Conan: The Jewels of Gwahlur and other stories (P. Craig Russell, Jimmy Palmiotti, Mark Texeira, Darick Robertson)

[Dredd]

 

Περιέχει τα: Conan and the Jewels of Gwahlur 1-3, Conan and the Daughters of Midora, Conan and the Mad King of Gaul, Conan: The Weight of the Crown

 

Κάπου αλλού το ανέφερα, αλλά το γράφω και εδώ για να γίνει κατανοητή η φύση της συγκεκριμένης σειράς. Η Marvel, από τότε που πήρε τα δικαιώματα του Conan πίσω από τη Dark Horse, επανεκδίδει τις σειρές της Dark Horse. Τις κεντρικές/μεγάλες σειρές τις βγάζει σε Epic Collections, και τα one-shots/mini-series τα βγάζει σε μικρότερα trades, από τα οποία ήδη κυκλοφορούν 2 και έχει ανακοινωθεί άλλο ένα. Το συγκεκριμένο αποτελείται από 3 συνολικά ιστορίες, η πρώτη εκ των οποίων (the Jewels of Gwahlur) είναι διασκευή βιβλίου του R.E. Howard, συγγραφέα και δημιουργού του ήρωα.

 

 

          

 

 

Το adaptation και το σχέδιο έγινε από τον P.Craig Russell, τον οποίο πολλοί συμφορουμίτες, μαζί και εγώ, μισούμε με πάθος. 

Δεν φταίμε εμείς, είναι ιδιαίτερα άμπαλος, και σίγουρα δεν θα έπρεπε να ποτέ να σχεδιάζει Conan (τουλάχιστον). Και ενώ η διασκευή, σε ένα από τα πιο αδύναμα έργα του Howard (σύμφωνα με τους fans, προσωπικα αγνοώ), δεν είναι και τόσο άσχημη, κρατάει το "φιλολογικό" ύφος των ιστοριών και μοιράζει ωραία τη δράση, το σχέδιο του πάσχει βαριά. Δεν μπορείς να του προσάψεις ότι δεν το παλεύει, καθώς και "παίζει" με τα πάνελ και τη σκηνοθεσία, αλλά και πειράζει συνέχεια την οπτική. Δεν είναι βαρετός δηλαδή, αλλά δεν το έχει, ειδικά με σώματα και πρόσωπα. Ειδικά ο Conan, ανάλογα την γωνία και την απόσταση της κάμερας, "μεταμορφώνεται" από έφηβος σε ενήλικος, και από τούμπανο, σε ψηλόλιγνος. Σαν ιστορία, έχουμε τον Κόναν να ψάχνει κάποια πολύτιμα πετράδια, στην πορεία να συμμαχεί μια ηθοποιό η οποία υποδυόταν μια θεά, και στο τέλος να παίρνει μια μη-χαρακτηριστική, για την λογική του, απόφαση.

 

 

          

 

 

2η ιστορία το Conan and the daughters of Midora, όπου ο Κιμμέριος καλείται να σώσει την διάδοχο ενός βασιλείου, βοηθούμενος από... την δίδυμη αδελφή της. Σεναριακά τίποτα ιδιαίτερο και από άποψη διαλόγων αρκετά αδιάφορο με τον Jimmy Palmiotti, σε διπλό ρόλο συγγραφέα/σχεδιαστή, να κάνει σαφώς καλύτερη δουλειά από τον Russell στα μολύβια, αλλά μη έχοντας ιδιαίτερο χώρο να αναπτύξει την ιστορία του, δίνει ένα αρκετά meh συνολικό αποτέλεσμα, χωρίς πάντως ούτε να κουράζει ούτε να εκνευρίζει.

 

 

               

 

 

Τέλος, έχουμε το Mad King of Gaul και τη συνέχεια του, το Weight of the Crown όπου πάλι έχουμε σε διπλό ρόλο τον σχεδιαστή Darick Robertson (The Boys). Αυτός μας δίνει το καλύτερο (μακράν) οπτικό αποτέλεσμα της συλλογής, σε μια ιστορία όπου ο Conan ξεκινάει ως μισθοφόρος σε ένα ξένο στρατό, προάγεται σε στρατηγό και καταλήγει να γίνει βασιλιάς, οπότε και αντιλαμβάνεται ότι με "φωτιά και τσεκούρι" μόνο, δεν γίνεται δουλειά. Η πιο δυνατή συνολικα δουλειά του trade, αναμενόμενη βέβαια, αλλά αρκετά απολαυστική, με αρκετό σφάξιμο και σχετικά "εύκολο" soul-searching από τον πρωταγωνιστή.

 

Συμπέρασμα; Η Dark Horse δεν είχε λεφτά να δώσει για συγγραφείς, και προσλάμβανε μόνο σχεδιαστές όπου τους παρακαλούσε να γράψουν και μερικά μπαλονάκια. 

Μόνο για τους φανς, και από αυτούς, μόνο τους completists.