Dredd

Δεν ήταν αυτός ο τρόπος που χρησιμοποιούσε η Marvel. Το γράφει και ο Moebius στις σημειώσεις, του έστειλε ο Stan την πλοκή, το σχεδίασε, το έστειλε πίσω, και ο Stan μετά έγραψε τους διαλόγους.

OK, φτάνουμε στο σημείο που θα πούμε και οι δύο ότι όλα είναι θέμα γούστου, αλλά ΙΜΟ, ακριβώς αυτή η λιτότητα οδηγεί το άγγιγμα σοβαρών ζητημάτων, όπως φονταμενταλισμός/υλισμός/ατομικότητα κλπ, να καταλήγουν τσιτάτα 2 προτάσεων, Σοβαρά θέματα απαιτούν και 2 κουβέντες παραπάνω, και όταν γράφει με λογική καθηγητή θρησκευτικών, βγαίνει κάτι που ομοιάζει στο Μικρό Σπίτι στο Λειβάδι. Και ναι, στη σημερινή εποχή μπορεί οι εκδοτικοί και οι editors να κάνουν την τρίχα-τροιχιά, αλλά να μην λέμε κιόλας ότι το σωστό είναι να γράφει λες και απευθύνεται σε 8χρονα, που δεν μπορούν να απορροφήσουν 2ου επιπέδου ανάλυση.

Αν θεωρείς τον τρόπο γραφής του Lee οικονομικό, πάω πάσο. Καρέ 1: Τραυματιστηκα Καρέ 2: Τελικά ο τραυματισμός μου είναι σοβαρός Καρέ 3: Δεν ξέρω αν θα προλάβω γιατι ο τραυματισμός μου είναι σοβαρός Καρέ 4: Ανεξάρτητα που ο τραυματισμός μου είναι σοβαρός, πρέπει να προλάβω να σώσω τον..... Και τα παραπάνω δεν είναι υπερβολή, είναι παράφραση κανονικών καρέ του κόμικ. Και είναι ένδειξη παλιομοδίτικης γραφής, όπου δεν αφήνω τον σχεδιαστή να δείξει αλλά τα εξηγώ όλα. Το 60 ήταν πρωτοποριακό, το 90 παλιακό. Και εδώ σε έχω. Ήταν ο μπαμπάς του

Όπως λέει και ο Γροθιάς παραπάνω, ένα τεύχος γέφυρα που γίνονται λίγα πράγματα. Πέφτουν λίγο οι στροφές, ίσως και απαραίτητο για να ξεπεραστεί το σοκ του προηγουμένου τεύχους. Κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές αλλά όχι πολλά πράγματα. Μάλλον το πιο αδιάφορο από τα 6 μέχρι τώρα, αλλά αναμένω τη συνέχεια με αγωνία. Πρέπει να είναι το μοναδικό κόμικ για το οποίο θα πλήρωνα για να διαβάζω π.χ. μια σελίδα τη βδομάδα.

Ένα τεράστιο διαστημόπλοιο προσγειώνεται στη Γη, και από αυτό βγαίνει ο αδηφάγος κατακτητής κόσμων, ο Galactus. O οποίος παρόλο που έχει ορκιστεί να μην καταστρέψει τη Γη, δεν έχει πρόβλημα να αφήσει, υπό την σκιά της τρομακτικής του παρουσίας, τους ανθρώπους να αλληλοκαταστραφούν. Με τη βοήθεια ένος τηλεευαγγελιστή που είχε αρχίσει να χάνει το ποίμνιο/πελάτες του ο οποίος αυτοανακυρήσσεται προφήτης του, το χάος κυριαρχεί πατώντας πάνω στα χειρότερα ένστικτα της ανθρωπότητας. Και ο μόνος που μπορεί να τη σώσει, είναι ο ασημένιος σταυροφόρος, ο Silver Surfer. Κομβικός τίτλος, η συνεργασία δύο δημιουργών που σφράγισαν, με το έργο τους, δύο διαφορετικές σχολές, δύο κόσμοι συναντιούνται και μαζί με αυτούς δύο ήπειροι και δύο κουλτούρες. Το αποτέλεσμα; Φαντάζομαι κοσμοιστορικό το μακρινό 1988 (αν και ψιλο-αμφιβάλλω), σίγουρσ ελαφρά ξεπερασμένο πλέον. Και αυτό, για άλλη μια φορά εδώ, ο Stan Lee μου απέδειξε ότι ουσιαστικά δεν εξελίχθηκε ποτέ. Και ναι, kudos για όλα όσα δημιούργησε όταν τα δημιούργησε, αλλά η γραφή του παρέμεινε ίδια από τότε. Δεν νοείται, στα μάτια μου τουλάχιστον, την εποχή του British Invasion, χαρακτήρες να μονολογούν, σε συνεχόμενα καρέ, για το πόσο τραυματισμένοι είναι, και το πόσο πρέπει να συνεχίσουν παρά τα τραύματα τους κτλ. κτλ. κτλ. Η συνολική λογική του σεναρίου βρίθει καλών προθέσεων, τόσο μέσω της κριτικής εναντίον των φονταμενταλιστών της (οποιαδήποτε) πίστης, όσο και με τον έπαινο της αυτοθυσίας και την αγωνία της έλλειψης αγάπης και καλοσύνης στον κόσμο. Όλα τα παραπάνω όμως, δίνονται με τρομερά απλοϊκό τρόπο, με παιδιάστικη και "δασκαλίστικη" νοοτροπία, η οποία δεν νομίζω, πλέον τουλάχιστον, να μπορεί να απηχήσει σε παιδιά μεγαλύτερα από ηλικία δημοτικού. Με λίγα λογια, υπάρχει η διάθεση για κάτι ελαφρά διαφορετικό από το μέσο υπερηρωικό, κάτι πιο εσωτερικό και "σοβαρό", αλλά δεν νομίζω ότι το επιτυγχάνει το 2023, και δεν νομίζω να το πέτυχε πολύ και το 1988, κρίνοντας και από τις μέτριες πωλήσεις της εποχής. Στα του σχεδίου, ΟΚ, λίγα μπορείς να προσάψεις στον πολύ Moebius, αν και εδώ δεν μου φαίνεται ότι έδωσε και τα ρέστα. Και παρόλο που δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν του, αν όχι στο σύνολο των 50 σελίδων, σίγουρα σε καίρια σημεία, φαίνεται ότι πολύ άνετα μαγνητίζει το μάτι του αναγνώστη. Ειδικά σε κάποια splash, φαίνεται ότι η ποιότητα της γραφίδας του "ξεχειλίζει" από τη σελίδα, και οι οπτικές που δίνει, αλλά και τα καρέ που κόβει σε συγκεκριμένα σημεία, είναι πραγματικά θαυμάσια. Χωρίς να γεμίζει ιδιαίτερα τα περισσότερα καρέ του, και χωρίς να δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη λεπτομέρεια των προσώπων, καταφέρνει να περάσει το βασικό feeling της υπόθεσης. Η γενικότερη αίσθηση του σχεδίου του είναι ότι σίγουρα ξεπερνάει το σενάριο, και άνετα μάλιστα, αλλά χωρίς να το πολυκουράζει κιόλας και χωρίς να δείχνει και όλη του την αγάπη. Το διάβασα με αρκετή περιέργεια, λόγω και της σημασίας της συνεργασίας, αλλά εν τέλει δεν ενθουσιάστηκα. Στην έκδοση του Μικρού Ήρωα περιλαμβάνεται ένας πρόλογος του Stan Lee, και ένας εκτεταμένος επίλογος από τον Moebius, με αρκετές πληροφορίες για τη δημιουργία του κόμικ και για τις σκέψεις του πίσω από αυτή. ΟΚ συνολικά για την ιστορική αξία, μην περιμένετε πάντως κάτι groundbreaking. Απλά ΟΚ.