Χρώματα Πολέμου (Angel De La Calle)

[leonidio]

 

 

Τίτλος πρωτότυπου: Pinturas de guerra (Reino del Cordelia S.L., 2017)

 

Βρισκόμαστε στη Χιλή, μετά το πραξικόπημα του Πινοτσέτ Μια σχετικά μεγάλη παρέα ευκατάστατων ανθρώπων έχει μαζευτεί σε ένα σπίτι και συζητούν περί τέχνης και άλλων ανώδυνων θεμάτων. Μια διακοπή ρεύματος οδηγεί ένα από τα μέλη της ομήγυρης στο υπόγειο του σπιτιού, όπου θα κάνει μια φρικτή ανακάλυψη.

 

 

Αμέσως μετά, ξεκινά ένα καινούριο κεφάλαιο, όπου ένας νεαρός Ισπανός κομίστας, ονόματι Άνχελ Δε Λα Κάγιε πηγαίνει στο Παρίσι, για να γράψει ένα βιβλίο για την Αμερικανίδα ηθοποιό Τζιν Σίμπεργκ, η οποία σκοτώθηκε νέα σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, που κάποιοι επέμεναν ότι ήταν στημένο. Εκεί, ο Δε Λα Κάγιε θα γνωρίσει πολλούς Γάλλους διανοούμενους, αλλά και Ισπανούς και κυρίως Λατινοαμερικανούς εξόριστους και θα εμπλακεί σε μια ιστορία, η οποία τον ξεπερνάει.

 

 

Με συγχωρείτε, αλλά μου είναι αδύνατον να δώσω μια πιο λεπτομερή σύνοψη αυτού του απολύτως συναρπαστικού κόμικ, γιατί είναι τόσα πολλά τα πρόσωπα, που παρελαύνουν στις σελίδες του και τόσα πολλά τα θέματα, που θίγονται, τόσο πολυεπίπεδη και πολυπρόσωπη η αφήγηση, ώστε οτιδήποτε και να γράψω, θα αδικήσει το έργο. Αρκούμαι να σημειώσω, ότι πρόκειται για ένα απόσπασμα, ας το θέσω έτσι, από την ταραχώδη ιστορία της Λατινικής Αμερικής και από έναν πόλεμο, που διεξάγεται, όχι μόνο στο έδαφός της, αλλά ακόμη και στο εξωτερικό, όπου συγκρούονται οι διάφοροι αντιπρόσωποί της. Η πολιτική, η ιστορία, η τέχνη, αλλά και η προσωπική ιστορία συγκρούονται, αλλά και αλληλοσυμπληρώνονται μέσα στο αφηγηματικό παζλ του δημιουργού. 

 

 

Κατά τη γνώμη μου, το κόμικ είναι ένας θρίαμβος της αφήγησης, η οποία γίνεται μέσα από διάφορες οπτικές γωνίες και με διάφορους τρόπους, κάποιοι από τους οποίους δεν φαίνονται αρχικά να σχετίζονται μεταξύ τους. Για παράδειγμα, η ιστορία του πρώτου κεφαλαίου ξεχνιέται, αλλά θα τη βρούμε μπροστά μας κάπου στη συνέχεια, αλλά και στο πικρό, πάρα πολύ πικρό τέλος του κόμικ. Ο Δε Λα Κάγιε στο επίμετρο του κόμικ αναφέρει ως παντοτινή έμπνευσή του τον Αργεντινό συγγραφέα Χούλιο Κορτάσαρ (όσοι έχετε διαβάσει "Το Κουτσό", θα καταλάβετε γιατί), αλλά πιστεύω, ότι χρωστά πολλά και στο Χιλιανό Ρομπέρτο Μπολάνιο, τον οποίον επίσης αναφέρει, και το βιβλίο του οποίου "2666" με την κατακερματισμένη αφήγησή του ρίχνει τη σκιά του στο κόμικ. Και φυσικά, υπάρχει και ο Φίλιπ Κ. Ντικ, αφού ο Δε Λα Κάγιε του κόμικ διαβάζει συνεχώς τον "Άνθρωπο στο Ψηλό Κάστρο", αλλά και ο Γκι Ντεμπόρ και ο Αντονέν Αρτό και πάρα πολλοί άλλοι.

 

   

 

Δεν θέλω να κοροϊδέψω κανέναν και καμία: δεν τρελάθηκα με το προηγούμενο κόμικ του Δε λα Κάγιε, το "Τίνα Μοντόττι", ούτε μου αρέσει ιδιαίτερα η σχεδιαστική τεχνική του. Βεβαίως, έχει ωραίες εμπνεύσεις και σε ορισμένα σημεία τα σχέδιά του είναι πολύ δυνατά και γενικά η σκηνοθεσία του επιτυχημένη. Ίσως όμως, να ήταν καλύτερα να είχε σχεδιάσει το κόμικ κάποιος άλλος. Μου φάνηκε όμως τόσο δυνατή και τόσο ενδιαφέρουσα η ιστορία, ώστε πραγματικά, δεν με ένοιαξε αυτό. Κατά την άποψή μου, ακόμη κι αν δεν σας άρεσε η "Τίνα Μοντόττι", σας προτρέπω να δώσετε μια ακόμη ευκαιρία στο Δε Λα Κάγιε και είμαι σίγουρος, ότι θα σας δώσει τροφή για πολύ σκέψη.     

 

 

Η έκδοση είναι πάρα πολύ ωραία και η μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου, ο οποίος έχει μεταφράσει πάρα πολλά έργα Ισπανών και ισπανόφωνων συγγραφέων, εξαιρετική με αρκετές σημειώσεις, που βοηθούν στην κατανόηση του κειμένου, αν και θεωρώ, ότι χρειαζόντουσαν και κάποιες ακόμη. 

 

Τα σκαναρίσματα του εξωφύλλου και του οπισθόφυλλου έγιναν από εμένα, οι εσωτερικές εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

 

Πηγές για περαιτέρω μελέτη:

 

Συνέντευξη του Δε Λα Κάγιε στην Αγγελική Βασιλάκου για τη lifo

 

Κριτική του Γιάννη Κουκουλά

 

Άρθρο του μεταφραστή του κόμικ, Κρίτωνα Ηλιόπουλου, που γράφτηκε αρκετά πριν από την έκδοση του βιβλίου στα ελληνικά

[kwtsos]

Τι κομικσαρα ήταν αυτή; Θα ομολογήσω ότι αρχικά όταν είχα ξεφυλισσει το κόμικ δεν είχα εντυπωσιαστεί από το σχέδιο και το είχα αφήσει στην άκρη, χαρακτηρίζοντας μάλιστα "δύσκολη" την αγορά του. Πόσο άδικο είχα όμως; 

 

Σε πάρα πολλά καλύφθηκα από την πολύ καλή παρουσίαση του leonidio οπότε δεν θα τα επαναλάβω. Θα αρκεστω να πω ότι το κόμικ έχει πολλές σκηνές πραγματικά γροθιά στο στομάχι και άλλες πολύ συγκινητικες.

 

Κόμικ πολιτικό, αστυνομικό, σχόλιο πάνω στα ρεύματα της τέχνης, ταυτόχρονα. Δεν είναι πολλά έργα που τα συνδυάζουν αυτά.

 

Σαφώς και προτείνεται!