Search the Community

To LOVE, DEATH + ROBOTS είναι μια ανθολογία scifi, horror, comedy, fantasy animation, δημιούργημα των David Fincher (se7en, fight club ...) & Tim Miller (Deadpool) για το Netflix. Πρόκειται για 18 αυτοτελή επεισόδια, ταινιάκια μικρού μήκους, διάρκειας έως 17 λεπτών. Το δίδυμο Fincher/Miller ξεκίνησε να δουλεύει το πρότζεκτ από το 2008 (!), για τη δημιουργία μιας νέας σπονδυλωτής ταινίας Heavy Metal, στα χνάρια της αρχικής ανθολογίας. Η διαδικασία όμως αποδείχτηκε πολύ χρονοβόρα και στο τέλος έχασαν τα δικαιώματα. Δεν έχασαν όμως τη διάθεση για τη δημιουργία μιας τέτοιας ανθολογίας κι όταν παρουσιάστηκαν οι κατάλληλες συνθήκες την πραγματοποίησαν. Ιδανική η πλατφόρμα του Netflix για ένα τέτοιο σκοπό, καθώς δίνει ιδιαίτερο βάρος στα βασικά συστατικά του LDR : scifi, animation, ανθολογία, πόσο μάλλον όταν προκύπτει από τόσο δυνατά ονόματα. To LDR λοιπόν, που πρωτοπροβλήθηκε στις 15 Μαρτίου, δίνει μια φρέσκια προσέγγιση στα genres που καταπιάνεται, διατηρώντας όμως και πολλά στοιχεία από τη μακρά παράδοση των twilight zone, tales from the crypt, outer limits, όπως κι από το πρόσφατο black mirror. Αλλάζει μορφές animation, μειώνει τη διάρκεια, παίζει ανάμεσα στον τρόμο, την κωμωδία, το συναίσθημα, το άγνωστο και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Η ποικιλία τεχνοτροπιών και θεματικών δεν σε αφήνουν να βαρεθείς με επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Η μικρή διάρκεια διευκολύνει τη συνεχόμενη παρακολούθηση τουλάχιστον δύο επεισοδίων, κι η μετάβαση από το δράμα στην κωμωδία και ξανά πίσω, σε συνδυασμό με το οφθαλμόλουτρο των διαφορετικών animation, εντείνει την απόλαυση. Φυσικά υπάρχουν καλύτερα και λιγότερο καλά ταινιάκια, αλλά σε αντίθεση με ότι συμβαίνει συνήθως, βρήκα το επίπεδό συνολικά υψηλό. 1. Sonnie's edge (17 ' ) Σκηνοθεσία: Dave Wilson, Gabriele Pennacchioli Συγγραφέας: Peter F. Hamilton Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Blur Studio Θα τη χαρακτήριζα μια πολύ σκοτεινή,βίαια ενήλικη εκδοχή των pokemon battles. Πολύ καλό cgi, δυνατός ρυθμός Πολύ ενδιαφέρων ο κόσμος του πρώτου short, ο Τim Miller είπε σε συνέντευξη ότι ζήτησαν και δεύτερο ταινιάκι στο ίδιο σύμπαν, για την πιθανότητα 2ης σεζον Η ιστορία πρωτοδημοσιεύτηκε το 1991 και θα τη βρείτε εδώ 2. Three Robots (15') Σκηνοθεσία: Víctor Maldonado, Alfredo Torres Συγγραφέας:John Scalzi Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Blow Studio Πολύ καιρό μετά τον αφανισμό του ανθρώπινου είδους, τρία ρομπότ κάνουν τουρισμό σε μια κατεστραμμένη ανθρώπινη πόλη. Μαύρη κωμωδία, με απολαυστική εξήγηση για την καταστροφή του ανθρώπου. Πετυχημένοι χαρακτήρες, καλές ατάκες. Από τις αγαπημένες μου. Fun Fact: H φωνή στο ρομπότ που μοιάζει με μετρονόμο δεν προέρχεται από κάποιον ηθοποιό, αλλά από computer. Ο Scalzi (που έχει σχεδόν μονοπωλήσει τα χιουμοριστικά shorts στο LDR) αναφέρει στο μπλογκ του ότι τον πρωτοπροσέγγισαν για το when the yogurt took over και το Alternate histories. Το three robots προέκυψε όταν έστειλε απόσπασμα απο τη νέα του δουλειά (Robots vs Fairies) στον Tim Miller για να του ρίξει μια ματιά. Πιο αναλυτικά για το πως προέκυψε η συνεργασία του με το Love, Death & Robots εδώ 3. The witness (12') Σκηνοθεσία - Σενάριο: Alberto Mielgo Pinkman.TV Μια κοπέλα γίνεται μάρτυρας ενός φόνου και τρέχει να ξεφύγει από το δολοφόνο που την κυνηγά. Μαζί με το blindspot είναι τα μόνα shorts που δεν βασίστηκαν σε προϋπάρχουσες ιστορίες. Αισθητικά είναι το αγαπημένο μου. Πανέμορφο animation, χρώμα, σχέδιο, μοντάζ, οι καρτουνίστικες εκφορές των ήχων, η αλλαγή των μορφών - απλά υπέροχο. Το τέλος της ιστορίας αρκετά αφηρημένο, ώστε να επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις. 4. Suits (17') Σκηνοθεσία : Franck Balson Συγγραφέας: Steven Lewis Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Blur Studio Μια κοινότητα αγροτών μάχεται με τις μηχανές της εξωγήινα πλάσματα που απειλούν τις οικογένειες τους και τα ζώα τους. Απλούστερο animation σε σύγκριση με τα προηγούμενα shorts, που λειτουργεί όμως αποτελεσματικά. Τα εξωγήινα όντα μου μοιάζουν με υβρίδια alien και γιγάντιων εντόμων. Δε με ενθουσίασε, αλλά ούτε και με χάλασε. Η τελική σκηνή τη σώζει αρκετά από την κοινοτοπία. 5. Sucker of souls (13') Σκηνοθεσία : Owen Sullivan Συγγραφέας: Kirsten Cross Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Studio La Cachette Μια αρχαιολογική αποστολή ανακαλύπτει ένα αιμοβόρο τέρας, μια ακόμα βερσιόν του δράκουλα και το πολεμά. Πολύ σπλατεράδικο, με 2D σχέδιο που είναι αρκετά του γούστου μου. Δεν μου έκανε εντύπωση το σενάριο. Είχε όμως αναφορά στην Buffy, the vampire slayer, που είναι από τις αγαπημένες μου σειρές. 6. When the yogurt took over (6') Σκηνοθεσία: Víctor Maldonado, Alfredo Torres Συγγραφέας:John Scalzi Διασκευή σεναρίου: Janis Robertson Blow Studio Επιστήμονες δημιουργούν καταλάθος γιαούρτι με νοημοσύνη κι αυτό κατακτά τον κόσμο. Ταιριαστό καρτουνίστικο animation σε μια πολύ συμπαθητική κατά τη γνώμη μου ιστορία. Ανάλαφρη κι ευχάριστη προσθήκη, αν και η ιδέα θα μπορούσε να αναπτυχθεί περισσότερο. Ο δημιουργός παραδέχεται ότι την έγραψε στο πόδι, κάτι χαλαρό για το μπλογκ του . Η ιστορία δημοσιεύτηκε το 2010 στη σελίδα του Scalzi και μπορείτε να τη βρειτε εδώ 7.Beyond the Aquila Rift (17') Σκηνοθεσία: Dominique Boidin, Léon Bérelle, Rémi Kozyra, Maxime Luère Συγγραφέας:Alastair Reynolds Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Unit Image Το πλήρωμα μιας διαστημικής αποστολής ξυπνά νωρίτερα από το κανονικό, πολύ μακριά από τον αρχικό προορισμό. Ίσως το καλύτερο cgi της ανθολογίας, εξαιρετικά αληθοφανές. Οι εκφράσεις της Γκρέτα απίστευτες, όπως κι οι κόσμοι που εμφανίζονται. Θέμα που έχει ξαναπαιχτεί, αλλά με άψογη απόδοση. Ιστορία του ίδιου συγγραφέα είναι και το Zima blue. 8. Good Hunting (17') Σκηνοθεσία: Oliver Thomas Συγγραφέας:Ken Liu Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Red Dog Culture House Ένας κυνηγός δαιμόνων/πνευμάτων σκοτώνει μια πολυμορφική γυναίκα - αλεπού. Ο γιος του αναπτύσσει φιλική σχέση με την κόρη της. Πανέμορφο anime steampunk , σε μια ιστορία με ανατροπές που δεν μπόρεσα να μαντέψω. Δίνει μια διαφορετική νότα στην ανθολογία. Μου άρεσε πολύ. o Ken Liu δήλωσε ότι όταν την έγραφε ήθελε να παίξει με τα genres. Να ξεκινήσει μια ιστορία από fantasy και να καταλήξει σε steampunk. Η αρχική ιστορία, που δημοσιεύτηκε το 2012 εδώ 9. The dump (11') Σκηνοθεσία: Javier Recio Gracia Συγγραφέας:Joe R. Lansdale Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Able & Baker O "Άσχημος Dave" ζει στη χωματερή και δε σκοπεύει ν' αφήσει κανέναν να του κάνει έξωση. Η ιστορία πρωτοδημοσιέυτηκε το 1984 κι η αλήθεια είναι ότι δείχνει τα χρόνια της. Δεν πειράζει όμως, καλογέρασε. Το σενάριο είναι αρκετά προβλέψιμο. Έχει όμως αλητεία, καλτίλα και χιουμοριστικά στοιχεία που την κάνουν να επιβιώνει στο σύνολο της ανθολογίας μια χαρά. 10. Shape-shifters (16') Σκηνοθεσία: Gabriele Pennacchioli Συγγραφέας:Marko Kloos Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Blur Studio Δυο πεζοναύτες λυκάνθρωποι στο Αφγανιστάν αντιμετωπίζουν μια απειλή του είδους τους. Ίσως το πιο μέτριο επεισόδιο. Δεν είναι ότι δεν είχε δυνατότητες. Είναι που δεν τις αξιοποίησε. Θίγονται θέματα, αλλά πολύ επιδερμικά. Η ύπαρξη σούπερ στρατιωτών στον αμερικάνικο στρατό και μάλιστα λυκανθρώπων, ο ρατσισμός που δέχονται λόγω φόβου/διαφορετικότητας, το αν είναι πιο κτηνώδεις οι άνθρωποι ή τα κτήνη σε ένα πόλεμο. Δε μου κανε όμως αίσθηση. Έχω διαβάσει πιο πειστικές αντίστοιχες ιστορίες στο Τρουένο. Αν κάτι θα μου μείνει απ' αυτήν είναι η μάχη των λυκανθρώπων, που ήταν όντως εντυπωσιακή. 11. Helping Hand (10') Σκηνοθεσία: Jon Yeo Συγγραφέας: Claudine Griggs Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Axis Studios Μια αστροναύτης βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο μετά από ατύχημα. Πολύ έντονη, κλειστοφοβική ταινία. Πραγματικά αγωνιούσα για την έκβασή της μέχρι το τέλος. Μου θύμισε Gravity. Από τις αγαπημένες μου. Μπορείτε να βρείτε την πρωτότυπη ιστορία που δημοσιεύτηκε το 2015 εδώ 12. Fish Night (10') Σκηνοθεσία: Damian Nenow Συγγραφέας:Joe R. Lansdale Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Platige Image Studio Δύο πωλητές ξεμένουν στην έρημο, καθώς τους χάλασε το αμάξι. Εκεί θα έρθουν αντιμέτωποι με το μακρινό παρελθόν. Δεύτερη ιστορία του Lanslade στην ανθολογία , σε πολύ διαφορετικό ύφος από το The Dump. Η πρώτη ήταν κάφρικη, η δεύτερη είναι ποιητική . Αυτό οφείλεται και στο πολύ ατμοσφαιρικό 2D κινούμενο σχέδιο που ταιριάζει γάντι. Την πρωτότυπη ιστορία μπορείτε να τη βρείτε εδώ 13. Lucky 13 ( 15') Σκηνοθεσία: Jerome Chen Συγγραφέας:Marko Kloos Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Sony Pictures Imageworks To "άτυχο" μαχητικό αεροσκάφος 13, μετατρέπεται σε "τυχερό" στα χέρια της πιλότου Samira Wiley. Είναι η δεύτερη ταινία που βασίζεται σε ιστορία του Marko Kloos (η πρώτη ήταν το shape -shifters ) κι ανήκει κι αυτή στο είδος military scfi. Δεν είμαι εξοικειωμένη με το genre, αυτή η ταινία όμως μου άρεσε περισσότερο από την προηγούμενη. Η σχέση ανθρώπου μηχανής κι η "προσωπικότητα" που αναπτύσσει το αεροσκάφος, είναι πολύ καλά αποδομένα. Το cgi είναι επίσης εξαιρετικό. 14. Zima Blue (10') Σκηνοθεσία: Robert Valley Συγγραφέας:Alastair Reynolds Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Passion Animation Studios Ο καλλιτέχνης Zima μιλάει πρώτη φορά για το παρελθόν του, προτού αποκαλύψει στο κοινό το τελευταίο του έργο. Απλά υπέροχη. Η πιο αγαπημένη μου ταινία από την ανθολογία. Μέσα σε 10 λεπτά θίγει με φοβερή διεισδυτικότητα θέματα όπως η ελευθερία, η απλότητα, τι είναι ανθρώπινο και τι όχι, το νόημα της τέχνης, το νόημα της ζωής. Πραγματικά ανατρίχιασα στα τελευταία λεπτά. Δεν το θεωρώ τυχαίο, που ο Alastair Raynolds έδωσε τη μαγιά για δυο από τις καλύτερες ταινίες της ανθολογίας, αυτήν και το Beyond the Aquila Rift. Kαι οι δυο αυτές ιστορίες του κυκλοφορούν στο βιβλίο Zima blue and other stories (2006) και σκοπεύω να το αποκτήσω . Το στυλιζαρισμένο 2D animation δίνει ακόμα πιο έντονο χαρακτήρα και συναίσθημα στο τελικό αποτέλεσμα. Θα προτιμούσα να ήταν αυτή η τελευταία ταινία της ανθολογίας. 15. Blind spot ( 9') Σκηνοθεσία - Σενάριο: Vitaliy Shushko Elena Volk Μια συμμορία cuborgs επιχειρούν να ληστέψουν ένα κονβόυ. Διασκεδαστική περιπετειούλα με cyborgs, η ταινία που μου άρεσε λιγότερο. Μαζί με το The witness είναι οι δυο ταινίες που δε βασίστηκαν σε προϋπάρχον υλικό. Χωρίς να είναι κακή, τη θεωρώ υποδεέστερη και σε σενάριο και σε animation. Θεωρώ ότι η βασική συνεισφορά της είναι στην ποικιλία. 16. Ice Age ( 11') Σκηνοθεσία: Tim Miller Συγγραφέας:Michael Swanwick Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Digic Pictures / Blur Studio / Atomic Fiction Ένα ζευγάρι βρίσκει έναν χαμένο πολιτισμό στην κατάψυξη του ψυγείου του. Ένα σενάριο φόρος τιμής στο επεισόδιο του Twilight Zone "Little People" (1962), που έχει διασκευαστεί και από τους Simpsons στο πρώτο επεισόδιο της τέταρτης σεζόν, αν δεν κάνω λάθος και αλλού. Είναι η μόνη ταινία που παίζουν αληθινοί ηθοποιοί, οι Mary Elizabeth Winstead, & Topher Grace μαζί με animation. Το αποτέλεσμα είναι τεχνικά καλό, αλλά από κει και πέρα δεν είχε να μου πει κάτι περισσότερο απ' ότι μου χουν ήδη πει οι "πρόγονοί" της. Ίσως να περίμενα και κάτι καλύτερο από τον Tim Miller. 17. Alternate Histories (8') Σκηνοθεσία: Victor Maldonado & Alfredo Torres Συγγραφέας:John Scalzi Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Sun Creature Studio Πώς θα ήταν ο κόσμος αν ο Χίτλερ είχε πεθάνει νωρίς. Άλλη μια ταινία του Scalzi, με σουρεαλιστικό χιούμορ, που μου άρεσε περισσότερο από το γιαούρτι που κατέκτησε τον κόσμο και λιγότερο από τα τρία ρομπότ. Το καροτυνίστικο σχέδιο το βρήκα πετυχημένο. Την ιστορία του Scalzi μπορείτε να τη βρείτε εδώ (Υπάρχει και επεισόδιο Twilight Zone με σχετική υπόθεση). 18. The Secret War (16') Σκηνοθεσία: István Zorkóczy Συγγραφέας:David W. Amendola Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Digic Pictures Μια ομάδα στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού πολεμά τέρατα στα δάση της Σιβηρίας. Εξαιρετικό cgi animation, μέτρια ιστορία. Έχουμε διαβάσει πολλές παρόμοιες, με πρωταγωνιστές κάθε είδους. Θα μείνω στο αισθητικό κομμάτι που ήταν εντυπωσιακό. Βραβεία Η σειρά βραβεύτηκε με 5 Emmy: Outstanding Short Form Animated Program για το "The Witness" Outstanding Individual Achievement in Animation για το "The Witness" Alberto Mielgo (production designer) Outstanding Individual Achievement in Animation για το "The Witness" David Pate (character animator) Outstanding Individual Achievement in Animation Owen Sullivan (storyboard artist) για το "Sucker of souls" Outstanding Individual Achievement in Animation για το "Good Hunting"Jun-Ho Kim (background designer) και είχε κι άλλες υποψηφιότητες. Η σειρά ανανεώθηκε και για 2η σεζόν. Συνέντευξη του Tim Miller για τη σειρά. Inside the animation of Love, Death + Robots LOVE, DEATH & ROBOTS: Tim Miller (Executive Producer) & Jerome Denjean (VFX Supervisor) – Blur Studio

Η ταινία αυτή ολοκληρώνει το MCU (Marvel Cinematic Universe), που ξεκίνησε το 2008 με το Iron Man σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια σειρά ταινιών που θα σχετίζονται μεταξύ τους, θα παραπέμπει η κάθε μία σε κάποιες άλλες και τελικά θα δημιουργήσουν ένα εναλλακτικό κινηματογραφικό σύμπαν (continuity), το οποίο θα εμπνέεται από και θα μοιάζει με εκείνο των κόμικ της Marvel, αλλά δεν θα ταυτίζεται απόλυτα μαζί του. Αυτή η προσπάθεια δημιούργησε τελικά 22 ταινίες, κάποιες μέτριες, κάποιες καλές και κάποιες απλά απολαυστικές. Αν και θεωρητικά το MCU ολοκληρώθηκε (προσωρινά; ) με τη νέα ταινία Spider-Man τον Ιούλιο, πρακτικά η αυλαία πέφτει με αυτήν εδώ την ταινία, που κλείνει τους περισσότερους λογαριασμούς και φαίνεται να μην επιθυμεί, για την ώρα τουλάχιστον, να ανοίξει καινούριους. Τέτοιου είδους ταινίες δεν εμπίπτουν σε βαθυστόχαστη κριτική: ή είσαι οπαδός ή έστω ευνοϊκά διακείμενος και απολαμβάνεις ή δεν είσαι και ούτε καν αγγίζεις. Εξάλλου, πρόκειται για ταινίες, που απευθύνονται πρωτίστως σε νεαρό ηλικιακά κοινό, το οποίο, όπως είναι φυσικό (και σωστό), δεν ενδιαφέρεται για βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα. Το ερώτημα λοιπόν είναι, αν είναι ικανοποιητική για τους οπαδούς και να τους προσφέρει ποιοτική ψυχαγωγία. Και επειδή είμαι, παρά τις κάποιες κινηματογραφικές αστοχίες, οπαδός, δηλώνω ότι η ταινία με ικανοποίησε απόλυτα, αν και δεν ήταν ο οδοστρωτήρας που περίμενα. Η τρίωρη διάρκεια δεν είναι καθόλου κουραστική, η ομάδα είναι σε πλήρη σύνθεση και οι απόντες στο προηγούμενο μέρος, Hawkeye, Ant-Man και Captain Marvel όχι μόνο δίνουν το παρόν, αλλά διαδραματίζουν και πρωταγωνιστικό ρόλο, τα εφέ εξαιρετικά, οι χαρακτήρες πειστικοί και με περισσότερο σεναριακό βάθος από ό,τι συνήθως, η δράση, από τη στιγμή που ξεκινά, είναι καταιγιστική, εντάξει, στην όλη υπόθεση υπάρχουν κάποια κενά, αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Επιπλέον, στην εξέλιξη της ιστορίας, υπάρχουν κάποιες πολύ απροσδόκητες εκπλήξεις, οι περισσότερες δυσάρεστες, αλλά θέλω να αποφύγω τα spoilers. Γενικώς, χορταίνεις θέαμα χωρίς να σου ζητείται να σκεφτείς πολύ, και αυτό είναι και το ζητούμενο σε τέτοιου είδους ταινίες. Ο σκοπός είναι σχεδόν αποκλειστικά ψυχαγωγικός και αυτό που έχει σημασία, είναι να επιτυγχάνεται. Και εδώ έχει επιτευχθεί με πολύ μεγάλη επιτυχία. Δεν υπάρχει post-credits σκηνή, αφού το μέλλον του MCU δεν έχει αποφασιστεί ακόμα (ή για να είμαι ακριβέστερος: δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα) και το επόμενο βήμα είναι μετέωρο. Θεωρώ όμως απίθανο να μην συνεχίσει: μιλάμε για το μεγαλύτερο franchise της σύγχρονης κινηματογραφικής – και όχι μόνο – ιστορίας, για ένα πραγματικό φαινόμενο της σύγχρονης κουλτούρας και κυρίως για μια κότα που γεννά συνέχεια χρυσά αβγά (η ταινία σπάει κυριολεκτικά ταμεία, όπου προβάλλεται, καταρρίπτει το ένα εισπρακτικό ρεκόρ μετά το άλλο και έχει βάλει πλώρη να γίνει η πιο πετυχημένη εμπορικά ταινία όλων των εποχών) και καλώς ή κακώς αυτά τα πράγματα μετράνε – ή για να είμαι πιο ειλικρινής: κυρίως αυτά τα πράγματα μετράνε. Η τέχνη είναι καλή, η ψυχαγωγία επίσης, αλλά ο κινηματογράφος είναι ακριβό άθλημα. Και δια του λόγου το αληθές, η Disney (η μαμά εταιρεία) ανακοίνωσε τις επόμενες ταινίες του MCU μέχρι το 2022, αλλά χωρίς να υπεισέλθει σε λεπτομέρειες. Σε αναμονή λοιπόν για την επόμενη φάση του ταξιδιού. Το τρέιλερ Ο σύνδεσμος για το imdb Μια ελαφρώς τροποποιημένη εκδοχή αυτής της ανάρτησης, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com

Πασίγνωστος πλέον και από τους πιο αγαπημένους μου κομιξοδημιουργούς ο Ed Brubaker γεννήθηκε το 1966 στις ΗΠΑ. Έχει δουλέψει για τις περισσότερες μεγάλες εκδοτικές (DC, Marvel, Vertigo, Wildstorm, Image) και είναι γνωστός για το noir ύφος των ιστοριών του. Η καριέρα του ξεκίνησε το 1987 με τίτλους όπως το Pajama Chronicles και αργότερα το ημιαυτοβιογραφικό Lowlife. Κοινό και των δυο ιστοριών ότι ο Brubaker όχι μόνο τις έγραψε αλλά και τις σχεδίασε. Το 1991 ξεκίνησε να στέλνει ιστορίες του στην Dark Horse, όπου εκδίδονταν στον μηνιαίο τίτλο Dark Horse Presents. Μια από αυτές τις ιστορίες στην οποία συνεργάστηκε με τον Eric Shanower, το An Accidental Death του χάρισε και την πρώτη του υποψηφιότητα για το βραβείο Eisner. Με τον Shanower ξανασυνεργάστηκαν μερικά χρόνια αργότερα στο Prez για ένα one-shot τεύχος. Ο Ed Brubaker έγραψε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες ιστορίες του το 1999 για την Vertigo. Ο λόγος για το Scene Of The Crime, όπου ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ καλούταν να βρει μια εξαφανισμένη γυναίκα στο Σαν Φρανσίσκο. Το κόμικ γνώρισε την επιτυχία παρόλα αυτά τα ακόμα καλύτερα έρχονταν. Το 2003 ο Εd Brubaker είχε ήδη εργαστεί σε μεγάλους τίτλους με επιτυχία, όπως Batman, Sandman Presents : Dead Boy Detectives, Catwoman, Gotham Central και είχε ξεκινήσει να γράφει το Sleeper, μια εντυπωσιακή μίξη των noir, crime και superhero genres το οποίο θεωρείται από τα πλέον κλασσικά του. Στο Sleeper λοιπόν θα ένωνε για πρώτη φορά τις δυνάμεις του με τον Βρετανό σχεδιαστή Sean Phillips σαν βασικό συνεργάτη ( ο Phillips είχε συμμετάσχει και στο Scene Of The Crime σαν inker) με τον οποίο αποτελούν μέχρι και σήμερα ένα από τα πιο επιτυχημένα δίδυμα σεναριογράφου-σχεδιαστή. Επόμενη μεγάλη δουλειά του αυτή στον τίτλο του Captain America στην Marvel που ξεκίνησε το 2004. Το run του στον τίτλο θα μείνει γνωστό για storylines όπως Winter Soldier ( το είδαμε και στην μεγάλη οθόνη, προσέξτε για την καμεο εμφάνιση του Brubaker !), The Death Of Captain America, Captain America Lives κ.α. Κατά την διάρκεια που εργαζόταν στον τίτλο σχεδιαστής ήταν ο Steve Epting. Η επιτυχημένη συνεργασία τούς τους έκανε να συνεργαστούν ξανά στο Velvet κόμικ που κυκλοφόρησε το 2013 από την Image. Άλλες αξιοσημείωτες δουλειές του στην Marvel περιλαμβάνουν τα κόμικς : The Immortal Iron Fist, Uncanny X-Men, Daredevil, The Marvels Project κ.α. Μια από τις πιο σημαντικές δουλειές του, το Criminal θα εκδιδόταν από την Icon ( θυγατρική της Marvel ) το 2007, συνδημιουργός ο συνήθης ύποπτος Sean Phillips. Το Criminal, χωρισμένο σε έξι arcs εξιστορούσε τις ιστορίες διάφορων παράνομων που όμως αν και αυτόνομες εντάσσονταν στο ίδιο "σύμπαν" καθώς υπάρχουν σημεία τομής. Το Criminal, χαρακτηριστικό παράδειγμα crime comic καταφέρνει να είναι εντυπωσιακό χρησιμοποιώντας όλα τα κλισέ του είδους. Το 2007 μάλιστα τιμήθηκε με το βραβείο Eisner για την Καλύτερη Νέα Σειρά για την πρώτη ιστορία του με τίτλο Coward. Παρέα με τον Phillips έκαναν και το Icognito αλλά και το Fatale, το οποίο αποτελεί μια πρωτότυπη μίξη του τρόμου αλά Lovecraft και του noir. Από τις πιο πρόσφατες κοινές δουλειές τους είναι και το The Fade Out, όπου διαδραματίζεται στο Los Angeles την δεκαετία του 50 και συγκεκριμένα στο Hollywood καθώς η δολοφονία μιας νεαρής ηθοποιού θα φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή ενός σεναριογράφου, το Kill or be Killed, όπου ο καταθλιπτικός πρωταγωνιστής, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας και μια μυστήρια συνάντηση με έναν δαίμονα πρέπει να σκοτώνει έναν άνθρωπο κάθε μηνά για να παραμείνει στη ζωή, το My Heroes Have Always Been Junkies, slice of life σε σχέση με ναρκωτικά, όπως κι οι νέες ιστορίες τους στο σύμπαν του Criminal. Σύντομα θα τους ξαναδούμε να συνεργάζονται και στο Pulp, ένα κράμα crime - pulp - western που θα διαδραματίζεται στα 30s. Xαρακτηριστικό του δημιουργού τα έξτρας, αρθράκια, γράμματα και αφιερώματα που φροντίζει να έχει στα τεύχη των σειρών που γράφει ως ένα ευχαριστώ στους αναγνώστες που επιλέγουν να τον τιμήσουν κάθε μήνα αγοράζοντας τα τευχάκια. Ο Ed Brubaker έχει κερδίσει πλήθος βραβείων κι ήταν υποψήφιος για πολλά περισσότερα : 2003 Prism Award ("Disguises" from Catwoman #17–19) 2004 GLAAD Media Awards – Outstanding Comic Book (Catwoman by Ed Brubaker) 2006 Harvey Award Winner – Best Writer (Captain America) 2007 Eisner Award – Best Writer (Daredevil, Captain America, Criminal), Best New Series (Criminal with Sean Phillips) 2007 Harvey Award – Best Writer (Daredevil) 2008 Eisner Award – Best Writer (Captain America, Criminal, Daredevil and Immortal Iron Fist) 2010 Eisner Award – Best Writer (Captain America, Criminal, Daredevil, The Marvels Project, Incognito), Best Single Issue (Captain America No. 601, with artist Gene Colan) 2012 Eisner Award – Best Limited Series or Story Arc (Criminal: The Last of the Innocent, with artist Sean Phillips) 2015 Eisner Award – Best New Series (The Fade Out, with artist Sean Phillips) 2016 Eisner Award – Best Limited Series (The Fade Out, with artist Sean Phillips) 2019 Eisner Award – Best Graphic Album-New (My heroes have always been junkies, with artist Sean Phillips) Αν λοιπόν θα σας άρεσε να είσαστε ιδιωτικός ντετέκτιβ σε ένα παλιό και αχούρι γραφείο ( ή μυστικός πράκτορας ) και να μπλέκατε σε χίλιες δυο περιπέτειες για τα κάλη και την αγάπη κάποιας πολύ όμορφης αλλά και επικίνδυνης γυναίκας ή αν θα σας γοήτευε να φορούσατε καμπαρντίνα και καπέλο με κλίση πάνω από το ένα φρύδι ή αν ο κόσμος του Hollywood σας φαίνεται ελκυστικός ή αν απλά σας αρέσει όπως και μένα να διαβάζετε για τέτοια πράγματα και αν φυσικά σας αρέσουν τα κόμικς (αν όχι γιατί διαβάζετε την παρουσίαση αυτή άραγε ; ) τότε οφείλετε να ρίξετε ένα μάτι στις δουλειές του Ed Brubaker, στην χειρότερη θα σας φανούν απλά καλές.

O Daniel Clowes είναι δημιουργός alternative comics. Η πρώτη του δουλειά εμφανίστηκε στο σατιρικό περιοδικό Cracked το 1985 και το 1986 δημοσιεύθηκε η πρώτη του σειρά κόμικς με τίτλο Lloyd Llewellyn. Το περιοδικό για το οποίο είναι γνωστός όμως ξεκίνησε το 1989 και δεν είναι άλλο από το πολυθεματικό Eightball το οποίο έφτασε τα 23 τεύχη. Μέσα από τις σελίδες του δημοσιεύθηκαν ιστορίες όπως το Σαν Σιδερένιο Ομοίωμα Γαντιού Από Βελούδο (Like A Velvet Glove Cast In Iron), Ghost World, Pussey και David Boring. Το Eightball έβγαλε το τελευταίο τεύχος του το 2004. Από τότε ο Clowes έχει γράψει και σχεδιάσει διάφορα κόμικς όπως τα Wilson, Ice Haven, Mr Wonderful, Death Ray, Patience, κ.ά. Πέρα από τα κόμικς έχει εργαστεί και σαν σχεδιαστής στο New Yorker, έχει σχεδιάσει το animation του videoclip για το I Don’t Wanna Grow Up των Ramones και σχέδιά του έχουν εμφανιστεί στο αναψυκτικό Ο.Κ Soda της Coca Cola το οποίο κυκλοφόρησε για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Ακόμα έχει γράψει μαζί με τον σκηνοθέτη Terry Swigoff το σενάριο για την κινηματογραφική μεταφορά του πετυχημένου Ghost World. Ο Daniel Clowes θεωρείται από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του είδους των alternative comics. Η θεματολογία του ποικίλει από το παράξενο ταξίδι του πρωταγωνιστή του Σαν Σιδερένιο Ομοίωμα Γαντιού Από Βελούδο που καθώς ψάχνει την γυναίκα του μπλέκει σε περίεργες περιπέτειες που αντανακλούν την Αμερική της εποχής ως την εφηβεία και την ενηλικίωση του Ghost World. Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τα "Σαν Σιδερένιο Ομοίωμα Γαντιού Από Βελούδο" από εκδόσεις Κορμοράνος και "Υπομονή" (Patience) από εκδόσεις Οξύ. Σίγουρα έχει ένα ιδιαίτερο στυλ, αλλά για μένα είναι μέχρι στιγμής ο αγαπημένος μου δημιουργός όσον αφορά το συγκεκριμένο είδος κόμικς. wikipedia

Το Comic Book Roundup είναι ένα αμερικάνικο site που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2007. Συγκεντρώνει κριτικές και βαθμολογίες για τη συντριπτική πλειοψηφία αμερικάνικων mainstream & indie κόμικς, από διάφορα sites και κόμικ blogs, όπως επίσης και αναγνωστών. Ο μέσος όρος τους διαμορφώνει τη βαθμολογία της κάθε έκδοσης. Αποτελεί πολύ χρήσιμο εργαλείο για τους κομικσόφιλους, καθώς διαθέτει πληθώρα κριτικών και αρκετά αντιπροσωπευτικές βαθμολογίες (συνήθως). Ελλοχεύει ο κίνδυνος να υπάρχουν κόμικς με υψηλές βαθμολογίες, λόγω λίγων reviews, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να το διαπιστώσει κανείς πολύ εύκολα (κάτι αντίστοιχο μ' αυτό που συμβαίνει και με το goodreads δηλαδή). Είναι μόνιμα up to date με τις νέες κυκλοφορίες. Είναι από τα sites που επισκέπτομαι πολύ πολύ συχνά

Ο Douglas Paszkiewicz λοιπόν, που οι περισσότεροι τον είδαμε και συμπαθήσαμε στο comicdom '12, έχει μια τάση να μη δίνει βιογραφικό, πέρα από την ιδιότητά του ως δημιουργός κόμικς, οπότε χρειάστηκε να ανατρέξω σε συνεντεύξεις του και σε διάφορα σκόρπια πράγματα στο ίντερνετ για να βρω λίγες πληροφορίες παραπάνω. Γεννήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου κάπου μες στη δεκαετία του 70, πιθανότατα πολωνικής καταγωγής, πιθανότατα γεννημένος στην πόλη Milwaukee του Wisconsin... Αν και του άρεσε να σκιτσάρει στην εφηβεία του, δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που ονειρεύονταν από μικροί να γίνουν δημιουργοί κόμικ. Το χιούμορ όμως (διάχυτο στα κόμικς του) ήταν το πεδίο που δραστηριοποιήθηκε από πολύ μικρή ηλικία, καθώς ξεκίνησε να κάνει stand up comedy στα 16 του χρόνια! Δυστυχώς δεν τα κατάφερε τόσο καλά όσο θα ήθελε (δυνατό κείμενο μεν, κακή σκηνική παρουσία δε) και τα παράτησε γύρω στα 20κάτι. Σκέφτηκε για λίγο να πιάσει μια "κανονική" δουλειά, αλλά η ανάγκη του για δημιουργική διέξοδο τον έστρεψε στα κόμικς στα 22-23 του χρόνια. Το πρώτο κόμικ στο οποίο συμμετείχε ήταν το crime κόμικ Harvest moon, μια αυτοέκδοση τριών ατόμων, που δεν πήγε καλά. Στη συνέχεια ασχολήθηκε κατά βάση με το δικό του προσωπικό κόμικ, το Arsenic Lullaby (γνωστό σε μας Δηλητηριώδες Νανούρισμα, εκδόσεις Jemma). Δεν ήταν εύκολη υπόθεση όμως... το να διαθέτει κανείς χιούμορ και να ψάχνει πεδίο να το διοχετεύσει είναι ένα θέμα, το να μπορεί να το αποδώσει σωστά σε κόμικ, είναι άλλο, εξίσου δύσκολο, ίσως και περισσότερο. Οπότε ψάχτηκε. και ψάχτηκε πολύ. Διάβασε Kirby, Cole κλπ για το πως λειτουργούν τα καρέ, τη σκηνοθεσία τους, τεχνικές σκίτσου κ.α. Πειραματίστηκε, ξόδεψε μπόλικο χρόνο και χαρτί σε δοκιμές... Τελικά έβγαλε όμως αποτέλεσμα. Κι αυτό που τον ενδιέφερε κυρίως ήταν να βγάλει πρωτότυπο αποτέλεσμα. Και αυτό ήταν... αιρετικό, κάφρικο, έξυπνο, σατιρικό, αθυρόστομο! Ένα κόμικ που να αποδομεί τα ταμπού παντός είδους... Ή σχεδόν...σε μια συνέντευξή του λέει ότι με τα μόνα θέματα που δε θα καταπιαστεί είναι η θρησκεία, η πολιτική και το σεξ. Γιατί, για τα πρώτα δύο, πολλοί είναι αυτοί που αγοράζουν ένα βιβλίο λόγω πεποιθήσεων, ανεξάρτητα να τους αρέσει το περιεχόμενο. Για το τρίτο, οι περισσότεροι αγοράζουν ένα κόμικ για να πάρουν μάτι. Αυτός λέει, θέλει να παίρνουν τα βιβλία του καθαρά γιατί γουστάρουν αυτό που είναι. Την χωρίς όρια σάτιρα. Γενικά σπάνια παραδέχεται ότι γουστάρει κι άλλα κόμικς εκτός από τα δικά του, αλλά σε κάποια φάση αναφέρει ότι γούσταρε πολύ τον Plasticman του Jack Cole, το Reid Fleming: World’s Toughest Milkman του David Bosewell και το New Avengers του Lienel Yu. Σε γενικές γραμμές πάντως βαριέται τα υπερηρωικά και αντιπαθεί τον David Mack. Εκτός από το δηλητηριώδες νανούρισμα, συνεργαζόταν με το Mad μέχρι που έκλεισε, έχει δουλέψει στην image comics, στην New England comics, στην Valiant comics, έχει δημοσιεύσει δουλειά του και στο Too Much Coffee Man magazine κ.ά. Έχει επίσης γράψει και για το TripTank, adult cartoon του Comedy Central. Έχει ασχοληθεί και με animation του Arsenic Lullaby κι έχει βγάλει ήδη ένα dvd. Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε μέσα από το Γκραν Γκινιόλ της Jemma και κατόπιν από τους 2 τόμους Δηλητηριώδες νανούρισμα που εξέδωσε. Ήρθε ως καλεσμένος στο Comicdom 2012 και έδωσε ενδιαφέρουσες καυστικές συνεντεύξεις. Είδαμε δουλειά του επίσης και στο 4ο τεύχος του Μπλε κομήτη με το "Μεσήλικες Βαμπίρ". Δυστυχώς δεν πρόλαβε να ευδοκιμήσει η συνεργασία, με το πρόσφατο κλείσιμο του περιοδικού. Γενικά, εκτός από το έργο του (που το γουστάρω πολύ), έχει ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις, μπλογκ και σελίδα fb και συμπαθεί πολύ το ελληνικό κοινό, του άρεσε το comicdom con όπως επίσης θεωρεί ελπιδοφόρους τους έλληνες δημιουργούς, ερασιτέχνες και μη. Πέρα από αξιόλογος καυστικός δημιουργός κόμικς, είναι ένας τύπος με ενδιαφέρουσες και ενίοτε αιρετικές απόψεις. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις δηλώσεις του, παρακολουθώντας το μπλόγκ του μπορεί να βρει μεταξύ άλλων κριτική στην βιομηχανία των κόμικς και στην ποπ κουλτούρα γενικότερα. Εκεί, έχει παρουσιάσει και έλληνες δημιουργούς όπως τον Τομεκ, το Ρουμπούλια και το Δερβενιώτη. Το κόμικ του Arsenic Lullaby (Δηλητηριώδες Νανούρισμα) ήταν υποψήφιο το 2009 για βραβεία Eisner και Harvey στην κατηγορία "Best Humor Publication". official page / fb / instagram / blog

Από τους κόλπους των underground comics ή comix ( που γεννήθηκαν στην Αμερική στα μέσα των 60s και κυριάρχησαν περίπου μέχρι τις αρχές των 80s) ξεπήδησε μια πληθώρα δημιουργών που έφεραν τομές στην παγκόσμια σκηνή των κόμικς με το θράσος τους, την αθυροστομία τους, το εκρηκτικό και μη πολιτικά ορθό τους χιούμορ, τους πειραματισμούς στο σχέδιο, το βρώμικο (και πολλές φορές εσκεμμένα ακαλαίσθητο) σκίτσο τους, τη διάθεσή τους να μην αφήσουν τίποτα όρθιο από την κανονικότητα και την αποστειρωμένη ηρεμία του αμερικάνικου ονείρου. Αγνόησαν τον κώδικα δεοντολογίας των κόμικς ( Comics Code Authority) κai δημιούργησαν κόμικς αποκλειστικά για ενήλικο κοινό, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον προκάτοχο τους στην παράδοση του αιρετικού και καυστικού χιούμορ, MAD. Εκφραστές μιας εποχής έντονης και πλούσιας σε φαντασία και κοινωνικό ανταγωνισμό, είχαν ως θεματολογία τους τον πόλεμο στο βιετνάμ, το σεξ, τη σάτιρα του καθωσπρεπισμού, τα ναρκωτικά, τον ρατσισμό κλπ. Στην Ελλάδα οι γνωστότεροι εκπρόσωποι των comix (όπου και το τελευταίο x δηλώνει το ενήλικο περιεχόμενό τους) είναι ο R. Crumb και o Gilbert Shelton (Freak Brothers) μέσα από τις σελίδες της Βαβέλ και του Παρά Πέντε. Έχει κυκλοφορήσει επίσης και μια συλλογή "Οι μεγάλοι του Underground Comics" από Μαμουθcomix. Υπήρξαν όμως και πολλοί άλλοι (παγκόσμια αναγνωρισμένοι πλέον) δημιουργοί, λιγότερο γνωστοί στα μέρη μας αλλά ιδιαίτερα αξιόλογοι, όπως ο Vaughn Bode. ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙ ΑΥΤΟΝ... Γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου του 1941, στην πόλη Utica της Ν.Υόρκης κι είχε δύσκολη παιδική ηλικία με πατέρα έναν αλκοολικό ποιητή που δεν έβρισκε να εκδώσει τα ποιήματά του και μια μητέρα που έτρωγε συχνά ξύλο από τον πατέρα του, μέχρι να αποφασίσει δέκα χρόνια αργότερα να τον χωρίσει και να φύγει με τα τέσσερα παιδιά της. Ο Vaughn Bode ήδη έχει ξεκινήσει να σκιτσάρει από τα 12. Το 1957, σε ηλικία μόλις 16 ετών, σχεδιάζει τον πιο διάσημο χαρακτήρα του, τον Cheech Wizard, ένα κίτρινο καπέλο με δυο πορτοκαλί πόδια. Τον πρωτοδημοσιεύει 10 χρόνια αργότερα (1967) στην πανεπιστημιακή εφημερίδα του Syracuse University κι έχει αμέσως επιτυχία. Έχει ήδη εκδώσει μόνος του το Das Kampf το 1963, που θεωρείται ένα από τα πρώτα underground comix. Στη συνέχεια, το 1969 μετακομίζει στο Μανχάταν, όπου και δημοσιεύει τα κόμικς του στην underground εφημερίδα East Village Other (EVO) και γνωρίζεται με τους άλλους δημιουργούς comix. Αργότερα την ίδια χρονιά, εκδίδει ο ίδιος μέσα από τους κόλπους της East Village Other τα δυο πρώτα τεύχη του Gothic Blimp Works, περιοδικό με περιεχόμενο εξολοκλήρου comix. Πολύ σύντομα γνωρίζει ραγδαία επιτυχία, βραβεύεται με διάφορα σημαντικά βραβεία, τα κόμικς του δημοσιεύονται επίσης στα περιοδικά Cavalier, Swank, Galaxy, National Lampoon και Heavy Metal magazine. H περίοδος της μεγάλης του επιτυχίας τον βρίσκει σε μια φάση προσωπικών πειραματισμών σε σχέση με τα ναρκωτικά και τη σεξουαλικότητά του. Παίρνει διαζύγιο αλλά διατηρεί καλές σχέσεις με τη γυναίκα του. Γοητεύεται από το S/M ρεύμα της Νέας Υόρκης και την αρσενικοθήλυκη κουλτούρα του πρωτοεμφανιζόμενου τότε glam rock. Οι αναζητήσεις του αυτές εκφράζονται και στα έργα του Confessions of a cartoon gooroo,Deadbone Erotica και Schizophrenia που εξέδωσε τότε. Ο ίδιος αυτοχαρακτηριζόταν την εποχή εκείνη “auto-sexual, heterosexual, homosexual, masso-sexual, sado-sexual, trans-sexual, uni-sexual, omni-sexual”. Στις 18 Ιουλίου 1975, δοκίμαζε τα όριά του στην αυτοερωτική ασφυξία, τα «μυστικά πειράματα» του όπως τα έλεγε, για έκτη φορά. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όμως όπως τα υπολόγιζε (μάλλον) κι αυτό σήμανε το θάνατό του σε ηλικία μόλις 34 ετών. Ο θάνατός του τον έκανε ακόμη πιο δημοφιλή και τον ανέβασε στο πάνθεον των άλλων αδικοχαμένων ροκ σταρ της εποχής… Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ... Σε αντίθεση με πολλούς άλλους δημιουργούς του underground ρεύματος, ο Bode ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και σε mainstream κοινό, λόγω της καμπυλότητας των μορφών του. Το σκίτσο του δεν ήταν βρώμικο, θα μπορούσε να ανήκει και σε παιδικό καρτούν, αλλά τα σενάριά του έλεγαν πολύ πιο ενήλικα πράγματα... Κι ήταν αυτό νομίζω, το κράμα αθωότητας και βίαιης ενηλικίωσης, αυτός ο τόσο γοητευτικός διαστροφικός συνδυασμός που προκάλεσε την επιτυχία του. (Κάτι που συναντάμε και στα ενήλικα manga, όπως και στα ενήλικα κινούμενα σχέδια των τελευταίων δεκαετιών). Οι ήρωες των κόμικς του ήταν κυρίως σαύρες ή πλάσματα που έμοιαζαν με σαύρες και γυναίκες με ένα κράμα έντονα κοριτσίστικων και θηλυκών χαρακτηριστικών και στο λόγο του είχε πολλά αργκό στοιχεία. Τα περισσότερα κόμικς του από ένα σημείο και μετά έγιναν κυρίως ερωτικά με προσχηματικά σενάρια. Και στην υπόλοιπη όμως εργογραφία του δε θεωρώ ότι έδωσε κάποιο πολύ ξεχωριστό σενάριο, η γοητεία τους παραμένει για μένα στην πλαστικότητα του σχεδίου. Πιο διάσημος ήρωας που δημιούργησε ήταν ο Cheech Wizard (όπως ανέφερα και παραπάνω), ένας αθυρόστομος, κυνικός, αργόσχολος, βίαιος, απατεώνας μάγος, που τα χόμπι του ήταν σεξ, (αμπελο)φιλοσοφία και κλωτσιές στα @@ σε όποιον του την έσπαγε. ΣΗΜΕΡΑ... Συνεχίζει να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, όχι μόνο στον κόσμο των κόμικς αλλά και σε όσους ασχολούνται με γκράφιτι. Ο γιος του, Mark Bode, συνεχίζει να εκδίδει και να επανεκδίδει έργα του πατέρα του και να «τα ολοκληρώνει» με τους ήρωες του Vaughn Bode, όπως το The Lizard of Oz που έβγαλε το 2004. ( Πούλησε επίσης τα δικαιώματα από κάποια σχέδια του πατέρα του στην Puma). Πιο σημαντικά έργα του Vaughn Bode: Das Kampf (1963) Cobalt 60 (1968, #1) Deadbone Erotica (1969-1971) Cheech Wizard (1971-1975) Junkwaffel (1971-1974) Purple Pictography (1971 - ? ) The Man (1972) Schizophrenia (1973) Sunpot (1977) The Bode broads (1977) ΒΡΑΒΕΙΑ Hugo Award for Best Fan Artist 1969 Best Professional Artist 1970 Yellow Kid Award (Ιταλία) 1974 Υποψήφιος για το Eisner Hall of Fame 1998 και 2002 “What can I say about Vaughn? The only thing I can say is that Vaughn was one of the lights of America. When he brought his show to France, I went to see him. It was incredibly fantastic. He made a lecture fantastic... Vaughn really was a star. He was the only artist who was like a star in that sense...” - Jean-Giraud Moebius LINKS wiki The official Bode site lambiek youtube Vaughn Bode Toronto Comic Con 1974 Part 1 Vaughn Bode Toronto Comic Con 1974 Part 2 Vaughn Bode Toronto Comic Con 1974 Part 3 εξαιρετικό κείμενο για τον Bode από Σανγκάη