X-Men - Phoenix Endsong (Greg Pak, Greg Land)

[GreekComicFan]

 

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 09-06-2019

Υλικό Τευχών: X-Men - Phoenix Endsong 01-05 (March/June 2005)

 

Μια στρατιωτική ομάδα της αυτοκρατορίας των Σ'ιαρ ανασταίνει ένα κομμάτι του Φοίνικα για να βρει τρόπο να εξολοθρεύσει την δύναμη του μια και καλή. Όμως ο Φοίνικας δραπετεύει και ευρισκόμενος σε σύγχυση, αναζητεί τον προηγούμενο ξενιστή του, την Τζιν Γκρέι που είναι νεκρή και την οποία καταφέρνει να αναστήσει μετά από μια αναζήτηση ανάμεσα σε διάφορα μέλη των X-Men. Τώρα πρέπει για άλλη μια φορά να αντιμετωπίσουν τον Φοίνικα, την ομάδα της Σ'ιάρ που δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να εξολοθρεύσει όλους τους μεταλλαγμένους για να αποτρέψουν την δύναμη του Φοίνικα από το να βρει νέους ξενιστές, αλλά και τον Κιντ Ομέγκα, που ξυπνάει από τον θάλαμο καταστολής που βρισκόταν, με σκοπό να βοηθήσει τον Φοίνικα, ούτως ώστε να αναστήσει μια από τις νεκρές αδερφές Κούκους με την οποία ήταν ερωτευμένος.

 

 

Όταν είχα διαβάσει την ιστορία πριν 14 χρόνια, μου είχε αρέσει αν και δεν την βρήκα τίποτα ιδιαίτερο. Λίγο πολύ αυτή συνεχίζει να είναι η γνώμη μου τώρα που ξαναδιάβασα την ιστορία μέσα από την Ελληνική έκδοση, αν και θεωρώ πως έχει χάσει πόντους ενδιαφέροντος έκτοτε. Δεν είναι δηλαδή από τις ιστορίες που το πέρασμα του χρόνου τις ευνοεί.

 

 

Ο Γκρεγκ Πακ, που χρησιμοποιεί το ρόστερ του Astonishing X-Men για την περίσταση, προσπαθεί να δώσει μια ιστορία αναζήτησης ταυτότητας, λύτρωσης και ύστατου αποχαιρετισμού, τόσο για τους X-Men, όσο και για την δύναμη του Φοίνικα. Έναν Φοίνικα που προσπαθεί να βρει νόημα στην ύπαρξη του, υιοθετώντας τα θέλω της Τζιν, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πως αυτά που ήθελε η ξενιστής του, δεν είναι πλέον εφικτά μιας και οι X-Men έχουν προχωρήσει παρακάτω με τις ζωές τους, όχι όμως και με την απώλεια του αγαπημένου τους μέλους, της Τζιν. Το μόνο που μπορεί να ελπίζει λοιπόν, είναι στο να τους δώσει το ύστατο αντίο και μετά να συνεχίσει να ψάχνει το σκοπό του αλλού.

 

 

Η εξιστόρηση όμως της ιστορίας μου φαντάζει πλέον κάπως άνιση, με την προσπάθεια της δημιουργίας έντασης να μην είναι τόσο καλοδουλεμένη όσο θα περίμενα και να φαντάζει κάπως άτσαλη και σαπουνοπερέ (θα μου πείτε X-Men γράφει, οπότε.. ). Το σχέδιο του Γκρεγκ Λαντ είναι επίσης ευχή και κατάρα για την σειρά μιας και δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες. Είναι όμορφο όπως πάντα φυσικά, αλλά φαίνεται πως βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο photo reference από πορνοστάρ (πρακτική για την οποία είναι γνωστός ο σχεδιαστής) και λιγότερο στις δικές του ικανότητες στην σχεδιαστική εξιστόρηση, στις οποίες όταν καταφεύγει, είναι πολύ καλός. Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι να έχουμε ένα σχέδιο που κάποιες φορές δείχνει να λέει μια διαφορετική ιστορία από αυτή που μας παρέχει ο σεναριογράφος, μια ιστορία οργασμικών κλιμακώσεων μάλλον, μιας και όλοι οι χαρακτήρες σχεδιάζονται συχνά σαν να βρίσκονται σε ικανοποίηση και ας μην συνάδει με τα τεκταινόμενα.

 

 

Το τέλος της ιστορίας αφήνει ανοιχτό ένα ενδεχόμενο που καλύπτεται σε μια μίνι σειρά που βγήκε 1,5 χρόνο μετά από το Endsong στην Αμερική, το Phoenix Warsong. Με κάνει να αναρωτιέμαι αν έχουν ήδη προγραμματίσει να βγάλουν και την συνέχεια σε μελλοντικό χρόνο, όταν αποφάσισαν να βγάλουν το Endsong μαζί με την εφημερίδα Έθνος. Αποτέλεσε πάντως την 4η από τις 6 σειρές της Μάρβελ που βγήκαν σε συνεργασία με την εφημερίδα μέσα στο 2019.

 

[Indian]

Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι ένα δύσκολο ανάγνωσμα. Τα πολλά στοιχεία, οι καταστάσεις και οι χαρακτήρες που δεν γνώριζα, μου δίνουν την εντύπωση ότι απευθύνεται περισσότερο σε "διαβασμένους" αναγνώστες.  Για τους διαλόγους ας μου επιτρέψετε να διατηρώ τις ενστάσεις μου. Υπήρχαν κουραστικές παύσεις ανάμεσα σε προτάσεις, ενώ σε πολλά σημεία η επιλογή των λέξεων δεν έβγαζε πολύ νόημα σε εμένα. Η πλοκή από την άλλη μου άρεσε. Υπήρχαν δυνατές στιγμές, που δεν ήταν μόνο λόγω των σκηνών δράσης κι έντασης, αλλά και των σκηνών με συναισθηματική φόρτιση. Ουσιαστικά όλοι έχαναν, καθώς σε αναμετρήσεις με φίλους, κανείς δεν κερδίζει πραγματικά. Έκπληξη μου έκανε το γεγονός ότι ο Φοίνικας μιλούσε και γενικά αντιδρούσε σαν κανονική οντότητα, παρά σαν μία δέσμη καθαρής ενέργειας. Το φινάλε με απογοήτευσε.  Ενώ  καταβλήθηκε υπεράνθρωπη (όνομα και πράγμα   ) προσπάθεια απ' όλους για να τελειώσει αυτή η άνιση μάχη, έρχεται για να πάρει τα εύσημα ένας...από μηχανής Θεός. Εν κατακλείδι, την βρήκα μία καλή ιστορία, αλλά δεν την απόλαυσα όσο θα περίμενα. Σίγουρα δεν μετάνιωσα που αγόρασα αυτά τα δύο τεύχη. Ίσως όμως να το μετάνιωνα αν επένδυα σε ένα πιθανό graphic novel.

 

Το σχέδιο το βρήκα απλά εξαιρετικό και νομίζω ότι είναι αυτό που κλέβει την παράσταση. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται ολοζώντανοι μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, ενώ κι ο Φοίνικας ήταν αποτυπωμένος έτσι ώστε να εμπνέει φόβο. Ακόμα και η επιλογή της χρωματικής παλέτας είναι άκρως ενδιαφέρουσα.

 

Η έκδοση είναι η καθιερωμένη πλέον της ΟΞΥ για διανομή με εφημερίδα. Ακολουθεί το τρίπτυχο: "λεπτό εξώφυλλο", "ζωντανή εκτύπωση με ανάδειξη των χρωμάτων και του σχεδίου" και "γερή κατασκευή για καρφίτσα". Στα λίγα εξτραδάκια θα βρούμε ελάχιστα, πλην όμως, εξαιρετικά σκίτσα και προσχέδια.

 

 

[Lord Makro]

Είχα πάρει τα τεύχη όταν είχε κυκλοφορήσει η σειρά και δεν θυμάμαι τίποτα!

Κακό αυτό... πρέπει να ήταν εντελώς ανούσια η ιστορία. Θυμάμαι πάντως ότι με την συνέχειά του, το Phoenix Warsong έκλαιγα τα λεφτά μου! Κάτι πολύ σπάνιο για μένα όσον αφορά τα κόμικς...