Search the Community

Ο Φανούρης Άπλας είναι ένας μικροσκοπικός το δέμας, αλλά τετραπέρατος και δαιμόνιος ντετέκτιβ, που αναλαμβάνει τις πλέον απίθανες αποστολές, όπως να εκτελωνίσει τρεις κούτες ενός θαυματουργού σαμπουάν, να σώσει ένα πάρτυ συμφιλιώνοντας δύο αντιμαχόμενες εταιρείες κέτερινγκ, να βρει ένα θαυματουργό τυρί και να αποτρέψει την καταστροφή της σιέστας των υπουργών των σπακακοπαραγωγών χωρών. Εάν όλα αυτά σας ακούγονται παλαβά, μην ανησυχείτε, το ίδιο το κόμικ είναι τρελό και παλαβό και αρκετά σουρεαλιστικό με πολύ προχωρημένο χιούμορ. Οι περιπέτειες του Φανούρη Άπλα ξεκίνησαν να δημοσιεύονται το 1991 από τη Μαμούθ Κόμιξ, η οποία κυκλοφόρησε το άλμπουμ στα περίπτερα, κάτι καθόλου, μα καθόλου αυτονόητο για εκείνη την εποχή και τελικά κυκλοφόρησαν 4 άλμπουμ με τα τρία επόμενα να βγαίνουν το 1992, το 1994 και το 1998 αντίστοιχα. Δεν έχει νόημα να περιγράψω την υπόθεση κάθε άλμπουμ, η οποία ούτως ή άλλως είναι προσχηματική, με την έννοια, ότι υφίσταται περισσότερο ως αφορμή για τα αστεία, τα οποία διαβάζουμε. Οπωσδήποτε, το χιούμορ της σειράς δεν είναι για όλους και δεν είναι όλα τα αστεία εξίσου πετυχημένα, σε γενικές γραμμές όμως, πιστεύω, ότι ακόμη και σήμερα στέκει μια χαρά και σίγουρα το θεωρώ πολύ μπροστά από την εποχή του για τα ελληνικά δεδομένα. Γενικά, το κόμικ σατιρίζει με ιδιαίτερα καυστικό τρόπο κάποια από τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας της εποχής (ξαναδιαβάζοντάς το τώρα, παρατηρώ, ότι πολλά δεν έχουν αλλάξει καθόλου ), ενώ είναι και μια παρωδία των κόμικς περιπέτειας. Πρωτίστως όμως, είναι μια αφορμή για φευγάτο χιούμορ. Το ένα σεναριογράφο, το Δημήτρη Βανέλλη, τον ήξερα ήδη από τα κείμενά του στο ιστορικό περιοδικό Cine-7 και η πορεία του στο χώρο των κόμικς είναι γνωστή σε όλους μας, αλλά για το Δημήτρη Καλαϊτζή δεν γνωρίζω κάτι παραπάνω. Αν έχει κανείς/καμία πληροφορίες, θα ήθελα να τις μοιραστεί μαζί μας. Το Δερβενιώτη, φυσικά, τον ξέρουμε όλοι. Νομίζω, ότι αυτή ήταν η πρώτη αυτόνομη δουλειά του (είχε δημοσιεύσει έργα του και σε περιοδικά πιο πριν) και αυτό, η αλήθεια είναι, φαίνεται. Το σχέδιό του στα πρώτα άλμπουμ δεν υποστηρίζεται από καλά χρώματα, υπάρχει όμως μια σταθερή βελτίωση, η οποία γίνεται εμφανέστατη στο τέταρτο άλμπουμ της σειράς, το οποίο είναι πολύ πιο ώριμο και πολύ πιο φιλικό στο μάτι από τα τρία προηγούμενα και θυμίζει τον εξαιρετικό Δερβενιώτη που όλοι ξέρουμε. Τα άλμπουμ είναι στο σύνηθες μέγεθος της Μαμούθ, το πρώτο έχει 60 σελίδες, τα υπόλοιπα από 50. Διαπιστώνω, ότι πλέον είναι και τα τέσσερα εξαντλημένα, αλλά εμφανίζονται αραιά και πού σε διάφορα σάιτ σε σχετικά λογικές τιμές. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Θα προσπαθήσω να ανεβάσω και κάποιες εσωτερικές σελίδες προσεχώς. Άργησα, αλλά τις ανέβασα!

Όταν ερχόμαστε σε αυτή τη γη, είναι το μέλλον μας προδιαγεγραμμένο; Ορίζουμε εμείς οι ίδιοι τη μοίρα μας ή ένα αόρατο χέρι κινεί τα νήματα της ύπαρξής μας; Σε αυτό το αιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα προσπαθεί να δώσει απαντήσεις ο Mike Mignola χρησιμοποιώντας ως όχημα τον Hellboy. Ένα σπάνιο και εξαιρετικά ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Ο ίδιος ο Mignola είναι, για τα δικά μου γούστα ένας σπάνιος και ενδιαφέρον δημιουργός. Ανήκει σε αυτή την πολύ περιορισμένη ομάδα δημιουργών κόμικς που είναι ταυτόχρονα εξαιρετικός στο σχέδιο και πάρα πολύ καλός στο σενάριο. Ήδη καταξιωμένος με δουλειές του (και με τις δύο «μεγάλες», Marvel & DC) δημιουργεί την περσόνα του Hellboy σαν ένα αποκλειστικά δικό του project. Η πρώτη, cameo, εμφάνιση του χαρακτήρα του γίνεται το Μάιο του 1993 στο πιο απρόσμενο έντυπο! Ένα ιταλικό φανζίν με το όνομα Dime Press, αφιερωμένο στα κόμικς της Bonelli! Μόνο στο εξώφυλλο και χωρίς το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα του αλλά με όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. Η πρώτη ιστορία του, ασπρόμαυρη και μόνο 4 σελίδες, εκδίδεται στο κόμικ περιοδικό του San Diego Comic Con τον Αύγουστο του 1993, ενώ η πρώτη έγχρωμη ιστορία του κυκλοφορεί λίγους μήνες αργότερα, το Δεκέμβριο του 1993, όπου κάνει εμφάνιση στο John Byrne's Next Men 21. Η Dark Horse, η οποία ήταν και ο εκδότης των δύο αμερικάνικων εντύπων που προαναφέραμε, μετά από την ενθουσιώδη υποδοχή του κοινού, κυκλοφορεί το πρώτο κόμικ με τίτλο Hellboy τον Μάρτιο του 1994. Τους τελευταίους μήνες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια ομάδα Γερμανών ναζί αποκρυφιστών μαζί με τον Grigori Yefimovich Rasputin (ναι τον γνωστό), σ ένα απομακρυσμένο νησί της Σκωτίας, προσπαθούν να φέρουν από άλλη διάσταση τον Anung Un Rama, μισό δαίμονα, μισό άνθρωπο, ο οποίος κατέχει μια μοναδική ιδιότητα. Το δεξί του χέρι είναι το «κλειδί» όπου ανοίγει την αιώνια φυλακή, όπου κρατείται η πολυοντότητα, Ogdru Jahad ή αλλιώς Δράκος της Αποκάλυψης. Με αυτό τον τρόπο οι ναζί πίστευαν ότι θα άλλαζαν την πορεία του πολέμου και θα επικρατούσαν σε ένα κατεστραμμένο κόσμο. Μια ομάδα Αμερικάνων πεζοναυτών μαζί με την τεχνική βοήθεια του Άγγλου καθηγητή και αποκρυφιστή, Trevor Bruttenholm, παρεμβαίνει και καταστρέφει τα σχέδια τους. Αν και όχι εντελώς… Οι Αμερικάνοι (φυσικά) νικούν στην σύντομη μάχη, αλλά ο Anung Un Rama έχει περάσει στη δική μας διάσταση. Όταν τον ανακαλύπτουν διαπιστώνουν ότι είναι ένα μικρό «δαιμονόπαιδο». Τον βαφτίζουν Hellboy και τον παίρνουν μαζί τους, σε μια στρατιωτική βάση στο Νέο Μεξικό. Εκεί ο Bruttenholm, δημιουργεί την ομάδα BPRD (Bureau for Paranormal Research and Defense), μια κρυφή υπηρεσία της Αμερικάνικης κυβέρνησης, με σκοπό να ελέγχει και να αποκρούει όλους τους παραφυσικούς κινδύνους που απειλούν τον κόσμο. Στην πορεία της ομάδας εντάσονται και άλλοι χαρακτήρες με περισσότερα ή λιγότερα παραφυσικά χαρακτηριστικά και ειδικές δυνάμεις. Με αυτά τα στοιχεία ο Mignola χτίζει ένα υπέροχο μύθο. Έχει την οξύνοια να μην κρατήσει την ιστορία «αμερικάνικη» και ούτε να παίζει στην εύκολη λύση, βαμπίρ, λυκάνθρωποι κλπ. Δίνει στο βασικό κορμό της ιστορίας του μια παγκόσμια οπτική και διανθίζει όλα τα επιμέρους γεγονότα με πλήθος παραδόσεων και φολκλόρ από πολλές χώρες του κόσμου. Πετυχαίνει να δώσει σε όλες ένα κοινό υπόβαθρο και με αυτό τον τρόπο να τι κάνει «δικές» του. Ταυτόχρονα, και πέρα από την απλή περιπέτεια, στο ψυχολογικό κομμάτι, μας δείχνει με μεγάλη επιτυχία, τη διαρκή μάχη του χαρακτήρα του με τη διττή φύση του. Είναι ο καταστροφέας ή ο σωτήρας της ανθρωπότητας; Στην εκδοτική ιστορία του κόμικ, το Hellboy ακολουθεί την κλασική αμερικάνικη προσέγγιση. Κυκλοφορεί σε τεύχη, στην συνέχεια σε TPB, ενώ αργότερα σε πιο συγκεντρωτικές εκδόσεις. Ταυτόχρονα και σε αραιά διαστήματα, κυκλοφορούν και κάποιες αυτοτελείς πολυσέλιδες ιστορίες. Αν κάποιος θέλει να διαβάσει το σύνολο των κόμικς με τίτλο Hellboy χωρίς να ψάχνει να βρει όλα τα τεύχη έχει δύο επιλογές. Η πρώτη και πιο ακριβή είναι να πάρει τα εφτά Library Editions, την αυτόνομη ιστορία "Into the Silent Sea", τα δύο Omnibus με μαλακό εξώφυλλο και τίτλο "Hellboy The Complete Short Stories" και τέλος το συγκεντρωτικό τόμο "Hellboy Weird Tales". Ο τελευταίος είναι non canonical και περιέχει διάφορες ιστορίες του Hellboy, που δε συμμετέχουν στο βασικό κορμό και φτιάχτηκαν την περίοδο που ο Mignola ήταν στην παραγωγή των δυο πρώτων ταινιών Hellboy. Η δεύτερη και φθηνότερη λύση είναι να πάρει κάποιος τα τέσσερα Omnibus με μαλακό εξώφυλλο, αντί για τα εφτά library και την έκδοση "Into the Silent Sea". Η εκδοτική επιτυχία του Hellboy, οδήγησε τον Mignola και την Dark Horse σε αρκετά spin offs από το Hellboy universe. Οι τίτλοι αυτοί είναι (θα τους δούμε αναλυτικά σε ξεχωριστές παρουσιάσεις) οι: BPRD, Abe Sapien, Hellboy and BPRD, Witchfinder, Lobster Johnson, ενώ έχουν κυκλοφορήσει και εφτά σειρές με λίγα τεύχη (συνήθως 5ή 6) που πραγματεύονται τις ιστορίες συμπληρωματικών χαρακτήρων, με τίτλους: Rasputin The Voice Of The Dragon, Sledgehammer 44, The Visitor : How and Why He Stayed, Frankenstein Underground, Koshchei The Deathless, Crimson Lotus και Rise Of The Black Flame. Επίσης έχουν κυκλοφορήσει σειρές που απευθύνονται σε μικρότερες ηλικίες με τίτλους: Hellboy Junior, Itty Bitty Hellboy, και Hellboy Animated καθώς και μερικά Art Books. Στην Ελλάδα έχουν κυκλοφορήσει σε μετάφραση τρείς τόμοι από την εκδοτική Jemma Press. Επίσης έχουν βγεί τρεις ταινίες βασισμένες στον κόσμο του Hellboy καθώς και μια animated σειρά. Είναι ένα κόμικ που αξίζει να διαβάσει κανείς; Η ερώτηση είναι καθαρά υποκειμενική και άρα δεν υπάρχει γενική απάντηση. Η δική μου απάντηση, είναι ΝΑΙ!!!!

"My father never needed me..But now he's built a robot that needs me...? " - Shinji Ikari Ένα από τα κλασικότερα anime της δεκαετίας του '90 αλλά και ίσως και όλων των εποχών ήταν ο Neon Genesis Evangelion του σκηνοθέτη και animator Ηideaki Anno(Cutie Honey,Kare Kano,Gunbuster)που σηματοδότησε τη μεγάλη επιστροφή του είδους mecha(δηλ.anime με μεγάλα ρομπότ)αλλά και του ίδιου του δημιουργού μετά από χρόνια ψυχολογικών προβλημάτων και απομόνωσης.Με αυτή τη σειρά ο δημιουργός μοιάζει να θέλει να ξορκίσει τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες... Σε αυτό το ψυχολογικό,υπαρξιακό και μελοντολογικό δράμα επιστημονικής φαντασίας,εκτυλίσσεται η ιστορία του δεκατετράχρονου Shinji Ikari και των συντρόφων του,που θυσιάζοντας τη εφηβική τους ηλικία χρησιμοποιούνται ως πειραματόζωα και πολεμιστές για να προστατέψουν τη Γη από τους επικίνδυνους "Αγγέλους" μιας αινιγματικής και υπερκόσμιας απειλής.Δεκαπέντε χρόνια πριν την υπόθεση της ιστορίας το 2000,η επαφή ενός άκρως απόρρητου πρoγράμματος στην Ανταρκτική και του πρώτου εξωγήινου ''Αγγέλου" προκάλεσαν τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας...Τώρα που φαινομενικά οι "Άγγελοι" επιστρέφουν ο Shinji καλείται από τον πατέρα του τον οποίο είχε να δει πάνω από 10 χρόνια,να γίνει πιλότος/χειριστής των υπερανεπτυγμένων βιο-ρομπότ EVA.O Shinji δέχεται μόνο και μόνο για να κερδίσει και πάλι την αγάπη και αποδοχή του πατέρα του Gendo,ο οποίος εργάζεται για τη διεθνή οργάνωση NERV που βρίσκεται πίσω από το αμυντικό αυτό πρόγραμμα,και φαίνεται να κρύβει πολλά μυστικά... To anime γνώρισε τεράστια επιτυχία,δημιούργησε ολόκληρη σχολή,αναγέννησε τη βιομηχανία του anime,έβγαλε εκατοντάδες προιόντα franchise(films,soundtracks,figurines,light novels κ.α.) που έχουν επιτύχει ρεκόρ πωλήσεων σε ιαπωνικές και δυτικές αγορές,έλαβε κριτική αναγνώριση, αλλά και συγκέντρωσε αντιπαραθέσεις για τις βίαιες σκηνές αλλά και για τα τελευταία δύο επεισόδια της που υπαινίσσονταν τη χρήση παραισθησιογόνων από τους μικρούς πρωταγωνιστές της..Ο Αnno υποχρεώθηκε να γράψει ένα εναλλακτικό και λιγότερο σκοτεινό τέλος της σειράς στο Death & Rebirth ταινία-αποσπάσματα του anime το 1997. Η μεταφορά του anime σε manga ανατέθηκε στον έμπειρο mangaka Yoshiyuki Sadamoto(R20,Fushigi no Umi no Nadia,18R no Taka),o οποίος είχε δουλέψει στο σχεδιασμό της σειράς και των χαρακτήρων στην anime εκδοχή τους(με τον Hideaki Anno ως επόπτη),και ήταν φυσικά εκ των ιδρυτικών στελεχών της εταιρείας Gainax που δημιούργησε τη σειρά. Το manga που εκδόθηκε από τη Kadokawa Shoten,ξεκίνησε την έκδοση του στο εβδομαδιαίο περιοδικό Monthly Shōnen Ace της εταιρείας,και ολοκληρώθηκε σε 14 volumes από τον Δεκέμβριο του 1994 μέχρι και το Νοέμβριο του 2014.Κυκλοφόρησε πριν από την τηλεοπτική σειρά(μολονότι το anime προηγήθηκε σαν ιδέα και σύλληψη) και προοριζόταν αρχικά ως συνοδευτική προσαρμογή σε αυτήν της τηλεοπτικής σειράς.Γι'αυτό το λόγο το manga είναι πιστό στην ιστορία του anime,χωρίς ιδιαίτερες διαφορές.. Εκεί που ο Sadamoto αλλάζει λίγο τα πράγματα-πάντα όμως με διακριτικό τρόπο-είναι στην ανάπτυξη των χαρακτήρων της σειράς.O Shinji και εδώ προσπαθεί να κερδίσει την αποδοχή του πατέρα του,αλλά σε αντίθεση με το anime στο οποίο ήταν περισσότερο εσωστρεφής,στο manga εκφράζει τα συναισθήματα του περισσότερο και έχει αναπτύσσει για τις συντρόφους του στον αγώνα,την Rei και την Asuka.H Rei Ayanami η αινιγματική αυτή μορφή,πρώτο παιδί και πιλότος της μονάδας Evangelion,είναι πάλι πιο ομιλητική και πιο συνδεδεμένη με τους ανθρώπους γύρω της,από ότι στο anime.Στο manga ο Sadamoto δείχνει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της και εμμέσως αποκαλύπτει ότι είναι ερωτευμένη με τον Shinji. Η τρίτη πιλότος της παρέας η Γερμανο-Ιαπωνέζα Asuka Langley Soryu,στο manga καταφέρνει να διατηρήσει τον επιθετικό και φλογερό χαρακτήρα της,αλλά δεν είναι τόσο επιθετική στον Shinji όπως στη σειρά,ενώ και εδώ ο Sadamoto αφήνει υπόνοιες ότι και εκείνη έλκεται από εκείνον...Ο Sadamoto είχε τη δυνατότητα να ασχοληθεί λίγο περισσότερο με τους χαρακτήρες των ηρώων του μέσο της manga εκδοχής τους,χωρίς φυσικά αυτό να στερεί τίποτα από τη δράση ή να κωλυσιεργεί τη ροή της ιστορίας. Λόγο ενασχόλησης και με άλλα project και δουλειές,ο Sadamoto άργησε να ολοκληρώσει τη μεταφορά σε manga του Neon Genesis Evangelion,και ενώ αρχικά έβγαζε ένα Tankobon κάθε χρόνο,όσο πλησιάζαμε προς την ολοκλήρωση της σειράς ο χρόνος αναμονής μεγάλωσε ακόμα περισσότερο(παραπάνω από 2 χρόνια ανάμεσα στον 9ο με 10ο τόμο)με αποτέλεσμα οι 14 τόμοι της σειράς να ολοκληρωθούν μέσα σε 18 χρόνια...Το manga έχει πουλήσει πάνω από 23 εκατομμύρια αντίτυπα σε 15 χώρες.Aν και όπως ανέφερα στην αρχή το manga δημιουργήθηκε σαν συνοδευτική σειρά του anime,o Sadamoto έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι το manga είναι το δικό του ατομικό έργο και δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται ως αναφορά για οτιδήποτε στο anime.Και όντως αν ο αναγνώστης το δει σαν μία ξεχωριστή οντότητα,το manga μπορεί να κερδίσει μία περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη του. Η υψηλή σχεδιαστική ποιότητα σε συνδυασμό με τα δυναμικότητα των χαρακτήρων του,τη ξέφρενη δράση που χαρακτηρίζει τις εντυπωσιακές σκηνές μάχης,η ανάπτυξη των χαρακτήρων,και τα χρώματα που ενίοτε χρησιμοποιεί(στην αρχή κεφαλαίων και στο σχεδιασμό των εξώφυλλων)καθιστούν τον Sadamoto ως έναν καλλιτέχνη μεγάλης κλάσης που έχει δημιουργήσει ολόκληρη σχολή,και φανατικούς θαυμαστές που αγοράζουν art prints και βιβλία/άλμπουμ με συλλογές από την τέχνη του. Από το Νοέμβριο του 2003 κυκλοφορεί και μία εναλλακτική εκδοχή του NGE σε manga το Neon Genesis Evangelion-Angelic Days του Fumino Hayashi,που απευθύνεται σαφώς σε μικρότερες ηλικίες,απουσιάζουν πλήρως οι αναφορές σε βία,σεξ,ενώ οι υπαρξιακοί προβληματισμοί και οι θρησκευτικές αναφορές έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα,εστιάζοντας περισσότερο στις σχέσεις των παιδιών μεταξύ τους.Και οι δύο εκδοχές του manga(Sadamoto&Hayashi)κυκλοφορούν στα αγγλικά από τη VIZ media. Αν αγαπήσατε το anime αλλά είστε λάτρεις και των manga,μία ματιά στο NGE του Υoshiyuki Sadamoto δε θα σας κάνει τα χάσετε το χρόνο σας.Αντίθετα δείτε το σαν αποτίμηση ενός μεγάλου και επικού έργου.

"But I am Tony Stark..And if I can't outfight something..I can always outthink it!! " - Iron Man To Tales of Suspense ήταν μία κόμικ σειρά ανθολογίας κυρίως ιστοριών επιστημονικής φαντασίας,που κυκλοφόρησε το Γενάρη του 1959. Το πρώτο τεύχος του ToS με cover από Don Heck Σαν ένας από τους τελευταίους τίτλους της Atlas όπως ονομαζόταν τη δεκαετία του '50 η σημερινή Marvel comics(ήδη από το τεύχος #19 πέρασε στη νέα ονομασία της εταιρείας),γρήγορα στις αρχές τις δεκαετίας του '60 μετατράπηκε και αυτός(όπως και προηγούμενοι τίτλοι της εταιρείας σαν τους Tales to Astonish και Strange Tales που όμως είχαν λίγο πιο horror ή supernatural στοιχείο)σε υπερηρωικός τίτλος με την εμφάνιση του Iron Man στο τεύχος #39 τον Μάρτιο του 1963(μία δημιουργία των Stan Lee του αδερφού του Larry Lieber,και των σχεδιαστών Don Heck & Jack Kirby).Καθώς και αργότερα με την επανεμφάνιση του Captain America στη silver age εποχή των κόμικ(η οποία έγινε στο Avengers #4)άρχισε να δημοσιεύει τις νέες του ιστορίες από το τεύχος #59 το Νοέμβριο του 1964. O Iron Man μοιράζεται τον τίτλο με τον Cap(1964) Ο τίτλος έφτασε στα 99 του τεύχη ενώ από το επόμενο(που θα ήταν το #100)ονομάστηκε Captain America(vol.1)τον Απρίλιο του 1968,και έμεινε έτσι μέχρι και τον Αύγουστο του 1996 όπου και το τίτλος τερματίστηκε για να ξεκινήσει ξανά από το #1 σαν heroes Reborn(αυτό όμως θα είναι ένα άλλο μελλοντικό μου άρθρο...).Στο Tales of Suspense σε όλα τα χρόνια της έκδοσης του δούλεψαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της Marvel όπως Jack Kirby,Steve Ditko,Don Heck,Roy Thomas,Robert Bernstein,Florence Steinberg,George Tuska κ.α. Στα τέλη του 1994 η Μarvel αποφάσισε να "αναστήσει" έστω και για one shots κάποιους από εκείνους τους παλιούς τίτλους της όπως τα Strange Tales(ο οποίος είχε ξανα κυκλοφορήσει κάποια τεύχη δεκαετία του '80)το Tales to Astonish(που τον αρχικό τίτλο τον μοιράζονταν ο Giant Man με τον Hulk,και αργότερα ο Hulk με τον Sub Mariner)και φυσικά το Tales of Suspense,με νέες ιστορίες στις οποίες φυσικά θα πρωταγωνιστούσαν οι ήρωες που άνηκαν στους αναφερόμενους τίτλους. Tales of Suspense Ιανουάριος 1995 Έτσι λοιπόν στο Tales of Suspense θα πρωταγωνιστούσαν ο Iron Man μαζί με τον Captain America(σε σενάριο James Robinson(Starman,JSA,Cable) και σχέδιο Colin McNeil(Judge Dredd,Chopper)στο Tales to Astonish οι Hulk&Giant Man μαζί με Wasp(είχαν προηγηθεί στον τίτλο του Sub Mariner)σε σενάριο Peter David(Hulk,X-Factor,Supergirl)και σχέδιο John Estes(Bat Man/Deadman)και τέλος το Strange Tales οι Doctor Strange μαζί με Thing&Human Torch(που είχαν προηγηθεί του Nick Fury στον τίτλο)σε σενάριο Kurt Busiek(Marvels,Astro City)και σχέδιο Ricardo Villagran(Tarzan/John Carter). Στο Tales of Suspense θα δούμε τη μάχη που θα δώσουν από κοινού οι Iron Man και Captain America ενάντια στην απειλή μίας νέας οργάνωσης με το όνομα D.A.N.T.E. η οποία φαίνεται να χρησιμοποιεί τεχνολογία βασισμένη τόσ του Tony Stark(με βάση τις πρώτες του σημειώσεις για τη κατασκευή της αρματοσιάς του)όσο και των Ναζί που είχαν δημιουργήσει τους Sleepers στον Β'Παγκόσμιο πόλεμο...Ο Νιck Fury(ο κλασικός και ορθόδοξος όχι η κομικσική μεταφορά του Samuel Jackson που πάνε να μας πλασάρουν)θα ζητήσει τη βοήθεια των δύο ηρώων ξεχωριστά.Ο Captain μάλιστα δείχνει να γνωρίζει τον αρχηγό της οργάνωσης Emil Stein από το μακρινό παρελθόν... Η εντόπιση πληροφοριών για τα ίχνη των τρομοκρατών αποδυκνύεται όχι και τόσο εύκολη υπόθεση για τους 2 ήρωες,και όταν βρίσκουν το μέρος όπου πρόκειται να χτυπήσουν(Τέξας για να αποκτήσουν πρόσβαση σε άκρως απόρρητα data))θα ανακαλύψουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου αλλά αυτό που προέχει είναι ο εχθρός και όχι οι όποιες προσωπικές τους διαφορές(ναι είχαν τα προβληματάκια στη σχέση τους και πριν το Civil War)...Tι ήθελε τα Data η οργάνωση;;Για να βελτιώσει τη τεχνολογία της;Για να δολοφονήσει κάποιο σημαντικό πρόσωπο;;; Μέσα από έναν δικό τους κατάσκοπο που έχει εισχωρήσει στη τρομοκρατική οργάνωση,ο Fury πληροφορεί τους ήρωες μας ότι η οργάνωση ετοιμάζει χτύπημα στην Wasington,σε μία συνάντηση της Αμερικάνικης κυβέρνησης με αντιπροσωπεία Ιαπώνων επιχειρηματιών,στην οποία θα βρίσκεται και ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος..Τα πράγματα γίνονται ακόμα δυσκολότερα όταν ο Cap μυστηριωδώς απαγάγεται,αλλά και τα σχέδια της D.A.N.T.E. ίσως να μην ήταν αυτά που νόμιζε ο Fury... Πάντα με σεβασμό στους χαρακτήρες και την ιστορία τους,ο Robinson μας παραδίδει ένα πολιτικο-κατασκοπικό θρίλερ γεμάτο καταιγιστική δράση,αγωνία και άκρατη περιπέτεια όλα αρμονικά συνδυασμένα για ένα απολαυστικό αναγνωστικό αποτέλεσμα.Κυρίως όμως εμμένει στα συναισθήματα των χαρακτήρων και τις μεταξύ τους σχέσεις.Ειδικά στους δύο ήρωες ο Robinson(όπως ακριβώς έκανε και ο Jeff Loeb στο Superman/Batman:Public Enemies που σας παρουσίασα εδώ) τονίζει ξεκάθαρα,το πόσο διαφορετικοί σαν χαρακτήρες είναι,αλλά και πόσο σέβονται ο ένας τον άλλο χωρίς κανένας από τους δύο να το πει ξεκάθαρα στον άλλον. Aλλά και το πως ο καθένας από τους δύο από τη σκοπιά του,νιώθει ένα αίσθημα κατωτερότητας έναντι του άλλου.Ο Tony Stark κρυμμένος πίσω από το "κέλυφος" του δίπλα σε έναν πολεμιστή/ήρωα του Β'Παγκοσμίου πολέμου,ο Steve Rogers νιώθοντας "ξεπερασμένος"μπροστά στη τεχνολογική εξέλιξη και το δημιουργικό μυαλό του Stark.Ο Cap βλέπει έναν άνθρωπο του σήμερα με τεχνολογία του αύριο,όταν ο ίδιος νιώθει σαν άνθρωπος του χθες.... Στο τέλος όμως οι όροι θα αντιστραφούν όταν ο Cap θα προσπαθήσει με την τεχνολογία να νικήσει τον(τεχνολογικά ανεπτυγμένο)εχθρό,ενώ ο Stark εγκαταλείπει τη τεχνολογία για να επέμβει με τις δικές του,ανθρώπινες δυνάμεις....Όλα αυτά δοσμένα με μεγάλη μαεστρία από τη συγγραφική πένα του Robinson που για μια ακόμα φορά παραδίδει μαθήματα γραφής και δείχνει πόσο προικισμένος συγγραφέας είναι.Υπέροχο το σχέδιο του McNeil(με ωραία ακρυλικά χρώματα που κάθε panel μοιάζει με μικρό πίνακα ζωγραφικής)που μου θυμίζει αρκετά και εκείνο του Joe Jusko,και που προσδίδει έναν άλλο "ευρωπαικό" αέρα σε mainstream αμερικάνικη έκδοση υπερηρωικού κόμικ. Iron..Cap!!Εvolve or die!! Μία ιστορία που αν μη τι άλλο θα ικανοποιήσει τους fan των δύο ηρώων και θα δώσει μία νέα οπτική στις σχέσεις μεταξύ τους,χρόνια πριν τις εξελίξεις του πρώτου Civil War που συγκλόνισε το σύμπαν της Marvel.To κείμενο το βρίσκετε και ΕΔΩ

Αγγλία, τέλη του 19ου αιώνα. Η μικρή Fanny, ορφανή πλέον, μπαίνει υπό την κηδεμονία του Λόρδου Charleston, αδερφού της μητέρας της, και της συζύγου του. Καταφτάνει στο νέο της σπιτικό, το Blacktales, μέσα στην άγρια νύχτα, ενώ μαίνεται καταιγίδα (προφανώς), και προτού καλά-καλά τακτοποιηθεί, αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν είναι φυσιολογικά (προφανώς). Τριγυρίζοντας στο δαιδαλώδες κάστρο, θα ανακαλύψει αλλόκοτα έθιμα/συνήθειες (όπως ότι πρέπει πάντα να έχεις καρφίτσες πάνω σου) και θα γνωρίσει τους παράξενους ενοίκους (ανάμεσά τους ένας εξορισμένος στη σοφίτα επιστήμονας και ο τερατώδης αρχιμάγειρας), οι οποίοι όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, αναζητούν τη χαμένη πένα του Λόρδου Charleston. Το τι καθιστά αυτή την πένα τόσο πολύτιμη, θα προτιμούσα να μην σας πω... Η ιστορία και τα σεναριακά ευρήματα μου θύμισαν έντονα Neil Gaiman (κυρίως τα Coraline και The Ocean at the End of the Lane), ενώ υπάρχει κάτι από την ατμόσφαιρα των γοτθικών ιστοριών τρόμου (προφανώς). Δεν θα έλεγα ότι έχω κάποιο συγκεκριμένο παράπονο από τον κύριο Dufaux. Ακόμη η τριτοπρόσωπη αφήγηση, μια τόσο αγαπημένη τεχνική των «παλιών» σεναριογράφων, είναι αρκετά ταιριαστή και δεν χαλάει τον ρυθμό. Ο δε τρόπος εναλλαγής χιουμοριστικών στιγμών με σκηνές βίας και τρόμου, μου θύμισε το Peter Pan του Loisel κι αυτό μόνο φιλοφρόνηση μπορεί να θεωρηθεί. Κάποιοι σίγουρα θα βρουν, ή τουλάχιστον θα προσπαθήσουν να βρουν, μια «λογική», κάποιους συμβολισμούς. Ίσως, τελικά, να είναι ένα παραμύθι ενηλικίωσης με χιουμοριστικά τοποθετημένες κοινωνικές με πολιτικές προεκτάσεις. Ο Griffo, συχνός συνεργάτης του Dufaux, μας δίνει ωραία καρέ. Όχι κάτι εντυπωσιακό, κάτι που δεν έχουμε δει αλλού, όμως η κλασική, καθαρή γαλλοβελγική γραμμή του δένει όμορφα με το ύφος της ιστορίας. Στην τελική, βέβαια, είναι ίσως ο χρωματισμός της Anaïs, που δίνει μια επιπλέον βαρύτητα στο σχέδιο και το βοηθά να υποστηρίξει τις πιο σκληρές σκηνές. Το κόμικ αυτό κυκλοφόρησε στα γαλλικά από την Dupuis, σε δύο άλμπουμ, μεταξύ 1994 και 1995. Πολλά χρόνια μετά, το 2017, το ξέθαψε η Europe Comics και το έβγαλε σε ηλεκτρονική μορφή. Δεν ανήκει στα κόμικς που θα σας αλλάξουν τη ζωή, αλλά είναι ένα καλογραμμένο ενήλικο παραμύθι και αναμφίβολα διαβάζεται ευχάριστα.