Beefheart

Φοβερή ιστορία κι αυτή! Ωραία παρουσίαση, απλώς για κάποιο λόγο δε φαίνεται η πρώτη και η τελευταία φωτό (τουλάχιστον σε μένα).

Καθίστε αναπαυτικά στους καναπέδες σας, γιατί πρέπει να σας μιλήσω για την καλύτερη telenovela όλων των εποχών! Δε μας έρχεται μήτε από Μεξικό ή Αργεντινή μήτε από Βραζιλία, αλλά από την αγαπημένη Λιμνούπολη και μάλιστα με Ιταλίδα παραγωγό. Όπως ήταν αναμενόμενο, μεταγλωττίστηκε και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Τερζόπουλου. Όλα ξεκίνησαν το 1996, όταν η Silvia Ziche πρότεινε στον τότε διευθυντή του περιοδικού Topolino, Paolo Cavaglione, τη δημιουργία μιας μεγάλης ιστορίας σε συνέχειες (λόγω τεχνικών θεμάτων έπρεπε να εκδίδουν μικρές ιστορίες). Το Παπιομυστήριο, λοιπόν ή όπως λέγεται στα Ιταλικά "Il papero del mistero - Papernovela in uno sproposito di puntate" έκανε τότε την εμφάνισή του και διήρκησε 24 επεισόδια. Ένα χρόνο αργότερα (αν δεν κάνω λάθος) δημοσιεύθηκε και στο ελληνικό Μίκυ Μάους σε συνέχειες και το 2004 κυκλοφόρησε σε ένα τομάκι ολόκληρο το έργο ως το πρώτο από τη σειρά Μεγάλα Σήριαλ. Βασική έμπνευση ήταν φυσικά οι λατινοαμερικανικές σαπουνόπερες που είχαν κατακλύσει τους τηλεοπτικούς μας δέκτες στα 90s (και στην Ιταλία απ'ό,τι φαίνεται). Στα της ιστορίας τώρα. Ο Σκρουτζ παρατηρεί ότι το κανάλι του είναι στον πάτο της τηλεθέασης και όταν παίρνει πρέφα την επιτυχία της σαπουνόπερας «Ατίθασα Πιάτα» αποφασίζει να γυρίσει κι αυτός μία τέτοια. Όμως, γνωστός για το πόσο...ανοιχτοχέρης είναι, καλεί συγγενείς και φίλους να παίξουν, μιας και με αυτόν το τρόπο θα βγάλει πάλι απ'τη μύγα ξύγκι. Επίσης, οι «ηθοποιοί» καλούνται να αυτοσχεδιάσουν, αφού δεν υπάρχει σενάριο και η μετάδοση της σειράς γίνεται live. Όσον αφορά την «πλοκή» της σαπουνόπερας, έχουμε τον πάμπλουτο Δον Σκρούτζιο Ντε Λος Δουβλόνες, ο οποίος ζει με τη μεγάλη οικογένειά του σε μια βίλλα. Όμως, το μόνο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους οι συγγενείς του είναι το πώς θα καταφέρουν να γίνουν οι βασικοί κληρονόμοι του θείου τους και έτσι βρίσκονται συνεχώς σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα του είναι πιο αρεστός. Απηυδισμένος, λοιπόν, ο Δον Σκρούτζιο αποφασίζει να τους θέσει ένα γρίφο, δίνοντάς τους επτά αντικείμενα, ένα κουμπί, ένα κουβάρι σπάγκο, ένα καθρεφτάκι, ένα φαγωμένο μολύβι, μια δεκάρα, μια πλάκα σαπούνι και μια πινέζα και λέγοντάς τους ότι όποιος τον αγαπάει πραγματικά θα ξέρει τι να κάνει με αυτά. Πριν προλάβει, όμως να τους πει ποια θα είναι η ανταμοιβή αυτού που θα λύσει τον γρίφο χάνει τη φωνή του από μία κρίση οξείας και χρόνιας λαρυγγίτιδας. Καθώς, όμως, το μυστήριο περιπλέκεται και λόγω της φύσης των γυρισμάτων, η πραγματική ζωή μπλέκεται με αυτή του σήριαλ και ο κόσμος αρχίζει να πιστεύει πως οποιοσδήποτε καταφέρει να λύσει τον γρίφο των επτά αντικειμένων θα γίνει στην πραγματικότητα κληρονόμος του Σκρουτζ ΜακΝτακ (ε, βοήθησε και λίγο το γεγονός ότι ο τσιγκούνης άδραξε την ευκαιρία να βγάλει κι άλλο χρήμα πουλώντας πακέτα με τα επτά αντικείμενα). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πρόκληση πανζουρλισμού και την ξαφνική εμφάνιση στο πλατό όλο και περισσότερων χαρακτήρων, κυρίως των εχθρών του Σκρουτζ. Να μη σας τα πολυλογώ και καταλήξω να σας πω όλη την ιστορία, το Παπιομυστήριο είναι ένα ιδιοφυές έργο που ξεκινάει μεν από τη σάτιρα στις σαπουνόπερες για να καταπιαστεί και να καυτηριάσει τελικά ένα σωρό ζητήματα είτε άμεσα σχετικά με την τηλεόραση (όπως βλέπουμε από την αλληλεπίδραση του τηλεθεάμονος κοινού στην όλη ιστορία) είτε σε ένα γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο σε τόσο προχωρημένο επίπεδο που δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις ώρες ώρες (αυτά τα λέω για να προλάβω αυτούς που θα πεταχτούν να πουν «έλεος με τα μικυμάου»). Επίσης, μην ξεχνάμε ότι έβαλε για τα καλά στον κομιξικό χάρτη τη Συλβιάρα την Τζίκε, που μας χάρισε κι άλλες υπέρτατες ιστορίες αργότερα. Και τα λέω αυτά εγώ που είμαι της ορθόδοξης πίστης Καρλ Μπαρκς/Ντον Ρόσα, από εκεί να καταλάβετε.

Αυτές οι ιστορίες είχαν κυκλοφορήσει πρόσφατα και στη σειρά X-Men Milestones, έτσι δεν είναι;

Απίστευτο. Κυρίως η μετάφραση.

Το Jungle Book του Harvey Kurtzman είναι ένα σατιρικό graphic novel αποτελούμενο από τέσσερις ιστορίες, το οποίο εκδόθηκε από την Ballantine Books το 1959 και υπήρξε το πρώτο mass-market paperback of original comics που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ. Ο Harvey Kurtzman είναι πιο γνωστός ως ο δημιουργός του σατιρικού περιοδικού MAD και γενικότερα για την ανάμιξή του στην EC Comics, όμως εκείνη την εποχή ήταν εκτός, είχε μπλεχτεί σε κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες, παρόμοιες με το MAD, και τελικά πρότεινε στην Ballantine την έκδοση του Jungle Book. Ο Kurtzman απευθυνόταν σε ενήλικο κοινό με το συγκεκριμένο έργο του, πράγμα κάπως ασυνήθιστο για την εποχή. Στις ιστορίες του Jungle Book βλέπουμε να σατιρίζονται διάφορα κινηματογραφικά και κυρίως τηλεοπτικά κλισέ της εποχής (μην ξεχνάμε τη δύναμη που είχε η πρωτοεμφανιζόμενη τηλεόραση στην Αμερική της δεκαετίας του '50), καθώς και συμπεριφορές βγαλμένες από την πραγματική ζωή φυσικά. Η πρώτη ιστορία έχει τίτλο "Thelonius Violence, Like Private Eye" και είναι εν μέρει μια παρωδία της τηλεοπτικής σειράς "Peter Gunn" και του σκληροτράχηλου noir ιδιωτικού ντετέκτιβ εν γένει. Εντύπωση προκαλεί η αίσθηση του ρυθμού που υπάρχει σε αυτή την ιστορία, καθώς και η χρήση της jazz στην επίτευξη αυτού του στόχου. Στη δεύτερη ιστορία με τίτλο "The Organization Man in the Gray Flannel Executive Suit", ο Kurtzman ασχολείται με τους μεγαλοκαρχαρίες των media, τον κυνισμό με τον οποίο θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό του κέρδους και το ότι η εξουσία που κατέχουν τους κάνει να πιστεύουν ότι μπορούν να επιβάλλουν τη θέλησή τους στο οτιδήποτε. Εδώ φαίνεται πως υπάρχουν και αυτοβιογραφικά ψήγματα, αφού ο ίδιος είχε άσχημες εμπειρίες με τέτοιους τύπους. Τύπους τους οποίους οι ΗΠΑ των 50s είχαν ανάγει σε υπερήρωες. "Compulsion on the Range" λέγεται η τρίτη ιστορία, η οποία σατιρίζει κυρίως την πολύ επιτυχημένη σειρά western "Gunsmoke" (20 σεζόν έκανε παρακαλώ, 1955-1975) με δόσεις ποπ φροϋδικής ανάλυσης που ήταν της μόδας την εποχή εκείνη. Last but not least, το "Decadence Degenerated", όπου ένα μάτσο ρατσιστές/σεξιστές rednecks του αμερικανικού νότου αποφασίζουν να λυντσάρουν τον διαφορετικό τυπάκο της πόλης, ο οποίος το μόνο διαφορετικό που έχει είναι ότι είναι ντροπαλός και διαβάζει (προφανώς, εκείνα τα χρόνια δε θα μπορούσε να απεικονίσει λυντσάρισμα Αφροαμερικανού). Φαίνεται πως η έμπνευση εδώ του ήρθε από την εποχή που ήταν στο Παρίσι του Τέξας κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως θα παρατηρήσατε, το συγκεκριμένο ασπρόμαυρο στυλ παραπέμπει κάπως στην οθόνη της τηλεόρασης της εποχής. Αρκετά πειραματικό σχέδιο και επιτηδευμένα κάπως «ελεύθερο» (ακόμα και οι διάλογοι στα μπαλόνια είναι «χειροποίητοι»). Ο σύγχρονος αναγνώστης μπορεί να βρει κάποια στοιχεία ξεπερασμένα, αλλά σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα τολμηρό έργο, μπροστά από την εποχή του και ίσως αυτός να είναι και ένας από τους λόγους που δεν πούλησε ιδιαίτερα τότε, αλλά απέκτησε cult status αργότερα και σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερα κόμικς όλων των εποχών. Βρίσκεται, άλλωστε, στην 26η θέση της λίστας του The Comics Journal με τίτλο "Top 100 English-Language Comics of the Century".

Κι εγώ το ίδιο έκανα, έγραψα "Junji Ito" να δω τι υπάρχει ήδη απ'αυτόν.

Δεν το πιστεύω! Ήθελα να το κάνω κι εγώ παρουσίαση.