Jemmaman

Ευχαριστούμε πολύ! Δύσκολος χώρος τα περίπτερα και μιλάμε για το 2007, γιατί τώρα βέβαια είναι ακόμη χειρότερα.

Λοιπόν, στην αρχή με είχε πάρει από κάτω με την χρυσοτυπία. Η επιφάνεια είναι πολύ μεγάλη οπότε αναπόφευκτα χαράζει. Πιθανόν αν ήταν φύλλα σφυρηλατημένου χρυσού να ήταν καλύτερα, αλλά τότε θα μιλάγαμε για άλλη έκδοση κι άλλον εκδότη. Αυτό που με παρηγόρησε ήταν που κάποια στιγμή επιστρέφοντας από κάποια έκθεση, ανοίγοντας τα κουτιά έβγαλα μια κόπια πολύ ταλαιπωρημένη. Κοιτώντας λοιπόν την χαραγμένη χρυσοτυπία σκέφτηκα πως το “Ψηφιδωτό” είναι μια ιστορία για την απώλεια, μια ιστορία για την φθορά. Την φθορά που βιώνει ο ήρωας και την φθορά που βιώνουν αυτοκρατορίες και πολιτισμοί καθώς βαδίζουν υποψιασμένα ή ανέμελα προς τον χαμό τους. Κάτω από αυτό το πρίσμα έπαψαν να με ενοχλούν οι χαραγματιές στο εξώφυλλο και ίσα-ίσα πλέον νομίζω πως ταιριάζει καλύτερα στο συγκεκριμένο βιβλίο αυτή η μικρή ατέλεια. Σαν μια υπενθύμιση πως τίποτε δεν είναι αψεγάδιαστο και τίποτε δεν ζει για πάντα. Πως ο χρόνος διαβρώνει τα πάντα. Κάθε χαραγματιά ένα μικρό “memento mori”. Κοροϊδέψτε ελεύθερα! :