kwtsos

Με θλίψη διαπίστωσα και γω ότι μια από τις λίγες ταινίες που θεωρώ ευθεία προσβολή στην αισθητική μου, πήρε όλα τα βραβεία. Το Αφτερσαν τίποτα; Decision to leave και αυτό ούτε καν υποψήφιο. Κριμα.

Ανακοινώθηκε το φετινό φεστιβάλ για 5-7 Μαϊου!!

Είδα το Close στο σινεμά. Καλή ταινία που πραγματεύεται ζητήματα ταυτότητας, ενοχών και αποδοχής. Το στόρυ έχει ως εξής. Δυο κολλητοί, ο Ρεμί και ο Λεό, πηγαίνουν στο ίδιο γυμνάσιο όμως η μεταξύ τους οικειότητα θα προκαλέσει κακεντρεχή σχόλια. Θέλοντας να αποφύγει τον στιγματισμό, ο Λεό θα απομακρυνθεί για να ενταχθεί στην κουλ παρέα. Καλογυρισμένη ταινία με πολύ καλούς ηθοποιούς. Δεν είναι το αριστούργημα που θα σας αλλάξει την ζωή αλλά πραγματεύεται ορισμένα ζητήματα με ώριμο τρόπο. Στα λοιπά θετικά, στον Δαναό το είδαμε σε σχεδόν γεμάτη αίθουσα. Στα αρνητικά, τα μπροστινά παιδάκια που δεν σταματούσαν να κουνιούνται και οι γονείς τους που δεν τους λέγανε τίποτα. Επίσης, όταν βγήκαμε γίνονταν χαμός για να παρακολουθήσουν στην επόμενη προβολή το "Τα πνεύματα του Ινισέριν". Ο ορισμός της "τίποτα-το-ιδιαίτερο" ταινίας.

Εμαθα οτι σας αρεσει το Elephantmen οποτε εβαλα λιγο Elephantmen πανω στο Elephantmen σας!

Εμένα άποψή μου είναι ότι απλά θα μπορούσε να μπει ένα disclaimer και ίσως μια ηλικιακή σήμανση πχ άνω των 15. Κατα τα άλλα, τις ευαισθησίες της Ντίσνεϋ και του κάθε κολοσσού τις ακούω βερεσε. Για μένα όσο επικίνδυνο είναι ένα παιδί να έχει στερεοτυπικες και ρατσιστικες αντιλήψεις απέναντι στους λαούς της Αφρικής, είναι και το να θεοποιει το χρήμα, να είναι τυχοδιώκτης και εν τέλει παράσιτο όπως είναι ο Σκρουτζ. Αν θέλουμε δηλαδή να τα δούμε τα πράγματα σοβαρά, εκεί θα καταλήξουμε. Επίσης, απορία γνήσια. Ποιο σύγχρονο παιδί κάτω των 12 απασχολεί ο Βίος και η Πολιτεία;

Γιατι παραπονιεστε μωρε; Για γραμματοσημο καλο φαινεται. Δεν με εψηνε που δεν με εψηνε απο την αρχη (11 ευρω περιπου για 64 σελιδες, γελαω), τωρα ειναι βεβαιο οχι

"Είναι μια μπαλάντα για πρόσωπα που άλλα σκοτώθηκαν και άλλα όχι. Το να υμνείς την επανάσταση δεν σημαίνει ότι υμνείς πάντα τη νίκη" - Θ. Αγγελόπουλος Ξανά Αγγελόπουλος λοιπόν. Αυτήν την εβδομάδα παίζεται στον κινηματογράφο Studio, ο Θίασος. Η πρώτη ταινία που είδα μόνος μου στο σίνεμα μετά από 24 χρόνια από όταν πήγα πρώτη φορά. Στην ταινία παρακολουθούμε την ζωή των μελών ενός περιοδεύοντος θιάσου που περιδιαβαίνουν την ελληνική επαρχία παίζοντας την "Γκόλφω". Οι ζωές τους, από τις οποίες βλέπουμε στιγμές από το 1939 έως το 1952, μπλέκεται αναπόφευκτα με την Ιστορία. Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Εθνική Αντίσταση, Δεκεμβριανά, Λευκή Τρομοκρατία, Εμφύλιος, περνάνε από την οθόνη. Μέλη του θιάσου αντάρτες αλλά και προδότες. Οι πράξεις τους θυμίζουν αρχαία ελληνική τραγωδία. Η ταινία κάνει αρκετά μπρος-πίσω στον χρόνο, αντίθετα με τους Κυνηγούς όμως, τρεις φορές ο τέταρτος τοίχος σπάει και έτσι νομίζω δίνεται η ευκαιρία να πιάσει κάποιος το νήμα, αν κάπου το έχασε. Βρήκα αρκετά κοινά με τους Κυνηγούς στην κινηματογράφηση και στον τρόπο που παρουσιάζονται διάφοροι χαρακτήρες, μόνο που θεωρώ τους Κυνηγούς πιο αιχμηρή ταινία. Αρκετά πιστή στα ιστορικά γεγονότα, η ταινία είναι σήμερα ιδιαίτερα χρήσιμη σε μια περίοδο που ο ιστορικός "αναθεωρητισμός" είναι της μόδας. 10/10

Με μια κουβεντα, φοβερο. Προσωπικα το κατατάσσω στα καλύτερα horror που έχω διαβάσει.

Συνεχίζοντας τις ταινίες του Θοδωρή Αγγελόπουλου, αυτή την φορά σειρά είχε η ταινία 'Οι Κυνηγοί', γυρισμένη το 1977. Παραμονή πρωτοχρονιάς του 1977, μια ομάδα κυνηγών ανακαλύπτει το πτώμα ενός αντάρτη του ΔΣΕ. Παράδοξο καθώς ο εμφύλιος είχε τελειώσει κοντά 30 χρόνια, το πτώμα δείχνει να αιμοραγεί ακόμα. Οι Κυνηγοί μεταφέρουν το άψυχο σώμα στο ξενοδοχείο, παλιό αρχηγείο του ΔΣΕ, όπου έχουν προγραμματίσει να κάνουν ρεβεγιόν. Μέσα από τις καταθέσεις τους στην αστυνομία, οδηγούμαστε σε ένα ταξίδι στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας ξεκινώντας από τον εμφύλιο και καταλήγοντας στην μεταπολίτευση. Ιστορικά γεγονότα όπως εκλογές, η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, Ιουλιανά, κυβέρνηση των αποστατών, δικτατορία κλπ περνάνε όλα από την οθόνη. Καθένας από τους Κυνηγούς, όλοι τους αστοί, αναλογίζεται το μερίδιό του στην Ιστορία. Ο σκηνοθέτης δεν τους χαρίζεται καθώς τους παρουσιάζει δειλούς και γελοίους, ο αντάρτης αν και νεκρός ακόμα τους εμπνέει τον φόβο. Στην ταινία αυτή δεν θα έλεγα ότι οι πρωταγωνιστές σαν πρόσωπα έχουν ιδιαίτερη σημασία. Τελειώνοντας την ταινία, ούτε τα ονόματά τους δεν θυμάμαι, νιώθω όμως ότι δεν έχει σημασία γιατί η ταινία είναι καθαρά πολιτική και στο επίκεντρο είναι η Ιστορία. Για την αφήγηση χρησιμοποιείται αρκετό μπρος-πίσω στον χρόνο με αρκετά σουρεαλιστικό τρόπο, που δεν μπερδεύει όμως στον βαθμό που ο θεατής είναι εξοικειωμένος με την σύγχρονη ελληνική ιστορία. Όχι ότι είναι δυσνόητη αλλά δύσκολα θα την παρακολουθήσουν φυντάνια που δεν ξέρουν τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου ας πούμε. Διάφορα στοιχεία της ταινίας θα έλεγα ότι μου φάνηκαν σαν προπομποί στοιχείων που αξιοποιούνται στο σύγχρονο Greek weird wave. Βέβαια ας με συγχωρέσουν οι σκηνοθέτες αυτού του διόλου συμπαθητικού σε μένα ιδιώματος, αλλά η μέρα με την νύχτα. Η ταινία έχει μερικές δυνατές σκηνές όπως αυτή της (έστω κινηματογραφικής) εκδίκησης, ενώ υπάρχουν και αρκετοί συμβολισμοί. Το Ταξίδι στα Κύθηρα μου άρεσε περισσότερο, αλλά και αυτή η ταινία σίγουρα μπαίνει στις κορυφαίες ελληνικές που έχω δει.

Δεν ξέρω πως ακριβώς το εννοείς, αλλά εγώ βλέπω ένα εργαλείο που είναι στα χέρια επιχειρηματικών κολλοσών που λειτουργούν με πολύ συγκεκριμένα πλαίσια και α-λα-καρτ ευαισθησίες.

Δεν θα σχολιασω την για πολλοστη φορα απαραδεκτη κινηση ενος social media. Απλα θα σχολιασω το ποσο λαθος αποδειχθηκαν ολοι εκεινοι που καποτε (ή και ακόμα) τα ευαγγελιζονταν ως χωρους ελευθεριας, εκφρασης και σε καποιες περιπτωσεις ακομα και διαμαρτυριας...

Παθαιτε κατάθλιψη ελεύθερα με κομμάτι από το τελευταίο των Katatonia "Sky Void of Stars"