Search the Community

Τον Δεκέμβριο του 1987 οι εκδόσεις Καμπανά μας έκαναν ένα ασυνήθιστο δώρο: Το Marvel Graphic Novel του 1986 με τίτλο "Hooky" Ένα graphic novel που δεν φημίζεται για την πλοκή του (βρίσκεται εκεί απλά για να εξυπηρετήσει το σχέδιο), αλλά φημίζεται για το σχέδιό του από τον μετρ του τρόμου, Berni Wrightson! Την εποχή που βγήκε στην Ελληνική αγορά ήταν κάτι πρωτόγνωρο και μοναδικό, ενώ θεωρούνταν και "πολυτελής έκδοση" για τα τότε δεδομένα. Δυστυχώς όμως η υψηλή τιμή του (300 δρχ, όταν το αντίστοιχο Σούπερ Σπάιντερμαν έκανε 150 δρχ) το εμπόδισε να έχει την κυκλοφορία που του άξιζε με αποτέλεσμα να μην υπάρξει συνέχεια από τις εκδόσεις Καμπανά... Ευχαριστώ τον eponymus της Αρχειοθήκης Κόμικς για την ευγενική παραχώρηση του οπτικού υλικού.

Να ένα σχετικά άγνωστο περιοδικό με ενήλικα κόμικς, που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1987 και κράτησε μόνο για δύο διαπιστωμένα τεύχη. Το όνομα του περιοδικού ήταν "Κούκου" και δημοσίευσε διάφορα κόμικς, Ελλήνων και ξένων δημιουργών (στο πρώτο τεύχος ήταν μεταξύ άλλων οι Wolinski, Gottlib, Reiser, για το δεύτερο δεν ξέρω, επειδή δεν το έχω) με έμφαση σε κόμικς χιουμοριστικού και ερωτικού περιεχομένου. Είναι εντυπωσιακό, το ότι στους συνεργάτες του περιοδικού αναφέρονται και τα ονόματα των Γιάννη Ζουγανέλη, Γιάννη Κούτρα, αλλά και Μάκη Τριανταφυλλόπουλου (!!) [είναι μάλλον ο Makis, που αναγράφεται στο εξώφυλλο] μεταξύ άλλων, οι οποίοι συνείσφεραν με χιουμοριστικές σελίδες. Γενικά, το περιοδικό δεν περιείχε μόνο κόμικς, αλλά και άλλες στήλες, ενώ γενικά σημαντικό τμήμα της ύλης καταλάμβαναν νέα και αφιερώματα (κάποια σατιρικού περιεχομένου) σχετικά με την ποπ μουσική. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με το ότι μέσα στο περιοδικό διαφημίζονταν μουσικά περιοδικά, όπως το "Ποπ και Ροκ" και το "Τοπ και Στίχοι", με κάνουν να υποψιάζομαι, ότι ίσως να υπήρχαν κάποιοι κοινοί εκδότες. Ως εκδοτική πάντως, εμφανιζόταν η εταιρεία "Κούκου" με έδρα την Καλλιθέα. Σαν έκδοση ήταν μια χαρά, με έγχρωμες και ιλουστρασιόν τις κεντρικές σελίδες και αφίσα στο μέσο του τεύχους. Κόστιζε 230 δραχμές, λογικό ποσό για εκείνη την εποχή (ενδεικτικά, το "Παρά Πέντε" εκείνου του μήνα κόστιζε 250 δραχμές) και είχε 100 σελίδες. Δεν γνωρίζω γιατί σταμάτησε η έκδοσή του, αν ξέρει κάποιος κάτι παραπάνω, ας γράψει. Δύσκολο να βρεθούν τα δύο αυτά τεύχη, όχι όμως και ακατόρθωτο. Εγώ ψάχνω το #2, αν ξέρει κανείς, πού μπορώ να το βρω, ας με ενημερώσει

Τίτλος Πρωτότυπου: Les armées du Conquérant (Les Humanoïdes Associés, 1977), Arn: 1. La vengeance d'Arn (Les Humanoïdes Associés, 1981), Arn: 2. Le triomphe d'Arn (Les Humanoïdes Associés, 1987) Ένα οπτικά εντυπωσιακό κόμικ, το οποίο συγκεντρώνει τρεις συνεργασίες του σεναριογράφου Ζαν-Πιέρ Ντιονέ, συνιδρυτή του ιστορικού περιοδικού Métal hurlant) και του σχεδιαστή Ζαν-Κλοντ Γκαλ με συμβολή στο σενάριο ορισμένων από αυτών του Φιλίπ Πικαρέ. Οι τρεις αυτές συνεργασίες κυκλοφόρησαν αυτόνομα στη Γαλλία τα έτη 1977, 1981 και 1987 αντίστοιχα και μάλιστα ασπρόμαυρες. Στη συνέχεια, και μετά τον πρόωρο θάνατο του Γκαλ το 1994 σε ηλικία μόλις 52 ετών, οι ιστορίες επιχρωματίστηκαν και κυκλοφόρησαν σε ενιαίο άλμπουμ στα αγγλικά το 2017 από τη Humanoids. Αυτή είναι και η έκδοση, που διάβασα και πάνω στην οποία γίνεται η παρουσίαση. Το πρώτο μέρος ("Les armées du Conquérant", στα αγγλικά "Conquering Armies" ή σκέτο "Armies"), αποτελείται από διάφορες μικρές ιστορίες, που όλες έχουν ένα κοινό στοιχείο: ένας κατακτητικός στρατός φτάνει σε μια άγνωστη χώρα και εξαιτίας ενός υπερφυσικού ή δυσεξήγητου γεγονότος, ο στρατός ή ένα τμήμα του καταρρέει και οι στρατιώτες πεθαίνουν ή τρελαίνονται, κατακτημένοι και οι ίδιοι από μια πανάρχαιη δύναμη, στην οποία δεν μπορούν να αντισταθούν. Η γλώσσα είναι αφαιρετική, σχεδόν ποιητική κάποιες φορές και όλες οι ιστορίες αφήνουν μια αίσθηση ματαιότητας, ενώ είναι χαρακτηριστικό, ότι ξεκινάνε σχεδόν όλες με μια παρόμοια πρόταση. Το δεύτερο και το τρίτο μέρος ("La vengeance d'Arn" και "Le triomphe d'Arn" στα γαλλικά, "Arn's Revenge" και τα δύο μέρη στα αγγλικά) αφηγούνται την ιστορία του (σωστά μαντέψατε! ) Αρν, ο οποίος ήταν γιος ενός πολέμαρχου, απήχθη και φυλακίστηκε από τους εχθρούς, δραπέτευσε, εκδικήθηκε τους βασανιστές του και τελικά γνώρισε κ εκείνος την αναπόφευκτη μοίρα όλων των ανθρώπων... ή μήπως όχι;;; Το πρώτο μέρος του κόμικ είναι γοητευτικό, οι ολιγοσέλιδες και αυτοτελείς ιστορίες έχουν μια περίεργη σαγήνη και το γεγονός, ότι η αφήγηση είναι ιδιόρρυθμη τις βοηθά να αποκτήσουν μια σχεδόν μεταφυσική, αλληγορική διάσταση. Η ιστορία του Αρν, από την άλλη, χωρίς να είναι κακή, είναι σαφώς πιο κλισαρισμένη και ως ένα βαθμό προβλέψιμη. Το σχέδιο του Γκαλ, όμως, είναι απίστευτο! Απίστευτο! Ρεαλιστικό, με αδιανόητη προσοχή στη λεπτομέρεια, ειδικά στις σκηνές πλήθους, όπου φαίνεται πώς έχει σχεδιάσει εκατοντάδες φιγούρες, τρομερά κτήρια και τοπία με ασύλληπτες συνθέσεις, είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά σχέδια, που έχω δει ποτέ στη ζωή μου, πραγματικό οφθαλμόλουτρο. Η σκηνοθεσία του είναι πολύ επιτυχημένη και δείχνει του ανθρώπους μικρούς και ασήμαντους μπροστά στα κτήρια και στα τοπία, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη γενικότερη ιδέα του κόμικ. Ίσως το σενάριο να μη σας πει πολλά, αλλά το σχέδιο φαντάζομαι, ότι θα σας κάνει να χαζέψετε για ώρα. Τα χρώματα του κόμικ είναι εντυπωσιακά και αναδεικνύουν το σχέδιο του Γκαλ. Αναρωτιέμαι, πώς θα το χρωμάτιζε ο ίδιος... Παραθέτω και ασπρόμαυρες σελίδες, για να δούμε το σχέδιό του χωρίς χρώμα. Για την έκδοση, τα έγραψα στην αρχή, προσθέτω απλά, ότι η αγγλική έκδοση είναι με μαλακό εξώφυλλο και περιέχει πρόλογο του Ντιονέ και επίλογο από τον Πατ Μιλς. Δεν γνωρίζω, εάν υπάρχει κι άλλη έκδοση στα αγγλικά ή στα γαλλικά. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Συνέντευξη του Ντιονέ στο The Comics Journal

Ένα βιβλιαράκι με στριπάκια και ήρωα τον Μπλοκάκιο, ένα γενειοφόρο άνδρα, ο οποίος στοχαζόταν πάνω σε υπαρξιακά θέματα. Το στριπ δημοσιευόταν στον Ταχυδρόμο και στο περιοδικό "Τέταρτο" στη δεκαετία του 1980 και για αρκετά χρόνια, γιατί το θυμάμαι, που το διάβαζα. Το 1987 οι εκδόσεις Άγρα κυκλοφόρησαν ένα καλαίσθητο βιβλιαράκι μικρού σχήματος, 124 σελίδων, τυπωμένων μόνο από τη μια μεριά, που συγκέντρωνε 59 από αυτά τα στριπάκια. Δεν είμαι σίγουρος, εάν τα συγκεκριμένα στριπ είχαν δημοσιευτεί στα περιοδικά, που ανέφερα πιο πάνω, σίγουρα όμως υπάρχουν και δημοσιευμένα στριπ, που δεν περιλαμβάνονται στο βιβλίο. Στη ράχη του βιβλίου υπάρχει ο αριθμός 1 και στο εσωτερικό γράφει "Πρώτος Τόμος", αλλά δεύτερος δεν εκδόθηκε ποτέ. Απολύτως μινιμαλιστικό στριπ, που αποτελούταν συνήθως από τρεις εικόνες, σίγουρα δεν διεκδικεί βραβείο όσο αφορά στο σχέδιο, έχει όμως κάποιες πολύ επιτυχημένες και ιδιαιτέρως πικρές σκέψεις. Τα θέματα δεν είναι πολιτικά, αλλά στοχασμοί για τη ζωή και την ύπαρξη, που συνήθως κατέληγαν σε ένα πολύ απαισιόδοξο συμπέρασμα. Πιστεύω, ότι είναι ένα από τα καλά στριπάκια της δεκαετίας εκείνης και όχι μόνο και ότι σαφώς ξεχωρίζει με τις ατάκες του και τη στάση του απέναντι στη ζωή. Σίγουρα το σχέδιο δεν λέει πολλά, αλλά εντάσσεται και αυτό στο κλίμα μονοτονίας, που αποπνέει το κόμικ. Από όσο γνωρίζω, αυτή ήταν η μοναδική απόπειρα του Αντώνη Κυριαζάνου στο χώρο των κόμικς. Έχει γράψει τουλάχιστον ένα βιβλίο και μπορείτε να διαβάσετε μια συνέντευξή του εδώ. Αν και το κόμικ φαίνεται εξαντλημένο στις εκδόσεις Άγρα, το βλέπω σε διάφορα κεντρικά και όχι μόνο βιβλιοπωλεία και σε χαμηλή τιμή, γύρω στα 5 με 6 ευρώ. Θεωρώ, ότι ίσως αξίζει μια ευκαιρία να το ανακαλύψετε. Το εξώφυλλο και ένα στριπάκι είναι από το Ίντερνετ, τα άλλα τρία στριπάκια είναι δικές μου φωτογραφίες από το βιβλιαράκι.

Spider Man:Kraven's Last Hunt ''I have found dignity, not in the cities, but in the jungle. I have found honor, not in the civilized, but in the primal. I have found morality, I have found meaning in the hunt.'' - Kraven the Hunter Το έχω ξαναγράψει σε προηγούμενο άρθρο μου,ότι ο J.M.DeMatteis είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς.Ο τρόπος με τον οποίο σκιαγραφεί τη ψυχολογία των χαρακτήρων,οποιουδήποτε τίτλου καταπιάνεται(ειδικά στις δουλειές του στη Marvel)καθώς και τα λεπτά ζητήματα που θίγει(ρατσισμός,παιδική κακοποίηση,σεξουαλικότητα, κ.τ.λ.) είναι ένα από τα μεγαλύτερα ατού της γραφής του. Σήμερα θα μιλήσουμε για μία από τις πιο δυνατές στιγμές της συγγραφικής του καριέρας,και ένα από τα σκοτεινότερα και πιο αναγνωρίσιμα story arcs του Spider Man που γράφτηκαν ποτέ.Το κλασικό τελευταίο κυνήγι του Kraven(Kraven's Last Hunt)που κυκλοφόρησε το 1987. Αρχικά ο DeMatteis ήθελε να γράψει μία ιστορία με πρωταγωνιστή έναν άλλο ήρωα της Marvel,τον Wonder Man,ο οποίος θα θάβονταν ζωντανός από τον αδερφό του τον Grim Reapper,και τον αγώνα του να βγει στην επιφάνεια.Η ιστορία του όμως τότε απορρίφθηκε,παρ' όλα αυτά η ιδέα παρέμενε μέσα στο κεφάλι του.Αργότερα ο συγγραφέας πρότεινε στους ιθύνοντες της DC μία παρόμοια ιστορία για τον Bat Man με αντίπαλο του τον Joker,η οποία όμως απορρίφθηκε και πάλι γιατί κάποια στοιχεία της υπόθεσης θύμιζαν μία άλλη ιστορία που ήδη είχε κυκλοφορήσει το Killing Joke του Alan Moore. O DeMatteis ξαναπρότεινε την ιστορία στους υπεύθυνους της Marvel,αυτή τη φορά όμως χρησιμοποιώντας τον Spider man και ίσως κάποιον καινούργιο villain,ειδικά δημιουργημένο για την ιστορία αυτή.Αυτή τη φορά στέκεται πιο τυχερός και η ιστορία εγκρίνεται από τους εκδότες,και μερικές αλλαγές προστίθενται στο σενάριο.Ο DeMatteis αποφασίζει να χρησιμοποιήσει έναν ήδη κλασικό εχθρό του Spidey,τον Kraven τον κυνηγό,στην τελική του μάχη με την αράχνη.Επίσης ο συγγραφέας θα επέμενε στη συναισθηματική σύνδεση ανάμεσα στον Peter Parker και τη Mary Jane(οι οποίοι είχαν μόλις παντρευτεί στο amazing Spider Man annual #21 τη χρονιά εκείνη)δίνοντας έτσι στην ιστορία του ακόμα μεγαλύτερη τραγικότητα. Βοηθός του σε αυτό το εγχείρημα θα ήταν ο σχεδιαστής Mike Zeck(Μaster of Kung Fu,Secret Wars,Punisher) με τον οποίο ο DeMatteis είχε συνεργαστεί μαζί του σε ένα διαβολεμένα πολύ καλό run στον Captain America στις αρχές της δεκαετίας του '80,και επίσης θα χρησιμοποιούσαν έναν δικό τους χαρακτήρα που είχε εμφανιστεί σε εκείνο το run,τον ανθρώπινο αρουραίο,τον Vermin. H ιστορία θα ήταν σε 6 μέρη και θα δημοσιεύονταν αρχικά στον δεύτερο τίτλο του Spidey,στο Spectacular Spider Man.Εξ' αιτίας όμως του θέματος της,ο τότε editor της Marvel,Jim Salicrup,πρότεινε να δημοσιευτεί και στους 3 τότε κύριους τίτλους του χαρακτήρα(Amazing,Spectacular,web of..)για να μην υπάρχει σύγχυση σχετικά με τις εξελίξεις της ιστορίας,στους υπόλοιπους τίτλους...Έτσι λοιπόν ολόκληρη η ιστορία δημοσιεύτηκε από τον Οκτώβριο μέχρι και το Νοέμβριο του 1987 στα Web of Spider Man #31-32(μέρος 1+4)Amazing Spider man #293-294(μέρος 2+5)και Spectacular Spider Man #131-132(μέρος 3+6).Θα μπορούσε όμως σύμφωνα με τον συγγραφέα να δημοσιευτεί και σε αυτόνομο graphic novel(όπως έβγαιναν τότε σε μεγάλο σχήμα από την εταιρεία όπως τα Death of Captain Marvel ή X-men God Loves Man Kills άρθρο μου θα βρείτε εδώ). Η ιστορία μας αρχίζει με τον Kraven να κάνει έναν απολογισμό της ζωής του...Από την εποχή που η αριστοκρατικής καταγωγής οικογένεια του κυνηγημένη από το κομουνιστικό καθεστώς μετανάστευσε στην Αμερική,ξεπέφτοντας οικονομικά και ψυχολογικά,έως τη στιγμή που ο Kraven έγινε ο μεγαλύτερος κυνηγός,αλλά παρά το θαυμασμό ή τις κατηγορίες που κέρδισε,γνώρισε και την ήττα και την ταπείνωση στα χέρια του ανθρώπου αράχνη...Του μοναδικού θηράματος που δεν μπόρεσε να κατακτήσει..Ήρθε η στιγμή που ο Sergei Kravinov ή Kraven ο κυνηγός,πρέπει να κερδίσει ξανά την τιμή και την αξιοπρέπεια του,ακόμα και τώρα που η ζωή του έχει εγκαταλειφθεί από τη νιότη και την δύναμη...Και αυτό θα γίνει μόνο αν αποδείξει ότι είναι καλύτερος και δυνατότερος από τον εχθρό του....Μόνο αν πάρει τη θέση του,αν γίνει ένα με την αράχνη και ο ίδιος... Στο μεταξύ έχοντας γυρίσει από τον μήνα του μέλιτος,αλλά επηρεασμένος και από το θάνατο του φίλου του Ned Leeds καθώς και εκείνου ενός μικρο κακοποιού που σαν Spidey τον γνώριζε,ο Peter πέφτει θύμα του Kraven ο οποίος τον αιχμαλωτίζει και τον πυροβολεί,φαινομενικά σκοτώνοντας τον....Αργότερα,άνθρωποι που δουλεύουν για εκείνον,θάβουν τον άνθρωπο αράχνη σε μία απέριττη τελετή που παρακολουθεί και ο ίδιος ο Kraven... Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για τον κυνηγό...Με το να βγάλει από τη μέση τον εχθρό του δεν αποδεικνύει την ανωτερότητα του...Ο Κraven ντύνεται ο ίδιος με τη στολή του ανθρώπου αράχνη,γίνεται αράχνη όπως ήθελε ψυχή και σώματι...Στο μεταξύ περίεργε δολοφονίες συνταράσσουν τους δρόμους της Νέας Υόρκης,με θύματα που έχουν...φαγωθεί..και αποδίδονται σε έναν ανθρώπινο κανίβαλο... Η Mary Jane έχει τρελαθεί από την αγωνία της,ενώ οι πρώτες φήμες για έναν βίαιο Spider Man που παρουσιάζεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων,την κάνει να βγει από το σπίτι της και να αρχίσει το ψάξιμο του άντρα της....Εκεί ενώ δέχεται την επίθεση δύο αντρών,τη σώσει ο Kraven που σαν Spider Man πια βγάζει από τη μέση τους δύο άντρες με πολύ βίαιο τρόπο...Η Μary Jane καταλαβαίνει ότι αυτός που υπάρχει μέσα στη μαύρη στολή δεν είναι ο άντρας της... Τα κατορθώματα του Kraven σαν Spiderman συνεχίζονται όταν αντιμετωπίζει τον λεγόμενο "κανίβαλο" που δεν είναι άλλος από τον Vermin,ελεύθερος στους δρόμους...Ο Kraven χτυπάει βίαια και νικάει τον Vermin,κάτι που ο Spidey δεν είχε κατορθώσει να κάνει και είχε χρειαστεί τη βοήθεια του Captain America για να κάνει (Marvel Team Up #128 Απρίλιος 1983)δείχνοντας έτσι ότι τελικά είναι ανώτερος και καλύτερος άνθρωπος αράχνη από τον προκάτοχό του... ...Κάπου όμως βαθιά θαμμένος μέσα σε ένα τάφο,κλεισμένος σε ένα φέρετρο,στο απόλυτο σκοτάδι,ο Peter Parker(που ο Kraven είχε τελικά ναρκώσει) ανοίγει τα μάτια του.... Ακόμα μία αριστουργηματική ιστορία γραμμένη από έναν από τους καλύτερους-προσωπικά για εμένα-συγγραφείς της 9ης τέχνης(ευτυχώς που δεν έμεινε μόνο στις μουσικές κριτικές με τις οποίες ξεκίνησε τη καριέρα του).Χωρίς να χάνεται σε κουραστικές φλυαρίες και δαιδαλώδη έως ακαταλαβίστικα plot(συγγραφείς όπως π.χ. ο Moore ή ο Morrison που χαίρουν ίσως μεγαλύτερης εκτίμησης),μας εξιστορεί απλά και σταράτα όχι μόνο μία ιστορία εκδίκησης,αλλά τη τραγικότητα ενός χαρακτήρα που τελικά τόσα χρόνια δεν ήταν ο θύτης όπως πίστευε,αλλά θήραμα των ίδιων των δαιμόνων του που τον κατ εδίωκαν...Για να νικήσει αυτόν που θεωρούσε εχθρό του,πρέπει να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από εκείνον.Πρέπει να πάρει τη μορφή του ανθρώπου αράχνη,αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να πάρει τη μορφή που είχε εκείνος μέσα στο κουρασμένο, από την τρέλα και ουσίες, μυαλό του για εκείνον....Για τον Kraven ο Spider man είναι απλά η αράχνη,όχι ο άνθρωπος Peter Parker.Αλλά ο Spider Man δεν είναι μόνο μία μάσκα,είναι η ψυχή του ανθρώπου που κρύβεται πίσω από αυτήν.Και αυτήν ο Kraven δεν πρόκειται να την αποκτήσει ποτέ...Με έξοχο τρόπο ο J.M.DeMatteis μας δείχνει το ταξίδι ενός ανθρώπου με προορισμό την παράνοια...Ουσιαστικά υπάρχουν στιγμές που πραγματικά λυπάσαι περισσότερο τον Kraven,από ότι έπαθε ο Spider Man από εκείνον... Επίσης ο DeMatteis παίρνει έναν μέχρι τότε μονοδιάστατο villain του Spidey,και τον μεταμορφώνει στην τελευταία του ιστορία,από καρικατούρα Ταρζανοκυνηγού σε μία τραγική και δυστυχισμένη μορφή,εξ' ίσου επικίνδυνης και παρανοϊκής όπως ίσως οι Green Goblin/Hobgoblin.Που φυσικά την εποχή εκείνη θεωρούνταν οι μεγαλύτεροι villains του ανθρώπου αράχνη(η ιστορία κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν εμφανιστεί ο Venom στο AMS #300 τον Μαίο του 1988)σπάζοντας έτσι το Goblinικό κατεστημένο που επικρατούσε,και γράφοντας τον καλύτερο επίλογο για έναν από τους πιο πλέον εμβληματικούς εχθρούς του Spider Man.Στο τέλος η τραγική αυτή μορφή θα αποδείξει ότι ακόμα και βουτηγμένος στην τρέλα,διατηρεί τη τιμή και αξιοπρέπεια του απέναντι τόσο στον "εχθρό" του όσο και στον ίδιο του τον εαυτό... Από την άλλη έχουμε εξαιρετική καταγραφή των συναισθημάτων όλων των χαρακτήρων που αποτελούν αυτό το θίασο του παραλόγου ή μάλλον καλύτερα της τραγωδίας που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη...Η φοβισμένη Mary Jane,που νιώθει ότι κάτι κακό έχει συμβεί στον άντρα της που μόλις έχει παντρευτεί(και η συνειδητοποίηση ότι έτσι πάντα θα φοβάται τα βράδια που εκείνος θα λείπει από εδώ και πέρα)καθώς επίσης και ο Peter που για πρώτη φορά ίσως στη ζωή του νιώθει να φοβάται τον θάνατο,ειδικά τώρα που εκτός από τη θεία του έχει να αφήσει πίσω και μία γυναίκα που λατρεύει και αγαπά περισσότερο και από την ίδια του τη ζωή...Και αυτή η γυναίκα είναι που θα γίνει ο κινητήριος μοχλός,που θα του δώσει τη δύναμη να βγει μέσα από τον σκοτεινό και νοτισμένο με υγρασία τάφο στον οποίο έχει θαφτεί ζωντανός...Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί επίσης στην αφήγησή του στίχους από το ποίημα του William Blake,"the Tyger",αντικαθιστώντας τη λέξη Tyger με το Spider. Για το σχέδιο του Mike Zeck δεν μπορείς παρά να θαυμάζεις το έργο ενός τόσο μεγάλου καλλιτέχνη(θυμηθείτε μόνο τι εξώφυλλα κλασικά έκανε στον Captain America την εποχή που ήταν penciller στον τίτλο,και κάποια στιγμή εικονογραφούσε και τα σενάρια του DeMatteis)Το ίδιο συμβαίνει και σε αυτή τη δουλειά που αναλαμβάνει να αποτυπώσει με τον καλύτερο τρόπο επάνω στο χαρτί..Μία από αυτές τις συνεργασίες που έχω ξαναναφέρει στο παρελθόν όπου ο ένας(συγγραφέας)συμπληρώνει τον άλλο(σχεδιαστής)στο στυλ των Claremont/Byrne ή Lee/Kirby...O Zeck αποδίδει πιστά τη μουντή,σκοτεινή,και ενίοτε καταθλιπτική ατμόσφαιρα που αιωρείται σε ολόκληρη την αφήγηση της ιστορίας ενώ η σκηνή που ο άνθρωπος αράχνη βγαίνει από τον τάφο,θεωρώ ότι είναι από τις 4-5 πιο κλασικές και εικονικές στην ιστορία όχι μόνο της Marvel,αλλά και γενικότερα της 9ης τέχνης.Νιώθεις τη βροχή να σε μουσκεύει σε κάθε πόρο του σώματός σου,και την υγρασία να τρυπάει τα κόκαλα σου...Νιώθεις την απειλή που πλανιέται γύρω σου πριν ακόμα την δεις(όπως ακριβώς και ο Spidey)...Ενώ στις εκφράσεις των προσώπων και στην εκπληκτική ανατομία των σωμάτων ο Zeck δημιουργεί σχολή.Οι σκηνές μάχης είναι απλά εκπληκτικές χορογραφίες του Nureyev... Μία από τις κλασικότερες αλλά και πιο σκοτεινές ιστορίες που έχουν γραφτεί ποτέ για τον άνθρωπο αράχνη.Κάτι ανάλογο επιχείρησε να κάνει και ο Todd McFarlane με το Torment λίγα χρόνια αργότερα,όπως φυσικά και ο ίδιος ο DeMatteis με το the Child within στον Spectacular Spider Man.Πιστεύω ότι οι ιστορίες του Spider Man πρέπει κατά καιρούς να περιέχουν το dark element,γιατί ο χαρακτήρας μπορεί να δείξει περισσότερες πτυχές της προσωπικότητας του,από το να είναι απλά ο "friendly neighbor Spidey"ή να παρουσιάζεται ως ο αστείος της παρέας με τα χαριτωμένα ευφυολογήματα...Ο ήρωας που δημιούργησαν ο Stan Lee και ο αείμνηστος Steve Ditko σίγουρα αξίζει πολύ περισσότερο από αυτό.. To Kraven's Last Hunt ακολούθησε μερικά χρόνια αργότερα τον Αύγουστο του 1992 και ένα sequel ή καλύτερα ένας επίλογος,δημιουργία της ίδιας φυσικά ομάδας το Amazing Spider-Man: Soul of the Hunter.Εκεί έχουμε τη προσπάθεια του ανθρώπου αράχνη να σώσει όχι μόνο τη βασανισμένη ψυχή του Kraven,αλλά και τη δική του. Η ιστορία του Kraven's Last Hunt έχει ψηφιστεί η καλύτερη ιστορία που γράφτηκε για τον Spider Man από τους αναγνώστες(viewers)του ComicBook Resources και έχει αναγνωριστεί επίσης από πολλούς έγκυρους κριτικούς της 9ης τέχνης ως μία από τις καλύτερες του ήρωα.Διαφωνώ ριζικά με την απόφαση της Marvel να αναστήσει τον Kraven σχεδόν 20 χρόνια αργότερα(και αφού προσπάθησαν ανεπιτυχώς να τον αντικαταστήσουν με τον γιο του,τον αδερφό του,ακόμα και με γυναικεία έκδοση του)αναιρώντας έτσι αυτή την υπέροχη ιστορία που έγραψε ο DeMatteis...Αλλά έτσι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στα υπερηρωικά mainstream comic.Take them or leave them!!!(Τι να πούμε και για την επιστροφή του Barry Allen Flash δηλαδή...) Μέσα στα χρόνια έχει κυκλοφορήσει πολλές φορές σε trade paperbacks και hardcovers,και στα ελληνικά κυκλοφόρησε σε αυτοτελή τόμο το 2016 από τις εκδόσεις ΟΞΥ.Ένα κόσμημα που θα πρέπει να υπάρχει στη συλλογή σας!!Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο προσωπικό μου blog ΕΔΩ

Μια πολύ καλή συνταγή για να ξεπεράσει κανείς το reader's block του, είναι να διαβάσει ένα κόμικ που του αρέσει. Κατά προτίμηση μικρό κιόλας. Ε κάπως έτσι κατέληξα να διαβάσω για πολλοστή φορά το άλμπουμ Η Ωραία και το Τέρας των Carlos Trillo και Jordi Bernet, δύο πολύ αγαπημένων μου δημιουργών. Το πρωτότυπο κόμικ, Light and Bold, εκδόθηκε το 1987 από τον μεγάλο ισπανικό οίκο Toutain, που τότε μεσουρανούσε. Στα καθ' ημάς ήρθε το 1990 από την Βαβέλ, στο πλαίσιο της σειράς Βαβέλ Noir. Οι σελίδες είναι από κάποια ξενόγλωσση έκδοση Κάπου στις ΗΠΑ, σε μια πόλη όπου οι δρόμοι έχουν ονόματα ζώων, κατοικεί η Λάιτ, η ωραιότερη γυναίκα του κόσμου, όπως μας ενημερώνει ο αφηγητής. Στην ίδια πόλη ζει και ο Μπολντ, ένας τύπος τεραστίων διαστάσεων και κτηνώδους δύναμης. Έχουν πολλά κοινά η Λάιτ και ο Μπολντ. Και οι δύο δουλεύουν για τον Κύριο Σμιθ ή Σμιτ, έναν άνθρωπο που μοιάζει με Ναζί εγκληματία από χολιγουντιανή ταινία, αλλά φαίνεται 100% Αμερικανός χάρη στο καπάκι Coca-Cola που φορά σαν μονόκλ. Και οι δύο είναι φοβερά μόνοι σε αυτή την ζωή. Ώσπου θα γνωριστούν, θα ερωτευθούν και θα παγιδευτούν στα δίχτυα της διεθνούς κατασκοπίας... Ίσως η σύνοψη να κάνει το κόμικ να φαντάζει πιο σοβαρό από την πραγματικότητα. Η Ωραία και το Τέρας είναι ένα χιουμοριστικό κόμικ και μάλιστα κατωτάτης ποιότητας όπως επαναλαμβάνει διαρκώς ο αγανακτισμένος αφηγητής. Ο Trillo, πίσω από μια σάτιρα των κατασκοπικών και αστυνομικών κόμικς/βιβλίων/ταινιών, σχολιάζει το πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής. Το κόμικ δημιουργήθηκε προς τα τέλη του Ψυχρού Πολέμου, ενώ η Σοβιετική Ένωση πνέει τα λοίσθια και διαφαίνεται η επικράτηση του Ελεύθερου (sic) Κόσμου. Μην περιμένετε κάποια βαθυστόχαστη πολεμική, αλλά οι αναφορές και οι συμβολισμοί είναι ξεκάθαροι και δαχτυλοδείχνουν τα πολιτικά παιχνίδια των δύο αντιπάλων αλλά και (κυρίως) τις μπίζνες των ενδιαμέσων, τουτέστιν των εμπόρων όπλων. Στο σχέδιο ο γνωστός Jordi Bernet, ποτέ δεν απογοητεύει και ποτέ δεν εκπλήσσει. Ανάλαφρο και ψυχαγωγικό, όπως κάθε κόμικ που έχει γράψει ο Trillo. Μπορείτε ακόμη να το πετύχετε στο παζάρι της Κοτζιά ή σε κάποιο βιβλιοκομιξοπωλείο και μάλιστα σε πολύ χαμηλή τιμή. Τσεκάρετέ το.

Ο εκδοτικός... οργασμός που επικρατούσε το 1987 στις εκδόσεις Καμπανά, κυοφόρησε και το περιοδικό "Δύναμη Κρούσης" Συνολικά εκδόθηκαν 30 τεύχη, μεταξύ 01-11-1987 και 21-09-1989, με μια ενδιάμεση διακοπή από τον Οκτώβριο του 1988 έως τον Ιανουάριο του 1989. Αρχικά το περιοδικό ήταν μηνιαίο και 48-σέλιδο (στην ουσία δεν είχε εξώφυλλα), αλλά μετά τη διακοπή έγινε 52-σέλιδο (απέκτησε κανονικά εξώφυλλα) και δεκαπενθήμερο. Μέσα από τις σελίδες του παρέλασαν τα ακόλουθα αμερικάνικα τεύχη: G.I. JOE A REAL AMERICAN HERO (1982) No. 1 έως Νο. 30 ΤΕΑΜ AMERICA (1982) No.1 έως Νο. 6 (στα Δύναμη Κρούσης 2 έως 7) G.I. JOE SPECIAL MISSIONS (1986) No.1 έως 23 (στα Δύναμη Κρούσης 8 έως 30) Δηλαδή είδαμε τα πρώτα 30 από τα συνολικά 155 τεύχη της κύριας σειράς G.I. JOE που κυκλοφόρησαν στην Αμερική, τα μισά (1 ως 6 από 12) τεύχη του TEAM AMERICA και σχεδόν όλα (1 ως 23 από τα 28) τεύχη του SPECIAL MISSIONS! Επίσης περιείχε παρουσιάσεις των ηρώων G.I. Joe και του εξοπλισμού τους, της ΤΕΑΜ AMERICA και μια εξαιρετική στήλη αλληλογραφίας. Δυστυχώς ενώ τον Σεπτέμβριο του 1989 μας είπαν ότι η σειρά διακόπτεται προσωρινά και ότι θα επανέλθει τον Ιανουάριο του 1990, ενώ και η επανέναρξη της ανακοινώθηκε επανειλημμένα στο εβδομαδιαίο Σπάιντερμαν, τελικά δεν υπήρξε συνέχεια... Ευχαριστώ τον eponymus της Αρχειοθήκης Κόμικς για την ευγενική παραχώρηση του οπτικού υλικού.

Θα πίστευε ποτέ κανείς ότι το αστικό λεωφορείο, αυτό το τόσο βαρετό αλλά απαραίτητο στοιχείο της καθημερινότητας όσων δεν έχουν δικό τους όχημα, θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης ενός από τα πετυχημένα comic strips; O Αμερικάνος Paul Kirchner, συγγραφέας με μόλις 6 κόμικς στο καταστατικό του (τον συναντήσαμε στο εξίσου πανέξυπνο Hieronymus & Bosch) δούλεψε στο ιστορικό περιοδικό κόμικς Heavy Metal την περίοδο 1979-85 δημοσιεύοντας την σειρά "The Bus", μια άκρως σουρεαλιστική σειρά στριπ με πρωταγωνιστή ένα λεωφορείο. Η Ballantine μάζεψε τα στριπ σε μια έκδοση το 1987 η οποία εξαντλήθηκε μέσα σε μερικές εβδομάδες. Μέχρι το 2012 όσοι τα έψαχναν έπρεπε να συμβιβαστούν ή με πανάκριβα αντίτυπα ή με σκαναρίσματα ώσπου ήρθε η Tanibis και έκανε την πρώτη επανέκδοση. Αφορμή για αυτό αποτέλεσε και η συνέχιση της σειράς από τον Kirchner με νέα στριπς τα οποία βγήκαν από την ίδια εκδοτική ως "The Bus 2" (αν και από πολλούς θεωρούνται αρκετά κατώτερα των πρώτων). Μιλάμε για απίστευτο διαμαντάκι. Είναι πανέξυπνο, αυθεντικά σουρεάλ και τρομερά καλοστημένα τα καρέ και η αλληλουχία τους. Κάποια στριπς είναι γραμμικά, κάποια διαγώνια, κάποια κυκλικά και επιστρέφουν στην αρχή..είναι εξαιρετικό. Αξίζει φουλ μια και δύο αναγνώσεις για το πως εξερευνά το μέσο των κόμικς και το εκμεταλλεύεται άριστα.

Πανδαισία χρωμάτων, έτσι; Την 13-06-1987 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του νέου περιοδικού των εκδόσεων Καμπανά, "Σούπερ Σπάιντερ Μαν" το οποίο ολοκλήρωσε την κυκλοφορία του την 15-09-1991, μετά από κυκλοφορία 52 τευχών, τα εξώφυλλα των οποίων βλέπετε ανωτέρω. Το περιοδικό ήταν εξ ολοκλήρου έγχρωμο, αν και με ανατύπωση από τα πρωτότυπα με τη μέθοδο της φωτοτυπίας η οποία απέδιδε μετρίου ποιότητας αποτελέσματα. Κάθε τεύχος είχε 84 σελίδες και περιείχε συνήθως από δύο 40-σέλιδα ANNUALS της ΜΑΡΒΕΛ με μεγάλη ποικιλία ηρώων, ορισμένοι από τους οποίους δεν εμφανίστηκαν ούτε στο εβδομαδιαίο Σπάιντερ Μαν που αποτελούσε τον πιο διαδεδομένο τίτλο κόμικ των εκδόσεων Καμπανά εκείνης της εποχής. Επίσης φιλοξένησε διάφορα άρθρα, μια πολύ ζεστή στήλη αλληλογραφίας, δημοσίευε ζωγραφιές των αναγνωστών και τα δύο ανωτέρω ένθετα άλμπουμ που συμπληρώνονταν με αυτοκόλλητα ηρώων της Μάρβελ (το 1ο) ή χαρτάκια αυτοκινήτων που κοβόταν (το 2ο) από το εβδομαδιαίο Σπάιντερμαν. Στις σελίδες του παρέλασαν οι ακόλουθες ιστορίες από ANNUALS: Amazing Spider-Man (1963) Annual No. 10, 11, 12, 13, 14, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24 Marvel Team-Up (1972) Annual No. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 Spectacular Spider-Man (1976) Annual No. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 10 Web of Spider-Man (1985) Annual No. 1, 2, 4, 5, 6 Captain America (1968) Annual No. 3, 5, 6, 7, 8 Iron Man (1968) Annual No. 5, 6, 7, 8, 9 Incredible Hulk (1968) Annual No. 5, 6, 7, 8, 9, 11, 12, 13, 14, 15, 16 Avengers (1963) Annual No. 7, 8, 9, 10, 13, 14, 15, 16, 17, 19 Daredevil (1964) Annual No. 5, 6 West Coast Avengers (1985) Annual No. 1, 2, 3, 4 Marvel Two-In-One (1974) Annual No. 7 ROM (1989) Annual No. 1, 2, 4 X-Factor (1986) Annual No. 1 Αλλά και μια σειρά σπέσιαλ τευχών, όπως: The Saga of the Alien Costume tpb (Amazing Spider-Man 252 έως 259) Captain America Special Edition (1984) No.1 (Captain America No. 110, 111, Tower of Shadows/1969 No. 1) Spectacular Spider-Man (1976) No. 128 έως 132 (συνέχεια από το εβδομαδιαίο Σπάιντερμαν, συμπεριλαμβανομένων και 2 συνεχειών του Kraven's Last Hunt!) Captain America (1968) No. 350 (επετειακό, διπλό τεύχος) Captain America (1968) No. 383 (επετειακό, ΤΕΡΑΣΤΙΟ τεύχος) Iron Man (1968) No. 200 (επετειακό, διπλό τεύχος) Avengers (1963) No. 200 (επετειακό, διπλό τεύχος) Spider-Man vs Wolverine (1987), one-shot Marvel Team-Up (1972) No. 149, 150 Marvel Super Heroes (1991) No. 3, 4 Καθώς και ορισμένες ολιγοσέλιδες δευτερεύουσες ιστορίες που περίσσευαν από το εβδομαδιαίο Σπάιντερμαν, από τα: Captain America (1968) No. 364, 365, 366, 367, 369, 371, 372, 373 Επίσης μέσα στις σελίδες του γνωρίσαμε ορισμένα από τα crossovers events που διαδραματίζονταν εκείνη την εποχή στα Αμερικάνικα Annuals, αν και δυστυχώς όχι ολόκληρα. Συγκεκριμένα πρόκειται για τα: Evolutionary War (μέρη 6, 8, 9, 10, 11) Atlantis Attacks (μέρη 4, 7, 11, 12) Lifeform (μέρη 2, 3 από συνολικά 4) Terminus Factor (μόνο το 5ο και τελευταίο μέρος) Spidey's Totally Tiny Adventure (μέρη 1, 2, 3, 4 - το μόνο που ολοκληρώθηκε!) Δυστυχώς προς το τέλος άρχισε να εκδίδει ξανά παλαιές ιστορίες, πολλές των οποίων είχε ξαναδημοσιεύσει (ίσως λόγω αδιαφορίας ή άγνοιας των τότε συντελεστών της έκδοσης) στο παρελθόν, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να ρίξει την κυκλοφορία του και να οδηγήσει στην αντικατάσταση του από το νέο Captain America. Ευχαριστώ τους Pantheon και eponymus της Αρχειοθήκης Κόμικς για την ευγενική παραχώρηση του οπτικού υλικού.

Η Ζανίν είναι μία από τις δύο γνωστότερες δημιουργίες του Reiser, Γάλλου χιουμορίστα της αυθάδικης σχολής του '60. Η δεύτερη είναι ένας βρώμικος τύπος με πάνα, όμως αυτό είναι άλλη κουβέντα. Τα στριπάκια με την Ζανίν εμφανίστηκαν κάπου τη δεκαετία του '80. Δεν γνωρίζω αν και πότε η κυρία αυτή συστήθηκε σε κάποιο περιοδικό (το Hara-Kiri ίσως;), αλλά το σίγουρο είναι ότι το 1987 κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ από της εκδόσεις Albin Michel. Το άλμπουμ αυτό, τον επόμενο χρόνο, μεταφράστηκε στα ελληνικά από την Ars Longa. Κάπου στα μέσα του 2000, κατά την πάγια τακτική της εκδοτικής, το κόμικ επανεκδόθηκε με διαφορετικό εξώφυλλο και νομίζω μπορεί να βρεθεί στα κομιξάδικα. Η Ζανίν είναι μια μητέρα που προσπαθεί να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά της. Εντάξει, δεν προσπαθεί ακριβώς. Για την ακρίβεια, είναι απαίσια μητέρα, φρικτή νοικοκυρά και αηδιαστική ερωμένη. Τι σύμπτωση, ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που προστάζει η κοινωνία. Κι εκεί είναι το κλειδί. Ο Reiser δημιούργησε μια πραγματικά αντιπαθητική φιγούρα, που δεν έχει κανένα προσόν, κανένα θετικό γνώρισμα, μόνο και μόνο για να τα χώσει στις κοινωνικές νόρμες και τον καθωσπρεπισμό της εποχής του. Κι εδώ θα χωρούσε άνετα ένα ερωτηματικούλι τόσο δα, γιατί κάποιες νοοτροπίες επιβιώνουν στην εποχή μας, τουλάχιστον στην ελληνική πραγματικότητα. Ο Reiser δεν προσπαθεί μόνο να προκαλέσει γέλιο στον αναγνώστη. Υπάρχει μεν χιούμορ, εντούτοις δύσκολα μπορείς να ξεκαρδιστείς με τα στριπ αυτά. Σκοπός του είναι άλλος. Και τα καταφέρνει μια χαρά, ακόμη κι αν υπάρχουν σημεία εδώ κι εκεί που δείχνουν την ηλικία του κόμικ. «Καλά, έχω βέβαια δυο-τρεις ραγάδες...» ομολογεί η Ζανίν μπροστά στον καθρέφτη της «... και λίγο χαλαρή κοιλιά... αλλά δεν είναι και τόσο τρομερό». Όταν διάβασα για πρώτη φορά τη Ζανίν πριν λίγα χρόνια, εντυπωσιάστηκα πραγματικά από την αιχμηρότητα της σάτιρας του Reiser και συνεχίζω να την εκτιμώ. Και μην ακούσω τίποτα περί μουτζούρων, το σχέδιο είναι ταιριαστό με την ασχήμια της ηρωίδας και, κυρίως, όσων σχολιάζει.

Το πέμπτο και τελευταίο υπερηρωικό περιοδικό, που έβγαλε η Μαμούθ ήταν ο "Θορ", που έκανε τη δεύτερη εκδοτική του εμφάνιση στην Ελλάδα, μετά από εκείνη του Καμπανά, έστω και με διαφορετική, απλοποιημένη ορθογραφία. Το περιοδικό κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1987, ήταν διμιηναίο, πρόλαβε να βγάλει μόνο 6 τεύχη πριν σταματήσει τον Αύγουστο του 1988. Φυσικά, η πρώτη ιστορία ανήκε στο θεό του κεραυνού, Δημοσιεύτηκαν κατά σειρά τα τεύχη 172 - 174 και 182-184, προτού η σειρά μεταφερθεί στο περιοδικό "4 Φανταστικοί" και στη συνέχεια στους "Χ-ΜΕΝ". Ως δεύτερες ιστορίες είχαμε τους Defenders (η απόδοση της Μαμούθ ήταν "Μαχητές") 52-54 στα τεύχη 1, 4, και 6 αντίστοιχα, οι Power Man & Iron Fist (κατά Μαμούθ: "Δυναμίτης και Σιδερογροθιάς") 50 και 51 στα τεύχη 3 και 5 αντίστοιχα. Η δεύτερη ιστορία στο τεύχος 2 ήταν το #22 του Captain Marvel, που ήδη είχε δημοσιευτεί, νομίζω 2 φορές στα ελληνικά, μια από τον Καμπανά και μία στο περιοδικό "Μπλεκ". Αυτή ήταν και η μοναδική σειρά, εκτός του Θορ, που συνεχίστηκε και μετά το κλείσιμο του περιοδικού, αφού δημοσιεύτηκε μια ιστορία στους 4 Φανταστικούς και μετά στη σειρά "Έξτρα Σούπερήρωες". Το περιοδικό ήταν πολύ καλό με ιστορίες από πολύ γνωστούς δημιουργούς (Stan Lee, Jack Kirby, John Buscema, Keith Giffen, Dave Cockburn, Chris Claremont, MIke Zeck μεταξύ άλλων), είχε 44 έγχρωμες σελίδες με πολύ καλή εκτύπωση, προσεγμένη μετάφραση (παρά τις μεταφραστικές αντιρρήσεις, που μπορεί να έχει κανείς, οι επιλογές της Μαμούθ στο συγκεκριμένο τομέα είχαν και σκεπτικό και συνέπεια) και επιμέλεια, και φυσικά αρκετές σελίδες αλληλογραφίας, όταν το επέτρεπε η ύλη. Δυστυχώς, ακολούθησε και αυτό την ίδια μοίρα με όλα τα περιοδικά της Μαμούθ. Επιτρέψτε μου μια προσωπική νότα: στο τεύχος 4 της σειράς (και σε άλλα τεύχη της Μαμούθ) υπήρχαν στην τελευταία σελίδα τα αποτελέσματα ενός διαγωνισμού, που έκανε η Μαμούθ τότε, του Topsix. Το προτελευταίο όνομα, που βλέπετε ανάμεσα στους προπορευόμενους του διαγωνισμού είναι το δικό μου. Ελπίζω να μην παραβιάζω προσωπικά δεδομένα με αυτό που ανεβάζω Δεν είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί, ούτε και πολύ ακριβό. Και είναι και η μοναδική εμφάνιση στα ελληνικά κάποιων κλασικών σειρών της Marvel. Όλα τα σκαναρίσματα έγιναν από εμένα. Η σειρά κυκλοφορεί σκανρισμένη σε σάιτ.

αριστερά το dust jacket της έκδοσης της Ars Longa, δεξιά το εξώφυλλο Το κόμικ που τα ξεκίνησε όλα. Το κόμικ που εισήγαγε τον πλέον διάσημο τυχοδιώκτη ευγενή ναυτικό, Κόρτο Μαλτέζε, και γι'αυτό υπάρχουν κάποιοι πως υποστηρίζουν πως δεν είναι κόμικ "Κόρτο Μαλτέζε" αλλά περιέχει και αυτόν. Πολύ πιθανό, μιας και η ιστορία δεν έχει αυτόν πρωταγωνιστή, αλλά εκ των υστέρων ξέρουμε πως έμελλε να είναι ο χαρακτήρας που θα κολλήσει στο μυαλό του Pratt και με τον οποίο θα συνεχίσει να ασχολείται. Η Μπαλάντα αποτελεί την γνωστότερη ιστορία του Hugo Pratt στους τροπικούς, μια ιστορία που τοποθετεί τον Κόρτο στην υπηρεσία του μυστηριώδη "Καλόγερου" που προμηθεύει τους Γερμανούς στην θάλασσα μεταξύ νήσων του Σολομώντα και Ν. Γουινέας (στην Πολυνησία πάνω από την Αυστραλία) με κάρβουνο στις αρχές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Μεταξύ άλλων έχουμε πρώτη εμφάνιση του Ρασπούτιν, του τρελού μοναχού που αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος του Κόρτο. Η ιστορία προσωπικά δεν με τρελαίνει, σίγουρα άλλες μεγάλες όπως το βενετσιάνικο παραμύθι και η κρυφή αυλή του μυστηρίου μου κάνουν μεγαλύτερο κλικ. Πάντως, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχα βιβλία του είδους - Το νησί των θησαυρών του Στίβενσον και ο Ροβινσώνας Κρούσος του Ντεφόε έρχονται έτσι πρόχειρα στο μυαλό - με τον λυρισμό, την ποιητικότητα και το μυστήριο που στήνει ο Pratt. Ένα μελωδικό τροπάρι που θα ακούσουμε ξανά και ξανά στα έργα του, με μεγάλη ευχαρίστηση. τα εξώφυλλα των τεσσάρων τευχών από τον Μικρό Ήρωα Στα της έκδοσης, προφανώς και εν Ελλάδι θα γινόταν πάλι χαμός. Περιληπτικά, το κόμικ βγήκε από την Ars Longa για πρώτη φορά το 1987 με dust jacket παρακαλώ, υπήρξε μια επανέκδοση το 1995 ενώ το 2008 ξαναβγήκε σκληρόδετο και πολύ πιθανά είναι παράνομη κυκλοφορία. Το 2019 οι εκδόσεις Μικρός Ήρως που έχουν μπει για τα καλά στο παιχνίδι του Κόρτο Μαλτέζε από τότε που τσίμπησαν τα δικαιώματα, έβγαλαν την Μπαλάντα σε 4 τεύχη τα οποία βέβαια δεν έχω δει από κοντά για να εκφέρω άποψη. Ειδοποιός διαφορά πως η τελευταία έκδοση είναι έγχρωμη (Patricia Zanotti) ενώ όλες οι προηγούμενες ασπρόμαυρες.Προφανώς, αλλάζει και η μετάφραση (Άρης Μαλανδράκης για Μαμούθ, Γαβριήλ Τομπαλίδης για Μικρό Ήρωα).

Bat Man year one (Bat Man # 404-407) Η δεκαετία του '80 αποτέλεσε ίσως την πιο παραγωγική εποχή του Frank Miller στην οποία ο σχεδιαστής/σεναριογράφος έφτασε κατά την προσωπική μου άποψη στον κολοφώνα της δημιουργίας του(Ronin,Elektra Assasin.The Dark Knight returns,Daredevil/Born again κ.α.).. Με την επιτυχία του Dark Knight returns - ενός Βat Man του μέλλοντος που αναλαμβάνει σε μεγάλη ηλικία ξανά δράση για να διορθώσει όλα τα στραβά που συνέβαιναν γύρο του από τη στιγμή της απόσυρσης του,ουσιαστικά ο Miller ανανέωσε τον χαρακτήρα του Bat Man κάνοντας τον ξανά δημοφιλή στο ευρύ κοινό μετά από μεγάλη περίοδο "κάμψης" και (όπως είχε κάνει νωρίτερα με τον Daredevil της Marvel)άλλαξε ολόκληρο το status quo του χαρακτήρα,ο δημιουργός ήταν έτοιμος να μιλήσει και για το παρελθόν του ήρωα. Με τη βοήθεια του νέου ταλαντούχου καλλιτέχνη David Mazzucchelli με τον οποίο είχαν συνεργαστεί στο δεύτερο πέρασμα του Miller στον Daredevil(τεύχη #227-#233 γνωστό και σαν Born again story arc)o Μiller αποφασίζει να εξιστορήσει τα πρώτα βήματα του Bruce Wayne σαν τιμωρό του εγκλήματος με τη επιστροφή του στο Gotham city μετά από 12 χρόνια απουσίας κατά τα οποία ο νεαρός Bruce εκπαιδεύτηκε στις επιστήμες και στις πολεμικές τέχνες..Παράλληλα όμως βλέπουμε και τα πρώτα βήματα του πρωτοδιοριζόμενου αστυνομικού(ερχόμενος από το Chicago)στην ίδια πόλη James Gordon που έρχεται αντιμέτωπος με τη διαφθορά ακόμα και ανάμεσα στους συναδέλφους του...Αυτά όλα γίνονται στον τίτλο Bat Man στα τεύχη #404-407 από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Μάιο του 1987.. Κόντρα ανάμεσα σε όλους και όλα,οι δύο άντρες όταν έρθουν αντιμέτωποι γρήγορα θα καταλάβουν ότι ουσιαστικά όχι μόνο είναι στρατιώτες στον ίδιο πόλεμο,αλλά και σύντροφοι στον κοινό αγώνα εναντίων της διαφθοράς και της σαπίλας που έχει διαποτίσει ολόκληρη την κοινωνία της πόλης του Gotham και έχει ριζώσει βαθιά μέσα στους πόρους της... Πρώτη ίσως φορά βλέπουμε τόσο τον ανθρώπινο χαρακτήρα του Bruce Wayne( σε αντίθεση με την θυμωμένη και brutal εκδοχή του στο Dark Knight returns)που αμφισβητεί το ρόλο του και την αποστολή που πρέπει να αναλάβει,όσο και του Jim Gordon που ανησυχεί για τον κόσμο στο οποίο θα φέρει το παιδί του η έγκυος γυναίκα του (καθώς και τον δικό του ρόλο ως αστυνομικού που υπηρετεί ένα διεφθαρμένο σύστημα) και τις ευθύνες του απέναντι τους σαν συζύγου και πατέρα,όσο επίσης και την έλξη του για μια νεαρή συνάδελφο του... Για μια ακόμα φορά το εξαιρετικό σχέδιο του Mazzucchelli δένει εξαίσια με τα δυναμικά κείμενα του Miller,δίνοντάς επίσης έμφαση στις ρεαλιστικές εκφράσεις των χαρακτήρων που κυριολεκτικά ζωντανεύουν στα καρέ που έχεις μπροστά σου.. H ιστορία ως έχει με αυτό το origin του Bat Man διαρκεί τουλάχιστον μέχρι το new52 reboot(και το zero year του Snyder)ενώ σε αυτή στηρίζονται τόσο ο μετέπειτα τίτλος του Bat Man που ακολούθησε(tales of the Dark Knight)όσο και η τριλογία του Christopher Nolan(και ειδικά η Βat Man begins)που χρησιμοποιεί χαρακτήρες και καταστάσεις από το κόμικ. Έχει επανεκδοθεί πάμπολλες φορές σε trades και hardcovers καθώς και στο The Complete Frank Miller Batman hardcover που δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη!!Yπάρχει και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis.Τέλος έχει γίνει και animated movie to 2011.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι εξαιρετικά σημαντικό, επειδή υπήρξε η πρώτη προσπάθεια μελέτης των κόμικς από έναν πανεπιστημιακό καθηγητή και μάλιστα το 1964. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος που δεν ήταν μέλος της βιομηχανίας των κόμικς ή δημοσιογράφος ασχολήθηκε με τα κόμικς και μάλιστα χωρίς να τα θεωρεί υποδεέστερο αφηγηματικά μέσο. Ή για να το θέσω πιο σωστά: ακόμη κι αν δεν ήταν ο εντελώς πρώτος, σίγουρα ήταν αυτός που το έκανε σε μεγαλύτερο βάθος. Ο συγγραφέας ήταν ένας Ιταλός καθηγητής Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια (δεν θα το παίξω ξερόλας και θα ομολογήσω ότι δεν γνωρίζω εάν εργαζόταν εκεί από τότε), το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι το αρχαιότερο του κόσμου, ονόματι Ουμπέρτο Έκο. 16 χρόνια αργότερα, αυτός ο καθηγητής θα γινόταν πρώτη φίρμα, αφού το βιβλίο του "Το Όνομα του Ρόδου" θα γινόταν τεράστιο μπεστ-σέλερ, θα μεταφραζόταν σε δεκάδες γλώσσες, θα γινόταν κινηματογραφική ταινία και θα τον έκανε διάσημο και πλούσιο, ακόμη και σε ανθρώπους που ουδεμία σχέση είχαν με το αντικείμενο της έρευνάς του (δηλαδή στο 99% του ανθρώπινου πληθυσμού ). Ο Έκο θα γράψει κι άλλα βιβλία, λογοτεχνικά ή μη, αλλά τα πιο γνωστά του και τα πιο επιδραστικά του είναι αυτά τα δύο. Καταρχάς, μια διευκρίνιση για τον τίτλο: οι κήνσορες ήταν αξιωματούχοι στην Αρχαία Ρώμη επιφορτισμένοι, μεταξύ άλλων, και με την τήρηση των ηθών και συνεκδοχικά, κήνσορας είναι ο ηθικολόγος, ο κριτής των υπολοίπων. "Θεράπων" είναι αυτός που φροντίζει κάποιον, ο γιατρός και συνεκδοχικά, ο υπερασπιστής. Εδώ, ο Έκο αναφέρεται στους πολέμιους και στους υποστηρικτές της λεγόμενης μαζική κουλτούρας αντίστοιχα. Το βιβλίο δεν ασχολείται μόνο με τα κόμικς, αλλά με πολλές εκφάνσεις της μαζικής κουλτούρας, όπως τα αστυνομικά μυθιστορήματα, η επιστημονική φαντασία, η δημοφιλής μουσική, η τηλεόραση και άλλα. Εγώ θα αναφερθώ επιγραμματικά μόνο στα κεφάλαια τα οποία ασχολούνται με τα κόμικς. Αυτά είναι το κεφάλαιο "Ανάγνωση του Στηβ Κάνυον", όπου ο Έκο αναλύει καρέ-καρέ μια σελίδα από ένα κόμικς του Μίλτον Κάνιφ, το κεφάλαιο "Ο Μύθος του Σούπερμαν", όπου ο Έκο αναλύει με πολλή διορατικότητα τις αφηγηματικές τεχνικές των υπερηρωικών κόμικς (εδώ σημειώνω, ότι τα αναγνώσματα του Έκο σε σχέση με τα υπερηωικά τοποθετούνται στην εποχή κυκλοφορίας των αμερικανικών κόμικς, που εμείς είδαμε στα "Καλύτερα Κόμικς" και λίγο νωρίτερα) και το κεφάλαιο "Ο Κόσμος του Τσάρλι Μπράουν", όπου ο συγγραφέας ανατέμνει το θρυλικό κόμικ του Τσαρλς Σουλτς εκφράζοντας και τη συμπάθειά του για αυτό. Ενδιάμεσα σε αυτά τα κεφάλαια, ο Έκο έχει αναλύσει τα χαρακτηριστικά του ήρωα της μαζικής λογοτεχνίας, στον οποίο αφιέρωσε και ένα άλλο πολύ γνωστό του βιβλίο, το "Ο Υπεράνθρωπος των Μαζών", το οποίο ασχολήθηκε κυρίως με τους ήρωες της λαϊκής λογοτεχνίας. Ο Έκο ήταν ο πρώτος διανοούμενος, ο οποίος δεν απαξίωσε τα κόμικς ως αφηγηματικό μέσο. Αντίθετα, θεωρεί τα κόμικς ως κανονικό μέσο αφήγησης, λαϊκό και ευρείας κατανάλωσης μεν, αλλά σε καμία περίπτωση αφελές ανάγνωσμα κατάλληλο μόνο για παιδιά. Αντίθετα, τα κόμικς χρησιμοποιούν συγκεκριμένες εικονογραφικές και αφηγηματικές τεχνικές, προκειμένου να εξάψουν τη φαντασία του αναγνώστη. Από αυτό συνάγεται η εξής διαπίστωση, την οποία ο Έκο την επαναλαμβάνει στο βιβλίο, έστω και έμμεσα αρκετές φορές: καθώς τα υψηλής αναγνωσιμότητας κόμικς δεν είναι αφελή αναγνώσματα και οι τεχνικές τους αποσκοπούν στο να προσελκύσουν τον αναγνώστη, έτσι ακριβώς δεν είναι αθώα και μπορούν να περάσουν μηνύματα, όχι βέβαια προκειμένου να διαφθείρουν τη νεολαία, αλλά συνήθως (όχι πάντα, όμως) ακριβώς το αντίθετο: να την εντάξουν στον κομφορισμό του συστήματος. Και ακόμη πιο σημαντικό είναι, ότι τις περισσότερες φορές, αυτό γίνεται εν αγνοία των ιδίων των δημιουργών, επειδή ούτε οι ίδιοι συνειδητοποιούν απαραίτητα τα μηνύματα, που περνούν με τα κόμικς που δημιουργούν. Και δεύτερη απόρροια αυτού, είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να απορρίψει ολόκληρη την παραγωγή κόμικς, ούτε και να την αγκαλιάσει: υπάρχουν ποιοτικές διαβαθμίσεις στα κόμικς, κάποια καλά, κάποια κακά (καθόλου αυτονόητο συμπέρασμα το 1964) Ξεκαθαρίζω. ότι η προηγούμενη παράγραφος είναι μια υπεραπλούστευση των ιδεών του Έκο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανάγνωση του βιβλίου. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει με τις απόψεις του συγγραφέα, οι οποίες σίγουρα ανακλούν την εποχή στην οποία γράφτηκαν (και τα αντίστοιχα κόμικς στα οποία αναφέρονται), αλλά θα πρέπει να αποδεχτεί την οξυδέρκειά του και την ικανότητα να αναλύει πράγματα που για τους περισσότερους από εμάς περνούν απαρατήρητα. Το βιβλίο μπορεί να έχει κάποια λάθη, μπορεί να αναφέρεται σε αφηγηματικές τεχνικές που σήμερα είναι ξεπερασμένες, ο πυρήνας των απόψεών του όμως παραμένει, κατά τη γνώμη μου, επίκαιρος. Επιπλέον, το βιβλίο είναι γραμμένο σε απλή και κατανοητή γλώσσα και από κάποιον, που είχε διαβάσει και είχε αγαπήσει τα κόμικς στην παιδική του ηλικία και όχι από κάποιον που δεν έχει σχέση με το αντικείμενο - τουλάχιστον αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Εξάλλου, ο Έκο χρόνια μετά, αφιέρωσε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα στα κόμικς της παιδικής του ηλικίας και σε πολλές περιπτώσεις εξέφρασε το θαυμασμό του για ορισμένα κόμικς, όπως π.χ. τον Κόρτο Μαλτέζε. Κάποιοι ίσως το βρουν ξεπερασμένο: δεν είναι, απλά αναφέρεται σε μια άλλη εποχή, η οποία έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις, κάτι που παραδεχόταν ο ίδιος ο Έκο. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για υποχρεωτικό ανάγνωσμα για όποιον ενδιαφέρεται για τη σύγχρονη κουλτούρα, ακόμη κι αν δεν ενστερνίζεται τα γραφόμενα του βιβλίου. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Γνώση το 1987, αφού ο Έκο είχε γίνει διάσημος και στην Ελλάδα (για να είμαι δίκαιος, υπήρχαν και βιβλία του Έκο που είχαν κυκλοφορήσει στα ελληνικά πριν από το "Όνομα του Ρόδου") και αφού είχε ήδη κυκλοφορήσει η ταινία "Το Όνομα του Ρόδου". Η εξαιρετική μετάφραση ανήκει στην Έφη Καλλιφατίδη, η οποία μετέφρασε το μεγαλύτερο μέρος του συγγραφέα στη γλώσσα μας. Από τότε γνωρίζει διαρκείς επανεκδόσεις, αφού αποδεικνύεται εξαιρετικά δημοφιλές. Άρθρο για τον Έκο, που δημοσιεύθηκε λίγο μετά το θάνατό του και αναφέρεται και στα λάθη που έκανε ο συγγραφέας. Ένα κεφάλαιο του βιβλίου για online ανάγνωση (το κατηγορητήριο). Και άλλο ένα (η υπεράσπιση).

Το 1987 η Starhead Comix με έδρα το Seattle της Ουάσινγκτον, κυκλοφόρησε το Underground κόμικ του Steve Willis, Morty - The Dog Who Walks Like A Man. Έχει χιουμοριστικό-σατιρικό περιεχόμενο και κόστιζε 1$. Το κόμικ αυτό μεταφράστηκε ( και πολύ καλά μάλιστα ) από την ανεξάρτητη εναλλακτική έκφραση ''Απόπειρα'' της Πτολεμαίδας, και κυκλοφόρησε στην Ελλάδα σε περιορισμένα αντίτυπα. Είνα ασπρόμαυρο ( με εξαίρεση το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο που είναι δίχρωμα), με 20 σελίδες και διαστάσεις 15 Χ 21.