Search the Community

Comicdom Con Athens: 5 νέοι δημιουργοί κόμικς μάς συστήνονται H μακροβιότερη γιορτή των κόμικς επιστρέφει και φέτος στην Αθήνα για ένα τριήμερο γεμάτο με εκθέσεις, πάνελ, workshops, προβολές και events αφιερωμένα στην ένατη τέχνη. Δείτε τις φετινές υποψηφιότητες για το καλύτερο ελληνικό κόμικ. Μαρία Παππά To Comicdom φέτος επέλεξε πέντε από τους πιο ανερχόμενους δημιουργούς κάτω των τριάντα ετών που κάνουν τα πρώτα τους βήματα μέσα από τις αυτοεκδόσεις ή παρουσιάζουν τώρα το πρώτο τους επίσημο εκδοτικό εγχείρημα. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Για τρεις ημέρες το κέντρο της Αθήνας γεμίζει κόμικς. Από τις 15 έως 17 Απριλίου το Comicdom Con Athens θα παρουσιάσει τη δέκατη έκτη έκδοσή του κι αυτό το καθιστά το μακροβιότερο διεθνές φεστιβάλ που πραγματοποιείται στην Αθήνα και αφορά τα κόμικς. Η φετινή διοργάνωση μάς δίνει ραντεβού σε δύο χώρους, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, που παραδοσιακά φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια τις εκθέσεις του φεστιβάλ, τα πάνελ, τα workshops, τις προβολές και τα events, όπως η απονομή των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς και ο διαγωνισμός cosplay, και στην πλατεία Κλαυθμώνος, στον υπαίθριο χώρο της οποίας έχουν μεταφερθεί για λόγους ασφαλείας τα καταστήματα κόμικς, οι εκδοτικοί και περισσότεροι από 100 δημιουργούς κόμικς, το σύνολο σχεδόν της ελληνικής σκηνής, που θα παρουσιάσουν τις νέες τους δουλειές. Πέρα από τα βραβεία, το cosplay, τις νέες εκδόσεις και το πιο πρόσφατο έργο των Ελλήνων δημιουργών, ο επισκέπτης θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τρεις ενδιαφέρουσες διεθνείς εκθέσεις. Η κεντρική έκθεση, που φέτος έχει τίτλο «Ο θρύλος της Wonder Woman» και γιορτάζει τα ογδόντα χρόνια από την εμφάνιση της πιο εμβληματικής σούπερ ηρωίδας στην ιστορία των κόμικς, πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Cartoon Art Museum και τη συνεπιμέλεια του Andrew Farago, ο οποίος θα βρεθεί στην Αθήνα για να μιλήσει για την πιο διάσημη αμαζόνα της DC. Στο «Οι ιστορίες μας μάς έφεραν εδώ», τη δεύτερη διεθνής έκθεση, έντεκα μετανάστες και πρόσφυγες από το Τσαντ, τη Γουατεμάλα, την Τζαμάικα, το Καζακστάν, τη Λιθουανία, το Μεξικό, τη Μιανμάρ, το Πακιστάν, τις Φιλιππίνες, το Βιετνάμ και την Υεμένη, που ζουν σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, συναντιούνται μέσα από δέκα ιστορίες και εξετάζουν θέματα όπως η φυλή, η θρησκεία, η τάξη, η εκπαιδευτική ανισότητα, η συστηματική εκτόπιση, οι διακρίσεις, η ψυχική υγεία, η αναπηρία και ο ακτιβισμός. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Η τρίτη έκθεση του φεστιβάλ έχει τίτλο «The Window Comics Project» και αφορά την κλιματική αλλαγή. Σε αυτήν, καλλιτέχνες απ’ όλη την Ευρώπη καλούνται να σχεδιάσουν σε μια σελίδα τις επιπτώσεις της στο δικό του περιβάλλον. Το Comicdom Con τιμά τον σκιτσογράφο των «Νέων» Κωνσταντίνο Σκλαβενίτη, ο οποίος επιμελήθηκε την αφίσα της φετινής διοργάνωσης, ενώ μεταξύ των διεθνών προσκεκλημένων είναι και ο Κροάτης Esad Ribić, σχεδιαστής τίτλων κυρίως της Marvel Comics. Σε συνεργασία με το Ψηφιακό Μουσείο Comics (comicsmuseum.gr) θα παρουσιαστούν και τρεις διαδικτυακές εκθέσεις, μία από αυτές θα είναι η αναδρομική του Κωνσταντίνου Σκλαβενίτη. Τέλος, επειδή το Comicdom Con Athens φημίζεται όχι μόνο για τον diverse χαρακτήρα των εκδηλώσεών του όλα τα χρόνια της διοργάνωσής του αλλά κυρίως για την ανάδειξη νέων ταλέντων στον χώρο της ένατης τέχνης, φέτος επέλεξε πέντε από τους πιο ανερχόμενους δημιουργούς κάτω των τριάντα ετών που κάνουν τα πρώτα τους βήματα μέσα από τις αυτοεκδόσεις ή παρουσιάζουν τώρα το πρώτο τους επίσημο εκδοτικό εγχείρημα. Ευγενία Βερελή (27 ετών) Μου αρέσει το daydreaming και τα κόμικς νιώθω πως είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να δώσω μορφή σε αυτά τα όνειρα. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Μου άρεσαν αρκετά τα κόμικς από μικρή, αλλά άρχισα να τα δουλεύω στα είκοσι δύο μου. Αυτοπροσδιορίζομαι ως non-binary. Οnline με λένε Βαμπιροπούλα και στο δημοτικό θυμάμαι πως το αγαπημένο μου κόμικ ήταν το «W.I.T.C.H.» και στο γυμνάσιο το «Fables». Νομίζω ότι γύρω στα δεκαεφτά-δεκαοκτώ μου απόφάσισα ότι θα ασχοληθώ με τα κόμικς, όταν παράτησα τις Πανελλήνιες. Πάντα μου φαινόταν πολύ κουλ ως είδος έκφρασης και ως έντυπο. Μου αρέσει το daydreaming και τα κόμικς νιώθω πως είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να δώσω μορφή σε αυτά τα όνειρα. Εμπνέομαι από το βαλκανικό φολκλόρ, τα παραμύθια, teen ταινίες/σειρές ’90s/’00s και μου αρέσει πολύ η αισθητική των shojo beat manga. Στα είκοσι δύο έκανα μια μικρή ιστορία για ένα κορίτσι που αγοράζει ένα βινύλιο (αν θυμάμαι καλά των Carpenters) από έναν δαίμονα, πληρώνοντας με μια τούφα από τα μαλλιά της. Δεν νομίζω ότι έχω κάποιο συγκεκριμένο αγαπημένο είδος. Ίσως να επέλεγα ευκολότερα πιο indie ή underground κόμικς. Οι φίλοι μου έχουν χαρακτηρίσει τα κόμικς μου ως ποιήματα και μου αρέσει αυτό. Από επιρροές θα επέλεγα τον «Frankenstein» του Dick Briefer, γιατί αγαπώ το ότι ζωγραφίζει τη μύτη πάνω από τα μάτια, και μετά θα έλεγα ότι επηρεάζομαι πολύ από τη μουσική που ακούω. Μέχρι στιγμής μού αρέσει να ζωγραφίζω βαμπίρ βοσκοπούλες και τα συναισθήματά τους. Ήθελα πολύ να παρουσιάσω την πρώτη μου συνεργασία με εκδοτικό, τη Z2 Comics, μια ιστορία που έκανα για την ανθολογία της τεσσαρακοστής επετείου δύο άλμπουμ της Joan Jett & The Blackhearts, αλλά η κυκλοφορία του δυστυχώς έχει καθυστερήσει. Θα έχω όμως φανζίν, αφισάκια, αυτοκολλητάκια, tote bags και άλλα πραγματάκια. Τα κόμικς δεν είναι το χόμπι μου, είναι η δουλειά μου. Για χόμπι μου αρέσει γενικά να ακούω πολλή μουσική και τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να μάθω να φροντίζω σωστά τα φυτά μου. Νομίζω ότι θα ήθελα κάποιον indie εκδοτικό που να στηρίζει και νέους καλλιτέχνες, ΛΟΑΤΚΙ+ και γυναίκες δημιουργούς ‒ και να τυπώνει σε risograph μηχάνημα. Χρύσα Χαρτσά (23 ετών) Προσαρμόζω το στυλ μου στο περιεχόμενο της ιστορίας που γράφω κάθε φορά, αλλά θα έλεγα ότι στοιχεία κωμωδίας μπλεγμένα με πιο δραματικά και βαριά θέματα είναι ένα σύνηθες μοτίβο στα έργα μου. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Αυτή την περίοδο ολοκληρώνω τις σπουδές μου στο Τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, ενώ αποφοίτησα και από το Τμήμα Σκίτσου-Κόμικς-Καρτούν του ΑΚΤΟ το 2020. Είμαι σε μια μεταβατική φάση στην οποία προσπαθώ να χωρέσω λίγο απ’ όλα, διάσπαρτες δουλειές, πρακτική, εθελοντισμό στην Athens Comics Library και όσο περισσότερη ζωγραφική μπορώ. Με τα κόμικς άρχισα κυρίως να ασχολούμαι στο λύκειο, λίγο πιο αργά απ’ ό,τι το μέσο comic artist, σε μια περίοδο που συνέβησαν πολλά πράγματα και με έκαναν να ενδιαφερθώ για τον χώρο. Τότε ξεκίνησα να τα διαβάζω, πειραματίστηκα με αυτά στο πλαίσιο σχολικών εργασιών και συνειδητοποίησα ότι μπορώ να συνδυάσω τη ζωγραφική με το storytelling. Γενικά, όμως, θυμάμαι να χαζεύω με χαρά τη μεταφορά ταινιών Ντίσνεϊ σε κόμικς και να προσπαθώ δειλά να ζωγραφίσω τους χαρακτήρες. Προσαρμόζω το στυλ μου στο περιεχόμενο της ιστορίας που γράφω κάθε φορά, αλλά θα έλεγα ότι στοιχεία κωμωδίας μπλεγμένα με πιο δραματικά και βαριά θέματα είναι ένα σύνηθες μοτίβο στα έργα μου. Τα κομικς μου αφορούν κυρίως κοινωνικά θέματα, την εκπροσώπηση μειονοτήτων, των γυναικών, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας αλλά και την ανθρώπινη ύπαρξη γενικότερα, την προσωπική ταυτότητα, τις κοινωνικές σχέσεις, τη σύγχρονη πραγματικότητα. Προσπαθώ από τη θέση μου να σχολιάζω όλα αυτά τα θέματα με σεβασμό και ευαισθησία, επιδιώκοντας παράλληλα να τους δώσω διδακτικό περιεχόμενο, απευθυνόμενη στις νεότερες ηλικίες. Φέτος είναι η πρώτη φορά που θα πάρω μέρος στο φεστιβάλ με το κόμικ μου «Μονόχρωμα». Είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται σε μια δυστοπική πραγματικότητα, όπου όλα είναι λευκά, ομοιογενή και οτιδήποτε αποκλίνει τιμωρείται άμεσα ή έμμεσα. Μια κριτική του ρατσισμού και του πώς πολλά πράγματα που μεγαλώνοντας τα θεωρούμε δεδομένα χρήζουν αναθεώρησης και αμφισβήτησης. Το κανάλι μου στο YouTube θα μπορούσα να πω ότι συνδυάζει τα χόμπι μου. Κυρίως κάνω covers από τραγούδια της Ντίσνεϊ ή μεταφράζω τραγούδια από anime στα ελληνικά. Πού και πού χώνω και κάποιο ασύνδετο βίντεο με animation ή πιάνο. Το ξεκίνησα περίπου όταν μπήκα στο γυμνάσιο και από τότε ανεβάζω πολύ αραιά και πολύ ερασιτεχνικά. Θαυμάζω πολλούς Έλληνες δημιουργούς, αλλά έχω ξεχωρίσει το έργο του Μιχάλη Διαλυνά και της Αγγελικής Σαλαμαλίκη. Η δουλειά τους έχει πολλά στοιχεία που εκτιμώ και με κινητοποιεί ώστε να εξελίξω το έργο μου και να πλησιάσω κάπως το δικό τους επίπεδο. Αν και ο χώρος των κόμικς ξεκίνησε ανδροκρατούμενος, τον τελευταίο καιρό η κατάσταση έχει ανατραπεί. Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες στον χώρο και εγώ, ως μία από αυτές, δεν έχω βιώσει ιδιαίτερες διακρίσεις. Σταδιακά εδραιώνεται και στο μυαλό των μεγαλύτερων γενεών η ύπαρξη των γυναικών στον κλάδο και υπάρχει θετικό κλίμα όσον αφορά την προώθηση και εκτίμηση του έργου τους. Όλια Ντακογιάννη (26 ετών) Οι ιστορίες μου είναι «ερωτοκεντρικές». Ο έρωτας όμως είναι απλώς η αφορμή για να φέρω κοντά διαφορετικούς κόσμους, την τζαζ και την αρχαιολογία, όπως συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι ερωτεύονται. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Είμαι απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ και μεταπτυχιακή φοιτήτρια Μουσειολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο. Ασχολούμαι αρκετά χρόνια με τη μουσική, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γι’ αυτό και αποφάσισα να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις στο Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο Αλίμου. Το πρώτο μου κόμικ το τύπωσα στην Πέμπτη Δημοτικού! Ήταν μια πολυσέλιδη περιπέτεια με τους τότε συμμαθητές μου. Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως δεν μπορούσα να χωρέσω τις φιγούρες μου στα μικρά καρέ που έβλεπα στα αγαπημένα μου κόμικς, έτσι κάθε σκηνή καταλάμβανε μια ολόκληρη σελίδα Α4! Με μια μεγάλη παύση αρκετών χρόνων τα κόμικς επανήλθαν στη ζωή μου το 2017, όταν πια έβγαλα την πρώτη μου αυτοέκδοση με τίτλο «Starman». Θυμάμαι έντονα τις καλοκαιρινές διακοπές στο εξοχικό μας στην Επίδαυρο με τους παππούδες μου. Τον παππού μου να διαβάζει εφημερίδα κι εγώ κόμικς, τρώγοντας καρπούζι. Το σχέδιο μου θα ήθελα πολύ να το χαρακτηρίσω «ευρωπαϊκίζον»! Οι ιστορίες μου είναι «ερωτοκεντρικές». Ο έρωτας όμως είναι απλώς η αφορμή για να φέρω κοντά διαφορετικούς κόσμους, την τζαζ και την αρχαιολογία, όπως συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι ερωτεύονται. Οι χαρακτήρες μου είναι πάνω απ’ όλα ερωτευμένοι με τη ζωή και με την τέχνη. Το «Musicoma», το κόμικ-μιούζικαλ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κομνηνός μαζί με το ομώνυμο σάουντρακ που αποτελείται από πρωτότυπες τζαζ συνθέσεις. Φέτος στο τραπέζι μου στο Artists Alley θα υπάρχει το «Musicoma», το κόμικ-μιούζικαλ, η πρώτη μου επίσημη δουλειά με εκδοτική εκπροσώπηση (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κομνηνός), μαζί με το ομώνυμο σάουντρακ που αποτελείται από πρωτότυπες τζαζ συνθέσεις. Το σκεπτικό πίσω από τη δημιουργία του «Musicoma» ήταν η παράλληλη ανάγνωση-ακρόαση, μια σκυταλοδρομία μεταξύ εικόνας και μουσικής. Όπως και σε ένα μιούζικαλ, η πρόζα, τα τραγούδια, ακόμη και o χορός διαδέχονται το ένα το άλλο, δίνοντας στον αναγνώστη μια αίσθηση διαδραστικότητας και μια εμπειρία πολυαισθητηριακή. Το χρώμα υπογράφει ο Theodore Duck, τη μουσική ο Στέφανος Κοζάνης και τους στίχους η Καρίνα Rubinstein. Επίσης, στη διοργάνωση θα μπορεί κανείς να βρει την τελευταία μου δουλειά με τίτλο «Amorabilia», μια αυτοέκδοση που θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά στο πλαίσιο του φεστιβάλ, σε συνεργασία με τον Theodore Duck και τη Μυρτώ Κοκκαλιά. Φυσικά, στον πάγκο θα υπάρχουν και όλων των ειδών τα prints, εμπνευσμένα από τα κόμικς. Όταν δεν ασχολούμαι με τα κόμικς ή τις σπουδές μου βρίσκομαι με φίλους και παίζουμε μουσική. Το βασικό μου όργανο τα τελευταία χρόνια είναι η τζαζ τρομπέτα. Αν και υπάρχει το καταπληκτικό «Mercy on me» του Reinhard Kleist, θα ήθελα πολύ να κάνω ένα κόμικ για τον Νικ Κέιβ. Λατρεύω τη μουσική του, λατρεύω και τον ίδιο. Εάν δεν κάνω ένα κόμικ εστιασμένο στον ίδιο σίγουρα, θα βρω τρόπο να τον «εμφανίσω» σε κάποια από τις επόμενες δουλειές μου. «Amorabilia», μια αυτοέκδοση που θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά στο πλαίσιο του φεστιβάλ, σε συνεργασία με τον Theodore Duck και τη Μυρτώ Κοκκαλιά. Έχω την αίσθηση πως και το κοινό των κόμικς έχει διευρυνθεί αρκετά σε σχέση με παλιότερα, αν και παραμένει μικρό, με λίγους πιστούς φαν. Ευκαιρίες υπάρχουν, γίνονται άφθονα φεστιβάλ μικρής και μεγαλύτερης εμβέλειας που δίνουν και σε νέους ή ανερχόμενους καλλιτέχνες τη δυνατότητα συμμετοχής. Δεν έχω άποψη για τη δυνατότητα βιοπορισμού ενός καλλιτέχνη, αρχαιολόγος είμαι, σίγουρα είναι δύσκολο να ζήσεις από τα κόμικς στην Ελλάδα, όμως όχι ακατόρθωτο. Πάντως, προσπαθώ να φέρω κοινό και από άλλους χώρους, ήδη έφερα, ελπίζω, τους τζαζίστες και τους αρχαιολόγους! Γιώργος Τσαρδανίδης (28 ετών) Όλοι φτιάχνουν ιστορίες για τη ζωή τους στο μυαλό τους. Έχουν σημεία αναφοράς. Σίγουρα, λοιπόν, αυτό είναι η βάση της έμπνευσης. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Άρχισα άρχισα να φτιάχνω ιστορίες με βάση έναν χαρακτήρα που είχαμε δημιουργήσει με τον αδελφό μου πιο μικροί, τον Ψαρούλη, ένα ανθρωπόμορφο ψάρι-ντετέκτιβ. Συνδύαζε στοιχεία Μίκυ με κομμάτια από τον ατελή χαρακτήρα του Ντόναλντ. Μόνο μια ιστορία τελείωσα, παρόλο που άρχισα πάρα πολλές, η οποία ήταν για μια άσκηση στα αγγλικά. Ίσως αντιπροσωπεύει πλήρως την παιδική ηλικία, μια όμορφη αρχή, που όμως δεν ολοκληρώνεται. Άρχισα να ασχολούμαι πιο εντατικά με τα κόμικς στο λύκειο, όταν άρχισε να μπαίνει στο μυαλό μου, όπως και σε όλων, η έγνοια του επαγγελματικού προσανατολισμού. Ακόμα μου κάνει εντύπωση πως σε αυτήν τη ηλικία έφτιαχνα τόσες ιστορίες χωρίς να υπάρχει η προοπτική έκδοσης. Τις έφτιαχνα μόνο για μένα και τους γύρω μου. Όλοι φτιάχνουν ιστορίες για τη ζωή τους στο μυαλό τους. Έχουν σημεία αναφοράς. Σίγουρα, λοιπόν, αυτό είναι η βάση της έμπνευσης. Κάτι που παλιότερα δεν με απασχολούσε και τώρα με απασχολεί, και φάνηκε και στη δουλειά που παρουσιάζω τώρα, είναι η έννοια της πολιτισμικής ταυτότητας. Ένα από τα αγαπημένα μου κόμικς είναι το «Persepolis» της Marjane Satrapi, που στην εφηβεία το διάβαζα ξανά και ξανά. Αναρωτιόμουν αν «επιτρέπεται» να έχει ένα κόμικ τέτοιο θέμα και τέτοιο σχέδιο! Από τότε όλα αυτά που προσπαθώ να διαβάσω ή να φτιάξω είναι μια επέκταση ή και αναπαραγωγή αυτού του συναισθήματος που ένιωσα. Φέτος θα παρουσιάσω στο φεστιβάλ ένα κόμικ που ονομάζεται «Μια χούφτα γης» που εκδίδεται από την Comicdom-Press. Πρόκειται για σπονδυλωτές ιστορίες σε ένα οικόπεδο στην Αθήνα περίπου τον τελευταίο αιώνα. Αφετηρία της ιστορίας είναι η άφιξη των προσφύγων το 1922. Με ενδιέφερε πολύ το θέμα της ταυτότητας μιας πόλης, της Αθήνας εν προκειμένω. Από μικρό μου έκανε μεγάλη εντύπωση η εικόνα της, κυρίως τα σποραδικά νεοκλασικά ανάμεσα σε άσχημες πολυκατοικίες, η ιδέα ότι όλα τα ιστορικά κτίρια του κέντρου θα μπορούσαν να έχουν διασωθεί αλλά και η διαπίστωση ότι υπήρχε η ανάγκη για στέγαση που οδήγησε στην αντιπαροχή μεταπολεμικά. Αρχικά ήθελα πάντα να κάνω μια ιστορία για ένα νεοκλασικό. Η ιστορία πραγματικά ξεκλειδώθηκε όταν αποφάσισα ότι θα είναι για ένα οικόπεδο. Αυτό αλλάζει πολλά πράγματα στην αντίληψη του θέματος. Το χτίσιμο είναι το ίδιο σημαντικό με το γκρέμισμα. Φέτος θα παρουσιάσω στο φεστιβάλ ένα κόμικ που ονομάζεται «Μια χούφτα γης» που εκδίδεται από την Comicdom-Press. Από την ελληνική σκηνή σίγουρα λείπει μια πιο επαγγελματική κατάσταση στην εκδοτική πραγματικότητα. Μεγαλύτερο κοινό, το οποίο βλέπω ωστόσο ότι έχει βελτιωθεί κατά πολύ σε μια εποχή που υπάρχει κρίση και το ίντερνετ. Είναι εντυπωσιακό. Κάτι άλλο που πιάνει το μάτι μου σε άλλα κόμικς εκτός Ελλάδας είναι ότι κάποια τείνουν να είναι πιο πειραματικά ή εικαστικά, αφαιρετικά. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ελληνικά κόμικς, αλλά θα είχε πλάκα να υπήρχαν και κάποια ανοίγματα σε πεδία λιγότερο παραδοσιακά, και στην εικόνα και στην αφήγηση. Νομίζω ότι κάποιος θα μπορούσε να εκπλαγεί από το τι μπορεί να γίνει. Ένα παράδειγμα είναι το «Διακοπές στην ακτή» του Ευάγγελου Ανδρουτσόπουλου, που ζει στην Φινλανδία. Νίκος Σταυριανός (19 ετών) Μόλις τελείωσα ένα κομικ που θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά στο φετινό Comicdom. Λέγεται «Living like skeletons: Thoughts from beyond the grave». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Από μικρός μου άρεσαν πολύ τα κόμικς. Διάβαζα κυρίως υπερ-ηρωικά και μου άρεσαν πολύ οι ιστορίες του Carl Barks της Ντίσνεϊ. Μου άρεσε επίσης πολύ να ζωγραφίζω. Αυτό δεν άργησε να συνδυαστεί με την αγάπη μου για τα κόμικς και τη δημιουργία δικών μου ιστοριών. Δεν θα έλεγα πως υπάρχει κάποιο είδος που προτιμώ. Μου αρέσουν τα πιο περίεργα, underground κόμικς, θαυμάζω πολύ τον Alan Moore για τις ιστορίες του, τον Neil Gaiman και τον Mike Mignola, ο οποίος είναι μία από τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις μου στο σχέδιο. Όπως και ο Alex Toth και ο Guido Crepax, που ανακάλυψα πρόσφατα, καθώς και πολλοί άλλοι. Μόλις τελείωσα ένα κομικ που θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά στο φετινό Comicdom. Λέγεται «Living like skeletons: Thoughts from beyond the grave». Πολύ περιληπτικά περιγράφει τις σκέψεις και τις εμπειρίες ενός νεκρού, ένα ημερολόγιο μέσα στην κάσα, από τη στιγμή που θάβεται ο νεκρός μέχρι που είναι πλέον σκελετός. Όταν δεν φτιάχνω κόμικς, ασχολούμαι κυρίως με τη μουσική. Η μουσική παίζει τεράστιο ρόλο στη δουλειά μου. Συνήθως τα άλμπουμ που ακούω μια περίοδο διαμορφώνουν σημαντικά την ατμόσφαιρα αυτού που σχεδιάζω τότε. Επίσης, παίζω κιθάρα και προσπαθώ να φτιάξω δικά μου κομμάτια. Για να πετύχει το οποιοδήποτε έργο, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να υπάρχει μια καλή ιδέα. Είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις ένα κόμικ. Πολύ πιο δύσκολο απ’ ό,τι κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα ενδεχομένως νομίζει. Είναι μια διαδικασία πολύ απαιτητική και χρονοβόρα. Απαιτεί πολλές ώρες δουλειάς πάνω από λευκά χαρτιά που πρέπει κάπως να γεμίσεις με τις ιδέες και τα σχέδιά σου, διατηρώντας συνοχή, ροή και σίγουρα ενδιαφέρον. Μου αρέσουν πολλές δουλειές στον χώρο των αυτοεκδόσεων, κάθε χρόνο είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια του Comicdom. Μεγάλη έμπνευση στη δουλειά μου δίνει το σχέδιο του Βασίλη Λωλού και του Δημήτρη Πανταζή. Η σκηνή θεωρώ ότι συνεχώς βελτιώνεται. Όλο και πιο πολλά άτομα αποφασίζουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, επιλέγοντας το μέσο της αυτοέκδοσης και των φανζίν. Γι’ αυτό και φεστιβάλ κόμικς όπως το Comicdom είναι πολύ σημαντικά, αφού για κάποιον/-α που επιθυμεί να μοιραστεί τη δουλειά του/της με τον κόσμο, οι αυτοεκδόσεις είναι από τους καλύτερους τρόπους να ξεκινήσει. Από την άλλη, μπορεί η σκηνή να μεγαλώνει στη χώρα μας, αλλά είναι ακόμα πολύ δύσκολο κάποια/-ος να ζήσει αποκλειστικά από τα κόμικς. Η αγορά στην Ελλάδα, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν μπορεί να το στηρίξει. Πηγή

Ο Μαρίνος Ρούσος θα (ξανα)παίξει την τρομπέτα του Γιάννης Κουκουλάς Το περασμένο καλοκαίρι 11 δημιουργοί κόμικς φιλοτέχνησαν μια σουρεαλιστική ιστορία που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ τζαζ της Σύρου. Ήρθε η ώρα για την παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα με μπόλικη μουσική, τρομπέτες, αγγέλους και διαβόλους. Το flip κόμικς είναι μια παλιά, παιχνιδιάρικη και δοκιμασμένα απολαυστική μέθοδος που χρησιμοποιούν πολλοί δημιουργοί για να φτιάξουν μια ολοκληρωμένη και συνεργατική ιστορία, χωρίς να γνωρίζουν το τέλος της και σε μεγάλο ποσοστό ούτε την πλοκή της. Πώς όμως το επιτυγχάνουν; Ο πρώτος ξεκινάει την ιστορία και την παραδίδει στον επόμενο, που είναι υποχρεωμένος να τη συνεχίσει και να την παραδώσει στον επόμενο κ.ο.κ. Κι έτσι ο καθένας τους μπολιάζει το σενάριο με τις δικές του ιδέες, προσθέτει τις δικές του πινελιές στα σχέδια κ.λπ. Αυτή τη μέθοδο εφάρμοσε και ο Νίκος Αλμπανόπουλος, επιμελητής της έκδοσης και συντονιστής του εγχειρήματος, όταν προσκάλεσε 11 δημιουργούς κόμικς (Tasmar, Γαβριήλ Παγώνης, Θανάσης Πετρόπουλος, Παναγιώτης Μητσομπόνος, Μαρία Καλαμπαλίκα, Σπύρος Δερβενιώτης, Γιάννης Αντωνόπουλος, Χρύσα Χαρτσά, Θανάσης Πέτρου, Βασίλης Παπαγεωργίου, Δήμητρα Νικολαΐδη, ενώ συμμετέχουν με σχέδιά τους και οι Κώστας Καταγάς, Γιάννης Δανέλης και Γιάννης Ξαγοράρης) να φτιάξουν μια ιστορία με μόνο δύο προϋποθέσεις: να έχει βασικό της θέμα την τζαζ και να διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Ο Tasmar έκανε την αρχή, έχρισε πρωταγωνιστή τον Μαρίνο Ρούσο (με όνομα και επίθετο από τα πιο κοινά στη Σύρο), έναν νεαρό τρομπετίστα σε αναζήτηση έμπνευσης και εργασίας, και παρέδωσε τη σκυτάλη, η οποία έφτασε μέσα σε μερικούς μήνες στον ενδέκατο δημιουργό, τον Σπύρο Δερβενιώτη, που με μια απίστευτη ανατροπή ολοκλήρωσε την ιστορία. Παναγιώτης Μητσομπόνος Το αποτέλεσμα με τίτλο «Ο Μαρίνος Ρούσος θα παίξει την τρομπέτα του» ήταν εντυπωσιακό και επισκιάστηκε μόνο από την απώλεια του σπουδαίου γελοιογράφου και δημιουργού κόμικς Soter Tas (Σωτήρης Τασιόπουλος). Ο Σωτήρης επρόκειτο να είναι ένας από τους 11 δημιουργούς που θα συμμετείχε στο flip κόμικς, αλλά λίγες μόνο ημέρες πριν παραλάβει από τον προηγούμενο καλλιτέχνη, αρρώστησε από Covid και ύστερα από σύντομη νοσηλεία πέθανε. Για να τον τιμήσουν, όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες πρόσθεσαν στις σελίδες τους κάτι που να θυμίζει τον Σωτήρη, μια φράση, μια εικόνα που να παραπέμπει σε αυτόν. Ακόμα και όσοι είχαν υποβάλει τα έργα τους, πήραν πίσω τις σελίδες τους και προχώρησαν στην προσθήκη κάποιας μικρής υπόμνησης για τον Σωτήρη και είναι αυτονόητο πως όλο το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του. Η έκδοση διανεμήθηκε χωρίς αντίτιμο στη Σύρο, ενώ όσα λίγα αντίτυπα έχουν περισσέψει θα δοθούν δωρεάν σε όσους παρευρεθούν στη σημερινή παρουσίαση. 📌 Ο Μαρίνος Ρούσος θα παίξει την τρομπέτα του Βιβλιοπαρουσίαση Πού: Καφέ Εναστρον, Σόλωνος 101 Πότε: Σάββατο 6 Νοεμβρίου, 19.00 Για το βιβλίο και το εγχείρημα θα μιλήσουν οι Νίκος Ξυδάκης (διευθυντής ραδιοσταθμού «Στο Κόκκινο», πρώην υπεύθυνος ύλης περιοδικού «Βαβέλ»), Μαρία Ζουμπούλη (ιστορικός τέχνης, αναπληρώτρια καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ιωαννίνων) και Γιώργος Κοκκώνης (μουσικολόγος, αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων) Είσοδος ελεύθερη Πηγή

Ένα flip κόμικς για την τζαζ και τον Σωτήρη Γιάννης Κουκουλάς Μετά την Καλαμάτα και τη Λάρισα, τη σκυτάλη των κόμικς παίρνει η Σύρος. Στο πλαίσιο του 9ου Φεστιβάλ Τζαζ της Ερμούπολης θα παρουσιαστεί το συνεργατικό κόμικς «Ο Μαρίνος Ρούσσος θα παίξει την τρομπέτα του» πάνω σε μια ιδέα του Νίκου Αλμπανόπουλου και με τη συμμετοχή 11 δημιουργών. Με την απουσία όμως του Soter Tas (Σωτήρη Τασιόπουλου) που εάν και έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, «συμμετέχει» στο έργο κάθε καλλιτέχνη Για ένατη χρονιά φέτος θα διεξαχθεί το Φεστιβάλ Τζαζ στην Ερμούπολη της Σύρου ένα σημαντικό γεγονός τόσο για την πρωτεύουσα των Κυκλάδων όσο και για την Ελλάδα, ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες που διανύουμε και με αβεβαιότητα ως προς την εξέλιξη της κατάστασης. Στο πλαίσιο του φεστιβάλ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά θα βρίσκονται σε περίοπτη θέση και τα κόμικς. Απόσπασμα από τη συμμετοχή του Βασίλη Παπαγεωργίου Πέρσι δίπλα στις συναυλίες και τις μουσικές, με οργανωτή και επιμελητή τον Νίκο Αλμπανόπουλο, ψυχή παλαιότερα του Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας στην Ερμούπολη, είχε παρουσιαστεί μια σπουδαία έκθεση κόμικς με θέμα την τζαζ και με τη συμμετοχή πολλών δημιουργών αλλά και περισσότερων από 30 φοιτητών και φοιτητριών του τοπικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, υπό την καθοδήγηση των καθηγητριών τους Φλωρεντίας Οικονομίδου και Ελσας Χαραλάμπους. Φέτος ο Αλμπανόπουλος προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα. Είχε την ιδέα, οργάνωσε και επιμελήθηκε ένα συνεργατικό κόμικς. Απόσπασμα από τη συμμετοχή του Γιάννη Αντωνόπουλου Όπως μας περιγράφει ο ίδιος τη διαδικασία: «Η ιστορία προέκυψε από τη δουλειά ενός αριθμού καλλιτεχνών που ο καθένας συνέχιζε την αφήγηση των προηγούμενων και ο τελευταίος την ολοκλήρωσε». Ποιοι ήταν όμως οι περιορισμοί για τους δημιουργούς και πώς ξεκίνησαν να εργάζονται; «Το θέμα της ιστορίας ήταν ελεύθερο, με μόνο δύο περιορισμούς: (α) έπρεπε να έχει να κάνει με την τζαζ και (β) έπρεπε να διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Ως προς το πρώτο είναι ευνόητο ότι θέλαμε η τζαζ να είναι στο επίκεντρο της ιστορίας και όχι "μεταξύ τυρού και αχλαδιού". Μερικά τελείως ενδεικτικά παραδείγματα για το θέμα που δόθηκαν στους καλλιτέχνες, απλώς για να σας δείξω ότι κάθε επιλογή των καλλιτεχνών, κυρίως εκείνων που θα ξεκινούσαν την ιστορία, ήταν αποδεκτή, ήταν τα εξής: ο ήρωας, η ηρωίδα, οι ήρωες, μπορούσαν να είναι ένας πετυχημένος ή ένας αποτυχημένος μουσικός της τζαζ, ένας κριτικός της τζαζ, ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, ένας συλλέκτης δίσκων ή ένας απλός φαν, ένας εργαζόμενος σε τζαζ μπαρ που δεν αντέχει την τζαζ, ένα αγόρι που απεχθάνεται την τζαζ και θέλει να τα φτιάξει με ένα κορίτσι που τη λατρεύει, ένας κομίστας που παίρνει προκαταβολή για ένα κόμικς τζαζ και δεν έχει έμπνευση να το τελειώσει και πάει λέγοντας» διευκρινίζει ο Νίκος Αλμπανόπουλος. Απόσπασμα από τη συμμετοχή του Γαβριήλ Παγώνη «Έτσι λοιπόν «ο πρώτος καλλιτέχνης ξεκίνησε την ιστορία έχοντας στη διάθεσή του 3 σελίδες, την παρέδωσε στον επόμενο, ο οποίος τη συνέχισε με 2 ή 4 σελίδες, εκείνος στον επόμενο κ.ο.κ. με τον τελευταίο (Σπύρος Δερβενιώτης) να έχει συγκεκριμένο αριθμό σελίδων στη διάθεσή του για να την ολοκληρώσει. Όπως και σε παρόμοιες ομαδικές δουλειές στη λογοτεχνία, ίσχυσαν ορισμένοι πολύ απλοί κανόνες αλλά υπήρξε επίσης και μεγάλη ελευθερία. Οι συμμετέχοντες έπρεπε να μείνουν μέσα στο αφήγημα των προηγούμενων, ώστε ο αναγνώστης να διαβάζει "μία" και όχι πολλές ιστορίες. Ήταν φυσικά ελεύθεροι να κάνουν ανατροπές, να προσθέτουν χαρακτήρες, να εισαγάγουν το "απροσδόκητο" κ.λπ., αρκεί όλα αυτά να εντάσσονται σε μια "συνέχεια" και στην ανάπτυξη της ιστορίας που είχαν παραλάβει. Το γεγονός ότι το ύφος και το στιλ κάθε καλλιτέχνη είναι διαφορετικό ίσως αιφνιδιάσει τον αναγνώστη, πιστεύουμε όμως ότι τελικώς θα αρέσει». Απόσπασμα από τη συμμετοχή της Χρύσας Χαρτσά Πόσο εύκολο ήταν όμως να συναινέσουν οι δημιουργοί σε μια διαδικασία της οποίας δεν είχαν τον απόλυτο έλεγχο και την εξέλιξη της ιστορίας δεν τη γνώριζαν; «Πόση ώρα μού πήρε να πείσω κάθε κομίστα να πάρει μέρος; Περίπου… 30 δευτερόλεπτα. Μόλις άρχιζα να εξηγώ, ήταν όλοι μέσα. Νομίζω τους άρεσε το παιχνίδι με τη συνέχεια της ιστορίας που είχαν φτιάξει άλλοι» σύμφωνα με τον επιμελητή. Οι δημιουργοί μάλιστα, επηρεασμένοι από αυτό το ενδιαφέρον και πρωτότυπο παιχνίδι, προχώρησαν σε μια «αλλαγή ρόλων» ακόμα και στη σελίδα της έκδοσης με τα βιογραφικά τους. Ο καθένας τους, αντί να σχεδιάσει μια αυτοπροσωπογραφία του, σχεδίασε το πορτρέτο κάποιου άλλου συναδέλφου του, με αποτέλεσμα καθένα από τα 11 βιογραφικά να συνοδεύεται από το σκίτσο κάποιου άλλου από τους συμμετέχοντες. πόσπασμα από τη συμμετοχή του Θανάση Πέτρου Από μια τέτοια συνεργατική διαδικασία προέκυψε και η πλοκή αλλά και ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, που πήρε το όνομα Μαρίνος Ρούσσος. «Tο Ρούσσος είναι το πιο κοινό συριανό επίθετο. Περίπου 1.000 στους 23.000 κατοίκους του νησιού έτσι λέγονται. Για αυτό και έχουν σχεδόν όλοι παρατσούκλια!» τονίζει ο Νίκος Αλμπανόπουλος. Ο Μαρίνος Ρούσσος του εξωφύλλου σχεδιάστηκε από τον Tasmar, που ήταν και ο πρώτος που του έδωσε μορφή αλλά και μια κατεύθυνση επιστημονικής φαντασίας, ενώ του οπισθόφυλλου από τον Παναγιώτη Μητσομπόνο. Απόσπασμα από τη συμμετοχή του Παναγιώτη Μητσομπόνου με τον Soter Tas να δίνει τιμητικά το «παρών» στο εμβόλιμο κυκλικό πλαίσιο Ποιος όμως ήταν ο λόγος για τη «συμμετοχή» των κόμικς σε δύο διαδοχικά τζαζ φεστιβάλ; «Κανένας λόγος. Για πλάκα. Γιατί διαβάζω κόμικς και ήθελα να βοηθήσω τον φίλο μου Βαγγέλη Αραγιάννη, που είναι ο διοργανωτής του φεστιβάλ. Προβλέπω πάντως ότι θα κάνουμε κάτι κομικσάδικο και του χρόνου» διευκρινίζει ο Νίκος Αλμπανόπουλος. Απόσπασμα από τη συμμετοχή του Σπύρου Δερβενιώτη Στα ονόματα των δημιουργών που συμμετέχουν θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται και αυτό του Σωτήρη Τασιόπουλου, γνωστότερου ως Soter Tas. Δυστυχώς ο Σωτήρης πέθανε πριν ολοκληρωθεί η έκδοση. Για το θλιβερό αυτό γεγονός αλλά και για το μέλλον του Μαρίνου Ρούσσου ο Νίκος Αλμπανόπουλος, προλογίζοντας την έκδοση, περιγράφει: «Για μένα, που συντόνισα τη σκυταλοδρομία των αρχείων, και πιστεύω και για τους δημιουργούς, το τελευταίο εξάμηνο ήταν μια διασκεδαστική περιπέτεια. Τη σκίασε μόνο ο θάνατος του Σωτήρη Τασιόπουλου, που ήταν μέλος της παρέας. Ο Τασιόπουλος είχε πάρει μέρος στην περσινή έκθεση και είχε καθοριστεί ότι θα ήταν τέταρτος στη σειρά. Λίγες μέρες πριν παραλάβει το "σίριαλ" για τη δική του συνεισφορά μπήκε στο νοσοκομείο με κορονοϊό. Κι από κει δεν κατόρθωσε να βγει ζωντανός. Είναι όμως ζωντανός στο κόμικς μας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι έντεκα δημιουργοί τον έβαλαν στις σελίδες τους. Θα τον βρείτε παντού. Και βέβαια στο οπισθόφυλλο, από το χέρι του φίλου του Παναγιώτη Μητσομπόνου. Πώς συμπεριλήφθηκε ο Τασιόπουλος στις σελίδες του κόμικς; Οταν έμαθα το θάνατο, ζήτησα από όλους να τον βάλουν μέσα, είτε περαστικό (όπως ο Χίτσκοκ στις ταινίες του) είτε με μια εικόνα του, με μια λέξη, κάτι. Δεν είναι παντού εύκολο να τον βρεις, αλλά υπάρχει έντεκα φορές. Επειδή οι πρώτοι 6-7 κομίστες είχαν ήδη παραδώσει, πήραν πρόθυμα πίσω τις σελίδες τους και πρόσθεσαν τον Σωτήρη. Ήταν συγκινητικό! Έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα μείνει ζωντανός και ο Μαρίνος Ρούσσος. Τα δύσκολα τα πέρασε, αναμετρήθηκε με θεούς και δαίμονες. Η επόμενη περιπέτεια, αν υπάρξει, δεν μπορεί παρά να είναι παιχνιδάκι. Ίσως λοιπόν στο 10ο φεστιβάλ τον ξαναδούμε. Ποιος ξέρει;» Syros Jazz Festival Παρουσίαση του άλμπουμ «Ο Μαρίνος Ρούσσος θα παίξει την τρομπέτα του». Συμμετέχουν 11 δημιουργοί κόμικς: Tasmar, Γαβριήλ Παγώνης, Θανάσης Πετρόπουλος, Παναγιώτης Μητσομπόνος, Μαρία Καλαμπαλίκα, Σπύρος Δερβενιώτης, Γιάννης Αντωνόπουλος, Χρύσα Χαρτσά, Θανάσης Πέτρου, Βασίλης Παπαγεωργίου, Δήμητρα Νικολαΐδη ενώ στο βιβλίο φιλοξενούνται σχέδιά και τριών Συριανών καλλιτεχνών, των Κώστα Καταγά, Γιάννη Δανέλη και Γιάννη Ξαγοράρη. Τη σελιδοποίηση έκανε ο Γιάννης Μπαριτάκης. Πότε; Σάββατο 28 Αυγούστου στις 18.30 Πού; Daidadi Gelato στο οποίο θα παρουσιαστεί και θα προσφερθεί στο κοινό, ειδικά για την περίσταση, μια νέα γεύση παγωτού, εμπνευσμένη από το συγκεκριμένο βιβλίο. Ομιλητές: Δημήτρης Βανέλλης, σεναριογράφος και συγγραφέας, Γιάννης Ξαγοράρης, γελοιογράφος, εικονογράφος και δημιουργός κόμικς, Νίκος Αλμπανόπουλος, οργανωτής και επιμελητής του εγχειρήματος και Γιάννης Κουκουλάς, ιστορικός τέχνης. Πηγή

Ο Μαρίνος Ρούσσος θα παίξει την τρομπέτα του» στο 9ο Syros Jazz Festival Το πρώτο ελληνικό ομαδικό κόμικς για τη τζαζ Μία πρόγευση από τον επιμελητή του έργου, Νίκο Αλμπανόπουλο Ευχάριστη έκπληξη στο φετινό πρόγραμμα του «Syros Jazz Festival», που επιστρέφει σε λίγες ημέρες για την 9η έκδοσή του, αποτελεί η παρουσίαση του πρώτου ελληνικού ομαδικού κόμικς για τη τζαζ μουσική… «Ο Μαρίνος Ρούσσος θα παίξει την τρομπέτα του». Η ιστορία του Συριανού «Μαρίνου» -καρπός συνεργασίας μεταξύ 11 Ελλήνων δημιουργών που συμμετείχαν στο πρότζεκτ- διαδέχεται την έκθεση έργων πρωτοετών φοιτητών του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου με τίτλο “Η μουσική τζαζ μέσα από τα ελληνικά κόμικς – μια φρέσκια ματιά” που πραγματοποιήθηκε κατά τη διεξαγωγή της περσινής διοργάνωσης. Για τη δημιουργία του, οι καλλιτέχνες εργάστηκαν επί έξι μήνες, συνεχίζοντας ο καθένας την ιστορία από το σημείο που την άφησε ο προηγούμενος. Το κόμικς που επιμελήθηκε ο Νίκος Αλμπανόπουλος θα παρουσιαστεί στο παγωτατζίδικο “Daidadi”, το Σάββατο 28 Αυγούστου 2021, στις 18:30 και θα διανεμηθεί στο κοινό του φεστιβάλ δωρεάν. Για το πρωτότυπο αυτό έργο, που ανυπομονούμε να κρατήσουμε στα χέρια μας και να διαβάσουμε, μίλησε στην «Κοινή Γνώμη» ο κ. Αλμπανόπουλος. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία ενός ομαδικού κόμικς για τη τζαζ μουσική; «Πέρυσι, στο 8ο Φεστιβάλ Τζαζ Σύρου, είχαμε διοργανώσει έκθεση σκίτσου και κόμικς για την τζαζ, στο Plastico Gallery. Συμμετείχαν τότε 11 γνωστοί Έλληνες κομίστες και πάνω από 30 φοιτήτριες και φοιτητές του τοπικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, υπό την καθοδήγηση των καθηγητριών τους Φλωρεντίας Οικονομίδου και Έλσας Χαραλάμπους. Φέτος αποφασίσαμε να δέσουμε λίγο περισσότερο το Φεστιβάλ με τα κόμικς, φτιάχνοντας για το κοινό του μια ολόκληρη ιστορία». Και πώς υλοποιήθηκε; Το ονομάζετε ομαδικό… «Ακριβώς, αφού δημιουργήθηκε με τη συνεργασία 11 -και πάλι- Ελλήνων δημιουργών κόμικς, που πρόσθεταν σελίδες ο ένας μετά τον άλλο. Βεβαίως υπήρχαν κάποιοι κανόνες: η ιστορία έπρεπε να αφορά τη τζαζ και να έχει κάποια σχέση με τη Σύρο. Από και πέρα, κάθε καλλιτέχνης όταν ερχόταν η σειρά του είχε το ελεύθερο να την εξελίξει όπως νόμιζε, χωρίς όμως να συζητά και να συνεννοείται με τους υπόλοιπους. Έπρεπε ο καθένας να αυτοσχεδιάσει». Να υποθέσω συνεπώς ότι ο Μαρίνος Ρούσσος, ο κεντρικός χαρακτήρας, είναι «Συριανός»…; «Έτσι φαίνεται! Περισσότερα όμως δεν θα αποκαλύψουμε πριν την επίσημη παρουσίαση του κόμικς, το άλλο Σάββατο». Δεν είναι δύσκολο να συνεχίζει ένας κομίστας μια ιστορία που έχει ξεκινήσει άλλος; «Όχι μόνο είναι δύσκολο, αλλά υπάρχει και κίνδυνος να μη «δένει» η αφήγηση. Εδώ όμως η «ενδεκάδα» των δημιουργών έκανε εκπληκτική δουλειά, γεμάτη ανατροπές, επικά σκηνικά και αστείες σκηνές. Τον αναγνώστη θα εντυπωσιάσει πιστεύω και η φανταστική εναλλαγή του ύφους των καλλιτεχνών, και δεν αναφέρομαι μόνο στη «γραμμή» τους». Υπήρξαν δυσκολίες στην υλοποίηση του εγχειρήματος; «Είμαι βέβαιος ότι ο καθένας από τους δημιουργούς σκέφτηκε πάρα πολύ για το πώς θα συνεχίσει την ιστορία. Εύκολο δεν πρέπει να ήταν. Από τη δική μου πλευρά, ως συντονιστής, είχα ένα μοναδικό άγχος: την τήρηση του χρόνου για να προλάβουμε να έχουμε το κόμικς ολοκληρωμένο και τυπωμένο τις μέρες του φεστιβάλ. Αλλά είχα να κάνω με επαγγελματίες… Οπότε όλα καλά!». Σε ποιους, λοιπόν, οφείλουμε το αποτέλεσμα; «Να παραθέσω τους καλλιτέχνες με σειρά «εμφάνισης» στις σελίδες του κόμικς: Ο Συριανός Τάσος Μαραγκός, που ξεκίνησε την ιστορία και δημιούργησε τον Μαρίνο Ρούσσο. Ακολούθως, οι Παναγιώτης Μητσομπόνος, Βασίλης Παπαγεωργίου, Θανάσης Πέτρου, Μαίρη Καλαμπαλίκα, Χρύσα Χαρτσά, Θανάσης Πετρόπουλος, Δήμητρα Νικολαΐδη, Γιάννης Αντωνόπουλος, Γαβριήλ Παγώνης και Σπύρος Δερβενιώτης -αυτός με την αποστολή να το ολοκληρώσει! Να προσθέσω ότι το κόμικς είναι αφιερωμένο στην μνήμη του σπουδαίου Σωτήρη Τασιόπουλου, που έφυγε τόσο νέος από τη ζωή, θύμα της πανδημίας, ενώ επρόκειτο να είναι ένας από τους δημιουργούς του». Μπορεί ένα κόμικς να βοηθήσει στη διάδοση της τζαζ μουσικής; Να φέρει σε επαφή -ας πούμε- το είδος με νεότερο κοινό; «Κάθε τι μπορεί να βοηθήσει. Το βασικό είναι ότι δεν υπάρχει τέχνη «μόνη της». Δεν υπάρχει κινηματογράφος χωρίς μουσική, όπως δεν υπάρχει μουσική στην οποία να μην χωράει το σχέδιο, η αφήγηση, η υποκριτική, ο χορός, τα πάντα. Κι αν αυτά τα «πάντα» δημιουργούν δεσμούς, αν ανοίγουν μάτια κι αυτιά, είναι ευπρόσδεκτα». Το 9ο Φεστιβάλ Τζαζ Σύρου θα διεξαχθεί από 27 έως 29 Αυγούστου στον Πολιτιστικό Χώρο Χρούσσων. Πηγή