Dredd

Διάβασα επιτέλους και το 6ο trade, το οποίο περιέχει τα τεύχη 11-17 της δεύτερης σειράς. Οκ, σαν να βαρέθηκε λίγο ο Arcudi, και αποφάσισε να βγάλει 5 τεύχη (11-15), χωρίς ιδιαίτερη (έως καθόλου) προώθηση της ιστορίας. Απλά επινοεί 4 μεγάλους κακούς, τους 4 Scourge Knights, και ακολουθεί μια επικών διαστάσεων κλωτσοπατινάδα, μέχρι οι ήρωες να τους νικήσουν. Δεν αντιλέγω, λίγο fun καλό είναι, αλλά να πούμε και λίγο ιστορία, ε; Εξακολουθώ και έχω πρόβλημα με το σχέδιο του Rubin, πιστεύω ότι είναι περισσότερο καρτουνίστικο από ότι απαιτεί το σενάριο και το setting της σειράς. Στα 2 τελευταία τεύχη (16-17), έχουμε την πρόσκληση διαφόρων σχεδιαστών να δουλέψουν στο Rumble, με ολιγοσέλιδες, ψιλοαδιάφορες σεναριακά, ιστορίες. Χάρηκα που είδα τον James Harren να επιστρέφει στη σειρά, αλλά κυρίως εντυπωσιάστηκα από τις σελίδες του Gerardo Zaffino, μου θύμισε πολύ το painted στυλ του Simon Bisley στο Slaine. Πιστεύω ότι στο Κόναν θα ταίριαζε γάντι.

Τώρα, εδώ κανονικά θα έγραφα γενικές πληροφορίες για την ιστορία και το σενάριο του κόμικ. Για την ακρίβεια, των 3 κόμικς τα οποία απαρτίζουν την σειρά Superman: Year One, τα οποία κυκλοφόρησαν σε μαλακά άλμπουμ μεγέθους Α4 και συλλέχθηκαν σε ένα πανέμορφο σκληρόδετο τομάκι. Δεν γράφω όμως για την ιστορία, γιατί αυτή είναι άλλο ένα origin story για τον χαρακτήρα. Κρύπτον, Κανσας, Μετρόπολις κτλ κτλ. Εδώ πρέπει να τονίσω ότι DC δεν διαβάζω, και ειδικότερα, αυτό είναι το πρώτο Superman κόμικ που διαβάζω. Οπότε διάβασα διάφορα πράγματα, όπως ότι ο Κλαρκ Κεντ κατατάχθηκε στο στρατό, ή ότι ερωτεύθηκε μία κόρη του Ποσειδώνα, τα οποία δεν γνωρίζω αν έχουν ξαναειπωθεί ή προέρχονται από το μυαλό του Frank Miller. To οποίο μυαλό δεν παράγει και πολύ καλά σενάρια τα τελευταία χρόνια. Και εδώ όμως, έχουμε μια από τα ίδια. Και πέρα από την ατελείωτη πολυλογία, και το exposition, το οποίο ακολουθούσε exposition και ξανά μανά και άλλο exposition, εδώ έχουμε και μία απόλυτα προβλέψιμη εξέλιξη της ιστορίας. Και ΟΚ, origin είναι, δεν περιμένεις και κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά για εμένα ειδικά που δεν έχω καμία τριβή με τον χαρακτήρα, θα περίμενα λίγο περισσότερο ενδιαφέρον. Και ενώ τα 2 πρώτα τεύχη εξελίσσονται σχετικά ομαλά, με μια σωστή και λογική εξέλιξη και σύνδεση μεταξύ των δύο, έρχεται το τρίτο τεύχος, το οποίο είναι απλά ασύνδετο πλήρως. Βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να συνάπτει σχέσεις, φιλικές και αισθηματικές στο δεύτερο τεύχος, οι οποίες απλά αγνοούνται, χωρίς καμία αναφορά στο τρίτο τεύχος. Και αν δεν μπορείς να συνδέσεις μεταξύ τους 3 τεύχη και περίπου 150 σελίδες μόνο, τότε Houston, we have a problem. Ότι σώζεται από αυτή τη σειρά, το σώζει ο John Romita Jr. Όπως έγραψα πιο πάνω, δεν παρακολουθώ την DC, και σαν αποτέλεσμα, είχα χάσει την εξέλιξη του σχεδιαστή, μια και κυρίως για αυτή την εκδοτική δουλεύει τα τελευταία χρόνια. Μπορώ να πω ότι έχει βελτιωθεί δραματικά με την πάροδο των ετών, και σίγουρα πλέον κατέχει το υπερηρωικό σκίτσο πολύ καλά. Ξέρει πότε να κάνει κοντινά και πότε να εντυπωσιάσει με μικρά και μεγάλα splash και η σκηνοθεσία του είναι υποδειγματική. Προφανώς δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδει, αλλά επιτελεί πάρα πολύ καλά το σκοπό του και συνολικά μένει στο μυαλό σαν κάτι πολύ καλό. Έχει ακόμα θεματάκια, κυρίως με τα πρόσωπα (και ειδικά τα στόματα) αλλά και με κάποιες περίεργες στάσεις, αλλά δεν έχεις τρελές απαιτήσεις από τέτοιου είδους κόμικς και ότι απαιτήσεις μπορεί να έχεις, τις καλύπτει ανετότατα. Συνολικά, δεν θα πρότεινα την συγκεκριμένη σειρά. Ασύνδετη, πολυλογάδικη και αναφέρει στοιχεία που σίγουρα έχουν αναφερθεί και αλλού. Ο Miller έχει ξεπεραστεί από την εποχή του και δεν δείχνει ικανός να μπορεί να ακολουθήσει την εξέλιξη της σύγχρονης αφήγησης. Ένα επιεικές 4/10 από εμένα, και κυρίως λόγω σχεδίου.

Μόλις τελείωσα το 4ο τεύχος, το Χάκι. Μου άφησε μικτά συναισθήματα. Μπορεί βέβαια τα όσα γράψω να είναι στο δικό μου μυαλό και μόνο, αλλά πιστεύω ότι είναι το πρώτο τεύχος που δίνεται περισσότερο βάση στον εντυπωσιασμό του αναγνώστη, παρά στην ομαλή εξέλιξη της ιστορίας. Και ενώ το σχέδιο εξακολουθεί να είναι εντυπωσιακό, και κάποια καρέ να είναι πραγματικά αριστουργηματικά, παραμένουν οι ανισότητες. Εχει την περισσότερη δράση, ίσως και από τα 3 προηγούμενα τεύχη μαζεμένα, αλλά και αυτή μου φαίνεται αποσπασματική, σαν να βλέπεις τα best of μιας μάχης, και όχι μια ομαλή ροή εικόνων/καρέ. Ακόμα και η σκηνή με το λιοντάρι το οποίο μιλάει στον πρωταγωνιστή στο όνειρο του, ενώ οπτικά είναι θαυμάσια, δεν μου ταίριαξε εννοιολογικά/θεματικά. Θα θεωρούσα πιο ταιριαστό ένα ζώο που να ενδημούσε στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο, π.χ. ένα λύκο ή μια αρκούδα. Μην παρεξηγηθώ, όλο το τεύχος, όπως και η σειρά, παραμένει σε υψηλά επίπεδα και είναι από τα λίγα ελληνικά τα οποία προσεγγίζουν αυτό το (υψηλό) επίπεδο. Ίσως ο ίδιος ο δημιουργός, με το μπαμ που έκανε με τη πρώτη του δουλειά, να με έχει κάνει να είμαι απαιτητικό, και να ψειρίζω το τεύχος. Όπως και να έχει, αξίζει να αγοραστεί από όλους και θα περιμένω με αγωνία το επόμενο.

Ευχαριστώ για τη διόρθωση, μάλλον κάτι μπέρδεψα. Θα το διορθώσω και πάνω.

Ήπειρος.Αρχές του 20ου αιώνα. Οι ληστές και οι συμμορίες τους λυμαίνονται τα βουνά και τις πεδιάδες. Η δύναμη τους είναι τεράστια, και το ελληνικό κράτος ανήμπορο και ανίκανο να τους περιορίσει. Πολλοί τοπικοί άρχοντες, γαιοκτήμονες και πολιτικοί τους χρησιμοποιούν ως τον προσωπικό τους στρατό για οικονομικό όφελος. Ακόμα και οι απλοί πολίτες, πολλές φορές καταφεύγουν σε αυτούς, διεκδικώντας το δίκιο τους, ή ακόμα και απλή εκδίκηση. Το φαινόμενο γιγαντώνεται και δεν υπάρχει λύση στον ορίζοντα. Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο και σε αυτή τη πραγματικότητα, 2 αδέλφια, ο Γιάννης και ο Θύμιος Ντόβας, σε πολύ μικρή ηλικία, μαθαίνουν ότι ο πατέρας τους σφάχτηκε από κάποιον αντίπαλο ληστή. Ορκίζονται εκδίκηση. Και αυτή θα τους κάνει τη χάρη μετά από χρόνια. Και μαζί με την εκδίκηση, θα έρθει πιο κοντά το βουνό. Το τρέξιμο, το κρύψιμο, η σκληρή επιβίωση και εν τέλει, και ίσως σαν μόνη λύση, η ληστεία. Η τελευταία δουλειά των Γιώργου Γούση και Γιάννη Ράγκου, οι Ληστές, ξεκίνησαν πρώτα από τις σελίδες του Μπλε Κομήτη και μετά το κλείσιμο του τελευταίου, μας ήρθε σε μορφή graphic novel/album από τις εκδόσεις Polaris. Στο 130+ σελίδων αυτό πρώτο (από τα 2) τεύχος, διαβάζουμε μια ιστορία η οποία, όπως λέει και οι ίδιος ο Γούσης σε συνέντευξη του, είναι κατά το 70% πραγματική και εμπνευσμένη από τις πραγματικές ιστορίες των ληστών αδελφών Ρέντζου. Η ιστορία μου φάνηκε γνώριμη και μυρίζει Ελλάδα από μακριά. Γνώριμη όχι γιατί αντιγράφει κάποια άλλη, αλλά γιατί ταιριάζει απόλυτα με όσα, εγώ τουλάχιστον, έχω διαβάσει για συνήθειες και συμπεριφορές ανθρώπων εκείνης της εποχής. Ανθρώπων φτωχών και πλούσιων, προνομιούχων και μη, άγριων από τη φύση τους ή από τις συνθήκες της ζωής τους. Δεν γνωρίζω πως μοιράστηκαν τα συγγραφικά καθήκοντα, δεν ξέρω ποιος επιμελήθηκε την κεντρική ιδέα και ποιος τους διαλόγους, αλλά αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι πως το αποτέλεσμα είναι άρτιο. Η δομή και ο ρυθμός της ιστορίας είναι εκπληκτικά στρωτός, χωρίς ούτε μια κοιλιά, και επίσης, και πολύ σημαντικό για εμένα, χωρίς καμία χρήση περιγραφής ή λεζάντας. Η επιτυχία και μόνο αυτού σημαίνει τρομερά καλοδουλεμένο κείμενο και μόνο για αυτό αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Όπως επίσης, πολλά συγχαρητήρια αξίζουν και στο γράψιμο και την επιμέλεια των διαλόγων. Διάλογοι στην Ήπειρο και 100 χρόνια πριν, σχεδόν σίγουρα συνεπάγεται βαριά χρήση ντοπιολαλιάς και ιδιωματισμών. Αυτό όμως δύσκολα "μεταφράζεται" στο χαρτί, και ο κίνδυνος το αποτέλεσμα να καταλήξει γραφικό, είναι πάρα πολύ μεγάλος. Εδώ η χρήση των παραπάνω είναι απόλυτα λελογισμένη, σε σημείο που στοιχηματίζω ότι χάνει σε ιστορική ακρίβεια. Στα δικά μου μάτια όμως, αυτή η μη ιστορικά ορθή επιλογή, βοηθάει τον αναγνώστη, δεν του αποσπά την προσοχή με περιττές επεξηγήσεις, και τον κρατάει αφοσιωμένο και βυθισμένο στο έργο. Πρέπει να το ξαναγράψω. Το θεωρώ το πιο καλογραμμένο, μεστό και περιεκτικό, ελληνικό κόμικ που έχω διαβάσει. To σχέδιο του Γούση βελτιώνεται από δουλειά σε δουλειά. Εχουμε βαριά μελάνια στις περισσότερες σελίδες, απόλυτα ταιριαστά με σκοτεινό και καταθλιπτικό περιβάλλον της φτωχής επαρχίας και των απόκρημνων και γυμνών βουνών της Ηπείρου. Προσωπικά διακρίνω έναν επηρρεασμό από τη Γαλλοβελγική σχολή, όχι τόσο στις ίδιες τις γραμμές αλλά κυρίως στην σκηνοθεσία, στο στήσιμο των καρέ και την γενικότερη αισθητική. Αν είναι δυνατό να μιλήσουμε να μιλήσουμε για ελληνική σχολή, πράγμα δύσκολο με τον μικρό αριθμό δημιουργών και "καταναλωτών" κόμικς στη χώρα μας, ο σχεδιαστής μπορώ να πω ότι είναι στην πρωτοπορία και καθοδηγεί πνευματικά τους υπόλοιπους, μιλώντας πάντα για το ελληνόγλωσσο κομμάτι της σκηνής. Κάποιες ενστάσεις που έχω προσωπικά με τον σχεδιασμό κάποιων προσώπων και την όχι απόλυτα ίδια απεικόνιση από καρέ σε καρέ, πιστεύω ότι πρόκειται περισσότερο σε προσωπικό μου γούστο και επιλογή του σχεδιαστή και λιγότερο σε αβλεψία. Συνολικά, θεωρώ ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες ελληνικές δουλειές των τελευταίων ετών και σπάνια δείγμα ελληνικής παραγωγής από την αρχή έως το τέλος. Δεν έχω διαβάσει πολλές φορές κάτι τόσο συνεπές και "σταθερό", και μάλιστα σε ένα έργο τόσων σελίδων. Πιστεύω ότι πρέπει να διαβαστεί από όλους και άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το επόμενο βήμα στις ελληνόφωνες παραγωγές. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να έχει μια πολύ καλή τύχη σε μια μεταφρασμένη έκδοση στην Γαλλία ή στην Ιταλία.