Ilias Tsiaras

Ολα καλά, Beefheart. Κάτι μου λέει πως η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί! 😉

Θα πάρω ένα τηλέφωνο αύριο να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για σένα... Χαχαχα!

Εντάξει, τέτοιο χαμό δεν περίμενα, χαίρομαι αφάνταστα. Αυτό που ήθελα να προσθέσω, αφού συμφωνήσω με όσα λέτε περί στερεοτύπων και της αρνητικής τους έννοιας, είναι πως ο Spiegelman δεν δίστασε να αποτυπώσει τον πραγματικό(;) χαρακτήρα του πατέρα του, κι ας έδινε τροφή για εύκολα σχόλια περί Εβραίων και του δύστροπου χαρακτήρα τους, αφενός μεν για να θίξει το πόσο καταστροφικός είναι ένας πόλεμος ακόμα και για έναν επιζών, αλλά και να δείξει ταυτόχρονα πως ο ρατσισμός δεν έχει καμία απολύτως λογική βάση και υπόσταση, όντας απλά και μόνο ένα παραπροϊόν του φόβου της διαφορετικότητας

Δυστυχώς, ακόμα και στις μέρες μας, υπάρχει μια αρκετά μεγάλη μερίδα ανθρώπων (ιδίως στη χώρα μας) που θεωρεί πως ο κόσμος των κόμικς, ήτοι ολόκληρη η 9η Τέχνη, αφορά αποκλειστικά και μόνο μικρούς σε ηλικία αναγνώστες και υπάρχουν μόνο προς τέρψη και σε καμία περίπτωση για προβληματισμό ή τη μεταφορά οποιουδήποτε κοινωνικού ή άλλου μηνύματος. Το μόνο που έχω να προτείνω σε αυτή τη, ξανά δυστυχώς, πλειοψηφία είναι ‘διαβάστε το Maus’. Ναι, το ξέρω πως έχει ποντίκια και γάτες ως πρωταγωνιστές, αλλά κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και διαβάστε το. Αν δεν συγκινηθείτε από το σπαρακτικό δράμα που ξεδιπλώνεται στις σελίδες του συγκεκριμένου graphic novel, πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να σας συγκινήσει. Το αριστούργημα του Art Spiegelman είναι μια παράλληλη αφήγηση κατά την οποία γινόμαστε μάρτυρες της προσπάθειας του δημιουργού να μάθει από τον πατέρα του, Vladek, όσα περισσότερα μπορεί για τις τραυματικές εμπειρίες του ως επιζών του Ολοκαυτώματος και της φρικιαστικής παραμονής του στο κολαστήριο του Άουσβιτς. Πρόκειται για ένα διπλό δράμα καθώς, πέρα από τα όσα απάνθρωπα μαρτύρια πέρασε ο Vladek ως Εβραίος στα χέρια των Ναζί, παράλληλα βλέπουμε και τις δυσκολίες μιας αποξενωμένης οικογένειας, αφού ο Art και ο Vladek δεν τα πάνε καθόλου καλά από τότε που η μητέρα του πρώτου και σύζυγος του δεύτερου, Anja, αυτοκτόνησε, περίπου μια δεκαετία πριν από την αρχή της ιστορίας. Εκτός από τις, προφανώς, πάρα πολύ σκληρές εικόνες που περιγράφουν τα αδιανόητα γεγονότα που βίωσε ο Vladek από την αρχή ως και το τέλος του πολέμου, και την σχεδόν υπερφυσική θέλησή του για επιβίωση, και η χρονικά νεότερη αφήγηση δεν υπολείπεται κάτι σε θλιβερά περιστατικά και ενδιαφέρον. Πρόκειται για έναν σύγχρονο ύμνο στη ζωή, μια γροθιά στο στομάχι όλων όσοι εθελοτυφλούν, πιστεύοντας πως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός και συμπονετικός ενώ θέτει και ένα φιλοσοφικό ερώτημα σχετικά με το ποιος είναι πιο τυχερός: αυτός που κατάφερε να επιζήσει από ένα μέρος σαν το Άουσβιτς ή αυτός που άφησε εκεί τα κόκαλά του; Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και για το καλλιτεχνικό κομμάτι, καθώς η τεχνοτροπία που χαρακτηρίζει την εικονογράφηση είναι αρκετά ιδιαίτερη και πρωτότυπη. Το σκίτσο θυμίζει έντονα καρτούν, με τους χαρακτήρες να έχουν τη μορφή ζώων (ανθρωπομορφισμός), ένα τρικ που ταιριάζει γάντι στο συγκεκριμένο graphic novel, καθώς δημιουργεί την απαραίτητη απόσταση από τις κτηνώδεις και απάνθρωπες πράξεις που περιγράφονται, ένα γεγονός που υπερθεματίζει το αφάνταστο μίσος των ημερών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα μίσος που δεν περιοριζόταν μόνο στους στρατιώτες, αλλά κατάφερε να ποτίσει τις καρδιές και του απλού λαού. Επίσης, παρά το σχεδόν απλοϊκό εικαστικό, ο Spiegelman με το ασπρόμαυρο σκίτσο του καταφέρνει να αποδώσει εκπληκτικά και τις εκφράσεις των προσώπων, κάτι αρκετά δύσκολο μιας που υπενθυμίζω πως μιλάμε για ανθρωπόμορφα ποντίκια (Εβραίοι), γάτες (Γερμανοί) και γουρούνια (Πολωνοί), ένας καθόλου τυχαίος συμβολισμός. Τα βραβεία που έχει αποσπάσει το Maus μιλούν και μόνα τους για τη σημασία του στον χώρο των κόμικς. Πέρα από τα ‘κλασικά’ Eisner και Harvey, έχει κερδίσει και πολλά άλλα που δεν τα βλέπουμε συχνά σε έργα της 9ης Τέχνης (Pulitzer, Los Angeles Times). Επαναλαμβάνομαι, αλλά δεν πειράζει: κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και διαβάστε το.

Δίκιο έχεις, δεν το πρόσεξα, είδα πως υπάρχει ήδη και είπα να κάνω τον δεύτερο τόμο! Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις! Εγώ δυστυχώς (ή ευτυχώς, δεν ξέρω ακόμα) τη βιβλιοθήκη μου την έχω στο πατρικό μου. Στο δικό μου σπίτι δεν χωράει με τίποτα.

Πέρα από την πλάκα, το θεωρώ εκπληκτικό. Βέβαια, είμαι τεράστιος φαν του Έλρικ, οπότε δεν είμαι απόλυτα αντικειμενικός. Ξεφύλλισε το και δες.

Εδώ είσαι. Μετά να μας πεις ποιος τα λέει καλύτερα! Χαχαχα