη σωματική δύναμη. Στο πέμπτο μέρος, θα τους δούμε να λειτουργούν ως ομάδα, βοηθώντας άλλους και να έρχονται αντιμέτωποι με εξωτερικές απειλές. Συνολικά μου άρεσε. Είναι αρκετά προσγειωμένο στην πραγματικότητα (και δη την ελληνική) με σωστές ισορροπίες ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το μεταφυσικό. Βοηθούν σε αυτό κι οι διάλογοι, που είναι πολύ φυσικοί, όπως κι η καλή σκηνοθεσία. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των ηρώων έχει ενδιαφέρον. Το ασπρόμαυρο δίνει τη "σκοτεινιά" που χρειάζεται, ώστε να αποδώσει την ατμόσφαιρα ενός alternative κόμικ, με υπερηρωικά στοιχεία down to earth. Προσωπικά θα ήθελα να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στους κακούς της ιστορίας, τους ήθελα πιο πολυεπίπεδους. Σχεδιαστικά είναι κάπως άνισο και ανάμεσα στους δημιουργούς, αλλά και εντός των τευχών που ανέλαβαν. Κάποιες σελίδες, κάποια καρέ είναι εξαιρετικά, κάποια άλλα έχουν προβλήματα. Θα είμαι επιεικής, λαμβάνοντας υπόψη την εποχή που πρωτοεκδόθηκε, καθώς οι καταξιωμένοι πλέον δημιουργοί ήταν στην αρχή της σταδιοδρομίας τους. Θα ξεχωρίσω προσωπικά το τεύχος που σχεδίασε ο Ρουμπούλιας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα κομμάτια του κόμικ με απογοήτευσαν. Στα πολύ θετικά του κόμικ θα βάλω και το προτεινόμενο soundtrack, πάντα γουστάρω τέτοιες κινήσεις Το Σύνδρομο έχει και δική του σελίδα με πολύ ενδιαφέροντα έξτρας και όπως έχω γράψει κι εδώ, μπορείτε να κατεβάσετε το πρώτο τεύχος σε pdf δωρεάν

Όταν η Jemma Press αποφάσισε να φέρει τις περιπέτειες του Hellboy στην Ελλάδα, προσπάθησε αρκετά για να καθιερώσει το σύμπαν του Μινιόλα στα καθ ημάς. Το Τα Οστά των Γιγάντων είναι μια ακόμα απόδειξη αυτού. Το πτώμα του Θεού του Κεραυνού ανακαλύπτεται από έναν ψαρά, και ο Hellboy παρέα με τον Abe Sapiens πηγαίνουν στην Σουηδία για να ανακαλύψουν τι παίζει. Πως δημιουργήθηκε η εντύπωση πως το αποστεωμένο πτώμα που ανακάλυψαν μπορεί να είναι ο Θωρ ρωτάτε; Πολύ απλά, κρατά ένα περίεργο σφυρί από άγνωστο κράμα μετάλλου που ελκύει κεραυνούς πάνω του με ακρίβεια. Η ντόπια κυβερνητική υπηρεσία που είναι υπεύθυνη για την έρευνα του συμβάντος, δεν μπορεί να το αφαιρέσει από την λαβή του νεκρού αλλά ο Hellboy, που δείχνει να ελκύεται προς αυτό, το παίρνει με ευκολία και γίνεται αγωγός μια αλλοτινής εποχής, που θα έπρεπε να έχει τελειώσει ήδη με την έλευση του Ράγκναροκ και τον θάνατο του Ιόρμουνγκαντ, του ερπετού, αλλά φαίνεται πως μετά την καταστροφή των εννέα βασιλείων, έχουν μείνει κάποιες εκκρεμείς υποθέσεις, ξεχασμένες στον δικό μας κόσμο, τις οποίες καλείται ο Hellboy, ως ο ιδανικός αγωγός, να τις φέρει εις πέρας. Το εξώφυλλο της Αμερικάνικης έκδοσης. Το σύμπαν του Hellboy, που φημίζεται για την ένταξη ενός πλήθος μυθολογικών στοιχείων στην δομή του, προσθέτει εδώ και την Σκανδιναβική μυθολογία και ο Κρίστοφερ Γκόλντεν δεν χάνει την ευκαιρία να συνδέσει ξανά τον χαρακτήρα με την καταστροφή του κόσμου, αν και εδώ ο Hellboy γίνεται μάρτυρας μιας καταστροφής που έχει ήδη επέλθει, και δεν σχετίζεται με αυτήν ο ίδιος. Συνεργάτης του σε αυτή την εξιστόρηση, είναι και ο δημιουργός του χαρακτήρα, ο Μάικ Μινιόλα που παρέχει βινιέτες και μικρές εμβόλιμες εικόνες διάσπαρτες μέσα στο κείμενο, για να δώσει έμφαση σε κάποιες στιγμές. Ομολογώ πως μου πήρε λίγο χρόνο στην αρχή για να συνηθίσω την ανάγνωση αυτής της ιστορίας σε μορφή μυθιστορήματος, μιας και το κόμικ είναι πιο ευθυτενές συγκριτικά, μη χάνοντας χρόνο στο να εξηγήσει το πως αισθάνονται οι χαρακτήρες, που βρίσκονται χωροταξικά ή το τι σκέφτονται, απαραίτητα στοιχεία σε ένα βιβλίο αλλά με διαφορετική προσέγγιση σε ένα οπτικό μέσο, αλλά συνήθισα σχετικά γρήγορα και αυτό οφείλεται και στον συγγραφέα, ο οποίος μέσα στα χρόνια, έχει συνεργαστεί με τον Μινιόλα και στα κόμικς και έχει μια καλή αίσθηση του κόσμου που περιγράφει. Δεν χάνει επίσης ευκαιρία να αντλήσει έμπνευση κατά διαστήματα από κλασικούς συγγραφείς του φανταστικού και του τρόμου, όπως ο Ρόμπερτ Χάουαρντ και ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ. Ακόμα και η εισαγωγή του Hellboy στο βιβλίο, γίνεται με μια άσχετη με το κεντρικό θέμα περιπέτεια, στο ύφος των ταινιών του Τζέιμς Μποντ, που χρησιμοποιούν αυτό το μοτίβο σε κάθε ταινία ως σύστασης εκ νέου του χαρακτήρα στο κοινό. Κάπου εκεί είναι που χάνει μερικούς πόντους στο συνολικό αποτέλεσμα όμως, καθώς, σε κάποια σημεία στην τρίτη πράξη του βιβλίου, δείχνει να επιμηκύνει κάποιες διηγήσεις για να προσδώσει το ίδιος δέος για το οποίο ήταν γνωστοί αυτοί οι συγγραφείς, καθυστερώντας τις εξελίξεις της υπόθεσης. Το βιβλίο θα μπορούσε άνετα να είναι 20 σελίδες μικρότερο, χωρίς καμιά επίδραση στο συνολικό αποτέλεσμα. Αυτό δεν επαρκεί όμως να χαλάσει την συνολική αίσθηση που μου άφησε η ανάγνωση του. Πέρασα καλά μαζί του και βρήκα την υπόθεση και στο στήσιμο ενδιαφέρον. Ένα τίμιο 3.5αρι με άριστα το 5. Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αμερική τον Δεκέμβρη του 2001 και είναι το δεύτερο από τα 15 βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει συνολικά στο εξωτερικό μέχρι στιγμής. Τα γεγονότα του θεωρούνται canonical στη γενική σάγκα του Hellboy, κάτι που δεν ισχύει για όλα τα βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει. Στην χώρα μας, η Jemma το έβγαλε τον Μάιο του 2008, πέντε μήνες μετά την κυκλοφορία του τρίτου τόμου του κόμικ και τρεις μήνες πριν ξεκινήσει την δημοσίευση του Γ.Π.Ε.Α. Ο Έλληνας εκδότης επέλεξε να δημιουργήσει δικιά του σύνθεση για το εξώφυλλο. Γενικά η Ελληνική έκδοση είναι στιβαρή και φροντισμένη, ίσως ανώτερη αισθητικά από την ξένη. Η μετάφραση της Σπυροπούλου είναι καλή αλλά όχι άρτια, με κάποιες εκφράσεις να μην φαντάζουν φυσικές αποδομένες αυτούσιες στα Ελληνικά. Ευτυχώς δεν ήταν πολλές και δεν ήταν τόσο σημαντικές για να την συγκρατήσω, οπότε δεν το θεωρώ ιδιαίτερο πρόβλημα.

Με τον Hellboy να έχει αποχωρήσει από την Γ.Π.Ε.Α. λόγω γεγονότων που έχουν συμβεί σε τόμους που δεν έχουν δημοσιευτεί στη Ελλάδα, Ο Έιμπ Σάπιενς και ο Ρότζερ το Χομούνκουλους, σκέφτονται να αποχωρήσουν και αυτοί, μιας και θεωρούν πως το Γ.Π.Ε.Α. έχει γίνει πιο γραφειοκρατικό πλέον. Όταν η Λιζ Σέρμαν βρίσκεται σε κίνδυνο ξανά από μια οντότητα που θέλει να πάρει την ενέργεια της, τα δύο παλιά μέλη, παρέα με τον νέοπα της παρέας, τον Γιόχαν Κράους, ένα μέντιουμ που δε έχει πλέον υλική υπόσταση, καλούνται να την σώσουν, υπό την επίβλεψη της Δρ. Κέιτ Κόριγκαν. Αυτή είναι η εισαγωγική ιστορία της spin-off σειρά από τον κόσμο του Hellboy, ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, από το Mignolaverse, μια σειρά που πολύς κόσμος θεωρούσε καλύτερη από το ίδιο το Hellboy. Και είναι κατανοητή αυτή η σκοπιά, μιας και χωρίς τον Hellboy ως κεντρική φιγούρα, ο Μινιόλα και η πληθώρα των συνεργατών του έχει το ελεύθερο να πειραματιστεί πολύ περισσότερο σε διάφορα είδη, αφηγηματικά και αισθητικά, ενώ δεν χάνουν την ευκαιρία να αναπτύξουν περισσότερο τους πρώην δευτερεύοντες χαρακτήρες, συστήνοντας και καινούργιους παράλληλα. Η σειρά βγήκε στην χώρα μας από την Jemma Press, όταν αποφάσισε να συνεχίσει με αυτή αντί να βγάλει νέους τόμους από το Hellboy. Ο πρώτος τόμος βγήκε τον Αύγουστο το 2008 (σε μια περίοδο που είχαν βγει ήδη 8 τόμοι στην Αμερική) και ο δεύτερος τον Μάρτιο του 2009. Έκτοτε δεν έχει ασχοληθεί ξανά με το σύμπαν του Mignola η Jemma, δυστυχώς. Κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει πάντως πως δεν προσπάθησε αρκετά πριν παραδώσει τα όπλα... Με την σειρά να είναι κυρίως ανθολογική, η ποιότητα των ιστοριών ποικίλει. Δεν υπάρχει κακή ιστορία, αλλά από τους δύο τόμους ξεχωρίζουν οι κεντρικές ιστορίες (Κούφια Γη, Η ψυχή της Βενετίας), καθώς και οι δύο ιστορίες με τον Λόμπστερ Τζόνσον, ένα πράκτορα που ασχολούνταν με το παραφυσικό στην δεκαετία του '30, αρκετά χρόνια πριν την σύσταση της Γ.Π.Ε.Α. Σε καμιά ιστορία δεν κάνει σχέδιο ο Μινιόλα. Από τους σχεδιαστές που συναντάμε στους δύο τόμους, προσωπικά ξεχώρισα το ατμοσφαιρικό αλλά ταυτόχρονα και προσγειωμένο σχέδιο του Ryan Sook στο Κούφια Γη, το σχέδιο του Guy Davis στο Σκοτεινά Νερά, και του πάντα αγαπημένου μου Scott Kolins στο Νυχτερινό Τρένο. Ο Michael Avon Oeming κάνει και αυτός καλή δουλειά στο Η Ψυχή της Βενετίας αλλά έχω την αίσθηση πως μπορούσε και καλύτερα. Η συνέχεια των δημοσιεύσεων των χαρακτήρων στην Ελλάδα, ήρθε από την Οξύ στο Hellboy and the B.P.R.D. - 1952.

Καλωσήρθατε στον κόσμο του Locke & Key! Το κόμικ ξεκινάει με τη δολοφονία του πατέρα Rendell Locke, μπροστά στα μάτια της οικογένειάς του, από τον Sam Lesser, έναν προβληματικό νεαρό, που ο Rendell είχε επιχειρήσει να βοηθήσει στο παρελθόν. Μετά το τραγικό γεγονός, μετακομίζουν μακριά, στο πατρικό του πατέρα τους, στο Lavecraft της Μασαχουσσέτης. Εκεί, ο καθένας απ αυτούς θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους προσωπικούς του δαίμονες, το πένθος, τον δολοφόνο του πατέρα τους, αλλά και κινδύνους που παραμονεύουν στο σκοτάδι. Το μικρότερο παιδί της οικογένειας, ο Bode, θα ανακαλύψει στο σπίτι διάφορα κλειδιά, που ξεκλειδώνουν κάποιες μεταφυσικές ικανότητες. Αυτά αρκούν σε πρώτη φάση για να βυθιστείτε στον κόσμο του Locke & Key Η οικογένεια Locke Rendell Locke (ο δολοφονημένος πατέρας) Nina Locke ( H μητέρα) Duncan Locke (Ο θείος) Τα παιδιά Tyler Locke Kinsey Locke Bode Locke Το κόμικ αυτό είναι πολύ ιδιαίτερο. Είναι ένα κράμα διάφορων genres, εξαιρετικά συνδυασμένων: ψυχολογικό θρίλερ, horror, coming of age, dark fantasy. Είναι δομημένο με πολλή προσοχή. Δεν έχει fillers, όλες οι λεπτομέρειες έχουν σημασία. Μπαίνει κατευθείαν στο θέμα του με μια αριστοτεχνική (για τα γούστα μου εισαγωγή) - δίνει όσα στοιχεία χρειάζονται ώστε να δημιουργήσει την κατάλληλη ένταση, ανατριχίλα. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Σε χαστουκίζει δυνατά κι ύστερα αφήνει το το αποτύπωμα να ξεθωριάσει σιγά σιγά και να επανέλθεις σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Τόσο φυσιολογικούς, που είναι σα να διαβάζεις μια slice of life ιστορία με μικρές μεταφυσικές δόσεις. Το καρτουνίστικο σχέδιο του Rodriguez βοηθάει πολύ σ' αυτό. Και καθώς βλέπεις ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, αυτό είναι πολύ εύκολο. Μέχρι το επόμενο ξαφνικό χτύπημα, που είναι δυνατότερο μέσα στην "ηρεμία". Οι χαρακτήρες είναι βαθιά ανθρώπινοι, μες στα καλά τους, τα προβλήματά τους, τα ελαττώματά τους. Σε νοιάζει γι αυτούς. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του κόμικ, πλάι στην εξαιρετική ιδέα των κλειδιών. Η ανάπτυξη τόσο αληθοφανών και πολύπλευρων χαρακτήρων (Whedonικών σχεδόν ). Γιατί αν δε σε νοιάζει για τους χαρακτήρες, πως θα φρικάρεις με τα λάθη και τις φρίκες τους; Το κόμικ κρατάει εξαιρετικές ισορροπίες ανάμεσα στον υπόγειο τρόμο, τα jumpscares, το χιούμορ, την καθημερινότητα, το μυστήριο. Χτίζει τον κόσμο του σταθερά, δίνοντας σιγά σιγά και με προσοχή, τα στοιχεία που συμπληρώνουν το κόμικ, μέχρι να ολοκληρωθεί. Όλα σχεδόν τα πρόσωπα που εμφανίζονται στην ιστορία παίζουν κάποιο ρόλο, δεν είναι τυχαία. Στο τέλος, όλα τα κομμάτια μπαίνουν στη θέση τους, όλα τα κλειδιά στις κλειδαριές τους και τα ερωτήματα απαντιούνται όπως θα πρεπε Σεναριακά δεν έχω κανένα παράπονο και θεωρώ ότι ο Joe Hill (γιος του Stephen King για όποιον τυχόν δεν το ξέρει) συνεργάστηκε άψογα με τον Rodriguez, ώστε να βγάλουν αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα. Το στήσιμο των σελίδων, η προοπτική, η σωστή ροή, δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα καθ όλη τη διάρκεια του κόμικ, που σε απορροφά στην πλοκή του χωρίς να το καταλάβεις. Το μόνο που με ψιλοχάλασε στην αρχή, ήταν ότι τα πρόσωπα που σχεδίαζε ο Rodriguez, έμοιαζαν μεταξύ τους, αλλά το ξεπέρασα γρήγορα. Ο χρωματισμός είναι σχετικά ήπιος και μουντός όσο πρέπει, για να σπάσει τις κατάλληλες στιγμές με έντονα χρώματα. Η βασική σειρά αποτελείται από 6 mini series (τόμους), 5 των έξι τευχών, ενώ ο τελευταίος αποτελείται από 7 τεύχη και κυκλοφόρησε από το 2008 έως το 2014. Welcome to Lovecraft Head Games Crown of Shadows Keys to the Kingdom Clockworks Omega Μετά το τέλος της βασικής σειράς έβγαλε κάποια αυτοτελή τεύχη που διαδραματίζονται στο ίδιο σύμπαν, αλλά κανένα δε με ενθουσίασε όσο η κεντρική ιστορία. Για την ιστορία, το πρώτο τεύχος εκδόθηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 2008 και ξεπούλησε την ίδια μέρα! Το πρώτο TPB, Welcome to Lovecraft, μπήκε στη λίστα των best sellers των New York Times και φυσικά σε πάμπολλες άλλες λίστες. Βραβεία Το 2009 ήταν υποψήφιο για Eisner στην κατηγορία "Best Limited Series" και ο Joe Hill στην κατηγορία "Best Writer". Το 2009 και το 2012 κέρδισε το British Fantasy Award στην κατηγορία Best Comic or Graphic Novel. Το 2011 πήρε τελικά το Eisner στην κατηγορία Best Writer (Joe Hill), ενώ ήταν υποψήφιο στις κατηγορίες Best Single Issue, Best Continuing Series, και Best Penciller. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος, από τις εκδόσεις SELINI. Σύντομα θα το δούμε και σε τηλεοπτική σειρά από το Netflix!

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 12-12-2008 Υλικό Συλλογής: Silver Surfer: Requiem 01-04 (July/October 2007) Όλα όσα έχουν μια αρχή πρέπει να έχουν και ένα τέλος. Στις αρχές τη τρέχουσας χιλιετίας, η Marvel αποφάσισε να εξερευνήσει το τέλος των χαρακτήρων της, μέσω μίνι σειρών και αυτοτελών τευχών εκτός σειράς, τάση στην οποία συνεχίζει να επανέρχεται μέχρι και τις μέρες μας. Συνήθως το σκηνικό ορίζεται κάποια στιγμή στο αδιευκρίνιστο μέλλον και οι εκάστοτε χαρακτήρες τα έχουν φάει τα ψωμιά τους. Μαζί τους, συνήθως τα έχει φάει και η όλη η γη. Πως περιγράφεις όμως το τέλος ενός περιηγητή του διαστήματος; Αυτό είναι κάτι που ανέλαβε να κάνει το 2007 ο J.M. Straczynski σε μια σειρά 4 τευχών υπό την ομπρέλα της κατηγορίας Marvel Knights. Το πως τα κατάφερε αναλύεται σε αυτή την έκδοση, που είχε βγει μόλις ενάμιση χρόνο μετά την κυκλοφορία της σειράς σε τευχάκια στο εξωτερικό και στην χώρα μας. Ο Στρανζίσκι, σκάβει βαθιά μέσα στην ψυχή του χαρακτήρα και παραδίδει ένα φιλοσοφικό και αλληγορικό έργο, πιστό στο πνεύμα της πρώτης σειράς του περιηγητή του διαστήματος, το μακρινό 1968, βοηθούμενος και από το μετρημένο αλλά οπτικά άρτιο καμβά του Ρίμπιτς. Ο Νόριν Ραντ πεθαίνει, αλλά φροντίζει να αφήσει μια παρακαταθήκη που θα εμπνεύσει το σύμπαν στο να γίνει καλύτερο και πιο εύσπλαχνο, και ο Στρανζίσκι, μας συγκινεί με την προσέγγιση του. Αν ολοκληρώνονταν ποτέ το The Last Galactus Story (δείτε τον δεύτερο comic book legend εδώ) θα αποτελούσε ένα καλό συνοδευτικό της σειράς από θέμα προσέγγισης. Οι εσωτερικές εικόνες προέρχονται από την Αμερικάνικη έκδοση. Η σειρά βγήκε με σκληρό εξώφυλλο από την Anubis, και με την Ευρωπαϊκή επιλογή για το εξώφυλλο. Προσωπικά πιστεύω πως του ταιριάζει καλύτερα το εξώφυλλο του Αμερικάνικου τόμου, αλλά προφανώς, θέλανε να τονώσουν τις πωλήσεις δείχνοντας πως έχει και τον Σπάιντι μέσα. Η έκδοση δεν έχει κάποιο έξτρα περιεχόμενο.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 11-07-2008 Υλικό Τευχών: All-Star Batman and Robin, the Boy Wonder 01-09 (September 2005 / April 2008) Το All-Star Batman & Robin, είναι ένα από τα έργα του Φρανκ Μίλερ που έχει προκαλέσει πολλά αρνητικά σχόλια μέσα στα χρόνια, για τον τόνο του, για την συμπεριφορά του χαρακτήρα, για την ιστορία την ίδια. Η αντίδραση είναι τέτοια που σταδιακά είδαμε και την επαναξιολόγηση και αποδόμηση από τους κριτικούς του σαφώς πιο κλασικού Ο Σκοτεινός Ιππότης Επιστρέφει, θεωρώντας την συμπεριφορά του εκεί φασιστική. Είναι δικαιολογημένα όλα αυτά; Κατά την γνώμη μου όχι, αλλά μέρος της ευθύνης το φέρει και οι ίδιοι οι δημιουργοί και εταιρία για το τρόπο που το λάνσαραν. Ακολουθούν γενικά σπόιλερς. Διαβάζετε με δικιά σας ευθύνη. Ο τίτλος μας παρουσιάζει έναν Μπάτμαν που έχει ήδη μερικά χρόνια στην πλάτη του ως αυτόκλητος τιμωρός του εγκλήματος. Χρόνια που τον έχουν καταβάλει και φτάσει στα άκρα μιας και η διαφθορά στην Γκόθαμ έχει γίνει χειρότερη αντί να καλυτερέψει η κατάσταση με την δράση του. Μπορεί να μην θεωρώ τον Μπάτμαν του Σκοτεινού Ιππότη φασίστα για πολλούς λόγους που θα αναλυθούν κάποια άλλη φορά σε άλλο θέμα, αλλά ο Μπάτμαν αυτής της χρονικής στιγμής, είναι σχεδόν εκεί από θέμα νοοτροπίας, με το μόνο που το διαχωρίζει σε σχέση με αυτούς που κυνηγά κάθε βράδυ, να είναι το ότι έχει ακόμα κάποια όρια που δεν τα ξεπερνά. Μικρή παρηγοριά δηλαδή... Τα δεδομένα όμως αλλάζουν όταν σε ένα ραντεβού με την δημοσιογράφο Βίκυ Βέιλ στο τσίρκο που δίνουν παράσταση οι Ιπτάμενοι Γκρέισονς (ναι, αν είσαι πλούσιος, δίνεις ραντεβού σε όμορφες δημοσιογράφους που προσπαθούν να ανακαλύψουν ποιος πραγματικά είναι ο αινιγματικός Μπρους Γουέιν, η περσόνα σου, όπου θες), γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας των γονιών του νεαρού Ντικ Γκρέισον. Σκανς των εσωτερικών σελίδων από την GST. Αυτό ο οδηγεί τον Μπάτμαν σε μια έρευνα στην οποία ανακαλύπτει στοιχεία για την εμπλοκή του Τζόκερ, ο οποίος έχει βάλει πολλούς μεσάζοντες ανάμεσα σε αυτόν και τους στόχους του, και αποφασίζει να στρατολογήσει τον μικρό Γκρέισον ως βοηθό στον αγώνα του για την πάταξη του εγκλήματος. Ο Μπάτμαν αρχικά συμπεριφέρεσαι σκληρά στον μικρό για να τον προετοιμάσει για αυτά που έπονται, αλλά ο Ντικ ανταποκρίνεται με ακραίο ζήλο. Και είναι μέσα από την ακραία συμπεριφορά του μικρού που συνειδητοποιεί και ο Μπάτμαν πόσο στα άκρα έχει φτάσει και αυτός και πως ουσιαστικά οι πράξεις του δεν έχουν διαφορά από αυτή του Ρόμπιν/Γκρέισον, ενός τρομαγμένου παιδιού που κρύβει τον τρόμο του για αυτό που του συνέβη πίσω από την αδιαφορία για το ποιον πληγώνει και πως, και μέσω της προσπάθειας να τον βοηθήσει να καταλάβει τι κάνει, βοηθά τον εαυτό του να ξεφύγει από ηθικό βούρκο στον οποίο είχε υποπέσει και ο ίδιος. Αυτό είναι ουσιαστικά το ζουμί της ιστορίας, το οποίο σίγουρα με μια επιδερμική ανάγνωση χάνεται ανάμεσα στον πάντοτε προβοκατορικό λόγο του Μίλερ και την εισαγωγή όλων των άλλων χαρακτήρων του DCU, μιας και η σειρά λειτουργεί ταυτόχρονα και ως κτίσιμο των θεμελίων του Dark Night Saga. Γιατί ναι, η ιστορία αποτελεί άλλο ένα κεφάλαιο στον κόσμο του Σκοτεινού Ιππότη αν και αρχικά δεν είχε ανακοινωθεί ως τέτοια, αλλά ως την επιστροφή του Φρανκ Μίλερ στην συγγραφή περιπετειών για τον Μπάτμαν, με την αφορμή της δημιουργίας ενός νέου τότε παραρτήματος, το All-Star, στο οποίο τοπ δημιουργοί θα έδιναν νέες εκδοχές σε κλασικούς χαρακτήρες για το νεότερο κοινό, ακριβώς όπως έκανε και το Ultimate σύμπαν της Μάρβελ, κάτι όμως που κανένας από τους δύο τίτλους του All-Star παραρτήματος δεν τήρησε και απλά το αντιμετώπισαν ως ακόμα μια δυνατότητα για να δώσουν elseworlds ιστορίες, με ξεκάθαρο ορίζοντα τέλους. Έναν ορίζοντα που ακόμα μένει ανοιχτός είναι η αλήθεια, μιας και τους πήρε 3 χρόνια για να ολοκληρώσουν τα 10 τεύχη που δημοσίευσαν τελικά, με την αρχική ανακοίνωση να μιλάει για 12 και το πλάνο να αλλάζει ώστε τα 9 πρώτα να αποτελούν ένα κεφάλαιο μόνα τους και το δέκατο να αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο μεταξύ αυτής της ιστορίας και της επόμενης, η οποία θα δημοσιευόταν σε ένα νέο τίτλο 6 τευχών, το Dark Knight: Boy Wonder, το οποίο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ τελικά, με τον Τζιμ Λι να αναλαμβάνει την ευθύνη για όλες τις καθυστερήσεις λόγω της αυξανόμενης εμπλοκής του στα βιντεοπαιχνίδια της εταιρίας αλλά και στην ανέλιξη του στις εταιρικές τάξεις της DC. Τα δημοσιεύματα της εποχής σχημάτιζαν μια εικόνα άγνοιας των ιθυνόντων της DC αλλά και το Τζιμ Λι για το ότι το έργο αποτελούσε μέρος του Dark Knight Universe, κάτι που ξεκαθάρισε μετά τα πρώτα τεύχη, που αν ισχύει αποτελεί σαφώς σημαντική αστοχία από μεριάς του Μίλερ, μιας και σαφώς επηρέασε την μορφή που πήρε η κριτική της σειράς όταν δημοσιευόταν, με κάποιους να το κατακρίνουν για το ότι άλλαξε τον χαρακτήρα του Μπάτμαν και άλλους να τον κατηγορούν πως εισήγαγε στοιχεία από το Sin City, κάτι που όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με την ανάλυση της εργογραφίας του, ξέρουν πως δεν ισχύει αυτό και οι θεματικές συνήθειες του (tropes) παραμένουν σταθερές σε όλη την πορεία του και υπήρχαν και στα προηγούμενες ενασχολήσεις του με τον χαρακτήρα. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, ή δεν το έχει διαβάσει και παπαγαλίζει αυτά που διάβασε από αλλού, ή δεν κατάλαβε τι διάβαζε και πήρε μόνο τα επιδερμικά στοιχεία του έργου, τα πιο φανταχτερά, και αντιλήφθηκαν πως το έργο δεν σήμαινε αυτά που ήθελαν να σημαίνουν μερικές δεκαετίες καθυστερημένα. Σε αυτή την περίπτωση, tough luck! Το έργο του Μίλερ έχει μπόλικη από δαύτη για τους χαρακτήρες του, εξάλλου. Ας παρηγορηθούν από το σχέδιο του Τζιμ Λι που κάνει παπάδες εδώ και παραδίδει την καλύτερη οπτική εκδοχή του Μπάτμαν από αυτές που έχει σχεδιάσει γενικά. Γενικά, δεν θεωρώ πως είναι σειρά κατάλληλη για όλους (για αυτό δεν βάζω και την ταμπέλα έγκρισης μου ) αλλά σαφώς και διαφωνώ με το θάψιμο που έχει φάει. Η σειρά είναι ψυχαγωγική και άξια προσθήκη στη όλη σάγκα. Σαφώς όχι της ίδιας σημασίας και ποιότητας σε σύγκριση με το αρχικό Σκοτεινό Ιππότη και το Year One, αλλά σαφώς καλύτερο από το Ο Σκοτεινός Ιππότης Ξαναχτυπά. Μια χρονολογική ανάγνωση των μερών που έχουν δημοσιευτεί μέχρι στιγμής, θα βοηθήσει σίγουρα, όποιον έχει αμφιβολίες για το ότι ο Μίλερ λέει την ίδια ιστορία ακόμα, και δεν άλλαξε την προσέγγιση του λόγω αλλαγής (ή όχι) στις πεποιθήσεις του. . Στην Ελλάδα η σειρά ξεκίνησε να δημοσιεύεται από την Anubis δύο μήνες πριν βγει και το δέκατο τεύχος στην Αμερική, διακόπτοντας προσωρινά τον μηνιαίο τίτλο του Batman που έβγαζαν εκείνη την εποχή, για να χάρη του. Αποφάσισαν όμως να μην βγάλουν το δέκατο τεύχος, με την δικαιολογία πως δεν ήθελα να μπερδέψουν τους αναγνώστες, περιμένοντας μια πιθανή μελλοντική προσθήκη του μαζί με την νέα σειρά. Και ακόμα περιμένουμε...

O Larry Max είναι ο James Bond της εφορίας. Υπερδύναμη του; Να αναλύει ισολογισμούς και να βρίσκει τι έχουν κρύψει από τις δηλώσεις τους, εκατομμυριούχοι εισοδηματίες, έμποροι ναρκωτικών και διεφθαρμένοι πολιτικοί. Η προσωπική του ζωή όμως είναι ανύπαρκτη. Γοητευτικός σαν τον Βρεταννό συνάδελφο του, αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, αλλά το βράδυ, όταν είναι μόνος του, μιλάει σε μια ερωτική τηλεφωνική γραμμή με ένα call-girl που δεν έχει γνωρίσει ποτέ. Και ο κόσμος γύρω του μανιπιουλάρεται από κάτι το οποίο λέγεται Silicia, και κανείς δεν ξέρει αν πρόκειται για άνθρωπο ή εταιρεία. Σε σενάριο του Stephen Desberg, από τον οποίο έχω διαβάσει το εξαιρετικά διασκεδαστικό Scorpion, και σχέδιο από τον Bernard Vrancken, το I.R.$. είναι το πιο κλισέ κόμικ όλων των εποχών, το οποίο όμως καταφέρνει να το σώσει λίγο προς το τέλος, σεναριακά τουλάχιστον. Και όταν λέω προς το τέλος, εννοώ προς το τέλος των 6 τόμων που έχει εκδόσει η Cinebook, οι οποίοι περιέχουν τα πρώτα 8 άλμπουμ που έχουν εκδοθεί στην Γαλλία από την Le Lombard (στην Γαλλία έχουν φτάσει μέχρι και #20, το οποίο κυκλοφόρησε το περασμένο καλοκαίρι). Αρκετά βαρετό όταν ξεκινάει, και για τους πρώτους 2 τόμους, μας δίνει όλα όσα έχουμε δει σε ταινίες της δεκαετίας του '80 και '90. Μοιραίες γυναίκες, καταδιώξεις με αυτοκίνητα, εξωτικοί προορισμοί. Τα παραπάνω δεν είναι απαραίτητα άσχημα, όταν όμως πρωταγωνιστής είναι ένας -επί της ουσίας- λογιστής, δεν σε πείθει. Δεν βοηθά, επίσης, και το σχέδιο, το οποίο δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό, αλλά είναι απίστευτα "ασφαλές", τόσο στη σκηνοθεσία, όσο και στο ίδιο αυτό καθ' αυτό, θυμίζοντας οποιοδήποτε άλλο BD που έχεις διαβάσει της δεκαετίας του '90. Στην πορεία όμως το σενάριο βελτιώνεται, δίνοντας έμφαση στο προσωπικό παρελθόν του Max, εισάγεται ο arch-villain, τα μυστήρια γίνονται πιο ενδιαφέροντα και κατέληξα θέλοντας να διαβάσω και άλλα. Πράγμα απίθανο, γιατί η Cinebook έχει σταματήσει τη σειρά εδώ και 5 σχεδόν χρόνια. Συνολικά, ευχάριστη ανάγνωση, αν καταφέρεις και ξεπεράσεις την ελαφριά βαρεμάρα των 2 πρώτων τόμων. Αν πέσει στα χέρια σας, διαβάστε το, αλλά μην το κυνηγήσετε κιολάς

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 10-09-2008 (τόμος Α'), 23-03-2009 (τόμος Β') Υλικό τόμων: Ultimates v1 (March 2002-April 2004) Πως θα έμοιαζαν οι Εκδικητές αν αντί για το μακρινό '60, συνασπίζονταν στις απαρχές του 21ου αιώνα; Μην ψάχνετε αλλού, η απάντηση βρίσκεται εδώ. - Ένας θρύλος του β' παγκοσμίου πολέμου που αποψύχεται στην εποχή των σκουληκοφάγων reality. - Ένας επιστήμονας που προσπαθεί να αναδημιουργήσει την φόρμουλα του υπερπατριώτη την οποία φέρει στο αίμα του ο προαναφερόμενος θρύλος του ΒΠΠ, με τραγικά αποτελέσματα. - Ένας παντοδύναμος άντρας που έχει δυνατότητα να επηρεάζει τα καιρικά φαινόμενα με το τεράστιο σφυρί του, ο οποίος ισχυρίζεται πως είναι ο Θoρ, ο μυθολογικός θεός του κεραυνού. Το ότι ζει σε κοινόβιο με τους «ακόλουθους» του (διάφορων λογιών απόκληρους της κοινωνίας) και ασκεί δριμύτατη κριτική στη κυβέρνηση Μπους, δεν βοηθάει την δημόσια εικόνα του... - Ένας μπεκρής πλεϊμπόι - μεγιστάνας της πολεμικής βιομηχανίας - ο οποίος φοράει μια υψηλής τεχνολογίας αρματωσιά η οποία χρειάζεται ολόκληρο επιτελείο για να δουλέψει, θυμίζοντας περισσότερο...ποδοκίνητο τανκ. - Ένας επιστήμονας παθιασμένος με την δουλειά του και με την νεαρή γυναίκα του, την οποία ζηλεύει παθολογικά. Ο δρ. Πυμ και η Τζάνετ Βαν Ντάιν πιο γνωστή και ως Σφήκα. Κάποια πράγματα παραμένουν ίδια. Ή μήπως όχι; - Ο Νίκ Φιούρι, φτυστός ο Σάμιουελ Τζάκσον, μονόφθαλμος, διευθυντής της Ασπίδα, του οργανισμού, που βλέποντας την ξαφνική εμφάνιση υπερανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αποφασίζει να δημιουργήσει μια ομάδα καταστολής και πρόληψης υποθέσεων που θα προκύψουν από αυτούς. Τι ειρωνικό που είναι το γεγονός πως καλούνται να δικαιολογήσουν την αξία της ύπαρξης μιας τέτοιας ομάδας στους φορολογούμενους πολίτες, καταστέλλοντας ένα δικό τους μέλος... Η κλασική σειρά κυκλοφόρησε στην χώρα μας σε δύο τόμους. Στην Αμερική ο τίτλος ξεκίνησε στις αρχές του 2002 και ολοκληρώθηκε 2 χρόνια αργότερα, μετά από πολλές καθυστερήσεις και το επιπλέον προγραμματισμό ενός τεύχους και ενός Annual (αρχικά πήγαιναν για 12 τεύχη). Η καθυστέρηση οφείλονταν κατά ένα λόγο στον σχεδιαστή Bryan Hitch, ο οποίος αφιέρωσε ιδιαίτερα πολύ χρόνο σε κάθε σελίδα. Πιστεύω πως το αποτέλεσμα τον δικαιώνει... Ο άλλος λόγος ήταν η 11η Σεπτεμβρίου, η οποία άλλαξε σε μεγάλο βαθμό την ρότα της σειράς, φέρνοντας την προς πιο ρεαλιστικές και κυνικές φόρμες. Ο Millar αλλάζει τον αδόξαστο σε όλους τους χαρακτήρες, επιδιώκοντας στο σοκ σε όλη την διάρκεια της σειράς, κάτι που έγινε έκτοτε χαρακτηριστικό της γραφής του με ποικίλα αποτελέσματα, αλλά στα πλαίσια του κόσμου που έχει πλάσει εδώ, το ύφος δουλεύει, βάζοντας τον αναγνώστη μέσα στον κόσμο του και δίνοντας το δικό του σχολιασμό για την ανάγκη για ήρωες και το ήθος του χαρακτήρα τους. Είναι κρίμα που η Anubis λοιπόν δεν συνέχισε και με την δεύτερη σειρά.

Υπάρχουν κόμικς που περνάς ευχάριστα την ώρα σου. Υπάρχουν και κόμικς που σε σημαδεύουν και να σε κάνουν να τα σκέφτεσαι πολύ καιρό μετά. Μαντέψτε: το Swallow me whole ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Πάμε από την αρχή: Δύο ετεροθαλή αδέρφια πάσχουν από ψυχικές ασθένειες - το ένα από σχιζοφρένεια και το άλλο από OCD (ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή) . Το κορίτσι με τη σχιζοφρένεια νιώθει ότι επικοινωνεί με νεκρά έντομα κι όχι μόνο, το αγόρι με το OCD πιστεύει ότι ο Μάγος πάνω στο μολύβι του του μιλά και τον αναγκάζει να ζωγραφίζει. Η ιστορία έχει να κάνει με τη σχέση τους, την αντιμετώπιση της οικογένειάς τους και του κοινωνικού περίγυρου, το πως αντιμετωπίζουν οι ίδιοι τις ψυχικές τους ασθένειες. Σκληρό θέμα; Ναι. Ασήκωτο; Όχι, χάρη στην φοβερή εξιστόρηση του δημιουργού, που ακροβατεί μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Η εφηβεία και η ζωή στο σχολείο είναι δύσκολη και για τους «υγιείς», τους «φυσιολογικούς». Είναι η εποχή που ο καθένας ψάχνει ταυτότητα, αποδοχή, διαφορετικότητα ή ενσωμάτωση στην χ ή ψ κοινωνική ομάδα, ερωτικό σύντροφο. Φανταστείτε τώρα πόσο δύσκολο είναι αυτό σε προσωπικότητες με ιδιαιτερότητες. Φανταστείτε επίσης μια μέση ελληνική νοτιοαμερικάνικη οικογένεια κι ένα μέσο επαρχιακό σχολείο να καλούνται να αντιμετωπίσουν παιδιά με τέτοιου είδους προβλήματα. Το χετε ξαναδεί, δεν μπορεί, είναι από τα πράγματα που συνηθίζεται να σκουπίζονται κάτω απ’ το χαλί και να μη μιλά κανείς γι αυτά. Φανταστείτε κι αυτά τα παιδιά να στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά το ένα στο άλλο για να επιβιώσουν. Δεν είναι που το σχέδιο είναι εξαιρετικό, δεν είναι που κάνει παπάδες ο Nate Powell με την αφαιρετική του σκηνοθεσία, δεν είναι που είναι εντυπωσιακή η χρήση του κειμένου μέσα κι έξω από τα μπαλονάκια, δεν είναι που το θέμα της «τρέλας» πιάνεται με τόσο άμεσο κι αυθεντικό τρόπο. Είναι που όλα αυτά μαζί δίνουν ένα εκπληκτικό κράμα ρεαλισμού κι ευαισθησίας και προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις. Και στην τελική, μπορεί να καταφέρει κανείς να ζει με τη δική του διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας, την «τρέλα» του, αρκεί να μην τον καταβροχθίσει. Πρόκειται για ένα indie διαμαντάκι, που πολύ δίκαια κατά τη γνώμη μου κέρδισε μπόλικα βραβεία και υποψηφιότητες. Winner of the Eisner Award for Best Graphic Novel. Nominated for three Eisner Awards including Best Cartoonist and Best Lettering. WInner of the Ignatz Awards for Outstanding Artist and Outstanding Debut. One of YALSA’S "Great Graphic Novels for Teens." Finalist for the LA Times Book Prize. (Swallow Me Whole was the first graphic novel since 1992’s Maus to be nominated for this prize in any category.)

Ημερομηνία Ελληνικής Κυκλοφορίας: 12-2008 Πως αυτοκτονούν τα κουνέλια; Με στιλ ή φαντασία. Ενίοτε αυτά δύο πάνε πακέτο. Το εξωφρενικά αστείο βιβλιαράκι του Andy Riley με τίτλο The Book of Bunnies Suicides, είχε κυκλοφορήσει και στην χώρα μας από την Zoobus ως Αυτόχειρες Κουνέλια. Με σχέδιο καρικατούρα και χωρίς καθόλου κείμενο, παρελαύνουν διάφοροι απίθανοι τρόποι με τους οποίους τα κουνέλια του Riley επιχειρούν - και καταφέρνουν - να αυτοκτονήσουν. Αυτό άλλοτε γίνεται μέσα στο περιθώριο ενός ολοσέλιδου καρέ, κάποιες φορές όμως χρειάζεται μερικά καρέ και κάμποσες σελίδες για να ξετυλιχθεί το πανούργο σχέδιο με το οποίο αποφασίζουν τα κουνέλια να πάνε άκλαυτα. Όσο για το μακάβριο του θέματος, τα τραβηγμένα από τα μαλλιά στησίματα με τα οποία τα κουνέλια την κάνουν για τόπο χλοερό, αλλά και το εντελώς λιτό σχέδιο, αποτρέπει την όποια ταύτιση μαζί τους. Εδώ προέχει το γέλιο. Η Ελληνική έκδοση είναι πανομοιότυπη με την Αγγλική (πλακουτσωτό σκληρόδετο). Επίσης στο εξώφυλλο διευκρινίζεται πως πρόκειται για το πρώτο βιβλίο, αν και η εκδοτική δεν μακροημέρευσε, μας άφησε νωρίς, οπότε δεν βγήκε και η συνέχεια.

" I've said it before, and I'll say it again : no one in comics does World War II better than Garth Ennis..." ComicsWaitingRoom.com Συμφωνώντας απόλυτα με την παραπάνω δήλωση, σας παρουσιάζω το Battlefiels, το έργο του τεράστιου Garth Ennis για τον πόλεμο και την ανθρώπινη θυσία. 8 ιστορίες για την αποξένωση, την αυτοθυσία, τα τραγικά αποτελέσματα και τις αντιφάσεις του πολέμου. 8 ιστορίες, 8 ανθρώπινα δράματα που απεικονίζουν την φρίκη και την ματαιότητα του πολέμου. 1. Night Witches : Οι ιστορίες των πρώτων Ρωσίδων πιλότων αεροσκαφών, η αντιμετώπιση τους από τους άνδρες συναδέλφους τους και οι υψηλές επιδόσεις τους παρά το απαρχαιωμένο υλικό που τους είχε παραχωρηθεί. Ο σχεδιαστής Russ Braun (The Boys, Fables) κάνει πολύ καλή δουλειά, ειδικά στην απόδοση των αερομαχιών. 2. Dear Billy : Η ιστορία μιας νοσοκόμας η οποία, χάνοντας τον αγαπημένο της από τους Ιάπωνες, προβαίνει σε αποτρόπαιες πράξεις. Εδώ σχεδιαστής είναι ο Peter Snejbjerg ( Starman, Books of Magic, BPRD ) μας δίνει το πιο αδύναμο σχεδιαστικά τεύχος με ορισμένοι χαρακτήρες να πλησιάζουν στα όρια της σχεδιαστικής καρικατούρας. 3. Tankies : Ένα βρεταννικό πλήρωμα άρματος μάχης μετά την απόβαση στη Νορμανδία και η προσπάθεια επιβίωσης τους από τα ανώτερα τεχνολογικά γερμανικά άρματα. Κοινωνικό σχόλιο στις διαφορές των μελών του πληρώματος λόγω της διαφορετικής τους καταγωγής. Σχεδιαστής ο πολύς Carlos Ezquerra (Judge Dredd, Strontium Dog, Just A Pilgrim) ο οποίος σχεδιάζει καταπληκτικά τα άρματα μάχης και τους χαρακτήρες με τον γνωστό του "βρώμικο" τρόπο. 4. Happy Valley : Οι προσπάθειες του Αυστραλιανού πληρώματος ενός βομβαρδιστικού αεροπλάνου με έδρα την Αγγλία να ολοκληρώσει τις λίγες αποστολές που του απομένουν για να επιστρέψει στην πατρίδα του. Ο P.J. Holden (2000AD) κάνει καλή δουλειά, χωρίς εξάρσεις και κάτι ιδιαίτερο. 5. The Firefly and his Majesty : Η συνέχεια του Tankies και το πλήρωμα κυνηγάει ένα ανίκητο King Tiger. Σχεδιαστής για δεύτερη φορά ο Carlos Ezquerra. 6. Motherland : Συνέχεια του Night Witches και μετάθεση της πρωταγωνίστριας Ρωσίδας αεροπόρου σε μονάδα που χρησιμοποιεί πιο σύγχρονα αεροπλάνα. Σχεδιαστής πάλι ο Russ Braun. 7. The Green Fields Beyond : Ολοκλήρωση της ιστορίας που ξεκίνησε με το Tankies και τελειώνει στον πόλεμο της Κορέας. Και εδώ Carlos Ezquerra. 8. The Fall & Rise of Anna Kharkova : Ολοκλήρωση της ιστορίας που ξεκίνησε με το Night Witches. Russ Braun και πάλι. Για τον Garth Ennis δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. The Punisher, Hellblazer, Judge Dredd, The Boys, Preacher, Red Team και πάρα πολλά άλλα. Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς και όλοι πρέπει να διαβάσουν κάτι από την τεράστια βιβλιογραφία του. Η κάθε ιστορία του Battlefields κυκλοφορούσε αρχικά σε τρία τεύχη, ακολούθως έβγαινε σε trade paperback και στη συνέχεια κυκλοφόρησαν τα Complete Battlefields ( περιέχουν τρεις ιστορίες τα 2 πρώτα, 2 ιστορίες το τελευταίο), πρώτα σε hardcovers και τώρα ολοκληρώνεται η κυκλοφορία τους σε trade paperbacks. Ωραίες ιστορίες, συγκινητικά δοσμένες. Με κράτησαν και δέθηκα με τους πρωταγωνιστές. Ο Ennis έχει πένα και φαίνεται εύκολα. Μπορεί να μην είναι τα τεύχη που θα σας αλλάξουν τον κόσμο, αλλά θα περάσετε καλά, θα σκεφτείτε και θα συγκινηθείτε.