100 Bullets (Brian Azzarello, Eduardo Risso)

[Dredd]

        

 

 

Αν σας προσέγγιζε κάποιος, σας έδινε ένα όπλο και 100 σφαίρες, και σας εγγυόταν ότι όποιον και να σκοτώνατε, δεν θα σας αναζητούσαν οι αρχές, τι θα κάνατε; Αυτό είναι το κεντρικό αφηγηματικό εργαλείο της συγκεκριμένης μεγαλειώδους σειράς, η οποία κράτησε μια δεκαετία και 100 τεύχη, και καθιέρωσε τους δημιουργούς της στην πρώτη κατηγορία της βιομηχανίας. Και επειδή τη διάβασα πάνω από 10 χρόνια αφού τελείωσε, και 20 χρόνια αφού ξεκίνησε, πιστεύω ακράδαντα ότι αν την διάβαζε ο 20χρονος Γιάννης, θα του είχε ανατινάξει τον εγκέφαλο και θα έψαχνε όλα τα κομιξοσαϊτ για της βάλει 11 στα 10. Επειδή όμως ο Γιάννης πλέον δεν είναι 20, αλλά 42, πέρασε καλά, λάτρεψε σχέδιο, εκτίμησε λόγο αλλά και ένιωσε όμως ότι τραβήχτηκε και λίγο από τα μαλλιά χωρίς λόγο.

 

 

      

 

 

O Agent Graves είναι αυτός που προσφέρει τη βαλίτσα με το όπλο και τις σφαίρες σε διάφορους χαρακτήρες, οι οποίοι συνήθως είναι σε άσχημη στιγμή στη ζωή τους. Στην πορεία, ανακαλύπτουμε ότι παλιότερα δούλευε για μια μυστική σέκτα αιώνων μασονικού τύπου, με το όνομα The Trust, στην οποία συμμετέχουν οι πιο ισχυρές οικογένειες παγκοσμίως, και από την οποία τον έχουν διώξει. Και μαθαίνουμε ποιος ακριβώς ήταν ο (ρυθμιστικός) ρόλος του σε αυτή τη σέκτα, ποιοι ήταν οι βοηθοί του και πως και με ποια κριτήρια ακριβώς επιλέγει τα άτομα στα οποία προσφέρει τις βαλίτσες. Και όλα αυτά είναι αριστουργηματικά δοσμένα από τον Brian Azzarello, με ελάχιστο exposition και κοφτούς, στακάτους διαλόγους, οι οποίοι μυρίζουν "δρόμο". Και ίσως αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Azzarello, το ότι κατορθώνει δηλαδή να ακούγονται οι διάλογοι του τόσο αυθεντικοί έτσι ώστε να πηδάνε οι χαρακτήρες του από το χαρτί και να νομίζεις ότι είναι δίπλα σου, να αισθάνεσαι τον πόνο τους και την οργή τους. Κυρίως την οργή τους.

 

Γιατί ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με φιγούρες, κατά βάση περιθωριακές, έως και γραφικές, οι οποίες βρίσκονται συνήθως στο τελευταίο σκαλοπάτι της ζωής τους ως μέλη του κοινωνικού συνόλου. Και αν κάποιοι είναι ανθρώπινοι, "σιγανοί" και εσωτερικοί, άλλοι κινούνται στο όριο του γκροτέσκου, σαν να μας ήρθαν από κόμικ του Garth Ennis. Είναι όμως στρατηγικά τοποθετημένοι στην πλοκή, και η ίδια τους η τραγωδία δεν τους αφήνει να γίνουν καρικατούρες. Και παρόλο που κάποια στιγμή εισάγονται συνεχώς ολοένα και καινούριοι χαρακτήρες, σε σημείο στο οποίο να μπερδεύουν την άναγνωση και την κατανόηση, στο τέλος θα μείνουμε με τους κεντρικούς, αυτούς που μας έκαναν παρέα για τόσα τεύχη. 100 στον αριθμό, σίγουρα παραπάνω από ότι χρειάζονταν, πράγμα που γίνεται κατανοητό και μόνο από το ότι κάποια στιγμή το σεναριακό εργαλείο της βαλίτσας εγκαταλείπεται, όσο καίριο και ουσιώδες ήταν για το στήσιμο της ιστορίας. Ίσως ήθελαν να φτάσουν τα 100, όσα και ο τίτλος της σειράς, ίσως πούλαγε τόσο πολύ που αρμέχθηκε από δημιουργούς και εκδοτική. Το σίγουρο είναι ότι ξεχείλωσε λίγο, με καλογραμμένα μεν arcs 1-2-3 τευχών, τα οποία λίγα όμως προσφεραν στην κεντρική ιστορία, παρά μία άνευ λόγου καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της.

 

 

      

 

 

Λίγα κόμικ του Eduardo Risso είχα διαβάσει, αλλά εδώ με άφησε πραγματικά με το στόμα ανοιχτό. Όχι λόγω των πλούσιων καρέ του, που δεν είναι πλούσια. Όχι λόγω του απίστευτα όμορφου και καλοδουλεμένου σχεδίου του, το οποίο κινείται στον μέσο όρο. Αυτό όμως που με κέρδισε πάνω από όλα είναι η τρομερή σκηνοθεσία του, η τοποθέτηση της κάμερας του και η τρομερή αίσθηση χρήσης των splash σε συνδυασμό πάντα με την προώθηση της δράσης. Πίσω και πάνω από τον ομιλούντα, κάτω από το επίπεδο της μέσης, ζουμαρισμένο στα δάχτυλα, στη σκανδάλη, στο ποτήρι, στη σφαίρα, ότι μπορείτε να φανταστείτε το έχει κάνει. Κατά κανόνα λιτός, χωρίς πολλά καρέ, χωρίς ιδιαίτερο background, με σπάνια εστίαση στα πρόσωπα, αλλά εμμέσως, στις καταστάσεις, πρέπει να είναι το πιο απόλυτα λειτουργικό σχέδιο που έχω δει. Προφανώς έδεσαν με τον Azzarello, γιατί σενάριο και σχέδιο μαζί κεντάνε, σε σημείο που απορώ πως το αποτέλεσμα είναι από δύο και όχι έναν άνθρωπο. Είναι το σχέδιο που δεν σε εντυπωσιάζει ξεφυλλίζοντας, αλλά σε αρπάζει από τα $#@^$ όσο διαβάζεις, και διαβάζεις, και διαβάζεις....

 

 

      

 

 

100 τεύχη, 13 trades, 5 πιο χοντρά trades, 5 Deluxe Editions, 2 Omnibus από τα οποία το ένα κυκλοφορεί και το άλλο αναμένεται το καλοκαίρι του επομένου χρόνου. Κρίμα που δεν το διάβαζα τη δεκαετία του 2000, πλέον έχουμε πολλά (και πολύ καλά) στο είδος του crime, και ίσως δεν με εντυπωσιάζει όσο θα με εντυπωσίαζε τότε. Τότε θα του έβαζα ένα 9,5/10 και θα περίμενα κάθε μήνα με ανυπομονησία. Τώρα του βάζω ένα τίμιο και αξιοπρεπέστατο 8/10, το οποίο δεν βάζω και πολύ συχνά, με ότι πόντους χαμένους λόγω περιττού πλατειάσματος. Αξίζει πάντως να είναι στη βιβλιοθήκη όλων των κομιξάδων.

Trust Me 

[kabuki]

Το 100 Bullets ήταν από τα κόμικς που με πόρωσαν υπερβολικά όταν ξεκίνησα να διαβάζω indie κόμικς (μαζί με το Preacher και το Y the last man). 

Πολύ δυνατό crime κόμικ, που έχει όμως κάποια ελαττώματα. Σε πολλά σημεία η πλοκή γίνεται χαοτική, καθώς εισάγει πλήθος subplots και χαρακτήρες . Για το τέλος έχω επίσης ανάμεικτα συναισθήματα. Περίμενα στα τελευταία τεύχη να τα δέσουν όλα μεταξύ τους, κάτι το οποίο δεν έγινε όπως θα το ήθελα. Κάτι άλλο που με είχε ενοχλήσει αρχικά, αλλά κουτσά στραβά το συνήθισα και τέλος μου άρεσε, ήταν η "δρομίσια" γλώσσα που χρησιμοποιείται. Όσοι δεν πολυσυμπαθείτε την αργκό στα κόμικς σας, πιθανότατα να χαλαστείτε, αρχικά τουλάχιστον.

Παρόλα αυτά, συνεχίζω να το έχω πολύ ψηλά, καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της σειράς είναι πολύ δυνατό σεναριακά. Σχεδιαστικά τώρα, το βρήκα υπέροχο. Το σχέδιο είναι ακριβώς του γούστου μου και το ντεκουπάζ είναι απίστευτο (όλα αυτά τα ωραία περι σκηνοθεσίας που λέει κι ο @Dredd ).

Αξίζει να το πάρετε και να το διαβάσετε; Για μένα ναι. Δεν είναι Criminal, αλλά είναι άνετα στην 5αδα των Indie crime κόμικς που έχω διαβάσει

 

για την πολύ καλή παρουσίαση @Dredd 

 

 

[leonidio]

Πρώτα από όλα, συγχαρητήρια για την πραγματικά άψογη παρουσίαση @Dredd

 

Από εκεί και μετά, τη θεωρώ κι εγώ μια από τις κορυφαίες δουλειές στο χώρο των κόμικς, παρά το γεγονός ότι συμφωνώ, πως κράτησε σαφώς παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Ήταν και η πρώτη τόσο μεγάλη σειρά κόμικς, την οποία διάβασα ολόκληρη και πράγματι στην αρχή μου έκαψε το μυαλό, αν και στη συνέχεια κάπως με προσγείωσε - όχι ανώμαλα, σε καμία περίπτωση, αλλά σίγουρα με προσγείωσε. Σήμερα ίσως να μην κάνει την ίδια εντύπωση, αλλά τότε ήταν κάτι πρωτοποριακό (υποθέτω, γιατί και εγώ τη διάβασα αφού είχε ολοκληρωθεί).

 

Παρά το ξεχείλωμα του σεναρίου, ο Αζαρέλο έγραψε ένα νουάρ έπος, αν και θα προτιμούσα να μην το είχε μπολιάσει με όλα αυτά τα συνομωσιολογικά στοιχεία. Οι διάλογοί του, όμως, είναι εκπληκτικοί και οι χαρακτήρες, που έπλασε πραγματικά αξέχαστοι και ολοζώντανοι. Ο Ρίσο κάνει απίστευτα πράγματα στο σχέδιο, πραγματικά απίστευτα! Όπως είχα διαβάσει στην εισαγωγή ενός από τα 13 αρχικά trades, αφηγείται την ιστορία με τρόπο, που μόνο στα κόμικς γίνεται και αυτό τα λέει όλα, κατά τη γνώμη μου.

 

Αξίζει να διαβαστεί από όλους, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον θα κάνει την ίδια εντύπωση σήμερα. Πριν από λίγα χρόνια δεν θα το πίστευα, ότι θα έγραφα κάτι τέτοιο, αλλά οι εποχές και οι προσλαμβάνουσες αλλάζουν ραγδαία....

 

Δύο προσθήκες στην παρουσίαση: η σειρά ολοκληρώθηκε το 2014 με ένα εξαιρετικό limited series, το Brother Lono, που ολοκληρώνει την ιστορία του λανθάνοντα, ίσως, πρωταγωνιστή της σειράς. Δεν γνωρίζω εάν συμπεριλαμβάνεται κι αυτό στα Deluxe και στα Omnibus (φαντάζομαι πως ναι), είχε πάντως κυκλοφορήσει σε Trade.

 

Τέλος, να προσθέσω και ότι ο τίτλος καθενός από τα 13 αρχικά trades έχει κάποια σχέση με τον αριθμό του trade. Για παράδειγμα, ο έβδομος τόμος έχει τον τίτλο "Samurai" ως αναφορά στην ταινία του Κουροσάγουα "Οι Επτά Σαμουράι". Για να μην παραστήσω τον έξυπνο, ορίστε το λινκ από όπου το έμαθα κι εγώ και όπου μπορείτε να δείτε και πού αναφέρονται οι τίτλοι των αρχικών τόμων.  

 

[kwtsos]

Το καλυτερο κομικ του Brian Azzarello κατα την γνωμη μου. Ειναι απο αυτα τα λιγα κομικς που με κερδισαν απο το πρωτο κιολας τευχος. Πολυ καλο gimmick η βαλιτσα, στην συνεχεια ομως οντως εγκαταλειπεται καθως the plot thickens που λενε και στο χωριο μου. Εχουν περασει καποια χρονια απο οταν το διαβασα και για αυτον τον λογο θυμαμαι ελαχιστα την πλοκη. Αυτο που μου εχει μεινει ειναι η αναμνηση πολυ ευχαριστων καλοκαιρινων αναγνωσεων. Θα συμφωνησω ομως οτι καπου "κουρασε" και ισως θα επρεπε να μαζευτει νωριτερα, παρολα αυτα το τελος το θεωρω αρκετα δυνατο. Εννοειται οτι προτεινεται. Αν καποιος με ρωτησει ποια noir/crime comics εχω να του προτεινω θα του απαντησω τα απαντα Brubaker και το 100 Bullets.

 

Thanks @Dreddγια την πολυ καλη παρουσιαση!

 

[smuggler]

Καταλήγω στο οτι έχω θέμα, και δεν μου αρέσει αυτή η σχεδιαστική προσέγγιση που βλέπω στα Αμερικάνικα (μηνιαία, εβδομαδιαία ή κάθε πότε βγαίνουν τρλοσπάντων). Κάπου διάβασα οτι είναι μίνιμαλ λέει.

Πολλές φορές με έχω πιάσει να αναρωτιέμαι αν όντως υπάρχουν διάφοροι σχεδιαστές ή τα σχεδιάζει ένας άνθρωπος όλα. 

 

Αν προσθέσω και οτι είναι εκατοφεύγα τεύχη εφχαριστώ αλλά δεν θα με υποβάλω σε αυτή τη διαδικασία.

 

Πολύ ωραία παρουσίαση κατα τ' άλλα.

[zade]

Το διάβασα κι εγώ συγκεντρωμένο, χρόνια αφότου τελείωσε. Για μένα τα συνομωσιολογικά στοιχεία είναι εκείνα που το κάνουν να ξεχωρίζει και όχι μόνο δεν με ενοχλούν αλλά με εξίταραν να διαβάσω παραπέρα. Δίνουν ένα ιστορικό υπόβαθρο στο κόμικ, χωρίς όμως να γίνονται ο βασικός δομικός κορμός . Κοινώς δεν είναι βιβλίο του Dan Brown.

 

Η δομή που ακολουθούσε το κόμικ ήταν δομή "X-files" δηλαδή έχουμε μια κεντρική ιστορία που γενικά θέλουμε να πούμε, αλλά μπορεί αρκετές φορές να ξεστρατίσουμε από αυτήν -κινούμενοι βέβαια πάντα στα πλαίσιά της- για να πούμε ιστορίες ανθρώπων που αν και δεν είναι κεντρικοί χαρακτήρες, επηρεάζονται από τις αποφάσεις των "βασικών" και τις πράξεις τους. Πάλι για εμένα αυτό ήταν από τα δυνατά σημεία. Δεν έφτιαξαν δηλαδή απλώς μια ιστορία, αλλά έναν κόσμο, στον οποίο μπορούν να εξελιχθούν κάθε λογής ιστορίες. Ένα τέτοιο τέυχος ήταν και το αγαπημένο μου όλης της σειράς όπου

Spoiler

κάποιος κόβει τα χείλη (είναι σκληρή και βίαιη σειρά) ενος φοβερού τρομπετίστα της τζαζ και ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές , παρατάει εντελώς ό,τι κάνει προκειμένου να βρει και να σκοτώσει αυτόν που έκανε αυτό το κακό πράγμα. Γιατί έπρεπε. Γιατί κατέστρεψε τον τρομπετίστα που έπαιζε τζαζ στο αγαπημένο του μπαρ.   Δικαιοσύνη . 

 

Δεν ξέρω εάν έχει "γεράσει" ή εάν όντως είναι απλωμένη, γιατί πάνε και για με΄να πολλά χρόνια από τότε που την διάβασα, αλλά περιμένω να εκδοθεί το δεύτερο OMNBUS ( που ναι περιέχει και το 8 τευχο  Βrother Lono ) και μετά θα την ξαναπιάσω απ την αρχή. Ίσως τότε να έχω πιο εμπεριστατωμένη άποψη.

[the comic guide]

Η σειρά αυτή μου έχει αφήσει μία νοσταλγική αίσθηση, διότι την είχα διαβάσει πρώτη φορά όταν ήμουν τρίτη λυκείου. Πέρυσι, στη καραντίνα, διάβασα για δεύτερη φορά τα τευχάκια και η αλήθεια είναι ότι μπόρεσα να καταλάβω τη συνολική ιστορία καλύτερα. 

Στην αρχή, και εμένα με είχε δυσκολέψει η γλώσσα (του τύπου "You owe me money no' mo'", ένα πολύ εύκολο παράδειγμα που μού έρχεται στο μυαλό), όμως στη πορεία είναι κάτι που το συνηθίζεις.

Το τέλος, επίσης, είναι πολύ ποιητικό. 

Το σχέδιο του Risso είναι πολύ όμορφο, ατμοσφαιρικό, ενώ εντύπωση μου είχε προκαλέσει η ικανότητα του να σχεδιάζει πολλά και διαφορετικά μπαρ.

Μου άρεσαν και τα (πολλά) λογοπαίγνια του Azzarello και το ότι ενίοτε ένα μπαλονάκι μπορούσε να έχει δύο επίπεδα ανάγνωσης.

Milo Garret, Wylie Times, Dizzy Cordova οι αγαπημένοι μου χαρακτήρες. O Lonο είναι εσκεμμένα αχώνευτος.  

[Dredd]

 

To έχω ξαναπεί ότι εκεί στη DC είναι τρόμπες. Το 2ο Omnibus, το οποίο βγαίνει τις επόμενες ημέρες, παρόλο που το είχαν δηλώσει και στα solicitations, δεν θα περιέχει τελικά το 8τευχο Brother Lono. Και ΟΚ, σαν απολογία, τα έκαναν πλήρως επιστρεφόμενα, οπότε αν θέλεις δεν το παίρνεις ή τους το γυρίζεις πίσω. Και η πλάκα είναι το trade είναι εξαντλημένο, αν κάποιος ήθελε ντε και καλά να το πάρει. ΤΡΟΜΠΕΣ! 

ΠΗΓΗ

[the comic guide]

Προσωπικά δεν έχω διαβάσει ποτέ το Brother Lono και νιώθω ότι δεν έχω χάσει κάτι. Με τα 100 τεύχη είσαι καλυμμένος. 

 

Να πω εδώ ότι δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τον Lono.