akirasyber9

Πριν από περίπου έναν χρόνο και έχοντας τελείωσε μόλις το Invincible του Robert Kirmkman (ένα ταξίδι με πολλά σκαμπανεβάσματα αλλά ταυτόχρονα και υπέροχες στιγμές) αποφάσισα να καταπιαστώ με μία ακόμη τεράστια σειρά για τα αμερικανικά δεδομένα. Τεράστια τόσο σε έκταση όσο και σε επίδραση. Ο λόγος για το Ultimate Spider-Man του αμφιλεγόμενου πλέον Brian Michael Bendis -ο οποίος τότε μεσουρανούσε- σε μία τεράστια προσπάθειά να κάνει κάτι το φαινομενικά αδύνατον. Να ξαναδημιουργήσει τον Spider-Man. Φυσικά αυτή η προσπάθεια δε βγήκε έτσι ξαφνικά και απρόσμενα αλλά αποτελούσε μέρος μίας νέας πορείας που χάραζε τότε η Marvel λανσάροντας το Ultimate Universe μία προσπάθεια της Marvel να πειραματιστεί με τους γνωστούς της ήρωες χωρίς όμως να μπλέξει με το κανονικό της continuity το οποίο συνέχιζε κανονικά. Το Ultimate Spider-man αποδείχτηκε τεράστια επιτυχία, κυκλοφόρησε για 11 χρόνια (από τον Σεπτέμβριο του 2000 μέχρι τον Ιούνιο του 2011) και αποτέλεσε τη ναυαρχίδα του Ultimate Universe. Πρόκειται αναμφίβολα για έναν άθλο στην ιστορία των αμερικανικών κόμικς και μία από τις πιο επικές ιστορίες που έχουν βγει από τις δύο μεγάλες εταιρίες. Αξίζει όμως να διαβαστεί σήμερα; Και αξίζει να τη μνημονεύουμε ακόμα και τώρα ως μία από τις πιο ολοκληρωμένες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Spider-man; Αυτό θα προσπαθήσω να αναλύσω σε αυτό εδώ το κείμενο. Παρακαλώ πολύ να με συγχωρέσετε όσο γίνετε για τις πολλές γενικούρες που θα πετάω στο κείμενο όμως καθώς ήταν μια ιστορία που διάβαζα με το πάσο μου και μου πήρε σχεδόν έναν χρόνο ολοκλήρωσης θα έχω πολλά κενά στην ιστορία. Ωστόσο, θα προσπαθήσω να γίνω όσο πιο αντικειμενικός γίνετε. Η αρχή του Ultimate Spider-Man είναι πολύ δυνατή. Εκείνη τη χρυσή περίοδο των 2000’s τα υπερηρωικά κόμικ αρχίζουν να απομακρύνονται από την υπερβολή των κόμικς των 90’s (όσο μπορούν τέλος πάντων) και δίνουν τη θέση τους σε πιο “προσγειωμένες” ιστορίες με καταιγιστικό ρυθμό. Τα πρώτα 30 κεφάλαια του κόμικ μου θύμισαν την αρχή του Invincible, μίας ιστορίας που επίσης μεσουρανούσε εκείνη την περίοδο στην αμερικανική αγορά. Αν και δουλεία των πρώτων κεφαλαίων είναι να μας εισάγουν στον νέο αυτό κόσμο και να μας γνωρίσουν τους ήρωες της ιστορίας, δε χαρακτηρίζονται καθόλου από φλυαρία ή από αργό ρυθμό. Αντιθέτως, η ιστορία είναι όσο γρήγορη πρέπει, με στοιχεία που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρων του αναγνώστη. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν προβλήματα. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μία ιστορία τουλάχιστον 20+ χρόνων, επομένως πολλά από τα στοιχεία της μπορεί να ξενίσουν τους σύγχρονους θεατές, όπως η υπερβολική δόση teenage drama, τα διάφορα ομοφοβικά αστειάκια (αχ αυτά τα χρυσά 00’s με τη διάχυτη ομοφοβία τους) όπως και το γεγονός ότι ο Peter Parker της ιστορίας μας ξεκινάει σαν ένα φλοράκι ο οποίος θα εξελιχθεί στον πρώτο γόη που θα τον θέλουν όλες οι hot κοπέλες του σχολείου (για την κουλτούρα του incel superhero θα αναπτυχθώ παρακάτω). Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι αυτή η ιστορία, όπως και όλες οι ιστορίες, είναι ένα δημιούργημα της εποχής του και ενώ είναι σωστό να τους ασκούμε κριτική με τα σημερινά μας εργαλεία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πρόβλημα δε βρίσκεται τόσο στην ίδια την τέχνη αλλά στην εποχή με την οποία συνομιλεί και τις προβληματικές που εκείνη εκφράζει τότε. Γενικά μέχρι το κεφάλαιο 33 όλα πάνε καλά για όποιον διαβάζει το Ultimate Spiderman. Δυστυχώς όμως είναι σχεδόν αδύνατον να φτιάξεις μία μεγάλη ιστορία χωρίς να κάνει κοιλιές (ακόμα και το One Piece είχε το Thriller Bark του). Από ένα σημείο και μετά λοιπόν, η ιστορία κάνει μία πτώση στην ποιότητά της, με πολλά story arcs να είναι ανούσια ως και απίστευτα βαρετά. Και δυστυχώς για την ιστορία θα χρειαστεί να περάσουν πάρα πολλά κεφάλαια για να αποκτήσει ξανά την περασμένη της αίγλη. Σε αυτό το κόμικ είναι ξεκάθαρη η άνοδος αλλά και η πτώση του Bendis, ενώ ανθρώπου γνωστού για κάποιες από τις καλύτερες αλλά και κάποιες απ΄οτις χειρότερες ιστορίες στα υπερηρωικά κόμικ. Εδώ ο Bendis τα παθαίνει όλα. Φτιάχνει ιστορίες που θα έπρεπε να είχαν προταθεί για Eisner με καταιγιστική δράση και πανέξυπνους διαλόγους και από ένα σημείο και μετά απλά τον βλέπεις να έχει καεί και να παρουσιάζει τη μία μέτρια ιστορία μετά την άλλη. Είναι ξεκάθαρο ότι η ιστορία δε θα έπρεπε να είχε τραβήξει τόσο πολύ αλλά φυσικά όταν γράφεις για μία εταιρία όπως η Marvel και ακόμα χειρότερα κάνεις και επιτυχία είναι λογικό από ένα σημείο και μετά να μη γράφεις γιατί έχεις ένα όραμα αλλά γιατί πρέπει να κάνεις νούμερα. Για να μην είμαι όμως και πολύ αυστηρός θα πω ότι ο Bendis είναι ένας συγγραφέας ο οποίος πονάει πολύ τον Spider-man. Πέραν του ότι ξέρει να “οπλίζει” τον χαρακτήρα με έξυπνες και δηλητηριώδεις ατάκες είναι ολοφάνερη η αγάπη με τον οποίο τον γράφει και τον χειρίζεται. Ο Bendis είναι ένας άνθρωπος με πλήρη επίγνωση της μυθολογίας του Spidey και δεν παραλείπει να γεμίζει την ιστορία με easter-eggs στέλνοντας συνεχώς ένα μήνυμα αγάπης στον ήρωα που μεγάλωσε αυτόν αλλά και τόσες άλλες γενιές. Πριν προχωρήσουμε όμως παρακάτω ήρθε και η ώρα να κάνουμε την κριτική μας στην ιστορία κυρίως στο πως αντιμετωπίζει ο Bendis του γυναικείους χαρακτήρες. Τα 2000’s γενικά ως η φυσική συνέχεια των 90’s ήταν γεμάτη από “αθώα” (τρόπος του λέγειν) προβληματικά στοιχεία. Ο αντιμουσουλμανισμός είχε μπει για τα καλά στη μαζική κουλτούρα μετά την 11η Σεπτεμβρίου, η ομοφοβία κυκλοφορεί με έναν υποβόσκων τρόπο μετά την εξάπλωση του AIDS, και φυσικά η αντικειμενοποίηση των γυναικών είναι κάτι που βλέπουμε συνέχεια. Οι γυναίκες στο Ultimate Spider-man δυστυχώς δεν αποτελούν εξαίρεση. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας παρακολουθούμε τον Peter Parker να επισυνάπτει δεσμούς με διάφορους γυναικείους χαρακτήρες, εκπληρώνοντας έτσι το όνειρο του κάθε μικρού αγοριού το οποίο φαντάζεται τον εαυτό του αρεστό στις όμορφες γυναίκες. Αυτό δε θα ήταν βέβαια απαραίτητα κακό για την τότε εποχή όμως ο τρόπος που ο Bendis χειρίζεται αυτές τις ιστορίες στο γράψιμο του είναι ώρες-ώρες παιδιάστικος και εξοργιστικός. Παρατηρούμε συνεχώς τους γυναικείους δεσμούς του Peter ως υστερικές γυναίκες οι οποίες κάνουν αυτές συνεχεία λάθη ενώ ο Peter παρουσιάζεται σαν ο τύπος που δε φταίει ποτέ και για κανέναν λόγο. Είναι το όνειρο δηλαδή του κάθε αγοριού που θέλει να φαντάζεται τον εαυτό του ως το άτομο που όλες οι γυναίκες τον θέλουνε αλλά στο τέλος όταν η σχέση τους διαλύεται – και πάντα από δικό τους φταίξιμο – ο ίδιος δε θα κάνει καμία αυτοκριτική αλλά απλά θα πάει στην επόμενη “υπερβολική” κοπέλα. Το ξέρω ότι αυτή η κριτική μπορεί να είναι λίγο άσκοπη και δε θα έπρεπε να εμποδίσει κάποιο άτομο από το να διαβάσει αυτή την ιστορία αλλά θεωρώ ότι πάντα πρέπει να κρίνουμε την τέχνη για τα πρότυπα που προωθεί και για “ακαδημαϊκούς” λόγους ώστε να γνωρίζουμε ποια ήταν τα κακός κείμενα της εποχής στην οποία δημιουργήθηκε. Πάμε τώρα στο σχέδιο. Γενικά όταν τα τεύχη τα σχεδιάζει ο Bagley δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ. Ο παλαίμαχος σχεδιαστής δίνει για άλλη μία φορά ρέστα αποδεικνύοντας μας ότι είναι ένας από τους καλύτερους σχεδιαστές των σύγχρονων ιστοριών του Spider-man. Δυστυχώς όμως όπως και όλοι οι μεγάλοι αμερικανικοί τίτλοι κάποια στιγμή αποχωρεί δίνοντας στη θέση του στον Stuart Immonen ο οποίος στέκεται αξιόλογα σαν διάδοχος αλλά σίγουρα όχι στο ίδιο ύψος με τον προκάτοχό τους. O David Lafuente αναλαμβάνει το σχέδιο στο relaunch του τίτλου δυστυχώς με ένα πολύ αδιάφορο teen σχέδιο το οποίο πετάει πολύ εύκολα έξω τον αναγνώστη από την ιστορία. Σίγουρα ένας τόσο μεγάλος τίτλος αποτελεί δέσμευση από όλους τους δημιουργούς που εργάζονται πάνω σε αυτόν επομένως δεν μπορούμε να παραπονεθούμε για την αλλαγή ποιότητας στο σχέδιο τουλάχιστον αισθητικά καθώς είναι δυστυχώς ένα αναγκαίο κακό στα αμερικανικά κόμικς. Με γνώμονα μας όμως την ιστορία αυτή καθαυτή δυστυχώς τα πράγματα χωλαίνουν πάρα πολύ. Και αυτό γιατί από ότι φαίνεται δεν υπάρχει κάποια επικοινωνία μεταξύ των σχεδιαστών με αποτέλεσμα ο καθένας να κάνει τα δικά του. Για να μην παρεξηγηθώ είμαι ο πρώτος που θα πει ότι δεν πρέπει να αλλάζει η αισθητική των σχεδιαστών, όμως κατά τη γνώμη μου πρέπει να διατηρείτε μία συνοχή γιατί αλλιώς βλέπουμε έναν αχταρμά ο οποίος προσωπικά με κούρασε. Δυστυχώς, οι εναλλαγές των καλλιτεχνών γίνονται πολύ άγαρμπα και έτσι καταλήγουμε να έχουμε κάποια κεφάλαια τα οποία είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών και κάποια τα οποία είναι αισθητικά απαράδεκτα και κακόγουστα. Τελειώνοντας λοιπόν αυτό το τεράστιο έχω να πω τα εξής λόγια. Είναι πάντα ωραίο όταν βλέπεις τις υπερηρωικές ιστορίες να επιχειρούν να σπάσουνε τις πεπατημένες φόρμες και νόρμες. Το τέλος του Ultimate Spider-man (φαντάζομαι όλοι το ξέρουμε) είναι το αποτέλεσμα αυτού του μακρόχρονου πειραματισμού και το καταφέρνει τέλεια. Τα τελευταία κεφάλαια είναι κάποια από τα πιο σπαρακτικά που έχουν δημιουργηθεί στα αμερικανικά κόμικ και αξίζει επάξια τον τίτλο της κλασσικής ιστορίας. Δυστυχώς όμως δεν τα καταφέρνει εξίσου επάξια και στην πλειοψηφία της ιστορίας του. Όμως παρά τις ανισότητες που υπάρχουν τόσο σε ιστορία όσο και σε σχέδιο, το Ultimate Spider-man είναι μία ιστορία που αξίζει οπωσδήποτε να διαβαστεί κυρίως ως ένα έπος των αμερικανικών κόμικ. Μπορεί να μη διατηρεί μία άλφα ποιότητα όπως άλλοι ανταγωνιστές του (Invincible) από την αρχή μέχρι το τέλος και σίγουρα πολλά πράγματα έχουν γεράσει με έναν πολύ άσχημο τρόπο. Είναι όμως μία ιστορία με πολύ αγάπη μέσα της. Και ποιος δε θέλει αγάπη στις ιστορίες του;

Καλα εξωφυλλο επιεικως απαραδεκτο. Ο Daredevil ειναι σαν να ειναι τερματοφυλακας και να χανει πεναλντι.

Εγω ολοκληροσα σημερα το πρωτο volume. Πηρα το κομικ σε μια τυφλη αγορα απο το cosmic realms σε μια προσπθια μου να συμφυλιωθω με τον Tynion (τον μισησα στο run του στο batman). Εμενα προσωπικα μου αρεσε η ιστορια. Οντως εχει αρκετο μπερδεμα και οντως δεν ξερω πως θα το ολοκληροσει μεσα σε 12 τευχη αλλα προσπωικα το διαβασα σχετικα γρηγορα και με αρκετη αγωνια. Θα παρακολουθησω σιγουρα και τη συνεχια του.

Συνεχιζω το ταξιδι μου σε αυτο το περιεργο run. Τωρα γυρισαμε παλι στα snoosfest με τα οικογενειακα δραματα των θεων και απλα κανω υπομονη μεχρι να φτασουμε στο War of Realms. Επισης Malekith απο τους πιο αδιαφορους villains της Marvel χιλιες φορες να παρακολουθω τον Eightball να προσπαθει να σκαρωσει κασακρικες στον Moonknight. Γενικα οταν ο Aaron θελει γραφει ιστοριαριαρες. Το προβλημα ειναι οτι τις περισσοτερες φορες μαλλον δε θελει.

Ο Doom ειναι απο τους αγαπημενους μου χαρακτηρες της Marvel οποτε με ιντριγκαρες πολυ με αυτο το κομικ εχω να πω

Εχω φτασει πλεον στο Unworthy Thor. Εχω να πω οτι γενικα αυτοτο run εχει παρα πολλα σκαμπανευαμσατα. Το God Butcher arc προκειτε αναμφιβολλα για ενα απο τα καλυτερα arcs της συγχρονης Marvel. Γενικα αυτο το κομικ πηγε απο το 100 στο 45 και απο εκει και περα εχει καποιες πολυ καλες εκλαμψεις χωρις ομως να βρει παλι αυτη την αριστουργηματικη αρχη του. Θα επανελθω δριμητερος οταν με το καλο ολοκληρωσω ολη την ιστορια.