The Eternaut 1969 (Héctor Germán Oesterheld, Alberto Breccia)

[leonidio]

 

Εδώ έχουμε το reboot του θρυλικού κόμικ, το οποίο επιχείρησε να κάνει ο Έστερχελντ το 1969, αυτή τη φορά σε σχέδια του Alberto Breccia, με τον οποίον είχε συνεργαστεί και στο παρελθόν (όπως στο "Mort Cinder", αλλά όχι μόνο σε αυτό). Η ιστορία δημοσιευόταν κάθε εβδομάδα στο πολιτιστικό και πολιτικό περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας "Gente". 

 

 

Μην τρομάζετε, δεν πρόκειται να επαναληφθεί το σεντόνι, που έγραψα για την πρώτη, την ορθόδοξη εκδοχή του "Ετερνάουτα" με εισαγωγές, κοινωνικοπολιτικά πλαίσια κτλ.  Εξάλλου, όσα έγραψα σε εκείνη την παρουσίαση, ισχύουν και εδώ. Συγκρατείστε μόνο το εξής: το 1957, όταν ο Έστερχελντ ξεκίνησε να γράφει τον πρώτο "Ετερνάουτα", η Αργεντινή ήταν υπό στρατιωτική δικτατορία, κάτι που επίσης συνέβαινε το 1969. 

 

 

Όσο αφορά στην ιστορία, ο Έστερχελντ ήθελε να την αφηγηθεί ξανά από την αρχή, κάνοντας κάποιες αλλαγές. Οι δύο πιο σημαντικές σε αυτήν την εκδοχή είναι ότι απουσιάζει ο μικρός Πάμπλο και έχει αντικατασταθεί από μια νεαρή κοπέλα, τη Σουσάνα, πιθανόν σε μια προσπάθεια του συγγραφέα να προσθέσει έναν ακόμη γυναικείο χαρακτήρα, για να κάνει πιο ενδιαφέρουσα την πλοκή ή για να προσθέσει μια ερωτική ιστορία. 

 

 

Η δεύτερη διαφορά είναι θεμελιώδης, όχι τόσο για την πλοκή, όσο για τον ιδεολογικό προσανατολισμό του νέου κόμικ: σε κάποιο σημείο, σχετικά νωρίς στην πλοκή, αναφέρεται ξεκάθαρα, ότι η εξωγήινη εισβολή πλήττει μόνο τη Νότια Αμερική, επειδή οι μεγάλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, αποφάσισαν να τους προσφέρουν εν είδει θυσίας αυτό το μέρος του κόσμου, προκειμένου να σωθούν οι ίδιες. Η πίκρα και η απογοήτευση του Έστερχελντ από την πολιτική κατάσταση στη χώρα του και στον κόσμο είναι σαφείς.

 

 

Σε κάθε περίπτωση, το νέο κόμικ δεν πήγε καλά. Ξεκίνησε να δημοσιεύεται στις 29/5 και ολοκληρώθηκε στις 18/9 κακήν κακώς, επειδή ζητήθηκε από τον Μπρέσια να κάνει το σχέδιό του πιο εμπορικό, κάτι το οποίο τόσο ό ίδιος, όσο και ο σεναριογράφος αρνήθηκαν να κάνουν, αλλά και επειδή ο Έστερχελντ αντιλήφθηκε, ότι κάποια κομμάτια των κειμένων του είχαν αφαιρεθεί. Σύμφωνα με τον Rodrigo Baeza, που υπογράφει το βασικό κείμενο για το κόμικ στην έκδοση της Fantagraphics, οι πολιτικές πεποιθήσεις του Έστερχελντ έπαιξαν σίγουρα ένα ρόλο στην ακύρωση του κόμικ. Εξάλλου, το πολιτικά άκρως φορτισμένο κόμικ τους για τον Τσε Γκεβάρα είχε κυκλοφορήσει - και κυνηγηθεί από το καθεστώς - μόλις λίγους μήνες νωρίτερα. 

 

 

Το αποτέλεσμα όλων αυτών, συνεπώς, είναι ότι, ενώ η ιστορία ξεκινά αργά, από ένα σημείο και μετά τα γεγονότα τρέχουν, η δράση συμπιέζεται, καθώς ο σεναριογράφος ασθμαίνει, για να ολοκληρώσει την ιστορία, η οποία τελειώνει με τον ίδιο τρόπο με εκείνο της πρώτης εκδοχής και τελικά το κόμικ μοιάζει ανολοκλήρωτο και εκτός αφηγηματιικής ισορροπίας.

 

 

Υπάρχει, φυσικά, το ανυπέρβλητο σχέδιο του Μπρέσια, ο οποίος, για μια ακόμη φορά, μεγαλουργεί, δημιουργώντας εικόνες, που εμπνέονται τόσο από τον εξπρεσιονισμό, όσο και από τη σύγχρονη (το 1969) ΕΦ και πιθανόν και την ψυχεδέλεια, αλλά ταυτόχρονα είναι και αφαιρετικές, αξιοποιώντας ακόμη και το άσπρο χρώμα της σελίδας ως εκφραστικό μέσο. Αδιαφορεί για το ρεαλισμό, αποδίδει τους εισβολείς με αδρές γραμμές, αλλά και τους ανθρώπους μόνο με τα βασικά χαρακτηριστικά τους, επειδή τον ενδιαφέρει πρωτίστως η ψυχολογική κατάσταση, η οποία δημιουργείται από τα δρώμενα. Ακόμη και οι νιφάδες του χιονιού είναι σχεδόν εξωπραγματικές και για αυτό το λόγο εντελώς απειλητικές. Και βεβαίως, σε διάφορα καρέ έχουμε τα αγαπημένα του κολάζ και σε ακόμη περισσότερα τη χρήση γραμμών, για να σχεδιαστεί ένα τμήμα του περιβάλλοντα χώρου. 

 

   

 

Τελικά, το σχέδιο του Μπρέσια είναι και ο κύριος λόγος, για να διαβάσει κανείς το συγκεκριμένο κόμικ, εκτός βέβαια αν ενδιαφέρεται να κάνει μια αντιπαραβολή μεταξύ των δύο εκδοχών. Δυστυχώς, το άδοξο τέλος του κόμικ επηρέασε αρκετά το τελικό αποτέλεσμα.

 

 

Το κόμικ εκδόθηκε στα αγγλικά το 2020 από τη Fantagraphics ως ο τρίτος τόμος της σειράς "Alberto Breccia Library" (ο πρώτος ήταν το"Mort Cinder, ο δεύτερος το "Perramus", ενώ ακολούθησε και ένας τέταρτος). Είναι μάλλον περιττό να προσθέσω κάτι για την πολύ υψηλή ποιότητα έκδοσης, η οποία συνοδεύτηκε και από κείμενα για το κόμικ και τους δημιουργούς.

 

 

Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

[Vinyl van Gogh]

Ποολυυυύ καλή παρουσίαση και αυτή Leonidio, και ακόμη και αν με το σχέδιο του Breccia που πολύ καλά το αναλύεις (ίσως να συμπλήρωνα ότι συνδιάζει την αφαίρεση με την αναπαράσταση) εμένα τελικα με απογοήτευσε λιγάκι - αλλά εκτιμώντας όλα  αυτά που ορθώς ανέφερες :·) Νομίζω ότι απλά είμαι κολλημένος με το πρώτο Ετερναουτα…

Επισυναπτω καρέ του Breccia από το Peramus ομως, με έναν Μπόρχες όπως θα τον ήθελαν πολλοί πολλοί Αργεντίνοι μα είναι … (και εγώ)

Στρατιωτης:»Τί κάνετε εδώ; γυρίστε αμέσως πίσω στην βιβλιοθήκη σας! Δεν έπρεπε να την εγκαταλείψετε!»…