Kill or Be Killed (Ed Brubaker, Sean Phillips)

[Dredd]

    

 

 

O Dylan είναι ένας φοιτητής. Ένας φοιτητής που πάσχει από βαθιά κατάθλιψη και αποφασίζει να αυτοκτονήσει πηδώντας από την ταράτσα ενός κτιρίου. Από (διαβολική;) όμως σύμπτωση, σώζεται. Και ενώ συλλογίζεται το πόσο τυχερός ήταν και το πόσο ανόητα συμπεριφέρθηκε, εμφανίζεται μπροστά του ένας δαίμονας. Ένας δαίμονας, ο οποίος του ανακοινώνει ότι εκείνος τον έσωσε και για να παραμείνει ζωντανός, θα πρέπει να σκοτώνει έναν κακό άνθρωπο κάθε μήνα. Ανάμεσα στα προβλήματα του Dylan με τις γυναίκες της ζωής του, την ανάμνηση του ζωγράφου πατέρα του και τα αντικαταθλιπτικά χάπια τα οποία καταναλώνει, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να τα καταναλώνει, βλέπουμε την κατηφόρα του στον κόσμο των υποχρεωτικών (ή μήπως όχι;) δολοφονιών, των διαλυμένων σχέσεων και την προσπάθεια του να δικαιολογήσει τι κάνει. Το τέλος πλησιάζει, αλλά από ποια πλευρά και με ποιον τελικό θύτη;

 

 

      

 

 

Τελευταία σειρά του διδύμου Brubaker-Phillips, πριν από το ongoing Criminal που κυκλοφορεί αυτή τη περίοδο. Και οι δύο στο στοιχείο τους. Φόνοι, κατεστραμμένες ψυχές, αστυνομικοί τους οποίουν δεν εκτιμούν οι συνάδελφοι τους, μοιραίες γυναίκες και ακόμα πιο μοιραίες αποφάσεις σε ένα καταθλιπτικό, πλην ρεαλιστικό κόσμο. Με ένα ελαφρύ supernatural twist ομως, όπως και στο Fatale. Τόσο ελαφρύ όμως που δεν ενοχλεί και πολλές φορές, δεν παρεμβάλλεται ουσιαστικά στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο Brubaker (Captain America, Criminal, Velvet, The Fade Out), κάνει και εδώ αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, πολλοί εσωτερικοί μονόλογοι και πολλές λεζάντες, οι οποίες από άλλον συγγραφέα θα με κούραζαν, αλλά συγχωρούνται λόγω του noir είδους και της μαεστρίας του δημιουργού. Παρ΄ ολα αυτά, σίγουρα δεν πρόκειται από τις καλύτερες δουλειές του. Όπως διάβασα σε μια συνέντευξη του, αφού είχα τελειώσει την ανάγνωση της σειράς, ήθελε να τονίσει την αγωνία του για την τροπή της κοινωνίας και την παντελή έλλειψη απονομής δικαιοσύνης. Δυστυχώς, όμως, κατά την άποψη μου πάντα, δεν του βγαίνουν ομαλά και οργανικά μέσα από την αφήγηση της ιστορίας αλλά αποσπασματικά, βεβιασμένα και εν είδει ανακοινώσεων. Σαν να μην του επέτρεπε, ο πραγματικός του θυμός, να ενσωματώσει τις ιδέες του στην ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή. Ο οποίος είναι μεν πιστευτός, γίνεται κατανοητός και αρεστός (μέχρις ενός σημείου) στον αναγνώστη, αλλά, καθόλη τη διάρκεια ανάγνωσης, ένιωθα περισσότερο ότι διάβαζα κάτι που έγραψε κάποιος, παρά να "παρασυρθώ" στην ροή του δράματος. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για κακή γραφή, και σίγουρα αν επρόκειτο για κάποιον καινούριο συγγραφέα, πιθανόν να έγραφα διθυράμβους, αλλά έχοντας διαβάσει αριστουργήματα όπως το Criminal και το Fade Out, περιμένω το κάτι παραπάνω.

 

 

         

 

 

O Sean Phillips, σταθερός συνεργάτης του Brubaker τα τελευταία χρόνια, αλλά και ιδιαίτερα γνωστός για την μεγάλη του συμμετοχή στο αρχικό run του Hellblazer, είναι εδώ σταθερός στα υψηλά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει. Χωρίς να είναι εκπληκτικός στη σχεδίαση των προσώπων και των εκφράσεων τους, είναι υπέροχος στην δυναμική που δίνει στα μοντέλα του, κάνοντας τα εξαιρετικά αληθοφανή και δυναμικά. Έχει την δυνατότητα, ποτε να γεμίζει και πότε να "αδειάζει" τα καρέ του και να σε πηγαίνει από ένα μακρινό πλάνο γεμάτο λεπτομέρεια σε ένα κοντινό με ελάχιστη λεπτομέρεια, κάνοντας έτσι το προφανές "λάθος", εντυπωσιακό πλεονέκτημα. Καθαρά "κινηματιγραφικός"¨σχεδιαστής, κάνοντας κοντινά στα όπλα, στα χέρια, ακόμα και στα δάχτυλα, σε κάνει να νιώθεις ότι βλέπεις μια ταινία η οποία εκτυλίσσεται πάνελ με το πάνελ. Εδώ βοηθάει πολύ το χρώμα της Elizabeth Breitweiser , άλλη μια συχνή συνεργάτιδα του δημιουργικού διδύμου, της οποίας η δουλειά στο Sara του Garth Ennis και στο Outcast του Kirkman έχει γίνει αντικείμενο πολλών θετικών σχολίων. Εδώ, χρησιμοποιόντας πολύ σκούρα χρώματα, και τονίζοντας την αντίθεση με το έντονα κόκκινο της μάσκας του Dylan και το κοκκινομαύρο του δαίμονα, δημιουργεί ένα κόντραστ μεταξύ μιας καταθλιπτικής κοινωνίας και "λυτρωτικής", αλλά ματωμένης, λύσης.

 

 

         

 

 

20 τεύχη, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε 4 trade paperbacks και σε ένα, πανέμορφο και κατακόκκινο, σκληρόδετο Deluxe. Συνολικά, μια παραπάνω από καλή σειρά, με λίγο αντικλιμακτικό τέλος, σαν να μην ήταν σίγουρος πως να το τελειώσει ή σαν μην ήθελε να το τελειώσει αναμενόμενα. Σίγουρα πέρασα καλά διαβάζοντας τη, και σίγουρα την προτείνω σε όλους.

 

 

 

[Kaizoku]

Αν και δε θυμάμαι πια πως τελείωσε  σιγουρα το διάβαζα με όρεξη και αναμονή. Αυτό που με τράβηξε πάρα πολύ στη σειρά είναι ότι υπήρχε συνεχόμενος πρωταγωνιστής για 20 τεύχη οπότε και αφοσιώθηκαν σε αυτόν στην αφήγηση. Και ηταν πρωταγωνιστης σε μια κατάσταση που μπορεί να βρεθούμε αλλά σε πιο ακραίο βαθμό. Για μενα αυτά τα χαρακτηριστικά ειναι που μπορούν να κάνουν μια αφήγηση ευχάριστη ανάγνωση. Όταν μπορείς έντονα να χαθείς στην ιστορία ενός χαρακτήρα που δεν έχει τους περιορισμούς που έχεις εσύ στην πραγματικότητα. Γίνεται, δηλαδή, σιγουρα ωραίο το ταξίδι. Βέβαια, αυτό σημαίνει οτι μπορει και πιο εύκολα να χαλάσει αν κάτι φανεί οτι δεν ταιριάζει τότε και μια τετοια αίσθηση ειχα αρχίσει να έχω όταν η ιστορία πλησίαζε προς το τέλος. 

 

Νομίζω ένα συνοπτικό συμπέρασμα είναι οτι θα το ξαναδιαβάσω σίγουρα κάποια στιγμή γιατί θυμάμαι να περνάω καλά μαζί του. Και μπορεί να το ξαναδιαβάσω και άλλες δυο φορες μετά από λίγο καιρό. Αλλά όσο παλιώνει αυτή η γοητεία της ανάγνωσης τόσο λιγότερο θα το σκέφτομαι. Κανένα άλλο κόμικ από αυτούς τους δύο, πάντως, δε γύρισα να το ξαναδιαβάσω.

[Lord Makro]

Καταπληκτική σειρά, που διάβαζα με αγωνία μήνα παρά μήνα όταν κυκλοφορούσε.

Όντως το τέλος άφησε μια περίεργη γεύση, αλλά και ανοιχτό το ενδεχόμενο για συνέχεια...

 

[Dredd]

@Lord Makro Δεν νομιζω οτι το αφησε ανοιχτο για συνεχεια, πιο πολυ μου φανηκε τελος για να καλυψει ολα τα γουστα, αν με καταλαβαινεις τι εννοω χωρις να σποιλεριασω 

[leonidio]

Το διάβασα και εγώ. Συμφωνώ με την εξαιρετική παρουσίαση του @Dredd. Σίγουρα δεν το θεωρώ από τις καλύτερες δουλειές του διδύμου και συμφωνώ κι εγώ, ότι από ένα σημείο και  μετά φαινόταν ότι δεν ήξερε πού θα το πάει. Άνοιξε πολλά θέματα (έλλειψη δικαιοσύνης, αυτοδικία, ψυχική ασθένεια, ακόμη και θέματα σχετικά με τη τέχνη, αλλά τελικά δεν κατάφερε να τα χειριστεί ικανοποιητικά, κατά τη γνώμη μου πάντα. Ακόμη και κάποιοι χαρακτήρες, όπως η Daisy εξαφανίζονται μάλλον βιαστικά από το έργο. 

 

Από την άλλη, βέβαια, η γραφή ήταν καθηλωτική και με συνέρπασε με αποτέλεσμα να το διαβα΄σω μονορούφι. Ευτυχώς ο Brubaker ξέρει να γράφει πολύ καλά. Το τέλος είναι όντως αντικλιμακτικό, αλλά το βρήκα κατάλληλο και μάλλον τη μόνη λύση για να μην τιναχθεί το έργο στον αέρα. Γενικά, πιστεύω ότι είναι ένα κόμικ που αξίζει να διαβαστεί.  

 

Όσο για τους Phillips και Breitweiser, τα έγραψε όλα ο @Dredd: είναι κορυφαίοι και οι δύο σε αυτό που κάνουν και εδώ προσφέρουν ακόμη ένα υπέροχο έργο. Πιστώνονται σίγουρα μεγάλο μέρος της όποιας, τέλος πάντων, επιτυχίας της σειράς, για να μην πω ότι ίσως να την ανεβάζουν (και όταν αναφερόμαστε σε ένα συγγραφέα, όπως τον Brubaker, αυτό είναι επίτευγμα). 

[kwtsos]

Ισως πρεπει να το ολοκληρωσω. Το ειχα ξεκινησει, διαβασα τα 4-5 πρωτα τευχη και μετα το παρατησα. Ειχα φρεσκα ακομα τα Fatale που ηταν αποπειρα να συνδυασουν τρομο+νουαρ που δεν πολυδουλεψε για μενα. Όποτε μολις ειδα οτι η σειρά μπορεί και να το πάει πάλι σε κομμάτια με μεταφυσικό αποθαρρύνθηκα και το παράτησα.

[smuggler]

Το ξεκίνησα απο περιέργεια περισσότερο. Για να λένε τα παιδιά γι αυτούς τους δύο κάτι θα ξέρουν παραπάνω.

 

Το πρώτο τεύχος μια χαρά, στο δεύτερο αρχίζει και απλώνει, στο τρίτο απλά περνάω σελίδες και διαβάζω στοχευμένα πράγματα.

 

Δεν ξέρω αν είναι μόνο σε αυτή τη σειρά ή και σε άλλες δικές τους. Αυτή η Αμερικάνικη νεοτροπία της έκδοσης σε πολλά τεύχη, η λογική γράφω σενάριο για τηλεόραση και το απλώνω οσο με παίρνει, μαύρη κούραση.

 

Σαν το breaking bad ένα πράμα που αν είχε τελειώσει στην τρίτη σεζόν οι υπόλοιπες 3 δεν θα έλειπαν σε κανέναν. Ενώ το true detective έκλεισε σε μια σεζόν, μας άλλαξε τη ζωή για πάντα και ακόμα το μνημονεύουμε.

 

Το ξεκίνησα δειγματοληπτικά και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το τελειώσω.

 

 

 

 

Edited September 7, 2021 by smuggler

[Lord Makro]

Σωστά όλα αυτά για το decompression στα σύγχρονα κόμικς, αλλά δεν θα έλεγα ότι χαρακτηρίζει τόσο τη δουλειά του Brubaker, γενικά θυμάμαι ότι προχωρούσε καλά η πλοκή εδώ.

[Dredd]

Και εγώ συμφωνώ με τον Λόρδο. Από πλευράς ρυθμού ήταν μια χαρά, αλλού είχε τα θεματάκια του.

[kwtsos]

On 9/7/2021 at 12:39 PM, smuggler said:

Το ξεκίνησα απο περιέργεια περισσότερο. Για να λένε τα παιδιά γι αυτούς τους δύο κάτι θα ξέρουν παραπάνω.

 

Το πρώτο τεύχος μια χαρά, στο δεύτερο αρχίζει και απλώνει, στο τρίτο απλά περνάω σελίδες και διαβάζω στοχευμένα πράγματα.

 

Δεν ξέρω αν είναι μόνο σε αυτή τη σειρά ή και σε άλλες δικές τους. Αυτή η Αμερικάνικη νεοτροπία της έκδοσης σε πολλά τεύχη, η λογική γράφω σενάριο για τηλεόραση και το απλώνω οσο με παίρνει, μαύρη κούραση.

 

Σαν το breaking bad ένα πράμα που αν είχε τελειώσει στην τρίτη σεζόν οι υπόλοιπες 3 δεν θα έλειπαν σε κανέναν. Ενώ το true detective έκλεισε σε μια σεζόν, μας άλλαξε τη ζωή για πάντα και ακόμα το μνημονεύουμε.

 

Το ξεκίνησα δειγματοληπτικά και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το τελειώσω.

 

 

 

 

 

Offtopic αλλά δεν μπορώ να μην το σχολιάσω. Το Breaking Bad για μενα δεν έκανε πουθενά κοιλιά, προσωπικά στο top-5 σειρών που εχω δει

 

Όσον αφορά το κομικ, ειχα διαβασει 3-4 τευχη αλλα δεν με τραβηξε τοσο. Τωρα ομως που βγαινει στα ελληνικα στο Non Stop comics λεω να του δωσω μια ευκαιρια ακομα

[smuggler]

Δες το carnivale.

 

Edited September 8, 2021 by smuggler

[kabuki]

17 minutes ago, smuggler said:

Δες το carnivale.

 

καλή σειρά, αλλά τη βάζω πολύ πιο κάτω από το Breaking Bad. Γουστα είναι αυτά

Kill or be Killed ξεκίνησα τώρα με το Non Stop Comics και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το πρώτο τεύχος που έχει το περιοδικό.

Το δίδυμο Brubaker - Phillips δε με έχει απογοητεύσει ακόμα, πέρασα καλά ακόμα και με τις (ελάχιστες) λιγότερο καλές δουλειές τους όπως το Fatale.

Άρα πιστεύω ότι θα μου αρέσει κι αυτό εδώ 

 

[smuggler]

Δεν μαθαίνεις σε παλιό σκυλί νέα κόλπα. Είπα να το δοκιμάσω αλλά τι δουλειά έχω εγώ με τσαμερικάνους;

 

Ξαναγυρνάω Ευρώπη, τα λέμε στο επόμενο ταξίδι.

Edited September 8, 2021 by smuggler

[geo_trou]

Απ' όσες δικές τους (λίγες) έχω πιάσει, νομίζω ότι το Fade Out είναι το καλύτερό τους  

[Θρηνωδός]

Διαβάζοντας και αυτό, ολοκλήρωσα την βιβλιογραφία τους (σίγουρα όλες τις μεγάλες σειρές). Ένα καλό κόμικ, αν και το μεγαλείο του Criminal και του Fade Out δεν το πιάνει. Αμφότερα τα θεωρώ τα καλύτερα noir/crime κόμικς εκεί έξω. 

 

Η αμέσως προηγούμενη σειρά που διάβασα δική τους ήταν το Fatale και η εμπειρία μου παρόμοια με του Κώστα - αν και πέρασα καλά με την horror απόπειρα τους, θα ήθελα εδώ να διάβαζα κάτι καθαρόαιμο Brubaker/Philips, από την σκοπιά ενός διαταραγμένου serial killer. Παρόλα αυτά χώθηκε το supernatural στοιχείο, μετά πιστεύεις ότι δεν υπάρχει, μετά επιστρέφει. Γενικά μια αναποφασιστηκότητα του Brubaker στο τι ήθελε να διηγηθεί. Το πήγαινε από δω και δεν του έβγαινε, τράβαγε την πλοκή προς άλλα μονοπάτια και δεν του έβγαινε ακόμα περισσότερο οπότε γύριζε στα προηγούμενα. Γι'αυτό κιόλας το ανοιχτό φινάλε φαντάζει αντικλιματικό και σούπα, γιατί είναι - το τέλος μιας ιστορίας που δεν είχε συγκεκριμένη ταυτότητα. 

 

Στα επιμέρους, δηλαδή την ψυχοσύνθεση του Ντίλαν αν εξαιρέσεις τις υπερφυσικές της προεκτάσεις, έκαναν τρομερή δουλειά. Ωραία σκιαγράφηση χαρακτήρων και των μεταξύ τους σχέσεων, η κριτική στο διεφθαρμένο σύστημα δικαιοσύνης πάντα επίκαιρη, το σχέδιο και το χρώμα εξαίρετα. Θα έλεγα μια σειρά διασκεδαστική, αλλά σου αφήνει αρκετά "και αν" που κλέβουν τίμιο κομμάτι της κομιξικής της αξίας. Δεν είναι κακή, θα μπορούσε να είναι καλύτερη, ο ορισμός του 3 στα 5. 

 

edit: ξαναδιαβάζοντας αυτά που γράφω, μου φάνηκα αρκετά επικριτικός. Αυτό γιατί οι τύποι έχουν πάει το comics-making σε άλλο επίπεδο, ο πήχης είναι στου διαόλου την μάνα και τα έργα τους τα κρίνουμε ως αναμενόμενα αριστουργήματα. Όλα τους είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο, εξαίρετα δείγματα της ωρίμανσης του μέσου ως η λεγόμενη 9η τέχνη. Το στυλιζάρισμα, η τοποθέτηση των πάνελ, η αφηγηματική ματιά στο Kill or be Killed φωνάζουν εμπειρία και επαγγελματισμό. Απλά αν τα κόμικς του διδύμου έχουν δικό τους μέσο όρο, ο οποίος είναι σκαλιά πάνω από π.χ. τον μέσο όρο των αμερικάνικων indie, το συγκεκριμένο δεν τον ξεπερνά. 

[kwtsos]

On 4/27/2020 at 9:06 PM, kwtsos said:

Ισως πρεπει να το ολοκληρωσω. Το ειχα ξεκινησει, διαβασα τα 4-5 πρωτα τευχη και μετα το παρατησα. Ειχα φρεσκα ακομα τα Fatale που ηταν αποπειρα να συνδυασουν τρομο+νουαρ που δεν πολυδουλεψε για μενα. Όποτε μολις ειδα οτι η σειρά μπορεί και να το πάει πάλι σε κομμάτια με μεταφυσικό αποθαρρύνθηκα και το παράτησα.

 

Διάβασα τα πρώτα 10 τεύχη του τόμου που κυκλοφορεί στα ελληνικά από την Μικρός Ήρως. Τελικά μου άρεσε αρκετά, σίγουρα φταίει η ξενέρα (για τα δεδομένα του διδύμου φυσικά) που είχα φάει από το Fatale. Η πλοκή θίγει όπως είπατε αρκετά θέματα και είναι σίγουρα το πιο πολιτικό τους κόμικ από όσα έχω διαβάσει. Τώρα είμαι στο δίλημμα να διαβάσω τα υπόλοιπα τεύχη στα αγγλικά ή να κάνω υπομονή μέχρι να βγει και ο επόμενος τόμος

 

Να σημειωθεί ότι η ελληνική έκδοση είναι πολύ προσεγμένη και σε oversized μέγεθος, μπορεί να κοστίζει 29 ευρώ αλλά τα αξίζει τα λεφτά της  

[argail]

Κι εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και η ιστορία και η έκδοση, τα 29€ (που είναι στην πραγματικότητα 25-26 με τις εκπτώσεις) είναι μια χαρά, δηλαδή λιγότερο απο 3€ το κάθε oversized τεύχος. Εγώ πάντως θα περιμένω να το διαβάσω στο ίδιο μέγεθος και γλώσσα.

[the comic guide]

Διάβασα τους δύο τόμους του Μικρού Ήρωα. Αρχικά να πω ότι η ποιότητα έκδοσης είναι καταπληκτική. Εκτίμησα πολύ και τα εξτραδάκια που υπάρχουν στο τέλος κάθε τόμου (εξώφυλλα, συνέντευξη με τους δημιουργούς κ.λπ.), γεγονός που καθιστά την έκδοση ακόμη πιο "πλούσια". Ευελπιστώ να δούμε και άλλες ιστορίες των Brubaker/ Phillips στα ελληνικά. 

 

Στα της πλοκής, θα συμφωνήσω με αυτά που ειπώθηκαν και πιο πάνω, ότι δεν κατατάσσεται, δηλαδή, στις καλύτερες ιστορίες του διδύμου. Αισθάνομαι ότι από ένα σημείο και μετά σαν να "ξεφουσκώνει" λίγο η ιστορία (πρέπει να είναι από το κομμάτι με την κλινική και μετά), ενώ οι δευτερεύοντες χαρακτήρες ήθελαν περισσότερη δουλειά (π.χ. η Κίρα, ο Μέισον ή η αστυνόμος Σαρπ). Θέλω να πω ότι, κλείνοντας το κόμικ, δε σου "μένει" κάποιος άλλος χαρακτήρας, πέρα από τον Ντίλαν. 

 

Παρόλα αυτά, διαβάζεται μονορούφι και το φινάλε μού δημιούργησε ποικίλα συναισθήματα. Ήταν ελπιδοφόρο, μελαγχολικό και σκοτεινό την ίδια στιγμή. Γενικά, πέρασα ευχάριστα (λατρεύω τη γραφή του Brubaker και το πενάκι του Phillips, άλλωστε), θίγει κάποια ενδιαφέροντα ζητήματα, απλά ίσως να ήθελα το κάτι παραπάνω. Pas mal που λένε και οι Γάλλοι. Αν μη τι άλλο, αξίζουν να αγοραστούν οι δύο τόμοι για την ποιότητα του Μικρού Ήρωα.  

 

Τέλος, να σημειώσω ότι, καθώς διάβαζα τα τεύχη, σκεφτόμουν ότι ο Brubaker πρέπει να είχε άχτι να γράψει μία ιστορία με τον Punisher ή τον Red Hood. Όπερ και εγένετο, με άλλα λόγια. 

Edited May 23 by the comic guide