Dr Paingiver

Από τους κορυφαίους Ισπανούς δημιουργούς, που όπως και οι περισσότεροι Ισπανοί, έγιναν γνωστοί κυρίως στην Αγγλία και την Γαλλία. Στην Ελλάδα δεν έτυχε να δημοσιευτούν πολλά έργα του. Εκτός από σχέδιο, έχει γράψει και σενάριο σε ιστορίες που δημοσιεύτηκαν στο Αγόρι. Έχουν όμως δημοσιευτεί πολλές από τις πολεμικές ιστορίες που έχει φτιάξει, σε περιοδικά όπως Δράσις, Τανκς και Κράνος (αυτά θυμάμαι τώρα). Επίσης έχει δημοσιευτεί και μία τουλάχιστον ιστορία του Sunday σε συνέχειες στο Comicsmania το εβδομαδιαίο ένθετο που κυκλοφορούσε η Modern Times. Επίσης και μιά ιστορία του Ringo νομίζω στο Μπλεκ ή ίσως στο Τρουένο, δεν είμαι σίγουρος.

Αναφέρομαι σε όλα τα περιοδικά που διατηρούν αναχρονιστικό στυλ και εκδίδονται για την πάρτη των συντελεστών τους.

Ξεκαθαρίζω από την αρχή δύο πράγματα. Πρώτον ότι ό,τι γράψω παρακάτω είναι καθαρά προσωπικές μου απόψεις και δεύτερον, ότι αφορούν όχι μόνο το MOV. αλλά και άλλα περιοδικά που κυκλοφορούν τώρα και θεωρώ ότι θα έχουν την ίδια τύχη με το MOV. Ένα περιοδικό λοιπόν, όχι μόνο εκτός τόπου και χρόνου αλλά και εκτός θέματος θα έλεγα. Πολύ λογικά δεν άντεξε κυκλοφοριακά. Οι εποχές που μαζεύονταν κάμποσοι δημιουργοί και άλλοι άνθρωποι του χώρου και εξέδιδαν περιοδικά καθαρά για πάρτη τους και χωρίς, ξαναλέω χωρίς, να αφουγκράζονται τις ανάγκες του σύγχρονου κοινού, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Το κοινό έχει προχωρήσει αρκετά πιό μπροστά πλέον. Αναχρονιστικά θέματα, κακόγουστο στήσιμο, ακαλαίσθητα εξώφυλλα. Δεν ξέρω σε ποιούς προσπαθούσε να απευθυνθεί το περιοδικό, αλλά στους 5-6 που απευθύνθηκε δεν είναι δυνατόν να το στηρίξουν ώστε να επιβιώσει. Θεωρώ κρίμα καταξιωμένοι άνθρωποι, να μένουν καθηλωμένοι σε θεματικά στυλ που δεν αφορούν και δεν ενδιαφέρουν κανέναν πλέον. Ίσως και οι ίδιοι να έχουν αποξενωθεί από την πλειοψηφία του σύγχρονου κοινού των κόμικς. Τέτοιες εκδόσεις πάντως, ας γίνονται μαθήματα προς αποφυγήν σε όλες τις σύγχρονες και μελλοντικές απόπειρες. Μπας και ξημερώσει άσπρη μέρα στον χώρο.

Το 1990 οι εκδόσεις ''ΕΥΡΥΑΛΟΣ'' κυκλοφόρησαν μία ανθολογία από τα comics Doonesbury (από το όνομα του κεντρικού ήρωα), του συγγραφέα Γκάρυ Τρυντώ με τα εξής στοιχεία: Μεταξύ των ετών 1972 και 1990, ο συγγραφέας Γκάρυ Τρυντώ είχε κυκλοφορήσει 14 βιβλία και 5 άλμπουμς από τις εκδόσεις Henry Holt, καθώς και 4 βιβλία από τις εκδόσεις Andrews & Mc Meel. ''Οι χαρακτήρες του Τρυντώ είναι ένας μικρός κύκλος φοιτητών στο κολλέγιο Γουώλντεν, οι οποίοι στις αρχές της δεκαετίας του '70 αποφασίζουν να ιδρύσουν ένα ομώνυμο κοινόβιο. Η πρώτη αυτή ομάδα αρχίζει σιγά σιγά να αυξάνεται, να εμπλουτίζεται με νέα πρόσωπα και καταστάσεις, και σιγά σιγά να καλύπτει όλο το φάσμα της σύγχρονης Αμερικανικής ζωής. Βασικοί ήρωες ήταν: Ο Μάικ Ντούνσμπερυ ευσυνήδειτος και αφελής Ο συγκάτοικός του Μπι-Ντι Συντηριτικών αξιών Η Μπούπσι ( Άννα Μπάρμπαρα Μπουπστάιν ) υπεύθυνη επευφημιών της ομάδας του κολλεγίου Ο Μαρκ Σλακμέγιερ υπεύθυνος ραδιοφωνικής εκπομπής Ο Ζόνκερ Χάρις ( το φρικιό ) λάτρης του σερφ Η Τζοάνι Κόκους όψιμη φεμινίστρια Η Τζέι Τζέι ζωγράφος Η Λέισυ Ντάβενπορτ αντιπρόσωπος της εκλογικής περιφέρειας του Σαν Φραντσίσκο Ο Ντιούκ εκκεντρικός θείος του Ζόνκερ Η Χάνει Χουάν διερμηνέας του Ντιούκ που ήλθε στις ΗΠΑ με πρόγραμμα ανταλαγής φοιτητών Ο Ρόναλντ Μπάρτον Χέντλει παρουσιαστής ειδήσεων Ο αιδεσιμώτατος Σκοτ Σλόουν πανεπιστημιακός πάστορας Ο Σαλ Ντούνσμπερυ εκπρόσωπος του νέου κύματος και τέλος το χαρακτηριστικό δίδυμο αστέγων Άλις Σβάρτσμαν και Έλμοντ Μέσα στους παράλληλους βίους των παραπάνω πρωταγωνιστών εμπλέκονται οι χαρακτήρες των δημόσιων προσώπων. Η διαρκής αλληλεπίδραση μεταξύ τους συνθέτει μια εικόνα βαθύτατα πολιτική. Το comic είναι φτιαγμένο από έναν Αμερικάνο, σχολιάζει την Αμερικανική πραγματικότητα και απευθύνεται κυρίως σε Αμερικάνικο κοινό.'' Παρακάτω μία χαρακτηριστική σελίδα : Aναλυτικά oi εκδόσεις των ετών 1972-1990 που αναφέρονται στον τόμο: Από τις εκδόσεις Henry Holt σε μορφή βιβλίου: And that's my final offer! He's never heard of you, either In search of Reagan's brain Ask for May, settle for June Unfortunately, she was also wired for sound The wreck of the ''Rusty Nail'' You give great meeting, Sid Check your egos at the door That's doctor Sinatra, you little Bimbo! Death of a party animal Downtown Doonsesbury Calling dr. Whoopee Talkin' about my G-G-Generation We're eating more beets! Albums: The Doonesbury Chronicles Doonesbury's Greatest Hits The People's Doonesbury Doonsbury Dossier: The Reagan Years Doonesbury Deluxe: Selected Glances Askance Από τις εκδόσεις Andrews & Mc Meel Read my lips, make my day, eat quiche and die! Give those nymphs some hooters You're smoking now Mr. Butts! Κατά την προσωπική μου άποψη πρόκειται για πολύ ευφυή και σκεπτόμενα comic strips, τα οποία όμως έχουν και την μοίρα των περισσότερων comic strips παγκοσμίως. Είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό συνδεδεμένα με την εποχή που γράφτηκαν, καθώς και με τον κοινωνικό και πολιτικό περίγυρό τους. Παρόλα αυτά διαβάζονται πολύ ευχάριστα. Άλλωστε πολλά από τα θέματα στα οποία αναφέρονται, διαιωνίζονται ακόμα. Μιά πρώτη παρουσίαση της "δεκαετίας της αλητείας" έγινε από μένα στο Greek Comics την 3.2.2008

Ο Joe Sacco είναι αναμφισβήτητα ένας στρατευμένος καλλιτέχνης. Ως εκ τούτου, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται, είναι εξόχως πολιτικά. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί κάποιος με την σκοπιά που τα βλέπει, αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την πολιτική και κοινωνική άποψη που εκφράζει. Στην Ελλάδα έχουν κυκλοφορήσει και άλλες δουλειές του, όπως "Οι ανεπιθύμητοι", για το οποίο υπάρχει ήδη παρουσίαση στο φόρουμ, αλλά και το πολύ δυνατό "The Fixer", που καταπιάνεται με τον εμφύλιο πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το "Τέλος πολέμου" είναι μιά συνέχεια ή μάλλον καλύτερα, ένα συμπλήρωμα του "The Fixer", δεδομένου ότι συνεχίζει πάνω στο ίδιο περιβάλλον. Περιλαμβάνει δύο ιστορίες, το Soba που μελετά κατά κάποιο τρόπο την ψυχολογία των ανθρώπων μέσα στον εμφύλιο και το "Χριστούγεννα με τον Κάρατζιτς", που διηγείται την απόπειρα? συνέντευξης από τον ηγέτη των Σερβοβοσνίων. Το βρήκα γενικά αρκετά κατώτερο από τις προηγούμενες δουλειές του, αν και αυτό που θέλει να πει το λέει. Δεν συνίσταται σε όλους τους αναγνώστες, αλλά μόνο στους "υποψιασμένους". Η έκδοση (Ιούνιος 2020), είναι από το Κινηματικό Αρχείο Ιωαννίνων και είναι μετάφραση από την Αγγλική έκδοση με τίτλο "The Fixer and Other Stories (Drawn & Quarterly)".

Είναι το "Hayawatha le petit sachem'', του μεγάλου Αργεντίνου Carlos Roume. Και μιά μικρή συμπλήρωση. Κάποια/ες ιστορία/ες του Κένταλ, αναδημοσιεύτηκαν και στο περιοδικό Μικρός Κάου Μπόϋ και νομίζω και στο περιοδικό Μικρός Σερίφης.

Πολύ καλή σειρά, ασχέτως των μικροπροβλημάτων που ανέφερε ο Κώστας. Την ευχαριστήθηκα πάρα πολύ και την συνιστώ στους φανς (ή και όχι) του Κόναν. Δεν ξέρω αν βρίσκεται ακόμα.

Είχα πρωτοδιαβάσει τη σειρά με τα έργα του Jacobs όταν είχε πρωτοβγεί και είχα εντυπωσιαστεί πραγματικά. Την ξαναδιάβασα πρόσφατα και την βρήκα τελείως ξεπερασμένη, τόσο, που καλύτερα να μην την είχα ξαναδιαβάσει. Τους επιγόνους δεν τους έχω πιάσει ακόμα κι έτσι δεν έχω άποψη για τις σύγχρονες ιστορίες.

Ωραία παρουσίαση. Εγώ απλά να συμπληρώσω ότι δύο από τα επεισόδια του Mort Cinder, το Charlie's mother και το Stained Glass Window, δημοσιεύτηκαν στα Ελληνικά στο περιοδικό Μαμούθ Comix. Το πρώτο στο τεύχος νούμερο 1 με τίτλο "Η μάνα του Τσάρλυ" τον Δεκέμβριο του 1980 και το δεύτερο στο τεύχος νούμερο 2, με τίτλο "Θυσία στη σελήνη" τον Ιανουάριο του 1981. Και τι σύμπτωση! Ο Oesterheld "εξαφανίστηκε" το 1977 ανήμερα την 21η Απριλίου.

Αυτό είναι το εξώφυλλο του 2ου 3ου LP των Deep Purple, πριν τον Ian Gillan, που το κοσμεί ο πιό χαρακτηριστικός ίσως πίνακας του Ιερώνυμου Μπος.

Δύο μεγάλα ονόματα από τον χώρο των κόμικς, ο Robbie Morrison και ο Charlie Adlard, συνεργάστηκαν για να φτιάξουν το White Death. Ένα κόμικ που τόσο το σενάριό του όσο και το σχεδιαστικό στήσιμό του θυμίζουν αρχαία Ελληνική τραγωδία. Το κόμικ είναι βασισμένο σε αληθινά ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο μέτωπο Ιταλίας και Αυστροουγγαρίας τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα και τα ονόματα των πρωταγωνιστών, είναι παρμένα από ένα Ιταλικό κοιμητήριο πεσόντων πολέμου. Η περιοχή της Ίστρια ανήκε στην Αυστρία, κατοικείτο όμως από Ιταλούς και τα εδάφη της διεκδικούνταν από την Ιταλία. Τον πρώτο καιρό του πολέμου, όταν η Ιταλία ήταν ουδέτερη, οι περισσότεροι Ιταλοί κάτοικοι είχαν στρατολογηθεί (βιαίως κάποιοι) στον Αυστροουγγρικό στρατό. Όταν η Ιταλία μπήκε στον πόλεμο όλοι αυτοί βρέθηκαν να πολεμάνε συμπατριώτες τους. Η Ιταλία κατόρθωσε να προωθηθεί στην περιοχή και μετά από μάχες συνέλαβε αρκετούς αχμαλώτους. Στους Ιταλούς δόθηκε η δυνατότητα να ενταχθούν πλέον στον ιταλικό στρατό και να πολεμήσουν εναντίον της Αυστροουγγαρίας, στον στρατό της οποίας υπηρετούσαν μέχρι τότε. Έτσι βρέθηκαν συγχωριανοί, φίλοι, και συγγενείς να πολεμάνε μεταξύ τους κάτω υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Το όλο μέτωπο βρισκόταν σε πολύ μεγάλο υψόμετρο, στο οροπέδιο Αλιγκιέρι. Ο όρος White Death, δεν είναι απλά ένας τίτλος. White Death ονομαζόντουσαν οι τρομερές χιονοστιβάδες που προκαλούσαν εσκεμμένα οι δύο αντίπαλοι, συνήθως με την χρήση πυροβολικού, για να θάψουν κάτω από το χιόνι τον εχθρό. Υπολογίζεται ότι στην διάρκεια των εχθροπραξιών, 60-100 χιλιάδες στρατιώτες θάφτηκαν ζωντανοί κάτω από το χιόνι. Ακόμα και τώρα, όταν λυώνουν τα χιόνια βρίσκουν παγωμένα εδώ και 100 χρόνια πτώματα στρατιωτών και των δύο πλευρών. O Charlie Adlard κάνει τα μαγικά του. Χρησιμοποιώντας μόνο κάρβουνο και κιμωλία, κατορθώνει να στήσει ένα τοπίο που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Το σενάριο πολύ μελετημένο σε μεταφέρει σε τραγικά γεγονότα και καταστάσεις. Και ως γνωστόν, ο πόλεμος δεν έχει τίποτα το ηρωϊκό. Η πάλη και η γενναιότητα αφορούν μόνο την επιβίωση. με οποιοδήποτε τρόπο και τίμημα. Διαβάστε το! Δεν είναι τυπικό πολεμικό κόμικ. Όπως έγραψα και στην αρχή θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία που χρησιμοποιεί το πολεμικό τοπίο για να αναδειχθεί. Το κόμικ εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 από την Image.