Our Picks

Στα πλαίσια του DC Rebirth κυκλοφόρησαν πολλοί τίτλοι. Ένας από αυτούς αφορούσε το relaunch του δημοφιλέστερου χαρακτήρα της εταιρείας, Superman. Δημιουργοί του τίτλου είναι ο Peter J. Tomasi, Patrick Gleason & Doug Mahnke. Οι δύο πρώτοι έχουν συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν και, κατ’ εμέ, η μεγαλύτερη επιτυχία τους είναι η σειρά Batman and Robin.
 
Όπως και στο τίτλο του Batman, έτσι και εδώ η δημιουργική ομάδα ανέλαβε να δώσει τον Superman μία νέα κατεύθυνση, η οποία θα είχε ως κύριο χαρακτηριστικό της γνώρισμα το οικογενειακό στοιχείο. Με άλλα λόγια, ο τίτλος εστιάζει κυρίως στην οικογένεια Kent (ή Smith), η οποία απαρτίζεται από τον Clark, τη σύζυγο του Lois, και τον δεκάχρονο γιο τους, Jon.
 
Μετά τα γεγόνοντα του Final Days of Superman, όπου εκεί κατ’ ανάγκη πεθαίνει ο Superman του New 52 και τη θέση του παίρνει ο «παραδοσιακός» Superman του παλαιού σύμπαντος με τον οποίο όλοι μεγαλώσαμε, η οικογένεια Kent μένει πλέον στη Κομητεία Hamilton, μακριά από το θόρυβο της Metropolis. Ουσιαστικά, η ιστορία αποτελείται από δύο συνιστώσες. Η πρώτη αφορά τον Clark που προσπαθεί να είναι καλός γονιός απέναντι στον Jon, αφενός να του μεταλαμπαδεύσει όλα εκείνα τα διδάγματα που έμαθε από τους γήινους γονείς του & αφετέρου να του μάθει να χειρίζεται ορθά τις νεοαποκτηθείσες δυνάμεις του. Θα τη χαρακτήριζα ως μία «coming of age» ιστορία, η οποία διαθέτει πρωτοτυπία και, κυρίως, πολύ καρδιά.
 

 
Η δεύτερη πτυχή αφορά τον Eradicator, ο οποίος σχετίζεται με το στοιχείο της «δράσης» του βιβλίου και τολμώ να πω ότι κλείνοντας το, σου «μένει» ο χαρακτήρας και τα κίνητρα του.
 

 
 
Συνολικά, απόλαυσα πολύ αυτή τη προσέγγιση, διότι εκτιμώ απίστευτα τόσο τον Tomasi όσο και τον Gleason. Μάλιστα, ο τελευταίος αυτή τη φορά έχει και συγγραφικά καθήκοντα και, επειδή τότε ο τίτλος ήταν δεκαπενθήμερος, όταν δε προλάβαινε να σχεδιάσει ο Gleason, τη θέση του κάλυπτε ο «μέντορας» του, Doug Manhke. Και οι δύο κάνουν εξαιρετική δουλεία στον εικαστικό τομέα, με τον Gleason φυσικά να είναι αυτός που ξεχωρίζει κατ’ εμέ. Το σχεδιαστικό του στυλ πηγαίνει χέρι-χέρι με τις υπέρ ηρωικές ιστορίες, γιατί το σχέδιο του διαθέτει πολύ κίνηση, λεπτομέρεια και δημιουργεί πάντα το κατάλληλο συναίσθημα. Ειδική αναφορά χρειάζεται και ο κολορίστας, John Kalisz, του οποίου χρώματα κολακεύουν το σχέδιο και το κάνουν να "πετάγεται" έξω από τη σελίδα.
 
Προτείνεται ασυζητητί στους φανατικούς αναγνώστες του Superman & στους αναγνώστες των υπέρ ηρωικών που ψάχνουν να διαβάσουν κάτι φρέσκο.  
 

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν, για να μιλήσω για το δεύτερο άλμπουμ της σειράς Μυστήρια Πράματα με (υπο)τίτλο Λύκοι της Ζήρειας, το οποίο κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Jemma Press φυσικά.



Είναι γνωστό ότι ο Θανάσης Πετρόπουλος ανέβαζε σε συνέχειες την ιστορία στο socomic.gr. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι εγώ απέφευγα να τα διαβάζω, μιας και ήθελα να διαβάσω ολόκληρο το άλμπουμ όταν θα κυκλοφορούσε. Άργησε να πέσει στα χέρια μου, αλλά τελικά έγινε κι αυτό.

Βρισκόμαστε στο έτος 1894 και οι περιπέτειες των Φιλήμονα Καρτέρη και Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον συνεχίζονται, αυτή τη φορά στην ορεινή Κορινθία και συγκεκριμένα στη Ζήρεια, όπου μετά την είδηση της εξαφάνισης ενός ντόπιου πραματευτή σε συνδυασμό με ένα αλλόκοτο, μεταφυσικό, θα έλεγε κανείς, περιστατικό, οι δύο πρωταγωνιστές μας αναλαμβάνουν δράση, για να εξιχνιάσουν το μυστήριο.


Καρτέρης και Νίκολσον εν δράσει

Πολλοί ίσως παραξενευτούν με αυτό που θα πω, αλλά το Λύκοι της Ζήρειας μου άρεσε περισσότερο από το πρώτο άλμπουμ (το οποίο ήταν επίσης πολύ καλό, μην παρεξηγηθώ, έχω κάνει και σ'αυτό παρουσίαση άλλωστε: Μυστήρια Πράματα). Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά; Μα φυσικά το είδος του τρόμου. Και τώρα θα πει κάποιος «άσε μας ρε Beefheart! Και οι δύο ιστορίες monster hunting είναι». ΧΑ! Φτωχέ, μικρέ μου υποθετικέ αντιρρησία, στην πρώτη περίπτωση έχουμε το τέρας που σπέρνει τον τρόμο στο, ας πούμε, «τερέν» των ηρώων μας, ενώ εδώ, αντίθετα, οι ήρωές μας κινούνται προς την περιοχή του τέρατος, κάτι που τους κάνει να φαντάζουν ανίσχυροι και δίνει μια πιο αρχετυπική νότα στο horror element. Είναι σαν να τον άνθρωπο που κολυμπάει στη θάλασσα στα Σαγόνια του Καρχαρία, αλλά σε βουνό, για να σου δώσω να καταλάβεις. Επιπλέον, το στήσιμο του σεναρίου είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται αυτού του είδους η περιπέτεια για να δημιουργηθεί το κατάλληλο σασπένς. Το σχέδιο είναι το γνωστό πετροπουλέικο (όσοι δε γνωρίζουν θα το δουν στα images που ανέβασα). 


Καρτέρης και Νίκολσον όντως εν δράσει,
αλλά αυτό το καρέ δεν είναι μέσα στην ιστορία,
σας ξεγέλασα.

Ποιος δεν ξέρει τον Jeff Lemire? Να σηκώσει το χέρι! Οκ πήγαινε συνέχισε τα μίκυμάου σου, δεν είναι αυτό το κόμικ για σένα. 
 
O Jeff Lemire είναι 45χρονος Καναδός (οπότε ετοιμαστείτε για αρκετά αναπάντεχα καρδιακά γιατί είναι τρελοί οι Καναδοί), πολυβραβευμένος και παραγωγικότατος δημιουργός. Έχει συνεργαστεί με όλους τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους κόμικς των ΗΠΑ (γιατί ο Καναδάς μάλλον δεν έχει) και το 2013 του έκατσε συνεργασία με τον ιστορικό αιωνόβιο εκδοτικό οίκο Simon & Schuster. Το concept ήταν να φτιάξει ένα (graphic) novel, απευθυνόμενο στους μη-κομιξόφιλους βιβλιοφάγους που ακόμα τυλίγουν τα αυγά του χωριού με σελίδες από ξεχασμένο κόμικ περιπτέρου (κι ας και είναι και Blacksad). Οπότε έκατσε τρία χρονάκια και έβγαλε τέλη του 2016 ένα από τα πιο ψυχοβγαλτικά του έργα. Και καλά τους έκανε. Γιατί ως γνωστό μπορεί από την υγρασία να πάει το μελάνι στα αυγά και να κάνετε μαύρο Πάσχα. Να πάρετε ανθρώπινες αβγοθήκες απάνθρωποι!
 
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΜΙΖΕΡΟ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΚΑΝΑΔΑ! Ο Derek Ouellette είναι ένας βίαιος πρώην παίκτης χόκεϋ που έχει αφήσει για πάντα πίσω το σκοτεινό παρελθόν του, ή τουλάχιστον προσπαθεί κραδαίνοντας πάντα μια μποτίλια φτηνό οινόπνευμα, που του καίει τα σωθικά. Δύο σε ένα θα έλεγε κανείς, αφού και σε ζεσταίνει και σε κάνει να ξεχαστείς. Όμως μια αποφράδα μέρα όλα μαύρισαν παραπάνω από το κανονικό, με την αναπάντεχη επιστροφή της χαμένης αδερφής του... Χειμώνας είναι εκεί που πας και θα κρυώνεις / Ain't no sunshine when she's gone είναι όλη η φάση, όπου όλοι οι χαρακτήρες είναι μισητοί, ρεαλιστικά μίζεροι, σε ένα κωλοχώρι που εύχεσαι να το θάψει χιονοστιβάδα και νιώθεις πως τίποτα δεν έχει σημασία. Μια καθημερινή μέρα δηλαδή στον παγωμένο Καναδά για τα δεδομένα των βιβλιοφάγων. Και μέσα σε όλο αυτό το άκαρδο τοπίο, ο Jeff προσπαθεί να σπείρει διάσκορπα σπόρους ελπίδας, σε χωράφι γεμάτο ψυχολογικά και παιδικά τραύματα. Τα συμπεράσματα δικά σας, εγώ θα το πρότεινα μόνο σε completionists του Jeff. Ναι, έτσι την πάτησα εγώ. Προτιμήστε Sweet Tooth, Underwater Welder κλπ. Το μόνο αξιέπαινο είναι πως οι ΔΙΑΚΟΣΙΕΣ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ σελίδες του φεύγουν νεράκι και παλεύεται τώρα που αρχίσαν τα κρύα ως συνοδεία ζεστού ροφήματος.
 

Έχοντας διαβάσει αυτό το πολύ ενδιαφέρον κόμικ, ήθελα να κάνω την παρουσίαση, αλλά στο μεταξύ με πρόλαβε - ευτυχώς - αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του @Γιάννης Κουκουλάς.  Και ευτυχώς, που με πρόλαβε, επειδή γράφει λίγο πολύ όσα θα είχα γράψει κι εγώ, τπυλάχιστον όσο αφορά στο υπόβαθρο της ιστορίας, συνεπώς εγώ θα περιοριστώ στην προσωπική μου άποψη και μόνο.  
 
Καταρχάς, όσοι δεν γνωρίζετε για το σκάνδαλο το οποίο αφηγείται το κόμικ, μπορείτε να διαβάσετε κάποια πράγματα εδώ (στα ελληνικά).Από την άλλη, μπορείτε να αγνοήσετε το λινκ και να αγοράσετε και να διαβάσετε το κόμικ. Πιστέψτε με, θα μάθετε εξίσου πολλά, ίσως και περισσότερα και θα ψυχαγωγηθείτε πολύ περισσότερο. 
Γιατί το μεγάλο προσόν του κόμικ είναι ότι είναι πολύ διασκεδαστικό. Καταφέρνει να αφηγηθεί μια εξωφρενική, αλλά αληθινή ιστορία με χιούμορ, σαρκασμό, ειρωνεία και με ένα γενικότερα αντισυμβατικό τρόπο, όπου ένας παντογνώστης αφηγητής παρεμβαίνει και σχολιάζει με ιδιαίτερα καυστικό τρόπο την πλοκή κλέινοντάς μας διαρκώς το μάτι: όσα διαβάζουμε είναι μεν αληθινά, κάποια γεγονότα σίγουρα δεν διαδραματίστηκαν ακριβώς έτσι, αλλά η πραγματικότητα σίγουρα ξεπερνά σε φαντασία ακόμη και την πιο τολμηρή μυθοπλασία, όπως αποδεικνύεται. Ο Ρώσσης έχει κάνει πολύ μεγάλη έρευνα και αυτό φαίνεται και από την εκτενέστατη βιβλιογραφία, που παραθέτει στο τέλος, αλλά το κόμικ απέχει πάρα πολύ από το να είναι μια απλή παράθεση γεγονότων. 
 
Στο σχεδιαστικό κομμάτι, σίγουρα τα πράγματα δεν είναι εξίσου επιτυχημένα, εξάλλου ο Ρώσσης δεν είναι επαγγελματίας σχεδιαστής και αυτή είναι η πρώτη του δουλειά, αν δεν κάνω λάθος. Ευτυχώς, έχει βασιστεί πάνω σε φωτογραφίες της εποχής, προκειμένου να αποδώσει τις σκηνές ή όσες από αυτές απεικονίστηκαν σε οπτικό υλικό και το αποτέλεσμα είναι αρκετά ρεαλιστικό, όσο χρειάζεται για να δώσει στους αναγνώστες να καταλάβουν την ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών του. Κι όμως, η σκηνοθεσία του είναι γεμάτη δημιουργικότητα και με πολύ ωραίες ιδέες, που αναδεικνύουν τον όλο σουρεαλισμό της υπόθεσης. 
 
Αξίζει να το διαβάσετε. Εγώ διασκέδασα πάρα πολύ και έμαθα και πολλά πράγματα, που αγνοούσα για την υπόθεση αυτή. Ήταν ένα από τα κόμικ, που είχα σταμπάρει για αγορά στο φετινό ComicDom και δεν έχω μετανιώσει καθόλου, που το αγόρασα. 
 
Η έκδοση της Jemma είναι πάρα πολύ ωραία, σε πολύ καλό χαρτί και με γερό δέσιμο. 
 
Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο σκαναρίστηκαν από εμένα. Δεν μπορώ να σκανάρω εσωτερικές εικόνες λόγω της βιβλιοδεσίας του κόμικ, αλλά μπορείτε να δείτε ορισμένες στο άρθρο του Γιάννη Κουκουλά. 

To Redfork είναι μια κλασσική επαρχιακή Αμερικάνικη πόλη, η οποία υπάρχει και επιβιώνει λόγω του κοντινού της ανθρακορυχείο. Υποφέροντας κάτω από τις μάστιγες του αλκοολισμού και της κατάχρησης οπιούχων φαρμάκων, φυτοζωεί, μαζί με τους κατοίκους τους. Όταν ο αποφυλακισμένος Noah McGlade επιστρέφει στο Redfork, βρίσκει το ορυχείο κλειστό, τους εργαζομένους να απεργούν, και ένα κακό, του οποίου οι ρίζες εντοπίζονται στις απαρχές της ύπαρξης της πόλης, το οποία προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια. Και δυστυχώς, για την πλειοψηφία των κατοίκων, τα καταφέρνει.
 
 
      
 
Άλλο ένα θριλεράκι με υπερφυσικές προεκτάσεις, άλλο ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα από την ΤΚΟ, χωρίς βέβαια να κάνει και αυτό τη διαφορά. Γράφει ο Alex Paknadel (Assassin's Creed, Arcadia) για ένα οικογενειακό δράμα, αρκετά τετριμμένο και αναμενόμενο, και στην πορεία μαθαίνουμε για άλλο ένα οικογενειακό δράμα, εξίσου αναμενόμενο με ένα supernatural twist. Εχει κάποια προβληματάκια ρυθμού, αλλού σέρνεται αλλού τρέχει, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερα κακό. Ο μεγάλος κακός είναι αρκετα απρόσωπος, χωρίς λεπτομέρειες για το πως και το γιατί, απλά ένα προαιώνιο κακό. Δεν κατέληξε να γίνεται βαρετό, αλλά έπαιξε λίγο με τα όρια, και αυτό κυρίως επειδή δεν αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα οι χαρακτήρες, παρά έμειναν κλασικά στερεότυπα του καλού αλλά κατατρεγμένου που έχει αδικηθεί από την κενωνία, η ναρκομανής μάνα η οποία έπεσε στα ναρκωτικά γιατί την αδίκησε η κενωνία, ο καλός αδελφός ο οποίος βοηθάει όλους και είναι ο πρώτος ο οποίος πεθαίνει, άρα τον αδικησε και αυτόν η κενωνία κλπ κλπ κλπ.
 
 
      
 
 
Στο σχέδιο ο Nil Vendrell, αρκετά καλός, με τη λεπτομέρεια του, με τα καλά τα splash του, μια χαρά γενικώς. Όχι αξέχαστος, ούτε και ιδιαίτερα πρωτοποριακός, αλλά τη δουλειά του τη κάνει και τη κάνει καλά. Πιστεύω με δυνατότερο σενάριο θα απέδιδε και καλύτερα. Οι gore σκηνές είναι αρκετά πιστευτές και αρκούντως τρομακτικές.
 
 
      
 
 
Μια μετριοκαλή σειρούλα από την ΤΚΟ, η οποία αν μη τι άλλο δεν απογοητεύει. Δεν είναι τίποτα για να τρέξετε μην το χάσετε, αλλά περνάς ευχάριστα μια ωρίτσα. 6 oversized τεύχη σε κασετίνα ή ένα oversized trade paperback, όπως όλες οι υπόλοιπες κυκλοφορίες της TKO. Ένα ωραίο 6ράκι και.... NEXT!

Πως θα αντιδρούσες αν βρισκόσουν ξαφνικά σε ένα μέρος όπου γερνούσες 2 χρόνια σε μία ώρα; Πως θα το διαχειριζόσουν; Θα έπεφτες σε μαύρη κατάθλιψη; Θα πάλευες με νύχια και με δόντια να ξεφύγεις; Θα τα φόρτωνες στον κόκκορα και θα πηδιόσουν με ο,τι υπήρχε, επιδιδόμενος σε ομαδικά όργια; Οι πρωταγωνιστές του Sandcastle (ή αλλιώς Château de sable) σε σενάριο Levy και σχέδιο Peeters τα δοκιμάζουν όλα. 
 
Η ιστορία ξεκινά με τον παραθερισμό κάποιων ανθρώπων σε μια παραλία. Δύο μικροαστικές οικογένειες, ένας τύπος μόνος του, ένα ζευγάρι με τον πεθερό και ένας σκύλος. Όταν ανακαλύπτουν το πτώμα μιας κοπέλας αυτόματα ο συντηρητικός πατέρας της μιας οικογένειας κατηγορεί τον μοναχικό τύπο ότι την βίασε και την σκότωσε, επειδή είναι Αφρικανός και δεν του αρέσει η φάτσα του. Μάνι μάνι οι δημιουργοί τάσσονται και στήνουν γρήγορα την σκακιέρα των συμπαθειών και αντιπαθειών. Ταυτόχρονα, παρατηρούν ότι τα παιδάκια των οικογενειών, που είναι στο ηλικιακό εύρος 6-14, αρχίζουν και μεγαλώνουν πολύ γρήγορα και δεν αργούν να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι ο χρόνος στην παραλία αυτή περνάει με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Δημιουργείται ένα χάος, άνθρωποι απελπίζονται, άλλοι κάνουν σεξ για να ξεχαστούν, παιδιά δεν μπορούν να διαχειριστούν την μετάβαση στην ενηλικίωση μέσα σε 3 ώρες, τσακωμοί, επιθέσεις, αμελοφιλοσοφία και τα ρέστα. 
 
    

O νεαρός Bobby Bailey, ένας απόκληρος των 60s, θεωρεί ότι το μόνο καταφύγιό του είναι η κατάταξή του στον αμερικάνικο στρατό. Αυτό που δεν ξέρει όμως είναι ότι πρόκειται να συμμετάσχει σε ένα top secret πρόγραμμα για την δημιουργία υπερστρατιώτη, στην ηγεσία του οποίου βρίσκεται ο Dr. Friedrich. Ο Dr. Friedrich νυν υψηλόβαθμος στρατιωτικός ήταν πρώην στέλεχος των Ναζί, που πούλησε την ιδέα για την κατασκευή ενός υπερανθρώπου στους αμερικάνους, μετά την ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1945. Το αποτέλεσμα του πειράματος στον Bobby, αντί στον υπερστρατιώτη, οδηγεί στην δημιουργία ενός τέρατος που ο αμερικάνικος στρατός πλέον προσπαθεί να καταστρέψει.
 

Ο Τίτος, πλέον ένας 15χρονος έφηβος (15μιση που λέει και ο ίδιος για ακρίβεια), όπως κάθε Πάσχα, έτσι και φέτος επισκέπτεται το χωριό του. Εκεί βρίσκεται για άλλη μια φορά με την παρέα του, όμως φέτος, όλοι είναι αποφασισμένοι να κάνουν "κάτι" με το πρόσωπο που τους ενδιαφέρει. Έτσι και ο Τίτος προσπαθεί να κερδίσει το ενδιαφέρον της 17χρονης Μάγδας. Οι αναγνώστες βλέπουμε τα τεκταινόμενα από την Μεγάλη Πέμπτη έως και την Τρίτη του Πάσχα και το πως οι πρωταγωνιστές περνάνε τις δικές τους "μέρες λατρείας".
 

 
Slice of life κόμικ που πραγματεύεται τους πρώτους νεανικούς έρωτες. Τα χρόνια εκείνα που το παραμικρό συμβάν στη ζωή σου ως έφηβος μοιάζει larger than life και πολλές φορές αγνοείς τα όντως σημαντικά πράγματα. Ιστορίες για νεανικούς έρωτες, έχω και σίγουρα έχετε διαβάσει και σεις πολλές. Το θέμα είναι πολύ δημοφιλές σε όλες τις σκηνές κομικς (για να μην πιάσουμε και τις υπόλοιπες τέχνες). Σε πόσες ιστορίες όμως μπορέσατε να ανακαλέσετε όντως στιγμές από την εφηβεία σας; Το Μέρες Λατρείας με κέρδισε γιατί παρουσιάζει μια ιστορία στην οποία, όλοι λίγο-πολύ που έχουμε μεγαλώσει στην Ελλάδα και έχουμε πάει για Πάσχα στο χωριό μας μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας. Οι ήρωες του κόμικ είναι αυθεντικοί, σκέφτονται και δρουν ανάλογα με την φάση της ζωής τους και σε διάφορα σκηνικά μου θύμισαν το πως σκεφτόμουν και εγώ εκείνα τα (λίγο μακρινά) πλέον χρόνια. Επιπλέον, μέσα από τις σελίδες του, θα ξαναθυμηθείτε τις αδιάκριτες γιαγιάδες, τους μπαρμπάδες σας που είναι μετρ του ψησίματος αρνιού και της ανατομίας του, καθώς και εκείνους τους τύπους που πάντα κερδίζαν τις εντυπώσεις στο γήπεδο του μπάσκετ, που παραδοσιακά βρίσκεται στο σχολείο του χωριού, και για τους οποίους οι τότε σκέψεις σας ίσως να μην σύναδαν με το κλίμα των ημερών (τι; μόνο εγώ;).
 
Οι Μέρες Λατρείας ξεκίνησαν να δημοσιεύονται από τις σελίδες του Μπλε Κομήτη το 2019 σε σενάριο των Παναγιώτη Πανταζή και Γιώργου Γούση, με τον πρώτο να επιμελείται και την εικονογράφηση. Καθώς όμως το περιοδικό σταμάτησε την κυκλοφορία του, η ιστορία ολοκληρώνεται τώρα με την έκδοσή της σε αυτόνομο τομάκι. Όπως καταλάβατε, εννοείται ότι προτείνω να το διαβάσετε και σεις. Σίγουρα έχει κάτι να σας πει. Ακόμα και αν αντί για το χωριό σας, συζητούσατε για το love interest σας σε κάποιο diner ή κάποιο γραφικό μπιστρό, διαβάστε το να δείτε πως περνάνε οι νορμάλ έφηβοι το Πάσχα στο χωριό.

Με τον Daniel Clowes έχω μια πολύ παράξενη σχέση. Έχω διαβάσει μερικά απ' τα κυριότερα κόμικς του (Ghost World, Like a Velvet Glove Cast in Iron, The Death-Ray) κι ενώ μερικά τα βρήκα τελείως βαρετά, συνεχίζω και ψάχνω δουλειές του. Το Patience (Fantagraphics, 2016) έλαβε εξαιρετικές κριτικές, οπότε σκέφτηκα ότι αν δεν μου αρέσει ούτε αυτό, τότε σίγουρα δεν είναι για μένα ο κύριος. Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και διαβάστηκε σε ηλεκτρονική μορφή.
 
2012. Η Patience κοιτάζει το τεστ εγκυμοσύνης και είναι θετικό. Ο Jack, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, είναι αποφασισμένος να κάνει το παν για να μεγαλώσουν καλά το παιδί και η σύντροφός του. Κι ενώ η ώρα του τοκετού πλησιάζει, επιστρέφει μια μέρα απ' την δουλειά και βρίσκει την Patience νεκρή. Φυλακίζεται προσωρινά ως ο μοναδικός ύποπτος, αλλά αφήνεται τελικά ελεύθερος. Ο ίδιος είναι πεπεισμένος ότι ο ένοχος είναι κάποιος από το απαίσιο παρελθόν της Patience, για το οποίο ποτέ δεν του μιλούσε.
 
 
 
2029. Ο Jack ζει μέσα στην δυστυχία, ώσπου μια αχτίδα ελπίδας αχνοφαίνεται: ένας παράξενος τύπος ονόματι Bernie έχει εφεύρει μια μηχανή του χρόνου. Επόμενες στάσεις: 2006, 1985 και ξανά 2012, αλλά γι' αυτές καλύτερα να μην πω παραπάνω και να διαβάσετε το κόμικ.
 
Ο Clowes χρησιμοποιεί την επιστημονική φαντασία για να εξιστορήσει μια ιστορία παντοτινής αγάπης, επιμονής και εκδίκησης. Η ροή είναι υποδειγματική. Αν κάποιος έχει λίγο παραπάνω χρόνο από εμένα, μπορεί να το διαβάσει σε μία καθισιά. Η ιστορία καθαυτή εξαιρετική. Κι αυτό επειδή ο Clowes δεν ενδιαφέρεται για το «τεχνικό» κομμάτι, αλλά για τους χαρακτήρες του. Είναι και οι δύο εξίσου τραγικές προσωπικότητες και έχουν ανάγκη να νιώσουν αγάπη. Παρότι πρακτικά όλα τα κόμικς του Clowes είναι ανθρωποκεντρικά, πρώτη φορά νιώθω να συμπονώ τους χαρακτήρες του. Το τέλος μου φάνηκε μάλλον ξεκάθαρα (και υπέροχο), αλλά διαβάζω ότι κάποιοι το ερμήνευσαν διαφορετικά. Το σχέδιο ηθελημένα δεν είναι τόσο προσεγμένο όσο σε άλλα κόμικς του Clowes, αλλά σε συνδυασμό με τα έντονα, ψυχεδελικά χρώματα ταιριάζει απόλυτα στην υπόθεση.

 
Να το διαβάσετε. Είτε στην αγγλόφωνη έκδοση, είτε στην μετάφραση των εκδόσεων Οξύ, που απ' ό,τι έχω ακούσει είναι πολύ καλή.
 
Υ.Γ.:
Κάντα 11 τα κόμικς που συμφωνούμε

Ο μικρός Μίκα και ο σκύλος του ο Βάλκα είναι δυο αδέσποτα της πόλης, της Ακαταλαβούπολης.
Ο μικρός Μίκα είναι πρόσφυγας, χωρίς σπίτι, γονείς, λεφτά, που αγωνίζεται να επιβιώσει μέρα τη μέρα, παρέα με τον σκύλο του και τον Φειδία, έναν καλλιτέχνη του δρόμου. Να "χωρέσει" και να καταλάβει τον κόσμο γύρω του.
 


Σύμφωνα με τους δημιουργούς του:
Το όνομα του το απέκτησε επειδή παντού είναι Μη Καταχωρημένος. Για να θυμάται να το λέει όταν τον ρωτάνε, επειδή είναι δύσκολη λέξη, το έκανε Μίκα - και του έμεινε.
 

 
Το αγάπησα αυτό το κόμικ! Είναι σκληρό, συγκινητικό, καυστικό, to the point. Οι απορίες του μικρού αφελούς (λόγω της ηλικίας του) Μίκα, και η αντίληψη της πραγματικότητας γύρω του, μέσα από τα παιδικά του μάτια, φέρνουν στο μυαλό τη Μαφάλντα. Σε μια επίκαιρη, ελληνική (κι όχι μόνο) εκδοχή. 
 

 
Η συνεργασία των δυο δημιουργών που μας έχουν δώσει αρκετές καλές δουλειές, είτε στο κομμάτι των κόμικς, είτε στη λογοτεχνία, λειτουργεί ιδανικά εδώ. Η απλότητα κι εκφραστικότητα του σχεδίου του Κλήμη, εξυπηρετεί άψογα το σενάριο του Λάζαρου, που μας δίνουν μια από τις καλύτερες φετινές αυτοεκδόσεις. Η ποιότητα την έκδοσης είναι καλή και το κόμικς είναι 48σέλιδο.
Εννοείται ότι προτείνεται
 
fb σελίδα
instagram
 

Πριν 10 χρόνια, προσγειώθηκαν. Έχουν την μορφή τεράστιων δέντρων, με ύψη που υπερβαίνουν πολλά χιλιόμετρα. Ο παγκόσμιος πληθυσμός αναστατώθηκε. Ήταν εξωγήινα; Προφανώς; Έχουν λογική, σκέψη και φρόνηση; Αγνωστο. Τι επιδιώκουν στην γή; Άγνωστο. Με τον ερχομό τους, μάθαμε ότι υπάρχει ζωή μακριά από τον πλανήτη μας. Εκείνα όμως δεν μας αναγνωρίζουν, ούτε ώς νοήμονες, ούτε καν σαν ζώντες. Και η καθημερινότητα όλης της Γης έχει αλλάξει για πάντα. Απλά και μόνο με την παρουσία τους.
 
 
          
 
 
Από τον Warren Ellis (Transmetropolitan, Planetary, Cemetery Beach), μια πανέξυπνα γραμμένη ιδέα, με πολιτικές, ιδεολογικές και ανθρωπιστικές προεκτάσεις, η οποία, όπως πολλές άλλες, έπεσαν θύμα της ίδιας της της επιτυχίας. Και αυτό γιατί, το πρώτο arc, με τίτλο In Shadow, διήρκησε 8 τεύχη και θα μπορούσε άνετα να κλείσει εκεί, ολοκληρωμένο καθώς ήταν όσον αφορά το σχόλιο του στην ανθρώπινη φύση έναντι οποιουδήποτε εξωτερικού παράγοντα μπει στον δρόμο της. Χωρίς, επί της ουσίας, καμία παρεμβολή από τα ίδια τα δέντρα, στην ανθρώπινη δραστηριότητα, και μόνο η ύπαρξη τους, διέλυσε κοινωνίες, καθεστηκύιες αντιλήψεις και status quo εκατοντάδων ετών. Και η ίδια η "ανάγνωση" του γεγονότος της παρουσίας, μας δείχνει πόσο πολύ αντιλαμβανόμαστε, όχι αυτό που έχουμε εμφανώς μπροστά μας, αλλά που θέλουμε ή μας βολεύει να έχουμε μπροστά μας και να το ερμηνεύουμε κατά το δοκούν. Και όταν η ίδια η τρομακτική πραγματικότητα αποκαλύπτεται από τις μελέτες μιας ερευνητικής ομάδας, συνειδητοποιούν όλοι, και εμείς οι αναγνώστες, ότι όλα ήταν μια πλάνη, κάτι που εκμεταλλεύτηκαν κάποιες εγκληματικές οργανώσεις, τόσο παράνομες όσο και με "νόμιμη" φορεσιά, μόνο και μόνο για να επιβιώσουν, να κυριαρχήσουν και να εκμεταλευτούν τα πάντα για προσωπικό όφελος.

Ακόμη ένα πολύ ενδιαφέρον κόμικ από την Image, μίγμα νεογουέστερν και νεονεουάρ με αρκετό αίμα, οικογενειακές διαμάχες και πολύ, πάρα πολύ Τέξας. 
 
Το πρώτο ΤΡΒ συλλέγει τα τεύχη 1-6 της σειράς με το #1 να είναι μια κατά κάποιον τρόπο εισαγωγή, η οποία μας συστήνει τον ηλικιωμένο σερίφη Τζο Μπομπ, που προσπαθεί να βρει ένα συμπολίτη του, για να του επιστρέψει την κατσαρόλα, την οποία χρειάζεται η γυναίκα του, για να του φτιάξει το φαγητό για τα εβδομηκοστά γενέθλιά του, αλλά στη διάρκεια της ημέρας, θα έρθει αντιμέτωπος με κάποιες παλιές αναμνήσεις, αλλά και μια μακάβρια ανακάλυψη. 
 
Από το τεύχος 2 και μετά, ξεκινά μια καινούρια ιστορία με θέμα έναν δολοφονημένο, τον αδερφό του, που επιστρέφει στο Τέξας, για να ανακαλύψει τι του συμβαίνει, αλλά και για να αναμετρηθεί με τα φαντάσματα του παρελθόντος και φυσικά, πάλι με το σερίφη Τζο Μπομπ, που θέλει να λύσει την υπόθεση. Δύσκολα πράγματα, γιατί η αλήθεια είναι ότι οι ήρωές μας βρίσκονται στο Τέξας, ένα μέρος τελείως διαφορετικό από τις υπόλοιπες ΗΠΑ, σχεδόν μια άλλη χώρα, όπου τα αχανή και αφιλόξενα τοπία έχουν επίδραση στο μυαλό και στη συμπεριφορά των ανθρώπων, οι οποίοι κινούνται σχεδόν σαν υπνωτισμένοι, με τους δικούς τους ρυθμούς, ακατανόητους σε εμάς. 

Υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες τόσο στο σύμπαν της Marvel όσο και στης DC οι οποίοι αν και είχαν ανέκαθεν ένα μεγάλο κοινό που του αγαπούσε δεν έπαιρναν ποτέ την αναγνώριση που τους άξιζε. Ο Beta Ray Bill ήταν ένας από αυτούς. Το ανθρωπόμορφο άλογο το οποίο έχει αποκτήσει μία ισχυρή θέση στο πάνθεον των χαρακτήρων της Marvel συνήθως τον συναντούσαμε να υπάρχει απλά ως ένας υποστηρικτικός χαρακτήρας στις ιστορίες του Thor. Σπάνιες είναι οι φορές που θα δούμε τον συγκεκριμένο ήρωα να πρωταγωνιστεί σε δικές του ιστορίες. Εισακούγοντας όμως τις προσευχές του αναγνωστικού της κοινού (;) η Marvel αποφάσισε φέτος να μας δώσει μία ιστορία που επιτέλους θα πρωταγωνιστήσει ο αγαπημένος αυτός χαρακτήρας. Και το καλύτερο; Θα το αναλάμβανε εξολοκλήρου ο Daniel Warren Johnson (του Wonder Woman Dead Earth) για εμένα ένας από τους καλύτερους ανερχόμενους καλλιτέχνες στα αμερικανικά κόμικς. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι δε θα μπορούσα να αφήσω αυτή τη σειρά να περάσει απαρατήρητη.
 
 
 

 
Ακολουθούν spoilers για το κόμικ Thor του Donny Cates.

Η Βόμβα. Χωρίς κανέναν προσδιορισμό. Δεν χρειάζεται. Όλες και όλοι καταλαβαίνουμε σε ποια Βόμβα αναφέρεται ο τίτλος του κόμικ.  

Το κόμικ, λοιπόν, είναι μια αρκετά λεπτομερής καταγραφή των πολλών και διαφορετικών καταστάσεων, που συνέβαλαν στη δημιουργία της πυρηνικής βόμβας, από τη σύλληψη της ιδέας της πυρηνικής σχάσης, τότε, που η ιδέα ενός τέτοιου όπλου ανήκε στη σφαίρα της φαντασίας, έως τη ρίψη της πάνω στη Χιροσίμα. Μέσα στις σχεδόν 500 σελίδες του έργου παρελαύνουν όλοι οι γνωστοί πρωταγωνιστές του δράματος, καθώς και αρκετοί άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Θα βρείτε τον Φέρμι, τον Οπενχάιμερ, τον Αϊνστάιν, τον Χάιζεμπεργκ, τον Τρούμαν και κυρίως το Λίο Σίλαρντ, φυσικό από την Ουγγαρία, οι ιδέες του οποίου έθεσαν τα θεμέλια για την κατασκευή της Βόμβας, αλλά και τον πεισματάρη στρατιωτικό Λέσλι Γκρόουβς, φανατικό υπέρμαχο της χρήσης της.
 
 
 
Η ιστορία ξεκινά 15 δισεκατομμύρια χρόνια πριν με τη μεγάλη έκρηξη και προχωρά με τη δημιουργία της Γης. Ο αφηγητής της ιστορίας είναι το ίδιο το ουράνιο, το στοιχείο, που σε αυτό βασίζεται η Βόμβα. Το ουράνιο διψάει για ενέργεια, ανυπομονεί να απελευθερωθεί, θέλει να δείξει την τεράστια δύναμή του. Οι επιστήμονες θα γίνουν, άθελά τους ή εσκεμμένα, οι φορείς της απελευθέρωσής του. 
 

 
Η κυρίως αφήγηση ξεκινά στις 30 Μαρτίου 1933, δύο μήνες μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία, όταν ο φυσικός Λέο Σίλαρντ αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Γερμανία εξαιτίας της εβραϊκής καταγωγής του. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο διάσημος Ιταλός φυσικός Ενρίκο Φέρμι λαμβάνει το βραβείο Νόμπελ, έχοντας ήδη αποφασίσει να εγκαταλείψει τη φασιστική Ιταλία. Παράλληλα, το βιβλίο μας συστήνει την οικογένεια των Μοριμότο, πατέρα και δύο γιούς, που κατοικούν στη Χιροσίμα. Αυτοί και οι γείτονές τους είναι και τα μοναδικά μυθοπλαστικά πρόσωπα της πλοκής, αφού όλα τα υπόλοιπα είναι υπαρκτά πρόσωπα. Από εκεί και μετά, το ρόλο τον αναλαμβάνει η ίδια η ιστορία.

To Middlewest ξεκινά με τον νεαρό Abel που ζει με τον μονίμως θυμωμένο και κακοποιητικό πατέρα του, Dale.  Δεν φαίνεται να έχει κάποιο ίχνος πατρικής στοργής απέναντί του μόνο έναν αδικαιολόγητο για τα μάτια του Abel θυμό, σαν κάτι να κρύβεται κάτω από την επιφάνεια και να περιμένει απλά να ξεσπάσει. Ακριβώς όπως μια καταιγίδα. Και είναι η μορφή μιας καταιγίδας αυτήν την οποία ξαφνικά αποκτά ο πατέρας του Abel σε έναν από τους πολλούς καυγάδες τους. Καθώς ο Abel με την βοήθεια μιας αλεπούς προσπαθούν να ξεφύγουν από την οργή της καταιγίδας, αυτήν τον χτυπά και φαίνεται ότι το ίδιο πράγμα που βασάνιζε τον πατέρα του και τον μεταμόρφωσε σε τέρας έχει περάσει στον ίδιο. Έτσι ο Abel και η αλεπού ξεκινούν ένα μακρύ ταξίδι για να βρούν πώς μπορούν να σπάσουν αυτήν την κατάρα. Όμως τόσο ο πατέρας του όσο και η καταιγίδα που βρίσκεται πλέον μέσα στον Abel δεν πρόκειται να τα παρατήσουν εύκολα.
 


Πέρα από το ότι πρόκειται για μια ιστορία με τρομερό ρυθμό που ρουφάει αβίαστα το ενδιαφέρον του αναγνώστη και έχει μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων και περιβάλλοντων δεν θα μείνω σε άλλα τεχνικά χαρακτηριστικά της προκειμένου να μην χαλάσω το ταξίδι για όσους θέλουν να την διαβάσουν. Αυτό που θα πω είναι ότι είναι αρχικά μια ιστορία συγκρούσεων. Συγκρούσεις που δεν απεικονίζονται τόσο με τη μορφή της δράσης, όσο συγκρούσεις γενεών και ιδεών. Πατέρας εναντίον γιου, φύση ενάντια σε ανατροφή, συνέχιση μαθημένων συμπεριφορών ή σπάσιμο του κύκλου.

Μια μέρα σε ένα χωριό της Βρετάνης, ένας ηλικιωμένος ψαράς ξυπνάει μέσα στα άγρια χαράματα, τρώει το πρωινό, που του ετοιμάζει η γυναίκα του και ξεκινάει με το μικρό του ψαροκάικο, όπου επιβαίνει και ο βοηθός του, για να βγάλει τον επιούσιο. Η μέρα αυτή όμως, θα εξελιχθεί σε καταστροφή, αφού το καΐκι του θα αιχμαλωτιστεί στα δίχτυα ενός τεράστιου αλιευτικού και από εκεί και μετά θα βρεθεί περιπλανώμενος στον Ατλαντικό Ωκεανό. Τα νέα θα φτάσουν στο χωριό του μέσω του βοηθού, τον οποίον ο ψαράς είχε προλάβει να βάλει στη ναυαγοσωστική λέμβο και η πιστή και αγαπημένη του γυναίκα θα αρχίσει να τον ψάχνει σχεδόν σε όλον τον κόσμο. 
 
 
 
Αυτή είναι η πολύ συνοπτική περιγραφή μιας απίστευτης ιστορίας, η οποία περιλαμβάνει ακόμα πειρατές, την Κούβα (και τον ίδιο το Φιδέλ Κάστρο), ένα γλάρο, κεντήματα και αμέτρητες κονσέρβες με σαρδέλες - όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Είναι όμως, πριν και πάνω από όλα, μια ιστορία αγάπης, η οποία διασχίζει και υπερβαίνει κάθε εμπόδιο, ακόμα και ολόκληρους ωκεανούς. 
 
 
 
Ένα υπέροχο κόμικ, χωρίς καθόλου λόγια, που με κέρδισε αμέσως. Είχα διαβάσει καλά λόγια, αλλά ειλικρινά δεν το περίμενα τόσο καλό. Ο Λουπανό στήνει έναν κόσμο τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά από το δικό μας, ένα παραμύθι σε ρεαλιστικό πλαίσιο, όπου, αν και η αληθοφάνεια δεν είναι ακριβώς το ζητούμενο και οι συμπτώσεις παίζουν ένα μεγάλο ρόλο, δεν χάνει ποτέ την επαφή του με την πραγματικότητα. Γιατί, αν και το σενάριο περιέχει και στοιχεία, που είναι πολιτικά, οικολογικά ή κοινωνικά (το τεράστιο αλιευτικό, που αδειάζει τη θάλασσα από ψάρια, το πετρελαιοφόρο που τη μολύνει, η θάλασσα των σκουπιδιών, τα κεντήματα, που γίνονται ανάρπαστα στις πλούσιες κυρίες στο κρουαζιερόπλοιο), δεν χάνει ποτέ το στόχο του, δηλαδή να αφηγηθεί την επιθυμία δύο ανθρώπων να ξαναβρεθούν, παρόλο που τους χωρίζει ένα ημισφαίριο. Και μέσα σε αυτό το σύγχρονο παραμύθι, η αληθοφάνεια δεν είναι απαραίτητα.

Ένα σχετικά φρέσκο, πολύ διασκεδαστικό και αθεράπευτα κομιξόφιλο κόμικ, που ξεκίνησε την πορεία του το Νοέμβριοι του 2020 από τη συνήθη ύποπτο, Image Comics με σεναριογράφο τον επίσης συνήθη ύποπτο Donny Cates και σχεδιαστή τον Geoff Shaw, το δημιουργικό δίδυμο πίσω από το God Country (το οποίο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην πλοκή).

Και εγένετο Non-Stop Comics από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως.  
Το νέο, διμηνιαίο περιοδικό κόμικς που το είδαμε στο comics n' beer το τριήμερο 9-11 Ιουλίου και το οποίο θα εμφανιστεί επίσημα στα περίπτερα αρχές Αυγούστου. Πρόκειται για το νέο παιδί της εκδοτικής σε μια πολύ σωστή, κατ'εμέ, προσπάθεια να διαχωριστούν τα πιο σύγχρονα κόμικς, που υπήρχαν στο "Μπλεκ" από τα παλαιότερα, που θα παραμείνουν εκεί. Τα δύο περιοδικά θα κυκλοφορούν κάθε δίμηνο, εναλλάξ, το Μπλεκ τους μονούς μήνες, το Non-Stop Comics τους ζυγούς ή τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι ότι θα είναι ο προγραμματισμός. 
 

Μια πολυαναμενόμενη κυκλοφορία ελληνικού κόμικ και σαφώς μια, όπου η αναμονή άξιζε τον κόπο, αφού θα μπορούσα να πω, ότι το συγκεκριμένο έργο πηγαίνει το ελληνικό κόμικ σε ένα παραπάνω επίπεδο. 
 
Πρόκειται για μια ιστορία ΕΦ, από την οποία είχαμε δει κάποια κεφάλαια σε κάποια τεύχη του "Μπλε Κομήτη" με σχεδιαστή τον Δημήτρη Κ. Πανταζή, αλλά τελικά ο σεναριογράφος Δημοσθένης Παπαμάρκος αποφάσισε να αφηγηθεί την ιστορία από την αρχή με νέο σχεδιαστή, τον Kanellos Cob, και να την εκδώσει σε μορφή graphic novel. Όλες αυτές οι επιλογές του αποδείχθηκαν πολύ επιτυχημένες και έχουμε στα χέρια μας ένα κόμικ, που πιστεύω, ότι ελάχιστα, ίσως και τίποτα, έχει να ζηλέψει από αντίστοιχα ευρωπαϊκά κόμικς.
 
Η υπόθεση αφορά έναν κατεστραμμένο πλανήτη, όπου οι ελάχιστοι εναπομείναντες άνθρωποι αποτελούν πηγή ενέργειας για τα Θ.Ο.Ρ.Α.Κ.Σ., τεράστιες συμβιωτικές μηχανές, οι οποίες πλέον μάχονται μεταξύ τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν τους τελευταίους ζωντανούς ανθρώπους και να παρατείνουν τη διάρκεια της ζωής τους. Υπάρχει όμως ένα ζευγάρι, που αποτελείται από έναν άνθρωπο και ένα Θ.Ο.Ρ.Α.Κ.Σ., που έχουν συστήσει μια αποτελεσματική συμμαχία, που τους επιτρέπει να επιβιώνουν. Η συμμαχία αυτή θα περιέλθει σε μια κατάσταση ανισορροπίας, όταν θα συναντήσουν μια απεσταλμένη από την ομοσπονδία, που έχει φτάσει στον πλανήτη ως παρατηρητής. Οτιδήποτε άλλο γράψω, θα είναι σπόιλερ και για αυτό σταματώ εδώ.

Έχει τρία χρόνια τώρα που τα καλοκαίρια μου είναι συνυφασμένα με τον τα Κόρτο. Αυτή η περιπέτεια του Κόρτο Μαλτέζε μας μεταφέρει στην Αργεντινή, και πιο συγκεκριμένα στο Σαν Ισίντρο, όπου ο ναυτικός επιστρέφει μετά από 15 χρόνια. Αναζητά τα ίχνη της Πολωνής φίλης του, Λούιζ Μπρούκσοβιτς, που γνωρίσαμε στο Βενετσιάνικο Παραμύθι (για το οποίο ακόμα χρωστάω παρουσίαση), όταν τον φρόντισε μετά την πτώση του από την οροφή ενός σπιτιού.

Ο Ethan Reckless, είναι ένας "σημαδεμένος" ψυχικά άνθρωπός, ο οποίος έχει συνειδητά βγει έξω από το σύστημα. Λειτουργώντας σαν παράνομος ιδιωτικός ντετέκτιβ, σαν μισθοφόρος και σαν κυνηγός κεφαλών, δουλεύει τόσο-όσο, ώστε να βγάζει τα προς το ζειν και πολλές φορές αρνιέται επικερδείς δουλειές γιατί απλά δεν του ταιριάζουν. Με την βοήθεια της γραμματέας/έμπιστης του Anne, και με έδρα ένα παλιό εγκαταλελειμένο σινεμά στο Λος Αντζελες το 1981, βρίσκει δουλειές. Ή μάλλον τον βρίσκουν αυτές. Κανείς όμως δεν ξέρει ότι παλιότερα ήταν ένας πράκτορας στο FBI, μέχρι που μια δουλειά του ως μυστικός μέσα σε μια επαναστατική οργάνωση, τον έκανε να τα παρατήσει όλα, αηδιασμένος και στιγματισμένος. Και όλα αυτά, μέχρι που μια μοιραία γυναίκα, μια γυναίκα από αυτό ακριβώς το βρώμικο παρελθόν του, θα κάνει την επανεμφάνιση της......

Mεταφερόμαστε στην πόλη του Orth που είναι χτισμένη στην άκρη μιας τεράστιας Αβύσσου που κανείς δεν ξέρει πώς δημιουργήθηκε. Η Άβυσσος είναι γεμάτη μυστήρια, μοναδικά σε αυτή πλάσματα και κειμήλια από πολιτισμούς που φαίνεται ότι δεν υπάρχουν πια. Έχει ακόμη και τους δικούς της φυσικούς νόμους που αψηφούν την ευρύτερη πραγματικότητα. Πιστή στην φύση της η ανθρωπότητα θέλει να ρίξει φως στα προαναφερθέντα μυστήρια και γι αυτό πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να εξερευνούν τα βάθη της βάζοντας διαρκώς την ζωή τους αλλά και την ψυχική τους υγεία σε κίνδυνο. "

Η πρωταγωνίστριά μας είναι η νεαρή Riko που ονειρεύεται και αυτή να γίνει μια από τις κορυφαίες εξερευνήτριες της Αβύσσου ακολουθώντας τα ίχνη της μητέρας της που είναι μύθος ανάμεσα στους εξερευνητές αλλά και τους κατοίκους της πόλης γενικότερα. Δυστυχώς για την πρωταγωνίστριά μας η μητέρα της αγνοείται τα τελευταία 12 χρόνια από την τελευταία της αποστολή. Η νεαρή Riko διακατέχεται από μια απίστευτη περιέργεια και διάθεση για εξερεύνηση κάτι που θα την οδηγήσει να βρει τον Reg ένα μυστηριώδες αγόρι με μηχανικά μέλη που φαίνεται να έχουν απίστευτες δυνατότητες και που υπό κανονικές συνθήκες ως ύπαρξη και μόνο θα κατατασσόταν ανάμεσα στους θησαυρούς της Αβύσσου. Αντί αυτού όμως η Riko και η παρέα της τον αντιμετωπίζουν ως ένα κανονικό αγόρι και σύντομα αποκτά την δική του θέση στο ορφανοτροφείο στο οποίο ζουν και δουλεύουν για να φέρνουν στην επιφάνεια θησαυρούς. 

Ένα καταλυτικό γεγονός για την Riko αλλά και η ολοένα και αυξανόμενη περιέργεια του Reg για το παρελθόν του θα οδηγήσουν τα δύο παιδιά να ξεκινήσουν ένα επικίνδυνο ταξίδι για τα βάθη της Αβύσσου προκειμένου να ξετυλίξουν τα μυστικά της. Είναι ένα ταξίδι από το οποίο η Riko ξέρει ότι δεν θα μπορέσει να επιστρέψει δεδομένων των παρενεργειών που έχει η Άβυσσος στο ανθρώπινο σώμα αλλά παρόλαυτά η επιθυμία της να δει τι πραγματικά συμβαίνει στα βάθη της Αβυσσου αξίζει κάθε θυσία. 

Με αφορμή τα 200 χρόνια από την έναρξη της επανάστασης, έσκασαν μύτη αρκετές εκδόσεις. Κάποιες ήταν fail (γκουχSonsOfChaosγκουχ), κάποιες αξιοπρεπείς (1800), κάποιες δεν έχω ιδέα (1821: Η Αρχή) και μία ξεχωρίζει ανάμεσα σε οτιδήποτε άλλο έχει εκδοθεί, ξεπερνώντας τα όρια του μέσου.

Νέα Υόρκη, το Μεγάλο Μήλο, ο Παγκόσμιο Χωνευτήρι, η Πόλη των Έντεκα Χιλιάδων Επτακοσίων Ταξί. Ένα από αυτά, ανήκει στον Joe Telenko. Για την ακρίβεια, είναι στο όνομα της συζύγου του, της Martha. Οι δυο τους είναι ένα δυστυχισμένο ζευγάρι. Οι μέρες του έρωτα (αν υπήρξε ποτέ) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και ο καθένας ζει μέσα στην μιζέρια του: ο Telenko στον φόβο μιας επικείμενης καρδιακής προσβολής και η Martha καρφωμένη στο αναπηρικό της καρότσι. Γύρω από αυτούς, με την συμμετοχή κι άλλων «άσχημων» χαρακτήρων, θα χτιστεί μια αιματηρή ιστορία μίσους και εκδίκησης...
 
Το Lethal Lullaby (Berceuse Assassine στο πρωτότυπο) είναι ένα τρίτομο κόμικ των Philippe Tome και Ralph Meyer, που κυκλοφόρησε μεταξύ 1997 και 2002 από την Dargaud. Στα αγγλικά μπορείτε να το βρείτε μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, καθότι μεταφράστηκε το 2016 από την Europe Comics. 
 
 
 
Ο Tome γράφει ένα εξαιρετικό νουάρ κόμικ. Οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, βασικότατο στοιχείο που πρέπει να έχουν τα έργα του είδους. Η πλοκή, ακριβώς λόγω της αληθοφάνειας των χαρακτήρων, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Επιπλέον, ο Tome σπάει την ιστορία σε κομμάτια, ένα για κάθε άλμπουμ. Το πρώτο ανήκει στον Telenko, το δεύτερο στην Martha και το τρίτο σε ένα πρόσωπο, ίσως το μόνο συμπαθές, που καλύτερα να μην αποκαλύψω. Αυτή η παζλοποίηση της πλοκής εξιτάρει ακόμη περισσότερο τον αναγνώστη και δίνει στην ευκαιρία για καλύτερη exposition. Η δε ατμόσφαιρα είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, μια από τις πιο ζοφερές που έχω συναντήσει σε κόμικ του είδους. Και κάπου εδώ υπεισέρχεται η δουλειά του Meyer.

Ο Dave ζει στο νησί ΕΔΩ. Είναι ένα νησί εντελώς καθαρό, απόλυτα τακτοποιημένο, υπερβολικά ασφαλές. Έξω από τα όρια του ΕΔΩ, υπάρχει όμως το μυστηριώδες και τρομακτικό ΕΚΕΙ, αυτό για το οποίο υπάρχουν μόνο ιστορίες και κανείς δε θέλει να μιλάει και να διαταράσσει την απόλυτη ηρεμία και κανονικότητα του ΕΔΩ.

Ο Dave είναι ένας "συνηθισμένος" άνθρωπος του νησιού αυτού, με μια απόλυτα τακτοποιημένη ζωή, με μια εντελώς τακτοποιημένη δουλειά στη στατιστική (σε μια εταιρία που δεν ξέρει τι ακριβώς είναι και τι κάνει). Έχει χόμπι τη ζωγραφική και αγαπημένο του τραγούδι είναι το Eternal Flame των Bangles. Το μόνο παράταιρο πάνω του είναι μια εκνευριστική τρίχα κάτω από τη μύτη του, που επιμένει να ξαναφυτρώνει, παρά τις προσπάθειές του να την ξεφορτωθεί. 
 

 
 
Η πεισματάρα αυτή τρίχα, την ώρα μιας κάποιας παρουσίασης στη ρουτίνα της δουλειάς του, θα γίνει ακόμα πιο απείθαρχη και θα παρασύρει κι άλλες, θα μεγαλώσει και θα γίνει γενειάδα και θα φέρει το χάος του ΕΚΕΙ στο ΕΔΩ, αλλάζοντας για πάντα τη ζωή του Dave και των υπολοίπως κατοίκων του νησιού. 
 

 
Το κόμικ αυτό είναι ένα κόμικ για τις τόσο επίκαιρες τρίχες .
Μιλά όμως ακόμα, για την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, το φόβο για το διαφορετικό, την υποψία ότι όλα είναι μάταια, την πίεση της κανονικότητας, τις περίεργες στιγμές που τα πάντα αλλάζουν μονομιάς. Είναι μια καυστική σάτιρα των μήντια, των κοινωνικών σχέσων και των ψευτοφιλοσοφικών θεωριών. Είναι επίσης μια παραβολή για το πως το σύστημα μπορεί να ξεπερνάει τις κρίσεις του και τις ενσωματώνει στην κυρίαρχη αφήγηση. Είναι ένα ιδιαίτερο παραμύθι που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. 
 

 
 
 
Βραβεύτηκε με Will Eisner Comic Industry Awards Nominee for Best Graphic Album-New, Best Writer/Artist (for Stephen Collins) (2015)
και αξίζει σίγουρα να διαβαστεί