Jim®

Δεν την ξέρω καθόλου την ιστορία (σαν αιώνιος φαν DC 😂). Αξίζει;

Κάτι λίγα κι από μένα

Έχετε υπόψιν πως πολλοί επιτήδειοι αυτές τις μέρες προφασιζόμενοι την αναταραχή λόγω Brexit και λέγοντας πως είναι από το Amazon, στέλνουν email ψαρέματος (τα γνωστά phising) και ζητάνε την επιβεβαίωση (verify/update) του λογαριασμού. Συνήθως, λένε πως οι παραγγελίες είναι on hold μέχρι την ταυτοποίηση και αν δεν την κάνετε, ξαναστέλνουν email λέγοντας πως μπλόκαραν/ακύρωσαν τις τρέχουσες παραγγελίες. Οπότε παιδιά μεγάλη προσοχή!

Έχουμε κάποια εικόνα για τους επόμενους 3-4 τόμους;

Καλή επιτυχία σε όλους!

Ω υπέροχα! Καλή τύχη σε όλους! Θα (ξανα)διαβάσω άμεσα το Batman: Hush και τα Bone

Διαβάζω το V for Vendetta! Καλή τύχη σε όλους!!

Ακόμα καλύτερα αν είναι Συγγρού. Ελπίζω να ανοίξουν σύντομα τα μαγαζιά για να το τσιμπήσω. Αν έχουν και τον δεύτερο τόμο, ακόμα καλύτερα να τα πάρω πακετάκι. Βέβαια, με όλες τις ανακατατάξεις στον κατάλογο τους, ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει.

Ντάξει, σε προσκυνάω! Είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Είδα πως άλλαξαν τον κατάλογο στα blu ray και όντως εξαφάνισαν τα πάντα και άρχισαν να τα ξαναβάζουν σταδιακά μετά από λίγο καιρό. Αθήνα είμαι, οπότε θα ψάξω Καλλιθέα, Πειραιά και Συγγρού που είναι κοντά μου και ελπίζω να τα βρω!

Βροχερή καλησπέρα σε όλους, Θέλω να αγοράσω τους δύο πρώτους τόμους του Garfield Complete Works , τους οποίους βρίσκω σε προσιτότατη τιμή στο amazon. Το πρόβλημα είναι πως, αν παραγγείλω από εκεί ή από οποιοδήποτε site του εξωτερικού, με τις καθυστερήσεις που υπάρχουν λόγω του ιού θα τα πάρω το Πάσχα, οπότε ψάχνω στα ελληνικά μαγαζιά. Υπήρχε κάποτε ο πρώτος τόμος στα Public αλλά έχει εξαντληθεί. Καμία βοήθεια ή πρόταση;

Σου εύχομαι να τα απολαύσεις

Ναι, η αλήθεια είναι πως διάβαζα περισσότερες από 3 ιστορίες τη μέρα και ίσως δεν είναι φτιαγμένες για τέτοιο μαζικό διάβασμα. Μπαρκς σίγουρα θα διαβάσω και άμεσα. Έχει ήδη δρομολογηθεί.

Η καραντίνα επισκέφθηκε βίαια για δεύτερη φορά την χώρα μας και τι καλύτερο για εμάς τους κομικσόφιλους από το να ξαναδιαβάσουμε ιστορίες των αγαπημένων μας δημιουργών μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού μας. Έτσι, πήγα στη βιβλιοθήκη μου, επέλεξα ένα από τα πιο αραχνιασμένα ράφια της και αφού το ξεσκόνισα διεξοδικά (και κατ'επέκταση και ολόκληρη την βιβλιοθήκη γιατί είμαστε και ψυχαναγκαστικοί, βεβαίως βεβαίως) έβγαλα τους τόμους της Fantagraphics του Ρόσα, το Pertwillaby και Captain Kentucky. Ο στόχος μου ήταν να διαβάσω όλο το έργο του αγαπημένο μου συγγραφέα/σχεδιαστή σε χρονολογική σειρά, αφιερώνοντας απεριόριστο χρόνο στο να χαζεύω τα καρέ και να διαβάζω τα άρθρα, μια πολυτέλεια που συχνά αμελούσα λόγω της ασφυκτικής καθημερινότητας προ Κορωνοϊού. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Πίσω στο μακρινό 2005, είχα επισκεφθεί ένα από τα περίπτερα από τα οποία προμηθευόμουν τα δεκάδες περιοδικά Ντίσνεϋ που αγόραζα ανελλιπώς. Εκείνη η φουρνιά αγορών, όμως, είχε κάτι το ξεχωριστό. Είχε μέσα το ΚΟΜΙΞ 200. Δεν αγόραζα ποτέ το ΚΟΜΙΞ. Δεν ξέρω γιατι. Φαντάζομαι δεν μου έκανε τόση αίσθηση όσο τα υπόλοιπα περιοδικά Disney. Είχα αγοράσει πριν 6 χρόνια το ΚΟΜΙΞ 138 με την ιστορία Βασιλιάς "Σκρουτζ ο Α'" και το τεύχος μου είχε αφήσει με ανάμεικτες εντυπώσεις. Να επισημάνω πως εκείνη την περίοδο δεν ήξερα από σχεδιαστές και δημιουργούς και ποτέ δεν είχα μπει στον κόπο να τους ψάξω. Με το ΚΟΜΙΞ 200 λοιπόν πήρα μια καλή γεύση του περιοδικού, η οποία και πάλι δεν ήταν αρκετή για να με κάνει να το αγοράζω, παρόλο που λάτρεψα την ιστορία "Το Πορτρέτο ενός Τυχεράκια". Μέσω αυτού του τεύχους ήρθα σε μια πρώτη επαφή με το έργο του Ντον Ρόσα και συγκεκριμένα με την ιστορία "Επεισόδιο στον Πύργο Μακ Ντακ". Η πρώτη μου αντίδραση ήταν το πόσο άσχημο ήταν το σχέδιο που έβλεπα. Σοβαρά, ενώ το σενάριο είχε ένα ενδιαφέρον, η απεικόνιση των παπιών μου φαινόταν φρικτή. Ειδικά σε ένα σημείο που ο Σκρουτζ σηκώνει το μανίκι και φαίνεται το ανθρώπινο χέρι του, είχα πάθει σοκ! ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ! Επιπλέον, υπήρχαν κι άλλα πράγματα που δεν μου άρεσαν κυρίως στην ανατομία των παπιών, αλλά και στη γενικότερη αισθητική των καρέ που έβλεπα. Δεν ξανάκουσα για τον Ρόσα, παρά μόνο μερικούς μήνες μετά, όταν στο φροντιστήριο Αγγλικών μου, ένας από τους συμμαθητές μου μου ανέφερε τον Βίο και Πολιτεία του Σκρουτζ. Ο αδελφός του είχε όλα τα τεύχη ΚΟΜΙΞ από το τεύχος 1 (κάτι που για την εποχή μου φαινόταν κοσμοϊστορικό) και εκείνος είχε πάρει την σκυτάλη, προκειμένου να μην την αφήσει ανολοκλήρωτη. Καταλαβαίνετε τι σήμαινε αυτό; Είχα στη διάθεση μου ΟΛΑ τα τεύχη για να τα διαβάσω, με την προϋπόθεση φυσικά να τα προσέχω. Τα παλαιότερα από αυτά δεν ήταν προσβάσιμα μιας και τα φύλαγε σαν κόρη οφθαλμού, αλλά δανειζόμουν συχνά τευχάκια και ακόμα θυμάμαι πόσο είχα ενθουσιαστεί διαβάζοντας το "Όνειρο Μιας Ζωής", την ιστορία που θεωρώ με διαφορά την καλύτερη του Ντον Ρόσα, άσχετα αν τότε δεν είχα διαβάσει τον Βιο. Για να μην τα πολυλογώ τα πράγματα στη συνέχεια εξελίχθηκαν κάπως έτσι: - Διάβασα Βιο - ΛΑΤΡΕΨΑ σχέδιο Ρόσα - Σιχτήρησα που δεν είχα ανακαλύψει τον Ρόσα νωρίτερα και έχασα την επίσκεψη του την περασμένη χρονιά στην Ελλάδα - Αγόρασα Βίο - Γύρισα ό,τι παλαιοβιβλιοπωλείο υπήρχε - Μέχρι το 2006 είχε γίνει ο αγαπημένος μου δημιουργός και είχα στην κατοχή μου όλες τις ιστορίες του Συνεχίζουμε; Συνεχίζουμε! Όταν το 2014 ο Ρόσα ήρθε στην Ελλάδα, το ενδιαφέρον μου γι'αυτόν αναζωπυρώθηκε. Την ίδια περίοδο, οι εκδόσεις της Fantagraphics έκαναν την εμφάνιση τους (που ολοκληρώθηκε το 2018), οπότε ήταν λογικό να ξαναμπώ σε ένα όμορφο τρυπάκι συλλογής αντικειμένων του δημιουργού, που στο μυαλό μου δεν έπαψε ποτέ να είναι ο νούμερο ένα. Μουσικά CD, blu rays, τόμοι για την ζωή του και τα πρώτα του έργα αγοράστηκαν σε μια σταδιακή διαδικασία χρόνων, χωρίς ωστόσο να αγγίξω το παραμικρό καθώς περίμενα να ολοκληρώσω την Ροσαϊκή (Ροσέικη; Ρωσσέικη!) συλλογή μου, κάτι που συνέβη πριν λίγους μήνες με τον τόμο I Still Get Chills. Η δεύτερη καραντίνα ήταν η τέλεια δικαιολογία που χρειαζόμουν για να ξαναεπισκεφθώ τον κόσμο των παπιών. Και όχι έναν οποιονδήποτε κόσμο, αλλά τον κόσμο του Ντον Ρόσα! Έπρεπε όμως να γίνει μεθοδικά. Ξεκίνησα με τις περιπέτειες του Περτουιλάμπι στα ελληνικά, που κατάφερα να βρω με τα χίλια ζόρια, καθώς δεν είχα αγοράσει τον τόμο όταν πρωτοεκδόθηκε. Η ανυπομονησία μου ήταν μεγάλη, καθώς περίμενα πως θα ήταν μοναδική εμπειρία η ανάγνωση των πρώτων ιστοριών κάποιου που θαύμαζα και είχαν γραφτεί πριν από 50 ολόκληρα χρόνια! Αμ δε! Τα σενάρια ήταν κουραστικά μεγάλα, καθώς ο Ρόσα προσπαθούσε να στριμώξει στα καρέ του όσο περισσότερες πληροφορίες μπορούσε με αποτέλεσμα να γεμίζουν ασφυκτικά. Επιπλέον, το χιούμορ ήταν κάκιστο (ή απλά δεν ήταν του γούστου μου) και δεν διασκέδασα με το να βλέπω δολοφονίες πολικών αρκούδων και πρόστυχα υπονοούμενα. Ο ενθουσιασμός μου είχε μετατραπεί σε απογοήτευση. Αν εξαιρέσεις την ίδια την έκδοση και την εξαιρετική μετάφραση που είχαν κάνει τα παιδιά, έπιασα τον εαυτό μου παγιδευμένο σε ένα συνονθύλευμα γεγονότων και χαρακτήρων που με άφηναν παγερά αδιάφορο. Μιλώντας για χαρακτήρες, θεωρώ πως ήταν αρκετά κακογραμμένοι και μονοδιάστατοι. Όταν ολοκλήρωσα το Περτουιλάμπι, ανακουφίστηκα που δραπέτευσα από εκείνες τις ιστορίες και παρόλο που είχα κάποιες επιφυλάξεις, έπιασα το Κάπτεν Κεντάκυ. Τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα, αλλά και πάλι οι ιστορίες είχαν για μένα ένα σημαντικό πρόβλημα. Δεν ήταν αστείες. Να πάρει, δεν ήταν καν ενδιαφέρουσες! Ο ήδη βαρετός κεντρικός χαρακτήρας Λανς του Pertwillaby Papers (που για κάποιο λόγο ο Ρόσα έφτιαξε κατ'εικόνα και καθομοίωση του), επέστρεψε για να γίνει ακόμα πιο βαρετός. Πίστευα πως το υπερηρωικό θέμα θα βοηθούσε περισσότερο την ροή της ιστορίας μιας και θα υπήρχε περισσότερο περιεχόμενο και δράση. Όχι. . Φαινόταν πως ο Ρόσα είχε προσπαθήσει πολύ ώστε να παραδώσει μια καλή ιστορία, αλλά τα πάντα ήταν ανάλατα και δεν υπήρχε ψυχή σε αυτό που διάβαζα. Όταν δε έφτασα στο σημείο που ο Λανς κάνει μια μαζική, φονική επίθεση σε Μουσουλμάνους, επιβεβαιώθηκε πως εκείνες οι ιστορίες δεν ήταν για μένα. Κατανοώ, ωστόσο, πως ήταν προϊόντα των καιρών τους και πως απευθύνονταν σε διαφορετικό κοινό (το ένα σε μια πανεπιστημιακή κοινότητα και το άλλο στους κατοίκους του Λούισβιλ), αλλά και πάλι, αυτό δεν ήταν αρκετό για να με κάνει να αναθεωρήσω την άποψη μου γι'αυτές. Πολύ δύσκολα θα τις ξαναδιαβάσω. Και περνάμε στο ψητό . Τα Disney! Διόρθωση. Οι αγαπημένες μου ιστορίες Disney! Ξαναδιαβάζοντας τους τόμους της Fantagraphics, έγινα και πάλι πιτσιρίκι. Οι περιπέτειες και οι καταστάσεις φάνηκαν γνώριμες, αλλά αυτή τη φορά τις έβλεπα από άλλη σκοπιά. Οι περιορισμοί της Disney στις σελίδες αλλά και στο περιεχόμενο, είχαν δουλέψει ευεργετικά για τον Ρόσα, με αποτέλεσμα οι ιστορίες του να είναι πιο σφιχτοδεμένες, χωρίς περιττό μπλα μπλα κα χωρίς το "κακό" χιούμορ που συνάντησα στα πρώιμα έργα του. Τα σενάρια ήταν ευφάνταστα και τα περισσότερα, παράλληλα με την περιπέτεια, σου έκαναν μαθήματα ιστορίας, μυθολογίας, φυσικής κτλ κτλ. Ο Ρόσα έκανε τους χαρακτήρες ακόμα πιο ανθρώπινους και κατάφερε να δώσει ένα ενιαίο χρονολογικό σύμπαν, που σεβόταν απόλυτα την κληρονομιά του μεγάλου παπιάνθρωπου, Καρλ Μπαρκς ( ). Το σκίτσο ήταν επίσης πολύ όμορφο, ειδικά σε σκηνές μεγάλης κλίμακας αλλά και στην εκφραστικότητα των χαρακτήρων. Όσο όμως διάβαζα τις ιστορίες του, είχα αρχίσει να παρατηρώ πράγματα που δεν είχα παρατηρήσει όταν ήμουν πιο μικρός. Πράγματα που με κούραζαν όσο περνούσε η ώρα. Αρχικά, το λεπτομερές σχέδιο του Ρόσα, εκτός από εξαιρετικό ήταν και εξουθενωτικό. Τα καρέ γέμιζαν με χιλιάδες λεπτομέρειες και πληροφορίες, που πολλές φορές με αποσπούσαν από την κεντρική ιστορία και ξεκάθαρα υπήρχαν μόνο και μόνο για να γεμίζουν κενά σημεία. Αυτόματα το μάτι μου έπεφτε πάνω σε δεκάδες πληροφορίες, γραπτές και μη, που δεν είχαν κανέναν λόγο ύπαρξης, όπως για παράδειγμα μια πινακίδα δίπλα σε κάτι σκάλες, που έδειχνε με δύο βέλη που έπρεπε να πας για να κατευθυνθείς πάνω και που κάτω. Σίγουρα, από τεχνικής άποψης αυτό που κάνει ο Ρόσα στα καρέ του είναι επίτευγμα και δίνει πολλούς λόγους σε κάποιον αν ξαναδιαβάσει τις ιστορίες αλλά από αφηγηματική πλευρά είναι αρκετά προβληματικό και δεν δένει οργανικά με το σύνολο. Όσο προχωρούσα στις αγαπημένες μου ιστορίες (που είναι εκείνες της περιόδου 1994-2004), άρχισα να νιώθω πως κάτι μου έλειπε. Άρχισα να νιώθω πως οι ιστορίες δεν είχαν μαγεία. Και δεν εννοώ φυσικά την μαγεία της δεσποινίδος Ντε Σπελ. Οι καταστάσεις που έβρισκα τους χαρακτήρες ήταν αρκετά προσγειωμένες και ρεαλιστικές, κάτι που με ενθουσίαζε όταν ήμουν μικρότερος αλλά για κάποιο λόγο μου ξένισε τώρα που έφτασα στην ηλικία των χρόνων ( ). Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να σταματήσει την ανάγνωση για να διαβάσει κάτι σαν το Χρυσό Έλατο και το Άγγιγμα του Μίδα του Μπαρκς, αλλά συγκρατήθηκα. Δεν ξέρω γιατί ένιωσα έτσι, αλήθεια. Σκέφτηκα πως ίσως αυτό οφειλόταν στο ότι γνωρίζω την πλοκή των ιστοριών, αλλά μετά σκέφτηκα πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις ιστορίες του Μπαρκς. Γιατί να θέλω να διαβάσω κάτι που έχω ξαναδιαβάσει και όχι ότι κάτι που έχω ξαναδιαβάσει και λατρεύω; Τι μου συνέβη; Συνέχισα ωστόσο την ανάγνωση και είδα κι άλλα πράγματα που με ενόχλησαν, με κυριότερο την απεικόνιση του Σκρουτζ, στον οποίο ο Ρόσα έχει, όπως ξέρουμε, τεράστια αδυναμία. Ο Σκρουτζ παρουσιάζεται συνεχώς πανέξυπνος, άτρωτος και καταλήγει να είναι μια Mary Sue (ή ένας Marco Sue, δεν έχω ιδέα πως είναι η αρσενική εκδοχή. Θα κρατήσω το Marco) που συνεχώς την φέρνει σε όλους, ακόμα και στον ανιψιό του, τον Ντόναλντ. Και μπορεί να λατρεύω τον κυνικό Ντόναλντ του Ρόσα, που στις περιπέτειες θησαυρών απλά υπάρχει κάπου στο φόντο και πετάει εξυπνάδες, αλλά ο τρόπος που του συμπεριφέρεται ο Σκρουτζ είναι απλά άθλιος. Προσπαθεί να εξηγηθεί αυτό στην ιστορία "Απόδραση από την Απαγορευμένη Κοιλάδα", όταν τα ανιψάκια αντιλαμβάνονται πως η επιθετική συμπεριφορά του Σκρουτζ προς τον Ντόναλντ, πηγάζει από την ζήλια του πρώτου προς τον δεύτερο για την ανέμελη ζωή του, αλλά και πάλι δε με πείθει. Θύμωσα και απογοητεύτηκα σε πολλές καταστάσεις που έβλεπα τον άμοιρο Ντοναλντ να τρώει ξύλο, προσβολές και κακομεταχείριση. Από την στιγμή που ο Ρόσα έχει κατασκευάσει έναν τρομερά συναισθηματικό Σκρουτζ που εκτιμάει τα νομίσματα για τις αναμνήσεις τους και όχι για την αξία τους (και εδώ έχουμε μια διαφωνία με το έργο του Μπαρκς), είναι τρομερά άτοπο να τον βλέπω να φέρεται τόσο άσχημα στον μοναδικό συγγενή που πραγματικά νοιάζεται γι'αυτόν. Όλο αυτό καταλήγει σε μίσος, που πολλές φορές δεν δικαιολογείται καν. Τα ανιψάκια είναι επίσης άχρωμα και έχουν μόνο έναν ρόλο στις ιστορίες, αλλά αυτό δεν με πείραξε καθόλου. Πάντως, από την στιγμή που ο Ρόσα τρέφει τέτοιο σεβασμό για τον Μπάρκς και θέλει να μένει τόσο πιστός στο έργο του, πως γίνεται να μας παραδίδει έναν Ντόναλντ απογυμνωμένο από οτιδήποτε τον έκανε ηρωικό; Και φυσικά δεν αναφέρομαι στις 3 μεγάλες ιστορίες που τον έχει κεντρικό ήρωα (που ουσιαστικά του τις ανέθεσαν . Γενικότερα, ενώ πέρναγα σχετικά καλά, υπήρξαν πάρα πολλές φορές που αυτό που διάβαζα με κούρασε και δεν ήταν τόσο λαμπερό και μοναδικό όσο το θυμόμουν. Μετά από χρόνια, επισκέφθηκα και πάλι το σύμπαν των παπιών του Ρόσα και ομολογώ πως νιώθω αρκετά διχασμένος, καθώς οι εντυπώσεις μου δεν ήταν εκείνες που περίμενα. Έχω υποστεί ένα μικρό σοκ, μιας και νόμιζα (ήμουν ΣΙΓΟΥΡΟΣ) πως θα λατρέψω όλες του τις ιστορίες μια προς μια, κάτι που δεν έγινε. Σίγουρα ξεχωρίζω καμία 15αριά (όσο απίστευτο κι αν ακούγεται ο Βίος δεν είναι μια από αυτές) και η νοσταλγία χτύπησε κόκκινο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αισθάνθηκα αυτό το δέος που ένιωθα όταν τις διάβαζα μικρός. Ίσως μεγάλωσα και οι απόψεις μου για τα κομικς άλλαξαν, καθώς γνώρισα πολύ περισσότερα είδη σε σχέση με τα Disney και Γαλλοβελγικά που διάβαζα κάποτε αποκλειστικά. Ίσως να πέρναγα μια φάση και όταν τις ξαναδιαβάσω σε μερικά χρόνια να έχω αναθεωρήσει πλήρως. Το μόνο σίγουρο είναι πως, όταν τέλειωσα και το τελευταίο τόμο του Ρόσα, η όρεξη μου να διαβάσω ιστορίες του Μπαρκς ήταν μεγαλύτερη από ποτέ. *Τα παραπάνω αποτελούν μια απλή διατύπωση προσωπικών απόψεων που ήθελα να μοιραστώ με κάποιον και δεν υπήρχε νομίζω καταλληλότερο μέρος από αυτό το φόρουμ. Δεν θέλω να πείσω κανέναν για τίποτα. Απλά μοιράστηκα μαζί σας τις σκέψεις μου*

Είναι ίσως το αγαπημένο μου από τα βίντεο που έχεις κάνει. Το απόλαυσα όσο δεν πάει μιας και τρέφω απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση για τον Τριβιζά. Επίσης, είδα πως έχουν βγει σκληρόδετες εκδόσεις της Φρουτοπίας! Ούτε που το ήξερα. Υποθέτω πως αξίζουν τα λεφτά τους, μιας και απ'ότι κατάλαβα περιέχουν και επιπλέον περιεχόμενο και πληροφορίες! Ευχαριστούμε!

Τι πιθανότητες δίνετε να δούμε Ghost Rider και Blade; Θεωρώ πως υπάρχει μια ελπίδα, ειδικά από την στιγμή που είδαμε captain britain