A Walk Through Hell (Garth Ennis, Goran Sudzuka)

[Dredd]

        

 

 

Δύο πράκτορες του FBI, η Shaw και ο McGregor, είναι συνεργάτες και αναλαμβάνουν συνήθως τις πιο εύκολες υποθέσεις. Και αυτό γιατί η Shaw είναι αυτό που λέμε "καμμένη", από τα χρόνια της στη δουλειά αλλά και από την τελευταία μεγάλη της υπόθεση, η οποία πήγε άσχημα, καταστροφικά άσχημα. Από την άλλη, ο McGregor, είναι νεότερος, ιδεολόγος και αυστηρός σε θέματα τήρησης των κανόνων και της πειθαρχίας. Ο ένας σταθεροποιεί τον άλλον και όλα πήγαιναν καλά, αν και ρουτινιάρικα, μέχρι που ανέλαβαν μια υπόθεση. Μέχρι που ανέλαβαν να βρουν ένα δολοφόνο, έναν περίεργο δολοφόνο, τον οποίον είχαν συλλάβει, αλλά αναγκάστηκαν να τον αφήσουν ελεύθερο. Μέχρι που αναγκάστηκαν να μπουν σε μια περίεργη αποθήκη, αναζητώντας 2 συναδέλφους. Από την οποία αποθήκη δεν είχαν βγει ποτέ. Και δεν ξέρουμε αν θα βγουν και οι δυο τους. Ή, τουλάχιστον, αν θα βγουν όπως μπήκαν.

 

 

      

 

 

Όπως έχω γράψει και αλλού, αγαπώ τον Ennis, κυρίως όμως για αυτά που είχε γράψει παλιότερα, μιας και τα περισσότερα πρόσφατα του ήταν επιεικώς μέτρια. Εδώ με εξέπληξε ευχάριστα, αρχικά τουλάχιστον. Το συγκεκριμένο κόμικ θα μπορούσα να το περιγράψω ως ένα συνδυασμό Twilight Zone και Χ-Files, χωρίς το εξωγήινο στοιχείο. Πρόκειτα για ένα καθαρά horror κόμικ, χωρίς όμως ιδιαίτερη έμφαση στο splatter, αλλά στο μυστήριο και στη ψυχολογική πίεση. Στα πρώτα 7-8 (από τα 12) τεύχη, το γράψιμο είναι αριστοτεχνικό, πραγματικά δεν καταλαβαίνεις που το πάει και είναι page-turner με κάθε σημασία της έκφρασης. Οι πρωταγωνιστές και η ψυχοσύνθεση τους παρουσιάζεται οργανικά, μέσα από τη ροή της ιστορίας, και γίνονται απόλυτα κατανοητά τα κίνητρα τους, αλλά και δικαιολογούνται απόλυτα οι πράξεις τους. Ο κακός της υπόθεσης είναι περισσότερο creepy και φοβιστικός από ότι αναμένεις, και όλα κυλούν προς την λύση, χωρίς να μπορείς να προβλέψεις τίποτα. Εδώ όμως παρουσιάστηκαν οι μανιέρες του Ennis, και χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, αφιερώθηκαν 2-3 τεύχη, χωρίς ουσία και χωρίς προώθησης της ιστορίας, κατά την οποία καταφέρεται εναντίον της τεχνολογίας, της οργανωμένης θρησκείας και του Trump, τα οποία, όσο και να με βρίσκουν σύμφωνο, δεν κολλάγανε ιδιαίτερα (έως καθόλου) και με έκαναν να αποσυντονιστώ και να βγω από την σκοτεινή ατμόσφαιρα των προηγουμένων τευχών. Εν τέλει, κλείνει ωραία και ικανοποιητικά, αλλά για εμένα χάθηκε μια πολύ καλή ευκαιρία για ένα σφιχτοδεμένο και άρτιο αποτέλεσμα.

 

 

      

 

 

Στο σχέδιο, o Goran Sudzuka, αποδίδει αρκετά καλά, αν και όχι φαντασμαγορικά. Όπως και στο Y : The Last Man, στο οποίο είχε κάνει αρκέτα τεύχη, αλλά και στο Ghosted της Image, με ωραίο σχέδιο μεν, αλλά χωρίς ιδιαίτερα τολμηρή σκηνοθεσία, ούτε ιδιαίτερα όμορφα σχεδιασμένους χαρακτήρες, πετυχαίνει να περάσει το κλειστοφοβικό και πιεστικό μοτίβο του κόμικ, και ιδιαίτερα στις σκηνές μέσα στην αποθήκη, χωρίς ιδιαίτερους εντυπωσιασμούς, αλλά έξυπνη χρήση του κενού χώρου, σε βάζει απόλυτα στο κλίμα της φόβου και της απόγνωσης. Εξακολουθώ, ακόμα και τώρα που γράφω αυτή τη παρουσίαση, να μην πολυκαταλαβαίνω πως το κατάφερε, μια και, όπως προανέφερα, το σχέδιο του είναι αρκετά βασικό και άτολμο, αλλά όπως και να το κατάφερε, εμένα με έπεισε απόλυτα.

 

 

      

 

 

12 τεύχη, τα οποία μπορείτε να βρείτε σε 2 trade paperbacks. Δεν ξέρω αν ήταν επιλογή του Ennis να γράψει αυτά τα 3-4 παραπάνω τεύχη, γιατί τα τελευταία χρόνια γράφει μικρά κόμικς 3-5 τευχών, ή αν τον πίεσε η εκδοτική για να πουλήσει και δεύτερο trade. Ανεξάρτητα, το συνολικό αποτέλεσμα παραμένει καλό, και σε ένα είδος που δεν έχω συνηθίσει τον συγγραφέα, αυτό του ψυχολογικού τρόμου. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι με έναν καλύτερο σχεδιαστή, θα ακουγόταν πολύ περισσότερο, και το συγκεκριμένο θα μπορούσε να ήταν από τις επιτυχίες της προηγούμενης χρονιάς. Ακόμα και έτσι όμως, αξίζει σίγουρα ένα διάβασμα, και ίσως και δεύτερο.

[kabuki]

Ωραία παρουσίαση @Dredd 

Ξεκίνησε δυνατά, αλλά στο δεύτερο μισό μου τα χάλασε αρκετά. Σχεδιαστικά, χωρίς να ναι κάτι τρομερό, μου φάνηκε μια χαρά. Σεναριακά, κάπου χάθηκε ο Ennis και σε κατεύθυνση της ιστορίας και σε ρυθμό, με αποτέλεσμα να ξεχειλώσει μια πολύ καλή σεναριακή ιδέα.. Επίσης, η αναφορά στον Τραμπ δε μου κόλλαγε καθόλου, δεν ήταν το πρόβλημα η πολιτική αναφορά, αλλά θα πρεπε να δένει καλύτερα οργανικά με την υπόθεση (όπως πχ είχε κάνει έξυπνα ο Delano στο Hellblazer, άσχετα που δείχνει παρωχημένο πλέον).

Not bad, αλλά μπορούσαν και καλύτερα