Search the Community

70 χρόνια Μικρός Ήρως: Πέντε σύγχρονοι εικονογράφοι μιλούν για την κληρονομιά του εμβληματικού ήρωα Λίγο πριν τα εγκαίνια της μεγάλης έκθεσης στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, οι Πάνος Καμουλάκος, Περικλής Κουλιφέτης, Τάσος Μαραγκός, Αρινέλα Κοτσίκο, Σπύρος Δερβενιώτης μάς μιλούν για τον “μεγάλο” πλέον «Μικρό Ήρωα». KEIMENO: MONOPOLI TEAM | 21.02.2023 ARTWORK COVER: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΣΔΑΓΛΗΣ Πριν από τους σούπερ ήρωες των κινηματογραφικών blockbusters με τις σούπερ δυνάμεις και τις high tech στολές, ένας ήταν ο “Ήρωας” των παιδικών μας χρόνων: ο «Μικρός Ήρως», που σημάδεψε τις παιδικές αναμνήσεις πολλών γενεών αναγνωστών, από το 1953, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του αγαπημένου λαϊκού αναγνώσματος, που έγραψε ο Στέλιος Ανεμοδούρας – που μέχρι το 1968 έγραφε με το ψευδώνυμο «Θάνος Αστρίτης» – και διάνθισε με τα σκίτσα του ο Βύρων Απτόσογλου. Αυτό το περιοδικό, λοιπόν, που μεγάλωσε γενιές και γενιές φέτος γιορτάζει μία σημαντική επέτειο. Ο Μικρός Ήρως δεν είναι πια «μικρός», αφού φέτος κλείνει 70 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του και γιορτάζει με μία μοναδική έκθεση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, από τις 21 έως τις 28 Φεβρουαρίου, κατά την οποία 45 διακεκριμένοι Έλληνες εικονογράφοι αφιερώνουν τις δημιουργίες τους στον αγαπημένο ήρωα. Λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσης την Τρίτη 21 Φεβρουαρίου, πέντε από τους συμμετέχοντες εικονογράφους (οι Πάνος Καμουλάκος, Περικλής Κουλιφέτης, Τάσος Μαραγκός, Αρινέλα Κοτσίκο, Σπύρος Δερβενιώτης) μάς μιλούν για την κληρονομιά του Μικρού Ήρωα, την επίδραση που είχε στο έργο τους, αλλά και για τις δημιουργίες που εμπνεύστηκαν με αφορμή την πολυαναμενόμενη έκθεση. Πάνος Καμουλάκος © Πάνος Καμουλάκος Για μένα ο Μικρός Ήρωας είναι σαν το αμερικανικό Yellow Kid, από εκεί ξεκίνησαν τα ελληνικά κόμικς. Ο Μικρός Ήρως συμβολίζει το ελληνικό Pulp, ένα προϊόν της εποχής του που τελικά άντεξε στον χρόνο και έχει μια απίστευτη διαχρονικότητα. Χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να σχεδιάσω την πρώτη γυναίκα action hero! Info: Ο Πάνος Καμουλάκος, είναι δημιουργός κόμικς, εικονογράφος και εκπαιδευτικός. Είναιαι στην δημιουργική εκπαίδευση από το 2010 καθώς επίσης και στην ελληνική σκηνή κόμικς από το 2015. Το 2019 ίδρυσε τη σχολή σκίτσου και εικονογράφησης Kamoulakos ArtLab. Περικλής Κουλιφέτης © Περικλής Κουλιφέτης Θα μιλήσω ειλικρινά, τον Μικρό Ήρωα τον έμαθα παιδί πρώτα μέσα από τους στίχους του Λουκιανού Κηλαηδόνη και μετά από τις σελίδες των Ανεμοδουρά-Απτόσογλου. Ήταν για μένα ένας πρόγονος, ένας «παππούς» των ελληνικών κόμικς και ποπ κουλτούρας, από αυτούς που μου έδειξαν πόσο μπορούν τα κόμικς και τα λαϊκά αναγνώσματα να καθορίσουν την εποχή τους και τις μετέπειτα γενιές. Για μένα ο Μικρός Ήρωας είναι ο ορισμός του λαϊκού ήρωα και του λαϊκού αναγνώσματος. Ένα δημιούργημα που μίλησε στις ψυχές μιας ολόκληρης γενιάς, με τρόπο ενωτικό και πρωτότυπο εξέφρασε την εποχή του ενώ άντεξε και πέρα από αυτήν σαν διαχρονικό σύμβολο αντίστασης. Έκφραση των δημιουργών του, του τόπου και του χρόνου του αλλά ταυτόχρονα διαχρονικός. Για μένα, που προσκλήθηκα να σχεδιάσω μια σελίδα με αυτόν και την παρέα του, είναι τιμή μου που έβαλα μια μικρή ψηφίδα στο μεγάλο ψηφιδωτό της ιστορίας του. Info: O Περικλής Κουλιφέτης είναι εικαστικός, σκιτσογράφος και δημιουργός κόμικς. Πτυχιούχος του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών Ιωαννίνων, σχεδιάζει κόμικς και αρθρογραφεί στο Καρέ Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών, έχει δημιουργήσει κόμικς όπως «Οι Έγκλειστοι» από τις Εκδόσεις Μικρός Ήρως. Τάσος Μαραγκός © Τάσος Μαραγκός Ως παιδί, βλέποντας τις σελίδες και τα εξώφυλλα του Μικρού Ήρωα, στα περίπτερα ή στο κέντρο τύπου στη Σύρο όπου μεγάλωσα, έβλεπα ότι οι ναζί και οι φασίστες αποκρούονται με δυναμικές κινήσεις και πράξεις. Αυτός πιστεύω ότι ήταν ένας σπόρος όπου φύτρωσε στο μυαλό μου και διαμόρφωσε την άποψη μου για τον ναζισμό και γενικά την φασιστική ιδεολογία. Επομένως συνέβαλε και στην μετέπειτα πορεία μου ως δημιουργός. Ο Μικρός Ήρως συμβολίζει τον διαρκή αντιφασιστικό αγώνα που πρέπει όλοι και όλες να δίνουμε καθημερινά. Είτε πρόκειται για τον ρατσιστή γείτονα είτε για τη νεοναζιστική συμμορία που ενώ έχει καταδικαστεί ως εγκληματική οργάνωση, όλο και προσπαθεί να είναι στα πράγματα. Γι’ αυτό και στην εικονογράφηση που έκανα για την έκθεση, απεικόνισα τους δύο ήρωες και μια ηρωίδα του Μικρού Ήρωα σε μια παρέα δυναμικών αντιφασιστών του σήμερα. Info: O Tasmar, κατά κόσμον Τάσος Μαραγκός, ζει στην Αθήνα και δημιουργεί κόμικς από το 1998 με διάφορες αυτοεκδόσεις και συνεργασίες με εκδοτικές. Το πιο γνωστό από αυτά το Hard Rock που κυκλοφορεί τα τελευταία 15 χρόνια το οποίο έχει μεταφραστεί και στα ιταλικά. Αρινέλα Κοτσίκο © Αρινέλα Κοτσίκο Ο Μικρός Ήρωας για μένα ως δημιουργός συμβολίζει την ελευθερία, απεικονίζει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Οι τρεις χαρακτήρες, που με τις περιπέτειες και την γενναιότητα τους έδωσαν ελπίδα στους αναγνώστες. Αυτό προσπάθησα να περάσω και μέσα από το έργο μου. Όσο και αν έχει αλλάξει η εποχή μας, αυτό το μήνυμα παραμένει επίκαιρο. Info: H Αρινέλα ασχολείται επαγγελματικά με τον χώρο τον κόμικς, εικονογράφησης και animation τα τελευταία πέντε χρόνια. Σπούδασε τρία χρόνια στην σχολή Ορνεράκη σχέδιο κόμικ και έναν χρόνο visual development στο IDEA Academy. Σπύρος Δερβενιώτης © Σπύρος Δερβενιώτης Ο «Μικρός Ήρως» φώτιζε ψυχές σε εποχές που πάνω απ’ τη χώρα απλωνόταν βαθύ σκοτάδι. Ένα λαϊκό ανάγνωσμα που εμφυσούσε το πνεύμα της αντίστασης στο Κακό, όταν το Κακό ήταν ορατό και έβρισκε απέναντί του την πλειοψηφία των Ελλήνων (πλην των «συνεργατών»). Σήμερα, τρία τέταρτα του αιώνα αργότερα, τίποτα δεν θα με έκανε πιο χαρούμενο από το να φαίνεται σαν ένα ανάγνωσμα ξεπερασμένο, μιας εποχής που την αφήσαμε οριστικά πίσω μας, σοφότεροι, δικαιότεροι. Φοβάμαι ότι σήμερα χρειάζεται η οπτική γωνία του πολύ περισσότερο από τότε. Γιατί σήμερα στα περίπτερα, ως «λαϊκό ανάγνωσμα» συστήνονται έντυπα που προωθούν τον φασισμό και εκφασισμό αντί να τον στιγματίζουν, που δηλητηριάζουν τις ψυχές των λαϊκών ανθρώπων αντί να τις εμπνέουν, που βάφουν το λευκό και γαλάζιο με άφθονο μαύρο και κίτρινο. Ή, για να το θέσω όπως το τραγούδησε σε αθωότερες εποχές ο Λουκιανός Κηλαηδόνης: «Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση;» Info: Ο Σπύρος Δερβενιώτης είναι γελοιογράφος, δημιουργός κόμικς και υπεύθυνος επικοινωνίας του ΜεΡΑ25. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ Έκθεση – 70 Χρόνια Μικρός Ήρως Διάρκεια: 21 – 28 Φεβρουαρίου 2023 Ώρες Λειτουργίας: Καθημερινά 18:00 – 22:00 Είσοδος Δωρεάν Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος Πηγή

Σπύρος Δερβενιώτης: Πουτάνες, gentrification, αριστεία και Αριστερά (© Γιώργος Κονταρίνης/Eurokinissi) Μια συζήτηση με τον comic artist Σπύρο Δερβενιώτη με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ. Πώς µπορεί να αφηγηθεί κανείς τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας σε µόλις 96 σελίδες; Ο Σπύρος ∆ερβενιώτης έχει την απάντηση στο κόµικς άλµπουµ «Παλιές πουτάνες» που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις Χαραµάδα. Συναντηθήκαµε µε τον κοµίστα και γελοιογράφο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει και την ιδιότητα του υπεύθυνου επικοινωνίας του ΜέΡΑ25, προκειµένου να µιλήσουµε για τη νέα του δουλειά. Πώς προέκυψε λοιπόν αυτό το άλµπουµ; «Όλα ξεκίνησαν το 2013-14 εν µέσω κρίσης. Έγινε τότε η προσπάθεια να βγουν κάποια ΜΜΕ που να είναι διαφορετικά από τα συστηµικά· έτσι ξεκίνησε το “Unfollow”» λέει ο δηµιουργός. Από τους (ελ)λαδέµπορους στους ακροκεντρώους Η ιδέα για το κόµικς «Πουτάνες», όπως εξηγεί, ξεκίνησε µε αφορµή την τότε επικαιρότητα, την υπόθεση µε τον Ανδρέα Λοβέρδο και τις οροθετικές. «Επίσης ειδικά µε τον Αυγουστίνο Ζενάκο µοιραζόµασταν µια εµµονή για το gentrification που γινόταν τότε στον Κεραµεικό, το οποίο ήταν ακόµη εν εξελίξει. Οπότε η ιδέα ήταν ως εξής: σε ένα κτίριο στον Κεραµεικό που ήταν γκαλερί-γραφεία κ.λπ. διαπλέκονται κάποιοι χαρακτήρες αρχετυπικά ακροκεντρώοι και όλο αυτό το βλέπουµε µέσα από τα µάτια δύο σεξεργατριών που κάνουν πιάτσα από κάτω. Και ο τίτλος αναφέρεται σε όλους εκτός από αυτές τις δύο κοπέλες». Κάποια στιγµή αποφασίστηκε να κυκλοφορήσει µια συγκεντρωτική έκδοση που να περιλαµβάνει το κόµικς. «Ακόµη αριθµούσε γύρω στα 30 επεισόδια και ψάχναµε ιδέες πώς να συµπληρώσουµε την έκδοση. Πάνω εκεί µας ήρθε η ιδέα να πιάσουµε την ιστορία του σπιτιού και των προγόνων των πρωταγωνιστών από το ’50 και µετά, λίγο µετά τον πόλεµο δηλαδή που άρχισε να χτίζεται αυτή η φάση». Για διάφορους λόγους η έκδοση έµεινε στη µέση, όπως λέει ο Σπ. ∆ερβενιώτης, ωστόσο η επέτειος του 1821 στάθηκε χρυσή αφορµή για να κυκλοφορήσει, µε την ιστορία πλέον να ξεκινάει από τότε που ο Κεραµεικός ήταν ακόµη χωράφια και ο ιδρυτής της δυναστείας φορούσε γουρνοτσάρουχα και έβοσκε πρόβατα. «Εκεί κλοτσήσαµε στον τίτλο γιατί είναι πια πολύ πιο παρακινδυνευµένο να έχεις τη λέξη “πουτάνες” σε έναν τίτλο και ειδικά σε µια έκδοση που δεν είναι µέσα σε περιοδικό, µακριά από αδιάκριτα µάτια. ∆εν µπορούσαµε να βρούµε όµως άλλον τίτλο από το “Παλιές πουτάνες” – τίτλος που περιγράφει τους χαρακτήρες σε τόσο πολλά επίπεδα». Και ποιοι είναι αυτοί οι χαρακτήρες; «Όσοι ανήκουν στη βαθιά ∆εξιά –από τους λαδέµπορες της Κατοχής µέχρι σήµερα– και σε αυτό που λέµε ακραίο κέντρο, που είναι απόφυση του σηµιτισµού. Πρόκειται για όλους αυτούς τους λίγο κοσµοπολίτες, λίγο τάχαµου, αλλά πάντα δικτυωµένους και πάντα καβαντζωµένους και πάντα σε όλα τα ΕΣΠΑ και σε όλες τις δουλειές του δηµοσίου, αλλά και για το πώς όλοι αυτοί µαγικά αγκαλιάστηκαν ενάντια στον κοινό εχθρό, την αριστερίλα – να το πούµε λαϊκά. Κάθε χαρακτήρας είναι σύµµειξη τουλάχιστον πέντε έξι αναγνωρίσιµων προσώπων». Μήπως ο ίδιος έχει πρόβληµα µε την «αριστεία»; «Ναι, αλλά αυτή το ξεκίνησε πρώτη» απαντά. Περιγράφει µια ολόκληρη εποχή λέγοντας: «Εν καιρώ ειρήνης, το 2009-10, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν απλώς η θάλασσα µες στην οποία κολυµπούσαµε όλα τα ψάρια. ∆εν υπήρχε κάτι άλλο και δεν χρειαζόταν να υπάρχει κάτι άλλο γιατί λεφτά υπήρχαν, κανείς δεν νοιαζόταν για τα πολιτικά προτάγµατα. Όταν έσφιξαν τα γάλατα και έπρεπε να πάρεις θέση ή µε τους “φέρ’ τα εδώ” ή µε τους “άσ’ τα κάτω”, τότε άρχισαν να φαίνονται οι στρατεύσεις και οι πραγµατικότητες κάτω από το υπόστρωµα της νηφαλιότητας. ∆εν υπήρχαν πιο διχαστικοί, πιο ακραίοι από αυτούς οι οποίοι γράφανε σεντόνια υπέρ της νηφαλιότητας. Και κάπου εκεί χαλάσανε και τα µέχρι τότε χαρούµενα free press, στα οποία παρέµειναν µόνο οι µουτζαχεντίν και τα ροτβάιλερ µιας συγκεκριµένης ιδεολογίας την οποία υποστήριζαν µε µανία». Η Αριστερά και τα καθαρά σεντόνια της Ευρώπης Μιλάµε για το δηµοψήφισµα του 2015 και την Ευρωπαϊκή Ενωση των τελευταίων χρόνων. «∆εν έµεινε η χώρα στην Ευρώπη, έφυγε η Ευρώπη από την Ευρώπη. Αυτό ζούµε τη δεδοµένη στιγµή. Χύθηκαν τόσα κροκοδείλια δάκρυα για το Grexit και τελικά το βρήκαν από το Brexit. Εφυγε η ναυαρχίδα τους, ο πολιτισµένος αγγλοσαξονικός κόσµος τους αποχαιρέτησε: “Μπάι µπάι, ούτε να σας ξέρουµε”. Αυτό που απέµεινε δεν το λες ενωµένη Ευρώπη». Όπως λέει ο δηµιουργός, αυτό φάνηκε ξανά πρόσφατα στο θέµα των εµβολίων κατά του κορονοϊού. «Υπήρχε µια χλιαρή προσπάθεια ενός ευρωπαϊκού εµβολιαστικού προγράµµατος και όποιος ήταν πιο ισχυρός είχε κάνει τις καβάντζες του και είχε αγοράσει διπλές και τριπλές παρτίδες και η πρόβλεψη ήταν οι υπόλοιποι να µοιραστούν τα ψίχουλα. Το βλέπουµε επίσης στο προσφυγικό. Υποτίθεται ότι χύθηκε τόσος ιδεολογικός ιδρώτας για το σύνορο της Ευρώπης. Από την Ελλάδα παρέλασε όλη η Frontex, µε όλους τους πρωτοκλασάτους να υπερασπίζονται τι; Ένα τείχος. ∆ηλαδή οι ίδιοι που χόρευαν στα ερείπια του τείχους µετά έκαναν ένα τείχος µε χαρά και µε µανία. Και όλη η ενιαία στρατηγική απορρόφησης προσφύγων πήγε στον διάολο όταν η βαθιά Ευρώπη αποφάσισε ότι θα βάλει ένα µαχαίρι στα δόντια και θα πει “σφάξτε όλους τους σκουρόχρωµους, δεν θέλουµε κανέναν στα καθαρά µας σπίτια”». Η κουβέντα στρέφεται στην πανδηµία, την έλλειψη νοσοκοµείων και υγειονοµικού προσωπικού, την έξαρση της συνωµοσιολογίας και την έλλειψη εµπιστοσύνης στην κεντρική εξουσία. Η Αριστερά µπορεί να προσφέρει λύση αυτήν τη στιγµή; «Είχε µια ευκαιρία και την έχασε. ∆εν την έχασε, τη δυναµίτισε. ∆εν τη δυναµίτισε, τη σαµποτάρισε. ∆εν τη σαµποτάρισε, την έχωσε βαθιά. ∆εν την έχωσε βαθιά, χόρεψε στον τάφο της». Για ποιο λόγο ο ίδιος πιστεύει ότι συνέβη κάτι τέτοιο; «Θα µάθουµε σε 30 χρόνια που θα βγουν τα memoirs». INF0 Το κόμικς άλμπουμ «Παλιές πουτάνες» του Σπύρου Δερβενιώτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χαραμάδα. Πηγή

«Τα 200 χρόνια μέσα από τα μάτια των καθαρμάτων» Ιωάννα Σωτήρχου Το καινούργιο άλμπουμ «Παλιές πουτάνες» του γνωστού κομίστα και σκιτσογράφου είναι ο δικός του τρόπος υποδοχής της 200ής επετείου του 1821, διατρέχοντας όλες τις εποχές από τη... σωστή πλευρά της Ιστορίας. «Παλιές πουτάνες» είναι ο τίτλος του νέου γκράφικ νόβελ ή άλμπουμ κόμικς του Σπύρου Δερβενιώτη από τις εκδόσεις Χαραμάδα: «Αυτό που ήθελα να δείξω είναι ότι όλοι αυτοί οι πολιτικοί από σόι δεν φύτρωσαν σε ιστορικό κενό, ότι η σωστή πλευρά της Ιστορίας έχει συνέχεια» μας λέει ο εξ απαλών ονύχων κομίστας και γελοιογράφος, που διατελεί υπεύθυνος επικοινωνίας του ΜέΡΑ25. Με λίγα λόγια το «καστ» της ιστορίας, που ξεκίνησε ως σειρά στο περιοδικό «Unfollow», ήταν δύο σεξεργάτριες που έκαναν πιάτσα στον Κεραμεικό έξω από ένα κτίριο όπου στεγάζονταν τα γραφεία ενός πολιτικού γόνου της συντηρητικής παράταξης, μιας γκαλερίστα και ενός χίπστερ-γραφίστα. ● Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Ήταν ο καιρός του τζεντριφικέσιον ελληνιστί, δηλαδή του εξευγενισμού του Κεραμεικού, και ταυτόχρονα η κρίση. Η σειρά εικονογραφούσε σε πραγματικό χρόνο την κρίση του 2011-12. Ο τίτλος αναφερόταν σε όλους τους χαρακτήρες, εκτός από τις σεξεργάτριες. Αφορούσε αυτούς τους τυχοδιώκτες που ήταν ικανοί για όλα, ήταν μέσα σε όλα τα κόλπα, πουλούσαν ακόμη και τη μάνα τους. Σαν ένα ντοκιμαντέρ... ● Αυτό το σχήμα ήταν το όχημα για να σχολιάσεις την επικαιρότητα; Για να ερμηνεύσουμε την κρίση και αυτούς που βγήκαν αλώβητοι και κερδισμένοι από αυτήν, χρεώνοντας για τις υπηρεσίες τους ανάλογα με τη «στάση». Το άλμπουμ παίρνει τους ίδιους χαρακτήρες από τους προγόνους τους. Από το 1821 μέχρι σήμερα. Από τότε που ο Κεραμεικός ήταν χωράφι, ξεκινώντας από τον πρώτο πρόγονο του πολιτικού «κωλόσογου», διατρέχοντας όλες τις εποχές, Κατοχή, ΕΡΕ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ξανά ΠΑΣΟΚ και ξανά Ν.Δ. Όλα τα 200 χρόνια μέσα από τα μάτια των καθαρμάτων, από τους προγόνους μέχρι τους απογόνους, όλο το σόι. ● Γιατί το έκανες; Βρήκαμε εξαιρετικά ενδιαφέρον το να πιάσουμε τη ρίζα του προβλήματος και να πούμε «ρε φίλε, αυτοί δεν φύτρωσαν σε ιστορικό κενό» κι ότι η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» έχει συνέχεια. Περιγράφει όλη αυτή την πορεία, γιατί, ξέρεις, υπάρχει αυτή η τάση εξωραϊσμού του παρελθόντος, όπου ανάβουν τα λαμπάκια της νοσταλγίας. Μόνο που για πολλές δεκαετίες τον προηγούμενο αιώνα οι μισοί ήταν στις εξορίες και οι άλλοι μισοί άνοιγαν κεφάλια. Λένε «αχ τότε που είχαμε το ένα και το άλλο», δεν λένε όμως «αχ τότε που είχαμε ξερονήσια» και «αχ τότε που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη». ● Δεν υπάρχει μια υπερβολή σε όλα αυτά; Καρτουνιστική αδεία; Όχι, είναι μια άγκυρα στην πραγματικότητα. Ακόμη και την ώρα που τα ζούσαμε θεωρούσαμε ότι ήταν υπερβολικά, μα ήταν όλα για όλα αληθινά. Μια τάση που συνεχίζεται αμείωτη και το 2022... ● Το Δόγμα του Σοκ σε συνέχειες; Σε εβδομαδιαίες ημερήσιες δόσεις. ● Έχεις ιστορικές αναφορές; Είναι μόνο ιστορικές αναφορές, αλλά όχι με τον μανδύα του μαθήματος της Ιστορίας. ● Είναι τόσο στραβό το «κλίμα»; Ναι, ξεκάθαρα. Για την ακρίβεια γέρνει και προς τα δεξιά. ● Με αυτά τα δεδομένα και όσα περιγράφεις βλέπεις διέξοδο; Αυτό είναι το αστείο: μέσα σε αυτό το κλίμα πάντα βλέπω διέξοδο, κόντρα σε κάθε απόδειξη για το ενάντιο. ● Πού τη βλέπεις; Δεν ξέρω, παρ’ όλα αυτά επιζούμε σαν τις κατσαρίδες, αντέχουμε. Το κλίμα είναι ωραίο, η χώρα είναι όμορφη και δυστυχώς μας συμβαίνουν και αυτά τα πράγματα. Η διέξοδος θα είναι πάντα οι χαμένοι των εμφυλίων, αλλά νικητές της ιδεολογικής ηγεμονίας. ● Ναι, κάτι τέτοια δεν λέει και η κυβέρνηση και ο Άδωνις, ότι για όλα φταίει η Αριστερά; «Για όλα αυτά φταίει η Αριστερά» και την ταυτίζει περιέργως με τον κομμουνισμό. Οτιδήποτε δεν φουσκώνει τις τσέπες ενός ολιγάρχη θεωρείται κομμουνισμός. Δεδομένου του πόσοι είναι οι ολιγάρχες, είμαστε μια χώρα γεμάτη κομμουνιστές, οπότε δικαίως ο κάθε Άδωνις ιδρώνει... ● Καλά, έχουμε στείλει στη Βουλή και σκοταδοσούρουπους τύπους, για να μην ξεχνιόμαστε... Μια χαρά συνεργοί αυτού του συστήματος ήταν και αυτοί. Αρκεί να θυμηθούμε ποια νομοσχέδια στήριξαν και υπέρ ποιων συγκεκριμένων συμφερόντων ψήφισαν. ● Τελικά είναι η αναμέτρησή σου με την Ιστορία; Τα τελευταία αρκετά χρόνια η παραγωγή κόμικς και γενικότερα κουλτούρας, ακόμη και τηλεοπτικής, δείχνει να σταματά σε θεματολογία που φτάνει το πολύ μέχρι τη δεκαετία του 1930. Έχουμε μια επιστροφή με τα δυο πόδια στο παρελθόν και έναν δισταγμό να αναμετρηθούμε με το παρόν λες και μας έχει τρομάξει τόσο πολύ που δεν θέλουμε ούτε να ασχοληθούμε. Ελπίζω ότι αυτό το άλμπουμ καταφέρνει να κάνει το παρελθόν πιο κατανοητό, να ενώσει το νήμα με το τότε και να το ξετυλίξει μέχρι σήμερα μπας και βγάλουμε κάποιο νόημα και ξαναπατήσουμε επιτέλους το κουμπί της επανεκκίνησης. ● Υπάρχει τέτοιο κουμπί; Κάθε κουμπί ευχαρίστησης το ψάχνουμε. Πηγή

«Ρουφήξατε τη χώρα με το μπουρί της σόμπας» Γιάννης Κουκουλάς Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα κάποιοι λίγοι καταφέρνουν να λυμαίνονται τη χώρα, να προσαρμόζονται και να αφήνουν απογόνους. Αυτές οι διαχρονικές «Παλιές Πουτάνες», που διατηρούνται πάντα στον αφρό του συστήματος, βρήκαν στο πρόσωπο του Σπύρου Δερβενιώτη τον βιογράφο τους. Δύο σεξεργάτριες, η Κρίστυ και η Λούλου, ο πολιτικός γόνος Κωνσταντίνος Κολετζντηρής, ο χίπστερ γραφίστας Αντόμπης Γκάραμοντ και η γκαλερίστα Αγρίππη, που είδαν τις ζωές τους να διασταυρώνονται (και τις ζωές όλων των Ελλήνων να επηρεάζονται από αυτή τη διασταύρωση) κάπου στο Μεταξουργείο και στον Κεραμεικό όταν οι «κακόφημες» περιοχές «αναπλάθονταν», δηλαδή περνούσαν στα χέρια νέων επιδρομέων και πλιατσικολόγων, ήταν οι πρωταγωνιστές στις «Πουτάνες» του Σπύρου Δερβενιώτη («Μάνα Ρέιβερ», «Yesternow», «Ουγκ», «Διαρκής Ειρήνη», «Γιατί μας Μισούν» κ.ά.) που δημοσιεύονταν στο περιοδικό Unfollow επί σειρά ετών. Οι «Πουτάνες» μπορεί να πέρασαν στην Ιστορία, αλλά κάποια σκοτεινά σημεία του παρελθόντος των χαρακτήρων δεν φωτίστηκαν ποτέ. Με τις «Παλιές Πουτάνες» (εκδόσεις Χαραμάδα) ο Δερβενιώτης συμπληρώνει όλα τα κενά και πιάνει την ιστορία από το βαθύ παρελθόν της οικογένειας Κολετζντηρή, για να αποδείξει ότι αυτοί που κυβερνούσαν πριν από δύο αιώνες φρόντισαν να διαιωνίσουν το όνομα και την περιουσία τους για να φτάσουν οι απόγονοί τους στο σήμερα αλώβητοι, αλλά και γελοίοι. «Η χαρτογράφηση των τεκτονικών πλακών από επενδυτές, γκαλερίστες, free press, πολιτικούς και χίπστερς που συναποτελούσαν την Πανγαία με το όνομα “Ακραίο Κέντρο” και που συναντήθηκαν σε εκείνο το σημείο της Αθήνας, σε εκείνη την περίοδο της Ιστορίας, ήταν η μαγιά για την κόμικς σειρά που ξεκίνησε εκείνη την περίοδο να δημοσιεύεται στο περιοδικό Unfollow» διευκρινίζει ο Δερβενιώτης στο εισαγωγικό του σημείωμα. Και συνεχίζει, εξηγώντας ότι τώρα «ο καμβάς ανοίγει ώστε να μάθουμε το παρελθόν και το μέλλον, την καταγωγή και την κατάληξη αυτών των χαρακτήρων από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους μέχρι σήμερα. Λέγεται συχνά ότι “η Ιστορία γράφεται από τους νικητές”. Αν αυτό αληθεύει, δείτε τον τόμο που κρατάτε στα χέρια σας ως το “bonus material”: όλες οι κομμένες σκηνές που θεωρήθηκε σκόπιμο να μείνουν εκτός της κύριας αφήγησης, αλλά που εξηγούν ασυνέχειες, λύνουν απορίες και κλείνουν σεναριακές τρύπες». Γυρνώντας λοιπόν πίσω στο παρελθόν, οι αναγνώστες μαθαίνουν το origin των χαρακτήρων σε ένα απολαυστικό πρίκουελ που καταλήγει σίκουελ. Όλα ξεκίνησαν από τον προπάππο Αρείμανθο Κολετζντηρή, βοσκό σε έναν απέραντο γιδότοπο, τον Κεραμεικό, επί Τουρκοκρατίας πριν από διακόσια χρόνια. Και συνεχίστηκαν σε κάθε κρίσιμη καμπή της ελληνικής Ιστορίας με την οικογένεια Κολετζντηρή μαζί με άλλες επώνυμες οικογένειες αυτού του τόπου να βγαίνουν αλώβητες από κάθε κρίση ή καλύτερα να αρπάζουν τις ευκαιρίες που φέρνει η κρίση σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο τσιτατολόγιο. Έτσι σε μερικούς απολαυστικούς αναχρονισμούς του Δερβενιώτη στην Επανάσταση του 1821 αυτοί οι «πατριώτες» κατηγορούσαν τον «λαϊκισμό» των εξεγερμένων, απειλούσαν ότι οι Τούρκοι «θα μας πετάξουν έξω από το γρόσι» και διαμαρτύρονταν ότι «για την Τριπολιτσά δεν λέτε κουβέντα», μετά την Καταστροφή της Σμύρνης εκμεταλλεύτηκαν τους πρόσφυγες, το 1941 συνεργάστηκαν με τους ναζί και το 1945 με τους Άγγλους, τη δεκαετία του 1960 αποθέωσαν την ΕΡΕ και τον Καραμανλή, το 1973 είδαν «κάτι αλήτες» να μπαίνουν στο Πολυτεχνείο, το 1981 τρόμαξαν από τα λαϊκά μουστάκια, τα δασύτριχα στέρνα και τα ζιβάγκο του ΠΑΣΟΚ, το 1992 κραύγαζαν «το όνομά μας είναι η ψυχή μας» και πάει λέγοντας. Με το σαρκαστικό του χιούμορ και με μια μοναδική αίσθηση ειρωνείας σε κάθε φράση, ο Δερβενιώτης πλάθει ένα αξεπέραστο χρονολόγιο της μίζας, της αρπαχτής, της διαπλοκής και της υποκρισίας στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν αυτοί που πάντα φρόντιζαν να διαιωνίσουν το είδος τους και, διόλου περίεργο, βρίσκονται ακόμα και σήμερα στην καρδιά κάθε εξουσίας. Το πιο σπουδαίο είναι όμως πως δεν παρουσιάζονται ως ανίκητοι ή πανέξυπνοι. Ως ηλίθιοι, ψεύτες και απατεώνες παρουσιάζονται. Ως ανθρωπάκια δειλά που αναπαράγονται μένοντας γαντζωμένα σε έναν «προαιώνιο» μηχανισμό απομύζησης και αφαίμαξης του Δημοσίου, των κοινών κόπων, των συλλογικών προσπαθειών τις οποίες καταγγέλλουν για να τις εκμεταλλευτούν. Ο μηχανισμός είναι ανίκητος, τα ανθρωπάκια όχι. Κι ο Δερβενιώτης φαίνεται να αναρωτιέται: «Ως πότε;» Κι ακόμα περισσότερο «ως πότε» αυτή η δράκα των απολογητών κάθε ιστορικού εγκλήματος θα το μεταβαπτίζει σε σωτηρία και θα αναθεωρεί το παρελθόν για να αδράξει το μέλλον; Το επισημαίνει υποδειγματικά ο Αυγουστίνος Ζενάκος στην εξαιρετική εισαγωγή του: «[…] Το θέμα ήταν και εξακολουθεί να είναι πως ο μετασχηματισμός της δημόσιας συζήτησης που η ακροκεντρώα τεχνολογία εν πολλοίς πέτυχε όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν μόνο μια προσπάθεια επείγουσας παρέμβασης στο παρόν: πίσω από τις κροκοδείλιες εκκλήσεις για μετριοπάθεια, υπέρβαση του διχασμού και πολιτικό πολιτισμό, διεξαγόταν μια επιχείρηση που αναθεωρούσε αφηγήσεις και παραδοχές που συνιστούσαν -ή έτσι πιστεύαμε- την ίδια τη βάση της πολιτικής συναίνεσης. Ξαφνικά, ήταν όχι μόνο θεμιτό αλλά και ζωτικό να συζητηθεί αν τα Τάγματα Ασφαλείας είναι λίγο παρεξηγημένα, καθότι -“ας μη φοβόμαστε πια να το πούμε”- μας σώζανε από το να γίνουμε Αλβανία∙ αν ο Μελιγαλάς ήταν ένα έγκλημα ισάξιο με τις θηριωδίες των Ναζί, όπως στο κάτω κάτω και ο σταλινικός ολοκληρωτισμός που ήταν το πρότυπό του· αν το μετεμφυλιακό κράτος, παρά τις όποιες υπερβολές του, δεν εδραίωσε στην πραγματικότητα τη θέση της χώρας στο δυτικό στρατόπεδο και έθεσε τις βάσεις για την ασφάλεια και την ανάπτυξη∙ αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να συνεχίσει να θεωρείται θετικό γεγονός, πόσο μάλλον να τιμάται, παρότι ανέκοψε τον δρομολογημένο εκδημοκρατισμό της χούντας, συνεισφέροντας κι αυτή στην τραγωδία της Κύπρου…». Στον συμφεροντολογικό αναθεωρητισμό αυτού του είδους αντιστέκεται σθεναρά ο Δερβενιώτης, αποκαλύπτοντας, ξεμπροστιάζοντας τους διαχρονικούς εκπροσώπους του και αποδίδοντάς τους στην απόλυτη γύμνια τους από το μακρινό «τότε» μέχρι το συγκεκριμένο «σήμερα». Με στόχο όχι να φύγουν οι «Παλιές Πουτάνες» και να 'ρθουν καλύτερες νέες, αλλά να συντριβεί το κύκλωμα που τις συντηρεί και τις αναπαράγει. Πηγή

Ο Μαρίνος Ρούσος θα (ξανα)παίξει την τρομπέτα του Γιάννης Κουκουλάς Το περασμένο καλοκαίρι 11 δημιουργοί κόμικς φιλοτέχνησαν μια σουρεαλιστική ιστορία που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ τζαζ της Σύρου. Ήρθε η ώρα για την παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα με μπόλικη μουσική, τρομπέτες, αγγέλους και διαβόλους. Το flip κόμικς είναι μια παλιά, παιχνιδιάρικη και δοκιμασμένα απολαυστική μέθοδος που χρησιμοποιούν πολλοί δημιουργοί για να φτιάξουν μια ολοκληρωμένη και συνεργατική ιστορία, χωρίς να γνωρίζουν το τέλος της και σε μεγάλο ποσοστό ούτε την πλοκή της. Πώς όμως το επιτυγχάνουν; Ο πρώτος ξεκινάει την ιστορία και την παραδίδει στον επόμενο, που είναι υποχρεωμένος να τη συνεχίσει και να την παραδώσει στον επόμενο κ.ο.κ. Κι έτσι ο καθένας τους μπολιάζει το σενάριο με τις δικές του ιδέες, προσθέτει τις δικές του πινελιές στα σχέδια κ.λπ. Αυτή τη μέθοδο εφάρμοσε και ο Νίκος Αλμπανόπουλος, επιμελητής της έκδοσης και συντονιστής του εγχειρήματος, όταν προσκάλεσε 11 δημιουργούς κόμικς (Tasmar, Γαβριήλ Παγώνης, Θανάσης Πετρόπουλος, Παναγιώτης Μητσομπόνος, Μαρία Καλαμπαλίκα, Σπύρος Δερβενιώτης, Γιάννης Αντωνόπουλος, Χρύσα Χαρτσά, Θανάσης Πέτρου, Βασίλης Παπαγεωργίου, Δήμητρα Νικολαΐδη, ενώ συμμετέχουν με σχέδιά τους και οι Κώστας Καταγάς, Γιάννης Δανέλης και Γιάννης Ξαγοράρης) να φτιάξουν μια ιστορία με μόνο δύο προϋποθέσεις: να έχει βασικό της θέμα την τζαζ και να διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Ο Tasmar έκανε την αρχή, έχρισε πρωταγωνιστή τον Μαρίνο Ρούσο (με όνομα και επίθετο από τα πιο κοινά στη Σύρο), έναν νεαρό τρομπετίστα σε αναζήτηση έμπνευσης και εργασίας, και παρέδωσε τη σκυτάλη, η οποία έφτασε μέσα σε μερικούς μήνες στον ενδέκατο δημιουργό, τον Σπύρο Δερβενιώτη, που με μια απίστευτη ανατροπή ολοκλήρωσε την ιστορία. Παναγιώτης Μητσομπόνος Το αποτέλεσμα με τίτλο «Ο Μαρίνος Ρούσος θα παίξει την τρομπέτα του» ήταν εντυπωσιακό και επισκιάστηκε μόνο από την απώλεια του σπουδαίου γελοιογράφου και δημιουργού κόμικς Soter Tas (Σωτήρης Τασιόπουλος). Ο Σωτήρης επρόκειτο να είναι ένας από τους 11 δημιουργούς που θα συμμετείχε στο flip κόμικς, αλλά λίγες μόνο ημέρες πριν παραλάβει από τον προηγούμενο καλλιτέχνη, αρρώστησε από Covid και ύστερα από σύντομη νοσηλεία πέθανε. Για να τον τιμήσουν, όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες πρόσθεσαν στις σελίδες τους κάτι που να θυμίζει τον Σωτήρη, μια φράση, μια εικόνα που να παραπέμπει σε αυτόν. Ακόμα και όσοι είχαν υποβάλει τα έργα τους, πήραν πίσω τις σελίδες τους και προχώρησαν στην προσθήκη κάποιας μικρής υπόμνησης για τον Σωτήρη και είναι αυτονόητο πως όλο το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του. Η έκδοση διανεμήθηκε χωρίς αντίτιμο στη Σύρο, ενώ όσα λίγα αντίτυπα έχουν περισσέψει θα δοθούν δωρεάν σε όσους παρευρεθούν στη σημερινή παρουσίαση. 📌 Ο Μαρίνος Ρούσος θα παίξει την τρομπέτα του Βιβλιοπαρουσίαση Πού: Καφέ Εναστρον, Σόλωνος 101 Πότε: Σάββατο 6 Νοεμβρίου, 19.00 Για το βιβλίο και το εγχείρημα θα μιλήσουν οι Νίκος Ξυδάκης (διευθυντής ραδιοσταθμού «Στο Κόκκινο», πρώην υπεύθυνος ύλης περιοδικού «Βαβέλ»), Μαρία Ζουμπούλη (ιστορικός τέχνης, αναπληρώτρια καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ιωαννίνων) και Γιώργος Κοκκώνης (μουσικολόγος, αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων) Είσοδος ελεύθερη Πηγή

Ένα flip κόμικς για την τζαζ και τον Σωτήρη Γιάννης Κουκουλάς Μετά την Καλαμάτα και τη Λάρισα, τη σκυτάλη των κόμικς παίρνει η Σύρος. Στο πλαίσιο του 9ου Φεστιβάλ Τζαζ της Ερμούπολης θα παρουσιαστεί το συνεργατικό κόμικς «Ο Μαρίνος Ρούσσος θα παίξει την τρομπέτα του» πάνω σε μια ιδέα του Νίκου Αλμπανόπουλου και με τη συμμετοχή 11 δημιουργών. Με την απουσία όμως του Soter Tas (Σωτήρη Τασιόπουλου) που εάν και έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, «συμμετέχει» στο έργο κάθε καλλιτέχνη Για ένατη χρονιά φέτος θα διεξαχθεί το Φεστιβάλ Τζαζ στην Ερμούπολη της Σύρου ένα σημαντικό γεγονός τόσο για την πρωτεύουσα των Κυκλάδων όσο και για την Ελλάδα, ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες που διανύουμε και με αβεβαιότητα ως προς την εξέλιξη της κατάστασης. Στο πλαίσιο του φεστιβάλ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά θα βρίσκονται σε περίοπτη θέση και τα κόμικς. Απόσπασμα από τη συμμετοχή του Βασίλη Παπαγεωργίου Πέρσι δίπλα στις συναυλίες και τις μουσικές, με οργανωτή και επιμελητή τον Νίκο Αλμπανόπουλο, ψυχή παλαιότερα του Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας στην Ερμούπολη, είχε παρουσιαστεί μια σπουδαία έκθεση κόμικς με θέμα την τζαζ και με τη συμμετοχή πολλών δημιουργών αλλά και περισσότερων από 30 φοιτητών και φοιτητριών του τοπικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, υπό την καθοδήγηση των καθηγητριών τους Φλωρεντίας Οικονομίδου και Ελσας Χαραλάμπους. Φέτος ο Αλμπανόπουλος προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα. Είχε την ιδέα, οργάνωσε και επιμελήθηκε ένα συνεργατικό κόμικς. Απόσπασμα από τη συμμετοχή του Γιάννη Αντωνόπουλου Όπως μας περιγράφει ο ίδιος τη διαδικασία: «Η ιστορία προέκυψε από τη δουλειά ενός αριθμού καλλιτεχνών που ο καθένας συνέχιζε την αφήγηση των προηγούμενων και ο τελευταίος την ολοκλήρωσε». Ποιοι ήταν όμως οι περιορισμοί για τους δημιουργούς και πώς ξεκίνησαν να εργάζονται; «Το θέμα της ιστορίας ήταν ελεύθερο, με μόνο δύο περιορισμούς: (α) έπρεπε να έχει να κάνει με την τζαζ και (β) έπρεπε να διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Ως προς το πρώτο είναι ευνόητο ότι θέλαμε η τζαζ να είναι στο επίκεντρο της ιστορίας και όχι "μεταξύ τυρού και αχλαδιού". Μερικά τελείως ενδεικτικά παραδείγματα για το θέμα που δόθηκαν στους καλλιτέχνες, απλώς για να σας δείξω ότι κάθε επιλογή των καλλιτεχνών, κυρίως εκείνων που θα ξεκινούσαν την ιστορία, ήταν αποδεκτή, ήταν τα εξής: ο ήρωας, η ηρωίδα, οι ήρωες, μπορούσαν να είναι ένας πετυχημένος ή ένας αποτυχημένος μουσικός της τζαζ, ένας κριτικός της τζαζ, ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, ένας συλλέκτης δίσκων ή ένας απλός φαν, ένας εργαζόμενος σε τζαζ μπαρ που δεν αντέχει την τζαζ, ένα αγόρι που απεχθάνεται την τζαζ και θέλει να τα φτιάξει με ένα κορίτσι που τη λατρεύει, ένας κομίστας που παίρνει προκαταβολή για ένα κόμικς τζαζ και δεν έχει έμπνευση να το τελειώσει και πάει λέγοντας» διευκρινίζει ο Νίκος Αλμπανόπουλος. Απόσπασμα από τη συμμετοχή του Γαβριήλ Παγώνη «Έτσι λοιπόν «ο πρώτος καλλιτέχνης ξεκίνησε την ιστορία έχοντας στη διάθεσή του 3 σελίδες, την παρέδωσε στον επόμενο, ο οποίος τη συνέχισε με 2 ή 4 σελίδες, εκείνος στον επόμενο κ.ο.κ. με τον τελευταίο (Σπύρος Δερβενιώτης) να έχει συγκεκριμένο αριθμό σελίδων στη διάθεσή του για να την ολοκληρώσει. Όπως και σε παρόμοιες ομαδικές δουλειές στη λογοτεχνία, ίσχυσαν ορισμένοι πολύ απλοί κανόνες αλλά υπήρξε επίσης και μεγάλη ελευθερία. Οι συμμετέχοντες έπρεπε να μείνουν μέσα στο αφήγημα των προηγούμενων, ώστε ο αναγνώστης να διαβάζει "μία" και όχι πολλές ιστορίες. Ήταν φυσικά ελεύθεροι να κάνουν ανατροπές, να προσθέτουν χαρακτήρες, να εισαγάγουν το "απροσδόκητο" κ.λπ., αρκεί όλα αυτά να εντάσσονται σε μια "συνέχεια" και στην ανάπτυξη της ιστορίας που είχαν παραλάβει. Το γεγονός ότι το ύφος και το στιλ κάθε καλλιτέχνη είναι διαφορετικό ίσως αιφνιδιάσει τον αναγνώστη, πιστεύουμε όμως ότι τελικώς θα αρέσει». Απόσπασμα από τη συμμετοχή της Χρύσας Χαρτσά Πόσο εύκολο ήταν όμως να συναινέσουν οι δημιουργοί σε μια διαδικασία της οποίας δεν είχαν τον απόλυτο έλεγχο και την εξέλιξη της ιστορίας δεν τη γνώριζαν; «Πόση ώρα μού πήρε να πείσω κάθε κομίστα να πάρει μέρος; Περίπου… 30 δευτερόλεπτα. Μόλις άρχιζα να εξηγώ, ήταν όλοι μέσα. Νομίζω τους άρεσε το παιχνίδι με τη συνέχεια της ιστορίας που είχαν φτιάξει άλλοι» σύμφωνα με τον επιμελητή. Οι δημιουργοί μάλιστα, επηρεασμένοι από αυτό το ενδιαφέρον και πρωτότυπο παιχνίδι, προχώρησαν σε μια «αλλαγή ρόλων» ακόμα και στη σελίδα της έκδοσης με τα βιογραφικά τους. Ο καθένας τους, αντί να σχεδιάσει μια αυτοπροσωπογραφία του, σχεδίασε το πορτρέτο κάποιου άλλου συναδέλφου του, με αποτέλεσμα καθένα από τα 11 βιογραφικά να συνοδεύεται από το σκίτσο κάποιου άλλου από τους συμμετέχοντες. πόσπασμα από τη συμμετοχή του Θανάση Πέτρου Από μια τέτοια συνεργατική διαδικασία προέκυψε και η πλοκή αλλά και ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, που πήρε το όνομα Μαρίνος Ρούσσος. «Tο Ρούσσος είναι το πιο κοινό συριανό επίθετο. Περίπου 1.000 στους 23.000 κατοίκους του νησιού έτσι λέγονται. Για αυτό και έχουν σχεδόν όλοι παρατσούκλια!» τονίζει ο Νίκος Αλμπανόπουλος. Ο Μαρίνος Ρούσσος του εξωφύλλου σχεδιάστηκε από τον Tasmar, που ήταν και ο πρώτος που του έδωσε μορφή αλλά και μια κατεύθυνση επιστημονικής φαντασίας, ενώ του οπισθόφυλλου από τον Παναγιώτη Μητσομπόνο. Απόσπασμα από τη συμμετοχή του Παναγιώτη Μητσομπόνου με τον Soter Tas να δίνει τιμητικά το «παρών» στο εμβόλιμο κυκλικό πλαίσιο Ποιος όμως ήταν ο λόγος για τη «συμμετοχή» των κόμικς σε δύο διαδοχικά τζαζ φεστιβάλ; «Κανένας λόγος. Για πλάκα. Γιατί διαβάζω κόμικς και ήθελα να βοηθήσω τον φίλο μου Βαγγέλη Αραγιάννη, που είναι ο διοργανωτής του φεστιβάλ. Προβλέπω πάντως ότι θα κάνουμε κάτι κομικσάδικο και του χρόνου» διευκρινίζει ο Νίκος Αλμπανόπουλος. Απόσπασμα από τη συμμετοχή του Σπύρου Δερβενιώτη Στα ονόματα των δημιουργών που συμμετέχουν θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται και αυτό του Σωτήρη Τασιόπουλου, γνωστότερου ως Soter Tas. Δυστυχώς ο Σωτήρης πέθανε πριν ολοκληρωθεί η έκδοση. Για το θλιβερό αυτό γεγονός αλλά και για το μέλλον του Μαρίνου Ρούσσου ο Νίκος Αλμπανόπουλος, προλογίζοντας την έκδοση, περιγράφει: «Για μένα, που συντόνισα τη σκυταλοδρομία των αρχείων, και πιστεύω και για τους δημιουργούς, το τελευταίο εξάμηνο ήταν μια διασκεδαστική περιπέτεια. Τη σκίασε μόνο ο θάνατος του Σωτήρη Τασιόπουλου, που ήταν μέλος της παρέας. Ο Τασιόπουλος είχε πάρει μέρος στην περσινή έκθεση και είχε καθοριστεί ότι θα ήταν τέταρτος στη σειρά. Λίγες μέρες πριν παραλάβει το "σίριαλ" για τη δική του συνεισφορά μπήκε στο νοσοκομείο με κορονοϊό. Κι από κει δεν κατόρθωσε να βγει ζωντανός. Είναι όμως ζωντανός στο κόμικς μας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι έντεκα δημιουργοί τον έβαλαν στις σελίδες τους. Θα τον βρείτε παντού. Και βέβαια στο οπισθόφυλλο, από το χέρι του φίλου του Παναγιώτη Μητσομπόνου. Πώς συμπεριλήφθηκε ο Τασιόπουλος στις σελίδες του κόμικς; Οταν έμαθα το θάνατο, ζήτησα από όλους να τον βάλουν μέσα, είτε περαστικό (όπως ο Χίτσκοκ στις ταινίες του) είτε με μια εικόνα του, με μια λέξη, κάτι. Δεν είναι παντού εύκολο να τον βρεις, αλλά υπάρχει έντεκα φορές. Επειδή οι πρώτοι 6-7 κομίστες είχαν ήδη παραδώσει, πήραν πρόθυμα πίσω τις σελίδες τους και πρόσθεσαν τον Σωτήρη. Ήταν συγκινητικό! Έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα μείνει ζωντανός και ο Μαρίνος Ρούσσος. Τα δύσκολα τα πέρασε, αναμετρήθηκε με θεούς και δαίμονες. Η επόμενη περιπέτεια, αν υπάρξει, δεν μπορεί παρά να είναι παιχνιδάκι. Ίσως λοιπόν στο 10ο φεστιβάλ τον ξαναδούμε. Ποιος ξέρει;» Syros Jazz Festival Παρουσίαση του άλμπουμ «Ο Μαρίνος Ρούσσος θα παίξει την τρομπέτα του». Συμμετέχουν 11 δημιουργοί κόμικς: Tasmar, Γαβριήλ Παγώνης, Θανάσης Πετρόπουλος, Παναγιώτης Μητσομπόνος, Μαρία Καλαμπαλίκα, Σπύρος Δερβενιώτης, Γιάννης Αντωνόπουλος, Χρύσα Χαρτσά, Θανάσης Πέτρου, Βασίλης Παπαγεωργίου, Δήμητρα Νικολαΐδη ενώ στο βιβλίο φιλοξενούνται σχέδιά και τριών Συριανών καλλιτεχνών, των Κώστα Καταγά, Γιάννη Δανέλη και Γιάννη Ξαγοράρη. Τη σελιδοποίηση έκανε ο Γιάννης Μπαριτάκης. Πότε; Σάββατο 28 Αυγούστου στις 18.30 Πού; Daidadi Gelato στο οποίο θα παρουσιαστεί και θα προσφερθεί στο κοινό, ειδικά για την περίσταση, μια νέα γεύση παγωτού, εμπνευσμένη από το συγκεκριμένο βιβλίο. Ομιλητές: Δημήτρης Βανέλλης, σεναριογράφος και συγγραφέας, Γιάννης Ξαγοράρης, γελοιογράφος, εικονογράφος και δημιουργός κόμικς, Νίκος Αλμπανόπουλος, οργανωτής και επιμελητής του εγχειρήματος και Γιάννης Κουκουλάς, ιστορικός τέχνης. Πηγή

Ο Μαρίνος Ρούσσος θα παίξει την τρομπέτα του» στο 9ο Syros Jazz Festival Το πρώτο ελληνικό ομαδικό κόμικς για τη τζαζ Μία πρόγευση από τον επιμελητή του έργου, Νίκο Αλμπανόπουλο Ευχάριστη έκπληξη στο φετινό πρόγραμμα του «Syros Jazz Festival», που επιστρέφει σε λίγες ημέρες για την 9η έκδοσή του, αποτελεί η παρουσίαση του πρώτου ελληνικού ομαδικού κόμικς για τη τζαζ μουσική… «Ο Μαρίνος Ρούσσος θα παίξει την τρομπέτα του». Η ιστορία του Συριανού «Μαρίνου» -καρπός συνεργασίας μεταξύ 11 Ελλήνων δημιουργών που συμμετείχαν στο πρότζεκτ- διαδέχεται την έκθεση έργων πρωτοετών φοιτητών του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου με τίτλο “Η μουσική τζαζ μέσα από τα ελληνικά κόμικς – μια φρέσκια ματιά” που πραγματοποιήθηκε κατά τη διεξαγωγή της περσινής διοργάνωσης. Για τη δημιουργία του, οι καλλιτέχνες εργάστηκαν επί έξι μήνες, συνεχίζοντας ο καθένας την ιστορία από το σημείο που την άφησε ο προηγούμενος. Το κόμικς που επιμελήθηκε ο Νίκος Αλμπανόπουλος θα παρουσιαστεί στο παγωτατζίδικο “Daidadi”, το Σάββατο 28 Αυγούστου 2021, στις 18:30 και θα διανεμηθεί στο κοινό του φεστιβάλ δωρεάν. Για το πρωτότυπο αυτό έργο, που ανυπομονούμε να κρατήσουμε στα χέρια μας και να διαβάσουμε, μίλησε στην «Κοινή Γνώμη» ο κ. Αλμπανόπουλος. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία ενός ομαδικού κόμικς για τη τζαζ μουσική; «Πέρυσι, στο 8ο Φεστιβάλ Τζαζ Σύρου, είχαμε διοργανώσει έκθεση σκίτσου και κόμικς για την τζαζ, στο Plastico Gallery. Συμμετείχαν τότε 11 γνωστοί Έλληνες κομίστες και πάνω από 30 φοιτήτριες και φοιτητές του τοπικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, υπό την καθοδήγηση των καθηγητριών τους Φλωρεντίας Οικονομίδου και Έλσας Χαραλάμπους. Φέτος αποφασίσαμε να δέσουμε λίγο περισσότερο το Φεστιβάλ με τα κόμικς, φτιάχνοντας για το κοινό του μια ολόκληρη ιστορία». Και πώς υλοποιήθηκε; Το ονομάζετε ομαδικό… «Ακριβώς, αφού δημιουργήθηκε με τη συνεργασία 11 -και πάλι- Ελλήνων δημιουργών κόμικς, που πρόσθεταν σελίδες ο ένας μετά τον άλλο. Βεβαίως υπήρχαν κάποιοι κανόνες: η ιστορία έπρεπε να αφορά τη τζαζ και να έχει κάποια σχέση με τη Σύρο. Από και πέρα, κάθε καλλιτέχνης όταν ερχόταν η σειρά του είχε το ελεύθερο να την εξελίξει όπως νόμιζε, χωρίς όμως να συζητά και να συνεννοείται με τους υπόλοιπους. Έπρεπε ο καθένας να αυτοσχεδιάσει». Να υποθέσω συνεπώς ότι ο Μαρίνος Ρούσσος, ο κεντρικός χαρακτήρας, είναι «Συριανός»…; «Έτσι φαίνεται! Περισσότερα όμως δεν θα αποκαλύψουμε πριν την επίσημη παρουσίαση του κόμικς, το άλλο Σάββατο». Δεν είναι δύσκολο να συνεχίζει ένας κομίστας μια ιστορία που έχει ξεκινήσει άλλος; «Όχι μόνο είναι δύσκολο, αλλά υπάρχει και κίνδυνος να μη «δένει» η αφήγηση. Εδώ όμως η «ενδεκάδα» των δημιουργών έκανε εκπληκτική δουλειά, γεμάτη ανατροπές, επικά σκηνικά και αστείες σκηνές. Τον αναγνώστη θα εντυπωσιάσει πιστεύω και η φανταστική εναλλαγή του ύφους των καλλιτεχνών, και δεν αναφέρομαι μόνο στη «γραμμή» τους». Υπήρξαν δυσκολίες στην υλοποίηση του εγχειρήματος; «Είμαι βέβαιος ότι ο καθένας από τους δημιουργούς σκέφτηκε πάρα πολύ για το πώς θα συνεχίσει την ιστορία. Εύκολο δεν πρέπει να ήταν. Από τη δική μου πλευρά, ως συντονιστής, είχα ένα μοναδικό άγχος: την τήρηση του χρόνου για να προλάβουμε να έχουμε το κόμικς ολοκληρωμένο και τυπωμένο τις μέρες του φεστιβάλ. Αλλά είχα να κάνω με επαγγελματίες… Οπότε όλα καλά!». Σε ποιους, λοιπόν, οφείλουμε το αποτέλεσμα; «Να παραθέσω τους καλλιτέχνες με σειρά «εμφάνισης» στις σελίδες του κόμικς: Ο Συριανός Τάσος Μαραγκός, που ξεκίνησε την ιστορία και δημιούργησε τον Μαρίνο Ρούσσο. Ακολούθως, οι Παναγιώτης Μητσομπόνος, Βασίλης Παπαγεωργίου, Θανάσης Πέτρου, Μαίρη Καλαμπαλίκα, Χρύσα Χαρτσά, Θανάσης Πετρόπουλος, Δήμητρα Νικολαΐδη, Γιάννης Αντωνόπουλος, Γαβριήλ Παγώνης και Σπύρος Δερβενιώτης -αυτός με την αποστολή να το ολοκληρώσει! Να προσθέσω ότι το κόμικς είναι αφιερωμένο στην μνήμη του σπουδαίου Σωτήρη Τασιόπουλου, που έφυγε τόσο νέος από τη ζωή, θύμα της πανδημίας, ενώ επρόκειτο να είναι ένας από τους δημιουργούς του». Μπορεί ένα κόμικς να βοηθήσει στη διάδοση της τζαζ μουσικής; Να φέρει σε επαφή -ας πούμε- το είδος με νεότερο κοινό; «Κάθε τι μπορεί να βοηθήσει. Το βασικό είναι ότι δεν υπάρχει τέχνη «μόνη της». Δεν υπάρχει κινηματογράφος χωρίς μουσική, όπως δεν υπάρχει μουσική στην οποία να μην χωράει το σχέδιο, η αφήγηση, η υποκριτική, ο χορός, τα πάντα. Κι αν αυτά τα «πάντα» δημιουργούν δεσμούς, αν ανοίγουν μάτια κι αυτιά, είναι ευπρόσδεκτα». Το 9ο Φεστιβάλ Τζαζ Σύρου θα διεξαχθεί από 27 έως 29 Αυγούστου στον Πολιτιστικό Χώρο Χρούσσων. Πηγή