Search the Community

Πρωτότυπος Τίτλος: Box Office Poison (Top Shelf, 2001) Ένα εξαιρετικό κόμικ, μακριά από τα συνηθισμένα, το οποίο αφηγείται τη ζωή μιας ομάδας νεαρών στη Νέα Υόρκη, καθώς εκείνοι προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους και να φτιάξουν τις ζωές τους. Κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο Σέρμαν Ντέιβις, υπάλληλος σε ένα βιβλιοπωλείο, μια δουλειά την οποία απεχθάνεται, αλλά τη συνεχίζει, μη έχοντας πολλές επιλογές. Γύρω του περιστρέφονται οι υπόλοιποι χαρακτήρες του κόμικ, φίλοι και φίλες ή απλώς γνωστοί και γνωστές, με τις μεταξύ τους σχέσεις να μεταβάλλονται διαρκώς. Οι ήρωες δεν είναι ίσως τυπικοί για ένα κόμικ της καθημερινότητας, επειδή όλοι κινούνται σε ένα λίγο πολύ καλλιτεχνικό ή διανοουμενίστικο κύκλο, στον οποίον τα κόμικς διαδραματίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο, αφού μια φίλη του Σέρμαν είναι σχεδιάστρια, ο πιο στενός φίλος του θέλει να γίνει σχεδιαστής, αλλά ίσως ο λανθάνων πρωταγωνιστής του κόμικ είναι ο βετεράνος δημιουργός κόμικς Έρβινγκ Φλέιβορ, ένας φαινομενικά αντιπαθητικός τύπος, που πριν από πολλά χρόνια, στις ένδοξες εποχές των κόμικς, είχε δημιουργήσει έναν υπερήρωα, που έγινε τρομερά δημοφιλής, χωρίς ο ίδιος να πάρει τα χρήματα, που του αναλογούσαν. Η προσπάθειά του να κάνει αγωγή στους εκδότες του κόμικ αποτελεί, μαζί με τα συναισθηματικά και εργασιακά προβλήματα των υπόλοιπων πρωταγωνιστών, έναν από τους πιο βασικούς θεματικούς άξονες του βιβλίου. Και γράφω "βιβλίο" επειδή ο όγκος του είναι 600 σελίδες, πραγματικό εικονογραφημένο μυθιστόρημα, το οποίο κυλάει πολύ ευχάριστα, αφού έχει πραγματικούς χαρακτήρες, οι οποίοι εξελίσσονται κατά τη διάρκεια της ιστορίας και αναγνωρίσιμες καταστάσεις για πολλούς και πολλές από εμάς, ακόμη κι αν δεν σχεδιάζουμε κόμικς. Οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί, ή ροή της αφήγησης κυλάει υποδειγματικά και παρά την έκτασή του, εμένα δεν με κούρασε καθόλου. Θα μπορούσα να ισχυριστώ, ότι διαβάζεται με τον ίδιο τρόπο και εξίσου εύκολα, όπως παρακολουθεί κανείς μια ταινία, γιατί, κατά τη γνώμη μου, η γραφή και η γενικότερη αφήγηση του Ρόμπινσον είναι επηρεασμένες από ταινίες με αντίστοιχη θεματολογία. Σχεδιαστικά, ο Ρόμπινσον προσφέρει αρκετή ποικιλία στο στήσιμο των καρέ και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και γραπτό κείμενο, χωρίς ποτέ να ξεφεύγει από το ρεαλιστικό πλαίσιο της αφήγησης, εκτός από λίγες περιπτώσεις, συνήθως, όταν οι πρωταγωνιστές ονειροπολούν ή σκέφτονται διάφορα πράγματα. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα πολύ ωραίο κόμικ, που θα το απολαύσουν όλες και όλοι, αλλά κυρίως όσες και όσοι προτιμούν να διαβάζουν κόμικς με καθημερινά θέματα. Το έργο ήταν υποψήφιο για πολλά βραβεία, πήρε το Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ το 2010 και την ίδια χρονιά μεταφράστηκε από τη Μπέλλα Σπυροπούλου σε πολύ ωραία ελληνικά με αρκετές κατατοπιστικές σημειώσεις και κυκλοφόρησε σε μια ωραία έκδοση με μαλακό εξώφυλλο από το ΚΨΜ. Το κόμικ κυκλοφορεί ακόμη και νομίζω, ότι στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων ΚΨΜ μπορείτε να το βρείτε σε πολύ χαμηλότερη τιμή από την αρχική του, που δεν επιτρέπει δικαιολογίες για να μην το αγοράσετε. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ (το πρωτότυπο κόμικ είναι ασπρόμαυρο).

Περιλαμβάνει τα: NEW X-MEN 114-154, ANNUAL 2001 Οι x-Men έχουν πλέον ένα καινούριο στόχο και μία καινούρια αποστολή. Ανοίγουν την ακαδημία του Xavier για πρώτη φορά και τη μετατρέπουν σε ένα σχολείο για όλους τους μεταλλαγμένους. Δημιουργούν παραρτήματα σε όλο τον κόσμο, με στόχο να προστατεύουν και διασώζουν μεταλλαγμένους σε κάθε άκρη της γης. Η Genosha, νησί-χώρα όλων των μεταλλαγμένων που είχε δημιουργήσει ο Magneto, είναι πλέον κατεστραμμένη και η Emma Frost συνεργάζεται με τους X-Men και γίνεται καθηγήτρια στο σχολείο, έχοντας πάρει μια διαμαντένια εξωτερική μορφή. Γνωρίζουμε καινούριους μεταλλαγμένους, είτε νέους, τρομαγμένους και άπειρους οι οποίοι προσπαθούν να διαχειριστούν τις δυνάμεις τους, είτε παντοδύναμους Omega level mutants. Μαθαίνουμε την πραγματική ιστορία του προγράμματος Weapon X, τη σχέση του Fantomex με αυτό, αλλά και το πραγματικό origin του Wolverine. Και κατα τη διάρκεια όλων αυτών, έχουμε την τραγική φιγούρα του Cyclops, την συναισθηματική και ανταγωνιστική του σχέση με την Jean Grey και την Emma Frost, και την τελική δραματική κατάληξη. Και όλα αυτά, στα αποκαλούμενο καλύτερο run στους X-Men μετά από το κομβικό του Chris Claremont. Είναι όμως; Χρόνια με στραβοκοίταζε το συγκεκριμένο Omni από τη βιβλιοθήκη, παραπονεμένο. Και εγώ όμως το αγριοκοίταζα, γιατί η αλήθεια είναι ότι πλέον δεν τον έχω τον Grant Morrison οσο ψηλά τον είχα κάποτε. Πολλές και καλές ιδέες μεν, αλλά ξεφεύγει πολύ εύκολα και γραφει τοσο mindfuck πράγματα, ώστε πρέπει να κάνεις τα ίδια ναρκωτικά με αυτόν για να καταλάβεις τι παίζεται. Βεβαια, τους X-Men τους είχε γράψει πριν ακόμα αρχίσει να ξεφεύγει, είναι και critcally acclaimed που λένε και στο χωριό μου, οπότε πήρα βαθιά ανάσα, κράτησα τη μύτη μου και βούτηξα. Και καλά έκανα τελικά που βούτηξα. Αν και στην αρχή ξεκινάει κάπως μουδιασμένα, και αργεί λίγο να βρει τη φωνή των μεταλλαγμένων, όταν τη βρίσκει, γράφει πολύ έξυπνα και ταυτόχρονα πορωτικά. Μεγάλο του προσόν τα κίνητρα και οι ψυχοσυνθέσεις των χαρακτήρων, τις οποίες καταφέρνει να κάνει διακριτές, να καταλαβαίνεις ποιος "μιλάει" και γιατί "μιλάει", χωρίς να μπερδεύονται όλα χάρην της γενικότερης στόχευσης του σεναρίου. Πράγμα όχι πάντα εύκολο, να διαχειριστείς δηλαδή συγγραφικά μια υπερηρωική ομάδα και το αποτέλεσμα να είναι τόσο αρμονικό και δεμένο, διαχείριση στην οποία έχουν κατά καιρούς αποτύχει πολλοί καλοί συγγραφείς. Επίτευγμα επίσης είναι η εισαγωγή αρκετών καινούριων χαρακτήρων, αρκετά ξεχωριστών από τους ήδη υφιστάμενους, με 1-2 από αυτούς ( Quentin Quire pesonal favorite ) να στέκονται μέχρι σήμερα. Με κάποια πολύ καλογραμμένα story-arcs, με την κάθαρση να έρχεται, στο προτελευταίο, μαζί με την κατάληξη ενός παλιού φίλου και εχθρόυ ταυτόχρονα. Και κλείνει με μια ματιά στο μέλλον, ένα δυστοπικό, αλλά περιέργως, ελπιδοφόρο μέλλον, με τραγικό πρωταγωνιστή τον Beast, κλείνοντας έτσι ένα εντυπωσιακό saga. Λοιπόν, ΟΚ, είπαμε, ο Morrison εγραψε μια πολύ καλη ιστορία, αλλά είχε και ένα τεράστιο προσόν. Δεν μου έχει ξανατύχει, σε σύγχρονο run τόσων πολλών τευχών (40!), να συμμετέχουν τόσοι πολλοί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ σχεδιαστές. Και επιπλέον, και πολύ σημαντικό, ΟΛΟΙ οι σχεδιαστές που συμμετείχαν έκαναν πολύ καλή δουλειά. Με εξαίρεση το annual το οποίο σχεδιάστηκε και τυπώθηκε οριζόντια ( μεγάλη η έμπνευση όποιου την είχε, ευγε ), 40 τεύχη, το ένα καλύτερο οπτικά από το άλλο. Phil Jimenez; Εξαιρετικά πλάνα, απόλυτα εκφραστικά πρόσωπα, δυναμικές πόζες. Ethan Van Sciver; Το απόλυτο υπερηρωικό σχέδιο για εμένα, δυναμικό και εντυπωσιακό (μετά μας προέκυψε τρόμπας, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Marc Silvestri; 90s όσο δεν πάει, Emma Frost=Dolly Parton, αλλά αξεπέραστος στα μεγάλα πλάνα του, στα splash του και στις σκηνές μάχης του. Chris Bachalo; Με πιο βρώμικο σχέδιο από τους άλλους, πιο ρεαλιστικό και ωμό, βίαιο. Frank Quitely; nuff said. Πρεπει να διαβάσετε και τα 40 τεύχη για να καταλάβετε και να δώσετε συγχαρητήρια στον X-Men editor της εποχής για τις επιλογές του. Δεν είμαι φαν των run του Chris Claremont. Αναγνωρίζω και σέβομαι τον κομβικό και πρωτοποριακό τους ρόλο, καταλαβαίνω ότι από εκεί ξεκίνησαν όλα, δέχομαι ότι υπάρχουν κάποιες πανέξυπνες ιδέες, ειδικά για την εποχή που βγήκαν, αλλά πλέον πιστεύω ότι είναι τραγικά ξεπερασμένα. Σαν αποτέλεσμα, και βγάζοντας έξω το τελευταίο run του Hickman που δεν έχω διαβάσει, από το 2000 και μετά ειδικά, ο τίτλος του καλύτερου run παίζεται μεταξύ αυτού, και του Astonishing X-Men του Whedon. Τώρα ποιο είναι ΤΟ καλύτερο; Δεν είμαι σίγουρος. Το Astonishing είναι πιο μικρό, συμπυκνωμένο, είναι ευχαριστο και κυλάει πανεύκολα. Ο Morrison έγραψε κάτι πολύ πιο φιλόδοξο, και με ελάχιστες εξαιρέσεις, πέτυχε. Και προσωπικά, με πόρωσε σε μερικά σημεία, πράγμα δύσκολο πλέον με υπερηρωικό κόμικ. Εν τέλει για τη πρωτειά; Η απόφαση δική σας. Διαβάστε το! 8/10

Fullmetal Alchemist / Hagane no Renkinjutsushi MAL Status: finished Author & Artist: Hiromu Arakawa Volumes: 27 Chapters: 116 Serialization: Shounen Gangan Run: 12/7/01 – 11/9/10 Equivalent Exchange is the principle that limits alchemy's infinite potential. It's a simple concept: something cannot be created from nothing, and so in order to obtain something, something else of equal value must be lost. Τι να πρωτοπεί κάποιος για αυτήν την υπερεργάρα. Το κλασσικό μάνγκα που όλοι πρέπει να διαβάσουν. Αυτό που είναι πάντα στις κορυφές δημοσκοπήσεων. Το μάνγκα απ’το οποίο ξεφύτρωσαν δύο άνιμε τα οποία μέχρι και σήμερα συζητούνται και θεωρούνται κορυφαία. Η ιστορία που έβαλα την μάνα μου να βιώσει και εκείνη λάτρεψε παρά την ελάχιστη ενασχόλησή της με οτιδήποτε ιαπωνικό. Κυριολεκτικά ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει και δει όταν μιλάμε για ιαπωνική παραγωγή. Η ιστορία, με τα όσα λίγα μπορώ να πω χωρίς να σποιλάρω την (πολύ πολύ πολύ φανταστική και εξαιρετική) συνέχεια του έργου (το οποίο, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι και εκτενές!), πάει κάπως έτσι: Δύο πολύ νεαρά αδέλφια, οι Edward και Alphonse Elric, όντας γνώστες της αλχημείας, επιχειρούν να πραγματοποιήσουν μεταστοιχείωση ανθρώπου για να μπορέσουν να φέρουν την μητέρα τους πίσω στη ζωή. Σύμφωνα όμως με τους νόμους της αλχημείας, η μεταστοιχείωση ανθρώπου αποτελεί ταμπού, κάτι δηλαδή που απαγορεύεται καθολικά να γίνει. Λόγω του απαραβίαστου αυτού νόμου τα δύο αδέλφια αποτυγχάνουν. Επίσης, λόγω του άλλου απαραβίαστου νόμου της αλχημείας, αυτού της ισότιμης ανταλλαγής, που καθιστά ξεκάθαρο το γεγονός ότι, για να αποκτήσεις κάτι, πρέπει να θυσιάσεις κάτι άλλο, τα δύο αδέλφια χάνουν πράγματα πολύτιμα για εκείνους: ο Alphonse χάνει όλο το σώμα του ενώ ο Edward χάνει το πόδι του. Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να επαναφέρει τον χαμένο αδελφό του, ο Edward καταφέρνει, θυσιάζοντας το δεξί του χέρι, να επαναφέρει την ψυχή του Alphonse και να την εμφυσήσει σε μια πανοπλία. Έτσι αποφασίζουν με σθένος να ξεκινήσουν ένα ταξίδι ώστε να μάθουν πώς μπορούν να αποκτήσουν πίσω τα χαμένα μέλη/σώματά τους. Ταυτόχρονα, γίνονται Κρατικοί Αλχημιστές και δουλεύουν για το στρατιωτικό καθεστώς της χώρας, έχοντας και τα αντίστοιχα προνόμια, καθώς και υποχρεώσεις, υπό την ηγεσία του Roy Mustang, ο οποίος είναι Κρατικός Αλχημιστής της φωτιάς και υψηλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης. Στην πορεία μπλέκονται στην αναζήτηση της Φιλοσοφικής Λίθου, μιας ουσίας η οποία λέγεται πως αποτελεί εξαιρετικό καταλύτη όσον αφορά στην αλχημεία, καταρρίπτοντας άμεσα τον νόμο της ισότιμης ανταλλαγής και, ουσιαστικά, αφήνοντας τον χρήστη να κάνει μεταστοιχειώσεις χωρίς να θυσίασει κάτι. Ευελπιστώντας, λοιπόν, ότι αυτή είναι η απάντηση στην αναζήτησή τους, ξεκινά η πραγματική περιπέτειά τους. Το έργο παίρνει αυτήν την αρκετά σκοτεινή ιδέα, την πασπαλίζει με μια δόση slapstick humour, την πλαισιώνει με ένα πολύ ιδιαίτερο και όμορφο καστ χαρακτήρων, οι οποίοι παίζουν πάντα τον ρόλο τους σε όλη την πλοκή, και η χαριστική βολή είναι η εξαιρετική πλοκή σε όλο το έργο, καθώς και το άψογο φινάλε που ικανοποιεί αμέριστα τον αναγνώστη. Κάτι που παρατήρησα καθώς ήμουν σε αυτό το ταξίδι που λέγεται Fullmetal Alchemist ήταν το γεγονός ότι υπήρχε παντελής απουσία περιττών χαρακτηριστικών ή, κοινώς, fillers κεφαλαίων. Είναι ένα μεγάλο, αλλά απίστευτα απορροφητικό και συμπαγές έργο, με ζουμί από την αρχή μέχρι το τέλος. Σίγουρα, η ιστορία είναι μεγάλη σε έκταση, αλλά η Arakawa είχε την μαεστρία να οργανώσει τα γεγονότα, την ανάπτυξη των χαρακτήρων και την οργανική συσχέτιση των δύο τους ώστε να είναι ένα αριστούργημα που διαβάζεται αβίαστα και κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο σε κάθε περίπτωση. Οι δύο σελίδες παραπάνω είναι ένα παράδειγμα ενός από τα σημαντικότερα κομμάτια του έργου για μένα: η σχέση των δύο αδελφών. Ο Edward και ο Alphonse αγαπούν και υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον χωρίς όρια. Σε όλο το μάνγκα βλέπουμε πως βαστούν ο ένας τον άλλον και αποτελούν και λόγους για να επιμείνουν, να μην τα παρατήσουν παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν διαρκώς, λόγω του αμαρτήματος που έχουν διαπράξει. Μαζί, μπορούν να ξεπεράσουν το οτιδήποτε. Ομολογουμένως, ακούγεται αρκετά τυρένιο (cheesy ντε), παρολ'αυτά στο συγκεκριμένο μάνγκα, η εξής σχέση εκτελείται άψογα. Επιπλέον, η συντριπτική πλειοψηφία των χαρακτήρων (οι οποίοι δεν εμφανίζονται στην εν λόγω παρουσίαση) αποτελούν ανθρώπινα όντα με σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς και λάθη. Γίνονται επίσης πολλές νύξεις στον αυταρχικό χαρακτήρα του στρατιωτικού κράτους στο οποίο εκτυλίσσεται το έργο, στις καταστροφικές καταλήξεις του πολέμου, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην προσωπική ανάπτυξη του ανθρώπου, καθώς και στην πραγματική φύση των αμαρτημάτων. Το χτίσιμο του κόσμου είναι λιτό και απέριττο, χωρίς πολλά πολλά, μα νιώθει κάποιος πως έχει μια βάση, πως πράγματι θα ήταν στημένο με αυτόν τον τρόπο ένα κράτος. Επιπλέον, μπορεί ο σκελετός του έργου να είναι πολύ, πολύ καλοστημένος, αλλά το Fullmetal Alchemist έχει και κάτι άλλο, κάτι που ο σκελετός θα ήταν άδειος χωρίς την παρουσία αυτού: Ψυχή. Η Arakawa έφτιαξε το Fullmetal Alchemist με πολλή αγάπη και φαίνεται. Αυτό βοηθάει και στο να εκτιμήσει ο αναγνώστης το έργο λίγο παραπάνω. Το έργο έχει κυκλοφορήσει σε διάφορες εκδόσεις. Η συλλογή σε tankobon έφτασε τους 27 τόμους, ενώ μετέπειτα κυκλοφόρησαν και μια 3-to-1 έκδοση, μια Ultimate έκδοση με σκληρόδετους τόμους και, τελικά, ένα Box Set που έχει τα 27 tankobon μαζί με μια έξτρα ιστορία και αφίσες. TL;DR: εξαιρετικό έργο με τα όλα του, μπορεί να μην γεμίζει το μάτι, αλλά ικανοποιεί όλες τις ηλικιακές ομάδες. Προσωπικά το αγαπημένο μου ever. Ποτέ δεν θα σταματήσω να το εκθειάζω και να πρήζω άλλους γι' αυτό.

ORIGIN(Wolverine:Origin) O Wolverine είναι ένας από τους πιο δημοφιλής χαρακτήρες του Marvel universe εδώ και 40 χρόνια.Δημιουργήθηκε το 1974 από τον Len Wein και τον σχεδιαστή John Romita jr. αν και στην πρώτη του εμφάνιση στο incredible Hulk#181 τον Νοέμβριο του 1974 τον σχεδίασε ο Herb Trimbe τότε σχεδιαστής στον τίτλο. Ήδη από την πρώτη του εμφάνιση ο Wolverine δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο χαρακτήρα που είχε εμφανιστεί μέχρι τότε ειδικά στα υπερηρωικά κόμικ.Ο Wein ήθελε έναν ήρωα που δεν θα έμοιαζε με κανέναν άλλο και θα απομακρύνονταν από τα στερεότυπα που τους χαρακτήριζαν,που δεν θα δίσταζε ακόμα και να σκοτώσει προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του και για πρώτη φορά το αναγνωστικό κοινό έπαιρνε έναν βίαιο χαρακτήρα που έβγαζε τους αντίπαλους του εκτός μάχης με αιματηρό τρόπο... Η πρώτη εμφάνιση του Wolverine άφηνε πολλά πράγματα για τη φαντασία.Το μόνο που γνώριζαν οι αναγνώστες διαβάζοντας τα πρώτα εκείνα panels ήταν ότι ο νέος αυτός χαρακτήρας ήταν ένας πράκτορας-μεταλλαγμένος-της Καναδικής κυβέρνησης με το κωδικό όνομα Weapon X.θα περάσουν πολλά χρόνια ακόμα ώστε οι αναγνώστες να μάθουν ακόμα μερικές διάσπαρτες πληροφορίες για το άτομό του.Ένα όνομα(Logan)και κάποια στοιχεία για διάφορες εποχές που είχε ζήσει ο ήρωας,το πώς απέκτησε τον αδαμάντινο σκελετό του(στο περίφημο Weapon X του Barry Windsor Smith όπως παρουσιάστηκε στο Marvel Comics Presents 72-84 τον Mάρτιο/Σεπτέμβριο του 1991)αλλά παρ'όλα αυτά ο Wolverine για χρόνια παρέμενε ένα μυστήριο για όλους... Αυτό έμελλε να αλλάξει όταν το 2001 κυκλοφόρησε ένα limited series με τίτλο ORIGIN.Γραμμένη από τους Bill Jemmas,Joe Quesada και Paul Jenkins και υπέροχα σχεδιασμένη από τον Αndy Kubert με τα εκπληκτικά χρώματα του Richard Isanove η σειρά κυκλοφόρησε από τον Νοέμβριο του 2001 μέχρι τον Μάρτιο του 2002. Μετά την επιτυχία της πρώτης ταινίας των X-MEN του Bryan Singer είχε αποφασιστεί να γίνει ένα spin off ταινία με τον Wolverine όπου θα αποκαλύπτονταν η ιστορία του,η "καταγωγή" του, το origin του αν προτιμάτε.Έτσι η Marvel έβγαλε πρώτη αυτό το limited series το 2001 στο οποίο τελικά στηρίχτηκε και η ταινία που κυκλοφόρησε τελικά το 2009 σε σκηνοθεσία του Gavin Hood.Μετά από δεκαετίες μυστηρίου γύρω από το πρόσωπο του Logan αυτή η σειρά έδινε επιτέλους απαντήσεις για την προέλευση του χαρακτήρα και τα τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του...Ήταν ένα μεγάλο ρίσκο να αποκαλύψεις την ιστορία ενός από τους δημοφιλέστερους αλλά και πιο μυστηριώδης χαρακτήρες των κόμικ,αλλά οι δημιουργοί της σειράς πήραν το ρίσκο και στην πορεία δημιούργησαν μία από τις καλύτερες ιστορίες που γράφτηκαν ποτέ για τον Wolverine. Ο Wolverine γεννημένος τον 19ο αιώνα στον Καναδά σαν James Howlett γόνος μιας αριστοκρατικής οικογένειας ήταν ένα φιλάσθενο παιδί που υπέφερε από αλλεργίες.Ο πατέρας του John Howlett φέρνει στο σπίτι ένα ορφανό κορίτσι την Rose,σαν νταντά του μικρού James.To κορίτσι γίνεται φίλη με τον James καθώς και με τον γιο του κηπουρού της οικογένειας Τhomas Logan(φτυστός ο δικός μας Logan),τον Dog.O oποίος κακοποιείται από τον πατέρα του συστηματικά κάθε φορά που εκείνος είναι μεθυσμένος(δηλ. σχεδόν πάντα)Πολλοί αναγνώστες φυσικά πιστεύουν ότι ο Dog είναι ο Logan σαν παιδί αλλά φυσικά αυτό ανατρέπεται αργότερα... O John Howlett έρχεται συνέχεια σε αντιπαραθέσεις με τον δικό του πατέρα που πιστεύει ότι είναι πολύ ελαστικός και ευγενικός με τους υπηρέτες,και ότι υπερπροστατεύει τον φιλάσθενο γιο του(ειδικά μετά το χαμό του πρώτου του γιου κάτι που έχει οδηγήσει στη κατάθλιψη τη μητέρα του μικρού James, Elisabeth που ζει απομονωμένη σε άλλο σημείο του μεγάρου)...Τα χρόνια περνάνε αλλά η κατάσταση στο μέγαρο Hawlett, σύμφωνα με όσα καταγράφει στο ημερολόγιο της η Rose,μοιάζει με καζάνι έτοιμο να εκραγεί,ενώ μία θλίψη επικρατεί στην ατμόσφαιρα.Ο James Howlett αρχίζει να "πιέζει" τον γιο του να "ανδρωθεί" επιτέλους ώστε να αναλάβει τα ηνία κάποτε του οίκου,ενώ η Rose ανησυχεί ότι αυτό το σπίτι θα είναι το "τέλος όλων"..Ο Dog που έχει μεγαλώσει και αυτός,έχει μετατραπεί στο ίδιο σκληρό πλάσμα σαν τον πατέρα του,μετά απο χρόνια κακοποίησης.Επιτίθεται στην Rose,και αργότερα σκοτώνει το σκυλί του James με αποτέλεσμα την απομάκρυνση του Logan από το μέγαρο ο οποίος εκστομίζει απειλές... Η πρόβλεψη της Rose θα βγει αληθινή,όταν ο Logan ξαναγυρίζει με το γιο του στο μέγαρο,παίρνουν με τη βία τη Rose και την οδηγούν στο δωμάτιο που βρίσκεται η μητέρα του James...Eκει ο Logan προσπαθεί να την πείσει να φύγει μαζί του(μία σκέψη ότι κάποτε είχαν δεσμό και ίσως ο μικρός James να είναι δικό του παιδί)αλλά η παρέμβαση του John Howlett αλλάζει τα δεδομένα όταν ο Logan τον πυροβολεί και τον σκοτώνει μπροστά στα μάτια της γυναίκας του και του μικρού James.... Η εποχή της αθωότητας τελειώνει και ο James ανακαλύπτει ότι είναι κάτι παραπάνω από αυτό που νόμιζαν όλοι για εκείνον και εκείνος για τον εαυτό του....Με νύχια που βγαίνουν από τα χέρια του ο James σκοτώνει τον Logan και τραυματίζει στο πρόσωπο τον Dog...O James φεύγει σοκαρισμένος τρέχοντας και η Rose τον ακολουθεί,ενώ η Elisabeth κρατώντας το άψυχο σώμα του Logan(και όχι του συζύγου της)αυτοκτονεί με το όπλο του... H Rose παίρνει τον James και κρύβονται αφού κατηγορείται για απαγωγή και έγκλημα,με τα ψέμματα του Dog που για να σώσει το τομάρι του λέει μια δική του εκδοχή των γεγονότων...Ενώ η Rose βρίσκει από παντού πόρτες κλειστές για να την βοηθήσουν...Τελικά ο παππούς του James,για να αποφύγει όλο το σκάνδαλο με τις δυνάμεις του εγγονού του,τους δίνει κάποια χρήματα για να πάρουν το τραίνο από την Αλμπέρτα και να καταφύγουν στη Βρετανική Κολομβία στη δυτική επαρχία του Καναδά...Εκεί οι δύο νέοι θα δουλέψουν σκληρά κάτω από την επίβλεψη του Smitty ενός δυνατού άντρα που κάποτε ήταν ναυτικός,κρυμμένοι από το παρελθόν τους,και με τον James μην έχοντας ανάμνηση των γεγονότων,να κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του...Η Rose παρουσιάζει στον Smitty τον James σαν ξάδελφο της με το όνομα Logan.....Tα χρόνια περνούν,η Rose και ο Logan μεγαλώνουν,με τον δεύτερο να αναπτύσσει μία σχέση με το κυνήγι,να μην μιλάει ποτέ για το παρελθόν και κατά βάθος να παραμένει το ίδιο αβοήθητο παιδί.Έχοντας όμως κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων(και του Smitty ο οποίος έχει καλό σκοπό για την Rose)o James γίνεται ο "άτυπος" αρχηγός της ομάδας των εργατών αλλά το παρελθόν που τόσο προσπαθούσε να μην θυμάται και να μιλάει για αυτό,εμφανίζεται από το πουθενά με καταστροφικές συνέπειες για όλους...... Όπως ανέφερα προηγουμένως το να γράψεις το παρελθόν ενός χαρακτήρα που όφειλε τη μεγάλη του δημοτικότητα όλα αυτά τα χρόνια ακριβώς στο μυστήριο που έκρυβε η καταγωγή του ήταν μεγάλο ρίσκο που όμως θα έλεγα ότι στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία στη συγκεκριμένη σειρά.Χωρίς άλλα spoiler θα πω ότι αποκαλύφθηκαν όσα έπρεπε να αποκαλυφθούν,χωρίς τίποτα το περιττό,όπου έπρεπε μέσα στην ιστορία,αλλά και πάλι το μυστήριο και κάποια αναπάντητα ερωτήματα θα παραμείνουν.Επίσης διάφοροι χαρακτήρες θυμίζουν έντονα ανθρώπους που μετέπειτα θα παίξουν βασικό ρόλο στη ζωή του Logan(η Rose φυσιογνωμικά θυμίζει τη μετέπειτα Jean Grey,ο Dog δημιουργεί υποψίες ότι μπορεί να είναι ο Sabretooth-άν και οι δημιουργοί πήραν απόσταση από αυτή την εικασία,και ο Smitty τον Scott Summers που ο έρωτας τoυ για τη Rose θα θυμίσει το τρίγωνο Cyclops/Marvel Girl(Phoenix)/Wolverine).Aυτό που φυσικά αποζημιώνει τυχόν όποια σεναριακά κλισέ που μπορεί να υπάρχουν είναι το εκπληκτικό σχέδιο του Andy Kubert που στον Wolverine ειδικά πάντα έδινε "ρέστα" στα σχέδια του,και βέβαια τα εκπληκτικά χρώματα του Richard Isanove που κάνουν κάθε panel να μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής... Μία πραγματικά αξιόλογη δουλειά/συνεργασία όλων των δημιουργών της σειράς μας δίνει μία ακόμα δυνατή στιγμή στην εικονογραφημένη πορεία του Logan με μία ιστορία που μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα στις πιο κλασσικές του ήρωα.Ακολούθησε και ένα sequel της σειράς το Origins II to 2003 σε σενάριο του Kieron Gillen και σχέδια του αδελφού του Αndy(που σχεδίασε τη πρώτη σειρά)Adam Kubert.To 2009 κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis σε μετάφραση του Σάββα Αργυρού.To κείμενο θα το βρείτε και ΕΔΩ

O μεγάλος μαιτρ του τρόμου και σπουδαίος horror mangaka Junji Ito(Uzumaki,Tommie) γεννήθηκε το 1963 στη νομαρχία Gifu της περιοχής Chubu της κεντρικής Ιαπωνίας.Έχει επηρεαστεί από μεγάλους horror δημιουργούς(είτε mangaka είτε συγγραφείς) όπως οι Hideshi Hino,Kazuo Umezu,H.P.Lovecraft και άλλους.Πρωταρχική του όμως έμπνευση ήταν τα σχέδια της αδερφής του όταν ήταν παιδί. Στο Gyo(μεταφράζεται και ως Ψάρι) η έμπνευση για τον Ito προέρχεται από την ταινία του Steven Spielberg “Jaws”.Σύμφωνα με τον Ito o μεγάλος σκηνοθέτης μπόρεσε να αποδώσει με αληθινό τρόπο το φόβο που προκαλεί ένας δολοφόνος καρχαρίας στους ανθρώπους. Φανταστείτε το ίδιο πράγμα με καρχαρία που κυκλοφορεί και στη ξηρά!!H σειρά κυκλοφόρησε στην εβδομαδιαία ανθολογία με κόμικ Big Comic Spirits από το 2001 μέχρι το 2002 και αργότερα σε δύο tankobon από τις εκδόσεις Shogakukan.Στην Αμερική κυκλοφόρησε σε 2 τόμους το Σεπτέμβριο του 2003 και το Μάρτιο του 2004 και αργότερα επανεκδόθηκε από τη VIZ media. Η ιστορία του Gyo διαφέρει σε σύλληψη από άλλες δημιουργίες του Ito(Uzumaki,Tommie)καθώς δεν επικεντρώνεται τόσο στον ψυχολογικό τρόμο(φαντάσματα,δαίμονες)όσο περισσότερο στο υπερφυσικό,καθώς επίσης και στις επιπτώσεις του να πηγαίνεις κόντρα στη φύση,καθώς και τι μπορεί να προκαλέσει η ανθρώπινη ασυνέπεια. Οι διακοπές του Tadashi και της φίλης του Kaori στην Okinawa θα μετατραπούν σε εφιάλτη όταν ορδές νεκρών ψαριών θα αρχίσουν να κυκλοφορούν στη ξηρά,μέσο μεταλλικών ποδιών που ξαφνικά έχουν φυτρώσει στο σώμα τους…Πολύ γρήγορα το φαινόμενο θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ιαπωνία(και στον υπόλοιπο κόσμο)και τα μεταλλικά πόδια καθώς και η δύναμη που τα κινεί,όπως θα ανακαλύψει ο Tadashi είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων πειραμάτων… Το manga είναι γεμάτο φρικιαστικές σκηνές,υπάρχει μία έντονη αγωνία για την τύχη όχι μόνο των πρωταγωνιστών,αλλά και για το τι θα συμβεί στον υπόλοιπο κόσμο,και σε κάθε του panel ο Ito δεν αφήνει κυριολεκτικά τον αναγνώστη να πάρει ανάσα.Δυναμικά panel έντονης δράσης και εντυπωσιακών σκηνών καταστροφής. Νιώθεις ότι ειδικά ο μεγάλος καρχαρίας θα πεταχτεί από τις σελίδες του κόμικ για να σε αρπάξει..To δυστοπικό τοπίο σε όλο του το μεγαλείο...Το τέλος του κόσμου έτσι όπως τουλάχιστον τον ξέραμε...Οι χειρότεροι εφιάλτες μας παίρνουν σάρκα και οστά..Ή μάλλον λέπια και μηχανικά μέρη..Έχουμε να κάνουμε με πρώτης ποιότητας τρόμου που μόνο ένας μεγάλος δημιουργός σαν τον Ito θα μπορούσε να προσφέρει στους αναγνώστες του. Απλοί συνηθισμένοι άνθρωποι παγιδευμένοι σε ασυνήθιστες και αλλόκοτες καταστάσεις για τις οποίες δεν ευθύνονται οι ίδιοι τις περισσότερες φορές..Πέρα από τις δυνάμεις τους αγωνίζονται να επιβιώσουν και να αντεπεξέλθουν με φόντο ένα σκοτεινό και μουντό τοπίο βγαλμένο μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες τους... Στα κόμικς του Junji Ito τα πάντα είναι σκοτεινά,τρομακτικά και φρικιαστικά για όσους πρωταγωνιστούν σε αυτά...To κείμενο το βρίσκετε και ΕΔΩ

Spider-Man’s Tangled Web Τελείωσα πριν λίγο καιρό την σειρά Spider-Man’s Tangled Web, που είχε κυκλοφορήσει σε 22 τεύχη από το 2001 έως το 2003. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη ανθολογία που εστιάζει σε διάφορους χαρακτήρες (πολλές φορές δευτερο-τριτοκλασάτους) από τον κόσμο του Spider-Man με τον ίδιο να εμφανίζεται πολύ λίγο έως ελάχιστα! Και όταν λέμε ελάχιστα, μπορεί απλά να αναφέρεται σε ένα καρέ στο τέλος π.χ. ενός τεύχους. Οι περισσότερες ιστορίες είναι αυτόνομες σε ένα τεύχος, με λίγες να απλώνονται σε 2 ή 3 και οι δημιουργοί αλλάζουν επίσης συνέχεια. Και μιλάμε για πραγματικά ξεχωριστούς και ταλαντούχους δημιουργούς, όπως τον Garth Ennis, τους Greg Rucka – Eduardo Risso, τον Darwyn Cook, τον Sean Phillips και άλλους. Η σειρά μπορεί να ξενίσει κάποιον που περιμένει να διαβάσει καθαρόαιμες υπερηρωϊκές ιστορίες, αλλά εγώ πραγματικά απόλαυσα τις περισσότερες – πού αλλού μπορείτε να βρείτε ένα ολόκληρο τεύχος με τους εχθρούς του Spider-Man να τα πίνουν σε ένα μπαρ συζητώντας για γκομενικά και άλλα; Και στο σχέδιο, συναντάμε πολύ μεγάλη ποικιλία στο στυλ και την τεχνοτροπία! Να το διαβάσετε! Έχει βγει και σε omnibus

Ο Fabien Vehlmann θεωρείται από τους σπουδαιότερους Γάλλους σεναριογράφους κόμικ και έχει δημιουργήσει πολλά κόμικ με μεγάλη απήχηση στη χώρα του, ενώ έχει συμβάλλει και σε ήδη υπάρχουσες σειρές. Έχω διαβάσει στα αγγλικά το Jolies Ténèbres (Beautiful Darkness) και το Last Days of an Immortal τα οποία μου άρεσαν πάρα πολύ και τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. Το Green Manor (αυτός είναι και ο πρωτότυπος γαλλικός τίτλος) ήταν η πρώτη δουλειά του Βελμάν, μια συλλογή ιστοριών, οι οποίες όλες διαδραματίζονται το 19ο αιώνα και ξεκινούν στο φερώνυμο οίκημα του Λονδίνου, όπου εδρεύει μια λέσχη αποκλειστικά για τζέντλεμεν, χωρίς όμως να περιορίζεται εκεί η δράση τους. Οι ιστορίες είναι αστυνομικού ύφους ή μυστηρίου, ορισμένες με μια μεταφυσική χροιά και όλες αυτοτελείς: σε κάθε ιστορία πρωταγωνιστούν διαφορετικοί χαρακτήρες, που δεν σχετίζονται μεταξύ τους πέρα από το γεγονός, ότι είναι όλοι μέλη της λέσχης ενώ και οι ιστορίες διαδραματίζονται σε διαφορετική χρονιά η κάθε μία. Κάθε μια ιστορία ολοκληρώνεται σε 8 σελίδες περίπου Προφανώς δεν είναι όλες οι ιστορίες εξίσου επιτυχημένες, είναι όμως όλες διασκεδαστικές και αρκετά έως πολύ ευφάνταστες, στην παράδοση του Πόε ή του Στίβενσον ή των 1001 Νυχτών, αν θέλει κανείς να το αναγάγει βαθύτερα στο παρελθόν. Έχουν όλες μυστήριο και αγωνία και μια λεπτή δόση χιούμορ ή ειρωνείας, που τις κάνει από ενδιαφέρουσες έως και απολαυστικές. Το γεγονός ότι είναι σύντομες, βοηθά στην αποφυγή φλυαρίας και διάφορων περιττών βαρών και μας αφήνει να επικεντρωθούμε αποκλειστικά στην ιστορία. Όπου όμως χρειάζεται, ο σεναριογράφος προσθέτει διάφορα στοιχεία ψυχολογίας ή πολιτικής, αλλά πάντα διακριτικά και ποτέ εις βάρος της πλοκής. Ο άγνωστος σε εμένα σκιτσογράφος Ντενί Μποντάρ εικονογραφεί επαρκέστατα τις ιστορίες, χωρίς να προβαίνει σε καμία καινοτομία, κάτι αναμενόμενο, αφού εδώ έχουμε να κάνουμε με κόμικ σεναρίου. Το σχέδιό του είναι απλό και κλασικό, ελαφρώς κατουρνίστικο, αλλά με μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες, όπου χρειάζεται, τα καρέ ακολουθούν μια σχετικά ομοιόμορφη ροή χωρίς πειραματισμούς, οι δε χρωματισμοί είναι ζωντανοί και αρκετά πετυχημένοι. Γενικά, κατορθώνει να αποδώσει πετυχημένα όλη την ατμόσφαιρα του κόμικ, αλλά και να ζωντανέψει την πλοκή την οποία σκαρφίζεται κάθε φορά ο Βελμάν με σωστό τρόπο, χωρίς να εντυπωσιάσει, αλλά και χωρίς να προδώσει την ιστορία. Το κόμικ κυκλοφόρησε στα Γαλλικά σε τρεις τόμους από την Dupuis μεταξύ 2001 και 2005, ενώ μεταφράστηκε στα αγγλικά και κυκλοφόρησε σε δύο τόμους (ο δεύτερος περιλαμβάνει το δεύτερο και τον τρίτο της γαλλικής έκδοσης) το 2008 από τη Cinebook και εγώ το διάβασα από αυτή την έκδοση. Οι δύο εικόνες που παραθέτω είναι από την αγγλική και τη γαλλική έκδοση αντίστοιχα. Ένα ενδιαφέρον και έξυπνο κόμικ, που δεν θα αλλάξει τη ζωή κανενός, αλλά με το οποίο θα περάσετε καλά, ελπίζω Στα ελληνικά έχουμε διαβάσει εν μέρει τουλάχιστον το κόμικ του Βελμάν “Σατάνια” (Voyage en Satanie) στο περιοδικό “Μπλε Κομήτης”, αλλά δυστυχώς το περιοδικό ανέστειλε την έκδοσή του πριν ολοκληρωθεί η σειρά. Το παρόν κείμενο αναρτήθηκε πρώτη φορά στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com

Με αφορμή το άρθρο για την επανεμφάνιση (;) του Γιώργου Τσούκη επισκέφτηκα την προσωπική του σελίδα, στην οποία μπορεί κανείς να κατεβάσει δωρεάν κάποια από τα κόμικς του. Δεν είχα πρότερη επαφή με το έργο του, αλλά σκόνταφτα συνεχώς πάνω του, μέσα από επαινετικές αναφορές αρθρογράφων και κυρίως δημιουργών, πρωτίστως της «Σχολής της Θεσσαλονίκης», όπως ο Σταύρος Κιουτσιούκης και ο Τάσος Ζαφειριάδης. Έτσι, λοιπόν, η γνωριμία με τον Τσούκη έγινε με το κόμικ Το Πλήθος. Το Πλήθος κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2001, από την O2H Books, και αποτελεί ένα από τα πρώτα δημοσιευμένα κόμικς του Τσούκη, που εδώ υπογράφει ως Trashman. Τον Ιανουάριο του 2011, ο Τσούκης αυτοεξέδωσε μια επετειακή έκδοση με μόνη διαφορά το εξώφυλλο. Η πρώτη έκδοση είναι εξαντλημένη, ενώ από την δεύτερη πρέπει ακόμη να κυκλοφορούν κάποια αντίτυπα στα κομιξάδικα. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι η ιστορία του Πλήθους είναι η ιστορία της Ανθρωπότητας. Όσο μεγαλόστομο κι αν ακούγεται αυτό. Πάντοτε, από την Προϊστορία μέχρι τη Σύγχρονη Εποχή, η Ιστορία γράφεται από τα πλήθη. Σίγουρα έχουν υπάρξει και υπάρχουν ηγετικές μορφές, αλλά ακόμη κι αν κουμάντο κάνει ένας Βασιλιάς ή μια Αυτοκράτειρα ή ένας Δικτάτορας, είναι ο λαός που κάνει τα επεκτατικά του(ς) όνειρα πραγματικότητα, κατανικώντας έναν άλλο λαό. Ή που ανατρέπει τα σχέδια του(ς) για μια άδικη κοινωνία. Υπάρχει, βεβαίως, και ο όχλος, ο συρφετός, που δε θέλει και πολύ για να κάνει τη σπίθα φωτιά και να λιντσάρει, να λεηλατήσει, να βιάσει. Όλες αυτές οι λέξεις στο χρώμα του καρότου είναι λίγο-πολύ συνώνυμες. Αυτή, λοιπόν, η κόντρα των πολλών με τους πολλούς είναι το θέμα του κόμικ, η ουσία του. Η υπόθεση, ωστόσο, είναι σαφώς πιο ελαφριά, πιο χιουμοριστική, δοσμένη μέσα από την αρχετυπική πάλη του Καλού με το Κακό. Το ασπρόμαυρο σχέδιο είναι απλό, αλλά το στιλ αυτό δίνει την ζητούμενη ελαφρότητα. Τα πρωταγωνιστικά πλήθη αποτελούνται από χονδροειδή ανθρωπάκια, από τα οποία ελάχιστα διαφοροποιούνται ή ξεχωρίζουν. Ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζει και η φόρμα του Πλήθους. Οι σελίδες σπάνε σε τέσσερα ισομεγέθη καρέ ή, πολύ σπανιότερα, σε ένα μοναδικό καρέ, στήσιμο που θυμίζει το OuBaPo, μια ιδέα/πείραμα/παιχνίδι διαφόρων Γάλλων δημιουργών που εμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Περισσότερο επ' αυτού επιφυλάσσομαι να γράψω σε μελλοντική μίνι μελέτη. Αν σας έκανε κλικ η παρουσίαση αυτή, διαβάστε το. Αν δεν, διαβάστε το επίσης, είναι βουβό και μόλις 45 σελίδες. Υ.Γ.1: Το κόμικ παίρνει κι άλλη ανάλυση , αλλά νομίζω το παραβάρυνα. Κι εξάλλου, άμα τα πω όλα εγώ τι θα μείνει για τους σχολιαστές; Υ.Γ.2: Μπορεί κάποιος να μου πει αν το κόμικ αυτό συνδέεται κάπως με την Βίδα του ίδιου δημιουργού;

Μπορεί άραγε ένας δημιουργός να επαναλάβει(ή και να ξεπεράσει)το αριστούργημα του;Στις περισσότερες περιπτώσεις όχι καθώς το αριστούργημα που δημιούργησε είναι καταραμένο να μην ξεπεραστεί όσο και αν προσπαθήσει...Βλέπετε ο πήχης ανεβαίνει πάρα πολύ ψηλά και το ίδιο και οι απαιτήσεις του κοινού στο οποίο έχεις δώσει ένα τέτοιο αριστούργημα..Σε αυτή τη περίπτωση θα μας δώσει ένα μεν πολύ καλό και αξιοπρεπέστατο έργο που μπορεί να μην ξεπεράσει το προηγούμενο,θα σταθεί όμως χωρίς φόβο δίπλα του,θα το συμπληρώσει και θα συνεχίσει τη παράδοση του... Στη περίπτωση του Dark Knight returns είχαμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα που όπως αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο, δημιούργησε μία νέα εποχή για τα κόμικς και έκανε το κοινό να δει την 9η τέχνη με τη σοβαρότητα που της αξίζει...Πώς μπορείς να ξεπεράσεις ένα τέτοιο αριστούργημα;Όπως ανέφερα και παραπάνω απλά δεν μπορείς...Το Dark Knight Strikes back όμως όπως ονομάστηκε το sequel του Dark Knight Returns που κυκλοφόρησε 15 χρόνια αργότερα σε 3 τεύχη(Δεκέμβριο 2001-Ιούλιο 2002)δεν κατάφερε να σταθεί έστω στο ύψος των περιστάσεων και αν δεν ξεπερνούσε(που είπαμε δεν μπορούσε)τουλάχιστον να σταθεί επάξια δίπλα στο προκάτοχο του... Στη συνέχεια λοιπόν του Dark Knight mythos και της ιστορίας μας βρισκόμαστε 3 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης σειράς.Ο κόσμος πιστεύει ότι ο Bruce Wayne είναι νεκρός,ο Bat Man λειτουργεί underground και κρυμμένος στις σκιές με τη βοήθεια της Carrie Kelley(που στη προηγούμενη σειρά ήταν η Robin και τώρα η Cat girl)καθώς και του προσωπικού του στρατού των Bat boys(πρώην mutans)αντιμετωπίζουν τα κακώς κείμενα ενός κόσμου που διοικείται από έναν ψεύτικο και εικονικό πρόεδρο,αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για τη δικτατορία του Lex Luthor...Ο κόσμος απλά σε μία παθητική στάση αναλώνεται στο να παρακολουθεί τα γυμνά(στη κυριολεξία)νέα και ανόητα και φλύαρα talk shows...Ο BatMan και οι συνεργάτες του ελευθερώνουν κάποιους φυλακισμένους ήρωες(Αtom,Flash,plastic Man)με σκοπό να πολεμήσουν μαζί ενάντια σε αυτή τη δικτατορία,ενώ άλλοι όπως ο Superman,Captain Marvel & Wonder Woman παραμένουν "δέσμιοι" της απραξίας τους καθώς ο Luthor απειλεί να κάνει κακό σε δικά τους πρόσωπα...(στη περίπτωση του Supes πρόκειται για τους κατοίκους της πόλης του Kandor που ζουν σε σμίκρυνση σε μία γυάλα)... Ο εικονικός και ψεύτικος πρόεδρος Rickard(τεχνολογικό δημιούργημα του Luthor και του Brainiac)θορυβημένος από τη δράση του Wayne έστω και από το περιθώριο,διατάζει τον Superman να τον εξοντώσει.Πράγμα που αποτυγχάνει να κάνει στην επίθεση του στη batcave...Τα media επαινούν τις προσπάθειες των bat boys και της cat girl,και για πρώτη φορά μετά από χρόνια ο κόσμος αρχίζει να αποκτά τη πίστη του στους ήρωες...Στο μεταξύ ένα πλάσμα που θυμίζει τον Joker επιτίθεται και σκοτώνει ενεργούς ή μη σούπερ ήρωες όπως ο Martian Manhunter(τον οποίο ο Question προσπαθούσε να πείσει να βοηθήσει τον Bat Man στο έργο του)τον Guardian και τον Creeper...Απο την άλλη ο Superman και ο Captain Marvel προσπαθούν να σταματήσουν την επίθεση ενός εξωγήινου τέρατος στη Metropolis(που απλά πρόκειται για τον Brainiac)στη προσπάθεια όμως σκοτώνεται ο Captain Marvel ενώ ο Superman σώζεται τη τελευταία στιγμή απο τη κόρη του(και της Wonder Woman)Lara που τόσα χρόνια κρύβονταν στο Paradise island και εκπαιδεύονταν από τη μητέρα της...Supes,Woner Woman και Lara αποφασίζουν να βοηθήσουν τον Bat Man στο έργο του... Σε μία προσπάθεια να μάθουν τα διαβολικά σχέδια της διεφθαρμένης κυβέρνησης η Lara "παραδίνεται" στον Brainiac και ο Bat Man "αιχμαλωτίζεται"απο τον Luthor όπου ο τελευταίος θα τον βασανίσει με βίαιο τρόπο....Ο Luthor όμως δεν σταματά εκεί αφού σκοπός του είναι να εξαπολύσει δορυφόρους για να εξαλείψει τον μισό πληθυσμό της γης.....Θα καταφέρει ο Bat Man να τον σταματήσει;;Και ποιος είναι αυτός ο μυστηριώδης Joker που σπέρνει τον θάνατο στο πέρασμά του;;; Πέρα λοιπόν από το μπερδεμένο και "φορτωμένο" σενάριο,με τις γνωστές υπερβολές που χαρακτηρίζουν τον Miller από το 1990 και μετά(πολύ και άσκοπη βία,μαύρο χιούμορ που σε πολλές περιπτώσεις δεν χρειάζεται)έχουμε και ένα σχέδιο που κυριολεκτικά έχει γίνει στο "πόδι" μάλλον μέσα στα μέσα συγκοινωνίας που χρησιμοποιούσε ο δημιουργός για να κάνει τις διαδρομές του...Φιγούρες σχεδιασμένες χωρίς τη παραμικρή υποψία σωστής ανατομίας,σχεδόν γελοιογραφικές τις περισσότερες φορές(σαν να ξεπήδησαν από cartoon&comic strip Κυριακάτικων εφημερίδων)μοιάζουν σαν να πρόκειται για το τελικό αποτέλεσμα ενός άγριου μεθυσιού του δημιουργού ή έστω για τα σχέδια του από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού που απλά η μητέρα του έδωσε στη δημοσιότητα...Το έντονο χρώμα της Lynn Varley(και ειδικά μία επιμονή στο πράσινο του στοματικού διαλύματος)και οι περαιτέρω πειραματισμοί της δεν σώζουν καθόλου τη κατάσταση... Ο Μiller για μια ακόμα φορά προσπαθεί να ειρωνευτεί με καυστικό και λίγο υπερβολικό τρόπο την μοντέρνα Αμερική και τα ιδανικά της αλλά κάπου στη πορεία χάνει και ο ίδιος τη μπάλα(π.χ. στη περίπτωση που ο Superman εξηγεί στη κόρη του Lara για το sex,η επίθεση του Bat Man στον Luthor τον οποίο σημαδεύει με το σημάδι του Ζορό λέγοντας "striking terror.Best part of the job!!)ενώ δεν έχουμε καθόλου ανάπτυξη χαρακτήρων όπως γίνονταν στο Dark Knight Returns.....O Superman παρουσιάζεται όχι σαν λακές του Προέδρου όπως προηγουμένως αλλά τελείως ανίκανος,ηττημένος,αναποφάσιστος,παραδομένος....Η τέλεια απεικόνιση για τον μεγαλύτερο σούπερ ήρωα των κόμικς....Η δέ επίθεση του Brainiac στη Metropolis και η καταστροφή της ξυπνά στο αναγνωστικό κοινό άσχημες μνήμες από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου..... Το DK2(όπως γραφόταν για συντομία και για να θυμίζει επίσης sequel ταινιών)απέτυχε σε όλους τους τομείς αν όχι να συναγωνιστεί τουλάχιστον να σταθεί επάξια δίπλα σε ένα μεγάλο έργο όπως ήταν ο προκάτοχός του...Θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει καν και πάλι δεν θα χαλούσε τίποτα στην ιστορία ολόκληρου του Dark Knight mythos....Ευτυχώς η τρίτη συνέχεια(DK3 the master race 2015-2017 )είναι σε καλύτερο επίπεδο.... Το Dark Knight Strikes back(DK2) κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis.To κείμενο θα το βρείτε ΕΔΩ