Indian

Συγγνώμη βρε παιδιά! Δεν το ήξερα. Έχω τύψεις τώρα, δεν κάνω πλάκα!

Ο 41ος τόμος της Συλλογής Marvel που κυκλοφορεί στην χώρα μας, φιλοξενεί μία ιστορία, η οποία αποτελεί ένα αξιόλογο κεφάλαιο στις ιστορίες του Οίκου των Ιδεών κι έχει πολλούς θαυμαστές ανά τον κόσμο. Ο λόγος για το θρυλικό “House of M", για το οποίο τόσα καλά σχόλια άκουσα. Πρόκειται για μία δουλειά, της οποίας την συγγραφική επιμέλεια είχε ο Brian Michael Bendis, ενώ το σχέδιο ανήκει στον Olivier Coipel. Η σειρά κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ από τον Ιούνιο, έως τον Νοέμβριο του 2005 κι απαριθμεί 8 τεύχη – κεφάλαια. Είναι άμεση συνέχεια των ιστοριών "Planet X" και "Avengers Disassembled", στις οποίες η Wanda Maximoff, η οποία είναι γνωστή σαν Scarlet Witch, που έχει υποστεί έναν ισχυρό νευρικό κλονισμό, στα όρια της ψυχικής κατάρρευσης, θα προσπαθήσει να κατασκευάσει μία ιδανική, νέα πραγματικότητα, με απώτερο σκοπό να επαναδημιουργήσει τα δύο της παιδιά τα οποία έχουν πεθάνει. Πριν συμβεί αυτό, όμως, συνέρχεται ένα συμβούλιο, αποτελούμενο από τους Avengers και τους X-Men, με επικεφαλής τον Καθηγητή Εξέιβιερ με σκοπό ν’ αποφασιστεί ποια θα είναι η μοίρα της επικίνδυνης Wanda. Στο τραπέζι πέφτει ακόμα και η εκτέλεσή της. Αποφασίζεται, λοιπόν, ένα ταξίδι μέχρι την Γκενόσα, για να ακούσουν και την δική της γνώμη. Εκεί, όμως, η πραγματικότητα θα διαστρεβλωθεί και θα τους ανατρέψει τα σχέδια… Η γνώμη μου Αναμφισβήτητα, πρόκειται για ένα σπουδαίο event, το οποίο συγκεντρώνει μία μεγάλη μερίδα πρωτοκλασάτων χαρακτήρων της Marvel στο ίδιο πεδίο. Προσωπικά δεν δηλώνω λάτρης των ιστοριών που περιγράφουν πολυσύμπαντα, αλλά στην συγκεκριμένη ιστορία τολμώ να πω ότι έχουμε μία έξυπνη διαχείριση. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για ένα ακόμα multiverse, αλλά για ένα είδος happy place, με σκοπό να αποφευχθεί η σκληρή πραγματικότητα. Αρχίζοντας από το πρώτο κεφάλαιο, ο αναγνώστης συνειδητοποιεί ότι μπαίνει κατευθείαν στο νόημα και το ζητούμενο, για να συνεχίσει η υπόλοιπη εξιστόρηση, στα επόμενα κεφάλαια, με έναν σουρεαλιστικό τρόπο, εκτός των πλαισίων και των γραμμών που έχει δώσει η Marvel για το συμβατικό της σύμπαν. Εδώ, φαίνεται ότι όλοι οι χαρακτήρες έχουν διαγράψει διαφορετικές πορείες στον βίο τους, από αυτές που γνωρίζουμε. Τραγική φιγούρα εδώ είναι η Wanda η οποία εμφανίζει πολλά ρεαλιστικά στοιχεία, καθώς ο συγγραφέας την “ταλαιπωρεί” με κατάθλιψη και ψυχολογική κατάρρευση. Τον ίδιο πόνο φαίνεται να βιώνει κι ο Magneto, που κάνει τα πάντα για να την κάνει να νιώσει καλύτερα και να την προστατέψει όπως εκείνος νομίζει από τους (δικαιολογημένα) εξαγριωμένους συντρόφους της. Ένας άντρας, που άλλοτε ήταν πανίσχυρος, εδώ δείχνει καταρρακωμένος. Ακόμα ένας χαρακτήρας που διαδραματίζει κομβικό ρόλο στην πλοκή είναι ο Wolverine, που καταλαβαίνει στην συνέχεια ότι κάτι δεν πάει καλά, ξεδιπλώνει το κουβάρι του μυστηρίου και προσπαθεί να επαναφέρει την κανονικότητα. Εντύπωση μού έκανε η διαχείριση του Captain America. Ο συγγραφέας φαίνεται ότι άφησε τον πρώτο Εκδικητή να “ξεκουραστεί”, γιατί δεν του έδωσε πολλές αρμοδιότητες στην παρούσα ιστορία. Βέβαια, αυτή μπορούμε να την θεωρήσουμε σαν μία συγκινητική οπτική, αν αναλογιστούμε ότι αυτή η κατάληξη είναι κι εκείνη που θα προτιμούσε περισσότερο ο Cap. Πολλά τα χρόνια της υπηρεσίας και κανένας φίλος και συγγενής δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή. Το σενάριο, λοιπόν, το βρήκα ευρηματικό, το οποίο συνθέτει τις κατάλληλες συνθήκες για να δημιουργήσει μεγάλες και κοσμοϊστορικές αλλαγές στους ήρωες, ενώ παράλληλα παίζει με τα συναισθήματα τόσο των ηρώων, όσο και των αναγνωστών. Ουσιαστικά ο Bendis, μέσω μίας περίεργης, πρωτότυπης και τραγικής κατάστασης που υποβάλλει τους πρωταγωνιστές, κάνει, παράλληλα, πραγματικότητα τα όνειρα και τις επιθυμίες τους, “μαντεύοντας” πώς θα ήθελαν εκείνοι μία ιδανική ζωή. Αν θέλετε την γνώμη μου, πρόκειται για ένα δύσκολο, αλλά επιτυχημένο διακύβευμα. Πραγματικά αναρωτήθηκα κι εγώ τι θα έπρεπε να κάνουν οι πρωταγωνιστές, μόλις έμαθαν για τον εικονικό κόσμο, στον οποίο αποτελούσαν μέρος. Να προσπαθούσαν να επαναφέρουν την φυσιολογική ζωή, ή να έμεναν εκεί, από την στιγμή που περνούσαν όπως ήθελαν? Να κοιτούσαν τους εαυτούς τους ή το γενικό καλό? Μεγάλο δίλημμα. Η πλοκή δε διαθέτει μεγάλες σκηνές μάχης, παρά μόνο λίγο πριν το φινάλε. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται να δοθεί θέση στον συναισθηματικό τομέα κι όχι στην έξαψη που προσφέρει η ωμή δράση. Εύστοχη κίνηση, κατά την άποψή μου, από την στιγμή που η συγκεκριμένη ιστορία δεν πραγματεύεται μία ακόμα καθαρά υπερηρωική υπόθεση. Κι ερχόμαστε στο φινάλε, το οποίο, ομολογώ, ότι είναι ανατρεπτικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ένιωσα να με αφήνει κάπως ξεκρέμαστο και γεμάτο απορίες για την συνέχεια. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο sequel, αλλά ελπίζω να υπάρχει. Σκηνοθετικά κι εδώ είχαμε μία αξιόλογη δουλειά, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη φροντίδα. Οι εναλλαγές των σκηνών ήταν κάπως γρήγορες σε αρκετά σημεία του κόμικ, ενώ στους διαλόγους υπήρχαν αυτές οι, εμ, παύσεις, που, χμμ, είναι, εμμμμ, κάπως, εχμμμ, εκνευριστικές. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία ιστορία που ξεφεύγει, κάπως, από τα συνηθισμένα μοτίβα και δίνει κάτι φρέσκο και παράλληλα λογοτεχνικό στον αναγνώστη. Την θεωρώ από τις καλές και τις ριζοσπαστικές ιστορίες του Οίκου των Ιδεών και μου άρεσε που όλα ξεκινάνε από έναν χαρακτήρα που (στα δικά μου τα μάτια) δεν είναι από τους κορυφαίους. Ο λόγος για την Wanda. Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει το γεγονός ότι ο “Οίκος του Μ” έχει μεγάλες ομοιότητες με την σειρά “WandaVision" κι ευχαριστώ πολύ τους φίλους για την παρότρυνση να δω και την σειρά. Δεν ξέρω πιο από τα δύο πρέπει να γίνει πρώτο (να δούμε την σειρά ή να διαβάσουμε το κόμικ), αλλά καλό θα είναι να γίνουν και τα δύο. Στα του εικαστικού τομέα, έχουμε ένα σχέδιο, το οποίο το βρήκα τίμιο κι αξιόλογο. Κι εδώ, όμως, έχω τις μικρές μου ενστάσεις. Ξεκινάω με την απόδοση των προσώπων και γενικά μερικών σωματότυπων των χαρακτήρων, οι οποίοι είναι κάπως χοντροκομμένοι και δυσανάλογοι σε σχέση με το background. Επίσης, οι πολλές λεπτομέρειες που διαθέτει το graphic novel, είναι εξαιρετικές, αλλά υπήρχαν και μερικές που μου έφεραν ζαλάδα. Όσον αφορά το χρώμα, διέθετε πλουραλισμό, αλλά αυτό που μου έμεινε είναι ένα όμορφο παιχνίδι με την φωτεινότητα. Εκεί που χρειαζόταν ήταν σκούρο κι εκεί που δεν ήταν απαραίτητο (σε αντίθεση με άλλες ιστορίες) σεβόταν το...φως της ημέρας. Πάμε τώρα να δούμε το έξτρα υλικό που συνοδεύει τον παρόντα τόμο. Εδώ ο αναγνώστης θα βρει το κλασικό editorial του Lupoi, καθώς επίσης και την σελίδα που μας περιγράφει τα γεγονότα που συνέβαλλαν στην δημιουργία του “Οίκου του Μ”. Ολοκληρώνοντας την ιστορία, θα βρεθούμε μπροστά σε δύο σελίδες που παρουσιάζουν τα εναλλακτικά εξώφυλλα των τευχών – κεφαλαίων της ιστορίας, καθώς και δύο ακόμα σελίδες με τον Bendis να μας μιλάει για το δημιούργημά του. Τίποτε άλλο.

Με αφορμή το άρθρο που ανέβασε ο καλός φίλος @leonidio που αφορά το συγκεκριμένο κόμικ, σκέφτηκα να το παρουσιάσω για να πάρετε μία ιδέα. Τα πρωτόγνωρα και κοσμοϊστορικά γεγονότα που ζούμε αυτές τις εποχές, έχουν δώσει βήμα σε πολλούς καλλιτέχνες να εκφραστούν. Έτσι, εκτός από τον κινηματογράφο, την ζωγραφική, την γλυπτική, δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητη και η Ένατη Τέχνη. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ο Περικλής Κουλιφέτης παρουσίασε στο κοινό μία σειρά από γελοιογραφικά στριπ, τα οποία σατιρίζουν την περίοδο της καραντίνας, αλλά παράλληλα δίνουν τροφή για σκέψη στον αναγνώστη. Με την συνδρομή της γνωστής μας εκδοτική, "Μικρός Ήρως", κυκλοφόρησε στις 09/03/21 το πόνημα του δημιουργού, το οποίο χωρίζεται σε δύο άτυπες περιόδους, την "Καραντίνα Νο 1" και την "Καραντίνα Νο 2", αντιγράφοντας, κατά κάποιον τρόπο, την πραγματικότητα. Πρωταγωνιστές σε αυτό το ταξίδι είναι ένας άντρας και το πουλί του. Όχι, μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό! Ο Στάθης αναγκάζεται να εγκλειστεί μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, λόγω του lockdown κι έχει για συντροφιά το καναρίνι του, τον Αγαθοκλή. Οι διάλογοι μεταξύ τους, αποδεικνύουν το πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο να μείνει "φυλακισμένος" για μεγάλο χρονικό διάστημα, την ίδια ώρα που για το άτυχο πτηνό, είναι απλά η ιστορία της ζωής του. Έτσι, ο Αγαθοκλής, φροντίζει κάθε φορά, με το καυστικό του χιούμορ, να λέει αλήθειες και να βάζει τον ιδιοκτήτη του σε σκέψεις. Η ποιότητα των στριπ είναι αρκετά τίμια, θα έλεγα, κι αρκετά από αυτά μου άφησαν ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Το νεαρό της ηλικίας του δημιουργού (γεννήθηκε το 1996), πάντως, υπόσχεται ότι, εκτός από καλής ποιότητας χιούμορ, έχει πολλά περιθώρια για βελτίωση στο μέλλον. Όσον αφορά το σχέδιο, προσωπικά θα το χαρακτήριζα επιμελώς ατημέλητο. Για το ύφος του σεναρίου (το οποίο δεν έχει να μας παραθέσει μία ολοκληρωμένη ιστορία) επιτελεί στο ακέραιο τον σκοπό του, χωρίς όμως να είναι το αριστούργημα. Εδώ δεν με πείραξε. Σε μία "κανονική" ιστορία, θα είχα θέμα. Το χρώμα, από την άλλη, είναι αντιστρόφως ανάλογο με τις ημέρες που διανύουμε. Είναι ευχάριστο, διαθέτει ποικιλία ζωηρών χρωμάτων, με αποτέλεσμα ο συνδυασμός τους να βγάζει μία νότα αισιοδοξίας. Η έκδοση διαθέτει τα περισσότερα από τα καλά στοιχεία της εκδοτικής, με μοναδική, ίσως, παραφωνία να είναι το μικρό μέγεθος. Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, από την στιγμή που έχουμε να κάνουμε με γελοιογραφικά στριπάκια, με διεκπαιρεωτικό σχέδιο, το μεγαλύτερο μέγεθος δεν θα έδινε κάτι περισσότερο. Το έντυπο φέρει σύνδεση με καρφίτσα, ενώ το χαρτί του είναι καλής ποιότητας, δημιουργώντας μία καλή αποτύπωση των χρωμάτων. Στο εσωτερικό του εξώφυλλου, θα βρούμε ένα εισαγωγικό άρθρο για το κόμικ, επιμελημένο από τον, συνήθη ύποπτο, Γαβριήλ Τομπαλίδη, ενώ στην μέσα σελίδα του οπισθόφυλλου, η έκδοση ολοκληρώνεται με ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του δημιουργού. Η σελίδα του Περικλή Κουλιφέτη στο Facebook Η σελίδα της εκδοτικής για τους "Έγκλειστους" (Παρακαλώ η παρούσα παρουσίαση να μην συμπεριληφθεί στον διαγωνισμό γιατί δεν πληροί τον πρώτο όρο του κανόνα συμμετοχής)

Το εξώφυλλο του τεύχους #07, συμπεριλήφθηκε στην παρουσίαση. Την επόμενη Κυριακή (09/05) θα φιλοξενηθεί το τεύχος με την ¨Ηρωίδα της Επαναστάσεως".