Chronophage (Tim Seeley, Ηλίας Κυριαζής)

[Dredd]

 

 

Η ζωή της Chloe, ανύπαντρης γυναίκας με μία κόρη, είναι η επιτομή της κούρασης. Ανάμεσα στις δουλειά της σε ένα supermarket, στο όνειρο της (να γίνει σχεδιάστρια ρούχων) το οποίο δεν γίνεται ποτέ πραγματικότητα, και στους μόνιμους καυγάδες της με την έφηβη κόρη της και την μητέρα της, τίποτα δεν της πηγαίνει καλά. Μετά όμως από ένα one-night stand με τον Heath, ξαφνικά όλα βελτιώνονται. Ταυτόχρονα όμως εμφανίζονται φαντάσματα στο σπίτι της. Και τα φαντάσματα αυτά φαίνεται να την γνωρίζουν. Και ξαφνικά, σαν να νιώθει να χάνει πράγματα από τη ζωή της, περιστατικά, φιλίες, ίσως και την ίδια της την κόρη; Και όλα αυτά χάνονται για το καλό της; Και τι ρόλο παίζει ο Heath σε όλα αυτά; Είναι τελικά κάτι παραπάνω από άνθρωπος; Είναι θεός ή μήπως κάτι άλλο; Κάτι πιο σκοτεινό; Κάτι.... αδηφάγο;

 

 

          

 

 

Ενδιαφέρουσα θεώρηση, μια ιστορία η οποία δεν είναι χιλιοειπωμένη. Έχει κάτι φρέσκο, έχει προβληματισμό, έχει αγωνία, έχει gore, έχει και λίγο διδακτισμό για να μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για αμερικάνικο κόμικ. Με ευρωπαϊκές ανησυχίες όμως, λόγω Humanoids. Ο Tim Seeley είχε μια αρκετά έξυπνη ιδέα, και την πήγε μέχρι ένα αρκετά καλό σημείο, όχι χωρίς προβληματάκια και όχι χωρίς περιττούς πλατειασμούς προς το τέλος, αλλά το μίγμα slice of life με horror, και ταυτόχρονα με έξυπνη χρήση της γλώσσας, κάνει όλο το κόμικ ένα αρκετά ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Αγγίζοντας θέματα όπως μονογονεϊκές οικογένειες, δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή, ο διττός ρόλος της γυναίκας/μάνας, καταλήγει σε έναν καλοζυγισμένο συνδυασμό, ο οποίος και σε ωθεί να γυρίζεις τις σελίδες αλλά και να σου μένει κάτι στο τέλος. Και όταν όλα έρχονται σε σχέση και σύγκρουση με τον ανίκητο αντίπαλο που είναι ο χρόνος, και όταν αυτός παίρνει τον σημαντικότερο ρόλο στο ταξίδι που λέγεται ζωή, όλα έρχονται και κλείνουν όμορφα, γλυκόπικρα, αν και λίγο εξευγενισμένα, γιατί όπως και να το κάνουμε, μιλάμε πάντα για ένα αμερικάνικο κόμικ στην ουσία του.

 

 

          

 

 

2η συνεργασία του Ηλία Κυριαζή με τον Seeley, μετά το The Crow: Lethe. Και εδώ, μιας και κάνει και το χρώμα, αποσαφηνίζονται οι αρετές και τα αδύναμα στοιχεία στο σχέδιο του Έλληνα δημιουργού, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον. Και αυτό που είναι πολύ θετικό, βασικά αυτό που μου άρεσε υπερβολικά για άλλη μια φορά, είναι το διαρκές παιχνίδι με τα πανελ που κάνει, και πιο εντυπωσιακό το πόσο επιτυχημένα το κάνει. Δεν βρήκα στο internet φωτογραφίες από τα splash για να τα ανεβάσω εδώ, αλλά πιστέψτε με, είναι πολύ δύσκολα, είναι πολύ ευφάνταστα και, παρ' όλα αυτά, είναι πλήρως λειτουργικά και εύκολα κατανοητά. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί καταφέρνει και να εντυπωσιάσει, και να αλλάξει οπτικά την αφήγηση, αλλά και να μπορεί ο αναγνώστης να τον παρακολουθήσει. Πράγμα καθόλου εύκολο, το οποίο πολλές φορές πασίγνωστοι σχεδιαστές δεν το καταφέρνουν. Σε αυτό το σημείο του αξίζουν άπειρα μπράβο.

 

Το υπόλοιπο του σχέδιο είναι στο γνωστό του στυλ, αυτό το μείγμα ρεαλιστικού και καρτουνίστικου, το οποίο αν και δεν είναι προσωπικά το αγαπημένο μου, λόγω ικανότητας, λειτουργεί καλά και δεν αποσυντονίζει. Σε αυτό που έχω ένσταση, και πάλι δεν είναι εύκολα κατανοητό από τις σελίδες που βρήκα και ανέβασα εδώ, είναι η επιλογή της παλέτας του. Αρκετά "ξεβαμένα"¨χρώματα, και το κόκκινο, και το μπλε, και το σιελ του, με ειδικά το πρώτο, σε κάποιες σκηνές gore, να κάνει bleed από φιγούρα σε φιγούρα και να μπερδεύει. Φαντάζομαι ότι δεν επέλεξε "φωτεινές" αποχρώσεις, γιατί, σε συνδυασμό με το στυλ του, ίσως να έχανε την ατμόσφαιρα που ήθελε να περάσει. Θα προτιμούσα να έβλεπα την οπτική κάποιου άλλου, μόνο κολορίστα, ο οποίος ίσως να αντιμετώπιζε το project με άλλη ματιά.

 

 

          

 

 

Original graphic novel λοιπόν, για πρώτη φορά πιστεύω από έλληνα σχεδιαστή στο εξωτερικό. Γύρω στις 120 σελίδες, κυκλοφόρησε κατευθείαν σε paperback μορφή τον Φεβρουάριο. Συνολικά, είναι αρκετά αξιόλογο, με τα θεματάκια, αλλά περνάει άνετα την βάση και σου αφήνει πραγματάκια, και σεναριακά και σχεδιαστικά. Ένα 7,5/10, καλό και τίμιο. Μπορώ να πω ότι ήταν ένα αρκετά ευχάριστο και απολαυστικό ανάγνωσμα, προτιμήστε το!!!

[gr8]

Το διάβασα κι εγώ το Πάσχα, σχέδιο κτλ τυπικό Κυριαζης όπου να σημειώσουμε είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες σχεδιαστές. Γενικότερα μου άρεσε χωρίς να τρελαθώ, ακόμα και η ιδέα παρότι πρωτότυπη (;) δεν με εντυπωσίασε. Τίμιο όμως όπως έγραψε και ο Dredd, αξίζει  να διαβαστεί, τόσα και τόσα έχετε διαβάσει χαχα

[kabuki]

Δε με είχε ενθουσιάσει το εξώφυλλο, δεν το τσίμπησα στο Con (είχαν τελειώσει τα λεφτά ), αλλά με αφορμή την παρουσίαση του @Dredd το διάβασα online, το γούσταρα πολύ, θα το τσιμπήσω και σε φυσική μορφή

 

Σε όλους μας έχει περάσει από το μυαλό ένα "what if?" , αν κάναμε διαφορετικές επιλογές πως θα εξελισσόταν η ζωή μας. Αυτό απασχόλησε και τον Seeley τον καιρό της καραντίνας, καθώς είχε να αντιμετωπίσει και τη πρόσφατη γέννηση της κόρης του (σύμφωνα με συνέντευξή του). Η εμπειρία του αυτή οδήγησε στη σύλληψη του Chronophage.

Η δουλειά του Tim Seeley μου αρέσει πολύ, τον είχα ξεχωρίσει από το Revival.  Στα ίδια δυνατά συστατικά πατάει κι εδώ, όπου κρατάει πολύ καλές ισορροπίες ανάμεσα σε slice of life και horror. Οι χαρακτήρες είναι ρεαλιστικοί, οικείοι, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, νοιάζεσαι γι αυτούς. Οι διάλογοι είναι φυσικοί, ρεαλιστικοί, και οι μεταβάσεις από απλές καθημερινές στιγμές σε σκηνές τρόμου γίνονται υποδειγματικά. Άλλο πολύ θετικό στοιχείο είναι η απρόβλεπτη εξέλιξη του σεναρίου. Πέρα από την πρωτοτυπία του θέματος, δεν μπορούσα να προβλέψω σε καμία στιγμή τι τροπή θα πάρει η υπόθεση. Κι αυτό δε μου συμβαίνει συχνά πλέον, έχοντας δει και διαβάσει αρκετά πράγματα. 

Το αποτέλεσμα όμως ίσως να μην ήταν τόσο καλό χωρίς το σχέδιο του Ηλία Κυριαζή, που δείχνει να έχει ωριμάσει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Το στυλ του παραμένει  αναγνωρίσιμο, αλλά κατορθώνει ταυτόχρονα να προσαρμόζεται πετυχημένα σε διάφορα πρότζεκτς. Η δουλειά του ταιριάζει πολύ σε slice of life κόμικς (έτσι τον μάθαμε άλλωστε), έχει αυξήσει όμως την γκάμα των εκφράσεων και την πλαστικότητα των ηρώων του, έχει  επίσης καταφέρει να μας δώσει και εντυπωσιακές body horror/gore σελίδες. Η σκηνοθεσία του είναι εξαιρετική και απόλυτα ταιριαστή με την ατμόσφαιρα του κόμικ. Ο χρωματισμός προσωπικά δε με χάλασε, δεν τον έχω δει όμως και σε φυσική μορφή, μόνο ηλεκτρονικά προς το παρόν.

 

 για την πολύ καλή παρουσίαση @Dredd 

[Treoris]

Το διάβασα κι εγώ σήμερα. 

 

Να πω πως ο Ηλίας είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες δημιουργούς, οπότε το ξεκίνησα με μεγάλες προσδοκίες. 

 

Θα είμαι σύντομος. Ο Κυριαζής του Χρονοφάγου δεν είναι ο Κυριαζής του Μανιφέστου. Έχει ωριμάσει σχεδιαστικά, σκηνοθετικά, κάνει καλύτερα panels; Ναι. (Για τα μελάνια δεν ειμαι τόσο σχετικός, νομιζω ο @Dredd  έχει δίκιο, θα προτιμούσα ίσως μια άλλη παλέτα. Ειδικά σε κάποιες σκηνές gore που το αποτέλεσμα γίνεται λίγο 3d με ζάλισε κυριολεκτικά).

 

Δεσμεύεται από τη συνεργασία και από το γεγονός πως δεν γράφει αυτός; Ναι. 

 

Παρόλα αυτά, χωρίς αυτόν η ιστορία θα έπαιρνε ίσως τη βάση. Δεν ξέρω, κάπου ο super duper κακός μας ζάλισε με το μπλα μπλα του. Κάπου κουράστηκα να βλέπω τρισμέγιστους και παντοδύναμους κακούς να την πατάνε

Spoiler

- με τη θυσία του ήρωα -

σαν χθεσινοί. Εντάξει, δυνατά θέματα όπως είπαν και οι προλαλήσαντες, ναι, single mom, κόρη στην εφηβεία, αδιέξοδη δουλειά, σχέσεις με γονείς, όλο αυτό τυλιγμένο σε μια κόλλα τρόμου που θα μπορούσε να λειτουργήσει αλλά δεν... 

 

Γενικά ο Κυριαζής φαίνεται να πέρασε καλά και να έβαλε τα δυνατά του εδώ και συμφωνώ με @kabuki πως αυτός σώζει την ημέρα. Φυσικά διαβάστε το, αλλά θα περιμένω να τον δω ξανά σε ολοκληρωμένο project όπου θα γράφει κιόλας. 

 

Υ.Γ. 

Αυτό 

Spoiler

     μου θύμισε αυτό:

 

Spoiler

 

 Ότι να' ναι.