Ephemera: A Memoir (Briana Loewinsohn)

[Lazaros]

 

Μερικές φορές, μικρές λεπτομέρειες, όπως η ενδελεχής φροντίδα που έχει δοθεί στο εξώφυλλο ενός κόμικ, προδιαθέτουν το κοινό για μια θετική αναγνωστική εμπειρία. Η περίπτωση του Ephemera είναι μια τέτοια περίπτωση, αφού τα ανάγλυφα φύλλα του εξωφύλλου σε συνδυασμό με τα καλλιγραφικά γράμματα του τίτλου δημιουργούν από νωρίς μια αίσθηση πως τούτη η έκδοση θα είναι διαφορετική. Ευτυχώς, οι προσδοκίες ικανοποιούνται και με το παραπάνω, αν και η αναγνωστική εμπειρία του κομιξικού ντεμπούτου της Briana Loewinsohn είναι σπαρακτική.

 

Μια νεαρή γυναίκα επιδιώκει να ζωντανέψει ξανά τον κήπο του πατρικού της, την ίδια ώρα που οι αναμνήσεις της τήν ταξιδεύουν στα παιδικά της χρόνια. Τότε, που πέρναγε ώρες και μέρες περιμένοντας να δει την μητέρα της με την ελπίδα και την προσμονή να ξοδέψουν λίγο χρόνο μαζί, προτού εκείνη εξαφανιστεί και πάλι μεμιάς. Η αφήγηση της Loewinsohn είναι αφαιρετική, ταιριαστή με τις φευγαλέες εμφανίσεις της μητέρας, προσδίδοντας έναν μελαγχολικά ποιητικό τόνο σε τούτη την τρυφερή ιστορία που συχνά μοιάζει με γεμάτο κατανόηση γράμμα αγάπης σε ένα αγαπημένο πρόσωπο που πάλευε κι εκείνο με τους δικούς του, προσωπικούς δαίμονες. 

Το καρτουνίστικο σχέδιο απαλύνει λίγο την θλίψη της ιστορίας, χωρίς να στερείται βέβαια της απαιτούμενης συναισθηματικής βαρύτητας. Τα γήινα, φθινοπωρινά χρώματα, τα αλλεπάλληλα βωβά πάνελ, τα θλιμμένα βλέμματα που κοιτάζουν πεισματικά τον ορίζοντα αναμένοντας την Άφιξη, αλλά και η μικροσκοπική πρωταγωνίστρια που περιτριγυρίζεται διαρκώς από κενούς χώρους αναπαράγουν σε κάθε σελίδα την -ριζωμένη στα βάθη της καρδιάς- μελαγχολία της νεαρής γυναίκας, όσο εναλλάσσονται με ξεραμένα φυτά που ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία σ’ ένα άγονο πλέον έδαφος.

 

 

Καταδικασμένες να ολοκληρωθούν, συχνά προτού καλά καλά προλάβουν να βιωθούν στο μέγιστο, οι ανθρώπινες σχέσεις διατηρούνται στη ζωή μέσω των εφήμερων αναμνήσεων, των αντικειμένων και των συνηθειών που ανασύρουν στην επιφάνεια τη  θύμηση αγαπημένων προσώπων.  To Ephemera κάνει ακριβώς αυτό∙ συγκινεί και σε καλεί να τα αγκαλιάσεις όσο τα έχεις δίπλα σου.

 

Πηγή The Director's Cut.