Black Mass Rising (Θοδωρής Πρασίδης, Jodie Muir)

[leonidio]

 

 

Ο Δράκουλας έχει πεθάνει και οι άνθρωποι στην Τρανσυλβανία αισθάνονται ελεύθεροι για πρώτη φορά μετά από εκατοντάδες χρόνια. Το Κακό όμως δεν πεθαίνει ποτέ, μόνο κάνει μια παύση και διψά ξανά για αίμα. Μια νεαρή κοπέλα, η Αουρέλια, ένας μυστήριος θεραπευτής και μια ακόμη γυναίκα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν το απόλυτο κακό και η πορεία θα επιφυλάξει κάποιες εκπλήξεις και μια ιστορία πόνου και εξιλέωσης. 

 

 

Μια ακόμη ιστορία με θέμα το Δράκουλα; Όχι ακριβώς, επειδή το κόμικ εμπνέεται μεν από τη διάσημη αφήγηση, αλλά επιχειρεί να τη δώσει μια νέα πνοή, τονίζοντας το θρησκευτικό, αλλά και το αισθηματικό στοιχείο, παρουσιάζοντας όλους τους πρωταγωνιστές σαν πιόνια σε ένα παιχνίδι, βασανισμένες ψυχές, που αποζητούν τη λύτρωση. Το κόμικ παρουσιάζει μια εναλλακτική εκδοχή του μύθου, που μου θύμισε απόμακρα, την ταινία του Κόπολα και δεν βασίζεται τόσο πολύ στο βιβλίο του Στόκερ.

 

 

Δύσκολα το εγχείρημα, που ανέλαβε ο συμπατριώτης μας, Δραμινός σεναριογράφος, Θοδωρής Πρασίδης και η αλήθεια είναι, ότι, αν και έχει καλές ιδέες και σωστή αίσθηση της αφήγησης και χτίζει προσεκτικά τον κόσμο της ιστορίας, πιστεύω, ότι κάπου πνίγεται, επειδή θέλει να πει πολλά πράγματα, που δεν χωράνε μέσα στα 6 τεύχη του κόμικ. Το αποτέλεσμα με άφησε κάπως αμφίθυμο, επειδή ναι μεν το βρήκα σχετικά πρωτότυπο, αλλά από την άλλη δεν πιστεύω, ότι οι ιδέες αναπτύχθηκαν επαρκώς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει, ότι ήταν αδιάφορο ή ότι δεν έχει κάποιες πρωτότυπες σκέψεις.

 

 

Εξίσου αμφίθυμος ήμουν και με το σχέδιο της Jodie Muir. Στην αρχή δεν μου άρεσε, επειδή το θεώρησα άψυχο, αν και εντυπωσιακό σε ορισμένα σημεία. Στη συνέχεια, όμως, με κέρδισε. Είναι ατμοσφαιρικό και έχει μια απόκοσμη, ονειρική, σχεδόν μεταφυσική διάσταση, η οποία ταιριάζει απόλυτα με το κόμικ και επιπλέον χρησιμοποιεί με ωραίο και σωστό τρόπο τα χρώματα. 

 

  

 

Δεν είναι ένα κόμικ, που θα μείνει αξέχαστο, είναι όμως μια ενδιαφέρουσα πρόταση, χωρίς να απευθύνεται σε όλους. Πιστεύω, ότι στο μέλλον θα δούμε κι άλλα πράγματα από τον Πρασίδη, ο οποίος ήδη συνεργάζεται με άλλους σχεδιαστές, αλλά και από την Jodie Muir. 

 

Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

 

Πηγές για περαιτέρω μελέτη:

 

Συνέντευξη του Πρασίδη στο Γιώργο Καραΐσκο, αρχικά δημοσιευμένη στο kathimerini.gr

 

Συνέντευξη των δύο δημιουργών στο comicon.com

 

[Lazaros]

Συμφωνώ σε όλα @leonidio! Προσωπικά τον χρωματισμό της Muir τον βρήκα εξαιρετικό, ίσως από τους καλύτερους της χρονιάς και έναν από τους βασικότερους λόγους για να διαβαστεί το κόμικ σε έντυπη μορφή!

 

 

[Dredd]

Λοιπον, το διαβασα σε ηλεκτρονικη μορφη λιγο πριν φυγω για διακοπες. Εκτιμησα το γεγονος οτι δεν προκειται για αλλο ενα αναμασημα του θρυλου και του βιβλιου. Επισης εκτιμησα οτι οι περαιτερω ιδεες ειναι εξυπνες και ταιριαστες, γενικα ηταν μια αξιολογη προσπαθεια και σε γενικες γραμμες επιτυχημενη. Βγηκαν βεβαια αδυναμιες, κυριως σε θεματα ρυθμου και σε θεματα αναλογιας δρασης/αφηγησης.  Μου φανηκε περισσοτερο σαν απειρια, σαν ελλειψη ικανοτητας διαχειρισης της ιστοριας, γιατι πραγματικα υπηρχαν ενδιαφεροντα θεματα σε ολη τη διαρκεια των τευχων. Απλα, σαν να ελειπε αυτο το συνθετικο στοιχειο, το οποιο κανει την ιστορια να απογειωνεται.

 

Το σχεδιο, αρχικα, μου φανηκε προχειρο. Οσο προχωρουσε ομως, αυτο το λιτο και χωρις λεπτομερεια σχεδιο, με κερδισε με την ατμοσφαιρα που δημιουργησε. Κυριως, βεβαια, λογω του χρωματος και λιγοτερο των μολυβιων/μελανιων τα οποια δεν εντυπωσιαζουν, οπως και δεν εντυπωσιαζει το ανεμπνευστο ντεκουπαζ. Κρατιεται συνολικα, και δενει καλα με την ιστορια, αλλα δεν ειναι τελικα αξιομνημονευτο.

 

Μια καλη εν τελει προσπαθεια, με καλες προθεσεις και εμφανη δουλεια και προετοιμασια, αλλα δεν ξεφευγει συνολικα απο το μεσο ορο. Οτι πρεπει για μια απροβληματιστη αναγνωση χωρις πολλες απαιτησεις.

[AndreasD]

To Black Mass Rising ήταν ένα από τα λίγα κόμικς που αγόρασα στο Con της Θεσσαλονίκης, κυρίως γιατί ο συγγραφέας είχε τραπέζι εκεί και μπορούσα να πάρω την υπογραφή του, αλλά να πω και δυο κουβέντες μαζί του.
Μου άρεσε πολύ το σχέδιο γιατί ήταν αφαιρετικό όσο πρέπει και το χρώμα το βρήκα εξαιρετικό για να υπηρετήσει το mood της ιστορίας.
Το σενάριο τώρα. Δυστυχώς είχε πολλά θέματα. Και στο pacing και σε plot holes. Ο Πρασίδης  είναι ένας σχετικά νέος συγγραφέας, που τουλάχιστον στο χώρο των κόμικς έχει κάνει 2-3 δουλειές αν δεν κάνω λάθος. Νομίζω ότι πέφτει στην παγίδα, που έχουν πέσει και άλλοι πολλοί, δηλαδή έχει στήσει στο μυαλό του μια ιστορία (που είναι μια φρέσκια ματιά σε ένα πολυγραμμένο μύθο) αλλά όταν τη μεταφέρει στο χαρτί θεωρεί ότι και οι αναγνώστες με κάποιο τρόπο θα αντιληφθούν όσα γίνονται στην ιστορία, αλλά δεν αποτυπώνονται στο κόμικ. Θέλει πολύ μαστοριά και φυσικά εμπειρία, προκειμένου να το καταφέρει αυτό κάποιος συγγραφέας. Νομίζω ότι το έχει, αλλά πρέπει να το δουλέψει πάρα πολύ και σε αυτό ίσως να βοηθούσε μια εταιρεία με σοβαρό editor.