Treoris

Η ιστορία είναι απλή. Ακολουθούμε τη ζωή της ανώνυμης πρωταγωνίστριας κατά τη διάρκεια της διαμονής της σε ένα κτίριο, με διάφορες μελλοντικές και παρελθοντικές αναφορές / στιγμιότυπα. Παράλληλα ρίχνουμε κλεφτές ματιές και στους υπόλοιπους ενοίκους του κτιρίου, το ζευγάρι του δεύτερου, την ιδιοκτήτρια του ισογείου και...εεε... μιας μέλισσας. Το έργο μας παρουσιάζεται σε ένα επικών διαστάσεων κουτί (42 εκ X 30 και πάχους 6). Μέσα υπάρχουν διάφορες ιστορίες οι οποίες μπορούν θεωρητικά να διαβαστούν με όποια σειρά θέλουμε, οδηγώντας σε σχετικά διαφορετική εμπειρία ανάγνωσης κάθε φορά - ας πούμε τύπου Κουτσό του Cortazar. (εγώ τα διάβασα με τη σειρά που τα βρήκα στο κουτί, από το μικρότερο στο μεγαλύτερο). Οι ίδιες οι ιστορίες έρχονται σε διάφορες μορφές, από μικρά στριπάκια μέχρι hardcover βιβλία, εφημερίδες, ακόμα και screens από σκληρό χαρτόνι (τύπου επιτραπέζιο). O Ware χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία να ολοκληρώσει το έργο και στην αρχή το project απορρίφθηκε μια φορά. Η ιστορία: Ίσως μερικοί πιο ανοιχτόμυαλοι αναγνώστες να θεωρήσουν πως ο πρωταγωνιστής είναι στην πραγματικότητα το ίδιο το κτίριο (ή γενικά τα κτίρια, γιατί συναντάμε αρκετά), αλλά στην πραγματικότητα μαθαίνουμε κυρίως για τη ζωή μιας κοπέλας. Ρίχνουμε ματιές σε σημαντικές (ή και όχι τόσο) στιγμές της ζωής της και μαθαίνουμε για το χαρακτήρα, τα όνειρά της, τους φόβους της, τα προβλήματά της. Ταυτόχρονα, με μικρή αλληλεπίδραση μεταξύ τους, εμφανίζονται και οι μικρές ιστορίες των υπολοίπων ενοίκων του κτιρίου. Θα το βγάλω από μέσα μου τώρα που είναι σχετικά νωρίς: η ιστορία δεν μου άρεσε. Ή να το πω διαφορετικά, προσπαθούσε πολύ. Προσπαθούσε πολύ να νιώσουμε κάτι για την κοπέλα, οίκτο ίσως; Να συμπάσχουμε μαζί της; Να ταυτιστούμε; Δεν είμαι σίγουρος, αλλά αυτό που βλέπουμε πρακτικά είναι επεισόδια από τη ζωή της στα οποία μονίμως βασανίζεται (κυρίως από τον εαυτό της - ένας ψυχολόγος θα διέκρινε ίχνη τουλάχιστον κατάθλιψης), αναζητά τον έρωτα και τη συντροφικότητα με αδιέξοδους τρόπους, μαλώνει, νευριάζει με ασήμαντα πράγματα. Δεν προσπαθεί ιδιαίτερα για τίποτα και της φταίνε τα πάντα. Επίσης, οι αναφορές στην αναπηρία της (έχει χάσει το ένα πόδι από ένα ατύχημα μικρή) είναι σχεδόν μόνιμες σε κάθε πάνελ. Εδώ να πω ότι απολαμβάνω ιστορίες με κατεστραμμένους πρωταγωνιστές, από Carver και Bukowski μέχρι Πατρικ Λέιν, Έλλις, Μακάρθι κλπ (τώρα που το σκέφτομαι τα περισσότερα που με τραβούν έχουν τέτοιους ήρωες - είμαι περίεργος τι θα έλεγε ένας ψυχολόγος για εμένα), αλλά εδώ είναι διαφορετικά: δεν υπάρχει ιστορία. Εντάξει, μερικά κομμάτια με άγγιξαν και ίσως ταυτίστηκα σε ένα δύο, αλλά σε γενικές γραμμές πολύ βάσανο, πόνος, κατάθλιψη και μιζέρια χωρίς λόγο. Καμία ανατροπή, κανένα σασπένς, μόνο μια φλατ, μουντή αλληλουχία αόριστων (αλλά έντεχνα παρουσιασμένων) ιστοριών. Ένας δεύτερος, μεγάλος λόγος που πάσχει κατά την ταπεινή μου γνώμη η ιστορία είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους άνδρες. Όλοι, μα όλοι δίχως εξαίρεση είναι παλιοχαρακτήρες, να το θέσω κόσμια. Ο μπαμπάς της; Εννοείται. Ο τύπος του δεύτερου; Φυσικά. Ο γκόμενος; Μέγας τσόγλανος. Ο άνδρας της; Καλό κουμάσι κι αυτός (με κάποιες εξαιρέσεις). Δεν ξεφεύγουν ούτε οι κομπάρσοι (πως κατάφερε να πει κάτι κακό για τον υδραυλικό ακόμα το έχω απορία), και ναι, ακόμα και ο μελισσούλης δεν είναι το καλύτερο παιδί. Υπερβολικό τσουβάλιασμα, υπεραπλούστευση καταστάσεων και συντήρηση στερεοτύπων, σαν να έχει γραφτεί από κάποια μόνιμα θυμωμένη φεμινίστρια. Στον αντίποδα και στα θετικά, έχει αποδοθεί με μεγάλη ακρίβεια (όσο μπορώ να φανταστώ τουλάχιστον) η γυναικεία ψυχοσύνθεση. Τα βουβά πάνελ είναι εξαιρετικά στο να περνούν το μήνυμα δίχως λόγια. Αρκετές από τις ιστορίες θα αγγίξουν κάποιους, αυτό είναι σχεδόν σίγουρο. Στο σκίτσο, ο Ware εδώ μεγαλουργεί. Είναι τόσο μεγάλο το πλήθος των λεπτομερειών και της πληροφορίας που προσθέτει αξία στην ιστορία και παρατείνει την αναγνωστική απόλαυση. Οι ιστορίες είναι γεμάτες από μικρές λεπτομέρειες, το design είναι από άλλο πλανήτη και γενικά ακόμα και η εναλλαγή των μορφών από στριπάκια σε εφημερίδα λειτουργεί και προσθέτει ενδιαφέρον, παρόλο που δεν βρήκα αντιστοίχιση μεγέθους και έκτασης με την ποιότητα της ιστορίας. Ένα μικρό θέμα εδώ, εγώ προσωπικά είχα αρκετές στιγμές στις οποίες χάθηκα στην ανάγνωση και ζορίστηκα να βρω το δρόμο μου στη σελίδα. Επίσης, παρά την αγάπη μου για τις μινιατούρες, κάποιες φορές η εξαιρετικά μικρή γραμματοσειρά με δυσκόλεψε - ή απλά μεγαλώνω, οπότε μπορείτε να αγνοήσετε το τελευταίο οι μικρότεροι. Από τα παραπάνω ίσως έδωσα την εντύπωση πως δεν μου άρεσε - το αντίθετο. Είναι ένα από τα πιο φιλόδοξα έργα που έχω διαβάσει το οποίο ναι μεν χάνει πόντους από το σενάριο αλλά το συνολικό αποτέλεσμα με αποζημίωσε και μου άφησε καλές εντυπώσεις. Είναι πολύ πιο πυκνό και γεμάτο περιεχόμενο από όσο φαίνεται επιφανειακά. Είναι μια εμπειρία, ένα ταξίδι, ένα στοίχημα κυρίως με το πόσο μπορούμε να πιέσουμε τα όρια του μέσου των κόμικ το οποίο ο Ware το κερδίζει. Υ.Γ. Μέρη του έργου δημοσιεύθηκαν σε διάφορα μέσα, μεταξύ άλλων στο New Yorker. Τέλος, το Building Stories (πιάσατε το λογοπαίγνιο;) κέρδισε και τα εξής βραβεία: 2012 National Cartoonist Society Graphic Novels Division Award 2013 Lynd Ward Graphic Novel Prize 2013 Cartoonist Studio Prize 2013 Los Angeles Times Book Prize, finalist for Graphic Novel 2013 Jan Michalski Prize for Literature, finalist 2013 Eisner Award, for Best Graphic Album: New, Best Writer/Artist, Best Letterer, and Best Publication Design. 2013 Harvey Award, for Excellence in Presentation 2015 Angoulême International Comics Festival Special Jury Prize

Αυτή η πειστική παρουσίαση ήταν η σπρωξιά που χρειαζόμουν για να πάει από τη wishlist στο καλάθι.

Διαβάστηκε και από εμένα το All-Star Superman, με την υπογραφή μάλιστα του κου Quietely (thanks @Darth Chris ! ) Πρέπει να είναι αν όχι η καλύτερη, από τις καλύτερες ιστορίες του Superman που έχω διαβάσει. Ένας Superman πιο αλτρουιστής, πιο ουμανιστής, πιο άνθρωπος από ποτέ - και αυτό ταυτόχρονα με την πιο δυνατή εκδοχή του εαυτού του. Ο Morrison αφήνεται ελεύθερος, πιάνει ακριβώς την ψυχολογία και το είναι του Superman και δημιουργεί μια ιστορία φόρο τιμής στο παρελθόν του ήρωα μα ταυτόχρονα τόσο φρέσκια και μοντέρνα, ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι πολύ καλοί, ακόμα και με τις όποιες αλλαγές έχουν υποστεί. Προλαβαίνει σε δώδεκα τεύχη να διηγηθεί μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, δίχως να το ξεχειλώνει μα και δίχως να νιώθεις στο τέλος πως σου λείπει κάτι. Επικουρικά ο Quietely συνεισφέρει τα μέγιστα στην επιτυχία του έργου - οι χαρακτήρες είναι εκφραστικότατοι, τα πιο ανοιχτά πλάνα του φέρνουν σε moebius αλλά με μια πιο μοντέρνα ματιά. Πλούσιες λεπτομέρειες εκεί που χρειάζονται μα δίχως να φοβάται και το κενό. Αστείες σεκανς διαδέχονται συγκινητικά πλάνα και ακολουθούν σκηνές δράσης (εκεί ίσως το χάνει λίγο τολμώ να πω) - το σχέδιο του όμως προσθέτει πόντους στο μεγαλείο της ιστορίας. Συνολικά διάβασα μια δημιουργία η οποία ενώ είναι ταπεινή στις ρίζες της καταλήγει να αποκτήσει επικές διαστάσεις. Υ.Γ. Κρίμα για την ελληνική μεταφορά που από ότι διαβάζω άφησε τελικά την ιστορία στη μέση, και κρίμα και για την All-Star προσπάθεια γενικότερα που από ότι καταλαβαίνω έπεσε έξω, εγκαταλείφθηκε ή απλά αδιαφορούν (μόνο τρεις δημιουργίες και η μία ημιτελής).