Goodnight Punpun (Inio Asano)

[angeltze]

 

Goodnight Punpun / Oyasumi Punpun

MAL

 

                                                                          

Status: finished

Author & Artist: Inio Asano

Volumes: 13

Chapters: 147 

Serialization: Big Comic Spirits

Run: 15/3/07 - 2/11/13                                  

 

 

Προσπαθούσα να αναβάλω την παρουσίαση του συγκεκριμένου μάνγκα, διότι ένιωθα ότι θα κατέληγα να σπαταλήσω πολύ ηλεκτρονικό μελάνι για να εξηγήσω πόσο δυνατό έργο είναι (και έχω μια τάση να αποθεώνω ό,τι μου αρέσει, οπότε για να αναδείξω την αξία αυτού του μάνγκα θα έπρεπε να ξεπεράσω τα όριά μου ). Σήμερα, αποφάσισα ότι αυτή η ώρα ήρθε, καθώς είναι ντροπή να λείπει αυτό το μάνγκα από τις βάσεις.

 

Oyasumi Punpun, λοιπόν. Εάν έπρεπε να το κατατάξω σε κάποιο genre, μάλλον θα έλεγα πως είναι slice of life με έντονα στοιχεία ψυχολογικού τρόμου, ίσως. Δεν είναι όμως έργο που δημιουργήθηκε για να προκαλέσει φρίκη. Η φρίκη είναι επακόλουθο της αρκετά ανατριχιαστικής δόσης ρεαλισμού στα συμβάντα, στους χαρακτήρες και στην συναισθηματική κατάσταση τους. Το Oyasumi Punpun, σε πολύ μεγάλη έκταση, φτύνει αλήθειες. Και αυτό θεωρώ ότι είναι αρκετό για να κάνει τον μέσο αναγνώστη 1) να ενδιαφερθεί περαιτέρω και 2) να τρομάξει/συγχυστεί. Κατά τ'άλλα, ισχύει ότι πολλά από τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο έργο είναι πολύ βαριά και πως είναι αρκετά δύσκολο στην ανάγνωση εξ'αιτίας τους. Παρολ'αυτά, θα διαφωνούσα πως, στο σύνολό του, είναι καθαρά ένα μάνγκα κατάθλιψης. Είναι κάτι άλλο. Είναι μια ιστορία που ποικίλλει στα genres κι αυτό επειδή είναι μια coming of age ανθολογία ιστοριών από τη ζωή ενός ανθρώπου σε χρονολογική σειρά. Έχει απ'όλα.

 

 

Τι είναι λοιπόν το Oyasumi Punpun; Είναι η ιστορία ενός παιδιού, ονόματι Punpun Onodera. Βλέπουμε τη ζωή του από την παιδική ηλικία έως και μετά την ενηλικίωσή του και, φυσικά, την εξέλιξη του ίδιου του Punpun αλλά και των ατόμων που ανήκουν στο περιβάλλον του ως άνθρωποι. Το πρώτο point που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής έχει ένα καρτουνίστικο, κωμικό όνομα. Αμέσως μέτα, είναι η εμφάνιση αυτού και της οικογένειάς του. Υποθέτοντας ότι όλο το έργο είναι από τη ματιά του Punpun, μπορούμε να καταλάβουμε ότι μάλλον αυτός είναι ο τρόπος που ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του και τους δικούς του, σε μεγάλη αντίθεση με τον τρόπο που βλέπει τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Punpun δεν ονομάζεται όντως Punpun. Δεν μοιάζει πράγματι με πουλί. Όμως αυτό βλέπει ο ίδιος και αρκεί. Επίσης, είναι ένα καλό σημείο ταύτισης, διότι όσο λιγότερα φυσικά χαρακτηριστικά έχει ένας χαρακτήρας ή όσο πιο αόριστος παρουσιάζεται, τόσο πιο εύκολο είναι να δούμε τον εαυτό μας σε αυτόν, σύμφωνα με το Understanding Comics. 

 

            

 

Η ιστορία, λοιπόν, είναι κατά γενικό κανόνα πολύ θλιβερή, καθώς ένα πολύ μεγάλο plot point είναι η μάχη του Punpun με την κατάθλιψη, αλλά και με την αίσθηση ταυτότητάς του, την κοινωνική θέση που θα ήθελε να έχει και το ποιος θα επιθυμούσε να είναι στο μέλλον, όντας ένα ον με πολύ υψηλές προσδοκίες στις οποίες δεν μπορεί να ανταπεξέλθει. Από εκεί και πέρα, παρατηρούμε και το πόσο εύκολα μεταβάλλει την κοινωνική ταυτότητά του, όντας επιρρεπής και θέλοντας να προσαρμοστεί, ώστε να νιώσει πως ξεφεύγει από το περιθώριο, αλλά και τις σχέσεις του με άλλα άτομα, με παράδειγμα την οικογένειά του, τις τεταμένες σχέσεις με τη μητέρα του, την εικόνα του για τον πατέρα του και τις contradictory στάσεις του θείου Yuuichi, κι άλλα. Ένα άλλο εξαιρετικό κομμάτι του έργου είναι η παρουσίαση του Θεού στη ζωή του Punpun. Ένας φλύαρος Θεός στον οποίο στρέφεται για συμβουλές μα συνάμα και ένας θεός που, εν τέλει, δεν προσφέρει τίποτα στον Punpun, παρά περαιτέρω αμφισβήτηση για τις πράξεις του.

 

Όσον αφορά στους υπόλοιπους χαρακτήρες, χωρίς να επεκταθώ στο ποιοι είναι, είναι εξίσου καλογραμμένοι (δηλαδή σε τρομακτικό βαθμό) και ρεαλιστικότατοι. Παίζουν τον ρόλο τους, χωρίς να νιώθει ο αναγνώστης ότι η ύπαρξη έστω και ενός είναι αναίτια για την ιστορία του Punpun. Το σημαντικότερο, πάντως, είναι το γεγονός πως κανένας τους δεν είναι τέλειος. Αντιθέτως, θα έλεγα πως όλοι τους είναι ο καθένας τους ξεχωριστά η επιτομή της ατέλειας, της ανηθικότητας, χωρίς όμως να χάνουν στο ελάχιστο την συμπάθεια (ή τουλάχιστον την κατανόηση) που υπήρχε εξαρχής. Με λίγα λόγια, είναι άνθρωποι και είναι δύσκολο να τους δει κάποιος ως κάτι λιγότερο. Ειδικά, για μένα τουλάχιστον, η οικογένεια του Punpun, με επιτομή τον θείο Yuuichi, είναι τόσο καλοσχεδιασμένη στον σκελετό της ιστορίας που δεν μπορώ παρά να εκτιμήσω στο έπακρον την ικανότητα του Asano να γράψει χαρακτήρες, λες και βασίζονται σε προσωπικές εμπειρίες του ή σε τρομερή έρευνα και ενσυναίσθηση.

 

          

 

Τώρα, στο κομμάτι του art. Περιττό να πούμε πως, ως καλλιτέχνης, ο Asano σκίζει, όντας ικανός να σχεδιάσει τρομακτικά ρεαλιστικά τοπία, πόλεις, δωμάτια, αλλά και ανθρώπους. Η σκηνοθεσία του είναι φανταστική και το προφανέστατο contrast ανάμεσα στον Punpun και τον κόσμο αρτιστικά είναι ιδιοφυές. Επιπλέον, η επιλογή ο Punpun, αλλά και η οικογένειά του, να αλλάζουν χαρακτηριστικά με βάση τα εκάστοτε συναισθήματά τους είναι απλά εξαιρετική, καθώς, παρά το απλοϊκό σχέδιο σε αυτές τις περιστάσεις, ο αναγνώστης κατανοεί άμεσα την συναισθηματική κατάστασή τους. Η έκφραση των αισθημάτων είναι τόσο ωμή, τόσο άμεση, αλλά εξαιρετικά πετυχημένη.

 

          

 

 

Προσωπικά, έπρεπε να κάνω ένα δυνατό διάλειμμα κάπου στα μισά του έργου, γιατί δεν άντεχα ψυχολογικά. Μετά από περίπου μισό χρόνο παύσης, αποφάσισα να το ξαναπιάσω και το τελείωσα σχεδόν μονορούφι. Εξαιρετικό έργο συνολικά. Ήθελα όμως να πω την προσωπική μου αμαρτία: θεωρώ ότι, προς το τέλος, ο δημιουργός πήρε κάποιες αποφάσεις που έστρεψαν την ιστορία ξεκάθαρα στο μονοπάτι του δράματος, σε σημείο να μην πείθομαι πλέον. Δεν ήταν όσο ρεαλιστικό και έντονο ήταν όλο το υπόλοιπο έργο, για τον απλούστατο λόγο πως μου φάνηκε υπερβολικό σε σημείο να σκεφτώ πως ήταν αφελώς ψεύτικο. Παρολ'αυτά, το ίδιο το φινάλε που ακολούθησε μετά από αυτά τα τελευταία γεγονότα (εκεί ήταν που αντιλήφθηκα την σημασία όσων είχαν προηγηθεί, ακόμη κι αν εμένα δεν μου έκαναν την ίδια αίσθηση) ήταν συγκλονιστικό και αθεράπευτα ελπιδοφόρο παρά τον σκοτεινό χαρακτήρα του έργου.

 

Με λίγα λόγια, χίλιες φορές ναι. Χίλιες, χίλιες φορές ναι. Είναι ένα πραγματικά ψυχαγωγικό, πραγματικά ιδιοφυές, πραγματικά έντονο, πραγματικά ποιοτικό μάνγκα.

 

 

Tinkle Tinkle Hoy~

[geo_trou]

Φοβερή παρουσίαση @angeltze! Το γυροφέρνω πολύ καιρό τώρα, αλλά το reader's block που με καταδιώκει, δεν μ' έχει αφήσει. Και πάλι μπράβο για το κείμενο

[angeltze]

7 minutes ago, geo_trou said:

Φοβερή παρουσίαση @angeltze! Το γυροφέρνω πολύ καιρό τώρα, αλλά το reader's block που με καταδιώκει, δεν μ' έχει αφήσει. Και πάλι μπράβο για το κείμενο

Ξέρεις, είναι από αυτά τα έργα που επιβάλλεται να έχει διαβάσει κάποιος κομιξόφιλος στη ζωή του. Better late than never!

 

Επίσης, take a shot every time I say "έργο" χαχα δεν μπορούσα να βρω άλλα συνώνυμα 

 

[Sugarglitter]

Ήμουν αρκετά τυχερή και πέτυχα πακετάκι με όλη τη σειρά. Σε αυτή τη φάση δεν την παλευω να το διαβάσω αλλά είναι από τις προτεραιότητές μου. Ευχαριστούμε για την παρουσίαση. 

[Chris K.]

Εξαιρετική παρουσίαση @angeltze ! Δεν το έχω τελειώσει - είμαι λίγο παραπάνω απο τα μισά, όμως συμφωνώ με όσα λες. Δύσκολη δουλειά, βαρύ κι ασήκωτο κάποιες στιγμές, αλλά πραγματικά υπέροχο. Βρίσκω πάρα πολύ ευχάριστο και μόνο οτι υπάρχουν τέτοια comics, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα συνηθισμένα "αγορίστικα" action/adventure της Ιαπωνίας. Ο Asano είναι καλλιτεχνάρα με όλη τη σημασία της λέξης.