Search the Community

Η ζωή της Chloe, ανύπαντρης γυναίκας με μία κόρη, είναι η επιτομή της κούρασης. Ανάμεσα στις δουλειά της σε ένα supermarket, στο όνειρο της (να γίνει σχεδιάστρια ρούχων) το οποίο δεν γίνεται ποτέ πραγματικότητα, και στους μόνιμους καυγάδες της με την έφηβη κόρη της και την μητέρα της, τίποτα δεν της πηγαίνει καλά. Μετά όμως από ένα one-night stand με τον Heath, ξαφνικά όλα βελτιώνονται. Ταυτόχρονα όμως εμφανίζονται φαντάσματα στο σπίτι της. Και τα φαντάσματα αυτά φαίνεται να την γνωρίζουν. Και ξαφνικά, σαν να νιώθει να χάνει πράγματα από τη ζωή της, περιστατικά, φιλίες, ίσως και την ίδια της την κόρη; Και όλα αυτά χάνονται για το καλό της; Και τι ρόλο παίζει ο Heath σε όλα αυτά; Είναι τελικά κάτι παραπάνω από άνθρωπος; Είναι θεός ή μήπως κάτι άλλο; Κάτι πιο σκοτεινό; Κάτι.... αδηφάγο; Ενδιαφέρουσα θεώρηση, μια ιστορία η οποία δεν είναι χιλιοειπωμένη. Έχει κάτι φρέσκο, έχει προβληματισμό, έχει αγωνία, έχει gore, έχει και λίγο διδακτισμό για να μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για αμερικάνικο κόμικ. Με ευρωπαϊκές ανησυχίες όμως, λόγω Humanoids. Ο Tim Seeley είχε μια αρκετά έξυπνη ιδέα, και την πήγε μέχρι ένα αρκετά καλό σημείο, όχι χωρίς προβληματάκια και όχι χωρίς περιττούς πλατειασμούς προς το τέλος, αλλά το μίγμα slice of life με horror, και ταυτόχρονα με έξυπνη χρήση της γλώσσας, κάνει όλο το κόμικ ένα αρκετά ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Αγγίζοντας θέματα όπως μονογονεϊκές οικογένειες, δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή, ο διττός ρόλος της γυναίκας/μάνας, καταλήγει σε έναν καλοζυγισμένο συνδυασμό, ο οποίος και σε ωθεί να γυρίζεις τις σελίδες αλλά και να σου μένει κάτι στο τέλος. Και όταν όλα έρχονται σε σχέση και σύγκρουση με τον ανίκητο αντίπαλο που είναι ο χρόνος, και όταν αυτός παίρνει τον σημαντικότερο ρόλο στο ταξίδι που λέγεται ζωή, όλα έρχονται και κλείνουν όμορφα, γλυκόπικρα, αν και λίγο εξευγενισμένα, γιατί όπως και να το κάνουμε, μιλάμε πάντα για ένα αμερικάνικο κόμικ στην ουσία του. 2η συνεργασία του Ηλία Κυριαζή με τον Seeley, μετά το The Crow: Lethe. Και εδώ, μιας και κάνει και το χρώμα, αποσαφηνίζονται οι αρετές και τα αδύναμα στοιχεία στο σχέδιο του Έλληνα δημιουργού, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον. Και αυτό που είναι πολύ θετικό, βασικά αυτό που μου άρεσε υπερβολικά για άλλη μια φορά, είναι το διαρκές παιχνίδι με τα πανελ που κάνει, και πιο εντυπωσιακό το πόσο επιτυχημένα το κάνει. Δεν βρήκα στο internet φωτογραφίες από τα splash για να τα ανεβάσω εδώ, αλλά πιστέψτε με, είναι πολύ δύσκολα, είναι πολύ ευφάνταστα και, παρ' όλα αυτά, είναι πλήρως λειτουργικά και εύκολα κατανοητά. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί καταφέρνει και να εντυπωσιάσει, και να αλλάξει οπτικά την αφήγηση, αλλά και να μπορεί ο αναγνώστης να τον παρακολουθήσει. Πράγμα καθόλου εύκολο, το οποίο πολλές φορές πασίγνωστοι σχεδιαστές δεν το καταφέρνουν. Σε αυτό το σημείο του αξίζουν άπειρα μπράβο. Το υπόλοιπο του σχέδιο είναι στο γνωστό του στυλ, αυτό το μείγμα ρεαλιστικού και καρτουνίστικου, το οποίο αν και δεν είναι προσωπικά το αγαπημένο μου, λόγω ικανότητας, λειτουργεί καλά και δεν αποσυντονίζει. Σε αυτό που έχω ένσταση, και πάλι δεν είναι εύκολα κατανοητό από τις σελίδες που βρήκα και ανέβασα εδώ, είναι η επιλογή της παλέτας του. Αρκετά "ξεβαμένα"¨χρώματα, και το κόκκινο, και το μπλε, και το σιελ του, με ειδικά το πρώτο, σε κάποιες σκηνές gore, να κάνει bleed από φιγούρα σε φιγούρα και να μπερδεύει. Φαντάζομαι ότι δεν επέλεξε "φωτεινές" αποχρώσεις, γιατί, σε συνδυασμό με το στυλ του, ίσως να έχανε την ατμόσφαιρα που ήθελε να περάσει. Θα προτιμούσα να έβλεπα την οπτική κάποιου άλλου, μόνο κολορίστα, ο οποίος ίσως να αντιμετώπιζε το project με άλλη ματιά. Original graphic novel λοιπόν, για πρώτη φορά πιστεύω από έλληνα σχεδιαστή στο εξωτερικό. Γύρω στις 120 σελίδες, κυκλοφόρησε κατευθείαν σε paperback μορφή τον Φεβρουάριο. Συνολικά, είναι αρκετά αξιόλογο, με τα θεματάκια, αλλά περνάει άνετα την βάση και σου αφήνει πραγματάκια, και σεναριακά και σχεδιαστικά. Ένα 7,5/10, καλό και τίμιο. Μπορώ να πω ότι ήταν ένα αρκετά ευχάριστο και απολαυστικό ανάγνωσμα, προτιμήστε το!!!

Εντάξει, εδώ είμαστε! Μιλάμε για τον απόλυτο φόρο τιμής στα υπερηρωϊκά κόμικς και μάλιστα από Έλληνες κυρίως δημιουργούς. 'Nuff said! Το 2007, λοιπόν, η Giganto συγκέντρωσε ορισμένους ταλαντούχους δημιουργούς από την Ελλάδα, την Τουρκία και κάποιες άλλες χώρες, για να εκδώσει έναν τόμο σχεδόν 200 ασπρόμαυρων σελίδων, ο οποίος αποτελείται από διάφορες σύντομες σχετικά ιστορίες. Το εύρημα της υπόθεσης είναι, ότι ο τόμος υποτίθεται ότι περιέχει κάποιες από τις καλύτερες ιστορίες μιας φανταστικής εκδοτικής εταιρείας, της Blast Comics, εκδότης της οποίας είναι ο Steve Papas, προφανώς φανταστικό πρόσωπο. Ο τόμος, λοιπόν, περιλαμβάνει κάποια τεύχη από τις υπερηρωϊκές σειρές κόμικς της εταιρείας, τα οποία περιλαμβάνουν πολλούς υπερήρωες και στο τέλος συγκλίνουν σε έναν επικό επίλογο. Παράλληλα, υπάρχουν και στοιχεία για ορισμένους ήρωες, ενώ δεν λείπει και η απαραίτητη σελίδα αλληλογραφίας στο τέλος του τόμου. Ο Ηλίας Κυριαζής, ο Βασίλης Λώλος και ο Μιχάλης Διαλυνάς είναι οι πιο γνωστοί καλλιτέχνες, που συνέβαλαν σε αυτό το έργο, αλλά σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και προσφέρουν στιγμές απίστευτης διασκέδασης. Το συγγραφικό ύφος μιμείται εκείνο της Marvel Comics των δεκαετιών 1960-1980 με τον αφηγητή να απευθύνεται στους αναγνώστες κλείνοντάς τους το μάτι σχετικά με τα δρώμενα. Δυστυχώς, για να υπάρξει η μέγιστη απόλαυση, θα πρέπει να είναι κανείς εξοικειωμένος με τα εν λόγω κόμικς και ίσως πιο συγκεκριμένα και με τις αντίστοιχες ελληνικές εκδόσεις του Καμπανά, ακόμη κι έτσι όμως, πιστεύω, ότι θα προσφέρει στιγμές μεγάλης διασκέδασης σε όσους και όσες το διαβάσουν. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για μια από τις καλύτερες παρωδίες υπερηρωικών κόμικς, που έχω διαβάσει και θεωρώ άδικο, το ότι δεν βρέθηκε κανείς να την κυκλοφορήσει και στα αγγλικά. Εννοείται, ότι συνίσταται ανεπιφύλακτα. Η αρχική του τιμή, όταν 18 ευρώ, αλλά σε κάποια Comcdomη η Giganto το σκότωνε στο 1 ευρώ. Στο σάιτ της εμφανίζεται εξαντλημένο, αλλά σε κάποια βιβλιοπωλεία το βλέπω διαθέσιμο, όχι βέβαια στο 1 ευρώ. Όπως και να έχει, αξίζει να το αναζητήσετε. Όλα τα σκαανρίσματα έγιναν από εμένα.

O Null Narcos δεν θυμάται ποιος είναι, δεν θυμάται το παρελθόν του. Ζει τη ζωή του δίνοντας παραστάσεις, ως μέλος μιας ομάδας "φρικιών" παλαιότερων εποχών, όπως μια γυναίκα χωρίς χέρια ή μια άλλη που έχει δέρμα ζέβρας. Και αυτό γιατί, ο ίδιος, δεν μπορεί να αισθανθεί πόνο, ότι φριχτό και βασανιστικό να του κάνουν. Κάποια στιγμή όμως, εμφανίζεται ένας άνθρωπος ο οποίος σκοτώνει τους φίλους του από την ομάδα, στη προσπάθεια του να βρει τον ίδιο. Και σιγά-σιγά, σταδιακά, του έρχονται στο μυαλό εικόνες από το παρελθόν. Εικόνες σκοτωμών, εικόνες εκδίκησης, εικόνες αιματοβαμμένες οι οποίες όμως δεν προξενούν λύπηση και τρόμο, αλλά ίσως ανακούφιση και μια αίσθηση δικαιοσύνης. Και πάνω από όλα, εικόνες με τον ίδιο να έχει μαύρα φτερά και ένα, πάντα παρόν, κοράκι να πετάει διαρκώς στο παρασκήνιο. Και για όλα τα παραπάνω, ίσως να ευθύνεται η δική του ΛΗΘΗ. Μπήκα σε αυτή τη 3τευχη σειρά, χωρίς να έχω διαβάσει καθόλου άλλες ιστορίες για το χαρακτήρα στο παρελθόν. Και αυτό γιατί ο συγγραφέας Tim Seeley (Revival, Nightwing, Hack/Slash), χρησιμοποιεί αρκετά easter eggs από προηγούμενες εμφανίσεις του χαρακτήρα, τα οποία δεν με βοήθησαν ιδιαίτερα στην κατανόηση του, αν και είμαι σίγουρος ότι παλαιότεροι αναγνώστες θα τις εκτίμησαν δεόντως. Εν τέλει, έκανε αρκετά καλή δουλειά βέβαια, με σωστή ισορροπία μεταξύ δράσης και ροής της ιστορίας, κλείνοντας την με ενδιαφέροντα, αν και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο. Δεν κατάφερε, από την άλλη, να μας παρουσιάσει ένα δυνάτο συμπληρωματικό καστ, πράγμα που ωφείλεται και στα μόνο 3 τεύχη που είχε διαθέσιμα, κάνοντας τους δευτεραγωνιστές απλά "οχήματα" διαλόγων, χωρίς ιδιαίτερη ουσία και πραγματική συμμετοχή. Κλασσική, δηλαδή, περίπτωση σειράς που περιμένει να απογειωθεί ή να χαντακωθεί από το σχέδιο. Και ευτυχώς που εδώ είχαμε τον Ηλία Κυριαζή, ίσως στην καλύτερη του δουλειά που έχω διαβάσει. Πραγματικά κλέβει την παράσταση, με πανέμορφα splash, παίζοντας στο όριο μεταξύ ρεαλιστικού και καρτουνίστικου σχεδίου, με αποτέλεσμα, όμως, πάντα εκπληκτικό. Με τρομερή ποικιλία στο στήσιμο των καρέ και την σκηνοθεσία των σελίδων, έχω την αίσθηση ότι διασκέδασε πολύ το σχεδιασμό αυτών των τευχών, δίνοντας πάντα κάτι διαφορετικό ανά σελίδα. Είτε στο ασπρόμαυρο των flashbacks, είτε στο εκτυφλωτικό έγχρωμο, πραγματικά δίνει ρέστα σχεδιαστικά. Οι gore σκηνές είναι φτιαγμένες με τρομερή λεπτομέρεια και τα εφέ φλόγας και αίματος ( όπως μπορείτε να δείτε και στις σελίδες που ανεβάζω ) είναι τόσο καλά, που με κάνουν να φαντάζομαι ότι πέρα από τα χρώματα της Katrina Mae Hao, είχε βάλει και εκείνος το χέρι του με κατάλληλα μολύβια στα σωστά σημεία. Ελπίζω αυτή η σειρά να είναι πραγματικά το βήμα για να αναλάβει ακόμα πιο high-profile δουλειές, ίσως σε κάποια από τις 2 μεγάλες, γιατί εδώ (μου) δείχνει ότι είναι έτοιμος. Το trade, περιέχει τα 3 τεύχη, περιέχει επίσης και ένα one-shot, πάλι του Tim Seeley, για κάποια άλλη μετενσάρκωση του Crow. Με τίτλο Hark the Herald, έχει πιο αδύναμο σχέδιο από αυτό του Κυριαζή, αλλά σαν ιστορία είναι πιο μαζεμένη, αυτοτελής και προσεγμένη. Κατά τα άλλα, και μιλώντας για το Lethe, θα το πρότεινα σε όλους να το πάρουν, αν μη τι άλλο, για να δουν την εξέλιξη του σχεδίου του Κυριαζή. Οχι πως σαν ιστορία είναι για πέταμα, αλλά δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο εν τέλει.

Από το οπισθόφυλλο: ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΛΙΣΤΙΚΟΣ ΤΟΜΟΣ Αφού έγραψε το θρυλικό Hitchhiker's Guide to the Galaxy, ο αγαπημένος συγγραφέας Douglas Adams δημιούργησε τον Ντερκ Τζέντλυ: έναν ντετέκτιβ που πιστεύει στη θεμελιώδη διασυνδεσιμότητα των πάντων και έχει μια μοναδική σχέση με τους νόμους των πιθανοτήτων και της φυσικής. Επίσης, αγαπάει τις γάτες και την πίτσα. Ο Μεγάλος Ολιστικός τόμος περιέχει τις ιστορίες "Ένα κουτάλι πολύ κοντό" και "Η διασυνδεσιμότητα των Βασιλέων". Στο "Ένα κουτάλι πολύ κοντό" ο Ντέρκ ερευνά μια παράξενη υπόθεση λαθροθηρίας, μερικούς άφωνους τουρίστες και το εσωτερικό της μύτης ενός ρινόκερου. Στο " Η διασυνδεσιμότητα των βασιλέων" ο Ντερκ βρίσκεται στην υπερβολικά ηλιόλουστη, υπερβολικά χαρούμενη και γενικά υπερβολικά παράξενη - ακόμη και για τον Ντερκ - πόλη του Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια, με μια υπόθεση στην οποία εμπλέκονται μετενσαρκωμένοι Αιγύπτιοι, χρυσά κινητά τηλέφωνα και κατά συρροή δολοφόνοι. Και οι δυο ιστορίες ακολουθούν τα γεγονότα των μυθιστορημάτων Dirk Gently's Holistic Detective Agency και The Long Dark Tea-Time of the Soul. Ανήκω σ' αυτούς που ανακάλυψαν τον Dirk Gently σχετικά πρόσφατα. Είχα δει την πολύ καλή σειρά σειρά του BBC America σε συνεργασία με το Netflix , ότι αυτός ο τύπος ήταν δημιούργημα του Douglas Adams (που δεν έχω διαβάσει τίποτα δικό του και ντρέπομαι γι αυτό) είδα και στο περίπτερο του Star Comics ότι είχε βγει αμερικάνικη έκδοση του κόμικ με σχέδιο του Κυριαζή και το τσίμπησα! Γούσταρα πολύ το κόμικ, όπως και τη σειρά και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα διαβάσω και τα βιβλία στην πρώτη ευκαιρία. Σκεφτόμουν επίσης ότι είναι κρίμα που δεν έχει βγει στα ελληνικά. Και χάρηκα πάρα πολύ όταν ανακοινώθηκε η ελληνική έκδοση και ακόμα περισσότερο όταν την έπιασα στα χέρια μου. Η έκδοση: Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την αμερικάνικη έκδοση της IDW εξίσου καλό χαρτί, χορταστικό μέγεθος, σταθερή ράχη, έξτρας : εξώφυλλα και φωτογραφίες από τα γυρίσματα της σειράς και πρόλογο από τον Ηλία Κυριαζή. Η γραφιστική επιμέλεια και το lettering είναι του Βασίλη Φωτσεινού (The Sandman) και η μεταφραστική επιμέλεια του Bασίλη Γιαννόπουλου (saveapenguin) που έκαναν πολύ καλή δουλειά. Από τις ελληνικές εκδόσεις που χαίρομαι που υπάρχουν στη βιβλιοθήκη μου κι εύχομαι πολλές ακόμα αντίστοιχες εκδόσεις στο Star Comics! Το σενάριο: Όπως ανέφερα και πιο πάνω, η επαφή μου με τον ήρωα είναι πολύ φρέσκια, οπότε δεν μπορώ να σας πω αν είναι εξίσου καλό με το πρωτότυπο υλικό ή όχι, μπορώ να σας πω όμως ότι το όλο κονσεπτ μου άρεσε πολύ, οι χαρακτήρες κι οι ιστορίες έχουν φρέσκο αέρα και ιδιαίτερες πινελιές που κάνουν το κόμικ να ξεχωρίζει, ακόμα κι όταν δεν είναι σούπερ πρωτότυπες. Το χιούμορ είναι λεπτό και σουρεαλιστικό, ο ρυθμός σωστός. Κάπου διάβασα ότι ο Ντέρκ Τζέντλυ είναι κράμα Doctor Who & Sherlock Holmes. Εμένα μου έκανε περισσότερο για εκλεκτή συγγένεια Doctor Who & Dylan Dog, που διατηρεί όμως την αυθεντικότητά του. Η ικανότητα του ήρωα να λύνει μυστήρια μέσα από τρελές συμπτώσεις και την ικανότητά του να συνδέει τα πάντα είναι απολαυστική! Διασκέδασα και με τις δύο ιστορίες, αλλά ξεχωρίζω την ¨Ένα κουτάλι πολύ Κοντό". Το σχέδιο: Μπορώ να πω 'ότι το σχεδιαστικό στυλ του Κυριαζή ταιριάζει γάντι με το Dirk Gently. Tο σχέδιο του Akins μου φαινόταν λίγο πιο "σοβαρό" και "παλιό" για τα γούστα μου συγκριτικό με το σχέδιο του Κυριαζή, που ήταν πιο παιχνιδιάρικο, όπως νομίζω ότι ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του ήρωα, τις περιπέτειες του και τα φλασμπακς του. και μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του σεναριογράφου Arvind Ethan David για το κόμικ, αλλά και για τη γνωριμία του με τον Douglas Adams.

Το Collapser ανήκει στη σειρά "Young Animal" της DC, σε σενάριο των Mikey Way και Shaun Simon, σχέδιο από τον Ηλία Κυριαζή και χρώμα από την Cris Peter και μόλις ολοκληρώθηκε σε 6 τεύχη. Η υπόθεση ακολουθεί τη ζωή του υπεραγχώδη Liam James, που δουλεύει ως νοσοκόμος σε γηροκομείο, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να πετύχει ως DJ. Η καθημερινότητά του θα αλλάξει απότομα, όταν θα παραλάβει ένα δέμα, σταλμένο από την πρόσφατα αποθανούσα μητέρα του, που περιεχέι μια ... μαύρη τρύπα. Η μαύρη τρύπα θα ενωθεί μαζί του ως παρασιτικός οργανισμός και θα του δώσει νέες δυνάμεις αλλά και νέα προβλήματα, προσωπικού και συμπαντικού τύπου. Οι δημιουργοί Mikey Way και Shaun Simon δίνουν μια ιστορία με αρκετούς πειραματισμούς κι ανατροπές για το υπερηρωικό είδος, με αρκετά στοιχεία sci-fi, comedy, slice of life, που θυμίζει αρκετά Vertigo σε φάσεις. 'Έτσι κι αλλιώς μετά το κλείσιμό της η Vertigo έχει ουσιαστικά "διασπαστεί" ανάμεσα σε Black Label, Young Animal και The Sandman Universe. Σχεδιαστικά τώρα: είναι η καλύτερη δουλειά του Κυριαζή που έχω δει ως τώρα και με χαροποιεί ιδιαίτερα ότι δε μένει στατικός, αλλά εξελίσσεται συνεχώς. Η σχεδιαστική του παλέτα διευρύνεται πολύ κι έχουμε υπέροχες εναλλαγές ανάμεσα στην αποτύπωση της καθημερινότητας και στις ευφάνταστες sci-fi σκηνές. Τα χρώματα της Cris Peter τέλος, φωτίζουν και αναδεικνύουν το σχέδιο του Κυριαζή και συνολικά έχουμε ένα πολύ αρμονικό αποτέλεσμα. Μπορώ να πω ότι το εικαστικό κομμάτι είναι από τα πιο δυνατά στοιχεία του Collapser. Η υπόθεση κρατάει το ενδιαφέρον, αν και δεν ξεφεύγει από το κλασικό μανιχαϊστικό δίπολο, κακό εναντίον καλού. Ο χαρακτήρας του Liam εξελίσσεται ικανοποιητικά, αλλά οι β ρόλοι και οι villains της ιστορίας είναι αρκετά μονοδιάστατοι. Κατανοητό, δεδομένου το πόσα τεύχη είχε η σειρά. Αν είχε κάποια τεύχη ακόμα, οι χαρακτήρες θα μπορούσαν να αναπνεύσουν περισσότερο και να αλληλεπιδράσουν πιο ουσιαστικά μεταξύ τους. Ακόμα κι έτσι όμως, το κόμικ λειτουργεί μια χαρά, απλά του λείπει αυτό το κάτι παραπάνω. Εκτίμησα ότι το κόμικ εισάγει ένα καινούριο υπερήρωα, αντί να ξεθάψει κάποιον απ' αυτούς που έχουν στο σκονισμένο μπαουλο της DC. Η ροή είναι πολύ καλή και μπορώ να πω ότι overall είναι ένα διασκεδαστικό κι ενδιαφέρον κόμικ.