zade

Ένα κόμικ που χειροτέρευε με κάθε επόμενο τεύχος. Ξεκίνησε με μια καλή κεντρική ιδέα , πήγε σε αντιεκκλησιαστικό μανιφέστο και κατέληξε σε διαδακτική απόπειρα κατηχητικού β' γυμνασίου... Σε καμία περίπτωση δεν αξίζει το τρίτο μέρος, το δεύτερο είναι μόνον για φαν (ειδικά η σκηνή με τον Kratos είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο) αλλά το πρώτο είναι καλό. Σίγουρα τραχύ και σε οριμένα σημεία χοντροκομμένο, αλλά λέει αλήθειες για την επανάσταση, με τρόπο που σπανίζει. Εάν πέσει στα χέρια σας το πρώτος τεύχος, διαβάστε το. Σε καμία περίπτωση μην πληρώσετε για το σκληρόδετο.

H DC το 2019 μετά τον άδοξο Θάνατο του Vertigo imprint (δηλαδή εκδοτικό πρακλάδι) εισάγει το DC Black Label που πρακτικά είναι ότι ήταν το Vertigo Imprint. Δηλαδή ένας χώρος για τους καλλιτέχνες να εκφραστούν χωρίς να υπόκεινται στα συνήθη περιοριστικά μέτρα και σταθμά που υπάρχουν ας πούμε σε ένα εντελώς mainstream comic. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι μπορείς να πεις και να κάνεις -σχεδόν- ότι θέλεις, έχεις πολύ περισσότερη δημιουργική ελευθερία και δεν περιορίζεσαι τόσο όσο συνήθως. Κάπου εκεί λοιπόν στο Black Label ξεπετιέται ένα Pop Up Comic Section δηλαδή μεμονωμένος τίτλος ή σειρά τίτλων που εμφανίστηκαν για λίγο και μετά μπορεί να εμφανιστούν ξανά στο μέλλον, μπορεί και όχι. Αυτό το Pop up Section είχε ως "έφορο" τον Joe Hill , σημαντικό Αμερικανό συγγραφέα στο χώρο του Horror/Fantasy και ονομάστηκε hill House Comics. O Joe Hill λοιπόν Πέραν την ολικής εποπτείας, έγραψε και δύο τίτλους,το PLUNGE (https://comicstreet.gr/index.php?/topic/1685-the-plunge-joe-hill-stuart-immonen) και το Basketful of heads που θα παρουσιάσω εδώ: Η ιστορία σε πολύ γενικές γραμμές είναι ότι μια κοπέλα έχει ένα καλάθι με κομμένα κεφάλια που όμως είναι ζωντανά και της μιλάνε. Κατά την διάρκεια των 7 τευχών που διαρκεί η σειρά μαθαίνουμε πως κατέληξε να έχει αυτό το καλάθι, γιατί τα κεφάλια είναι ζωντανά χωρίς σώμα, και κυρίως τι συμβαίνει στη μικρή πόλη που μένει η κοπέλα κάπου στου διαόλου τη μάνα στην αγροτική Αμερική. Τι είναι αυτό το κόμικ; Είναι αστυνομικό/τρόμου/κωμωδία/ρομαντσο/female empowerment. Όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν, αλλά νομίζω ότι τελικά μάλλον είναι μια κωμωδία τρόμου. Δεν ξέρω αν ήταν εξαρχής ο σκοπός των δημιουργών να κάνουν κάτι τέτοιο, ή αν απλώς στην πορεία η έμφυτη παλαβομάρα της κεντρικής υπόθεσης τους οδήγησε εκεί , αλλά το σίγουρο είναι ότι γελάς. Σε συνετεύξεις που διάβασα και οι δύο δημιουργοί φαίνεται πως παρασύρθηκαν από την κεντρική τους ιδέα και ειδικά τα "μεσαία" τεύχη είναι σχεδόν αδύνατον να τα πάρεις στα σοβαρά. Κάπου προς το τέλος το κόμικ ξαναγίνεται σοβαρό (ας πούμε) αλλά κυρίως συμβαίνει αυτό που φαίνεται πολύ καλά στην παρακάτω σελίδα. Στο σενάριο είπαμε είναι ο Joe Hill, που έχει γίνει γνωστός κυρίως για τις ανατριχιαστικές ιστορίες τρόμου που έχει γράψει , οι οποίες συχνά περιέχουν και δόσεις κοινωνικής κριτικής. Στο σχέδιο είναι ο Leomacs, γνωστός από την Vertigo και συγκεκριμένα την σειρά Lucifer. Το κόμικ κερδίζει πάρα πολλά από τον συγκεριμένο artist γιατί το στυλ του πολύ απλά δεν είναι ούτε τελείως ρεαλιστικό ούτε τελείως καρτουνίστικο. Είναι όσο γειωμένο χρειάζεται προκειμένου να συνεχίζεις να πιστεύεις ότι μιλάμε για κανονικούς ανθρώπους αλλά και όσο "καρικατούρα" χρειάζεται για να μην αστοχεί το χιούμορ. Χαρακτηριστική η παρακάτω σκηνή : Το κόμικ δεν έχει πολλά προβλήματα στη ροή του, ίσως σε ορισμένα σημεία παραέχει exposition, αλλά και πάλι δίνεται τόσο κωμικά, σχεδόν σαν παρωδία, που δεν ενοχλεί. Σε κάποια σημεία πάει να γίνει λίγο πιο βαθύ και προσπαθεί να σχολιάσει περισσότερο καταστάσεις και χαρακτήρες, αλλά αμέσως μετά τα εγκαταλείπει γιατί κάπου θημήθηκε ένα καλό αστείο οπότε πάμε για το αστείο. Δεν γίνεται να πάρεις στα σοβαρά έναν άνθρωπο να κάνει έναν διάλογο με ένα πλήρως λειτουργικό κομμένο κεφάλι. Όσο και να προσπαθήσεις απλώς σου δημιουργεί θυμηδία. Αυτό λοιπόν είναι το τεράστιο ατού του συγκεκριμένου κόμικ. Ότι δεν παίρνει σχεδόν πουθενά τον εαυτό του στα σοβαρά, και ότι ποτέ μα ποτέ δεν θυσιάζει τον χαβαλέ για να γίνει διδακτικό ή να σχολιάσει την κοινωνία ή να πει κάτι βαθύτερο. Όχι. Εδώ έχουμε αγνό ανόθευτο χαβαλέ. Αυτό δυστυχώς σπανίζει πια στα κόμικ. Και μόνο λοιπόν που κάποιος τολμά να κάνει horror comedy comic (αλήθεια νομίζετε ότι υπάρχουν πολλά;) και προσφέρει διασκέδαση χωρίς σκοτούρες, αξίζει να διαβαστεί. Έχουμε γεμίσει με "σκοτεινά" και θλιβερά κόμικ. Όχι κύριοι. Εδώ θα κάνουμε μακάβριο χιούμορ. Ποτέ τα κομμένα κεφάλια δεν ήταν τόσο αστεία! Οπότε ξεκινήστε όλοι να διαβάζετε το κόμικ για το καλάθι γεμμάτο κεφάλια. Θα ανταμειφθείτε. :