Yesternow (Σπύρος Δερβενιώτης)

[kabuki]

     

 

 

 

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Λος Άντζελες του  2019. Η Ντετέκτιβ Τζένιφερ Γκάφρεϊ του LAPD συνεργάζεται με τον ιδιωτικό ντετέκτιβ και φανατικό ταινιών επιστημονικής φαντασίας Ντικ Φιλίπο (αναγραμματισμός του Φίλιπ Ντικ)  για την επίλυση μιας σειράς φόνων διάσημων ηθοποιών της δεκαετίας του '80. Οι δολοφονίες έγιναν μόλις ανακοινώθηκε η επιστροφή τους σε σίκουελ των ταινιών που τους έκαναν διάσημους. Όλως περιέργως πρόκειται για παραγωγές του B. B. Eightiz... 

 

 

 

Serial killer δολοφονεί ηθοποιούς των 80ς με την ανακοίνωση της συμμετοχής τους σε σύγχρονα σικουελ, πως να μη με τραβήξει ένα τέτοιο κόμικ;

 

 

Εδώ που τα λέμε, όλοι έχουμε ψιλοαγανακτήσει με ατελείωτα κακόγουστα remakes & sequels των 80ς. Υπήρξαν και διάφορα πετυχημένα φυσικά, αλλά δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς την υπάρχουσα έλλειψη φαντασίας, την αγοραπωλησία νοσταλγίας και το ξεζούμισμα παλιότερων δεκαετιών από την κινηματογραφική βιομηχανία.

 

 

Πίσω στο κόμικ.

Με αυτήν την έξυπνη ιδέα ο Δερβενιώτης φτιάχνει ένα πολύ καλό αστυνομικό/scifi κόμικ (και όχι καλό κόμικ για ελληνικό). Είναι ένας φόρος τιμής στα 80ς, με καυστική χιουμοριστική ματιά, με δεκάδες αναφορές στην ποπ κουλτούρα, εξαιρετικά χρησιμοποιημένα easter eggs , καλή ανάπτυξη χαρακτήρων, αληθοφανείς διαλόγους με πετυχημένες ατάκες, σωστή ροή χωρίς κοιλιές, που παρά το μέγεθος του κόμικ δεν κουράζει.

 

 

Σχεδιαστικά είναι από τις πιο ώριμες δουλειές του Δερβενιώτη, με πολύ καλή  σκηνοθεσία και σωστή ατμόσφαιρα. Νομίζω ότι του πάει περισσότερο το ασπρόμαυρο τελικά και αναδεικνύει καλύτερα τις δυνατότητές του. Συνολικά, πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο, χορταστικό κόμικ, που μου άρεσε πολύ και νομίζω πως μπορεί να σταθεί άνετα και στο εξωτερικό. 

Είναι αυτοτελές, αλλά ακολουθείται από τη συνέχειά του (το εξαιρετικό) Shark Nation και το Hasta La Vista Baby που διαδραματίζονται στο ίδιο σύμπαν. 

Σύμφωνα με το δημιουργό, θα δούμε ακόμα ένα  κόμικ σε αυτή τη σειρά (ελπίζω σύντομα). 

 

Προς το παρόν πάντως, ετοιμάζει μια έγχρωμη digital εκδοχή του Yesternow, όπως δήλωσε στο Comic Cultura #3 τον φετινό Μάιο. 

 

από το fb του Δερβενιώτη

 

 

ενδιαφέροντα σχετικά άρθρα:

 

Αγάπη Μου, ο Σπύρος Δερβενιώτης Μόλις Σκότωσε τα 80s (propaganda)

 

Yesternow- Να τελειώνουμε με το παρελθόν - Σταύρος Πασπαλάκης (Smassing Culture)

 

[kabuki]

Το Yesternow κυκλοφορεί πλέον έγχρωμο, σε ηλεκτρονική μορφή, στα αγγλικά

 

 

μπορεί να το προμηθευτεί κανείς από το Amazon

 

πηγή

 

[Dredd]

Δεν μπορώ να πω ότι με ξετρελαίνουν οι χρωματισμένες σελίδες που βλέπω, ειδικά οι τόνοι του μπλε/μωβ.

[totally_wired]

κοντεύω να ολοκληρώσω την ανάγνωση του και μπορώ να πω ότι μαρέσει πολύ. από τις σπάνιες περιπτώσεις ελληνικού κόμικ που ο δημιουργός κάθισε και σκέφτηκε σοβαρά και πρωτότυπα. 

μια μίξη από bladerunner, terminator αλλά και άλλες ταινίες του 80 όχι μόνο σαν άμεσες αναφορές αλλά και σαν μίξη στην υπόθεση. αναμένω να διαβάσω και την συνέχεια. καυτηριάζει και την κατάντια των remake και το κακό που έκανε ο συγκεντρωτισμός της disney.

 

 

συμφωνώ με τον γιάννη ότι οι χρωματισμοί δεν ειναι πάντα καλοι, αλλά αυτή η  μωβ/μπλε παλέτα είναι στο vaporwave στυλ του κόμικ και δεν θα γινόταν να μην την έχει χρησιμοποιήσει. γενικά προτιμώ to b/w

[Indian]

Ο Σπύρος Δερβενιώτης, με αυτή του την δουλειά, χτύπησε τις ευαίσθητες χορδές μου και την μεγάλη μου αδυναμία, τα 80's.

 

Το σενάριο περιείχε πολλά διαφορετικά στοιχεία ,με αποτέλεσμα να μπορεί να γίνει αποδεκτό από διαφορετικές μερίδες αναγνωστών. Μέσα από τις σελίδες του παρέλασαν το νουάρ, το ρετρό, οι κλασικές ταινίες, ο φουτουρισμός. Ο βετεράνος δημιουργός, φανερά επηρεασμένος από την θρυλική δεκαετία, πλέκει μία υπόθεση αριστοτεχνικά κι αφήνει τα στοιχεία να βγουν ένα-ένα την φορά, κρατώντας έτσι αμείωτο το ενδιαφέρον μας. Ο χαρακτήρας του Φιλίπο είναι πολύ γήινος. Άλλοτε σοβαρός και βίαιος κι άλλοτε αστείος, να συμπεριφέρεται σαν μικρό παιδί όταν συναντάει τα ινδάλματα της νεότητάς του. Από την άλλη η Γκάφρεϊ, χαρακτηρίζεται από την οξυδέρκεια που πρέπει να έχει ένας ντετέκτιβ, καθώς επίσης και με τσαγανό. Οι αναφορές που γίνονται στις ταινίες που όλοι έχουμε δει και οι περισσότεροι έχουμε αγαπήσει, είναι αρκετές και δένουν όμορφα με την υπόθεση. Πλάκα είχε και η ιδέα της Μάτζικλαντ.  Επίσης κι από κωμικά καρέ δεν μείναμε παραπονεμένοι, ούτε κι από σκηνές που ίσως να σοκάρουν μερικούς. Την λύση που δίνεται στο τέλος, η αλήθεια είναι ότι την ήθελα διαφορετική και λιγότερο φουτουριστική. Εκτίμησα όμως το plot twist στο φινάλε.  

 

Εικαστικά, βλέπουμε ένα ωριμότατο σχέδιο, παραστατικό, με σωστή δουλειά σε λεπτομέρειες και σκιές. Θα συμφωνήσω με την Λένα. Νομίζω ότι δεν θα έδειχνε το ίδιο καλό σε έγχρωμη απόδοση. Μου θύμισε κάτι από "Μαύρη Τρύπα" και "Sin City".

 

Η έκδοση είναι αξιοπρεπής. Φέρει όμορφο, έγχρωμο εξώφυλλο καθώς και την κλασική περίληψη της υπόθεσης στο οπισθόφυλλο. Η θερμοκόλλησή της είναι ανθεκτική. Τέλος, το χαρτί είναι ματ και παχύ. Νομίζω ότι έλειπε ένα βιογραφικό του δημιουργού ή ένας πρόλογος.