Search the Community

Ο Φανούρης Άπλας είναι ένας μικροσκοπικός το δέμας, αλλά τετραπέρατος και δαιμόνιος ντετέκτιβ, που αναλαμβάνει τις πλέον απίθανες αποστολές, όπως να εκτελωνίσει τρεις κούτες ενός θαυματουργού σαμπουάν, να σώσει ένα πάρτυ συμφιλιώνοντας δύο αντιμαχόμενες εταιρείες κέτερινγκ, να βρει ένα θαυματουργό τυρί και να αποτρέψει την καταστροφή της σιέστας των υπουργών των σπακακοπαραγωγών χωρών. Εάν όλα αυτά σας ακούγονται παλαβά, μην ανησυχείτε, το ίδιο το κόμικ είναι τρελό και παλαβό και αρκετά σουρεαλιστικό με πολύ προχωρημένο χιούμορ. Οι περιπέτειες του Φανούρη Άπλα ξεκίνησαν να δημοσιεύονται το 1991 από τη Μαμούθ Κόμιξ, η οποία κυκλοφόρησε το άλμπουμ στα περίπτερα, κάτι καθόλου, μα καθόλου αυτονόητο για εκείνη την εποχή και τελικά κυκλοφόρησαν 4 άλμπουμ με τα τρία επόμενα να βγαίνουν το 1992, το 1994 και το 1998 αντίστοιχα. Δεν έχει νόημα να περιγράψω την υπόθεση κάθε άλμπουμ, η οποία ούτως ή άλλως είναι προσχηματική, με την έννοια, ότι υφίσταται περισσότερο ως αφορμή για τα αστεία, τα οποία διαβάζουμε. Οπωσδήποτε, το χιούμορ της σειράς δεν είναι για όλους και δεν είναι όλα τα αστεία εξίσου πετυχημένα, σε γενικές γραμμές όμως, πιστεύω, ότι ακόμη και σήμερα στέκει μια χαρά και σίγουρα το θεωρώ πολύ μπροστά από την εποχή του για τα ελληνικά δεδομένα. Γενικά, το κόμικ σατιρίζει με ιδιαίτερα καυστικό τρόπο κάποια από τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας της εποχής (ξαναδιαβάζοντάς το τώρα, παρατηρώ, ότι πολλά δεν έχουν αλλάξει καθόλου ), ενώ είναι και μια παρωδία των κόμικς περιπέτειας. Πρωτίστως όμως, είναι μια αφορμή για φευγάτο χιούμορ. Το ένα σεναριογράφο, το Δημήτρη Βανέλλη, τον ήξερα ήδη από τα κείμενά του στο ιστορικό περιοδικό Cine-7 και η πορεία του στο χώρο των κόμικς είναι γνωστή σε όλους μας, αλλά για το Δημήτρη Καλαϊτζή δεν γνωρίζω κάτι παραπάνω. Αν έχει κανείς/καμία πληροφορίες, θα ήθελα να τις μοιραστεί μαζί μας. Το Δερβενιώτη, φυσικά, τον ξέρουμε όλοι. Νομίζω, ότι αυτή ήταν η πρώτη αυτόνομη δουλειά του (είχε δημοσιεύσει έργα του και σε περιοδικά πιο πριν) και αυτό, η αλήθεια είναι, φαίνεται. Το σχέδιό του στα πρώτα άλμπουμ δεν υποστηρίζεται από καλά χρώματα, υπάρχει όμως μια σταθερή βελτίωση, η οποία γίνεται εμφανέστατη στο τέταρτο άλμπουμ της σειράς, το οποίο είναι πολύ πιο ώριμο και πολύ πιο φιλικό στο μάτι από τα τρία προηγούμενα και θυμίζει τον εξαιρετικό Δερβενιώτη που όλοι ξέρουμε. Τα άλμπουμ είναι στο σύνηθες μέγεθος της Μαμούθ, το πρώτο έχει 60 σελίδες, τα υπόλοιπα από 50. Διαπιστώνω, ότι πλέον είναι και τα τέσσερα εξαντλημένα, αλλά εμφανίζονται αραιά και πού σε διάφορα σάιτ σε σχετικά λογικές τιμές. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Θα προσπαθήσω να ανεβάσω και κάποιες εσωτερικές σελίδες προσεχώς. Άργησα, αλλά τις ανέβασα!