Search the Community

Πρωτότυπος τίτλος: Batoru Rowaiaru (Akita Shoten, 2000-2005) Ένα από τα πολύ διάσημα μάνγκα, τόσο διάσημο, που ακόμη κι εγώ το ξέρω και το έχω διαβάσει, παρόλο που το έμαθα από την εξαιρετική και εξαιρετικά αιματοβαμμένη ταινία, όπου πρωταγωνιστούσε ο θρυλικός Τακέσι Κιτάνο. Στην αρχή υπήρχε ένα μυθιστόρημα, που δεν το έχω υπόψη μου και νομίζω, ότι τόσο η ταινία, όσο και το μάνγκα βασίζονται στο βιβλίο ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Εν πάση περιπτώσει, η βασική υπόθεση είναι ότι σε ένα μελλοντικό φασιστικό καθεστώς, κάθε χρόνο μια τάξη τελειόφοιτων Γυμνασίου, αντί να πάει πενταήμερη κληρώνεται, για να λάβει μέρος σε ένα "παιχνίδι" θανάτου, όπου μόνο ένας ή μία θα επιβιώσει. Το μάνγκα παρακολουθεί κάποιους/ες από τους μαθητές/τριες και τις προσπάθειές τους να επιβιώσουν, τις συμμαχίες, που φτιάχνουν, τις προδοσίες και γενικότερα την αλληλεπίδρασή τους. Αυτά. Κι αν σας ακούγονται γνώριμα, είναι επειδή μετέπειτα η ιδέα χρησιμοποιήθηκε σε διάφορες παραλλαγές, με πιο γνωστό σε εμένα παράδειγμα τους "Αγώνες Πείνας". Στα του μάνγκα: το έργο εκτείνεται σε 15 τομάκια, που είναι μάλλον πολλά, καθώς η υπόθεση ξεχειλώνει από ένα σημείο και μετά. Προσωπικά, με κούρασε πάρα πολύ το γεγονός, ότι σε αρκετά σημεία του έργου, κάποιες σκηνές τραβούν αδικαιολόγητα σε μάκρος και καταλαμβάνουν πάρα πολλές σελίδες. Επίσης, δεν μου έκαναν καλή εντύπωση οι αρκετές σκηνές εύκολου (= όχι απαραίτητου) γυμνού και σεξ, κάποιες από τις οποίες είναι ιδιαίτερα και αχρείαστα παραστατικές, χωρίς πάντως να ξεπερνούν κάποια όρια (αν και φτάνουν αρκετά κοντά σε αυτά). Επιπλέον, το κόμικ βασίζεται υπερβολικά στην επανάληψη και στην υπερβολή, με αποκορύφωμα το "τικ" του Μιμούρα, ο οποίος κλείνει διαρκώς το μάτι του, ενώ όλοι οι χαρακτήρες λειτουργούν περισσότερο ως καρικατούρες, παρά ως πρόσωπα. Κατά τα άλλα, το κόμικ είναι αρκετά βίαιο με αρκετές σκηνές σοκ, που επίσης, ίσως ενοχλήσουν αρκετούς/ές. Με λίγα λόγια, το μάνγκα φαίνεται να σφύζει από αδρεναλίνη και να είναι ελάχιστα έως καθόλου διακριτικό δ'ινοντας πάρα πολλές αφορμές για ηδονοβλεπτικό "μάτι", τόσο όσ αφορά το σεξ, όσο και τη βία, κάτι που εγώ δεν εκτίμησα, σε αντίθεση με την ταινία, η οποία μου είχε φανεί πολύ πιο μαζεμένη στο θέμα του σεξ και λιγότερο παραστατική όσο αφορά στη βία (και για αυτό το λόγο, πολύ πιο απειλητική). Το καλό στοιχείο είναι, ότι οι δημιουργοί έχουν φτιάξει ένα πολυπρόσωπο καστ χαρακτήρων και δεν γνωρίζουμε ποια/ποιος θα επιβιώσει στο τέλος, αφού υπάρχουν αρκετές ανατροπές και πολλές εκπλήξεις, αλλά σε αυτόν τον τομέα δεν θα επεκταθώ περισσότερο, για ευνόητους λόγους. Επίσης, το σχέδιο είναι αρκετά επιτυχημένο και πολύ δυναμικό και εξελίσσεται κατά τη διάρκεια της ιστορίας, έχοντας βέβαια, υπόψιν και τις αντιρρήσεις, που ανέφερα πιο πάνω. Και ποια είναι η κρίση; Εμένα μου άρεσε, έστω και οριακά. Ήταν κάτι ενδιαφέρον, αλλά υπερβολικά εφηβικό και ολίγον κάφρικο για τα γούστα μου. Δεν χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις υποτιμητικά, απλά θέλω να δείξω, ότι δεν ανήκω στο κοινό, στο οποίο, υποθέτω, ότι πρωτίστως απευθύνεται το κόμικ και για αυτό το λόγο δεν το συνιστώ. Αν ήταν λίγο πιο μαζεμένο και πιο διακριτικό σε πολλά σημεία, ίσως να ήταν ένα μικρό αριστούργημα. Τώρα, ξεχειλώνει αναίτια και τελικά, παρά την ενδιαφέρουσα πλοκή, κουράζει. Η αγγλική έκδοση ξεκίνησε από την Tokyopop και ολοκληρώθηκε και αυτή σε 15 τομάκια, ενώ ακολούθησε και μια Ultimate Edition, που ολοκληρώθηκε σε 5 τόμους. Η αγγλική έκδοση υπέστη διάφορες παρεμβάσεις από το γνωστό συγγραφέα κόμικς Keith Giffen, ο οποίος έκανε διάφορες προσαρμογές στην υπόθεση, αλλάζοντας κάποια πράγματα σε σχέση με το αρχικό σενάριο του μάνγκα και για τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε στο σύνδεσμο, που δίνω παρακάτω. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: wikipedia (και ειδικά το κεφάλαιο "English-language adaptation"

Πρωτότυπος τίτλος: Blankets (Top Shelf Productions, 2003) Ένα από τα κορυφαία κόμικς των τελευταίων ετών και ένα πραγματικό αριστούργημα. Ορίστε, το γράφω από την αρχή, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό κόμικ, όπου ο καλλιτέχνης προσπαθεί να ανασυστήσει μια περίοδο της εφηβικής του ηλικίας, όταν πήγε σε μια εκκλησιαστική κατασκήνωση και γνώρισε τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Ο Κρεγκ προερχόταν από μια αυστηρή οικογένεια Χριστιανών και όντας πιστός και ο ίδιος, προσπαθεί να συμφιλιώσει την πίστη του με τα συναισθήματα, τα οποία βιώνει, όταν γνωρίζει τη Ράινα, η οποία παλεύει με άλλα προβλήματα, καθώς οι γονείς της είναι σε διαδικασία διαζυγίου και η ίδια προσπαθεί να βρει τα πατήματά της. Δεν έχει νόημα να γράψω κάτι παραπάνω για την υπόθεση, γιατί είναι από τα έργα τα οποία πρέπει να τα διαβάσετε, για να μπορέσετε να ανακαλύψετε τα συναισθήματα και τις αμφιβολίες των πρωταγωνιστών μέσα από την ιστορία, η οποία με μια πρώτη ματιά ίσως φαίνεται τετριμμένη. Το κόμικ είναι βιωματικό, όχι μόνο επειδή ο Τόμσον ξεγυμνώνει τα συναισθήματά του, αλλά και επειδή, θεωρώ, ότι κατορθώνει να μεταβάλει και την οπτική των ίδιων των αναγνωστριών/ών, καθώς ο δημιουργός ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια τους έναν κόσμο γεμάτο συναισθήματα και αμφιβολίες. Η πίστη στο θεό, αλλά και η αμφιβολία, η έννοια της οικογένειας, ο έρωτας, τόσο στην πνευματική, όσο και στην αμιγώς σαρκική εκδοχή του, ο χρόνος, η φύση, η μοναξιά και η ελπίδα είναι όλα παρόντα σε αυτό το κόμικ, που δεν γίνεται στιγμή διδακτικό, επειδή είναι απόλυτα ειλικρινές και αυθεντικό. Το σχέδιο του Τόμσον είναι ίσως λίγο άτεχνο, αλλά είναι πολύ εκφραστικό και η σκηνοθεσία του κατορθώνει να αναδημιουργήσει έναν κόσμο και μια ηλικία, την οποία ο ίδιος έχει πλέον χάσει. Πολλές φορές τα καρέ αψηφούν τις παραδοσιακές δομές και προσπαθούν να αποδράσουν από τα στενά όρια της σελίδας και να καταργήσουν τα όρια του χώρου και της σελίδας, όπως και οι ίδιες οι εμπειρίες των πρωταγωνιστών. Ο Τόμσον επιχειρεί να ξαναζήσει τις εμπειρίες εκείνης της αποχής και προσκαλεί κι εμάς να τις βιώσουμε μαζί του, από τη διστακτική αρχή, έως το κάπως πικρό τέλος σε μια διαδρομή, που σίγουρα αξίζει τον κόπο. Η ελληνική έκδοση από το ΚΨΜ είναι εξαιρετική, με υπέροχη μετάφραση της Μπέλλας Σπυροπούλου και πρόλογο και επιμέλεια του Γιάννη Κουκουλά. Κυκλοφόρησε αρχικά με μαλακό εξώφυλλο (αυτήν την έκδοση έχω εγώ), αλλά νομίζω, ότι υπήρξε και έκδοση με σκληρό εξώφυλλο. Δεν έχει σημασία ποια έκδοση θα βρείτε, πάρτε το οπωσδήποτε, αν δεν το έχετε ήδη. Το κόμικ πήρε πολλά βραβεία και ανάμεσά τους τα Eisner στις κατηγορίες Best Graphic Album και Best Writer/Artist και τα Harvey στις κατηγορίες Best Artist, Best Cartoonist και Best Graphic Album of Original Work και θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα κόμικς του αιώνα μας. Και πιστέψτε με, δεν είναι το μοναδικό εξαιρετικό έργο του Τόμσον. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ και την αμερικανική έκδοση. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Από όλα τα άρθρα που έχουν γραφτεί για το κόμικ, σταχυολογώ αυτό σχετικά με τη δομή ορισμένων καρέ.

Ο Mark Grayson είναι ένας συνηθισμένος δεκαεπτάχρονος. Πηγαίνει στο σχολείο, έχει φίλους, ενώ παράλληλα εργάζεται σε ένα φαστφουντάδικο. Αυτό που ξεχωρίζει τον Mark από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του είναι το γεγονός ότι ο πατέρας του, Nolan, είναι ο Omni-Man, ένας εκ των διασημότερων και πιο δυνατών υπέρ ηρώων του πλανήτη. Ο Νolan δεν είναι από τη Γη, αλλά από έναν άλλο πλανήτη, το Viltrum. Μία μέρα, κατά τη διάρκεια της βάρδιας του στο φαστφουντάδικο, ο Mark ανακαλύπτει τυχαία ότι έχει «κληρονομήσει» τις δυνάμεις του πατέρα του. Αυτό σημαίνει ότι ο Mark τώρα μπορεί και πετάει, ενώ διαθέτει απίστευτη σωματική δύναμη, όπως ακριβώς και ο Omni-Man. Έτσι, ο Mark αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τις νέες του δυνάμεις για καλό, υιοθετώντας τη περσόνα του Invincible. Συγγραφέας της σειράς είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος, Robert Kirkman, δημοφιλής δημιουργός μίας σειράς ζόμπι, την οποία μάλλον δεν έχετε ακουστά. Ο Kirkman ανέκαθεν ήθελε να καταπιαστεί με το υπέρ ηρωικό είδος, αλλά ποτέ δε μπόρεσε να βρει κάτι «σταθερό» στους δύο μεγάλους κολοσσούς. Στην εισαγωγή της πρώτης Ultimate Collection του Invincible, o Brian Bendis χαριτολογώντας αναφέρει ότι ο Kirkman επί χρόνια τον παρακαλούσε να αφήσει τον τίτλο του Ultimate Spider-Man, για να τον αναλάβει ο δεύτερος! Κάτι τέτοιο προφανώς και δεν έγινε ποτέ, όμως το ηθικό του Kirkman δεν πτοήθηκε και υπό τη στέγη της Image, κατάφερε να δημιουργήσει ίσως την πιο πρωτότυπη και φρέσκια υπέρ ηρωική σειρά της τελευταίας εικοσαετίας! Το πρώτο τεύχος του Invincible κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2003, ενώ η σειρά έτρεξε συνολικά για 144 τεύχη. Ο Kirkman δημιούργησε με τη σειρά αυτή το δικό του υπέρ ηρωικό σύμπαν, που όμοιο του δε διαθέτει ούτε η Marvel ούτε η DC. Η Ιmage είναι γνωστό ότι προσφέρει πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία στους δημιουργούς της, κάτι που γίνεται φανερό και στο Invincible. O Kirkman κάνει στη κυριολεξία ό,τι θέλει, χωρίς περιορισμούς, και, ακολουθώντας τα πρότυπα του Walking Dead, κανένας πρωταγωνιστής του Invincible δεν είναι «ασφαλής». Στο Invincible δεν θα δείτε πουθενά το plot armor που έχουν άλλες σειρές αυτού του είδους, όπως επίσης και «επιστροφές» χαρακτήρων από το θάνατο. Το Invincible του Kirkman είναι ένα υπέρ ηρωικό κόμικ, όπως θα έπρεπε να είναι. Ρεαλιστικό, με πολλά gore στοιχεία, με μπόλικα twists και προδοσίες, με δράμα & με ενδιαφέροντες χαρακτήρες! Επίσης, το Invincible έχει ιστορίες που διαδραματίζονται στη Γη, άλλες στο διάστημα, άλλες σε άλλους πλανήτες ή ακόμα και σε διαφορετικές διαστάσεις. Το γράψιμο του συγγραφέα είναι τέτοιο, το οποίο σού κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, ενώ οι διάλογοι είναι απολαυστικοί και διαβάζονται απνευστί. Σχεδιαστές της σειράς είναι ο Cory Walker και ο Ryan Ottley. Ο Ryan έχει "τη μερίδα του λέοντος", καθώς είναι ο βασικός σχεδιαστής στο μεγαλύτερο μέρος της σειράς. Το σχέδιο του Walker έχει ένα ιδιαίτερο, "μίνιμαλ" στυλ και μου αρέσει αρκετά, όμως δε κρατάω κρυφό το γεγονός ότι λατρεύω περισσότερο εκείνο του Ottley. Ο Ottley εξελίσσεται όσο περνάνε τα τεύχη και παρόλο που δεν ήταν εκεί από την αρχή (ανέλαβε στο τεύχος #8), καταφέρνει να κάνει τους χαρακτήρες «δικούς του» και έτσι, να μεγαλουργήσει. Η ομότιτλη σειρά animation της Amazon ακολουθεί πιστά την ιστορία του κόμικ, ενώ έκανε τεράστια εμπορική επιτυχία και άρεσε σε όλους τους φανατικούς αναγνώστες! Αυτό οδήγησε στην ανανέωση της για επιπλέον δύο σεζόν. Το κόμικ έχει συλλεχθεί σε TP’s, 12 Ultimate Collections και 3 Compendiums. Συνίσταται ανεπιφύλακτα!

Τι γίνεται όταν οι CLAMP αποφασίζουν να φέρουν το fantasy στοιχείο, που χαρακτηρίζει τη δουλειά τους, στην απλή καθημερινότητα; Μα, το xxxHolic φυσικά! Το xxxHolic λοιπόν είναι ένα manga από τις CLAMP που κυκλοφόρησε αρχικά στο περιοδικό Young Magazine της Kodansha από το 2003 μέχρι τον Μάρτιο του 2010 και στη συνέχεια στο Bessatsu Shōnen Magazine από τον Ιούνιο του 2010 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2011. Αυτά σε tankobon μάς κάνουν 19 τόμους. Επίσης, πρέπει να πω ότι το συγκεκριμένο manga έτρεχε παράλληλα με το Tsubasa των CLAMP και υπήρχαν διάφορα crossovers (τα οποία δε με τρέλαιναν να πω την αλήθεια). Από το 2013 έως και το 2016 έκαναν και ένα sequel, το xxxHolic: Rei, το οποίο, όμως, είναι από τότε on hiatus και δεν έχει ολοκληρωθεί. Η ιστορία μας ξεκινάει με ένα λυκειόπαιδο, τον Kimihiro Watanuki, να τρέχει να σωθεί από κάτι σαν τερατόμορφη σκιά όταν ξαφνικά αυτή εξαφανίζεται και αυτός βρίσκεται μπροστά από ένα σπίτι, το οποίο θεωρητικά δε θα έπρεπε να είναι εκεί. Το σπίτι αυτό ανήκει στη μάγισσα Yūko Ichihara, η οποία, όπως μαθαίνουμε, πραγματοποιεί ευχές για όσους βρίσκουν το μαγαζάκι της με αντάλλαγμα κάτι αντίστοιχης αξίας με την ευχή. Επίσης, φαίνεται να αρέσκεται στο να πετάει διάφορες αμπελοφιλοσοφίες περί μοίρας και άλλα τέτοια μεταφυσικά που έχουν σχέση με το άτομο (αυτά όλα μη ειρωνικά, απλώς εμένα μου φαίνονται σαν να τα λέει ο Paulo Coehlo). Ο Watanuki έχει την ικανότητα να βλέπει κάποια πνεύματα και η ευχή του είναι να πάψει να συμβαίνει αυτό. Το αντίτιμο είναι να μπει στην υπηρεσία της Yūko για όσον καιρό χρειαστεί, κάνοντας κυρίως τον μάγειρα και άλλα θελήματα, όπως την αγορά, το κουβάλημα και το σερβίρισμα αλκοόλ. Όμως! Ο Watanuki δεν κάνει μόνο χαμαλοδουλειές. Η Yūko τον στέλνει και σε αποστολές που έχουν να κάνουν με τις ευχές των πελατών της, οι οποίοι συνήθως έχουν θέμα με κάποιου είδους εθισμό (holic γαρ). Εκεί η πραγματικότητα μπλέκει με τη φαντασία και διάφορα πλάσματα ή άλλα τερτίπια ιαπωνικού φολκλόρ εμφανίζονται και την εμπλουτίζουν. Ο Watanuki δεν είναι μόνος του σε όλο αυτό. Δύο ακόμη βασικοί χαρακτήρες είναι το κορίτσι των ονείρων του, Himawari Kunogi, η οποία δεν πολυκαταλαβαίνει ότι τη γουστάρει, καθώς και ο Shizuka Dōmeki, λιγομίλητος γόης του σχολείου που ο Watanuki μισεί αρχικά και παρακαλάει να μην τον γουστάρει η Himawari. Και αυτοί θα βοηθήσουν τον Watanuki στις αποστολές του (κυρίως ο "rival" Dōmeki) και θα προσθέσουν και στην κωμωδία, η οποία συνήθως γίνεται είτε με την τριάδα των μαθητών όταν ο Watanuki κράζει τον Dōmeki και η Himawari νομίζει ότι είναι κολλητοί που απλώς πειράζονται ή όταν η Yūko δίνει παραγγελιές φαγητών και αλκοόλ στον Watanuki και αυτό το πράγμα επαναλαμβάνεται. Και ναι, χαρακτήρισα «αμπελοφιλοσοφίες» διάφορες ατάκες της Yūko και το χιούμορ επαναλαμβανόμενο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το xxxHolic δεν είναι όμορφο. Υπάρχουν πάρα πολλά δυνατά arcs χαρακτήρων και περαστικών πλασμάτων, πολλά συγκινητικά σημεία, όπως και πολλά στα οποία αγωνιάς για το τι θα γίνει παρακάτω. Νομίζω, όμως, ότι το πιο σημαντικό είναι ότι οι CLAMP σε κάνουν πραγματικά να νοιαστείς για τους χαρακτήρες αυτούς και να θες να δεις πώς θα καταλήξουν. Οπότε σίγουρα σας το προτείνω, όπως καταλαβαίνετε.

Και αφού προκάλεσα μια μικρή αναστάτωση χθες με το The Greatest Robot on Earth, σήμερα θα ήταν σωστό να μιλήσω για το Pluto του Naoki Urasawa (άντε και του Takashi Nagasaki), ένα επικό έπος βασισμένο στην προαναφερθείσα ιστορία Astro Boy. Το Pluto, λοιπόν, εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες στο περιοδικό Big Comic Original από το 2003 έως το 2009 και αργότερα σε οκτώ tankobon, τα οποία δημοσίευσε στα Αγγλικά η Viz Media. Η φάση ήταν ότι ο Urasawa ήθελε να κάνει ένα πιο «ενήλικο» take σε μια ιστορία Astro Boy λόγω του ότι πλησίαζαν τα γενέθλια του Astro, όπως γνωρίζουμε από το manga (7 Απριλίου 2003) και αποφάσισαν με τον Nagasaki να απευθυνθούν στην Tezuka Productions και τον γιο του Tezuka, Macoto Tezka (αναρωτιέμαι αν έβγαλε το "u", για να μην καταλαβαίνουν ότι είναι γιος του Tezuka. Ιδιοφυές! Η μόνη καλύτερη «μεταμφίεση» που μπορώ να σκεφτώ είναι τα γυαλιά του Clark Kent). Ο Macoto έκανε λίγο τον δύσκολο στην αρχή, αλλά με το πολύ πρήξιμο πείστηκε και μάλιστα σκέφτηκε ότι αν υπάρχει κάποιος που μπορεί σίγουρα να ανταποκριθεί σ'αυτή την πρόκληση είναι ο Urasawa. Έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε τελικά αυτό το έπος με καθολική αποδοχή, εκατομμύρια πωλήσεις και κάτι βραβεία. Τι γίνεται τώρα όσον αφορά την πλοκή; Το βασικό σενάριο είναι ίδιο με το ορίτζιναλ έργο σε γενικές γραμμές, αν και υπάρχουν προσθήκες και διαφορές που κάνουν σίγουρα πιο ενήλικη αυτή την εκδοχή, αλλά και προσθέτουν ακόμη περισσότερο βάθος. Αυτή τη φορά, παρακολουθούμε την ιστορία μέσα από τα μάτια του Γερμανού ντετέκτιβ της Europol, Gesicht (είναι ο Gerhardt της ορίτζιναλ ιστορίας), ο οποίος σαφώς και είναι ρομπότ. Εδώ παρατηρούμε και μια διαφορά από την ορίτζιναλ ιστορία: τα περισσότερα πολύ εξελιγμένα ρομπότ μοιάζουν τελείως με ανθρώπους, σε αντίθεση με το έργο του Tezuka. Ο ΜΑ ΓΚΑΝΤ! ΠΛΟΤ ΤΟΥΙΣΤ! Ο Gesicht ερευνά μια υπόθεση κατά συρροή δολοφονιών ρομπότ και ανθρώπων, με τα πτώματα να έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: πάντα έχουν καρφωμένα στο κεφάλι τους δύο αντικείμενα που το κάνουν να φαίνεται σαν να έχει κέρατα. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν τα στοιχεία δείχνουν πως ο δολοφόνος πρέπει να είναι ρομπότ, κάτι τρομερό, μιας και τα ρομπότ απαγορεύεται να κάνουν κακό σε ανθρώπους και η μία γνωστή περίπτωση που είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο ήταν πριν από οκτώ χρόνια. Οι άνθρωποι-στόχοι του δολοφόνου φαίνεται πως είναι άτομα τα οποία εμπλέκονται στην καθιέρωση των ρομποτικών νόμων που παραχωρούν στα ρομπότ ίσα δικαιώματα και τα ρομπότ-στόχοι, ναι, σωστά το μαντέψατε, είναι τα επτά πιο τούμπανα ρομπότ του πλανήτη, τα μόνα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως όπλα μαζικής καταστροφής. Και εδώ έχουμε ακόμη μια βασική προσθήκη σε σχέση με την αρχική ιστορία: στο κοντινό παρελθόν, οι United States of Thracia διεξήγαγαν πόλεμο ενάντια στην Περσική Αυτοκρατορία με τη λογική ότι οι ηγέτες της δεύτερης έκρυβαν όπλα μαζικής καταστροφής που θα απειλούσαν την παγκόσμια ειρήνη (δε θέλει και πολύ για να πάει το μυαλό στον πόλεμο του Ιράκ, 2003 γαρ). Σε αυτό τον πόλεμο συμμετείχαν και τα επτά πιο ισχυρά ρομπότ του κόσμου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (ενάντια στην Περσική Αυτοκρατορία φυσικά). Τι γίνεται στη συνέχεια; Το έλα-να-δεις φυσικά! Ο Urasawa πατάει πάνω σε ένα τεζουκικό αριστούργημα και δημιουργεί με τη σειρά του ένα καθηλωτικό και συγκινητικό ουρασαουκικό αριστούργημα, το οποίο ασχολείται κυρίως με το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Αλλά είναι και mystery thriller. Δε χρειάζεται να διαβάσετε το The Greatest Robot on Earth για να απολαύσετε το Pluto, αλλά σας το προτείνω, γιατί πραγματικά κάνει τη διαφορά η ανάγνωση της ορίτζιναλ ιστορίας. Υ.Γ. Ο Astro εδώ λέγεται Atom, όπως είναι ουσιαστικά και το ορίτζιναλ ιαπωνικό του όνομα.

Σε ένα κόμικ, η ιστορία αποδίδεται μέσω ενός συνδυασμού κειμένου, εικονογράφησης και τοποθέτησης των πάνελ στο χώρο. Κάποιες φορές, το κείμενο δεν έχει την ίδια βαρύτητα με την εικονογράφηση, με το διάλογο να απουσιάζει κάποιες φορές εντελώς. Άλλες φορές, ο διάλογος είναι ελάχιστος και πρωταρχικό ρόλο στην ιστορία παίζει η εικόνα και συγκεκριμένα η διαδοχικότητα των πάνελ. Ένα τέτοιο κόμικ είναι και το Red, των Warren Ellis και Cully Hamner, το οποίο δημιουργήθηκε το 2003 και εκδόθηκε αρχικά σε τρία τεύχη από την DC σε συνεργασία με την Wildstorm. Εξώφυλλο επίτομης έκδοσης (πηγή https://www.mycomicshop.com/search?TID=19032922) Ο Paul Moses είναι ένας πρώην κατάσκοπος της CIA, ο οποίος απολαμβάνει την απόσυρσή του ήσυχος. Αυτό όμως πρόκειται να αλλάξει, καθώς ο νέος διευθυντής του τμήματος μαθαίνει το παρελθόν του Paul και αποφασίζει ότι είναι πολύ επικίνδυνος για να είναι ζωντανός. Κυνηγημένος πλέον από τους πρώην συνεργάτες και εργοδότες του, ο Paul είναι αποφασισμένος να πάρει την εκδίκησή του και να μπει σε ενεργή δράση για μια τελευταία φορά. (πηγή https://imgur.com/gallery/qg4WA) Πρόκειται για μια ιστορία δράσης, στην οποία όπως προαναφέρθηκε, πρωταρχικό ρόλο στην αφήγηση παίζει η εικόνα. Αυτό είναι εμφανές σε ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου, όπου ο πρωταγωνιστής παλεύει με τους καταδιώκτες του. Σε αυτά τα πάνελ παρατηρούμε πως δεν υπάρχει ίχνος διαλόγου, μονολόγου ή ονοματοποιίας, καθώς όλη η δράση παρουσιάζεται στην εικόνα, στη πράξη συνεπώς των χαρακτήρων. Παρουσιάζουν τέτοια συνοχή στα πάνελ, που θυμίζουν κινηματογραφική ταινία. Το 2010, έγινε η μεταφορά του βιβλίου σε ταινία. Μια σύγκριση της ταινίας με το αρχικό έργο, αποκαλύπτει ότι το κόμικ είναι αρκετά μικρό σε περιεχόμενο (προσωπικά το τελείωσα σε λιγότερο από μισάωρο). Το σχέδιο και η εικονογράφηση αποδίδουν ζωντάνια στο έργο, με τα χρώματα να είναι απαλά στο μάτι, αλλά ταυτόχρονα και δραστήρια στο χαρτί, τραβώντας έτσι τη προσοχή του αναγνώστη χωρίς να τον κουράζουν. Σε ένα σύνολο, το Red είναι ένα ενδιαφέρον γκράφικ νόβελ, με εικονογράφηση που αποτυπώνει αρκετά καλά πως θα ήταν μια κινηματογραφική προβολή σε έντυπη μορφή.

O μεγάλος μαιτρ του τρόμου και σπουδαίος horror mangaka Junji Ito(Uzumaki,Tommie) γεννήθηκε το 1963 στη νομαρχία Gifu της περιοχής Chubu της κεντρικής Ιαπωνίας.Έχει επηρεαστεί από μεγάλους horror δημιουργούς(είτε mangaka είτε συγγραφείς) όπως οι Hideshi Hino,Kazuo Umezu,H.P.Lovecraft και άλλους.Πρωταρχική του όμως έμπνευση ήταν τα σχέδια της αδερφής του όταν ήταν παιδί. Στο Gyo(μεταφράζεται και ως Ψάρι) η έμπνευση για τον Ito προέρχεται από την ταινία του Steven Spielberg “Jaws”.Σύμφωνα με τον Ito o μεγάλος σκηνοθέτης μπόρεσε να αποδώσει με αληθινό τρόπο το φόβο που προκαλεί ένας δολοφόνος καρχαρίας στους ανθρώπους. Φανταστείτε το ίδιο πράγμα με καρχαρία που κυκλοφορεί και στη ξηρά!!H σειρά κυκλοφόρησε στην εβδομαδιαία ανθολογία με κόμικ Big Comic Spirits από το 2001 μέχρι το 2002 και αργότερα σε δύο tankobon από τις εκδόσεις Shogakukan.Στην Αμερική κυκλοφόρησε σε 2 τόμους το Σεπτέμβριο του 2003 και το Μάρτιο του 2004 και αργότερα επανεκδόθηκε από τη VIZ media. Η ιστορία του Gyo διαφέρει σε σύλληψη από άλλες δημιουργίες του Ito(Uzumaki,Tommie)καθώς δεν επικεντρώνεται τόσο στον ψυχολογικό τρόμο(φαντάσματα,δαίμονες)όσο περισσότερο στο υπερφυσικό,καθώς επίσης και στις επιπτώσεις του να πηγαίνεις κόντρα στη φύση,καθώς και τι μπορεί να προκαλέσει η ανθρώπινη ασυνέπεια. Οι διακοπές του Tadashi και της φίλης του Kaori στην Okinawa θα μετατραπούν σε εφιάλτη όταν ορδές νεκρών ψαριών θα αρχίσουν να κυκλοφορούν στη ξηρά,μέσο μεταλλικών ποδιών που ξαφνικά έχουν φυτρώσει στο σώμα τους…Πολύ γρήγορα το φαινόμενο θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ιαπωνία(και στον υπόλοιπο κόσμο)και τα μεταλλικά πόδια καθώς και η δύναμη που τα κινεί,όπως θα ανακαλύψει ο Tadashi είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων πειραμάτων… Το manga είναι γεμάτο φρικιαστικές σκηνές,υπάρχει μία έντονη αγωνία για την τύχη όχι μόνο των πρωταγωνιστών,αλλά και για το τι θα συμβεί στον υπόλοιπο κόσμο,και σε κάθε του panel ο Ito δεν αφήνει κυριολεκτικά τον αναγνώστη να πάρει ανάσα.Δυναμικά panel έντονης δράσης και εντυπωσιακών σκηνών καταστροφής. Νιώθεις ότι ειδικά ο μεγάλος καρχαρίας θα πεταχτεί από τις σελίδες του κόμικ για να σε αρπάξει..To δυστοπικό τοπίο σε όλο του το μεγαλείο...Το τέλος του κόσμου έτσι όπως τουλάχιστον τον ξέραμε...Οι χειρότεροι εφιάλτες μας παίρνουν σάρκα και οστά..Ή μάλλον λέπια και μηχανικά μέρη..Έχουμε να κάνουμε με πρώτης ποιότητας τρόμου που μόνο ένας μεγάλος δημιουργός σαν τον Ito θα μπορούσε να προσφέρει στους αναγνώστες του. Απλοί συνηθισμένοι άνθρωποι παγιδευμένοι σε ασυνήθιστες και αλλόκοτες καταστάσεις για τις οποίες δεν ευθύνονται οι ίδιοι τις περισσότερες φορές..Πέρα από τις δυνάμεις τους αγωνίζονται να επιβιώσουν και να αντεπεξέλθουν με φόντο ένα σκοτεινό και μουντό τοπίο βγαλμένο μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες τους... Στα κόμικς του Junji Ito τα πάντα είναι σκοτεινά,τρομακτικά και φρικιαστικά για όσους πρωταγωνιστούν σε αυτά...To κείμενο το βρίσκετε και ΕΔΩ

Yotsuba&! / Yotsuba to! MAL Status: publishing Author & Artist: Kiyohiko Azuma Volumes: ? Chapters: ? Serialization: Dengeki Daioh Run: 21/3/03 – ??? Το Yotsuba to! παίζει να είναι το καλύτερο μάνγκα που έχω διαβάσει ποτέ μου (το FMA λέω ότι είναι το καλύτερο άνιμε που έχω δει, έτσι ώστε να μπορεί η Yotsuba να έχει την νούμερο 1 θέση για μάνγκα ). Γενικά, φαίνεται να χαίρει αγάπης από όλους τους αναγνώστες του και, ενώ είναι αρκετά σπάνια τα updates πλέον (νέα κεφάλαια κλπ), αξίζει αμέριστα τον κόπο. Το διάβασα πέρυσι το καλοκαίρι όταν πήγαμε διακοπές στον θείο μου στην Κρήτη. Καθόμουν τα βραδάκια στο σαλόνι με χαμηλό φωτισμό και διάβαζα με τις ώρες. Από τις καλύτερες αναμνήσεις των εν λόγω διακοπών! Το συγκεκριμένο μάνγκα έχει κερδίσει τρια βραβεία, ενώ προτάθηκε και για Eisner το 2012, το οποίο όμως δεν κέρδισε. Είναι μακροσκελές, καθώς βγαίνουν κεφάλαια από το 2003 μέχρι και σήμερα με 15 τόμους προς το παρόν (4/2021). Το κόνσεπτ είναι πράγματι πολύ απλό: η καθημερινότητα ενός πεντάχρονου κοριτσιού. Δεν υπάρχει κάποια συνεχής πλοκή, αντιθέτως τα κεφάλαια είναι τελείως αυτονόμα, με την χειρότερη περίπτωση να πρόκειται για δύο κεφάλαια ανά ιστορία, σε ελάχιστες εξαιρέσεις Από εκεί και πέρα, οφείλω να πω ότι είναι εντυπωσιακή η παρουσίαση της Yotsuba ως ένα απολύτως συνηθισμένο παιδί. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι πράξεις της, οι σκέψεις της, τα αισθήματά της φαντάζουν απολύτως λογικά και θυμίζουν πραγματικούς νεανίσκους. Η ανεμελιά της, οι ιδέες της, τα λόγια της, οι δραστηριότητές της, όλα μού φαίνονται τόσο φυσιολογικά! Ο Azuma, ο δημιουργός του έργου, κάπως καταφέρνει να συμπυκνώσει όλα αυτά τα μικρά, χαζά πραγματάκια που ζουν τα παιδιά και δίνει σε μας, τους αναγνώστες, μια ματιά στην καθημερινότητά της μέσα από τα δικά της μάτια. Θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα πετυχημένη η προσέγγισή του, ελπίζω να συμφωνήσετε! * Φυσικά, το μάνγκα πλαισιώνεται και με άλλους χαρακτήρες, όπως τον πατέρα της Yotsuba, την οικογένεια που ζει στο διπλανό σπίτι με τις τρεις αδερφές ποικίλων ηλικιών και τους γονείς τους, οι οποίοι ανέχονται και περνούν τη μέρα τους με τη μικρή ταραξία, και λοιπούς συγγενείς και φίλους που κάνουν σταδιακά και συχνά πυκνά τις εμφανίσεις τους. Είναι ένα παραδόξως πλούσιο καστ που πραγματικά κάνει το μάνγκα πιο διασκεδαστικό. Ο βασικός στόχος του μάνγκα, εξάλλου, είναι η κωμωδία και την πετυχαίνει με στοχευμένες αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες, οι οποίοι έχουν τους δικούς τους ρόλους απέναντι στην Yotsuba. Όσον αφορά στο σχέδιο, είναι φοβερή η αντίθεση ανάμεσα στον κόσμο και τους χαρακτήρες. Ο Azuma ξέρει πώς να σχεδιάσει απλούς, απέριττους χαρακτήρες και τρομερά λεπτομερή και ρεαλιστικά τοπία, που μπλέκονται με τρόπο που δεν τα κάνει να φαίνονται ακαλαίσθητα. Γενικότερα, ο δημιουργός είχε ήδη πλούσιο ιστορικό σε τέχνη πόλης, οπότε δεν ξαφνιάζει αυτή η στυλιστική επιλογή του. Επιπλέον, οι χρωματισμοί του είναι πολύ vibrant, δηλαδή μιλάμε για απόλαυση στο μάτι. Εν κατακλείδι, το απολαμβάνω τρομερά. Όπως είπα και στην αρχή, το πιο διασκεδαστικό μάνγκα που έχω διαβάσει ποτέ. Εάν πήγαινα στη λίστα με τα κεφάλαια και διάλεγα ένα στην τύχη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα με έκανε να γελάσω φωναχτά και να χαμογελάσω ως τα αυτιά, κάτι που είναι δύσκολο σε έργα, ειδικά τέτοιας εκτάσεως. Δηλώνω εντυπωσιασμένος. Φανταστείτε πως, καθώς έψαχνα σελίδες για να βάλω σε αυτήν την παρουσίαση, καταλάθος διάβασα τουλάχιστον πέντε κεφάλαια πάλι.

Δεύτερο κόμικ του '21 είναι το Lupus του Frederik Peeters. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Είναι μια ιστορία coming-of-age σε sci-fi πλαίσιο, μια εξερεύνηση των ανθρώπινων σχέσεων και των συναισθημάτων που αυτές φέρουν μαζί τους σαν φορτίο, έχοντας ως φόντο το διάστημα αντί για το τυπικό κοινωνικό slice-of-life. Κακό δεν είναι, οι ~400 σελίδες του τσουλάνε νερό με το "ανοιχτό" σκίτσο ενός δημιουργού που περισσότερο φαίνεται να περιπλανιέται στο χαρτί και να σχεδιάζει ρευστά παρά με σκοπό. Ένα φλου συναίσθημα διακατέχει όλο το κόμικ, σχέδιο και σενάριο, σαν ποτάμι που κυλάει και πρέπει οπωσδήποτε να δεις που καταλήγει, απλά και μόνο για να καταλάβεις ότι δεν καταλήγει πουθενά. Και αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο και μοναδικό χτυπητό συν του κόμικ. Απλά, είναι πολύ 90s. Είναι πολύ L'association. Είναι πολύ "έχω είδωλο τον Σφαρ, θέλω να κάνω τα παιδιά του Τροντχάιμ, ο Κίλοφερ με επισκέπτεται στα όνειρα μου και παθαίνω ονειρώξεις". Είναι πολύ εναλλακτικό για το καλό του, και εν πάση περιπτώσει νομίζω ότι πέρα από το ότι δεν είναι του στιλ μου αυτά τα κοινωνικά δράματα χωρίς αρχή-μέση-τέλος (γιατί απλά δεν δέχομαι ότι το τέλος του Lupus ήταν με τον τύπο να συμβιβάζεται όσο συμβιβάστηκε, no spoiler), πλέον το όλο αφηγηματικό στιλ του "θέλω να σας δείξω το μυστήριο του εσωτερικού μου κόσμου, με έμμεσες αναφορές στην πραγματική μου ζωή που μόνο οι κοντινοί μου αναγνωρίζουν και γράφω ένα κόμικ που θα σας αφήσει ερωτηματικά γιατί απλά γουστάρω να σας κάνω να αναρωτιέστε και να ψάχνετε τα βαθύτερα της αβύσσου νοήματα" είναι πολυφορεμένο. Διάβασα διθυραμβικά σχόλια και κριτικές, διάβασα για "εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής" από το Ελβετικό αστέρι των κόμικς, διάβασα για ορισμό εκ νέου του είδους του sci-fi που εκ γενετής είναι flat αλλά εδώ ανυψώνεται. Δεν τσίμπησα, έχω διαβάσει πολλά τέτοια κόμικ για να ψαρώσω με τους κριτικούς που λατρεύω να μισώ. Για να είμαι δίκαιος, το κόμικ εξυμνείται για τις juxtapositions του και από αυτές όντως έχει μπόλικες και όμορφα αποτυπωμένες (μεταξύ των τριών πρωταγωνιστών κυρίως και των διαφορών στα παρελθόντα τους). Ίσως απλά να γερνάω και τέτοια αναγνώσματα να έκαναν τον 20χρονο εαυτό μου να αισθάνεται πολύ ψαγμένος και κουλ, όχι όμως πλέον. Ίσως είμαι ένας γεροξεκούτης που κράζει ένα κόμικ που πιθανά είναι κρυμμένο διαμαντάκι για κάποιους. Από την άλλη, δεν ήμουν ποτέ φαν των ρητών με σκουπίδια κάποιων που μετουσιώνονται σε θησαυρούς κάποιων άλλων, οπότε καλά να πάθω που δεν το διάβασα ψηφιακά και πήγα και έσκασα το 20άρι για μια έκδοση ΠΟΥ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΤΗΣ ΕΛΕΙΠΑΝ ΚΑΙ 7 ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΟΜΙΚ. Για "top-shelf" δεν είσαι και τόσο, η έκδοση ήταν κάτω του μετρίου. Ένθετο σε πρώτο θέμα ίσως. Αν διαβαστεί ψηφιακό και τσαμπέ, είναι μια χαρά να σπαταλήσεις ένα δίωρο. Χοντρικά και χωρίς εμπάθεια, η υπόθεση είναι: Δύο τύποι, ένας πρώην στρατιωτικός και ένας πτυχιούχος βοτανολογίας άνεργος, παιδικοί φίλοι αλλά άκρως αποξενωμένοι, γυρίζουν το σύμπαν ψαρεύοντας εξωτικά πλάσματα μέχρι που παίρνουν από έναν πλανήτη μεταλλευμάτων μια κοπέλα, κόρη μεγαλοβιομήχανου και με τάσεις φυγής. Αυτή, ρημάζει τις ρεαλιστικές και συναισθηματικές ισορροπίες τους και φέρνει τα πάνω κάτω στην ζωή τους. Αγυρτεία. Ας ελπίσουμε το pachyderme να έχει να πει κάτι παραπάνω.

Πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης στους κόλπους της ιταλικής μαφίας. Ένας εκτελεστής της μαφίας που έχει αποσυρθεί, επιστρέφει στους κόλπους της, θέλοντας να πάρει εκδίκηση για το θάνατο του γιου του. Το θέμα θα μπορούσε να θεωρηθεί κοινότυπο - έχουν υπάρξει πολλά παρόμοια στην ιστορία του noir (κόμικς, λογοτεχνία, κινηματογράφος). Καταφέρνει όμως να ξεχωρίσει με διαφορά, αφενός μέσω του πολύ καλού και ιδιαίτερου σχεδίου και κινηματογραφικών καρέ, αφετέρου με την ιδιαίτερη εμβάθυνση στους χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες όπως συνηθίζεται στα noir, δεν είναι ούτε καλοί, ούτε κακοί. Είναι προϊόντα συγκυριών και καλών ή κακών επιλογών. Ο πατέρας, πρώην μαφιόζος, νυν εκδικητής, μεταμορφώνεται σελίδα τη σελίδα. Βγαίνει από το λήθαργο μιας ζωής συνταξιούχου, ανακτά το πάθος του για το "κυνήγι" και γεμάτος αδρεναλίνη ξεχύνεται σε έναν αγώνα όπου δεν του έχει μείνει τίποτα να χάσει- αυτό τον κάνει αληθινά επικίνδυνο. Είναι ελεύθερος, καθώς έχει ό,τι χρειάζεται. Δυο χέρια, δυο πόδια, μια φάτσα. 5 είναι το ιδανικό νούμερο. Και στη συνέχεια μεταλλάσσεται και πάλι όπως θα ανακαλύψετε διαβάζοντας το άλμπουμ. O Igort πειραματίζεται στη μορφή, ο ιδιαίτερος χρωματισμός εντείνει την υποβλητική νουάρ ατμόσφαιρα, το στήσιμο των καρέ είναι υποδειγματικό. Μπορεί να μην είναι για όλα τα γούστα, αλλά πιστεύω ότι θα το εκτιμήσουν πολύ όσοι είναι πιο εξοικειωμένοι με το εναλλακτικό σχέδιο. Η ελληνική έκδοση είναι προσεγμένη, με γερή ράχη. Το μόνο που με χάλασε ήταν ότι έμειναν αμετάφραστες κάποιες λέξεις από τα Ιταλικά στο background, αν το είχαν φροντίσει κι αυτό, θα ήταν ακόμα πιο ολοκληρωμένο το αποτέλεσμα. Πρόκειται για την πιο γνωστή δουλειά του Ιταλού δημιουργού Igort, που τιμήθηκε με πλήθος βραβείων: Winner of the "book of the year" award in Frankfurt Bookfair 2003 Winner of the Coccobill award as best author 2003 (Milano comics festival Cartoomics) Winner of the special award A.N.A.F.I. 2003 (Associazione Nazionale Amici Fumetto Italiano) Winner of grand prix in Romics comic festival (Rome 2003) Nominated for the best volume 2003 in Angouleme Comics festival Nominated as best artist 2003 in Naples Comics Festival (Comicon) Nominated as best artist 2003 in Milano Comics Festival (Cartoomics) Igort

Το Ούλτιμεητ Εντίσιον συγκριτικά με άλλες τάχα μου πολυτελείς εκδόσεις Τι να πρωτοπεί κανείς για το Σπιφ & Σπαφ; Είναι ένα κόμικ που μεγάλωσε γενιές και γενιές Ελληνόπουλων, που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες με απόλυτη επιτυχία, που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο λίγα, που απαγορεύτηκε στην Κούβα και την Ρωσία, που σε τελική ανάλυση άλλαξε τον ρου των κόμικς! Οι περιπέτειες του Σπιφ και του Σπαφ αψηφούν κάθε λογική και φαντασία. Εφευρίσκουν χρονομηχανές, τα βάζουν με τον Γκοτζίλα και την νέμεσή τους τον μοχθηρό Dr. X, απολαμβάνουν τον καλό ευρωπαϊκό κινηματογράφο, τρώνε πρέτσελ με μπίρα βάις και φιλοσοφούν για την τέχνη. Ε, και συνήθως ένας από τους δύο καταλήγει τέζα (Oh my God, they killed Spif!). Αναντίρρητα, ένα αριστούργημα της ένατης τέχνης και του σουρεαλισμού. Η εν λόγω σειρά στριπακίων ξεκίνησε το 2003 στο σαλονικιώτικο περιοδικό Εξώστης. Τον Σεπτέμβριο του 2005, η εκδοτική Futura συγκέντρωσε τα στριπ σε ένα αλμπουμάκι. Τρία χρόνια αργότερα, ήρθε η πρώτη μεγάλη περιπέτεια των δύο φίλων: Η Μεγάλη Περιπέτεια. Κυκλοφόρησε σε μόλις 500 αντίτυπα από την Λέσχη Φίλων Εικοστού Αιώνα και το 2009 βραβεύτηκε ως το καλύτερο φανζίν στα Comicdom Awards. Το 2012, η Jemma Press, μάζεψε όλα αυτά τα κόμικς απ' τα σκουπίδια και εξέδωσε το Ούλτιμεητ Εντίσιον. Καθυστερημένο disclaimer: η άνωθεν παρουσίαση είναι τίγκα στα inside (the comic book) jokes, που πολλοί δεν θα πιάσουν, αλλά να πα να το αγοράσουν!

Ο Guy Delisle είναι animator και δημιουργός κόμικς από το Κεμπέκ, με καριέρα στην Ευρώπη και κυρίως στην Γαλλία. Η δουλειά του, λόγω του outsourcing που κερδίζει διαρκώς έδαφος στη βιομηχανία του animation, τον έχει φέρει μεταξύ άλλων και στη Βόρεια Κορέα, όπου εργάστηκε στο SEK, ένα (κρατικό, εννοείται) animation studio, στην παραγωγή μιας γαλλικής τηλεοπτικής σειράς. Αξίζει να σημειωθεί, ότι το SEK έχει συμμετάσχει στην παραγωγή πολλών γνωστών σειρών και ταινιών: Princess Sissi (1997-1998), Corto Maltese, la cour secrète des arcanes (2002), Teenage Mutant Ninja Turtles (2003-2010), Avatar: The Last Airbender (2005-2008) και The Simpsons Movie (2007). Ο Delisle, λοιπόν, έφτασε στη Βόρεια Κορέα, λίγα χρόνια μετά τον λιμό που έπληξε τη χώρα από το 1994 ως το 1998, προτού το καθεστώς αναγκαστεί να ζητήσει τη βοήθεια του ΟΗΕ. Έφτασε σε μια χώρα όπου το νερό βρύσης δεν πίνεται, όπου οι χορηγούμενες ποσότητες τροφής διανέμονται άνισα και η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας δεν επαρκεί για τον καλό φωτισμό της Πιονγιάνγκ (αλλά τα δημόσια πορτρέτα των ηγετών φωτίζονται έντονα 24 ώρες το 24ωρο). Στους δύο μήνες που έμεινε στην πρωτεύουσα, ο Delisle διόρθωσε λάθη στην παραγωγή, επισκέφτηκε τα μνημεία της χώρας και έκανε πικνίκ στην ύπαιθρο. Οι συναναστροφές του περιορίστηκαν κυρίως εντός του ξενικού μικρόκοσμου της Πιονγιάνγκ (Γάλλοι συνάδελφοι που εργάζονται σε άλλα projects, διπλωμάτες από τη Μέση Ανατολή, Ευρωπαίοι επιστήμονες και μέλη του ΟΗΕ), αλλά και στους προσωπικούς του μεταφραστές και ξεναγούς. Κατά τη διαμονή του εκεί, ο Delisle κράτησε σημειώσεις, οι οποίες εξελίχθηκαν στο Pyongyang, που κυκλοφόρησε το 2003 από την L'Association. Το κόμικ αυτό μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα αγγλικά, υπό τον ενισχυμένο τίτλο Pyongyang: A Journey in North Korea (Drawn and Quarterly, 2005). Ακόμη κι αν, αρχής γενομένης το 2000 περίπου, η Βόρεια Κορέα έχει ανοίξει μια χαραμάδα στον έξω κόσμο, αποτελεί μέχρι και σήμερα μια χώρα-μυστήριο. Έτσι, το οδοιπορικό του Delisle σε αυτήν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Το ανελεύθερο καθεστώς, που στηρίζεται στην εξόφθαλμη προπαγάνδα και την κιτς προσωπολατρεία της οικογένειας Kim, η ανέχεια (ο απόηχος του λιμού της δεκαετίας του 1990 είναι αισθητός μέχρι και σήμερα), η πρακτικά ανύπαρκτη καλλιτεχνική δημιουργία και άλλες πτυχές της χώρας ξεδιπλώνονται μέσα από τις σελίδες του κόμικ αυτού. Έχω διαβάσει κόμικς αυτού του είδους που διαθέτουν πολύ καλύτερη ροή ή ίσως παρουσιάζουν το θέμα τους με πιο ελκυστικό τρόπο, αλλά εν πολλοίς έμεινα ικανοποιημένος. Διαβάζεται εύκολα και σε αυτό βοηθάει σημαντικά το καθαρό σχέδιο και η αισθητική του Delisle, που φαίνεται επηρεασμένη από την ανεξάρτητη γαλλική (ίσως και και αμερικανική) σκηνή. Βασικό μειονέκτημα: ο Delisle μοιάζει να κουβαλάει ως ένα βαθμό την αίσθηση ανωτερότητας του Δυτικού Ανθρώπου, που θεωρεί ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν εξασφαλιστεί πλήρως στην χώρα του και συμπεριφέρεται ειρωνικά απέναντι σε μια ξένη κουλτούρα. Εντάξει, σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι γίνεται αντιπαθής ή διδακτικός, αλλά υπάρχουν στιγμιότυπα τα οποία δεν μου άρεσαν. Σε αυτό μπορεί να φταίει και το χιούμορ του, που δεν μπορώ να πω ότι με «γαργάλησε». Είναι βασικό να έχει κανείς στο νου του ότι ο Delisle δεν είχε σκοπό να παράξει ένα ντοκιμαντέρ σε στιλ Joe Sacco, αλλά να γράψει/σκιτσάρει μια προσωπική αφήγηση όσων έζησε. Κάποιοι ίσως να βρουν αρκετά μειονεκτήματα, κάποιοι άλλοι λιγότερα. Σίγουρα όμως αξίζει να διαβαστεί, γιατί στην τελική πιθανότατα κανείς μας να μην επισκεφτεί την Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας.

Έχω διαβάσει κάμποσα πολύ καλά manga. Αν πρέπει όμως να ξεχωρίσω ένα, αυτό είναι το Homunculus Η υπόθεση έχει να κάνει με την ιστορία του Susumu Nakoshi, ενός άστεγου που ζει στο αυτοκίνητό του, σε μια πλατεία κατειλημμένη από άστεγους, απέναντι από ένα πολυτελές ξενοδοχείο. Εκεί τον βρίσκει ο Manabu Ito, φοιτητής Ιατρικής, που του προτείνει να συμμετέχει σε ένα ιατρικό του πείραμα, έναντι χρημάτων. Τον υποβάλει σε τρυπανισμό (μια μικρή τρύπα στα οστά του κρανίου), που φημολογείται ότι απελευθερώνει επιπλέον ικανότητες στον άνθρωπο. Ο τρυπανισμός ενεργοποιεί παραπέρα την εγκεφαλική δραστηριότητα του Susumu και ξεκινά να βλέπει γύρω του homunculi όταν κλείνει το ένα μάτι, δηλαδή παραμορφωμένες αναπαραστάσεις του υποσυνειδήτου των ανθρώπων που συναντά, που αντικατοπτρίζουν ταυτόχρονα και τα δικά του άλυτα ζητήματα. Η ιστορία είναι απρόβλεπτη μέχρι τέλους και πραγματικά, κρατάει το ενδιαφέρον συνεχώς, χωρίς κοιλιές. Παρά το μέγεθός του, καθώς πρόκειται για 15 τόμους, διαβάζεται απνευστί. Αυτό το παράξενο σενάριο, καλοδουλεμένο στις λεπτομέρειες, απορροφά τους ανυποψίαστους αναγνώστες σε έναν πολύ τρομαχτικό, φανταστικό, αλλά και παράλληλα ιδιαίτερα αληθοφανή κόσμο. Είναι μια ανατρεπτική ιστορία αναζήτησης νοήματος και παράλληλα το όχημα του Hideo Yamamoto να κριτικάρει περισσότερο ή λιγότερο έμμεσα τη ζωή σήμερα. Μέσα από την ιστορία του, που είναι πολύ τρομακτικότερη στην ουσία της από άλλες πού πιο "εξωστρεφείς" ιστορίες τρόμου, θίγει ζητήματα όπως του ατομικισμού, ταξικών αντιθέσεων, ιατρικής ηθικής, επιφανειακότητας των σχέσεων, σεξουαλικών φετιχισμών, ναρκισσισμού, κατανάλωσης. Ο τρόπος που το κάνει, σεναριακά και σχεδιαστικά είναι καίριος και ανατριχιαστικός. Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο, ψυχολογικό horror manga, με μεταφυσικά στοιχεία, που θίγει πάμπολλα κοινωνικά ζητήματα, κάτω από το προκάλυμμα της βασικής ιστορίας. Ο ίδιος ο δημιουργός, έζησε κάποιο διάστημα της ζωής του ως άστεγος, κι αυτός είναι ο λόγος που η απεικόνιση της κοινότητας των αστέγων είναι τόσο ρεαλιστική κι έχει τέτοια δυναμική. Σχεδιαστικά είναι πανέμορφο και εικονοποιεί εντυπωσιακά τον κόσμο του Homunculus, με πολύ εκφραστικά πρόσωπα, που ξεχωρίζουν εύκολα μεταξύ τους, τα homunculi, την αντίθεση του πανύψηλου ξενοδοχείου με την επίπεδη πλατεία... Δείχνει έναν ώριμο δημιουργό, που ξέρει πολύ καλά τι θέλει να πει και πως να το δείξει. Το Homunculus ξεκίνησε το 2003 και ολοκληρώθηκε το 2011. Εκτός Ιαπωνίας, έχει κυκλοφορήσει και σε γερμανικά, γαλλικά, ισπανικά οπότε δύσκολα μπορεί να το διαβάσει κανείς σε φυσική μορφή. Μπορεί όμως να βρεθεί εύκολα το scanlation στα αγγλικά, στα γνωστά λημέρια Αν κάποιος ψάχνει ένα καλό ενήλικο manga, κοινωνικό, ψυχολογικό θρίλερ ή τρόμου, πιστεύω ότι το Homunculus αποτελεί μια πολύ καλή πρόταση

"In Times of war,circumstances dictate action..." -Bat Man Στις αρχές του 2000,η DC πήρε την απόφαση να "αναβιώσει" κατά κάποιον τρόπο έναν παλαιότερο τίτλο της στον οποίο πρωταγωνιστούσαν οι δύο δημοφιλέστεροι και μεγαλύτεροι ήρωες της ο Superman και ο Bat Man.Φυσικά δεν ονόμασαν το νέο αυτόν τίτλο World's Finests όπως την προηγούμενη κλασική σειρά της(που κυκλοφορούσε από το 1941 μέχρι το 1986 βγάζοντας 323 τεύχη)αλλά απλά Superman/Bat Man.Ήταν και η πρώτη φορά μετά το Crisis on Infinite Earths(που άλλαξε ολόκληρο το status quo του DC universe)που έβγαινε τίτλος όπου οι δύο διασημότεροι ήρωες της εταιρείας θα πρωταγωνιστούσαν μαζί. Εδώ να επισημάνω ότι επίσης πριν το θρυλικό Crisis,η σχέση των δύο αυτών ηρώων ήταν σχεδόν αδελφική.Υπάρχουν αρκετά τεύχη μάλιστα(ειδικά στα πρώτα silver age years)όπου ο ένας αντικαθιστά τον άλλο,όταν θέλουν να διαφυλάξουν τη μυστική τους ταυτότητα ή elseworlds stories όπου παντρεύονται την ίδια μέρα τις αγαπημένες τους και τα παιδιά τους αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο των γωνιών τους σαν νέοι Superman/Bat Man... Σαν ανταγωνιστές παρουσιάζονται στο κλασικό Dark Knight Returns ή στο Man of Steel του John Byrne όπου αρχικά ο Superman δεν εγκρίνει τις μεθόδους του Bat Man και δεν υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ τους...Στην αναβίωση της νέας αυτής σειράς ο συγγραφέας Jeff Loeb(Bat Man :Hush,The Long Halloween,Spider Man: Blue,Hulk:Gray)με θητεία ήδη 2 χρόνων στο τίτλο του Superman, διερευνά την αλληλεγγύη, τον ανταγωνισμό και τη φιλία μεταξύ των δύο χαρακτήρων του τίτλου,και αυτό θα φανεί στην αφήγηση που χωρίζεται σε δύο μέρη,καθένα από τη σκοπιά του κάθε ήρωα,δείχνοντας την αντίθεση στο τρόπο σκέψης τους,και την προσωπική εκτίμηση του καθενός για διάφορες καταστάσεις. Το πρώτο story arc που εξιστορείτε στα τεύχη #1-6 (Οκτώβριος 2003-Μάρτιος 2004)και εικονογραφήθηκε από τον Ed McGuiness(Deadpool,Hulk,Superman)ονομάζεται μεν World's Finests προς τιμήν όπως είπαμε του θρυλικού παλαιότερου τίτλου,αλλά έχει μείνει ευρύτερα γνωστό με την ονομασία Public Enemies(όταν κυκλοφόρησε σε trade).Kαι αυτό γιατί οι δύο ήρωες ουσιαστικά αναλαμβάνουν το ρόλο του...φυγά από τις αρχές...Πώς γίνεται όμως αυτό;;; Ένας κομήτης,στο μέγεθος της Αυστραλίας(ή Βραζιλίας όπως αναφέρεται επίσης στην ιστορία-αποφασίστε το μέγεθος guys)που προέρχεται από το κατεστραμμένο Krypton,κατευθύνεται με μεγάλη ταχύτητα στη Γη όπου η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη και άκρως ολέθρια και καταστρεπτική....Ο Lex Luthor,την εποχή εκείνη εκλεγμένος πρόεδρος της Αμερικής,θεωρεί υπεύθυνο τον Superman για την ύπαρξη του κομήτη,και τον επικυρήσει για 1,000,000,000 δολάρια μετατρέποντας τον έτσι σε βορά για κάθε εχθρό του,αλλά και για ήρωες που υπηρετούν δίπλα στον πρόεδρο(όπως ο Captain Atom,Green Lantern,Power Girl κ.α.).Φυσικά ο Bat Man έχοντας αναλάβει λίγο πριν μαζί με τον Superman μία μυστήρια υπόθεση σχετικά με τη δολοφονία των γονιών του(ίσως από τον Mentallo)θα υπερασπιστεί τον φίλο του και θα βρεθεί και αυτός κυνηγημένος...Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η Justice Society,θεωρώντας λανθασμένη τη στάση του Superman να μη παραδώσει τον εαυτό του, θα στείλει τον Shazam και τον Hawkman να συνετίσει τους δύο ήρωες μας...Μέσα σε όλα αυτά εμφανίζεται και ένας Superman από το μέλλον δηλώνοντας ότι οι δύο ήρωες απέτυχαν να σταματήσουν την επικείμενη καταστροφή και προσπαθεί να εξολοθρεύσει τον ευατό του από το παρελθόν!!Μόνοι λοιπόν εναντίων όλων,το κόλπο του Luthor φαίνεται να λειτουργεί στην εντέλεια,ο κομήτης πλησιάζει κάθε λεπτό που περνά τη Γη,όλα μοιάζουν να είναι χαμένα...Ή μήπως τελικά δεν είναι έτσι;;; Mέσα από την ατελείωτη,καταιγιστική δράση,την αγωνία για την τύχη των δύο ηρώων,ο Loeb καταφέρνει με αριστοτεχνικό τρόπο να τονίσει όπως ανέφερα και προηγουμένως τις αντιθέσεις ανάμεσα στους δύο ήρωες.Παρόλα αυτά μέσα από τις αφηγήσεις και των δύο σε ολόκληρη τη διάρκεια της ιστορίας,βλέπουμε το σεβασμό που τρέφει ο ένας για τον άλλο.Παρά τις όποιες αντιθέσεις τους,ο ένας ήρωας αποτελεί θαυμαστή του άλλου,εμπνέεται από αυτόν,και παραδειγματίζεται ώστε να γίνει το ίδιο καλός με εκείνον.Ο ένας δίνει δύναμη και έμπνευση στον άλλο.Ο άνθρωπος από ατσάλι αντιπροσωπεύει τη δύναμη και ο άνθρωπος νυχτερίδα το μυαλό.Όταν όμως συνδυάζεις αυτά τα δύο τότε δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός,τότε μιλάμε για τους world's finests(καλύτεροι του κόσμου) στα καλύτερα τους!!Όταν ο Superman σε μία στιγμή οργής και κρατώντας στα χέρια του τον Luthor,μπορεί να τον ξεπαστρέψει για να γλυτώσει μία και καλή από εκείνον,ο Bat Man του τονίζει ότι δε θα τον σταματήσει,αλλά όπως είχε κάνει και ο Gordon σε αυτόν(στο Hush)όταν θέλησε να σκοτώσει τον Joker,δεν επιθυμεί να τον δει να περνάει αυτή τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ήρωα και τον δολοφόνο...Ειδικά ο Superman που αποτελεί πρότυπο ήρωα που εμπνέει όχι μόνο τον άνθρωπο νυχτερίδα,αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα,που εκείνη τη στιγμή κινδυνεύει με αφανισμό....Επίσης τονίζεται και η αντιφατική προσωπικότητα του Luthor,ο οποίος αν και μισεί τους υπερήρωες(και φυσικά τον Superman που αντιπροσωπεύει ότι εκείνος δεν θα είναι ποτέ)τους χρησιμοποιεί ως προσωπική του φρουρά για να συλλάβουν τους δύο ήρωες,και εκείνοι πιστεύουν ότι υπερασπίζονται και ακολουθούν τον πρόεδρο των ΗΠΑ...Το τυφλό μίσος του όμως θα είναι εκείνο που δεν θα τον οδηγήσει τελικά στη νίκη... Δε μπορώ να πω φυσικά ότι το συγκεκριμένο story arc είναι από τις καλύτερες δουλειές του Loeb.Μέσα σε μία ιστορία με καταιγιστική δράση και με τόσους χαρακτήρες να διαχειριστεί δε περίμενα να διαβάσω φυσικά ένα Hush ή ένα Long Haloween(το οποίο κινείται σε διαφορετικό είδος σεναρίου,με πιο noir αποχρώσεις)ούτε καν ένα Hulk Gray ή Spider Man Blue...Παρόλα αυτά μπόρεσε να αποτυπώσει με το καλύτερο τρόπο το ψυχισμό των δύο κεντρικών ηρώων,τις μεταξύ τους αντιθέσεις αλλά και όλα εκείνα που τους ενώνουν.Συνδύασε αρμονικά μεταξύ τους τη δράση και την αγωνία και έδωσε μία καθαρόαιμη περιπέτεια χωρίς ιδιαίτερους προβληματισμούς(που δε χρειάζονταν άλλωστε)με την οποία περνάς ευχάριστα την ώρα σου.Απλά και όμορφα.Φαντάσου το όχι ως μία ταινία του Peter Greenaway,αλλά σαν ένα blockbuster που θα δεις στα Village τρώγοντας pop corn..Αν θέλεις να προβληματιστείς βρε αδερφέ διάβασε Dostoevsky,τα κόμικς δεν είναι μόνο προβληματισμός you know... Το σχέδιο του McGuiness άκρως καρτουνίστικο,αντιπροσωπεύει με το καλύτερο τρόπο τη δεκαετία του '90 και ειδικά τις απαρχές της Image(και σχεδιαστές όπως οι Jim Lee,Todd McFarlane ακόμα και τον υπερεκτιμημένο Scott Lobdell) είναι love it or hate it,τα καταφέρνει μία χαρά όμως στο να αποδώσει την ένταση και το δυναμισμό που απαιτούν οι σκηνές δράσης με εντυπωσιακά splash page και μεγάλα panels.O McGuiness σχεδιάζει υπερηρωικό κόμικ,και για εκείνον υπερηρωικό σημαίνει μύες,δύναμη και σφριγηλότητα.Αυτό δίνει και με το παραπάνω. Το 2009 κυκλοφόρησε και η animated ταινία του κόμικ με σχεδόν ίδιο σενάριο χωρίς πολλές παραλλαγές.Αν σας αρέσει ο Superman,αν σας αρέσει ο Bat Man,αν είστε fan και των δύο και θέλετε δράση superhero way νομίζω ότι το Public Enemies δεν θα σας απογοητεύσει μέσα στην απλότητα του.Το κείμενο το βρίσκετε και ΕΔΩ

Superman : Red Son “I offered them Utopia, but they fought for the right to live in Hell.” Superman Red Son Έιχαμε δει σε προηγούμενο άρθρο μου για τις ευκολίες που προσφέρει στους δημιουργούς το λεγόμενο Elseworlds line της DC(όπως και το What if? της Μarvel)στο να διηγηθούν με μεγαλύτερη σεναριακή ελευθερία ιστορίες εκτός του κανονικού continuity,επαναπροσδιορίζοντας με καινούργιο τρόπο,ήδη γνωστούς χαρακτήρες των κόμικ. Ο Μark Millar φαίνεται ότι σεναριακά λειτουργεί πολύ καλύτερα(όπως είδαμε και με το Old Man Logan)όταν δημιουργεί μέσα σε αυτό το χώρο.Πριν λοιπόν γράψει την τελευταία ιστορία του Wolverine,o δημιουργός έγραψε μία από τις πιο αξιομνημόνευτες ιστορίες για Elseworlds με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο ατσάλι Superman,αλλά από διαφορετικό πρίσμα.Εκείνου του "αντίπαλου στρατοπέδου".Του τι θα γινόταν αν ο Superman αντί για την Αμερική,είχε μεγαλώσει στη Ρωσία..Και εγένετο ο Superman : Red Son ένα limited series τριών τευχών που κυκλοφόρησε από τον Ιούνιο μέχρι και τον Αύγουστο του 2003. O Mark Millar επηρεάστηκε για τη συγγραφή αυτής της ιστορίας από το τεύχος #300 του Superman(Ιούνιος 1976) που είχε διαβάσει μικρός.Στο οποίο υπήρχε η "imaginary tale"(ιστορία φαντασίας)όπως λέγονταν τότε,σύμφωνα με την οποία το διαστημόπλοιο του Superman έρχονταν στη Γη το 1976(χρονιά που κυκλοφόρησε το κόμικ)και προσγειώνονταν στον ωκεανό,σε ουδέτερη ζώνη με αποτέλεσμα να διεκδικούν το παιδί τόσο η Αμερική όσο και η Ρωσία.Ο ίδιος γίνονταν Superman το έτος 2001. Πάνω σε αυτό το τεύχος ο Millar θα χτίσει ολόκληρο το οικοδόμημα της δικής του σειράς.Η οποία συνδυάζει διαφορετικές εκδοχές των γνωστών μας ηρώων,με εκείνες αληθινών ιστορικών προσώπων όπως των Joseph Stalin και John F.Kennedy,ενώ καλύπτει μία χρονική διάρκεια σχεδόν πενήντα χρόνων από το 1953-2001(xρονιά που στο κόμικ που είχε διαβάσει ο Millar μικρός,εμφανίζονταν ο Superman). Με διαφορά μερικών ωρών το διαστημόπλοιο που μετέφερε το μωρό Kal-El,από τον καταδικασμένο πλανήτη Krypton στη Γη, προσγειώνεται σε μία φάρμα στην Ουκρανία,αντί για το Kansas...Το truth, Justice and the American way εδώ πλέον γίνεται Stalin,socialism and the international expansion of the Warsow pact. Η ιστορία μας ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του '50.Η Ρωσία παρουσιάζει το νέο της όπλο στο πρόσωπο του "κόκκινου" Kal-El ή Superman.Ο οποίος μάχεται όχι μόνο για τα ιδανικά της μαμάς πατρίδας,αλλά και ολόκληρου του κόσμου.Οι Ηνωμένες πολιτείες πανικοβάλλονται,oι Ρώσοι δείχνουν να παίρνουν κεφάλι στο ψυχρό πόλεμο...Ο πράκτορας της C.I.A. Jimmy Olsen ζητά τη βοήθεια ενός λαμπρού επιστήμονα του Lex Luthor(που εδώ τυγχάνει να είναι παντρεμένος με την δημοσιογράφο Lois Lane)για να καταστρέψει τον Superman.Ο Luthor βγάζει από την πορεία του έναν πύραυλο(Sputnik2)με κατεύθυνση τη Metropolis στη Νέα Υόρκη,γνωρίζοντας ότι ο Superman θα τον εμποδίσει να χτυπήσει τη πόλη..Σκοπός του είναι να πάρει γενετικό υλικό από τον άνθρωπο ατσάλι και να δημιουργήσει το δικό του υπεράνθρωπο... Στο μεταξύ υπάρχουν αντιδράσεις από τους υψηλά ιστάμενους στο κόμμα τόσο για την ύπαρξη του superman,όσο και για το γεγονός ότι ο Stalin τον έχει τόσο ψηλά σε υπόληψη...Πώς μπορεί ένας εξωγήινος να φοράει τα χρώματα και το σύμβολο της σημαίας της Ρωσίας;;Μέσα σε αυτούς που δεν βλέπουν με καλό μάτι τον Superman είναι και ο γιος του Stalin o Pyotr Roslov(elseworld εκδοχή του Peter Ross),αρχηγός του Λαϊκού Κομισαριάτου των Εσωτερικών υποθέσεων,o οποίος βλέπει την άνοδο του στην ιεραρχία να εμποδίζεται από την παρουσία του...Παρόλα αυτά θα σκοτώσει σε μία έκρηξη θυμού,και άκρατου παραδειγματισμού ένα ζευγάρι,μπροστά στα μάτια του γιου τους,γιατί εξέφρασαν αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Superman στη χώρα τους... Ο Stalin από την άλλη επιθυμεί να έχει με το μέρος του τις αμαζόνες του Paradise Island(και γιατί όχι και ένα πάντρεμα του υπεράνθρωπου,με τη Diana την μεγαλύτερη ηρωίδα των αμαζόνων).Φυσικά ο Superman δεν νοιάζεται ούτε για τη θέση του στο κόμμα,ούτε για να κάνει απογόνους με τη Diana.Θέλει να διαλέξει εκείνος τη γυναίκα που θα αγαπήσει πραγματικά...Κάποια ίσως σαν τη Lois Lane... Tα σχέδια όμως όλων ανατρέπονται όταν ο Stalin δηλητηριάζεται..Το κόμμα πιέζει τον Superman να πάρει τη θέση του στην ιεραρχία,όσο και αν ο ίδιος δεν θέλει,ενώ οι Αμερικάνοι με τη βοήθεια του Luthor,δημιουργούν ένα αντίγραφο-κλώνο του Superman...o Ψυχρός πόλεμος βρίσκεται στο αποκορύφωμά του...Ο Stalin τελικά πεθαίνει,και ενώ ο Superman αρχικά δεν θέλει να πάρει τη θέση του,όταν συναντά μία παιδική του φίλη τη Lana Lazarenko(διαφορετική εκδοχή της Lana Lang)που πήγε στη κηδεία δίνοντας όλα της τα υπάρχοντα,ενώ τα παιδιά της περιμένουν στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί καταλαβαίνει ότι το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά και αποφασίζει να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του....Από εδώ και εμπρός θα χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για το κοινό καλό,και θα δημιουργήσει μία ουτοπία που δεν θα υπάρχει καμία αδικία για κανέναν,και όλοι θα είναι ίσοι... Χρόνια αργότερα η Ρωσία έχει γίνει η μεγαλύτερη δύναμη στο πλανήτη,όλα τα κράτη ανήκουν σε αυτήν εκτός από τις Η.Π.Α. και Xιλή(που έχουν όμως διαλυθεί οικονομικά).Έχει εξαλειφθεί η πείνα,η φτώχεια,η εγκληματικότητα αλλά πολλοί νιώθουν ότι έχουν χάσει την ελευθερία τους,όσο βρίσκονται κάτω από τη σκιά του παντοδύναμου ηγέτη τους Superman...Ο οποίος με τη βοήθεια της τεχνολογίας του Brainiac,"διορθώνει" με εγκεφαλική εγχείρηση(μετατρέποντας τους σε υπάκουα ρομπότ) όσους είναι αντίθετοι στο μεγάλο του όραμα...Kαι τότε είναι που αρχίζουν τα τρομοκρατικά χτυπήματα από έναν "αναρχικό" με στολή νυχτερίδας,που εκπροσωπεί το απόλυτο χάος μέσα στον τέλειο( ; ) κόσμο του Superman... Όταν ο Roslov αρχηγός πλέον της KGB λέει στον Superman ότι κάτι πρέπει να γίνει για αυτό το θέμα,και να "πέσουν κεφάλια" για την κωλυσιεργία,ο Superman του απαντά ότι κανένας σκοτωμός δεν θα υπάρξει στην ουτοπία που εκείνος δημιούργησε.Η ουτοπία αυτή δεν θα "χτιστεί" πάνω στα κόκαλα των αντιπάλων του όπως έκανε ο Stalin.... O Roslov όμως παίζει το δικό του κρυφό χαρτί συνεργαζόμενος τόσο με τον Luthor,όσο και με τον Batman(που τυγχάνει να είναι το παιδί του οποίου σκότωσε τους γονείς του πριν χρόνια)ο οποίος όμως ενώ δέχεται να συνεργαστεί μαζί του για την καταστροφή του Superman,του λέει ότι αργότερα θα τον κυνηγήσει γιατί γνωρίζει ότι είναι είναι τέρας σαν και εκείνον... Πιάνουν αιχμάλωτη τη Wonder Woman,χρησιμοποιώντας την σαν δόλωμα για να φέρουν τον Superman κοντά της...Θα χρησιμοποιήσει ο Luthor ακτίνες που μιμούνται τις ακτίνες του ηλίου του πλανήτη Krypton,αποδυναμώνοντας πλήρως τον Superman....Kαι αν αποτύχει και αυτό το σχέδιο,τότε ο πρόεδρος Kennedy έχει και εκείνος έναν άσο στο μανίκι του...Ένα διαστημόπλοιο που είχε πέσει χρόνια πριν στο Roosevelt,που είχε πάνω του το σήμα του πράσινου φανού,και που κρύβει ένα τρομερό όπλο μέσα του.... Για μια ακόμα φορά ο Millar αποδεικνύεται μάστορας στο να χτίζει μία ιστορία,χωρίς να δεσμεύεται από το continuity,και να παρουσιάζει διαφορετικές παραλλαγές ηρώων τόσο κλασικών που σχεδόν θα ήταν ιεροσυλία να τους παρουσιάσεις διαφορετικά,αλλά το κάνει με τόσο καλό και προπάντων πειστικό τρόπο είναι η αλήθεια.Μία ίσως "ειρωνική" ματιά του συγγραφέα στον πατριωτισμό και εθνικιστική υπερβολή που συνόδευε τον χαρακτήρα ειδικά στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του(από κόμικ μέχρι τα cartoon των Fleischer)όπως τους περισσότερους σούπερ ήρωες της εποχής άλλωστε,αλλά από την "αντίθετη" πλευρά..Σίγουρα όμως απεικονίζει με το πιο γλαφυρό τρόπο τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις,ειδικά των αρχών της δεκαετίας του '50. Δεν προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες ότι ο κομουνισμός απέτυχε στη Ρωσία ή σε όποια ίσως χώρα εδραιώθηκε(ίσως μόνο αν η ιστορία αυτή είχε γραφτεί στη δεκαετία του '50 ή του '80 και πάλι σε μικρότερη προπαγανδιστική ένταση)θέλει απλά να δείξει ότι και η απόλυτη δύναμη,οδηγεί σε απολυταρχικές καταστάσεις(στέρηση ελευθερίας του ατόμου και της βούλησης του).Ειδικά όταν ο οποιοσδήποτε κατέχων δύναμη,και διαχειρίζεται τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων δεν μοιράζεται με όλους το όραμα του για έναν κόσμο όπως τον θέλει εκείνος.Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Superman δεν έγινε δικτάτορας,είναι ο ίδιος ήρωας που ξέρουμε, δεν είναι villain επειδή δεν είναι Αμερικανός,αλλά απασχολημένος στο να δημιουργήσει την ουτοπία που ονειρευόταν,απομάκρυνε τον εαυτό του από τις καρδιές των ανθρώπων που πίστεψαν σε εκείνον.Άφησε συνεργάτες(που είχαν τη δική τους σκοτεινή ατζέντα) που ήταν κοντά του να τον κάνουν να μη βλέπει την ωμή αλήθεια ενός αποτυχημένου πλάνου,μετέτρεψε τον ιδεαλιστή ήρωα που κάποτε υπήρξε σε έναν ονειροπόλο,μεγαλομανή ηγέτη που θα κάνει τα πάντα για να πετύχει το σκοπό του.Ο αλλοτινός θαυμασμός ή έστω η αποδοχή από τα πλήθη,μετατράπηκε σε φόβο και απαξίωση από τον κόσμο που θέλει να σώσει...Προσπαθώντας να φτιάξει τα προβλήματα ενός μη τέλειου κόσμου,δημιουργεί ακόμα περισσότερα,και αυτό προκαλεί ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις...Το μήνυμα του Superman : Red Son είναι ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση ή εξουσία,ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας ή χώρας,αποφασίζει εκείνη για το τι είναι καλό για το λαό της,προσφέροντάς του τα πάντα σύμφωνα πάντα με το δικό της όραμα,στερεί από εκείνον την ελευθερία του και τον οδηγεί άθελα της,στην καταπίεση.... Μία από τις καλύτερες "παραλλαγές" κλασικού ήρωα στα mainstream superhero comic(κάτι παρόμοιο ίσως πήγε να κάνει και ο Nick Spencer στον Captain America,αλλά όλο το Hydra-Cap premise αποδείχθηκε μεγάλο φιάσκο) αν και προτιμώ ακόμα περισσότερο την εκδοχή του Bat Man στη συγκεκριμένη σειρά(όχι ότι και αυτές των Wonder Woman,Lex Luthor ή Green Lantern δεν ήταν εξ' ίσου ενδιαφέρουσες αν και στους δύο πρώτους πιο περιορισμένες,δεν αλλάζουν τόσο πολύ από το πρωτότυπο).Που εδώ αποδεικνύεται ένας αντί-ήρωας,που δεν ενεργεί με βάση την εκδίκηση ή το να προκαλεί φόβο στους αντιπάλους του,αλλά για τα πιστεύω του και τα ιδανικά του έτοιμος πάντα να θυσιαστεί για αυτά. Επίσης όπως αργότερα και με το Old Man Logan,έτσι και εδώ ο Millar μπορεί να διηγείται μία καλή ιστορία μέσα σε 3 μόλις τεύχη,βάζει όμως τις βάσεις για να δημιουργηθεί αργότερα ένα ολόκληρο οικοδόμημα για αυτούς τους χαρακτήρες,που σίγουρα όλο και κάτι καινούργιο θα έχουν να εξ ιστορήσουν...To θέμα είναι(όπως έγινε με το Old Man Logan)είναι να βρεθούν οι κατάλληλοι δημιουργοί να τις γράψουν...Χαρακτήρες όμως από το Red Son έχουν χρησιμοποιηθεί τόσο στο new 52 reboot της DC,όσο και σε limited series πριν το new52(Countdown:Αrena &Countdown to Final Crisis το 2007)όσο και μετά από αυτό(Convergence το 2015,Dark Knights Metal το 2017).Φυσικά και εδώ έχουμε και το plot twist στο φινάλε της ιστορίας που προσωπικά το βρήκα πολύ έξυπνο και καθόλου αναμενόμενο(Έβαλε το χεράκι του και ο Grant Morrison βέβαια σε αυτό).Ακόμα ένα δείγμα του πόσο ταλαντούχος συγγραφέας μπορεί να γίνει ο Millar,άμα έχει το κατάλληλο υλικό να χρησιμοποιήσει για να διηγηθεί την ιστορία που εκείνος θέλει να πει. Μέσα σε όλα αυτά φυσικά δεν ξεχνάμε και το υπέροχο art από την ομάδα των Dave Johnson&Kilian Plunkett(σχέδιο)και Andrew Robinson & Walden Wong(μελάνια)μαζί με τα εκπληκτικά χρώματα από Paul Mounts που μεταφέρουν τον αναγνώστη στις εποχές της προπαγανδιστικής αφίσας μαζί με το στυλ των cartoon των studio Fleischer,δημιουργώντας έτσι έναν πολύ καλό συνδυασμό που δεν θα αφήσει ασυγκίνητο κανέναν που θα διαβάσει αυτό το κόμικ. O ηθοποιός Henry Cavill που από το 2013 ενσαρκώνει τον άνθρωπο από ατσάλι στον κινηματογράφο, δήλωσε ότι το Red Son ήταν ένα από τις 4 ιστορίες που γράφτηκαν για τον Superman,που του έδωσαν έμπνευση στο πώς να υποδυθεί τον ήρωα στην μεγάλη οθόνη. Το Red Son κυκλοφορεί σε trade paperback(2004) και hardcover(2009)καθώς και από τις εκδόσεις Anubis στα ελληνικά στα τεύχη του περιοδικού Superman #23-28 προτείνεται για όσους θέλουν να δουν μία διαφορετική εκδοχή στους αγαπημένους τους ήρωες και ίσως να προβληματιστούν και λίγο!!To κείμενο αυτό το βρίσκετε και στο προσωπικό μου blog ΕΔΩ

Hulk Gray "She's gone now... there are so many other stories of what happened afterwards. But... they will now always be colored by the knowledge that she loved me for all the wrong reasons." - Bruce Banner Υπάρχουν δημιουργοί που συνεργάζονται μεταξύ τους για να δημιουργήσουν μία ιστορία απλά και μόνο γιατί έτσι τους ζητήθηκε από την εταιρεία τους,και υπάρχουν και οι δημιουργοί που ουσιαστικά ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και δουλεύουν σαν μία αυτόνομη δύναμη.Στη δεύτερη κατηγορία αυτή ανήκουν ο Jeff Loeb και ο Tim Sale ένα από το καλύτερο και δημιουργικότερο ίσως δίδυμο της βιομηχανίας των κόμικ.Με μία κοινή συνεργασία που ξεκινά από το μακρινό πλέον 1991(όταν συνεργαστήκανε για πρώτη φορά στο Challengers of the Unkown vol.2 για 8 τεύχη)και η κοινή τους πορεία συνεχίστηκε με ακόμα πιο κλασσικές δημιουργίες όπως τα Bat Man the Long Halloween(1996-97)Superman for all seasons(1998)Bat Man:Dark Victory(1999-2000)Cat woman :When in Rome(2004)καθώς και τη σειρά "χρωμάτων" για τη Marvel Spiderman: Blue(2002-2003)Daredevil :yellow(2001-2002)Captain America : White(2015-2016)η οποία επικεντρώνεται στις πρώτες εμφανίσεις των κλασσικών χαρακτήρων της Marvel(εξ'ού και τα χρώματα από τις στολές τους) και τη σχέση τους με τους αγαπημένους τους. Το Hulk : Gray ήταν η τρίτη συνεργασία τους για τη Marvel και η τρίτη της σειράς που κυκλοφόρησε από τον Δεκέμβριο του 2003 μέχρι και τον Απρίλιο του 2004.Εδώ η επιλογή του χρώματος δεν έχει να κάνει με το χρώμα της στολής που φορούσε ο χαρακτήρας,όσο με το χρώμα που είχε ο Hulk στην πρώτη του εμφάνιση που φυσικά δεν ήταν άλλο από το γκρίζο(τουλάχιστον στο πρώτο τεύχος του γιατί ο Stan Lee βλέποντας ότι ο colorist είχε πρόβλημα να αποδίδει το χρώμα ίδιο από panel σε panel το άλλαξε στο γνωστό μας πράσινο που όλοι γνωρίζουμε). H ιστορία έτσι όπως την εξομολογείται ο Banner σήμερα στο γραφείο του ψυχιάτρου Leonard "Doc"Samson,έχει να κάνει με τις 48 πρώτες ώρες του σαν Hulk,μετά το ατύχημα με τη βόμβα Γάμμα που του άλλαξε ολόκληρη τη ζωή....Μέσα από τη συνεδρία τους ο Loeb ερευνά τη ψυχολογία όλων των χαρακτήρων που ο καθένας έπαιξε το δικό του ρόλο σε αυτό το δράμα...H συνειδητοποίηση του Banner ότι εκείνος και το τέρας είναι η ίδια ύπαρξη όταν σκέφτονται την ίδια στιγμή την Betty...Ο Ηulk ήταν το τίμημα που ο Banner πλήρωσε για τη δημιουργία της βόμβας Γάμμα.... H ίδια η Betty που δεν φοβήθηκε στιγμή το τέρας ακόμα και από τη πρώτη τους συνάντηση ίσως γιατί το έβλεπε σαν κάτι γνώριμο,έχοντας η ίδια μεγαλώσει με έναν αυταρχικό και αποξενωμένο πατέρα..Ίσως είναι η μόνη ύπαρξη που μπορεί να "νικήσει" εκ των έσω το τέρας χωρίς να χρειαστεί ούτε καν να χρησιμοποιήσει ούτε καν τη δυναμή της... Ο Τhunderbolt Ross ο οποίος γίνεται ορκισμένος εχθρός του τέρατος.Στη πρώτη τους συνάντηση ένιωσε τόσο μικρός απέναντι σε μία τέτοια δύναμη κάτι που δεν το είχε ξανανιώσει μέχρι τότε στη ζωή του..Εγωιστής,μικρόμυαλος και τυφλωμένος από το μίσος του κυνηγά το τέρας χρησιμοποιώντας τη δύναμη του προς δικό του όφελος...Και δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του...Εδώ ο Loeb κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί σοβαρά και να αναρωτηθεί ποιος τελικά από τους δυο είναι το αληθινό τέρας;; Όταν ο Samson ρωτάει τον Banner πώς μέσα στα τόσα χρόνια καταστροφής που έσπειρε το τέρας δεν πέθανε κάποιος αθώος,ο Banner δεν έχει ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό αν και υποπτεύεται ότι ο Ross έστελνε όλους αυτούς τους στρατιώτες εναντίων του Hulk για να συμβεί το κακό και να δείξει στον κόσμο πόσο απειλή ήταν το τέρας...Kaι εδώ ο Banner είναι σκληρός με τον εαυτό του,όσο και αν ο Samson προσπαθεί να τον πείσει ότι ο Hulk δεν έβλαψε κανέναν...Ο Βanner θεωρεί τον εαυτό του το ίδιο τέρας με τον Hulk.... Ο Loeb πέρα από μία μελέτη της ψυχοσύνθεσης των χαρακτήρων,μας δίνει μια πιο μοντέρνα έκδοση του μύθου του Hulk που ίσως ξενίσει σε κάποιους παλαιότερους και πιο "σκληροπυρηνικούς"θαυμαστές του πράσινου(πλέον)γίγαντα,αλλά πάντα με σεβασμό στη δουλειά των Lee&Kirby που τα ξεκίνησαν όλα.Πιο απλοικός σεναριακά σε σχέση με το Long Halloween,αλλά πιστός στην πρωτότυπη ιστορία όσο μπορεί,μας παρουσιάζει τη τραγικότητα και τη μοναξιά τόσο του Banner,όσο και του τέρατος που ειδικά για το δεύτερο(Hulk) έχουμε την ευκαιρία ίσως για πρώτη φορά μετά τις ιστορίες του Peter David,να δούμε την ανθρώπινη πλευρά του... To σχέδιο του Tim Sale ίσως ενοχλεί κάποιους για το πόσο "καρτουνίστικο" φαίνεται με μία πρώτη ματιά.Μην ξεχνάμε όμως ότι το σχέδιο του Sale έχει δημιουργήσει ολόκληρη σχολή(με καλλιτέχνες όπως ο Μarcos Martin&Eduardo Risso)...Εδώ ο Sale όμως έχει πετύχει κάτι πολύ δύσκολο...Να παρουσιάσει τα συναισθήματα των χαρακτήρων τόσο ζωντανά μέσα από τις εκφράσεις των προσώπων τους ώστε να νομίζεις παρά το απλοικό και καρτουνίστικο και αν είναι το σχέδιο,ότι τους βλέπεις μπροστά σου...Ειδικά οι εναλλαγές στο πρόσωπο και τις εκφράσεις του Hulk,από ένα μεγάλο παιδί που δεν καταλαβαίνει καλά καλά που βρίσκεται και γιατί τον κυνηγούν,σε έναν γίγαντα γεμάτο οργή και θυμό για όσους τον καταδιώκουν και απλά δεν τον αφήνουν ήσυχο,είναι αριστουργηματικές... Ο Sale δίνει ακριβώς στον Hulk τη μορφή που είχε στις πρώτες εκείνες εμφανίσεις του,ένα μείγμα από τις ταινίες του Frankenstein με τον Boris Karloff μαζί με τον μύθο του Dr.Jekyll&Mr.Hyde από το ομώνυμο βιβλίο του Robert Louis Stevenson.Ένα εξαιρετικό μείγμα πρωτόγονου θυμού,λύπης και παιδιάστικης αφέλειας του τέρατος όλα σε ένα..Οι σκηνές δράσεις(ειδικά η μονομαχία με τον Iron Man στην πρώτη τους συνάντηση πριν την ίδρυση των Avengers σύμφωνα με την ιστορία)είναι πειστικές και καλοσχεδιασμένες για να δώσουν αυτό που προσφέρουν.Θα έλεγα μάλιστα ότι σχεδιαστικά το Hulk:Gray είναι μία από τις καλύτερες δουλειές του..Μεγάλη βοήθεια στα χρώματα και στον φωτισμό προσφέρουν και η δουλειά του Matt Hollingsworth που φυσικά δεν γίνεται να παραλείψουμε... Προσωπικά θεωρώ το Hulk:Gray μία από τις καλύτερες(αν όχι η καλύτερη)από τη σειρά των "χρωμάτων" και μία ευκαιρία ειδικά για νέους αναγνώστες να αρχίσουν από αυτή πριν διαβάσουν φυσικά και τα αριστουργήματα του David στον τίτλο...Για όσους αρέσκονται τόσο τον χαρακτήρα της Marvel,όσο και το συγκεκριμένο δημιουργικό δίδυμο τότε η συγκεκριμένη σειρά απευθύνεται σε αυτούς και σίγουρα δεν θα τους απογοητεύσει...Το κείμενο το βρίσκετε και στο προσωπικό μου blog ΕΔΩ

"Let us speak no more of dead people...." - Detective Asbjorn Krag O John Arne Sæterøy γνωστός και με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο ως Jason,είναι ένας Νορβηγός σχεδιαστής κόμικ(γεννημένος το 1965 στο Μόλντε της Νορβηγίας) του οποίου οι δουλειές του(Hey wait,Sshhhh,Tell me Something κ.α.) έχουν κερδίσει πολλά βραβεία(Ignatz,Eisner,Harvey)καθώς και την αποδοχή και αγάπη του κοινού και των απανταχού φίλων της 9ης τέχνης.Δουλειές του έχουν δημοσιευτεί σε πολλές χώρες(Γαλλία,Ιταλία,Ρωσία,Σλοβακία,Γερμανία,Ελβετία,Ισπανία κ.τ.λ.)και ο ίδιος ζει μεταξύ Δανίας,Βελγίου και Γαλλίας στης οποίας πλέον τη γλώσσα γράφονται τα έργα του. Το Iron Wagon(Jernvognen)/Σιδερένια άμαξα, αποτελεί τη μεταφορά σε κόμικ ενός μυθιστορήματος του 1909 ενός Νορβηγού συγγραφέα και δημοσιογράφου του Swen Elvestad που υπέγραφε και εκείνος με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο ως Stein Riverton.Το μυθιστόρημα δεν είχε ποτέ μεταφραστεί στην αγγλική γλώσσα,και με τη μεταφορά του σε κόμικ,το αναγνωστικό κοινό μπορεί να διαβάσει μία καλή ιστορία στο στυλ της Agatha Christie με ένα καλό murder mystery και τη ποιότητα της δουλειάς του Jason. Bρισκόμαστε στη παραθαλάσσια περιοχή του Hvaler το 1909.Ο πρωταγωνιστής μας ένα;ς φιλόδοξος συγγραφέας βρίσκεται εκεί για διακοπές και κάνει παρέα με τον δασοφύλακα της περιοχής τον Blinde.Τόσο ο συγγραφέας,όσο και ο Blinde νιώθουν μία έλξη για την Hilde Gjarnes,κόρη μίας πλούσιας οικογένειας της περιοχής με μεγάλη φάρμα.Αργότερα όμως ο Blinde θα βρεθεί νεκρός από χτύπημα στο κεφάλι,χωρίς το κίνητρο για το φόνο να ήταν η ληστεία(δεν έλειπαν τα προσωπικά του αντικείμενα,χρήματα κ.τ.λ.).Τη βραδιά του φόνου λέγεται ότι είχε ακουστεί ένας θόρυβος σαν από σιδερένια άμαξα.Κάτοικοι της περιοχής λένε ότι μετά το θόρυβο αυτό κάτι κακό γίνεται...Ο Detective Asbjorn Krag καταφτάνει από τη Kristiania για να αναλάβει την υπόθεση.Μαζί με το συγγραφέα αρχίζουν να ψάχνουν τα στοιχεία που έχουν..Το καπέλο του θύματος είχε βρεθεί χωρίς βαθούλωμα που σημαίνει ότι το είχε βγάλει για να χαιρετήσει αυτόν που τον πλησίαζε...Ο αδερφός της Hilde,o Carsten Gjaerns,είχε βγει τη νύχτα του φόνου με την αμαξά του έξω μέχρι αργά...Τα πράγματα θα γίνουν πιο πολύπλοκα όταν βρεθεί και δεύτερο πτώμα,εκείνο του πατέρα της Hilde και του Carsten,ο οποίος όμως είχε εξαφανιστεί(και τον θεωρούσαν νεκρό) χρόνια πριν!!Τι είναι όμως η σιδερένια άμαξα;;Ποιός την οδηγεί;;Και από που έρχεται και αφήνει πίσω της τόσα πτώματα;;; Xωρίς να γνωρίζω κατά πόσο έχει μεταφέρει με επιτυχία το βιβλίο στις σελίδες των κόμικ,ο Jason κατορθώνει να παρουσιάσει μία murder mystery ιστορία,με έντονο το κινηματογραφικό στοιχείο(στη παρουσίαση των panels) που καθηλώνει τον αναγνώστη από τη πρώτη μέχρι τη τελευταία της σελίδα.Ο Jason μπορεί με μεγάλη επιδεξιότητα να προσαρμόζεται σε διαφορετικά genres (sci-fi,romance,horror,mystery) χρησιμοποιώντας ζωόμορφους χαρακτήρες(όπως π.χ. το Blacksad που σας παρουσίασα εδώ)αλλά με ένα δικό του μινιμαλιστικό και αφαιρετικό στυλ,χωρίς έμφαση στη λεπτομέρεια,με χρήση μόνο κόκκινου και μαύρου χρώματος,εμπνευσμένος και από τη καθαρή γραμμή του Herge. Μία γοητευτική αστυνομική ιστορία μυστηρίου και έντονου ψυχολογικού σασπένς, που περιέχει όμως και ένα vintage άρωμα από τις αρχές του περασμένου αιώνα...Σίγουρα θα γοητεύσει και εσάς που θα τη διαβάσετε. To κόμικ κυκλοφορεί στα Αγγλικά από τη Fantagraphics books που εκδίδει το έργο του δημιουργού στην αμερικάνικη αγορά.To κείμενο το βρίσκετε στο προσωπικό μου blog ΕΔΩ

Αναρωτιόμουν για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να μπει κανείς στο canon κόμικς Buffyverse (δε θα καταπιαστώ ακόμα με το πρόσφατο reboot στη Boom!) oπότε και αποφάσισα να αρχίσω από το τέλος, το μακρινό μέλλον! To κόμικ αυτό, είναι πολύ καλό για να ξεκινήσει κάποιος μη μυημένος, καθώς ενώ είναι πιστό στο Buffyverse canon, διαβάζεται άνετα κι από οποιονδήποτε δεν έχει δει/ διαβάσει/ ασχοληθεί από πριν με τις σειρές Buffy και Angel ή τα κόμικς τους. Πρόκειται για ένα μελλοντολογικό spin off των Buffy comics που ολοκληρώνεται σύντομα, αποτελείται από 8 τεύχη- 1 ΤPB Fray λοιπόν! Fray the future slayer… άλλο ένα δημιούργημα του Whedon! Επανάληψη σε ένα διαφορετικό χώρο και χρόνο; Μπά, όχι! Η Melaka Fray είναι η «εκλεκτή» slayer (βαμπιροφόνισσα) του μέλλοντος, 200 χρόνια μετά από την τελευταία slayer, σε μια εποχή, που η μαγεία έχει χαθεί, οι δαίμονες έχουν υποχωρήσει ή μπερδεύονται με τα πολυπληθή μεταλλαγμένα ανθρωποειδή, το νήμα των slayers δείχνει να έχει τελειώσει κι οι watchers (παρατηρητές/μέντορές τους ) έχουν μετατραπεί σε κάποιο είδος φανατικής αίρεσης που περιμένει την επιστροφή των δαιμόνων, των slayers και της αποκάλυψης… Kι όλα αυτά σε ένα πολύ σκοτεινό μέλλον τύπου Fifth element και Blade Runner, στην πόλη Haddyn (που θυμίζει post apocalyptic Νέα Υόρκη) όπου οι κοινωνικές αντιθέσεις είναι ακόμα μεγαλύτερες από ότι οι σημερινές, ενώ η τεχνολογία καλπάζει ταχύτατα και προσφέρει πλούτο και ανέσεις σε όσους την αντέχουν… Eίναι η Fray μια ρέπλικα της Buffy από το μακρινό μέλλον; Με τίποτα. Είναι ένα 19άχρονο κορίτσι –αγρίμι, περιθωριακή , φτωχή και αδέσποτη, χωρίς τους φίλους της slayer που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, με μόνη προίκα μια δυσλειτουργική οικογένεια γεμάτη βαθιές πληγές. Κλέφτρα, που ζει στο περιθώριο, με μια αγνή όμως, δρομίσια ηθική για μπούσουλα. περισσότερο μου θυμίζει την πρώτη slayer με κάποια στοιχεία από Faith. Δεν έχει προφητικά όνειρα όπως οι προκάτοχοι του ρόλου της, δεν ξέρει τι είναι οι slayers, έχει όμως υπεράνθρωπη δύναμη για το μέγεθός της, αντοχή, επουλωτική ικανότητα και ταχύτητα και δεν πιστεύει στους βρυκόλακες … Οι οποίοι βρυκόλακες ζουν ανάμεσά τους, αλλά δε γίνονται αντιληπτοί ως τέτοιοι. Θεωρούνται τελειωμένοι μεταλλαγμένοι που ζουν υπόγεια, σαν τα ποντίκια και τους ονομάζουν lurkers (= αυτοί που καραδοκούν) Επειδή όμως η δαιμονική ανάδυση πάντα καραδοκεί - μαζί με την καταστροφή του (ανθρώπινου) κόσμου βεβαίως βεβαίως, ερχόμαστε σε επαφή με την καινούρια μας ηρωίδα! Οι χαρακτήρες του κόμικ: Melaka Fray Ό,τι ανέφερα πιο πάνω. Δεν είναι η σούπερ γκόμενα των κόμικς, δεν είναι ανδροπρεπής, είναι ένα κορίτσι δυναμικό, ανθρώπινο, με χιούμορ, με τους δικούς του δαίμονες και φόβους, ένα χαμίνι που της έλαχε αυτός ο βαρύς ρόλος.. Urkonn Δαίμονας που εκτελεί χρέη παρατηρητή για τη Melaka, μιας κι ο δικός της ήταν λίγο ψυχ… Κυνικός, άσχημος και δυνατός (καθόλου δε θυμίζει τον Giles) Harth Fray Ο δίδυμος αδερφός της Fray που τον σκότωσε βρυκόλακας και την έκανε να φοβάται τους lurkers (aka βρυκόλακες) Erin Fray Η άλλη τους αδερφή, μπατσίνα, κατηγορεί τη Melaka γιατί δεν απέτρεψε το χαμό του αδερφού τους, όπως επίσης και για τη ζωή της στην παρανομία. Loo Πιτσιρίκα, φτωχοκόριτσο, τυφλή από το ένα μάτι, που της λείπει και το ένα χέρι (άστα να πάνε αυτό το κορίτσι! ) και είναι η μικρή θαυμάστρια/φίλη/προστατευόμενη της Melaka Icarus O κακιασμένος βρυκόλακας που σκότωσε τον αδερφό της Melaka 4 χρόνια πριν Gunther Ο μεταλλαγμένος εργοδότης της Melaka Πως μου φάνηκε τώρα... μου άρεσε πολύ. Μίλησε για γνωστά πράγματα (σε μένα που έχω παρακολουθήσει τις canon σειρές) με φρέσκο τρόπο. Μέσα στις πρώτες 10 σελίδες δίνει όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται για να παρακολουθήσει κανείς το κόμικ. Επέκτεινε το Buffyverse και έπαιξε με καινούριους χαρακτήρες. Το φουτουριστικό περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται είναι τόσο τεχνολογικά εξελιγμένο, όσο και πρωτόγονα άγριο κι αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που κάνει την Fray να χει περισσότερες ομοιότητες από τις υπόλοιπες με την αρχική slayer. Το σενάριο έχει δυο πολύ καλές ανατροπές και φυσικά τους γνωστούς εξαιρετικούς διαλόγους του Whedon, που έχει προσαρμόσει τη slayer slang στο μέλλον (άψογος!). Η Fray είναι δυναμικός και αληθοφανής γυναικείος χαρακτήρας, γιατί μπορεί ταυτόχρονα να είναι και ευάλωτη, έχει ανασφάλειες, αμφισβητεί τον εαυτό της. Είναι η «εκλεκτή», αλλά ταυτόχρονα είναι και μια απλή γυναίκα που ορθώνει το ανάστημά της για να πολεμήσει το σάπιο, το άδικο. Είναι ηρωίδα όχι γιατί δεν έχει ανθρώπινες αδυναμίες (έχει πολλές) αλλά γιατί αντιμετωπίζει τις αντιφάσεις της , τους φόβους της, τα πάθη της και στην τελική ξεπερνά το εγώ της , κι αυτή, όπως κι οι άλλες slayers (οι περισσότερες έστω) για το καλό του γενικότερου συνόλου, για να προστατέψει ό,τι έχει αξία, ακόμα και σ’ αυτόν τον παρηκμασμένο και άγριο μελλοντικό κόσμο. Οι β χαρακτήρες έχουν κι αυτοί πολύ καλές στιγμές, αλλά δεν τους δόθηκε η ευκαιρία στο κόμικ να εξελιχθούν όσο θα ήθελα... Από την άλλη, οι villains, με εξαίρεση τον βασικό, δεν πείθουν ως ολοκληρωμένοι χαρακτήρες όσο θα πρεπε, ούτε το σκίτσο τους δείχνει πολύ τρομαχτικούς στο μεγαλύτερο μέρος του κόμικ. Το σώζει βέβαια στο τέλος, αλλά μπορούσε και καλύτερα, περίμενα πιο έπικ σκηνές! Μιας που μίλησα για το σκίτσο: Είναι πολύ δυναμικό, οι σκηνές δράσης είναι πολύ καλά απεικονισμένες, τα τέρατα χάνουν μόνο κάπως σε εκφραστικότητα... Το χρώμα από την άλλη λειτουργεί άψογα. Γενικά θα έλεγα, ότι σενάριο και σκίτσο δένουν πολύ καλά οργανικά. Νομίζω πάντως ότι θα αντιστοιχούσε στο συγκεκριμένο κόμικ να συνεχιστεί, για να ξεδιπλωθούν ακόμα καλύτερα κι οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Τέλος να συμπληρώσω ότι η Fray επανεμφανίζεται από την 8η σεζόν της Buffy και μετά (στα κόμικς της Dark Horse) καθώς και στο tales of the slayers (κόμικ που συγκεντρώνει αυτοτελείς ιστορίες από παλιότερες και μεταγενέστερες slayers) αφιέρωμα στη σειρά Buffy the vampire slayer

Η.Π.Α., σωτήριον έτος 1895. Μέλη της επιχειρηματικής -και όχι μόνο- ελίτ δολοφονούνται. Πίσω από το μυστήριο, διαφαίνονται ίχνη του μεταφυσικού. Ποιοι θα λύσουν το μυστήριο; Οι WEST (Weird Enforcement Special Team), ειδικοί και γνωστοί για ανορθόδοξες μεθόδους τους. Στην πορεία εξιχνίασης του μυστηρίου, αλλά και μετά από αυτό, θα φύγουν από τα στενά όρια της νέας χώρας (ΗΠΑ) και θα ταξιδέψουν μέχρι και την Κουβα. Πρόκειται για ένα γουέστερν μυστηρίου το οποίο διανθίζεται με λίγα supernatural στοιχεία. Ενδιαφέρουσα ιστορία. Ουσιαστικά πρόκειται για 2 ιστορίες οι οποίες περιγράφονται στα 6 άλμπουμ που ολοκληρώνουν την σειρά. Η ομώνυμη ομάδα αποτελείται από πολλά άτομα, τα οποία το καθένα ενσαρκώνει και ένα κλισέ. Ο δυνατός με καρδιά μάλαμα, η γυναίκα με κακό πατέρα, ο νέος και απρόσεκτος αλλά επαναστάτης, ο μεγάλος σε ηλικία επικεφαλής ο οποίος έχει χάσει ένα μέλος της οικογενείας του κλπ. Ίσως παρατραβάνε λίγο οι 2 ιστορίες, πιθανόν σε 4 τεύχη να γινόταν καλύτερα και σφιχτά η αφήγηση. Οι Dorison (Prophet, Long John Silver, XIII κ.α.) και Nury (Je Suis Legion, Il Etait Une Fois en France, L'or et le Sang) είναι πολυγραφότατοι και γνωστότατοι συγγραφείς, αλλά εδώ έχω την αίσθηση ότι πλατειάζουν λίγο, αν και δεν δημιουργεί αυτό ιδιαίτερο πρόβλημα στην απόλαυση της ανάγνωσης. Από την άλλη το σχέδιο του Rossi (Le Chariot de Thespis, Deadline) με απογοήτευσε λίγο. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, απλά δεν είναι ιδιαίτερα λεπτομερές παρόλο που σε μερικά πάνελ δείχνει ότι μπορεί και το έχει. Θα πρέπει να δω και άλλες δουλειές του για να μπορώ να κρίνω. Το τρίο έχει συνεργαστεί και στην παραγωγή του XII Mystery. Θα το χαρακτήριζα επιδερμικό. Δεν με έκανε να νοιαστώ για τους πρωταγωνιστές, οι κακοί ήταν αδιάφοροι και όλη η ιστορία ήταν meh. Δεν χάνετε τίποτα με το να το διαβάσετε αλλά δεν νομίζω να το θυμόσαστε και για πολύ καιρό μετά. Κυκλοφορεί και στα αγγλικά από τη Cinebook. 6 τομάκια μικρού μεγέθους (18.4 x 25.7 cm)

Μία από τις πρώτες σειρές του πολυγραφότατου Philippe Thirault (Miss, Mandalay, Balkans Arena κλπ), το The Hounds of Hell έχει τα πάντα. Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Γότθους, Αιγύπτιους, θεούς, δαίμονες, κόλαση, μάγους και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, μετρ στις μηχανορραφίες και τις ίντριγκες, με την βοήθεια του πιστού της βοηθού, ανασυστήνει μια ομάδα η οποία αποτελείται από την πριγκίπισσα της Θράκης, έναν πανίσχυρο μάγο, έναν μονόχειρα ο οποίος ονομάζεται "Τρία Χέρια" γιατί κρατάει το σπαθί του με τα πόδια του και και και........ Με λίγα λόγια, τουρλουμπούκι. Καλός συγγραφέας ο Thirault, χωρίς βέβαια να μας έχει δώσει κάποια εξαιρετική δουλειά, αλλά εδώ τα κάνει σαλάτα. Λες και σκέφτηκε 10 διαφορετικά σενάρια και στο τέλος αποφάσισε να τα κάνει όλα ένα. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι μόλις η τέταρτη του δουλειά και στην πορεία έχει βελτιωθεί πολύ. Βέβαια το Miss, το οποίο είναι προγενέστερο, είναι πολύ καλύτερο. Μάλλον, και επειδή του πήρε 8 χρόνια για να τελειώσει τους 4 τόμους που απαρτίζουν το έργο, άλλαξε πολλές φορές γνώμη για την κατεύθυνση της ιστορίας. Πολλά στοιχεία πεταμένα από εδώ και από εκεί, Ο βασικός κακός σκοτώνεται σχετικά νωρίς και μετά αρχίζει μια φιλοσοφικού τύπου αναζήτηση των ηρώων η οποία καταλήγει, χωρίς τυμπανοκρουσίες και κανένα ουσιαστικό λόγο, να τελειώνει άδοξα μέσα σε 3 σελίδες. Οι σχεδιαστές Christian Hojgaard (Incal, House of Secrets), Drazen Kovacevic (La Roue, Carthago Adventures) και Roman Surzhenko (Les Mondes de Thorgal) κάνουν αρκετά καλή δουλειά, στα γνωστά BD πλαίσια. Δεν συναντάμε βέβαια ωραία μονοσέλιδα ή δισέλιδα τα οποία έχουμε μάθει να περιμένουμε από τις περισσότερες δουλειές των σχεδιαστών της Humanoids. Καλό σχέδιο μεν, τίποτα αξιομνημόνευτο δε. Γενικά, ένα πολύ μέτριο κόμικ. Επειδή διάβασα τον αγγλικό τόμο της Humanoids (trade, περιέχει και τα 4 βιβλία) και επειδή δεν ξέρω γαλλικά, δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει αυτό που θα πω, αλλά μου φάνηκε ότι δεν πρέπει να έχει γίνει καλή μετάφραση. Αυτό που χτύπαγε στο μάτι ήταν ότι το "Βυζαντινός" το μετάφρασαν "Byzantium" και όχι "Byzantine", αλλά και γενικά μου άφησε μια αίσθηση ότι πρέπει να γινόταν μετάφραση Καμπανά! Είχα την αίσθηση δηλαδή ότι κάτι έχανα από το νόημα ή ότι έλειπαν κάποια καρέ ή κάποια μπαλονάκια. Σαν να πήδαγε η αφήγηση και να μην έρεε. Επειδή όμως έχω διαβάσει και αντίστοιχες δουλειές στο πρωτότυπο, παίζει να μην φταίει η μετάφραση και το γράψιμο να είναι πραγματικά κακό.